«Το δικαστήριο των εθνών είναι η ιστορία», συνηθίζεται να λέγεται από όσους γνωρίζουν το αλφαβητάριο της διεθνούς πολιτικής. Εξ ου και η ανάγκη αξιόπιστων και ορθολογικών αποφάσεων σε παρόντα χρόνο. Γι’ αυτό προκαλούν ανησυχία πολλά από αυτά που γράφονται ή λέγονται στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες, εάν όχι τα τελευταία χρόνια, για τη σχέση Τουρκίας-ΗΠΑ και το επικείμενο τέλος του Ερντογάν μαζί και τα ρήγματα στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.
Ναι μεν κατηφορίζαμε από καιρό, πλην το κατηφόρισμα επιταχύνθηκε, όταν γύρω από το «Μακεδονικό» βαφτίσαμε τον κατευνασμό του αναθεωρητισμού «διεθνιστική στρατηγική». Όταν στη συνέχεια κυριάρχησαν ψευδαισθήσεις περί ενός περίεργου «ηγετικού ρόλου» της Ελλάδας, όταν με απίστευτους ερασιτεχνισμούς όλων των κυβερνητικών συντελεστών -εάν όχι όλου του πολιτικού φάσματος- αρχίσαμε το «στρατηγικό κρυφτούλι» στο Αιγαίο. Ο κατήφορος διαφάνηκε επίσης όταν, παρά τα σύννεφα στον ορίζοντα και την Ελλάδα απούσα, η Κύπρος συνέχισε την πορεία προς τα Σούσα της Αυλής του Σουλτάνου.