ΣΤΑ ΑΚΡΑ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ! ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ Ο ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ! ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΜΑΡΤΟΥ! ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΟ ΚΕΑΔ ΚΑΙ ΓΙΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ Η ΧΕΙΜΑΡΡΑ!

Στα άκρα οδηγείται η κρίση με την Αλβανία, την οποία είχε προφητέψει μόνον ο Γέροντας Παΐσιος!
Η Αλβανική Βουλή ψήφισε τον αυτοδιοικητικό διαμελισμό της Βορείου Ηπείρου, αλλοιώνοντας τον χάρτη των Δήμων και
συγχωνεύοντας αμιγώς ελληνικές μειονοτικές περιοχές με αλβανικές, για να μην εκλεγεί ποτέ ξανά Έλληνας Δήμαρχος, όπως π.χ. ο Μπολάνος, από την διεθνώς αναγνωρισμένη και αιωνίως πολεμουμένη Ελληνική Κοινότητα-Μειονότητα της Βορείου Ηπείρου!

“ΝΑΙ” ΝΤΡΟΠΗΣ ΑΠΟ ΜΑΡΤΟ…
Έτσι παρά την αντίδραση στην Αλβανική Βουλή του Έλληνα Αντιπροέδρου του Σώματος και Προέδρου ταυτόχρονα του ΚΕΑΔ (Κόμμα Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) Βαγγέλη Ντούλε, πέρασε ο Νόμος «Περί Εδαφικής και Διοικητικής Μεταρρύθμισης» με 88 ψήφους υπέρ, μία κατά του Ντούλε, μία αποχή του Βαγγέλη Τάβο, ενώ κατά απαράδεκτο και αχαρακτήριστο τρόπο υπερψήφισε ο Ανδρέας Μάρτος (φωτο) Έλληνας υποτίθεται Βουλευτής Τιράνων του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Έντι Ράμα… που συγκέντρωσε έτσι και την μεγάλη δυσαρέσκεια της Ομόνοιας!

…ΤΗΣ ΧΕΙΜΑΡΡΑΣ…
Ο Βαγγέλης Ντούλες, ζητά πλέον να γίνει Δημοψήφισμα στη Χειμάρρα, ένα Δημοψήφισμα που δεν αποκλείεται εάν εμποδιστεί άτσαλα, να γίνει τελικά μπούμεραγκ για τους Αλβανούς, διότι παραβιάζονται τα θεμελιώδη και ανθρώπινα δικαιώματα μιας διεθνώς αναγνωρισμένης Μειονότητας, με στόχο την εξαφάνιση, την φίμωση και τον τελικό ενταφιασμό της! Παρότι έχει ελευθερωθεί τρεις φορές από τον Ελλαδικό Στρατό και μία μόνη της, ενώ το Ζήτημά της εκκρεμεί επισήμως στο Συμβούλιο ΥΠΕΞ των μεγάλων δυνάμεων νικητριών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Ρωσία-ΗΠΑ-Γαλλία-Αγγλία!
Αναμένεται επίσης αποχώρηση του ΚΕΑΔ από την Κυβερνητική Συμμαχία Ράμα και η παραίτηση πολλών στελεχών του από την κρατική μηχανή!

Γιατί ΑΝ Η ΒΟΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΣ ΣΚΥΨΕΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ, ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ! Και σε λίγο θα μιλούμε για μια ακόμη χαμένη πατρίδα… αποτέλεσμα αμέτρητων λαθών, διχόνοιας, Εφιαλτών και καταστροφικών δισταγμών …

Σημειώνεται πως την συζήτηση και ψηφοφορία στην Αλβανική Βουλή παρακολουθούσε αυτοπροσώπως ο Αμερικανός Πρέσβης… καθώς εκτός από τον ενδιαφέρον της Ουάσινγκτον, υπάρχει πολύ μεγάλη ευαισθησία της Ομογένειας των ΗΠΑ για το θέμα, ενώ παλαιότερα ο Μπιλ Κλίντον υπήρξε φίλος των Βορειοηπειρωτών, ενώ ο Μπους εχθρός…

