Οι Μοντέκοι και οι Καπουλέτοι της πολιτικής – Με αφορμή τον τελευταίο ταξίδι της Ζωής Λάσκαρη

Μοντέκοι και Καπουλέτοι

Γράφει ο MacedonianAncestry
https://macedonianancestry.wordpress.com/

Με αφορμή τον θάνατο της διάσημης ηθοποιού Ζωής Λάσκαρη που έγινε στις 18-8-2017, ένα σωρό άνθρωποι είπαν, έγραψαν και ασχολήθηκαν με το τελευταίο της ταξίδι. Μέσα σε όλους ήταν και οι «Μοντέκοι» και οι «Καπουλέτοι» της πολιτικής. Δύο συγκεκριμένες ομάδες πολιτικών προσώπων που έχουν άσβεστο μίσος η μία ενάντια στην άλλη στην μακρόχρονη ιστορία τους: οι ακρο-δεξιοί και οι ακρο-αριστεροί. Εδώ θέλω να εξηγήσω κάτι. Προσωπικά χαρακτηρίζω ένα άνθρωπο ως φανατικό, δηλαδή “άκρο”-κάτι, όταν αυτός, και μέσα σε όλα βέβαια, παρουσιάζει μια ορισμένη συμπεριφορά: αυτήν που αποδέχεται την ιδέα πως ο εαυτούλης του είναι ο σωστότερος άνθρωπος του κόσμου, ενώ οι άλλοι είναι κατώτερα όντα ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ κάνουν τα ίδια πράγματα με αυτόν.

Ο λόγος που το λέω αυτό, είναι γιατί σε άρθρο που έτυχε να πέσει στο μάτι μου το οποίο υπερασπιζόταν τον κομμουνισμό, δεν μπόρεσα να μην θεωρήσω τον συγγραφέα του άρθρο ως, αν μη τι άλλο, ανήθικο άνθρωπο, όταν καταδέχτηκε να κατηγορήσει τους ακρο-δεξιούς και να τους χαρακτηρίσει ως φασίστες που σκοτώνουν και δολοφονούν, την στιγμή που ο κομμουνισμός έχει κάνει τα μύρια όσα εγκλήματα εις βάρος των υπολοίπων. Εν ολίγοις με ενόχλησε η ιδέα, ότι ο κομμουνιστής-συγγραφέας του άρθρου, έβγαζε απέξω την ουρίτσα του και αυθαδίαζε για πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να ντρέπεται. ΠΩΣ ένας «τόσο έντιμος» άνθρωπος (όπως φάνηκε από τα λόγια του ότι πίστευε ότι είναι) καταδέχτηκε να κατηγορήσει άλλους, την στιγμή που ανήκει σε μια οργάνωση που κάνει και αυτή τα ίδια πράγματα που αυτός καταδικάζει; Δηλαδή όταν οι ακροδεξιοί κάνουν εγκλήματα είναι φασίστες αλλά όταν οι αριστεροι κάνουν εγκλήματα είναι αγγελούδια; Οποία υποκρισία αγαπητέ συγγραφέα. Οποία υποκρισία! Γιατί βλέπεις, όταν κάποιος σκοτώνει ανθρώπους ΕΙΝΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ασχέτως του αν είναι δεξιός, αριστερός ή οτιδήποτε. Δεν θα συμφωνούμε με τους δολοφόνους επειδή υπάρχουν τα γνωστά «για το καλού του ανθρώπου», «για το καλό της ειρήνης» κ.τ.λ συναισθηματικά τερτίπια. ΔΕΝ δικαιολογούμε την βία. Αυτά τα τερτίπια δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ψυχολογική κενοδοξία του ανθρώπου να δικαιολογήσει τον εγωισμό του για τις όποιες ανήθικες πράξεις του. Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΑΙΣΧΡΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΙΣΧΡΕΣ!

Η αφορμή δώθηκε με τον πατέρα της κ. Λάσκαρη ο οποίος σύμφωνα με διάφορα ακροδεξιά blogs δολοφονήκε από κομμουνιστές. Πληροφοριακά να πούμε, πως κάτι τέτοιο είναι όντως αλήθεια σύμφωνα όχι απλά με βάση τις διάφορες -πιθανόν κοτσομπολίστικες- πηγές, αλλά σύμφωνα με την μαρτυρία ενός μέλους της ιδίας της οικογένειας της κ. Λάσκαρη. Που σημαίνει πως ΚΑΝΕΙΣ τώρα πια δεν μπορεί να διαψεύσει το κομμουνιστικό έγκλημα δεν πα να χτυπιούνται οι κομμουνιστές.

Αυτή την «δυσφήμηση» εκ μέρους των «ακρο-δεξιών» blog όπως την κατονόμασαν οι αριστεροί, φυσικά εννοείται πως δεν πολύ-άρεσε, γι’ αυτό και εκείνοι με την σειρά τους έσπευσαν να δυσφημίσουν τους αντιπάλους τους με τις γνωστές βρισιές “ναζίστες”, “φασίστες”, “δολοφόνοι” κ.τ.λ… Εν συνεχεία για να αποδείξουν «του λόγου το αληθές» όπως είπαν, προσπάθησαν να αποδείξουν τα λεγόμενα τους με τον κλασσικό τρόπο «ρίχνω αλλού την ευθύνη» γι ανα γλυτώσουν το τομαράκι τους. Αν θέλετε την γνώμη μου, θα έλεγα πως οι αριστεροί πάνε κυριολεκτικά γυρεύοντας όταν έχουν το θράσος να διατυμπανίζουν φράσεις τύπου «για του λόγου το αληθές», ή το «για χατήρι της ιστορικής αλήθειας» και λοιπά συναισθηματικά συνθήματα, την στιγμή που πράττουν τα ίδια. Όπως είπα και πρι, σας αρέσει δε σας αρέσει, είστε εξίσου δολοφόνοι με όλους τους υπόλοιπους δολοφόνους άμα διαπράτετε τέτοιες πράξεις. Η δολοφονίες δεν εξαγνίζονται επειδή ανήκετε σε μια -ιδανική για σας- ιδεολογία. Και λυπάμαι αν αυτό δεν σας αρέσει αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Πάντως αφού το θέλετε έτσι, και «για του λόγου το αληθές» όπως είπατε και εσείς, (και ναι είναι αληθές και αν μπορείτε διαψεύστε με), να ορισμένα παραδείγματα που έγιναν από το κομμουνιστικό καθεστώς που τόσο αγαπάτε. Μην παραπονιέστε! Εσείς είχατε το θράσος να το ζητήσετε έχοντας το θράσος να μιλάτε για «ιστορική αλήθεια». Ορίστε λοιπόν. Σας τα προσφέρω για να αναταράξω την ιστορική σας λήθη λόγο της «αμνησίας» που σας δέρνει, καθώς βέβαια και για να μαθαίνουν οι νεώτεροι.

Με βάση λοιπόν ΜΟΝΟ τα στοιχεία που έχουμε (γιατί δυστυχώς στην ανθρώπινη ιστορία δεν καταγράφονται πάντα όλα τα εγκλήματα) ο αριθμός των ανθρώπων που σκοτώθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, κατανεμημένα κατά χώρες ή περιοχές είναι ως εξής:

– Κίνα: 70,000,000 εκ.
– Σοβιετική Ένωση: 20,000,000 θύματα εκ.
– Βιετνάμ: 1,000,000 εκ.
– Βόρειος Κορέα: 2,000,000 εκ.
– Καμπότζη: 2,000,000 εκ.
– Ανατολική και κεντρική Ευρώπη: 1,000,000 εκ.
– Αφρική: 1,700,000 εκ.
– Αφγανιστάν 1,500,000 εκ.
– Λατινική Αμερική: 150,000 χιλ.

Και αν για κάποιο λόγο δεν σας έφτασαν τα αποπάνω, υπάρχουν ένα σωρό εγκυκλοπαίδειες και blogs εκεί έξω που τα περιγράφουν πολύ καλύτερα από μένα. ‘Η και αν δεν θέλετε να ψάχνετε τις μισές εγκυκλοπαίδειες του πλανήτη, ορίστε ένα ολόκληρο βιβλίο με τα κατορθώματα σας:
Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ – ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ – ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
https://www.politeianet.gr/books/

Και αν κάποιος θέλει να δει και την χαρά της φωτογραφίας να μερικές (ακατάλληλες για ανηλίκους): – Φωτό Νο1 – Φωτό Νο2 – Φωτό Νο3 – Φωτό Νο4 – Φωτό Νο5

Ε, και αν δεν σας φτάνουν αυτά, ορίστε και μερικές μαρτυρίες από τους ιδίους, έτσι για να μην λέτε πως αυτά είναι «λόγια των εχθρών μας»:

1) «Τους διέταζα να γδυθούν κι ύστερα τους έβαζα να γονατίσουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα Διυλιστήρια της Ούλεν. Τότε έπαιρνα ένα τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πίσω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη, τους έδινα και δεύτερη και τρίτη, ώσπου “να τα βροντήξουν”… Άλλα παλικάρια, όπως ο Τζογανάκος και ο Μακαρόνας, τους έδιναν κάμποσες μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν ερχόταν αλλουνού η σειρά. Όταν κουραζόμουν, έπαιρνε άλλος τη θέση μου…».
(Στέφανος Λιόλιος, δήμιος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ)

2) «Σκότωναν φτωχές γυναικούλες γιατί έπλεναν ρούχα Ιταλών ή Γερμανών στρατιωτών. Θανάσιμο έγκλημα, επαίσχυντη αντιπατριωτική πράξη. Από πόσο πατριωτικό πάθος θα φλέγονταν αυτός ο λεβέντης για να σκοτώσει μια μάνα που έπλενε ρούχα για ένα κομμάτι ψωμί για τα παιδιά της. Σκότωσαν εργάτες γιατί δούλευαν σε γερμανικές επιχειρήσεις. Στους ομαδικούς τάφους που άνοιξαν στο Περιστέρι, μπροστά στην αντιπροσωπεία των αγγλικών εργατικών συνδικάτων όλα τα πτώματα φορούσαν μπαλωμένα κουρέλια και τα χέρια τους ήταν χέρια εργατών… Σκότωσαν γυναίκες γιατί από την πείνα ή για να σώσουν τα παιδιά τους δόθηκαν για μια πανιότα ή για μια κονσέρβα σε Ιταλούς ή Γερμανούς στρατιώτες… Χιλιάδες αθώοι ανύποπτοι άνθρωποι σφαγιάσθηκαν δίχως να ξέρουν γιατί, ούτε αυτοί ούτε εκείνοι που εν ψυχρώ τους εκτελούσαν. Ολόκληρες οικογένειες έχουν ξεκληριστεί με το πρόσχημα της συνεργασίας με τον εχθρό, ενώ στην πραγματικότητα κρύβονταν πίσω απ’ αυτά οικογενειακά ή προσωπικά μίση… Δρούσε ακόμα στις πόλεις για λογαριασμό του ΕΑΜ και η ΟΠΛΑ. Πρόκειται για τους φονιάδες που χρησιμοποιούσε το ΚΚΕ στην Κατοχή… Αυτήν την ηρωική πλευρά του “Εθνικού Έπους”, ίσως από μετριοφροσύνη δεν την αναφέρουν στους πανηγυρισμούς της Εθνικής Αντίστασης!».
(Άγις Στίνας, παλαιό στέλεχος και βουλευτής του ΚΚΕ)

Επίλογος
Υπάρχει πολύ υλικό ακόμα άλλα το κείμενο γίνεται πολύ μακρύ έτσι το αφήνω για άλλη φορά. Για να τελειώνουμε λοιπόν: Στο σπίτι του κρεμμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί αγαπητοί. Η γυναίκα του αυτοκράτορα δεν πρέπει μόνο να φαίνεται τίμια πρέπει και να είναι. Εν ολίγοις πριν πιάσετε τους άλλους στο στόμα σας φροντίστε να το εχετε καθαρό. Αλλιώς το μόνο που βγαίνει από μέσα θα είναι η ονομαστική πτώση πληθυντικού του ουσιαστικού σκώρ.

ΥΓ: Όσο για την Ζωή Λάσκαρη, μόνο ένα πράγμα έχω να πω: ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα της και να δίνει παρηγοριά τους αγαπημένους της. Καλό Παράδεισο κ. Λάσκαρη.

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΛΛΗΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ. Σαν σήμερα, 27 Σεπτεμβρίου 1831, μπροστά στον Άγιο Σπυρίδωνα…

Του
Πέτρου Μανταίου
«Εφημερίδα των Συντακτών»

«Ο τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι, σκόρπιοι εις τα βουνά και εις τα σπήλαια΄ το δημόσιο είναι πλακωμένο από δύο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, άλλα τόσα ζητείτε οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη εις τους Αγγλους δανειστάς΄ ανάγκη να την ελευθερώσομε με την ίδια απόφαση ως θα την ελευθερώσομε και από τα άρματα του Κιουτάγια [Κιουταχή] και του Αιγύπτιου [Ιμπραήμ]. Δεν λυπούμαι, δεν απελπίζομαι΄προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου και των δακρύων παρά άλλο. Ο Θεός μου το ’δωσε, το παίρνω, θέλει να με δοκιμάσει […]

»Ως οι παλαιοί ήρωες ή βασιλείς της Ελλάδος πρέπει να φυτεύομε δένδρα, ν’ ανοίγομε δρόμους, να παλεύομε με τα θηρία του δάσους, να δέσομε την κοινωνία μας με νόμους σύμφωνους προς το έθνος μας΄ ούτε οπίσω ούτε εμπρός του καιρού μας΄ μη μου ζητείτε ζωγραφιές πολύτιμες εις οικοδόμημα ακόμη ατελείωτο. Μέτρο μας και άστρο εις δεινά ελληνικά θεραπεία ελληνική. Με το στόμα μας, όχι ως οι χειρουργοί της Ευρώπης κόφτοντες, αλλά με το στόμα μας να βυζαίνομε το έμπυο της πατρίδας μας διά να την γιάνομε […]

»Ενα μόνο φοβούμαι πολύ και με δέρνει υποψία, τρέμω την απειρία σας. Αν η νέα κυβέρνηση τύχει να συγκρουσθεί με συμφέροντα ξένων δυνάμεων –επειδή κάθε τόπος έχει χωριστά το μυστήριο της ζωής του, τον νόμο της ευτυχίας του– αν πλανεθεί ο ελληνισμός και σηκώσει σκοτάδι μεταξύ μας ώστε εσείς να μη διαβάζετε εις την καρδίαν μου, θολωθούν και εμένα οι οφθαλμοί, ποιος ξεύρει; Πού θα πάμε; Τι θα γενούμε;» -Ιωάννης Καποδίστριας, Κυβερνήτης της Ελλάδος.

Τα σημειώνει ο Γ. Τερτσέτης, στα Απόλογα για τον Καποδίστρια (Απαντα – Απομνημονεύματα Κολοκοτρώνη), ότι τα είπε ο Καποδίστριας στον μέλλοντα… δολοφόνο του, Γιωργάκη Μαυρομιχάλη, γιο του Πετρόμπεη. Δολοφονήθηκε, μπροστά σε εκκλησιά, Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 1831.

Πηγή: ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ

Ο άνθρωπος που έσωσε πάνω από το 15% των Ελλήνων της Μικρασίας το 1922

Άσα Τζένινγκς. Λίγοι στην Ελλάδα και την Τουρκία γνωρίζουν το όνομά του. Είναι ο άνθρωπος που έσωσε πάνω από το 15% του πληθυσμού της Ελλάδας.

Σεπτέμβρης του 1922. Τελειώνει ο πόλεμος της Ελλάδας με την Τουρκία. Στις 8 Σεπτεμβρίου ο ελληνικός στρατός εγκαταλείπει την πόλη και οι Τούρκοι μπαίνουν στη Σμύρνη. Αρχίζουν πογκρόμ, ληστείες και δολοφονίες, στις οποίες παίρνουν ενεργό μέρος και οι ντόπιοι Μουσουλμάνοι.

Στις 13 Σεπτεμβρίου ξεκινά πυρκαγιά, την φωτιά κατευθύνουν προς τις χριστιανικές συνοικίες, φτιάχνοντας διάδρομο με εύφλεκτα υγρά. Στην προσπάθεια να σωθούν από την πύρινη λαίλαπα, οι περισσότεροι Χριστιανοί στοιβάζονται στην προκυμαία. Οι Τούρκοι στρατιώτες περικυκλώνουν την παραλία, αφήνοντας τον κόσμο χωρίς νερό και τροφή.

Πολλοί από αυτούς πέθαναν από την πείνα και την δίψα, άλλοι αυτοκτόνησαν, πέφτοντας στη θάλασσα. Οι φόνοι, οι εμπρησμοί, οι λεηλασίες και οι βανδαλισμοί γίνονταν κάτω από την μύτη των «συμμάχων», που παρακολουθούσαν αδιάφοροι από μακριά τον «συνωστισμό στην αποβάθρα». Φωτογράφιζαν απαθέστατοι το «show», πετώντας μάλιστα πίσω στην θάλασσα τους απεγνωσμένους που έφταναν ως τα πλοία.

Προδομένοι από τους ξένους αλλά -το χειρότερο- και από τους Έλληνες, όσοι τελικά σώθηκαν, το κατάφεραν ύστερα από την ανθρωπιστική παρέμβαση του Αμερικανού Άσα Τζένιγκς που μεσολάβησε και τελικά ύστερα από δύο ημέρες δόθηκε η δυνατότητα σε χιλιάδες πρόσφυγες να βρουν καταφύγιο στα «Πλοία της Συμπόνιας» και να καταλήξουν στην Ελλάδα.