Υπενθυμίζεται τέλος ότι η Αθήνα πρόσφατα έδωσε εν λευκώ το πράσινο φως για την ένταξη της Αλβανίας στην Ε.Ε., χωρίς να απαιτήσει επίλυση του Βορειοηπειρωτικού ή εξασφάλιση τουλάχιστον των ανθρωπίνων δικαιωμάτων…
Η παραλυμένη Αθήνα όμως δεν είναι η Ελλάδα…Η Ελλάδα είναι το τελευταίο κεραμίδι της Κορυτσάς, ο τάφος του Πατρο-Κοσμά, η αετοφωλιά του Καστριώτη, οι τάφοι των άταφων παλικαριών του ΄40, το Αργυρό το Κάστρο, οι Σαράντα Άγιοι, η φλόγα του Σπυρομήλιου, οι αετοί της Χειμάρρας, η Βασιλική!

ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ: ΑΓΡΥΠΝΟΥΜΕ
Δείτε το συγκινητικό βίντεο των νέων παιδιών που συγκλονίζει και αφυπνίζει

Πηγή: Spaei

22 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας στην Αλβανία. Οι Βορειοηπειρώτες “καταλύτης” της εξέγερσης

Η 20ή Φεβρουαρίου του 1991, μπήκε στην ιστορική μνήμη του αλβανικού λαού, με την ανατροπή του μνημείου του δικτάτορα της Αλβανίας, Ενβέρ Χότζα, που βρισκόταν στο κέντρο των Τιράνων.

Οι εικόνες από τις διαμαρτυρίες εκείνης της ημέρας του Φεβρουαρίου του 1991 στην πλατεία «Σκεντέρμπεη» έκαναν το γύρο του κόσμου και για άλλη μια φορά η Αλβανία έγινε το επίκεντρο της διεθνούς σκηνής. Κατάρρευσε το άγαλμα του δικτάτορα Ενβέρ Χότζα που σηματοδότησε τη διαίρεση του παρελθόντος με την έναρξη μιας νέας εποχής, αυτής της δημοκρατίας η οποία είναι ακόμη μετέωρη.

Είκοσι δύο χρόνια μετά, η Αλβανία είναι μέλος του ΝΑΤΟ και φιλοδοξεί να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς όμως να έχει κάνει ουσιαστικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Αντιθέτως γυρνάει σε μια περίοδο παλαιολιθικού εθνικισμού όπου οι πολιτικοί της καταφεύγουν σε πλειοδοσία μεγαλοϊδεατισμού. Σε ένα τέτοιο κλίμα γίνονται βήματα μόνο προς τα πίσω όσων αφορά τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων και δη της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, η οποία συνέβαλε ουσιαστικά στην πτώση του δικτατορικού καθεστώτος των Χότζα και Αλία. Οι μαζικές διαδηλώσεις που επακολούθησαν την δολοφονία των 4 βορειοηπειρωτών από το Αλύκο, οι οποίοι αναγνωρίζονται ως Μάρτυρες της Δημοκρατίας από το ίδιο το Αλβανικό κράτος, ήταν ο καταλύτης για τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που επέφεραν την πτώση του αιματοβαμμένου κομμουνιστικού καθεστώτος. Η 12 Δεκεμβρίου 1990 (εξέγερση Αλύκου) γράφτηκε στην ιστορία καθώς ήταν μια σημαντική μέρα όχι μόνο για τον βορειοηπειρωτικό ελληνισμό, αλλά για όλη την Αλβανία.

Πηγή: Βορειοηπειρωτικά

12/12/1990 οι Βορειοηπειρώτες αμφισβητούν τη Δικτατορία – Το χρονικό μιας εξέγερσης

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΑΛΥΚΟΥ
ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ

«… κε να χτυπάνε πένθιμα κάθε χωριού καμπάνα,
κλαίνε μαζί τρεις μάνες, μαζί τους και όλη γη…
ποτέ δε θα πεθάνουνε όσοι πεθάναν σήμερα
και τι σκλαβιάς τα σίδερα θα σπάσουν κάποια μέρα…»
(Κυπριακό Τραγούδι)

…Θα σταθώ κυρίως στην περιγραφή των γεγονότων, γιατί μόνο έτσι δικαιολογούμε να ομιλώ σε ένα ακροατήριο όπου ψήθηκε μέσα στην δικτατορία, ενώ εγώ μόλις που πρόλαβα να τη γευτώ.

Αλύκο 11 Δεκεμβρίου 1990. Ήταν το διάλλειμα της δεύτερης ώρας του σχολείου όταν μάθαμε ότι 4 παιδιά από το Αλύκου τα σκότωσαν στα σύνορα. Πριν να χτυπήσει το κουδούνι για την τρίτη ώρα όλοι οι μαθητές βρεθήκαμε στην πλατεία του χωριού. Όσο περνούσε η ώρα μαζεύονταν πολύς κόσμος και από τα γύρο χωριά. Πιο απερίγραπτο, πιο σαστισμένο πλήθος, ούτε είδα ούτε πιστεύω ότι θα δω στη ζωή μου. Δεν θυμάμαι καθόλου τις κουβέντες, τις κραυγές και τις κατάρες που ακούγονταν. Θυμάμαι όμως πολύ καλά τις εκφράσεις των ανθρώπων αυτών και τις βλέπω ακόμα μπροστά μου.

Κατά το μεσημέρι χωρίς να γίνει κάποια συνεννόηση ή να παρθεί κάποια απόφαση, οι τραγικοί γονείς μαζί με μια ομάδα ανθρώπων ξεκίνησαν με τα πόδια προς την κατεύθυνση των συνόρων, στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλοι. Το Τσιφλίκι όπου οι αλβανοί στρατιώτες είχαν παρατήσει τα τέσσερα άψυχα σώματα, απέχει από το χωρίο περίπου δέκα ώρες με τα πόδια.

Στο δημόσιο δρόμο κάτω από το Μαραφέντι, στήσαμε μπλόκο. Σταματούσαμε κάθε αυτοκίνητο που περνούσε και το καταλαμβάναμε. Όσοι οδηγοί δεν δέχονταν να έρθουν μαζί μας, το αυτοκίνητο το οδηγούσαν δικά μας παιδιά, αφού πρώτα γεμίζαμε την καρότσα με πέτρες για τι συμπλοκή που θα ακολουθούσε.

Η συνοριοφύλακες φοβούμενη την ανεξέλεγκτη κατάσταση, με ένα μαινόμενο πλήθος να φτάνει σ’αυτούς, αποφάσισαν αντί να μας περιμένουν στα σύνορα, να φέρουν τα άψυχα παιδιά στα ενδότερα. Μετά τη Λιβαδειά, κοντά στο Μπουγάζι, αντικρίσαμε το αυτοκίνητο που έφερε στην καρότσα τα τέσσερα πτώματα τυλιγμένα σε στρατιωτικές κουβέρτες. Ο οδηγός τους φοβούμενος το λιντσάρισμα, παράτησε το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου και έτρεξε στην αντίθετη κατεύθυνση. Ίσως αυτές να ήταν και οι οδηγίες που είχε. Τις σκηνές που ακολούθησαν μπορείτε να τις φανταστείτε.

Υπήρχε ένα δίλημμα, αν θα έπρεπε να συνεχίσουμε την πορεία προς τα σύνορα, η να συμπαρασταθούμε στους γονείς που ήθελαν να επιστρέψουν στα σπίτια, για να τιμήσουν τα νεκρά τους παιδιά. Τελικά αποφασίσαμε να κάνουμε το δεύτερο. Αν η πορεία προς τα σύνορα ήταν τρελή και δύσκολη, η επιστροφή ήταν βουβή και οδυνηρή. Αισθανόμασταν ότι κάτι αφήσαμε στη μέση. Φάνηκε πολύ αυτό όταν φτάσαμε στο Μαραφέντι, όπου οι πιο πολλοί δεν ήθελαν να πάρουν την στροφή για το Αλύκο αλλά να συνεχίσουν την πορεία προς τους Αγίους Σαράντα, καταστρέφοντας στο δρόμο καθετί που συμβόλιζε την κομουνιστική δικτατορία. Τελικά μετά και την επιμονή των γονιών επιστρέψαμε στο χωρίο.