Προπομπός του Τζένιγκς και φωτεινή εξαίρεση της διεθνούς απάθειας μπροστά στο έγκλημα ήταν ένας άγνωστος Ιάπωνας πλοίαρχος που τις ώρες της μεγάλης σφαγής μόνος αυτός και το πλήρωμα του άδειασαν στην θάλασσα το φορτίο τους για να μαζέψουν όσον το δυνατόν περισσότερες κυνηγημένες ψυχές.

Από τις προκυμαίες έφευγαν οι βάρκες γεμάτες με Έλληνες και Αρμένιους πρόσφυγες, κατευθύνονταν προς τα ξένα πλοία, που παρέμεναν για να υπερασπιστούν και να δεχτούν τους συμπατριώτες τους, αλλά δεν είχαν διαταγές να δεχτούν τους ντόπιους για να μην προσβάλουν τους Τούρκους. Όταν οι βάρκες προσάραζαν στα βρετανικά πολεμικά πλοία και προσπαθούσαν να δέσουν, οι ναύτες έκοβαν τα σκοινιά.

Μερικές βάρκες καταποντίστηκαν, τους ανθρώπους τους έριχναν στη θάλασσα και από την προκυμαία άλλοι προτιμούσαν να πνιγούν κι από μόνοι τους. Κάποιοι προσπαθούσαν να ανέβουν στα πλοία αλλά οι Άγγλοι τους έλουζαν με καυτό νερό.

Οι Ιταλοί, που έμειναν στη θάλασσα της Σμύρνης περισσότερο από τους άλλους, δέχονταν στα πλοία όσους κατάφεραν να τους πλησιάσουν.
Οι Γάλλοι δέχονταν μόνο όσους μπορούσαν να προφέρουν στα γαλλικά έστω με κακή προφορά «Είμαι Γάλλος, όλα τα χαρτιά μου κάηκαν.» Σε λίγο τους Αρμένιους καθηγητές περικύκλωσαν πιτσιρίκια και προσπαθούσαν να μάθουν αυτή τη μαγική φράση.

Ο πλοίαρχος του αμερικάνικου αντιτορπιλικού έδιωχνε τα παιδιά, φωνάζοντας: «Μόνο Αμερικάνοι!» Στα πολεμικά πλοία οι ξένοι ναυτικοί παρακολουθούσαν με τα κιάλια τη σφαγή και φωτογράφιζαν. Αργότερα άρχισαν να παίζουν οι μπάντες, στραμμένες προς την προκυμαία. Δεν άντεχαν να ακούνε τον κόσμο να σφάζεται. Όμως ο Τζένινγκς δεν ήταν από τους ανθρώπους, που θεωρούσε, ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα».

Ούτε από εκείνους, που ξεχώριζε τους ανθρώπους σύμφωνα με το θρησκευτικό τους «πιστεύω». Σύμφωνα με μια αρμενική παροιμία, «μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου κοιμάται ένα λιοντάρι».

Όταν ο ελληνικός στρατός εγκατέλειψε τη Σμύρνη, είχε οργανώσει την Επιτροπή Σωτηρίας και παρείχε ανθρωπιστική βοήθεια στον πληθυσμό. Μετά από την πυρκαγιά η έλλειψη νερού, καυσίμων και γενικώς – της τάξης ταλαιπωρούσε τον κόσμο, και ο Τζένινγκς πήγε στο τουρκικό στρατόπεδο για να συναντήσει τον Κεμάλ.

Οι Τούρκοι έδωσαν στον πάστορα επτά ημέρες για να φυγαδεύσει από την πόλη τον κόσμο, εκτός τους άνδρες 17-45 ετών, τους οποίους τους περίμεναν τα στρατόπεδα εργασίας προκειμένου να εργασθούν για να επανορθώσουν τις ζημιές που έγιναν από την ελληνική εκστρατεία.

Να πώς καταγράφει τα σχετικά γεγονότα ο εγγονός του Άσα Τζένιγκς, Roger: «Αφού έγινε η συμφωνία με τον Κεμάλ ο Asa ζήτησε και έλαβε μια βάρκα με πηδαλιούχο από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ. Πρώτον, πήγε στο γαλλικό εμπορικό πλοίο «Pierre Loti». Το πλοίο είχε άφθονο χώρο για να αναλάβει τους πρόσφυγες για την ασφάλεια τους σε ένα κοντινό ελληνικό νησί.

Ο γάλλος καπετάνιος δεν ήθελε να εμπλακεί, και απέπλευσε με ένα άδειο πλοίο, ενώ χιλιάδες ικέτευαν να διασωθούν. Μακρύτερα στο λιμάνι ήταν ένα ιταλικό πλοίο, η Κωνσταντινούπολη.

Ο Ιταλός καπετάνιος του πλοίου συμφώνησε να αναλάβει 2000 άτομα, αλλά πρώτα έπρεπε να λάβει ένα ποσό O Asa, το θεώρησε ρεαλιστικό και πλήρωσε το τίμημα- δωροδοκία και επιβιβάσθηκαν τα 2000 άτομα.
Στη συνέχεια ο Ιταλός καπετάνιος απαίτησε μια αύξηση της δωροδοκίας. Όταν τους προκάλεσε ο Jennings, οι Ιταλοί είπαν ότι οι Έλληνες μπορεί να μην αφήσουν τους πρόσφυγες να αποβιβασθούν. Ο Asa απάντησε ότι θα πήγαινε μαζί στο ταξίδι προς το λιμάνι της Μυτιλήνης και θα αναλάβει την ευθύνη για την αποβίβαση.

Όταν το πλοίο έφθασε στην Μυτιλήνη ο Asa Κ. Jennings είδε με έκπληξη Έλληνες στρατιώτες παντού και τα πλοία να βρίσκονται αγκυροβολημένα. Δεν υπήρχαν προβλήματα να βγουν οι πρόσφυγες από το πλοίο και Asa πήγε στο ελληνικό αρχηγείο του Στρατού. Επανειλημμένα ζήτησε από τον Έλληνα στρατηγό Φράγκου τα πλοία για την απομάκρυνση των προσφύγων από τη Σμύρνη.

Οι Τούρκοι είχαν εγγυηθεί την ασφαλή διέλευση, καθώς και το Ναυτικό των ΗΠΑ είχε υποσχεθεί προστασία των ελληνικών εμπορικών πλοίων.
Ο Στρατηγός επανειλημμένα αρνήθηκε να θέσει στην διάθεση του τα πλοία και ο Asa ήταν πολύ απογοητευμένος με τον στρατηγό Φράγκου, έναν Έλληνα ο οποίος ήταν απρόθυμος να σώσει 300.000 από τους συμπατριώτες του.

Ωστόσο, Jennings δεν γνώριζε εκείνη την ώρα ότι ο στρατηγός ήταν μέρος μιας ομάδας Ελλήνων αξιωματικών που σχεδίαζαν πραξικόπημα εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης.

Οι αξιωματούχοι χρειάζονταν τα πλοία και τους στρατιώτες για να κερδίσουν την εξουσία και ήταν πιο σημαντικό γι «αυτούς από τις ζωές τόσων ανθρώπων.

Καθώς ο Asa, εξαγριωμένος, βγήκε από μια νωρίς το πρωί συνάντηση με τον στρατηγό είδε ένα θωρηκτό να μπαίνει στο λιμάνι. Ο Asa Jennings επιβιβάστηκε στο ελληνικό θωρηκτό Κιλκίς. Ο καπετάνιος του, Θεοφανίδης, ήταν πολύ πρόθυμος να βοηθήσει παρά το γεγονός ότι ένας ανώτερος στρατιωτικός είχε απορρίψει τον Asa. Ο Asa στη συνέχεια προχώρησε σε μια σειρά από μηνύματα για τον Έλληνα Πρωθυπουργό, τα οποία ο καπετάνιος Θεοφανίδης μετέφραζε στα ελληνικά. Τα μηνύματα εστάλησαν από την αίθουσα ραδιοφώνου (ασυρμάτου) ως κωδικοποιημένα μηνύματα για ασφάλεια.

Στην αρχή η απάντηση ήταν ο πρωθυπουργός κοιμόταν. Ο Asa ζήτησε ο πρωθυπουργός να ξυπνήσει. Στη συνέχεια, ο πρωθυπουργός ήθελε μια συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Αγγελιοφόροι έπρεπε να σταλούν σε όλη την Αθήνα για να αφυπνίσουν τους υπουργούς να παραστούν στη συνεδρίαση.

Ο Asa είχε μια επταήμερη προθεσμία και βρισκόταν αντιμέτωπος με κυβερνητικούς αξιωματούχους που δεν συμμερίζονται την αίσθηση του επείγοντος. Τέλος, ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, απάντησε λέγοντας ότι δεν θα μπορούσαν τα πλοία να πάνε στη Σμύρνη.
Φοβόντουσαν ότι οι Τούρκοι θα συλλαμβάνανε τα πλοία και θα εισέβαλαν στην συνέχεια στα ελληνικά νησιά.

Ύστερα από αυτό ο Asa έστειλε τελεσίγραφο. Εάν τα πλοία δεν διατίθεντο για τη διάσωση των Ελλήνων και άλλων στη Σμύρνη, το επόμενο μήνυμα του Asa δεν θα ήταν σε κώδικα. Το μήνυμα θα σταλεί ανοιχτά έτσι ώστε ο κόσμος θα γνωρίζει ότι η ελληνική κυβέρνηση επέτρεψε τους Τούρκους να σκοτώσουν 300.000 Έλληνες πολίτες.

Ο εκβιασμός λειτούργησε. Όλα τα πλοία στην περιοχή τέθηκαν υπό έλεγχο Asa, καθιστώντας τον προσωπικά υπεύθυνος για κάθε πλοίο που θα χανόταν. Οι καπετάνιοι των εμπορικών πλοίων ενημερώθηκαν ότι η ελληνική κυβέρνηση είχε επιτάξει τα πλοία τους και άρχισαν να σηκώνουν ατμό για την Σμύρνη.

Οι καπετάνιοι φοβόντουσαν να μπούνε σε ένα τουρκικό λιμάνι.
Κάποιοι είπαν ότι τα πλοία τους είχαν μηχανικά προβλήματα και δεν θα είναι σε θέση να κάνουν το ταξίδι. Ο καπετάνιος Θεοφανίδης διέταξε τους καπετάνιους των εμπορικών πλοίων για μια συνάντηση στο θωρηκτό Κιλκίς.

Ενημέρωσε τους καπετάνιους των εμπορικών πλοίων ότι θα αντιμετωπίσουν στρατοδικείο εάν τα πλοία τους δεν ήταν έτοιμοι να φύγουν από τα μεσάνυχτα.

Όλα τα πλοία έπλεαν τα μεσάνυχτα με τον Asa στο πρώτο πλοίο».
Όλα τα πλοία στο Αιγαίο τίθενται στη διάθεσή σας για την απομάκρυνση των προσφύγων της Σμύρνης.

Του παραχώρησαν 26 πλοία, με τα οποία κατάφερε να βγάλει πάνω από 350.000 άτομα (οι Τούρκοι έδωσαν παράταση μέχρι 11 ημέρες). Ταυτόχρονα έφτασαν εκκλήσεις για βοήθεια και από άλλα λιμάνια, και η ελληνική κυβέρνηση αύξησε τον αριθμό των πλοίων σε 55.

Όταν η απομάκρυνση των προσφύγων από την Σμύρνη ολοκληρώθηκε οι Τούρκοι αξιωματούχοι επέτρέψαν τον Asa να πάει τα πλοία σε όλα τα λιμάνια από την Μαύρη Θάλασσα ως τη Συρία.

Ένας άγνωστος, ένα παιδί για τα θελήματα στην Χριστιανική Ένωση, ο πιο ασυνήθιστος «ναύαρχος» στην ιστορία, ο 44χρονος Αμερικανός Άσα Τζένινγκς (1877-1933), καμπούρης με 1.60 μπόι, μεθοδιστής πάστορας, έγινε διοικητής όλου του ελληνικού στόλου.

Κάνοντας δυο δρομολόγια, ο Τζένινγκς φυγάδεψε 58.000 άτομα. Τα πλοία του αμερικανικού και αγγλικού στόλου άρχισαν επίσης να μεταφέρουν κόσμο, και προς τα τέλη του Οκτώβρη την Τουρκία εγκατέλειψαν 200.000 άτομα.

Μέχρι το Δεκέμβριο 500.000 άνθρωποι είχαν σωθεί. Ο πατριάρχης της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας ανέφερε ότι 1.250.000 άνθρωποι απομακρύνθηκαν με ασφάλεια μέχρι η επιχείρηση διάσωσης να ολοκληρωθεί.

Η ελληνική κυβέρνηση αναγνωρίζοντας ότι Asa Κ. Jennings απέκτησε το σεβασμό, τη φιλία και την εμπιστοσύνη του Μουσταφά Κεμάλ και της τουρκικής κυβέρνησης τον διόρισε να είναι ο διπλωμάτης που εκπροσωπεί την Ελλάδα για τον επαναπατρισμό των αιχμαλώτων πολέμου στη Συνθήκη της Λοζάννης.

Για την υπηρεσία του στην Ελλάδα, στον Asa Jennings Κ. απονεμήθηκε το υψηλότερο στρατιωτικό παράσημο στην Ελλάδα, το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας και η υψηλότερο πολιτική διάκριση Αυτή ήταν η πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία που ένα άτομο έλαβε τις υψηλότερες στρατιωτικές και μη στρατιωτικές διακρίσεις ταυτόχρονα.

Ο Άσα Τζένινγκς πέθανε το 1933. Λίγοι στην Ελλάδα και την Τουρκία γνωρίζουν το όνομά του. Και δεν υπάρχει ούτε ένα μνημείο, αφιερωμένο στον άνθρωπο, που έσωσε πάνω από το 15% του πληθυσμού της Ελλάδας.

ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΒΟΥΡΛΙΩΤΩΝ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ
Πηγή: National Pride

Αφιέρωμα μνήμης: Μορφές του Μακεδονικού Αγώνα: Καπετάν Ράμναλης από το Ίσωμα*

Το 1955 ο αείμνηστος Σταύρος Μάνεσης γυρίζει την Μακεδονία και μελετά τα γλωσσικά ιδιώματα. Εκεί συναντά γέρους που αναθυμούνται το δράμα της σκλαβιάς. Ένας εκατοχρονίτης γέροντας του λέει το εξής πρωτότυπο. «Δεν μπορούσαμε να ζήσουμε σκλάβοι σε ξένα χέρια επ’ άπειρον το γραφτό έλεγε πως θα ενωθούμε με την Ελλάδα, γιατί Ελλάς θα πει… Έλα».Ίσως η αφελής αυτή «ετυμολογική» ανάλυση του εθνικού μας ονόματος να είναι και η ωραιότερη που έχει γραφτεί. Άθελά του όμως ο γέροντας, ετυμολόγησε μία άλλη λέξη, την ελευθερία, η οποία προέρχεται από το ρήμα έρχομαι, από τον μέλλοντα του «ελεύσομαι», που σημαίνει «θα έλθω». Η ελευθερία είναι το αγαθό που έρχεται στους λαούς που έχουν τόλμη και αρετή. Ας μη μας διαφεύγει το γεγονός πως ο εθνικός μας ύμνος, είναι “Ύμνος εις την Ελευθερίαν”.

Λέμε πολλές φορές πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Το σωστό είναι πως δεν επαναλαμβάνεται η ιστορία, απλώς οι άνθρωποι επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη. Πριν η Μακεδονία περιέλθει οριστικά -με το αίμα των παιδιών της Ελλάδας- στους κόλπους της μητρός της, ταλανιζόταν από τις δολοπλοκίες και τις ασχημονίες των τότε Μεγάλων Δυνάμεων, που την προόριζαν για την Βουλγαρία. Όπως συμβαίνει στις μέρες μας, έτσι και πριν από την απελευθέρωσή της από τον Ελληνικό Στρατό, η Μακεδονία το ενδοξότερο, τολμώ να πω, τμήμα του Ελληνισμού και της ιστορία μας, είχε καταντήσει διπλωματικό παίγνιο των ισχυρών της γης. Κινδύνευε η πανάρχαια «ελληνίδα γη» να αποκοπεί από τον εθνικό κορμό.

Ας μου επιτραπεί στο σημείο αυτό μία ολιγόλογη ιστορική αναδρομή, από την επανάσταση του ’21, ως την στιγμή που παλικάρια, σαν τον καπετάν Ράμναλη, ζώνονται τα όπλα και υπερασπίζονται το χώμα που τους γέννησε, που μπαίνουν «ες αεί» στο εικονοστάσι της Μακεδονίας, ως ήρωες Μακεδονομάχοι.

Πριν από τον αγώνα Από το 1797 ο πρωτομάρτυρας και πρωτομάστορας της λευτεριάς μας, Ρήγας Φερραίος, παροτρύνει τους Μακεδόνες να ξεσηκωθούν. Γράφει στο «Θούριό» του: «Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήστε για μια /και αίμα των τυράννων, ρουφήστε σα θεριά». Να αναφέρω εδώ παρενθετικά πως ο πρώτος κλεφταρματολός που αναφέρει η ιστορία, ο Καραμιχάλης, έδρασε στην περιοχή του Ολύμπου, λίγες μόλις δεκαετίες μετά την άλωση της Πόλης. Ήταν Μακεδών.

Κατά την Επανάσταση του ’21 η Μακεδονία επαναστατεί. Μπορεί η επίσημη ιστορία να γράφει πως απέτυχε, όμως η επανάσταση στην Μακεδονία καθήλωσε για πολύ καιρό τα τουρκικά στρατεύματα και έδωσε την ευκαιρία στους επαναστάτες των Νοτίου Ελλάδας να εδραιώσουν την Επανάσταση. Το τέλος της Επανάστασης βρίσκει όμως την Μακεδονία εκτός του αρτιγέννητου κράτους. Είναι χαρακτηριστικό πως το 1829 πληρεξούσιοι των Μακεδόνων προσφύγων στην Δ’ Εθνοσυνέλευση του Άργους υποβάλλουν υπόμνημα στον Καποδίστρια με το οποίο τον παρακαλούν να ζητήσει «παρά των Προστάτιδων Δυνάμεων, ίνα και η σκληρώς αγωνισθείσα Μακεδονία συμπεριληφθεί εις τα όρια του ελευθέρου κράτους».

Το 1828-29 ξεσπά ρωσοτουρκικός πόλεμος που διεξήχθη κυρίως επί του βουλγαρικού εδάφους. Οι Ρώσοι τότε ανακαλύπτουν έκπληκτοι έναν λαό που ομιλεί ένα σλαβικό ιδίωμα που προσομοίαζε με την ρωσική γλώσσα. Ερωτώμενοι βέβαια οι κάτοικοι αυτής της περιοχής, τι είναι, απαντούν στο σλαβικό ιδίωμα, «Ρωμηοί». Τότε ουσιαστικά αρχίζει η αφύπνιση του βουλγαρικού στοιχείου, υποκινούμενου από τη Ρωσία.

Τα σχέδια των Ρώσων για έξοδο στο Αιγαίο μέσω ενός υποχείριού τους λαού, θα υλοποιηθούν με την ανασύσταση βουλγαρικού κράτους. Πλήθος Ρώσων προπαγανδιστών περιτρέχουν την Βουλγαρία, την Ανατολική Ρωμυλία, την Βόρειο Μακεδονία εξάπτώντας τον βουλγαρικό εθνικισμό. Δεν παραλείπει το «ξανθό γένος» να ενσπείρει και να στρέψει το μίσος των Βουλγάρων κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Το 1854 ξεσπά ο Κριμαϊκός Πόλεμος μεταξύ Ρώσων και Τούρκων. Η Μακεδονία επαναστατεί κατά των Τούρκων. Οι ελπίδες αναπτερώνονται. Στα Γρεβενά πρωτοστατεί ο περίφημος αρματολός και αγωνιστής του ’21 Θεόδωρος Ζιάκας. Στη Χαλκιδική ο γιος του «Γέρου της Μακεδονίας», Τσάμης Καρατάσος, στον Όλυμπο οι τοπικοί οπλαρχηγοί. Δυστυχώς οι εκβιασμοί των Μεγάλων Δυνάμεων κατά του ανίσχυρου ελληνικού βασιλείου αφήνουν αβοήθητους τους Επαναστάτες. Η επανάσταση σβήνει. Επακολουθεί όπως γράφουν μαρτυρίες της εποχής «χαλασμός».

Το 1866 εξερράγη η Κρητική Επανάσταση. Ο Ρώσος πρεσβευτής στην Πόλη, Ιγνάτιεφ, για να επιτύχει την εύνοια του Σουλτάνου υπέρ των Βουλγάρων, παρότρυνε τους τελευταίους να προσφερθούν για να πολεμήσουν στο πλευρό των Τούρκων τον κοινό εχθρό Βουλγάρων και Τούρκων, τους Έλληνες. Το 1869 λήγει η Κρητική Επανάσταση, ο σουλτάνος πνέει μένεα κατά των Ελλήνων. Τότε το 1870 συντάσσει ο Ιγνάτιεφ το περίφημο αυτοκρατορικό φιρμάνι με το οποίο ιδρύεται η Βουλγαρική Εξαρχία, που αποσκιρτά από το Πατριαρχείο.

Ο Μακεδονικός αγώνας
Από την στιγμή αυτή μπορούμε να πούμε πως αρχίζει ο ένδοξος Μακεδονικός Αγώνας. Το άρθρο 10 του φιρμανιού -αυτό είναι το σημαντικότερο- προέβλεπε πως εφόσον το 2/3 των κατοίκων μιας περιοχής επιθυμούσαν να προσέλθουν στην Εξαρχία, τότε η περιοχή εντασσόταν σ’ αυτήν. Οι Βούλγαροι βρήκαν πλέον το μέσο και τον τρόπο για να εκβουλγαρίσουν την Μακεδονία.

Εφεξής Πατριαρχικός σήμαινε Έλληνας και Εξαρχικός, Βούλγαρος. Η επίτευξη της πλειοψηφίας των 2/3 αποτέλεσε τον κύριο σκοπό των Βουλγάρων. Οι απειλές και οι διώξεις αρχίζουν. Το 1877-78 ξεσπά νέος ρωσοτουρκικός πόλεμος. Η Τουρκία νικάται κατά κράτος υπογράφοντας την ολέθρια συνθήκη του Αγίου Στεφάνου που προβλέπει την Μεγάλη Βουλγαρία. Οι Βούλγαροι χωρίς να ρίξουν ούτε ένα βόλι ιδρύουν ένα τεράστιο κράτος (κάτι παρόμοιο που γίνεται σήμερα με την Αλβανία).

Οι ελληνικοί πληθυσμοί των μακεδονικών πόλεων και χωριών με συλλαλητήρια και ψηφίσματα και κυρίως η αντίδραση των Άγγλων και Γάλλων στις ρωσικές επιδιώξεις, επιμελώς κρυπτόμενες πίσω από τον Βουλγαρισμό, ακυρώνουν στο Βερολίνο το 1878 τα σχέδια. Ιδρύονται όμως δύο ηγεμονίες, η Βουλγαρική και της Ανατολικής Ρωμυλίας την οποία η Βουλγαρία προσαρτά αμαχητί το 1885. Η αντίδραση του ισχνού Ελληνικού κρατιδίου καταπνίγεται από τις λεγόμενες Προστάτιδες Δυνάμεις με τον γνωστό πανάθλιο αποκλεισμό των ελληνικών παραλίων. Η Μακεδονία επαναστατεί με πρωταγωνιστή τον ηρωικό επίσκοπο Κίτρους Νικόλαο και αρχηγό τον λοχαγό Κοσμά Δουμπιώτη.

Μπορεί να απέτυχε η επανάσταση, όμως, όπως γράφει η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, «δε θα καταγραφόταν έγκαιρα η ελληνική αντίδραση στους κινδύνους που περιέκλειαν για τη Μακεδονία οι όροι της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου». Οι Βούλγαροι όμως αποθρασύνονται. Οι δολοφονίες Ελλήνων ιερέων, δασκάλων και προκρίτων είναι πλέον το μέσον εξαναγκασμού για προσχώρηση στην εξαρχία. Ιδρύουν το 1893 το Μακεδονικό Κομιτάτο. Δεν τολμούν να το ονομάσουν βουλγαρικό γιατί η λέξη Βουλγαρία είναι μισητή στους Μακεδόνες. Ταυτόχρονα ρίχνουν το σύνθημα «η Μακεδονία στους Μακεδόνες». Σκοπός τους η αυτονομία και κατόπιν η προσάρτηση.

Το προηγούμενο της Ανατολικής Ρωμυλίας τους έχει ανοίξει την όρεξη. Μετά και τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο το 1897, συμμορίες Κομιτατζήδων εγκληματούν απροκάλυπτα κατά του ελληνικού στοιχείου. Το 1902 ο Άγγλος Γενικός πρόξενος Θεσσαλονίκης γράφει σε έκθεσή του: «Η δολοφονία είναι το κυριότερο όπλο των Κομιτατζήδων. Δεν υποχωρούν προ ουδενός. Οι Έλληνες είναι κυρίως τα θύματα του. Χιλιάδες εφονεύθησαν τα τελευταία έξι έτη». Το επίσημο κράτος τρομαγμένο κα ντροπιασμένο ακολουθεί την πολιτική της «άψογου στάσεως». Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Αντιδρά όμως το Πατριαρχείο. Γύρω στο 1900 στέλνει νέους και δραστήριους Ιεράρχες στις Μητροπόλεις της Μακεδονίας να οργανώσουν την άμυνα και να εμψυχώσουν τους κατατρομοκρατημένους πληθυσμούς.

Ο Πολυανής Φώτιος
Μεταξύ αυτών και ο επίσκοπος Πολυανής και μετέπειτα και Κιλκισίου Φώτιος Παγιώτας. Το 1904 αναλαμβάνει στη Δοϊράνη το βαρύ έργο. Λίγα λόγια για τον ηρωικό ιεράρχη. «Ο Μητροπολίτης Φώτιος υπήρξε άσπιλος, ακαταπόνητος αγωνιστής, εμπνευσμένος ιεράρχης, χαρακτήρας μεγίστης δράσεως, στυλοβάτης του Χριστιανισμού και του Γένους εις την αιματοβαμμένην γην της Μακεδονίας. Επ’ αυτού δε αντανακλάται η λάμψις των παλαιών Αθανασίου, Βασιλείου, Γρηγορίου και Χρυσοστόμου». Στην Δοϊράνη και στην ευρύτερη περιοχή του Κιλκίς, ο Φώτιος, χάρις στην δυναμικότητά του, επανέφερε πολλούς κατοίκους στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Γύριζε έφιππος τα χωριά και σκόρπιζε θάρρος, ελπίδα και χαρά για τον Ελληνισμό. Οι Βούλγαροι ζητούσαν πολλές φορές τρόπο να τον φονεύσουν, αλλά ουδέν επέτυχαν. Το 1913 οι Βούλγαροι τον συνέλαβαν αιχμάλωτο κατά την υποχώρησή τους, τον μετέφεραν στην Βουλγαρία με σκοπό να τον εκτελέσουν, αλλά η προέλαση των Ρουμάνων μέχρι την φυλακή του Φωτίου απέτρεψε τα δόλια σχέδια. Δραπέτευσε ο Φώτιος και μάλιστα ο ίδιος ο βασιλιάς της Ρουμανίας ζήτησε να τον δει, για να θαυμάσει την ανδρεία και το φρόνημά του Μητροπολίτη. Όταν οι Βούλγαροι τον απείλησαν με την ζωή του, αυτόπτες μάρτυρες λένε ότι απάντησε: «Και αν έναν δεσπότην φονεύσετε, πολλοί άλλοι Πολυανής υπάρχουν, η Ελλάδα είναι αιώνια». Επέστρεψε ο σεπτός ιεράρχης στην Μητρόπολή του την οποία εποίμανε μέχρι την κοίμησή του, το 1928.

Ο καπετάν Ράμναλης
Ταυτόχρονα μαζί με τους ηρωικούς ιεράρχες αντιδρούν και ντόπιοι Μακεδόνες που πολλές φορές ομιλούν το σλαβικό ιδίωμα. Το 1907 ο Γάλλος δημοσιογράφος Παγιαρέ σημειώνει γι’ αυτούς «Πάντες ούτοι οι Μακεδόνες, ανεξαρτήτως της γλώσσης, την οποία ομιλούν, προτιμούν να σταυρωθούν παρά των Βουλγάρων, παρά ν’ αρνηθούν τον Ελληνισμόν τους». Μεταξύ αυτών και ο καπετάν Ράμναλης. Γεννήθηκε στο χωριό Ράμνα, σημερινό Ίσωμα του Κιλκίς, το 1885. Γονείς του ο Δημήτριος και η Δομνίτσα Βίλιογλου. Οι γονείς του καθώς και ένας θείος του δολοφονήθηκαν από τους Βούλγαρους Κομιτατζήδες, όταν ο Γιάννης ήταν 17 ετών.

Οργανώνει μόνος του ομάδα από συγχωριανούς του και εκδικείται τις δολοφονίες αθώων από τους Βούλγαρους. Δεν αργεί η φήμη του να φτάσει στο Ελληνικό Προξενείο Θεσσαλονίκης. Έρχεται κρυφά σ’ αυτό και εκεί ακούει σιωπηλός τον γραμματέα του Προξενείου Δημήτριο Ζώη, που δεν ήταν άλλος από την υπολοχαγό Δημήτριο Κάκκαβο, μετέπειτα αντιστράτηγο, να του αναθέτει μία αποστολή.

Το φθινόπωρο του 1904 η κοινωνία των Σερρών ήταν ανάστατη, γιατί ένας πλούσιος Σερραίος είχε νοικιάσει το σπίτι του στους Βούλγαρους, για να το κάνουν σχολείο. Πουθενά δεν είχαν ιδιόκτητα σχολικά κτίρια, σημειώνει ο Μόδης. Ο καπετάν Ράμναλης πήγε στις Σέρρες και ο προδότης βρέθηκε νεκρός. Ο καπετάνιος γυρίζει στον τόπο του και συνεχίζει τη δράση του. Την ημέρα δούλευε στα χωράφια του και το βράδυ μεταμορφωνόταν στον τρομερό καπετάν -Φάντασμα, όπως τον έλεγαν οι Βούλγαροι. Κανείς δεν φανταζόταν πως το αμούστακο παιδαρέλι είναι ο τρομερός εκδικητής. Ένα σιδερένιο χέρι έβγαινε ξαφνικά από το σκοτάδι, χτυπούσε και πάλι χανόταν. Φόβος και τρόμος είχε καταλάβει τους Βούλγαρους και τους προδότες της περιοχής Λαγκαδά. Αναστατώθηκαν οι Βούλγαροι, κινήθηκαν οι Ρώσοι αξιωματικοί, κινητοποιήθηκαν οι Τούρκοι. Μα δεν βρήκαν πουθενά ούτε ίχνος ούτε άλλο σημάδι από αντάρτικό σώμα. Κανένας δεν είδε τίποτα, κανένας δεν άκουσε τίποτα. Οι Βουλγαροκτόνοι εξαφανίζονταν σαν τιμωρά φαντάσματα.

Σιγά-σιγά το όνομά του έγινε στα χείλη των χωρικών προσευχή. Ήταν ο μεγάλος λαϊκός ήρωας. Οι διαταγές και οι συστάσεις του ήταν νόμος για όλη την περιφέρεια. Ακόμη κι ο τρομερός Τούρκος λήσταρχος Χαλίλ Τσαούς κάπου τρύπωσε και δεν έδινε σημεία ζωής. Στο μεταξύ ο Ράμναλης έπεσε με τα μούτρα για να μάθει γράμματα. Πήγαινε στη Θεσσαλονίκη στο σπίτι του πρόκριτου Ζάννα κι εκεί έμαθε τα πρώτα γράμματα. Η φιλομάθειά του ήταν πρωτοφανής. Ήθελε να γίνει αξιωματικός και να δοξαστεί. Αλλά και πάλι εξαφανιζόταν χωρίς προειδοποίηση. Χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο δρούσε είναι το παρακάτω γεγονός.

Η γυναίκα του Ζάννα, διάβασε στις εφημερίδες πως ένα Βούλγαρος Κομιτατζής παπάς βρέθηκε στον πάτο ενός πηγαδιού. Ρωτά τον καπετάνιο: “-Εσύ τον σκότωσες Γιάννη; -Όχι κυρία Ζάννα, εγώ τέτοια πράγματα δεν κάνω. -Τότε; -Να μόλις με είδε που πήγα να του πάρω την ευλογία, τόσο πολύ τρόμαξε, που έπεσε μόνος του μέσα στο πηγάδι”. Με τη Νεοτουρκική Επανάσταση (10 Ιουλίου 1908) παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου έγινε δεκτός με μεγάλες τιμές.

Οι Τούρκοι αξιωματικοί σκοτώνονταν, ποιος να πρωτοφωτογραφηθεί μαζί του. Ο άγριος Τούρκος ληστής Χαλίλ Τσαούς, ένας γιγαντόσωμος άνδρας, που είχε τρομοκρατηθεί κι είχε λουφάξει από τη δράση του νεαρού καπετάνιου, μούντζωσε τον εαυτό του μπροστά σε πολύ κόσμο και είπε: -«Ντροπή στο μπόι και στα μουστάκια σου, Χαλίλ, που τρόμαξες απ’ αυτό το νιάνιαρο».

Μόλις πέρασε ο νεοτουρκικός μήνας του μέλιτος, έστειλαν οι αρμόδιοι το Γιάννη στην Αθήνα για ασφάλεια. Είχαν αρχίσει να δολοφονούν οι Νεότουρκοι τους Μακεδονομάχους. Εκεί εξακολούθησε με μεγάλη επιμέλεια τις σπουδές του. Πήρε και πτυχίο σχολαρχείου. Όταν συναντούσε γνωστούς Μακεδονομάχους αξιωματικούς, τους αράδιαζε αρχαίες ελληνικές φράσεις και λατινικές.

Το 1910 περίπου πηγαίνει και στο σχολή αξιωματικών, αλλά δεν μπορεί να συνεχίσει λόγω του ότι ήταν ολιγογράμματος και μετά από έναν χρόνο περίπου εγκαταλείπει τη σχολή και επανέρχεται στην περιοχή Λαγκαδά. Η παραμονή του πρώτου βαλκανικού πολέμου για την απελευθέρωση της Μακεδονίας βρίσκει τον καπετάν Ράμναλη να ξαναοργανώνει ομάδα από τα παλικάρια του.

Την παραμονή της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης με δέκα άντρες, έχοντας στήσει ενέδρα στο Δερβένι, κλείνει το δρόμο στην εμπροσθοφυλακή της Βουλγαρικής μεραρχίας η οποία είχε στρατοπεδεύσει στην Άσσυρο. Έτσι νομίζοντας ότι την περιοχή κατέχει ο ελληνικός στρατός οι Βούλγαροι καθυστέρησαν για ένα 24ωρο, με αποτέλεσμα να μπει πρώτος ο ελληνικός στρατός και να απελευθερώσει τη Θεσσαλονίκη.

Εν συνεχεία αποκόβει τις τηλεπικοινωνίες του Ταξίμ Πασά της Θεσσαλονίκης, ώστε να μην μπορεί να επικοινωνήσει με την Υψηλή Πύλη, όπως λεγόταν τότε η κυβέρνηση της Τουρκίας, και να παραδώσει τη Θεσσαλονίκη στο διάδοχο Κωνσταντίνο. Αν επικοινωνούσε ο φρούραρχος Θες/νικης με την Κωνσταντινούπολη τα πράγματα είναι σίγουρο πως θα περιπλεκόταν. Οι Ρώσοι καιροφυλακτούσαν και θα πίεζαν να παραδοθεί η πόλη του Αγίου Δημητρίου στους Βούλγαρους.