Την άλλη μέρα στις 12 του Δεκέμβρη του 90 συνέβη κάτι το πρωτοφανές. Περίπου 2.000 άνθρωποι από το Αλύκο και τα γύρο χωριά βρέθηκαν στην πλατεία του Αλύκου, κρατώντας στους ώμους τον Θύμιο, το Θανάση και τον Αηδόνη. Δεν γράφτηκε κάποιο τραγούδι για αυτή τη μέρα ταιριάζει όμως απόλυτα ένα κυπριακό τραγούδι που λέει μεταξύ άλλων « … κε να χτυπάνε πένθιμα κάθε χωριού καμπάνα, κλαίνε μαζί τρεις μάνες, μαζί τους και όλη γη…». Τραγικές φιγούρες εκείνη τη μέρα δεν ήταν μόνο οι φυσικές μανάδες των τεσσάρων παιδιών, αλλά πολλές μανάδες του Βούρκου, των Ριζών, της Δρόπολης, της Χειμάρρας και άλλων περιοχών. Κουβαλούσαμε λοιπόν στα τρία φέρετρα όχι μόνο τα τρία παιδιά από το Αλύκο αλλά όλα τα αδικοσκοτωμενα παιδιά αυτής της βάρβαρης δικτατορίας, το Βαγγέλη Μήτρο από τη Γέρμα, Το Γραβάνη από το Βαγκαλιάτι, τον Παπουτσή από τη Μάλτσανη, το Μπόρο από το Τσαούση το Σκευης από Μεσοπόταμο κ.α.

Στα 45 χρόνια της δικτατορίας υπήρχαν πολλοί αντιφρονούντες, μίλησε άλλωστε για αυτό ο κ. Τσάκας. Ήταν όμως η πρώτη μαζική αντίδραση κατά του καθεστώτος σε όλη την Αλβανία. Είχαν προηγηθεί βέβαια οι καταλείψεις των ξένων πρεσβειών στα Τίρανα και η εξέγερση των φοιτητών. Δεν ήταν όμως το ίδιο. Όχι ως προς την ποσότητα και την έκταση, αλλά προς το περιεχόμενο. Οι πρώτοι πήγαν με τη σκέψη να απομακρυνθούν από τη χώρα και όπου φύγει – φύγει. Οι δεύτεροι, αναγνωρίζοντας την κυβέρνηση, είχαν 5-6 συγκεκριμένα αιτήματα. Όπως ελεύθερα πανεπιστήμια, να αλλάξει το όνομα του Πανεπιστημίου, να συναντηθούν με τον Αλία κλπ. Εμείς δεν ζητούσαμε κάτι από τους δολοφόνους, ο τελικός μας προορισμός ήταν να κάψουμε τα κεντρικά γραφεία του κόμματους στους Αγίους Σαράντα, και να ευαισθητοποιήσουμε την κοινή γνώμη για την πτώση της δικτατορίας.