Ο αγώνας του Καπετάν Γιάννη Ράμναλη δεν σταματά εδώ, διότι σύντομα αρχίζει ο δεύτερος βαλκανικός πόλεμος και την παραμονή του πολέμου λαμβάνει μέρος στον αγώνα για ξεκαθάρισμα της Αγίας Σοφίας της Θεσσαλονίκης από τους Βούλγαρους που είχαν έρθει δόλια, τάχα για ξεκούραση. Γνωρίζοντας τη βουλγαρική γλώσσα έδρασε αστραπιαία, σαν λιοντάρι, ξεκαθαρίζοντας τις σκοπιές του βουλγαρικού στρατού.

Στις 17 Ιουνίου 1913 πρώτος μπαίνει με την ομάδα του στον Λαγκαδά και βοηθά με οποιονδήποτε τρόπο τον ελληνικό στρατό στη μάχη του Λαχανά και της Νιγρίτας. Μετά το πέρας του πολέμου αποσύρεται στα Λαγκαδίκια Λαγκαδά, παντρεύεται και αποκτά δύο παιδιά, το Δημήτρη και τη Δομνίτσα. Δολοφονείται το 1923 από ομάδα ληστών. Αυτή ήταν εν ολίγοις η δράση του λαμπρού παλικαριού.

Το χρέος μας σήμερα Σήμερα διερχόμαστε μια κρίσιμη καμπή του λεγόμενου μακεδονικού θέματος. «Αυτό που κερδήθηκε με αίμα, χάνεται με το μελάνι». Είναι, δυστυχώς, μία μεγάλη αλήθεια, που προκαλεί λύπη και αγανάκτηση στο λαό μας. Μία ένδοξη ιστορία, μία διαδρομή γεμάτη αγώνες, θυσίες και αίματα υποκλέπτεται από ένα γειτονικό κρατίδιο, χάρις στο «μελάνι» των ισχυρών και κυρίως του πανίσχυρου.

Με φανερή πλαστογράφηση της ιστορίας, καταπατώντας χιλιετή ιστορικά δεδομένα, κατορθώνουν οι Σκοπιανοί, μέσα σε 60 μόλις χρόνια, να οικειοποιηθούν το ένδοξο όνομα. Μια ελληνοβουλγαρική ουσιαστικά διένεξη, που λύθηκε «δια των όπλων», κατέληξε σε αγωνιώδη προσπάθεια του Ελληνισμού να περισώσει τα όσια και τα ιερά του. Μπορούμε ασφαλέστατα να μιλάμε σήμερα για έναν νέο Μακεδονικό Αγώνα, έναν αγώνα ύπουλο, αφανή, ανηλεή, που μετατοπίσθηκε πλέον στις ψυχές. Ο αγώνας είναι και πνευματικός και όσο δεν θα βρεθεί Έλληνας πολιτικός ή πολίτης, ο οποίος θα αποδεχθεί το ανοσιούργημα, ο αγώνας θα είναι νικηφόρος.

Ο Ίων Δραγούμης ο μεγάλος Μακεδονομάχος πολιτικός έλεγε το εξής: «Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι σ’ αυτόν έλαχε να σώσει το έθνος του, έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει όποιος μπορέσει. Και αλήθεια να ήταν πως ούτε έναν Έλληνα δεν βρίσκεις στη Μακεδονία, πρέπει να είναι ελληνική η Μακεδονία. Άλλα κράτη αρπάζουν πολιτείες και χώρες και ‘μεις, και κείνα που είναι δικά μας και εκείνα δεν τα κρατάμε».

Ο λόγος του είναι όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρος σήμερα. «Οι νεκροί πεθαίνουν όταν λησμονιούνται» λέει ο ποιητής. Ο καπετάν Ράμναλης, ο ήρωας, ο Μακεδονομάχος ζη διότι δεν λησμονιέται.

* Κείμενο ομιλίας κατά την τελετή αποκαλυπτηρίων της προτομής του Καπετάν Ράμναλη στο Ίσωμα, 1998

** Δάσκαλος

Πηγή: Αντίβαρο

6,000 yr old wine discovered in eastern Macedonia

In the prehistoric settlement of Dikili Tash were discovered the oldest samples of wine that were ever recorded in Europe. The samples date back to 4200 BC and reverse existing data regarding the way of living during the Neolithic period.

Excavations at Dikili Tash [Credit: Ethnos]

The prehistoric site of Dikili Tash is located south east of Drama in Eastern Macedonia, Greece. It lies approximately 2 km from the ruins of the ancient city of Philippi and within the limits of the modern town of Krinides (Municipality of Kavala).

“It is an impressive and important discovery,” the archaeologist of the 17th Ephorate of Prehistoric and Classical Antiquities and co-director of the excavations at Dikili Tash Dimitra Malamidou told dimokratianews.gr. She explained that, “During the excavations that took place in a house on the archaeological site, called House 1, quantities of carbonized grape berries that had been pressed were discovered in pots, a fact which proves the extraction of juice from grapes.”

“So far, we knew that people drank wine in the Bronze Age (from the 12th century B.C. henceforth), but now we learn that the wine-making process was known long before that Age, since 4200 BC,” Malamidou stated. Based on the new findings occur new data regarding the consumption of wine, as well as the social groups of the Neolithic period.

Click here for more information on the prehistoric settlement of Dikili Tash

Author: Maria Korologou | Source: Greek Reporter [September 21, 2013]

Source: http://archaeologynewsnetwork.blogspot.gr

KING PHILIP II [ Father of Alexander the Great ] UNIQUE LARNAX IN VERGINA MACEDONIA GREECE

Source: Thanos

ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΑΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΗΣΙ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ!

Σχόλιο MacedonianΑncestry: Είχαμε μιλήσει και στο παρελθόν για την νήσο Σάσων: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΗΣΙ!

Ντοκουμέντο!
Το νησί όπως φαίνεται από τον Αυλώνα, στην Αλβανία
ΧΑΡΙΝ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ Η ΑΛΒΑΝΙΑ ΚΑΘΟΡΙΣΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΑΟΖ ΓΙΑ ΕΞΟΡΥΞΗ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ!

ΟΙ …ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΕΣ ΑΝΟΙΞΑΝ ΤΗΝ ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ!
Ε. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Α’ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΗΣΙ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ!

του Μάκη Βραχιολίδη
vrachiolidis@yahoo.gr

Η περίπτωση των σημερινών δωσιλόγων, βεβαίως και δεν είναι μοναδική. Έχει την αρχή της πολλά χρόνια πίσω. Στην αυγή του 20ου αιώνα και συγκεκριμένα στα 1914. Τότε, οι Ελευθέριος Βενιζέλος και βασιλιάς Κωνσταντίνος Α’ άνοιγαν την κερκόπορτα με την παραχώρηση ελληνικής γης στους Αλβανούς!

Ναι, καλά διαβάσατε. Με τον Νόμο 272/1914 (ΦΕΚ 151/Α΄/7-6-1914) η Ελλάδα, και κάτω από τις πιέσεις της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας παραχωρούσε στην Αλβανία τη ελληνική νήσο Σάσωνα!!!

Επρόκειτο για εθνική μειοδοσία, η παράδοση με έναν απλό νόμο του απώτερου νησιού του Ιονίου, το οποίο είχε προσαρτηθεί στην Ελλάδα το 1864 μαζί με τα υπόλοιπα Ιόνια νησιά!

Η απεμπόληση της εθνικής μας κυριαρχίας με υπογραφή του τότε βασιλιά Κωνσνταντίνου Α’ και των αρμόδιων υπουργών της κυβέρνησης Ελευθέριου Βενιζέλου, άνοιγε την κερκόπορτα για τα επερχόμενα δεινά.

Κατακρεούργησαν τα ελληνικά εδάφη λίγες μόνον δεκαετίες μετά την απελευθέρωση της πατρώας γης από τους Οθωμανούς και την παρέδωσαν στους Αλβανούς, με αποτέλεσμα, δεκαετίες μετά να έρθει η αλβανική κυβέρνηση και να καθορίσει την δική της ΑΟΖ ώστε να προχωρήσει σε εκμετάλλευση του Ιουνίου, με εξόρυξη υδρογονανθράκων!

Όπως μάλιστα λένε οι πληροφορίες, όταν η …σύμμαχός μας Ιταλία μετ’ επιτάσεως ζητούσε από την ελληνική κυβέρνηση την παραχώρηση της νήσου Σάσωνος, στόχευσε σε αυτό ακριβώς: στην συνεκμετάλλευση με την Αλβανία των κοιτασμάτων πετρελαίου.

Οι ίδιες δε πηγές, αναφέρουν ότι Αλβανία και Ιταλία συνεργάζονται ήδη από το 1970 στην εξόρυξη πετρελαίου από το Ιόνιο!

Ιδού τι εθνικά μειοδοτικό αποφάσιζαν οι Βενιζέλος-Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α’ τον Ιούνιο του 1914.

«ΦΕΚ 151,7/6/1914 ν.272 περί παραχωρήσεως της νησίδας Σάσωνος εις την Αλβανίαν…
Νόμος 272
Κωνσταντίνος βασιλεύς των Ελλήνων
Ψηφισάμενοι ομοφώνως μετά της Βουλής, αποφασίσαμεν και διατάσσομεν.
Άρθρον 1.
Επιτρέπεται εις την Κυβέρνησιν εις την Αλβανικήν επικράτειαν παραχώρησις της νησίδος Σάσωνος, ανηκούσης τω Ελληνικώ Βασιλείω δυνάμει του 2ου άρθρου της παραχωρήσεως των Ιονίων νήσων, συνθήκης του Λονδίνου της 17/29 Μαρτίου 1864.
Άρθρον 2.
Η ισχύς του παρόντος νόμου άρχεται από της εις την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσιεύσεως αυτού.
Ο παρών νόμος υπό της Βουλής ψηφισθείς και παρ’ Ημών σήμερον κυρωθείς δημοσιευθήτω διά της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως και εκτελεσθήτω ως νόμος του Κράτους.

Εν Αθήναις τη 5 Ιουνίου 1914

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Β.
Το υπουργικός Συμβούλιον

Ο Πρόεδρος
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ Κ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Τα μέλη
Γ. Στρέϊτ, Κ.Δ. Ρακτιβάν, Εμμ. Ρέπουλης, Ι.Δ. Τσιριμώκος, Αλ. Ν. Διομήδης, Ανδρ. Μιχαλακόπουλος, Κ. Δεμερτζής.
Εθεωρήθη και ετέθη η μεγάλη του Κράτους σφραγίς

Εν Αθήναις τη 6 Ιουνίου 1914.

Ο επί της Δικαιοσύνης Υπουργός
Κ.Δ. Ρακτιβάν»

Για ποιο λόγο λέτε ο Μπερίσα να βγαίνει σήμερα και με περίσιο θράσος να λέει ότι τα σύνορα της Αλβανίας φτάνουν στην Πρέβεζα;
Από πού αντλεί αυτό το θράσος; Από την ίδια την ιστορία της χώρας! Όταν βλέπει ότι η ελληνική Βουλή έχει φτάσει στο σημείο με την ψήφο της και με τις υπογραφές του Κυβερνήτη της χώρας, καθώς και του τότε Βασιλιά να υπογράφει την παραχώρηση ελληνικής γης χωρίς να υπερασπιστεί την Πατρίδα, τότε λέει αυτά που λέει και πιστεύει ότι μπορεί να επεκτείνει την Αλβανία μέχρι την Πρέβεζα, εντελώς αναίμακτα!

Και μην στέρξει κανείς να υποστηρίξει ότι η παραχώρηση της νήσου Σάσωνος έγινε κάτω από ιδιάζουσες συνθήκες, αμέσως μετά τις νίκες της Ελλάδος από τους Βαλκανικούς πολέμους, διότι η απάντηση είναι μία: όποιες και αν είναι οι συνθήκες, αποτελεί εθνική προδοσία η παραχώρηση ελληνικής γης που κερδήθηκε με αίμα και αγώνες από το 1864!

Τι ήταν η ελληνική γη;
Μια φρατζόλα ψωμί που την δώσαμε σε ζητιάνο για να ζήσει;

ΝΤΡΟΠΗ!

Πηγή: Άτακτες Φωνές

Κατεβάστε τον τετράγλωσσο τόμο «Αρχαία Μακεδονία: Γλώσσα, Ιστορία, Πολιτισμός»

Ανάλυση της Ιστορίας και της Γλωσσικής κατάστασης στην αρχαία Μακεδονία από καταξιωμένους ειδικούς

To Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας συνεχίζοντας το έμπρακτο ενδιαφέρον του για τη μελέτη της ελληνικής γλώσσας στη διαχρονία της και στις ποικίλες μορφές της και αξιοποιώντας τις δυνατότητες των νέων τεχνολογιών, εξέδωσε τον τετράγλωσσο τόμο (ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά) Αρχαία Μακεδονία: Γλώσσα, ιστορία, πολιτισμός (επιμ. Γ. Γιαννάκης), στον οποίο προβάλλονται οι πλέον σύγχρονες θέσεις της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας.

Τα τέσσερα κείμενα που συγκροτούν τον τόμο αποτελούν τη συμπυκνωμένη γνώση καταξιωμένων ειδικών στη μελέτη της αρχαίας Μακεδονίας και ακολουθούν μια διεπιστημονική προσέγγιση, όπως επιβάλλεται από τη φύση του ερευνώμενου θέματος.

Tο πρώτο κείμενο (Michael Zahrnt, Γερμανία) εστιάζει σε θέματα σχετικά με την ιστορία της Μακεδονίας από τις απαρχές της ιστορικής περιόδου έως την ελληνιστική περίοδο, το δεύτερο (Arthur Muller, Γαλλία) ασχολείται με τα αρχαιολογικά δεδομένα, στο επόμενο (Emilio Crespo, Ισπανία) συζητούνται οι φιλολογικές μαρτυρίες και συνολικά τελευταίο κεφάλαιο (Julián Méndez Dosuna, Ισπανία) γίνεται μια συστηματική συζήτηση των γλωσσικών δεδομένων.

Το επίκεντρο του τόμου είναι η θέση της μακεδονικής στους κόλπους της αρχαίας ελληνικής, και ειδικότερα ως μέλους του διαλεκτικού χάρτη της αρχαίας ελληνικής, καθώς και οι ενισχυτικές μαρτυρίες από τις συναφείς επιστήμες της φιλολογίας, της ιστορίας και της αρχαιολογίας.

Οι τέσσερις μελέτες του τόμου συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι η αρχαία Μακεδονία και η γλώσσα της αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του ιστορικού, πολιτισμικού και γλωσσικού τοπίου της αρχαίας Ελλάδας, έχοντας διατηρήσει ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που πρέπει να ήταν κοινά και με τα υπόλοιπα ελληνικά φύλα σε μια παλαιότερη περίοδο.

Διαβάστε περισσότερα από το ancdialects.greeklanguage.gr

Κατεβάστε ολόκληρο τον τετράγλωσσο τόμο εδώ

Σχετική αναφορά στην Αγγλική γλώσσα και στο Bryn Mawr Classical Review

Πηγή: history-of-Macedonia

O Ερντογάν χαρακτηρίζει το Βυζάντιο «΄Ενα Σκοτεινό Κεφάλαιο» στην Ιστορία.

Olympia.gr

Αυτός ο τίτλος στον ιστοχώρο του «Μεσο-Ανατολικού Φόρουμ» προσελκύει την προσοχή στο σχετικό άρθρο που φέρει την εξ ίσου ξενίζουσα υπογραφή Ρεϊμόντ Ιμπραήμ.

Βέβαια στη χώρα μας και στην συγκεκριμένη συγκυρία το θέμα είναι φυσικό να κριθεί ίσως ανάξιο μεγαλύτερης προσοχής, αφού και εκτός της ζέουσας τοπικής και ευρύτερης επικαιρότητας. Αυτό όμως που από τις πρώτες αράδες σκανδαλίζει και παρασύρει σε περαιτέρω ανάγνωση είναι πως αυτός ο κ. Ρεϊμοντ Ιμπραήμ, ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής και Ισλάμ, συγγραφέας, και μέλος του

View original post 960 more words

Μακεδονία, Ο Ηρωισμός των Ελληνομακεδόνων

Ένωση Μακεδόνων Κέρκυρας

Από Ιστορία της Μακεδονίας

23-1-1907

Οι πραγματικοί ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ πολέμησαν για να ελευθερωθούν από τους Τούρκους κ. ΓΚΡΟΥΕΦΣΚΙ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΩΡΑ  ΣΥΜΠΛΟΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟΝ ΣΤΡΑΤΟΝ

EΜΠΡΟΣ

View original post

Μια άγνωστη επανάσταση των κοπατσάρηδων στην Μακεδονία, το 1854. ΤΑ 16 ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ ΚΟΠΑΤΣΑΡΟΧΩΡΙΑ ΓΡΕΒΕΝΩΝ …

1912-2012: Εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της Μακεδονίας.*

Κείμενο του Γιώργου Λεκάκη στην εφημερίδα «ΧΡΟΝΟΣ» Κομοτηνής

 
Οι Έλληνες ήταν πάντα πολεμιστές και λάτρεις της ελευθερίας. Επαναστάτησαν εκατοντάδες φορές κατά των όποιων κατακτητών τους, όλες τις εποχές, αδιάφορα εάν είχε ή δεν είχε προοπτικές το τόλμημά τους. Στην Ελλάδα, οι τόποι χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες: Αυτούς που επιδεικνύουν μαζικό ηρωισμό και αυτούς που γεννούν ήρωες! Μέσος όρος, δεν υπάρχει. Ανάμεσα στους τόπους που έχουν ιστορικά αποδείξει ομαδικό ηρωισμό είναι τα Κοπατσαροχώρια των Γρεβενών. Στην περιοχή αυτή της Πίνδου, το ιερό δένδρο του Διός, την δρυ, την λένε απλώς «δένδρο» ή/και «κοπάτσα» / «κουπάτσα».[1] Οι κάτοικοι της δρυοζώνης στα ριζά της Πίνδου λέγονται, λοιπόν, κοπατσαραίοι ή κοπατσάρηδες, ως θεραπεύοντες την δρυ, και υλοτομούντες αυτήν, με ιερή γνώση και ευλάβεια, που προέρχεται από τα πανάρχαια χρόνια της ιεροποιήσεως του δένδρου. Άρα ο όρος εκφράζει και ονοματίζει έναν λαό – φυσικά ελληνικό – εκ της χλωρίδος του τόπου όπου ζει και την ασχολία του με αυτήν. Οι κοπατσάρηδες, εκτός από υλοτόμοι, είναι και καλοί κτηνοτρόφοι. Αλλά και αγωγιάτες (αγωγείς ή κιρατζήδες), κτίστες, σαματοποιοί (σαμαράδες), ξυλουργοί, τσαρουχοποιοί, ράπτες, σιδεράδες, κτίστες, πετράδες, κ.ά.
Τα κυριώτερα κοπατσοχώρια είναι 16 και δυο λόγια μόνο για το καθένα:

• 1. Βοδεντσικό (νυν Πολυνέρι). Αρχαίο χωριό. Στην θέση «Καστρί», σε υψόμετρο 1.200 μ. ευρέθη σπουδαίος αρχαιολογικός χώρος, όπου ελατρεύετο ο Ζευς Δειπάτυρος. Ανήκε στην Τυμφαία χώρα. Η αρχαία πόλις – μάλλον – ιδρύθη στους προϊστορικούς χρόνους. Ήκμασε από τον 4ον έως και τον 1ον αι. π.Χ. Κατεστράφη γύρω στο 150 μ.Χ. Ο Ι.Ν. Αγ. Θεοδώρων εκτίσθη με ογκόλιθους από αυτό το αρχαίο δομικό υλικό! Στο Χάνι Λόλα υπάρχει μια άβυσσος απ’ την οποία γκρεμίζονται νερά – εντυπωσιακός καταρράκτης. Φημισμένο χωριό για τους σιδεράδες του.
• 2. Δέλνο ή/και Δέλβινο (ίσως σχετιζόμενο με το ομώνυμο χωριό της Ηπείρου). Νυν Πρόσβορο (= προς Β.). Αρχαίο χωριό επίσης. Στο ύψωμα Προφήτης Ηλίας ερείπια κάστρου ελληνιστικής εποχής (330-167 π.Χ.). Γνωστό για τα δύο γεφύρια του: Το ξύλινο στην θεση «Ξλένιο Γεφύρι» και το πέτρινο, «του Γκαβού» (επειδή απ΄ αυτό έπεσε και σκοτώθηκε ένας τυφλός), ή «Πετρένιο γεφύρι» – ως γνωστόν ο νομός Γρεβενών φημίζεται για τα πέτρινα γεφύρια του. Στους πρόποδες του Άη-Λιά υπάρχει ακόμη το τωπονύμιο «Λημέρι του Ζιάκα», γιατί εδώ λημέριαζε ο οπλαρχηγός Θ. Ζιάκας!.. Το 1936 οι κοπατσάρισσες του Πρόσβορου απεδείχθησαν και πάλι ηρωίδες, αλλά γι’ αυτό θα μιλήσω σε επόμενο σήμείωμά μου.
• 3. Κοσμάτι (βλάχ. Κουσμάτσλι). Επήρε τ’ όνομά του από τον πατρο-Κοσμά τον Αιτωλό, επειδή εδίδαξε σ’ αυτό. Φημίζεται για την καλή ρακή του. Στις θέσεις Βαθύλακκος και Ντρέιζ έχει ιαματικές πηγές. Στον δρόμο Κηπουρείο-Κοσμάτι υπάρχει το περίφημο 5τοξο πέτρινο γεφύρι (του 1860-64) «του Σπανού» στον ποταμό Βενέτικο. Εκτίσθη από τον Μουσταφά-πασά ή Σπανό, επί ερειπίων διπλής γέφυρας, η οποία είχε κτιστεί επί σουλτάνου Βαγιαζήτ.
• 4. Λάβδας[2], με ετυμολογία που έχει αρχαίες ρίζες, αφού πλησίον του χωριού υπάρχει «προϊστορικός οικισμός». Αρχαίο, λοιπόν, χωριό γεωργών, κτηνοτρόφων, κτιστάδων, εμπόρων. Απάτητο από Τούρκους. Μόνον ο δεκατζής περνούσε άπαξ ετησίως, για τον φόρο σοδειάς, ο ταχυδρόμος κι οι ζαπτιέδες. Το χωριό αντιστάθηκε και στους αρβανίτες. Σήμερα έχει το πρώτο Μουσείο Μανιταριού στην Ελλάδα – ως γνωστόν τα Γρεβενά είναι ο «μανιταρονομός της Ελλάδος» – που φροντίζουν τα μέλη του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Λάβδας.
• 5. Λυπινίστα (> Λεπενίτσα και νυν Περιβόλι ή Περιβολάκι). Οι κάτοικοί του ίδρυσαν το Βελεστίνο και το Μικρό Περιβολάκι στην Μαγνησία, το Αργυροπούλι (ή Αργυροπούλειο) στην Λάρισα, την Λεπενίτσα (νυν Ανθούσα Λάκμωνος Καλαμπάκας) στα Τρίκκαλα, κ.ά. χωριά, ενώ πολλοί εγκαταστάθηκαν στην Βέρροια. Οι Γερμανοί έκαψαν όλο το χωριό, αλλά την εκκλησιά του άη Γιώργη δεν μπόρεσαν να την κάψουν.
• 6. Μαυραναίοι (βλάχ. Μαυράνλε), πρώην κεφαλοχώρι, με παλαιές εκκλησιές (Αγ. Δημητρίου, Αγ. Αθανασίου, Παναγίας).
• 7. Μεσολούρι, σε υψόμετρο 1.020 μ. σήμερα κατοικείται μόνον το θέρος. Εκκλησιά του Αγ. Δημητρίου (του 1778) με περίφημες αγιογραφίες.
• 8. Μπίσοβο ή Μπίσιοβο (είτα Δύσβατο και νυν Κυπαρίσσι). Αρχαίο χωριό. Στον λόφο Παλιόκαστρο, στην είσοδο του χωριού, ενετοπίσθη αρχαιολογικός χώρος. (Και στον Αγ. Δημήτριο ευρέθησαν παλαιοί τάφοι). Μετά έγινε μαστοροχώρι, γι’ αυτό και η λιθόκτιστη και λιθόσκεπη εκκλησιά (του Αγ. Γεωργίου του 1867), το πέτρινο δημοτικό σχολείο (του 1915), το πέτρινο γεφύρι του Παπατάκη (του 1920 – σώζεται η μία καμάρα μόνον), κ.ά.
• 9. Ντοτσικό ή Ντούσκο[3] (νυν Δοτσικό), αν και υπό εγκατάλειψη, χωριό σε υψόμετρο 1.060 μ. στις Α. πλαγιές της Σκούρτζας Πίνδου, εξακολουθεί φημισμένο για τα τυροκομικά προϊόντα του. Εντός του χωριού πέτρινο γεφύρι (του 1804), πάνω απ’ τον Βενέτικο. Εδώ ευρέθη δόντι καρχαρία ηλικίας 70 εκατ. χρόνων, όταν η περιοχή ήταν. θάλασσα!..
• 10. Παλιοχώρι, παλαιό κεφαλοχώρι. Οι κάτοικοί του ήταν κτηνοτρόφοι, γεωργοί και μεταλλωρύχοι. Με ΙΝ της Αγ. Παρασκευής (του 1873) και ανεξάρτητο κωδονοστάσιο (του 1897). Στην θέση Χάβος, απότομα βράχια σου κόβουν την ανάσα, αλλά μια λίμνη και ένας καταρράκτης στην ξαναδίνουν.
• 11. Ρατοσίνιστα (> Ραδοσίνιστα, νυν Μέγαρο), με τριήμερο πανηγύρι της Παναγίας. Στις θέσεις Σκαπάρια και Κούφαλο υπάρχουν ιαματικές πηγές. Στον δρόμο Μέγαρο-Κάστρο κείται το παλαιό πέτρινο γεφύρι «του Κάστρου» επί του ποταμού Γρεβενίτη.
• 12. Σαρακαναίοι ή Σαρκαναίοι (> Σαραγκαναίοι, Σαργκαναίοι[4] και βλαχ. Σιάργκανλι). Νυν Πανόραμα. Σε υψόμετρο 1.070 μ.! Ίσως το παλαιό τοπωνύμιο να μαρτυρά και κάποια παλαιά εγκατάσταση σαρακατσάνων εδώ.
• 13. Σπήλιο, ετυμολογία από κάποιο σπήλαιο, ή εκ παραφθοράς της αρχαίας ονομασίας του, που ήταν Πύλαιο, γιατί το χωριό ήταν η πύλη για την Πίνδο και κατ’ επέκταση για την Ήπειρο. Επίσης αρχαίο χωριό, αφού στην περιφέρειά του συναντώνται λείψανα και ίχνη αρχαίων κτισμάτων. Με παλαιές εκκλησιές και πέτρινα αρχοντικά. Ο ποταμός Βενέτικος κινεί νεροτριβές. Φημισμένο για το γεφύρι της Πορτίτσας, του 1743. Ένωνε Σπήλαιο-Μοναχίτι. Ένα από τα ωραιότερα γεφύρια της Ελλάδος! Άξια επισκέψεως και η Ι.Μ. Κοιμήσεως Θεοτόκου, λίγο πριν φθάσει κανείς στο σπήλαιο. Εκκλησιά του 1633.
• 14. Τίστα (μετονομάσθη Ζάκα ή Ζιάκας, ως γενέτειρα του οπλαρχηγού). Πλησίον του χωριού, στα Β. του όρους Όρλιακα, υπάρχουν περίφημα σπήλαια. Σ’ αυτά κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κρύβονταν οι κάτοικοι ίνα γλυτώσουν από τους Γερμανούς! Με ερείπια δύο νερόμυλων. Στον δρόμο Γρεβενών-Ζάκα, στον Βενέτικο, το πέτρινο «γεφύρι Ζάκα» (κτίσθηκε στα τέλη του 1800). Από την περιοχή του Ζιάκα ρέει και η πευκόφυρος πηγή, η οποία δίνει το επιτραπέζιο νερό «Πίνδος».
• 15. Τούσι ή Τούζι (νυν Αλατόπετρα). Με παλαιές εκκλησιές, πέτρινα αρχοντικά. Από αγροτικό δρόμο, 3 χλμ. από Αλατόπετρα προς Πρόσβορο, επί του Βενέτικου, πέτρινο γεφύρι (αγνώστου εποχής). Κάτω από την καμάρα υπάρχουν σταλακτιτοειδείς σχηματισμοί μήκους έως και 30 εκατ.! Μεταξύ Αλατόπετρας-Φιλιππαίων, μέσα σε μια φυσική βράχινη χαράδρα, που οι εντόπιοι λεν Στόμιο, αφρίζει ένας καταρράκτης, ο οποίος γκρεμίζει τα νερά του Σμιξιώτικου ποταμού, από ύψος 40 μ.!
• 16. Φιλιππαίοι (βλαχ. Φιλκλί ή Φιρκλί), στα ΝΑ. της Τομάρας, εντός δασών και πλουσίων ορεινών λειμώνων, κέντρο νομαδικής κτηνοτροφίας. Οι κάτοικοί του ίδρυσαν τους Κάτω Φιλιππαίους (τ. Παζαρλή) Καλαμπάκας Τρικκάλων.

Και υπάρχουν κ.ά. κοπατσαροχώρια, Δ., Β. και Ν. της πόλεως των Γρεβενών. Ονομαστικώς: Άγ. Θεόδωροι, Ανθρακία, Βραβονίστα (Καληρράχη), Βραστινό (Αναβρυτή), Γκριντάδες (Αιμηλιανός), Δραβονίστα, Ελευθεροχώρι, Ζάλοβο (Τρίκωμο), Ζάπαντο (Ζαπαναίοι-Λαγκαδιά), Ζιγκόστι (Μεσόλακκος), Καλαμίτσι, Καλόχι, Κάστρο, Κυρακαλή, Λαμπανίτσα (Μικρολίβαδο), Λιμπίνοβο (Διάκος), Μαυρονόρος, Μουναχίτλου (Μοναχίτι), Μπούρα (Δοξαράς), Ντιβράνι (Έλατος), Πηγαδίτσα, Πλέσια (Μελίσσι), Ριάχοβο (Παρόρειο = παρά το όρος[5]), Σίτοβο (Σιταράς), Σχίνοβο (Δεσπότης), Τάλοβο, Τσιτουρίε (Κηπουρείο), Τσουριάκας (Αετιά), Φελλί. Ίσως κ.ά. που μετονομάσθηκαν, διότι τότε κάποιοι πίστευαν πως δεν έχουν ελληνική ρίζα οι ονομασίες των χωριών αυτών, κάτι που σήμερα έχει αποδειχθεί πως δεν ήταν έτσι. Ακόμη και αυτά τα παλαιά ονόματα των χωριών των βιαίως εξισλαμισθέντων κοπατσαραίων (βαλαάδων) και βλάχων των Γρεβενών είχαν ελληνική, ελληνικότατη ετυμολογία, γι’ αυτό και τα αναφέρω εδώ και με τα παλαιά τους ονόματα. Ηρωικά και γεμάτα θρύλους χωριά!

Εκτός από τα περίχωρα των Γρεβενών, οι κοπατσαραίοι εξαπλώθηκαν – κυρίως μετά το 1800 – και στην Ημαθία (χωριά Βερμίου) και την Πιερία (χωριά Ολύμπου).

Το πιο ένδοξο κοπατσαροχωριό όλων θεωρείται η Τίστα, η ιδιαιτέρα πατρίς του οπλαρχηγού Θ. Ζιάκα. Αλλά το κέντρο των κοπατσάρηδων είναι το Σπήλιο, όπου έγινε η – άγνωστη στους πολλούς – επανάστασή τους, το 1854. Οι λεπτομέρειες αυτής της επαναστάσεως ακόμη αγνοούνται. Ήταν τότε που ο Θ. Ζιάκας μάζεψε 50 παλληκάρια και γυναικόπαιδα στην Ι.Μ. Σπηλαίου στο Σπήλιο και εκήρυξε την επανάσταση κατά των Τούρκων, ζητώντας ανεξαρτησία! Η κίνηση αυτή δεν είχε πιθανότητες επιτυχίας μεν – κάτι που την καθιστά ακόμη πιο ηρωική – αλλά και οι επαναστάτες δεν ηττήθησαν δε! Παρά την ηρωική αντίσταση, προδόθηκαν από τρόφιμα και πολεμοφόδια. Έτσι αναγκάσθηκαν ν’ ανοίξουν δρόμο δια μέσου των εχθρών και να διαφύγουν προς την Καλαμπάκα (επίσης τότε οθωμανοκρατούμενη). Απ’ εκεί, οι πρωτουργοί καταστάλαξαν στην παλαιά Ελλάδα. Ο δε Ζιάκας κατέληξε τελικώς στην Λαμία, ονειρευόμενος διαρκώς την απελευθέρωση της πατρίδος του, των κοπατσαροχωρίων των Γρεβενών. Συνέχισε να πολεμά έως τα βαθειά του γεράματα. Πολύ γέρος πολέμησε ως αντάρτης και στον ατυχή πολεμο του 1897. Η επανάσταση αυτή ξεσήκωσε όλα τα χωριά του Βοΐου Κοζάνης!
Όσον αφορά τα γυναικόπαδια, αυτά με την διαμεσολάβηση Ευρωπαίων προξένων, που είχαν φθάσει στα Ιωάννινα, έλαβαν αμνηστεία και εν τέλει επέστρεψαν στα κοπατσαροχωριά τους.

Η λαϊκή μούσα δεν έμεινε ασυγκίνητη απ’ αυτήν την ηρωική εξέγερση. Και φιλοτέχνησε ένα τραγούδι, και μάλιστα διαλογικό, που ακόμη είναι αγαπητό στην Μακεδονία και την Θεσσαλία:

Εσείς βουνά των Γρεβενών και πεύκα του Μετσόβου
λίγο να χαμηλώσετε, μια-δυο ντουφέκια τόπο
για να φανούν τα Γρεβενά, κι αυτό το μέγα Σπήλιο
πώς πολεμούν οι Έλληνες με το νιζάμ-ασκέρι.
Πέφτουν τα τόπια σαν βροχή, γκιουλέδες σαν χαλάζι
κι αυτά τα λιανοντούφεκα σαν την ψιλή βροχούλα.
Πάψε Ζιάκα μ’ τον πόλεμο, πάψε και το ντουφέκι
να κατακάτσει ο κουρνιαχτός, να μετρηθούν τ’ ασκέρια

«Άσ’ τε, παιδιά μ’, να φύγωμε, να πάμ’ στην Καλαμπάκα!
Εκεί ‘ναι κι άλλοι αρχηγοί, εκεί κι ο Χατζηπέτρος!».

«Καλημερά σου αρχηγέ!». «Καλώς τον Ζιάκα που ‘ρθε!
Ζιάκα μ’ π’ άφησες τις εκκλησιές, το μέγα μοναστήρι;»

«Πέτρο μ’ δεν είν’ τα Τρίκκαλα, δεν είν’ οι αραπάδες,
Εδώ τα λένε Γρεβενά! Τους λέγουν αρβανίτες!
Έχουν την πίστη στο σπαθί, τον νόμο στο ντουφέκι».