Η πορεία από το Αλύκο προς τους Αγ. Σαράντα ήταν συγκλονιστική. Σε κάθε χωριό που περνούσαμε εκτός των άλλων συνθημάτων που ακούγονταν, τους καλούσαμε να ενωθούν μαζί μας με το σύνθημα π.χ. «Μετόχι, Μετόχι, ενώσου με το Αλύκο». Σε κάθε χωριό οι ίδιες σκηνές. Γυναίκες, άνδρες και νέοι άνθρωποι εντάσσονταν στην πορεία μας. Κάποιοι γονείς όμως πιο συγκρατημένοι ή διστακτικοί ούρλιαζαν προσπαθώντας να συγκρατήσουν τα παιδιά τους, θεωρώντας ότι τα χάνουν. Ίσως να ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά. Μερικές φορές σκέπτομαι ότι θα τα λέω στα παιδιά μου και δεν θα με πιστεύουν. Επιτρέψτε όμως με δύο λόγια να εξηγήσω σε αυτούς που δεν έζησαν αυτή τη δικτατορία, ότι ήμασταν άνθρωποι που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε ένα σύστημα χωρίς να έχουμε καθόλου παραστάσεις του υπόλοιπου ελεύθερου κόσμου. Σε ένα σύστημα που προσπάθησε να αντικαταστήσει το θεό με το κόμμα, το «δόξα το θεό» με το να «ζήσει το κόμμα», τις θρησκευτικές εορτές με τις επετείους του κόμματους και του Ενβερ Χότζα. Θυμάμαι τους καθηγητές από τους Αγίους Σαράντα που δίδασκαν στη μεσαία σχολή του Αλύκου, όταν άκουγαν το σύνθημα «Αλία είσαι δολοφόνος» βούλωναν τα αυτιά τους για να μην ακούν.

Το καθεστώς ίσως δεν ήταν και στα πάνω του, μετά τις διαδοχικές πτώσεις των υπολοίπων καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ, αλλά στην Αλβανία κρατούσε καλά ακόμα. Οι εντολές τους ήταν απόλυτες, σε καμία περίπτωση η διαδηλωτές να μην μπουν στην πόλη. Το στενό της Γκιάστας ήταν το ιδανικότερο σημείο να μας σταματήσουν. Το μπλόκο αποτελούνταν από στρατό, αστυνομία και πολίτες – ζηλωτές του καθεστώτος. Ως έσχατη λύση είχαν τοποθετήσει τανκ πιο πίσω, μπροστά στον ηλεκτρικό υποσταθμό. 500 μέτρα πριν από το μπλόκο ο τότε βουλευτής του συστήματος ελληνικής καταγωγής, Κώστας Καλόγερος μας καλούσε με ντουντούκα – στα ελληνικά παρακαλώ – να επιστρέψουμε πίσω για να μην χυθεί αίμα αδερφικό. Όχι μόνο δεν σταματήσαμε, αλλά μια ομάδα έτρεξε να τον συλλάβουν.

Η εμπροσθοφυλακή τους ήταν στρατιώτες με κοντάρια ξύλινα. Όταν φτάσαμε κοντά τους, τα έχασαν με τη θέα των ακάλυπτων φέρετρων μας. Ενώ οι αξιωματικοί τους ούρλιαζαν με ντουντούκες να μας επιτεθούν, κανένας δεν δίσταζε να σηκώσει χέρι. Οι αστυνομικοί βλέποντας ότι τους βάλαμε μπροστά άρχισαν να πυροβολούν στον αέρα. Ακολούθησε μια μάχη με πετροπόλεμο γύρο στα 40 λεπτά. Όταν είδαν ότι κερδίζαμε έδαφος, άρχισαν να πυροβολούν πάνω μας με πραγματικά πυρά. Τότε τραυματίστηκε σοβαρά ο Δημήτρης Μάνος. Ακολούθησε ένας πανικός, υποχωρήσαμε,… όχι με την αίσθηση του ηττημένου, αλλά του νικητή. Το ξέραμε ότι δεν θα ρίχναμε το καθεστώς εκείνη την ημέρα, αλλά ήταν μια καλή αρχή.

Η 12 Δεκεμβρίου γράφτηκε στην ιστορία, ήταν μια σημαντική μέρα όχι μόνο για τον βορειοηπειρωτικό ελληνισμό, αλλά για όλη την Αλβανία.

(Απο ομιλία του Λ. Παππά σε εκδήλωση της «Ομόνοιας» και του Συλλόγου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων, το 2005 στους Αγίους Σαράντα)

Πηγή: Βορειοηπειρωτικά