Οι κοπατσάρηδες – πανάρχαιοι Μακεδόνες κάτοικοι των Γρεβενών – είναι φουστανελλάδες και ιππομανείς. Ως προς τον σωματότυπο είναι μελαχροινοί, υψηλόσωμοι, εύσωμοι, ευσταλείς, σωστοί γίγαντες ως Μακεδόνες (μακεδνοί = οι έχοντες μάκος/μήκος, οι επιμήκεις). Ως προς τον χαρακτήρα είναι υπερήφανοι, λεβέντες, αδάμαστοι, ανυπότακτοι. Επί οθωμανοκρατίας, οι κοπατσαραίοι ήταν πάντα αντιδραστικοί με τους κατακτητές. Οι περισσότεροι άνδρες τους έβγαιναν κλέφτες στο βουνό. Συνήθειο που κράτησαν έως και τις αρχές του 20ού αι., όταν οι περισσότεροι ληστές της Δυτ. Μακεδονίας ήσαν κοπατσάρηδες, οι οποίοι κατέρχονταν έως την Θεσσαλία, ενώ δυτικώτερα κτυπούσαν την Ήπειρο έως και την Αλβανία. Περιττό να αναφέρω ότι όπως στα αρχαία χρόνια η πειρατεία ήταν ένας νόμιμος τρόπος προσπορισμού και επιβιώσεως διαφόρων λαών της θαλάσσης, κυρίως νησιωτών, έτσι και έως τα σύγχρονα χρόνια η ληστεία ήταν ένας έντιμος και ηρωικός τρόπος του ζειν. Έτσι το έβλεπαν και οι κοπατσάρηδες. Ότι δηλ. ληστεύοντας τον ληστή (κατακτητή) ισορροπείς το κακό. Έως τα μέσα του 20ού αι. οι κοπατσάρηδες έφθαναν τον αριθμό των 10-12.000 ψυχών.

ΠΗΓΕΣ:
– Λεκάκης Γ. «Ήπειρος, η γωνιά που πέτρωσε στο 5…» έκδ. εκδ. «Πολυμέσα Εκπαιδευτική Μηχανική», 1998. Του ιδίου «Σύγχρονης Ελλάδος περιήγησις-Γρεβενά» (υπό έκδοσιν).

– Πουλιανού Δ. «Κοπατσαραίοι Ζωντανό Παρελθόν στα Ρίζα της Ανατολικής Πίνδου», έκδ. Ανθρωπολ. Εταιρεία Ελλάδος, 1994.

– Φαλτάιτς Κ. (διάφορα κείμενα).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Το δένδρο αυτό απαντάται με διάφορα ονόματα στην Ελλάδα.

[2] Μ’ αυτό το όνομα απαντάται και ιστορικό χωριό στην Ανδρίτσαινα Ολυμπίας Ηλείας.

[3] ντoύσκο ή ντούσικο = το χαμόδενδρο, η νάνος βαλανιδιά η πλατύφυλλος, η ήρεμη, που αλλαχού λέγεται πλαντίτσα, μεροδένδρι, τζέρος, κ.ά. Εξ ου και ντούσκα (ή το ντούσκον ή ντούσικον είναι το βελανιδοδάσος).

[4] Ο εξ αυτού του χωριού καταγόμενος καλείται Σαργκάνης, όπως ο γνωστός θρυλικός παλαίμαχος τερματοφύλακας της εθνικής ομάδος ποδοσφαίρου της Ελλάδος

[5] Μ’ αυτό το όνομα απαντώνται και άλλοι οικισμοί στην Βοιωτία, την Αρκαδία, την Φλώρινα, την Λακωνία, κ.α. Ενώ με το όνομα Ριάχοβο απαντώνται οικισμοί στο Πωγώνι, την Κοζάνη, κ.α.

*1912-2012: ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

«Η νέα αυτή χρονιά, ας γίνει το εφαλτήριο μιας νέας εθνικής και ιστορικής πορείας του ελληνισμού, που και τότε, κάτω από τραγικές συνθήκες, πτωχευμένος οικονομικά, ηττημένος στρατιωτικά, αγωνιζόμενος όμως σθεναρά, με παιδεία και ανδρεία και αναγεννημένος τελικώς πολιτικώς μετά την Επανάσταση του 1909, κατάφερε με την βοήθεια του Θεού να γιγαντωθεί μέσα σε λίγες ιστορικές στιγμές και ενωμένος να τσακίσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τους Νεότουρκους, απελευθερώνοντας τον βόρειο απροσκύνητο ελληνισμό και ανάμεσά του την θρυλική ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ του Μεγάλου Αλεξάνδρου!

Εκατό χρόνια, που μπορούν να φωτίσουν τον δρόμο μας και να εγείρουν όλες εκείνες τις δυνάμεις και τις αρετές που θα μας οδηγήσουν και πάλι στην ψυχή, την δύναμη και την δόξα!

Ο ελληνισμός παραμένει ο γίγας της Παγκόσμιας Ιστορίας! Απλώς κοιμάται! Εφέτος, το 2012, ας τον ξυπνήσουμε! Αυτό προστάζουν οι τάφοι! ΖΗΤΩ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ! Ευλογημένο το ηρωικό μονοπάτι τις Πίστεως και της Πατρίδος!Ευλογημένη η ώρα που θα ξυπνήσει και πάλι ο γίγας ο Έλλην»!

Ανακοίνωση Παγκόσμιας Επιτροπής Μακεδονικού Αγώνα για το έτος 2012, που συμπληρώνονται 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Την ανακοίνωση υπογράφει ο Κωνσταντίνος Κάλφας.

Την ίδια ώρα, ο ο πρωθυπουργός της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βλαδίμηρος Πούτιν «άδειαζε» τον Γκρουέφσκυ: «Ο Μέγας Αλέξανδρος, ήταν Έλλην», είπε. Αυτονόητον. Και ιστορικό. Αλλά χαμένα τάχουν οι χαμένοι. Και συνέχισε: «Στην εποχή του και για να λύσει οικονομικά προβλήματα, ο Αλέξανδρος ο Μακεδών, κατέκτησε την Περσία. Η σημερινή Ελλάς δεν διεκδικεί να κατακτήσει κανέναν, αλλά θα έπρεπε να έχει την δυνατότητα να ελέγχει το εθνικό της νόμισμα και να έχει παράλληλα και το δικό της σύστημα εκτυπώσεως νομίσματος».

Η δήλωσή του καταγράφεται με τον πιο επίσημο τρόπο στην ιστοσελίδα της ρωσικής κυβερνήσεως: http://premier.gov.ru/events/news/17938/

xronos gr

Πηγή: Ελλανοδίκης

Ο ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ… ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΚΚΕ ΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ

Tο 1912, οι εβραίοι της Θεσσαλονίκης, συγκέντρωσαν και παρέδωσαν στην Τουρκία το μυθικό ποσό των 650.000.000 χρυσών λιρών ενώ μέλη της εβραϊκής κοινότητας, συγκρότησαν εθελοντικό σώμα και πολέμησαν κατά του Ελληνικού στρατού

Ο Ελληνισμός τα τελευταία χρόνια καλείται να αντιμετωπίσει ένα μέτωπο εσωτερικών και εξωτερικών απειλών, οι οποίες σχετίζονται άμεσα με την επιβίωσή του ως έθνους, άπτονται της Εθνικής του Κυριαρχίας αλλά και της διαφυλάξεως της Εθνικής του υποστάσεως. Μία από τις βασικότερες εξωτερικές επιβουλές, η δυσμενής έκβαση της οποίας συνεπάγεται την πρόκληση μίας νέας Εθνικής τραγωδίας, αναίμακτης αυτή τη φορά αλλά εξ ίσου οδυνηρής με τις προγενέστερες αιματηρές, είναι αυτή η οποία σχετίζεται με το λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα. Θραύση, στην κυριολεξία, κάνει και η ανθελληνική προπαγάνδα, η οποία διεξάγεται σε εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού, αναφορικά με το μείζονος σημασίας αυτό Εθνικό θέμα. Πρωτοπόροι, στην ανθελληνική αυτή εκστρατεία, τίθενται και πάλι οι εβραίοι, οι οποίοι καταβάλλουν τιτάνιες ομολογουμένως προσπάθειες, προκειμένου να «αποδείξουν» την… σλαβική καταγωγή των Μακεδόνων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα επ’ αυτού, είναι η περίπτωση της μεταπτυχιακής ερευνήτριας του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, Αναστ. Καρακασίδου, η οποία υπό την προτροπή και συνεπικουρία του εβραίου ανθρωπολόγου Χέρτσφελντ, πανεπιστημιακού καθηγητή του Χάρβαντ, παρουσίασε μία ιστορική ανθρωπολογική εργασία, δια της οποίας αμφισβητεί την Ελληνική προέλευση των Μακεδόνων. Πρέπει να τονισθεί, ότι σύμφωνα με υφιστάμενες, απόλυτα εξακριβωμένες πληροφορίες, το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο, δέχεται επί πολλών ετών τις γενναιόδωρες οικονομικές χορηγίες, του ουγγροεβραίου βαθύπλουτου επιχειρηματία Τζωρτζ Σόρος, ο οποίος ως γνωστόν στηρίζει την οικονομία των Σκοπίων. Οι σιωνιστές, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, προκειμένου να παραχαράξουν και να διαστρεβλώσουν, με τους συνεργούς τους, την ιστορία. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι και η «Ευρωπαϊκή Ιστορία» του επίσης εβραίου Ντυροζέλ, η οποία κυκλοφόρησε ευρύτατα προ ολίγων ετών, παρέλειψε τυχαία (!) κάθε αναφορά στην Ελλάδα. Αποκαλύπτεται λοιπόν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο βιασμού της ιστορικής πραγματικότητας και της αλήθειας.

«Η ιστορία των Εβραίων της Μακεδονίας»
Το 1993, το κρατικό έκτρωμα των Σκοπίων, εξέδωσε το βιβλίο του Αλεξάντερ Μπατκόβσκι «Η ιστορία των Εβραίων της Μακεδονίας», στο οποίο αναφέρεται, η σύμπνοια που διέκρινε τους εβραίους και τους σκοπιανούς. Ανάμεσα στα άλλα θέματα που θίγει ο συγγραφέας, κάνει λόγο για τη συμβολή των εβραίων στην επανάσταση του «’Ιλλιντεν», η οποία είχε ως αποτέλεσμα την θανάτωση χιλιάδων Ελλήνων, με στόχο την ανεξαρτητοποίηση της Μακεδονίας, κάνοντας μνεία στον ηγετικό ρόλο, των εβραίων αδελφών Καμχή, σε αυτή την εξέγερση.
Σε συνέδριο το οποίο διεξήχθη εξ’ άλλου στη Θεσσαλονίκη (Νοέμβριος 1992), με θέμα τις Εβραϊκές Κοινότητες της Νοτιανατολικής Ευρώπης κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες, η εβραία «ιστορικός» Ρένα Μόλχο, η οποία μάλιστα τυγχάνει και πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης του… Ελληνικού Εβραϊσμού, προέβη σε ψευδείς ισχυρισμούς της μορφής, ότι η πλειοψηφία των κατοίκων της Θεσσαλονίκης ήταν εβραίοι, κατά το 1912. Εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι παραδέχθηκε την αντίδραση των εβραίων της περιοχής, στην ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης στον Εθνικό Ελληνικό κορμό. Στο σημείο ακριβώς αυτό θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι εβραίοι, δια του περιοδικού τους «Χρονικά» (τεύχος Σεπτεμβρίου – Οκτωβρίου 1992), έχουν προβάλλει την «άποψη» του τουρκοεβραίου περιηγητή Ελβιγιά Τσελεμπή ότι «…ο πρώτος κτίσας την πόλιν ταύτην (την Θεσσαλονίκης), ήταν ο Σολομών!».

Στο συνέδριο, είχε τοποθετηθεί ο ιστορικός κ. Σκορδύλης, ο οποίος ανέφερε τις παρασκηνιακές προσπάθειες τις οποίες κατέβαλλαν οι εβραίοι για τη διεθνοποίηση της Μακεδονίας υπό ιουδαϊκή διοίκηση, ενώ επίσης τόνισε τη συγκρότηση μικτής τουρκο-βλαχο-εβραϊκής επιτροπής, με έδρα την Κωνσταντινούπολη, έργο της οποίας υπήρξε η προώθηση της αυτονόμησης της Μακεδονίας. Οι άξιοι διάδοχοι σε μισελληνισμό του δημίου Χ. Κίσσιγκερ, ανάβουν στην κυριολεξία φωτιές, υποδαυλίζοντας με τη μέθοδο της τεχνητής οξύνσεως, μέσω του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ανύπαρκτα ζητήματα, π.χ. αυτά τα περί μειονοτήτων Αρβανιτών και Βλάχων, εμμένοντας ταυτόχρονα στη θέση περί υπάρξεως σλαυομακεδόνων. Ακόμη τα Σκόπια έχουν αναθέσει την προβολή των θέσεών τους σε παγκόσμιο επίπεδο, στην μεγαλύτερη αμερικανοεβραϊκή εταιρεία δημόσίων σχέσεων, την «Hill and Κnowlton», στην οποία έχει καταφύγει, καθόλου συμπτωματικά, και η Τουρκία…

Η ανάμειξη των εβραίων ιδρυτών του ΚΚΕ Μπεναρόγια και Βεντούρα
Η αδιαμφισβήτητη ανάμειξη των εβραίων ιδρυτών του ΚΚΕ Αβραάμ Μπεναρόγια και Κουν Βεντούρα, οι οποίοι μάλιστα ως βουλευτές του ιδίου κόμματος, έθεσαν θέμα ανεξαρτητοποιήσεως της Μακεδονίας το 1927 μέσα στην Ελληνική Βουλή, στην τρισάθλια απόπειρα διασπάσεως της Μακεδονικής γης από τον Ελλαδικό κορμό, φωτίζει αρκετά το παρασκήνιο. Η εβραϊκή καταγωγή του Υπουργού Εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας Καρντέλι, ο οποίος διετέλεσε ΥΠ.ΕΞ. επί των ημερών διακυβερνήσεως της χώρας από τον εβραιοκροάτη Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, δεν είναι γεγονός τυχαίο. Αμφότεροι υπήρξαν εμπνευστές και θεμελιωτές του ομοσπόνδου κρατιδίου της «Μακεδονίας».

Ανέκαθεν οι σιωνιστές στόχευαν στην απόσπαση της Μακεδονίας. Οι ραδιουργίες τους, σε όλα τα επίπεδα, το αποδεικνύουν. Από τα χρόνια ήδη της τουρκοκρατίας, ο εβραϊκής καταγωγής Ταάλ Μπέης, είχε επιδοθεί στην σφαγή του Μακεδονικού Ελληνισμού. Ακόμη και η ίδρυση του Μακεδονικού Κομιτάτου των Βουλγάρων, τρομοκρατική – δολοφονική οργάνωση που τόσο βασάνισε τον Μακεδονικό Ελληνισμό κατά τα έτη 1900-1908, ήταν έμπνευση, που υλοποιήθηκε από τους βουλγαρίζοντες κρυπτοεβραίους Γιόζεφ και Γιάγκοφ. Μεταγενέστερα, το 1905, η επανάσταση του «’Ιλλιντεν», όπως προαναφέρθηκε, στηρίχθηκε κατά ένα μεγάλο μέρος στην ενεργό συμμετοχή των εβραίων, υπό την ηγεσία των αδελφών Καμχή.

Την ίδια μισελληνική στάση, επέδειξαν οι σιωνιστές κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Ειδικότερα το 1912, οι εβραίοι της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι έλεγχαν τη στοά «Αλιάνς», συγκέντρωσαν, υπό μορφή εράνου και παρέδωσαν στην Τουρκία το μυθικό ποσό των 650.000.000 χρυσών λιρών (Δημοσίευμα Εφημερίδας «Εστία», 9 Οκτωβρίου 1912), ενώ μέλη της εβραϊκής κοινότητας, συγκρότησαν εθελοντικό σώμα και πολέμησαν κατά του Ελληνικού στρατού, στο πλευρό των Τούρκων.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει ν’ αναφερθεί ότι ουδέποτε, κατά την αρχαιότητα, η Θεσσαλονίκη διέθετε ισχυρή εβραϊκή κοινότητα. Από της ιδρύσεως μάλιστα της πόλεως (4ος αιών π.Χ.) μέχρι σήμερα, ο πληθυσμός της συμπεριελάμβανε ελάχιστο αριθμό εβραίων, τόσο μηδαμινό στον αριθμό, ώστε οι ιστορικοί δεν ασχολήθηκαν καν με την καταγραφή του. Όταν ο Σαούλ ή Παύλος επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη τον 1ο αιώνα μ.Χ. η εβραϊκή παροικία ήταν αρκετά ισχνή.

Ο κατακλυσμός της Θεσσαλονίκης από εβραίους, άρχισε να πραγματοποιείται κατά τον 16ο αιώνα, όταν οι εβραίοι εγκαταλείπουν ομαδικώς την Ισπανία, συνεπεία των διώξεων που υπέστησαν από την Ιερά Εξέταση. Σημαντικό ρεύμα εβραίων προς την Θεσσαλονίκη, παρατηρείται επίσης προς το 1720-1730, προερχόμενο από την Ιταλία. Το ρεύμα αυτό δεν προέρχεται από διωγμούς, αλλά εκδηλώνεται όταν οι εβραίοι διαπιστώνουν ότι λόγω της οθωμανικής κατοχής, μπορούν να εξαπλώσουν ασυδότως τις εκμεταλλευτικές τους δραστηριότητες σε ελληνικό έδαφος, όπως και το πράττουν, όσο καλύτερα μπορούν.

Χαρακτηριστικό είναι και το παρακάτω από τις ίδιες τις εβραϊκές μαρτυρίες (περιοδικό «Χρονικά», τεύχος Μαίου-Ιουνίου 1994, σελ. 24): «Στα 1821, κατά την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης, πολλοί χριστιανοί της Θεσσαλονίκης συνελήφθησαν. Για την απελευθέρωσή τους, οι Τούρκοι αξιωματούχοι εισέπραξαν ως λύτρα 440.000 γρόσια. Για να συγκεντρώσουν αυτό το ποσόν οι χριστιανοί, δανείσθηκαν από Εβραίους τραπεζίτες προς 30-50% επιτόκιο, με ενέχυρο τιμαλφή και σκεύη των ναών, λαμβάνοντας μετρητά το ένα δεύτερο ή ένα τρίτο της αξίας. Δυστυχώς δεν ξέρουμε από ποιους τραπεζίτες».

Οι σιωνιστές είχαν υποτάξει οικονομικά την Θεσσαλονίκη
Οι σιωνιστές με πρωτοπόρους τους αδελφούς Μοδιάνο, είχαν υποτάξει οικονομικά κατά τέτοιο τρόπο την πόλη, ώστε να έχει περιέλθει στην κατοχή τους, ένα μεγάλο τμήμα της Θεσσαλονίκης. Όπως μας πληροφορεί το περιοδικό «Χρονικά», «…Οι αδελφοί Μοδιάνο κατείχαν πολύ σημαντική κτηματική περιουσία με τα μέτρα της Θεσσαλονίκης της εποχής, το ύψος της οποίας με τραπεζικούς υπολογισμούς, έφτανε τις 700.000 λίρες και περιελάμβανε πολλά αστικά ακίνητα και υπεραστικά γήπεδα. Πιο κοντά στην πραγματικότητα από τους αριθμούς ήταν η λαϊκή έκφραση ότι «η μισή Θεσσαλονίκη ήταν δική τους», έκφραση που διασώθηκε ως τις μέρες μας.
Οι εβραίοι τραπεζίτες εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την δεινή θέση στην οποία είχε περιέλθει το Ελληνικό στοιχείο κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, θησαυρίζοντας στην κυριολεξία. Οι ίδιοι οι εβραίοι, στα «Χρονικά», ομολογούν: «Από τον 18ο αιώνα, καθώς ο χρηματικός φόρος γενικεύθηκε στην οθωμανική αυτοκρατορία, ολοένα και περισσότερα χωριά άρχισαν να δανείζονται από πλούσιους εβραίους ή τούρκους με πολύ υψηλό επιτόκιο, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σταδιακά σε τσιφλίκια, στο βαθμό που οι κάτοικοι των χωριών αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στους βαρείς φόρους και τους αυξανόμενους τόκους. Πολλά χωριά από τη Θεσσαλονίκη είχαν αυτή την τύχη», («Χρονικά», Μάιος – Ιούνιος 1994).

Πηγή: Greek-observatory

Οι δωσίλογοι της Θεσσαλονίκης

Όσο ψάχνει κανείς, βρίσκει. Ο Στράτος Δορδανάς έψαξε για τους δωσίλογους της Θεσσαλονίκης και το αποτέλεσμα είναι το βιβλίο «Έλληνες εναντίον Ελλήνων», Εκδόσεις επίκεντρο, 2006. Με το βιβλίο αυτό μαθαίνουμε ποιοι ήταν οι δωσίλογοι της Θεσσαλονίκης, πόσοι ήταν, ποιες ήταν οι διαφοροποιήσεις τους, τι ακριβώς έκαναν και ποια τύχη τους περίμενε μετά την αποχώρηση των Γερμανών.

Ο Δορδανάς χρησιμοποιεί τον υπότιτλο «ο κόσμος των Ταγμάτων Ασφαλείας στην κατοχική Θεσσαλονίκη, 1941-1944», παρ’ όλο που και ο ίδιος δεν τον θεωρεί ικανοποιητικό: οι ένοπλες ομάδες στη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία δεν είχαν καμιά σχέση με την κατοχική κυβέρνηση Ράλλη, ούτε λογοδοτούσαν σε αυτήν. Η εξάρτηση τους ήταν αποκλειστικά από τους Γερμανούς, οι οποίοι τις εξόπλιζαν και τις έλεγχαν, για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους στη σφηκοφωλιά της Μακεδονίας, την οποία, ας μη ξεχνάμε ότι διεκδικούσαν οι σύμμαχοί τους Βούλγαροι. Ακόμα περισσότερο, στη Θεσσαλονίκη ευδοκίμησε ένα φρούτο που δεν πρόκοψε ιδιαίτερα αλλού: κάποιοι «ηγέτες» του δωσιλογικού χώρου ήταν όχι απλά τυχοδιώκτες ή αντικομμουνιστές, αλλά εθνικοκοσοσιαλιστές. Ταυτίζονταν δηλαδή και ιδεολογικά με το Τρίτο Ράιχ. Τα ένοπλα αυτά μορφώματα βρισκόντουσαν συνήθως σε αντιπαράθεση και με τους ελληνικούς κατοχικούς θεσμούς (πχ τη Χωροφυλακή ή τις πολιτικές διοικήσεις διάφορων περιοχών). Στην πραγματικότητα, με το πανίσχυρο άλλοθι της προσήλωσης στο Τρίτο Ράιχ, δρούσαν ως ομάδες αδίσταχτων κακοποιών εις βάρος του πληθυσμού και δεν έδιναν λογαριασμό πουθενά. Με προτεραιότητα την προσπάθεια εξόντωσης των «κομμουνιστών», βεβαίως, η οποία όμως δε μπορούσε να σταθεί σε οποιονδήποτε σοβαρό έλεγχο, καθώς οι ίδιοι διάλεγαν τους «στόχους», οι ίδιοι ήταν εκτελεστικά όργανα και δικαστές, οι ίδιοι ήταν οι βασανιστές αλλά και οι δήμιοι των θυμάτων τους.

Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις εγκληματικές δωσιλογικές συμμορίες (Πούλου, Βήχου, Δάγκουλα κλπ) οι οποίες δεν ξεπέρασαν ποτέ τις λίγες εκατοντάδες ενόπλων και σπιούνων και του πραγματικά μαζικού ένοπλου (με Γερμανικά όπλα) αντικομουνιστικού κινήματος (ποντιακού, κυρίως) των τριών Παπαδόπουλων, που είχε τραγική κατάληξη στην πολυαίμακτη μάχη του Κιλκίς.

Είμαι σίγουρος ότι έχετε ήδη μπερδευτεί. Ας προσπαθήσουμε να τα βάλουμε σε μια σειρά.

Οι σημαντικότεροι δωσίλογοι στην κατοχική Θεσσαλονίκη
1. Γεώργιος Πούλος
Καταγόταν από τον Πλάτανο της ορεινής Ναυπακτίας. Απότακτος αντισυνταγματάρχης, βενιζελικός. Συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στο κίνημα του 1935. Μετά την κατάκτηση της χώρας από τους Γερμανούς προσπάθησε να δραστηριοποιηθεί πολιτικά, ως εθνικοσοσιαλιστής πλέον, με μηδαμινά αποτελέσματα. Σχημάτισε στη Θεσσαλονίκη μια ομάδα ενόπλων τραμπούκων, από 120 περίπου μέλη, τα οποία επιδόθηκαν κυρίως σε πλιάτσικο, με αποτέλεσμα οι Γερμανοί να τους διαλύσουν. Η συνεργασία όμως με τον Πούλο συνεχίστηκε. Το καλοκαίρι του ’43 ο Πούλος εγκαταλείπει την «πολιτική» και στρέφεται στον ένοπλο αγώνα κατά του ΕΛΑΣ στη Δυτική και Κεντρική Μακεδονία, επικεφαλής 300 περίπου ανδρών, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ήταν τυχοδιώκτες. Οι άντρες αυτοί κατατάχτηκαν για τα προνόμια που εξασφάλιζαν και δευτερευόντως εξαιτίας του μαχητικού αντικομμουνισμού τους, σε συνδυασμό με τον αντισλαυϊσμό και αντιβουλγαρισμό. Πολλοί ήταν άνεργοι Θεσσαλονικείς, που δελεάστηκαν από το συσσίτιο, το μισθό, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (και για τις οικογένειες) και τα λοιπά προνόμια. Το σώμα του Πούλου διακρίθηκε για τη σκληρότητα εναντίον των αμάχων και για το πλιάτσικο στο οποίο επιδόθηκε. Οι Γερμανοί τον χρησιμοποιούσαν, τον ανεχόντουσαν αλλά και τον περιφρονούσαν. Την ίδια περιφρόνηση προς τον Πούλο έδειχναν οι ελληνικές κατοχικές αρχές (πχ ο Χρυσοχόου, η αστυνομία της Θεσσαλονίκης κλπ) αλλά και οι Άγγλοι. Ένας μικρός αριθμός ενόπλων του Πούλου παρέμεινε εντός της Θεσσαλονίκης, όπου συνελάμβανε και βασάνιζε «κομμουνιστάς», οι οποίοι στη συνέχεια οδηγούνταν στο στρατόπεδο «Παύλος Μελάς».

Ο Πούλος και οι άντρες τους ακολούθησαν συντεταγμένοι τους αποχωρούντες Γερμανούς και πολέμησαν για λογαριασμό του Τρίτου Ράιχ σε βορειότερα κλίματα. Επέστρεψε στην Ελλάδα για να δικαστεί ως δωσίλογος και μετά τη δίκη του εκτελέστηκε.

2. Γεώργιος Σπυρίδης
Πόντιος πρόσφυγας. Ήταν εγκατεστημένος στη Δράμα, όπου δραστηριοποιήθηκε ως Γερμανόφιλος πριν τον πόλεμο, ως αρχηγός κόμματος. Ο «αρχηγός» ήταν πολιτικά εντελώς ασήμαντος, κατάφερε όμως να αναγνωριστεί στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές της κατοχικής περιόδου ως αρχηγός του δεύτερου φιλοναζιστικού κόμματος (το πρώτο ήταν του Πούλου). Η καριέρα του τελείωσε σύντομα και άδοξα, καθώς βρέθηκε στο Γεντί Κουλέ, καταδικασμένος για καταχρήσεις. Φεύγοντας οι Γερμανοί τον ελευθέρωσαν και τον πήραν μαζί τους, αλλά αργότερα ξαναβρέθηκε, άθελά του, στην Ελλάδα για να δικαστεί ως δωσίλογος.

3. Γρηγόριος Παζιώνης
Δραμινός κι αυτός, ήταν υπαρχηγός του Σπυρίδη και τον διαδέχτηκε στην ηγεσία του «κόμματος» μετά τη φυλάκισή του. Μισούσε θανάσιμα τη Βουλγαρία (ο πατέρας του είχε πεθάνει αιχμάλωτος των Βουλγάρων, σε καταναγκαστικά έργα και ο ίδιος υπήρξε όμηρος, σε σκληρές συνθήκες) και είχε προσανατολιστεί μετά τη Μικρασιατική καταστροφή προς τη Γερμανία. Το 1929 εκλέχτηκες δήμαρχος Δράμας και αργότερα διορίστηκε νομάρχης Χαλκιδικής και Έβρου. Με την κατοχή ήρθε στη Θεσσαλονίκη, διορισμένος σε ανώτερη υπαλληλική θέση και δραστηριοποιήθηκε πολιτικά. Σε αντίθεση με τον Σπυρίδη ήταν πολιτικά συγκροτημένος, αλλά κι αυτός επιδόθηκε στην κλοπή και στους εκβιασμούς των πολιτών, εκμεταλλευόμενος τη θέση του. Ταυτόχρονα, καλλιεργούσε το «κόμμα» του και τις σχέσεις του με τους Γερμανούς, στους οποίους πρότεινε τη δημιουργία εθνικοσοσιαλιστικής κυβέρνησης στην Ελλάδα. Το καλοκαίρι του ’44 μπήκε κι αυτός στο Γεντί Κουλέ και λίγο αργότερα ακολούθησε τους αποχωρούντες Γερμανούς. Δικάστηκε ως δωσίλογος, αλλά δεν μπόρεσα να εντοπίσω την ποινή που του επιβλήθηκε.

4. Διονύσιος Αγάθος.
Κερκυραίος. Αντίθετα με τους Σπυρίδη και Ποζιώνη, αυτός ήταν εκτός από Γερμανόφιλος και Βουλγαρόφιλος (σερσέ λα φαμ, η γυναίκα του ήταν Βουλγάρα). Συνταγματάρχης του Μηχανικού, πολέμησε στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, καταδικάστηκε από στρατοδικείο σε θάνατο και γλίτωσε την εκτέλεση λόγω της κατάρρευσης του μετώπου. Ήταν πολλά χρόνια πριν τον πόλεμο πράκτορας των Γερμανών, με τους οποίους συνεργάστηκε αμέσως στη Θεσσαλονίκη, σε Γραφείο Πληροφοριών (αντικατασκοπίας). Το μπουμπούκι αυτό κατέδιδε Έλληνες, τους οποίους οι Γερμανοί φυλάκιζαν. Στη συνέχεια έπαιρνε από τους οικείους τους λίρες, για να τους απελευθερώσει. Υπήρξε ο στενότερος συνεργάτης του σημαντικότερου (πλην, αφανούς) δωσίλογου της Θεσσαλονίκης, του Λάσκαρη Παπαναούμ, περί του οποίου στη συνέχεια. Όταν φυλακίστηκε και ο Παζιώνης, ο Αγάθος ανέλαβε αρχηγός, τρίτος κατά σειρά, του φιλοναζιστικού «κόμματος». Δικάστηκε ως δωσίλογος, αλλά δεν μπόρεσα να εντοπίσω την ποινή που του επιβλήθηκε.

5. Βασίλειος Έξαρχος
Kαθηγητής Θεολογικής του ΑΠΘ. Αθηναίος, με καταγωγή από το Καλέντζι Ιωαννίνων. Συνεργάστηκε με τους Γερμανούς ως μεταφραστής, αλλά και ως προπαγανδιστής. Ανέλαβε αρχηγός κέντρου Θεσσαλονίκης του φιλοναζιστικού «κόμματος» ΕΕΕ. Ήταν ο σοβαρότερος ίσως Έλληνας ιδεολόγος εθνικοσοσιαλιστής. Τον Αύγουστο του ’44, μετά από πέντε μήνες «πολιτικής» δράσης ως αρχηγός του κέντρου πόλεως, κατέφυγε στην Αθήνα. Προφανώς είναι αυτός που ενέπνευσε την καρικατούρα του δωσίλογου καθηγητή της Φιλοσοφικής του ΑΠΘ στο μυθιστόρημα «απόψε δεν θα έχουμε φίλους» ( 1)

6. Νικόλαος Ζωγράφος
Από τη Βέροια, δικηγόρος, εθνικοσοσιαλιστής. Τον αναφέρω γιατί έπαιξε σημαντικό πολιτικό ρόλο στους «πολιτικούς» κύκλους των δωσίλογων και γιατί από το καλοκαίρι του ’43 βρέθηκε επικεφαλής ενός γραφείου πληροφοριών υπό την αιγίδα των ΕΕΕ Αθηνών. Κυρίως όμως διότι το Σύνδεσμό του στελέχωσαν άνθρωποι της αστικής και μεγαλοαστικής τάξης της Θεσσαλονίκης, μεταξύ αυτών βιομήχανοι, πολιτευτές, δικηγόροι, γιατροί, έμποροι, δημοσιογράφοι, στρατιωτικοί, ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι, επιχειρηματίες, αρχιτέκτονες, μηχανικοί (Δορδανάς, σελ. 141). Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να τη δούμε αυτή τη λίστα τηςμεγαλοαστικής και αστικής Θεσσαλονίκης…

7. Αντώνιος Βήχος
Μεταλλειολόγος, από την Κερατέα Αττικής. Μόλις ο Πούλος αποχώρησε από τη Θεσσαλονίκη, τον αντικατάστησε σχηματίζοντας ένοπλη ομάδα από 500-700 άτομα, σύμφωνα με τον Χρυσοχόου. 200 έμεναν εντός της Θεσσαλονίκης και οι υπόλοιποι 500 ήταν εγκατεστημένοι στα χωριά δυτικά, περί τον Αξιό. Ο μεγάλος αριθμός των ανδρών του Βήχου αμφισβητείται από άλλες πηγές, οι οποίες τονίζουν ότι ο Βήχος «είχε» μονάχα περί τους 50 και οι υπόλοιποι ανήκαν σε άλλους οπλαρχηγούς, δηλαδή στους τρεις Παπαδόπουλους (της Κοζάνης, του Κιλκίς και του Κούκου). Σύντομα έπεσε διχόνοια στην ομάδα Βήχου, η οποία άρχισε να φυλλορροεί, ειδικά από τους αξιωματικούς που είχαν αρχικά προσχωρήσει. Στο μεταξύ, μέσα στη Θεσσαλονίκη οι ένοπλοι του Βήχου επιδόθηκαν σε πλιατσικολογία («αναγκαστικές εισφορές») αλλά και συλλήψεις και εκτελέσεις, συνήθως μετά από φριχτά βασανιστήρια, τα οποία γινόντουσαν στο άντρο της δωσιλογικής συμμορίας, Πολωνίας 20 (Αλεξάνδρου Σβώλου, σήμερα). Την ίδια συμπεριφορά έδειχναν και οι «Βηχικοί» στην επαρχία, ενώ η οργάνωση είχε τις χειρότερες δυνατές σχέσεις με την αστυνομία της πόλης. Ο Βήχος, ο οποίος είχε πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ, συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς, οι οποίοι κρέμασαν το πρωτοπαλίκαρό του Αϊβαλιώτη στον Άγιο Αθανάσιο. Ο Βήχος μεταφέρθηκε στη Γερμανία και επέστρεψε στην Ελλάδα για να δικαστεί, ως δωσίλογος. Στην ηγεσία τον διαδέχτηκε, για τον ελάχιστο χρόνο που απέμενε, ο έφεδρος Ταγματάρχης Πέτρος Ιωαννίδης, από την Καβάλα, ο οποίος στα 1961 οδηγήθηκε στη φυλακή καταδικασμένος σε ισόβια κάθειρξη, ως δωσίλογος. Οι άντρες του Βήχου, μετά το απαραίτητο κοσκίνισμα, εντάχτηκαν στις ομάδες των τριών Παπαδόπουλων. Ο ΕΕΣ (Εθνικός Ελληνικός Στρατος) με επικεφαλής τον τουρκόφωνο πόντιο Κυριάκο Παπαδόπουλο, ήταν από το καλοκαίρι του ’44 ως το τέλος η κύρια ελληνική ένοπλη δύναμη που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς, μέσα και έξω από τη Θεσσαλονίκη.

Ο Βήχος πέθανε στις 30 Οκτωβρίου 1948 στην Αθήνα από παθολογικά αίτια. Επάνω στη ληξιαρχική πράξη θανάτου του κάποιος έγραψε με κόκκινη μελάνη τη φράση «λειτουργία της Θείας Δίκης ως προς τον Βήχον». (2)

8. Κυριάκος Παπαδόπουλος (Κισά Μπατζάκ)
Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Γιατί αν όλοι οι προηγούμενοι υπηρέτησαν τους Γερμανούς με τη θέλησή τους, σε ένα συνδυασμό απατεωνίστικου καιροσκοπισμού και ιδεολογίας, ο Κισά Μπατζάκ (Κοντοπόδαρος) τους προσέγγισε κάτω από την αδήριτη ανάγκη της σύγκρουσής του με τον ΕΛΑΣ. Είναι αστείο ακόμα και να ειπωθεί ότι ο τουρκόφωνος αυτός επαγγελματίας πολεμιστής (ήταν οπλαρχηγός στον Πόντο) είχε την παραμικρή ροπή προς τον εθνικοσοσιαλισμό, τον οποίο πιθανότατα δεν καταλάβαινε. Είναι γεγονός όμως ότι ενόψει του μείζονος (κατ’ αυτόν) καθήκοντος, δηλαδή της αντιπαράθεσης με τον ΕΛΑΣ, συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και μάλιστα λίαν επωφελώς γι’ αυτούς, καθώς δεν ήταν στρατηλάτης της φακής, όπως ο Πούλος ή ο Βήχος, αλλά πραγματικός, σκληροτράχηλος πολεμιστής. Επέκτεινε έτσι την προσωπική του τραγωδία σε χιλιάδες τουρκόφωνους (κυρίως) πόντιους που τον ακολούθησαν και σφαγιάστηκαν στο Κιλκίς, ακολουθώντας πιστά τις επιλογές των αρχηγών τους και κυρίως τις δικές του.

Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στον Δυτικό Πόντο, όπου και σχημάτισε την πρώτη αντάρτικη ομάδα. Υπήρξε επικεφαλής του ποντιακού αντάρτικου ως το τέλος. Στα 1924 εγκαταστάθηκε στον Κούκο της Πιερίας. Στην αρχή της κατοχής πήγε στην Ήπειρο για να αγοράσει όπλα που είχε εγκαταλείψει ο ελληνικός στρατός. Λέγεται ότι έφερε περί τα 1500 όπλα στην Πιερία, αριθμός που φαντάζει υπερβολικός. Δείχνει ωστόσο την απόφαση των τουρκόφωνων ποντίων να υπερασπιστούν μόνοι τους, με το όπλο στο χέρι, τα χωριά τους και τις οικογένειές τους.

Ο ΕΛΑΣ, όπως και η ΠΑΟ, προσπάθησε να εντάξει τον Παπαδόπουλο στις γραμμές του, γεγονός που θα σήμαινε ταυτόχρονη ένταξη και όλου του τουρκόφωνου ποντιακού στοιχείου της περιοχής. Η προσπάθεια όμως έγινε άτσαλα, με τον συνήθη τρόπο του ΕΛΑΣ, χωρίς να δίνεται κανένα περιθώριο αυτονομίας στις κινήσεις και τη διοίκηση. Από την πλευρά του οπλαρχηγού υπήρχε ήδη έντονη εχθρότητα προς τους Ρώσους κομμουνιστές, οι οποίοι είχαν βοηθήσει τον Κεμάλ, εις βάρος του δικού του αγώνα. Για τους λόγους αυτούς, ο αρραβώνας με τον ΕΛΑΣ δεν έγινε ποτέ. Και σα να μην έφτανε αυτό, στο τέλος μιας συνάντησης στελεχών του ΕΛΑΣ με τον Κισά Μπατζάκ, έγινε μια αποτυχημένη απόπειρα εναντίον του. Ακολούθησαν εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ ΕΛΑΣ και ΠΑΟ, από την άνοιξη ως το φθινόπωρο του 1943, με επικράτηση του ΕΛΑΣ και αποχώρηση των άλλων αντιεαμικών από την περιοχή. Ωστόσο, ο Κισά Μπατζάκ παρέμεινε επιτόπου, ως επικεφαλής όσων ένοπλων αντι-εαμικών είχαν απομείνει.

Τότε μπήκαν στο παιγνίδι οι Γερμανοί. Ο Κισα Μπατζάκ τους ζήτησε να μην έρθουν στον Κούκο, ο οποίος ήταν γεμάτος όπλα, για να μπορέσει να συνεχίσει την άμυνά του έναντι του ΕΛΑΣ. Οι Γερμανοί συμφώνησαν ευχαρίστως, χωρίς όμως να δώσουν πρόσθετο οπλισμό, όπως ζητούσε ο πόντιος οπλαρχηγός. Κάτι που έκαναν αργότερα, όταν ο Κούκος κατόρθωσε να αποκρούσει τις πρώτες επιθέσεις του ΕΛΑΣ, στο τέλος του 1943. Αποχωρώντας οι Ελασίτες πήραν μαζί τους περίπου 150 ομήρους, μεταξύ των οποίων η γυναίκα και η κόρη του Κισά Μπατζάκ. Η μάχη κράτησε από τις 17 έως τις 24 Νοεμβρίου 1943, οπότε επενέβησαν οι Γερμανοί υπέρ των αμυνομένων. Ένα μήνα αργότερα οι Γερμανοί απελευθέρωσαν τους ομήρους που είχε πάρει ο ΕΛΑΣ, εκτός από 8 που εκτελέστηκαν. Μεταξύ των 8 ήταν η γυναίκα και η κόρη του πόντιου αρχηγού.

Μετά από όλα αυτά ο Κισά Μπατζάκ βρέθηκε πολύ ενισχυμένος. Μπόρεσε να επεκτείνει την «άμυνα» εναντίον του ΕΛΑΣ σε πολλά χωριά της περιοχής, στα οποία δημιουργήθηκαν αντικομμουνιστικές επιτροπές, οι οποίες εξοπλίστηκαν και σχημάτισαν μεταξύ τους δίκτυο. Το άμεσο όφελος για τους Γερμανούς ήταν προφανές: ο ΕΛΑΣ δεν μπορούσε πλέον να απειλεί την Κατερίνη και τη σιδηροδρομική γραμμή, ενώ και οι γραμμές ανεφοδιασμού του έγιναν επισφαλείς. Σε μια από τις τοπικές συγκρούσεις με τον ΕΛΑΣ σκοτώθηκε και ο γιος του Κισά Μπατζάκ, γεγονός που αντί να κάμψει σκλήρυνε ακόμα περισσότερο το φρόνημα του οπλαρχηγού.

Το καλοκαίρι του ’44 ο Κισά Μπατζάκ, αδιαμφισβήτητος πλέον αρχηγός των αντιεαμικών δυνάμεων που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, μετέφερε την έδρα του στη Θεσσαλονίκη και από εκεί διηύθυνε τον πόλεμο κατά του ΕΛΑΣ σε ολόκληρη την Κεντρική και Δυτική Μακεδονία. Παράλληλα, βρέθηκε χρόνος για μια επίσκεψη στη Βιένη (!) και, φυσικά, για συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Χίτλερ, μετά την απόπειρα δολοφονίας του. Αλλά, οι Γερμανοί αποχωρούσαν. Έτσι, το τέλος του καλοκαιριού βρήκε τον Κισα Μπατζάκ να διαπραγματεύεται την ένταξή του στον ΕΔΕΣ, προκειμένου να σώσει την κατάσταση: ο ΕΛΑΣ περίμενε έτοιμος να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς και η κυβέρνηση του Καΐρου είχε καταδικάσει απερίφραστα τους συνεργάτες των Γερμανών.

Οι διαπραγματεύσεις με τον ΕΔΕΣ παραλίγο να πετύχουν, αλλά απέτυχαν – και ο βασικός λόγος ήταν η συμμετοχή του ΕΑΜ στην κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία, ως μείζων πολιτικός στόχος, επέβαλε στους Άγγλους την (καιροσκοπική και ανειλικρινή) καταδίκη των “Ταγμάτων”. Ο επίλογος γράφτηκε στο Κιλκίς (3), όπου μετά τη μάχη, προσπαθώντας να οδηγήσει εκτός μια μεγάλη ομάδα ανδρών του, ο Κισά Μπατζάκ τραυματίστηκε και αυτοκτόνησε.

Δε μπορεί κανείς να μη σκεφτεί ότι αν οι διαπραγματεύσεις με τον ΕΛΑΣ, για την ένταξη του Κυριάκου Παπαδόπουλου, άρα και των χιλιάδων ένοπλων τουρκόφωνων ποντίων, είχαν ευτυχή κατάληξη, η ιστορία της Αντίστασης και του Εμφυλίου πιθανόν να ήταν εντελώς διαφορετική, στην Κεντρική Μακεδονία. Σήμερα το όνομά του βρίσκεται επικεφαλής της λίστας με τους «φονευθέντες» στο ηρώο του Κούκου (4)

9. Αντώνιος Δάγκουλας
Ο Δάγκουλας ήταν πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία, βενιζελικός. Ήταν, προπολεμικά, αυτοκινητιστής στα Γρεβενά. Ξεκίνησε εντασσόμενος στον ΕΛΑΣ, αλλά αποχώρησε. Χαρακτηρίστηκε έτσι «αντιδραστικός» και επιχειρήθηκε η εξόντωσή του, χωρίς επιτυχία. Οι Γερμανοί τον έφεραν στη Θεσσαλονίκη, τον Μάρτιο του ’44, όπου τέθηκε επικεφαλής της πλέον κακόφημης ομάδας, των «Δαγκουλαίων». Η ομάδα τους, γύρω στα 100 άτομα, είχε άμεση σχέση με τις Γερμανικές αρχές, από τις οποίες εξοπλίστηκε και «εκπαιδεύτηκε» για 15 μέρες, στο γήπεδο της ΧΑΝΘ. Είχαν δήθεν αστυνομικά καθήκοντα, αλλά στην πραγματικότητα ήταν εκτελεστικό απόσπασμα. Δε δίσταζαν δε να ξυλοφορτώνουν ακόμα και αστυνομικά όργανα. Βασικός τους στόχος, βέβαια, ήταν το ΕΑΜ. Οι Δαγκουλαίοι έκαναν μαζικές δολοφονίες το καλοκαίρι του ‘44 και μέχρι την αποχώρηση των Γερμανών, είτε στην κοίτη του Γαλλικού ποταμού, είτε αλλού. Η ομάδα αυτή έκανε και μπλόκα: Νέα Ευκαρπία, 31 Ιουλίου – 14 εκτελέσεις. Καλαμαριά, 13 Αυγούστου – 11 εκτελέσεις. Κάτω Τούμπα, 24 Σεπτεμβρίου – 7 εκτελέσεις. Επιδρομή 4ης Οκτωβρίου – 5 εκτελέσεις. Εννοείται ότι οι εγκληματίες αυτοί δεν παραμελούσαν καθόλου το πλιάτσικο, εις βάρος των θυμάτων τους, αλλά και του υπόλοιπου πληθυσμού. Ας μη θεωρηθεί όμως ότι οι 100 Δαγκουλαίοι ήταν μόνοι ή ξεκάρφωτοι: είχαν πολιτικές επαφές με τον εσμό των φιλοναζιστών της Θεσσαλονίκης, αλλά και με πολύ «καλό κόσμο», σύμφωνα τουλάχιστον με τις καταθέσεις που δόθηκαν στο δικαστικό τμήμα του ΕΛΑΣ, μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Ότι υπήρχε σχέση συνευθύνης με κόσμο πέρα από την ομάδα είναι προφανές. Αλλιώς, δεν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει ένα τέτοιο λουλούδι.

Όσο για το Δάγκουλα, πέθανε νοσηλευόμενος (τραυματίας) και το πτώμα του διαπομπεύτηκε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.

10. Τα μικρά πιράνχας του δωσιλογισμού
Τα ονόματα Κυλινδρέας (από τη Σμύρνη), Γραμματικόπουλος (πρόσφυγας από την Τραπεζούντα) Σούμπερτ (Γερμανός υπαξιωματικός), Βασιλείου (από το Ηράκλειο Κρήτης) δεν μας λένε πολλά. Όλοι αυτοί όμως έδρασαν επικεφαλής μικρών ή μεγαλύτερων ομάδων, στο πλευρό των Γερμανών και ο πληθυσμός της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας υπέφερε πολύ από αυτούς. Οι περισσότεροι είχαν κακό τέλος. Ανάμεσά τους βρισκόταν και ο Ξενοφών Γιοσμάς, ο οποίος έγινε πασίγνωστος αργότερα, με την εμπλοκή του στη δολοφονία του Λαμπράκη. Ακολούθησε κι αυτός τους Γερμανούς, έγινε και «υπουργός» της «κυβέρνησης» Τσιρονίκου στη Βιέννη, καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο, φυλακίστηκε και πήρε χάρη (μετατροπή της ποινής σε ισόβια) από τον Βασιλέα Γεώργιο Β’, στα 1950. Τη επόμενη χρονιά αποφυλακίστηκε, έχοντας μείνει συνολικά τρία (ή πέντε) χρόνια στη φυλακή. Πέθανε από εγκεφαλικό, στα 1975.

11. Λάσκαρης Παπαναούμ
Αφανής, πλην όμως ο σημαντικότερος δωσίλογος από όσους έδρασαν στη Θεσσαλονίκη. Καταγόταν από το Μοναστήρι, γιος δασκάλου, έμπορος ο ίδιος, έζησε προπολεμικά στη Γερμανία και πήρε γυναίκα Γερμανίδα (όπως και στην περίπτωση του Διονύσιου Αγάθου, σερσέ λα φαμ…). Από το 1938 είχε διοριστεί στο Γραφείο Αλλοδαπών της Αστυνομίας και ήταν πληροφοριοδότης των Γερμανών. Λέγεται ότι τη μέρα εισόδου των γερμανικών στρατευμάτων ο Παπαναούμ ανέβηκε σε ένα τανκ και γύρισε όλη την πόλη, πανηγυρίζοντας για το «ευτυχές» γεγονός.

Εξαρχής εργάστηκε ως αξιωματικός στη Γερμανική αντικατασκοπεία, δημιουργώντας ένα δίκτυο πρακτόρων σε όλη τη Μακεδονία. Καταδίωξε τους Άγγλους στρατιώτες που είχαν απομείνει σε ελληνικό έδαφος, αλλά και τους «αγγλόφιλους». Φυσικά, η δράση του ως επικεφαλής της αντικατασκοπίας ήταν έντονη μέσα στην πόλη της Θεσσαλονίκης: το δίκτυο των πρακτόρων του εντόπιζε και συλλάμβανε τους υπόπτους, οι οποίοι στη συνέχεια παραδίνονταν στους Γερμανούς.

Ο Παπαναούμ χρησιμοποίησε τη θέση του και την ισχύ του για να πλουτίσει, καθώς παράλληλα ασκούσε και το ευγενές επάγγελμα του μεγαλο-μαυραγορίτη. Αλλά το πεδίο στο οποίο διακρίθηκε ήταν άλλο: υπήρξε ο πρώτος (και ίσως ο μόνος) Έλληνας που έθεσε δημόσια, με αρθρογραφία, το «Εβραϊκό ζήτημα» – και μάλιστα κατηγορούσε τις Γερμανικές αρχές κατοχής για την ανοχή τους απέναντι στους Εβραίους της πόλης! Οι Γερμανοί αξιωματούχοι πικαρίστηκαν, αλλά το κατάπιαν. Άλλωστε, πολλοί από αυτούς έπαιρναν γενναίες μίζες από τα κέρδη του Παπαναούμ στη μαύρη αγορά.

Βέβαια, οι Γερμανοί δεν περίμεναν τον Παπαναούμ να τους καθοδηγήσει στο θέμα των Εβραίων – στις αρχές του 1943 άρχισαν τα πρώτα περιοριστικά και καταπιεστικά μέτρα, τα οποία ολοκληρώθηκαν με τη μεταφορά ολόκληρης της Εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης στα στρατόπεδα του θανάτου. Και τότε ήρθε η ώρα για τον σκοτεινό Παπαναούμ να πλουτίσει πραγματικά: έπεσε σαν το κοράκι πάνω στις εγκαταλειμμένες περιουσίες των Εβραίων και ιδιοποιήθηκε τις σημαντικότερες εβραϊκές επιχειρήσεις, από τις οποίες αποκόμισε εκατοντάδες χιλιάδες λίρες (μόνο από τη λεηλασία του καταστήματος υαλικών Μπενρουμπή, η λεία υπολογίστηκε σε περισσότερες από 150.000 λίρες). Το ίδιο συνέβη με όλα τα σημαντικά στελέχη του δωσιλογικού εσμού της Θεσσαλονίκης, τα οποία μοιράστηκαν μεταξύ τους τις επιχειρήσεις και τα σημαντικότερα καταστήματα, ενώ τα «μικρά πιράνχας» μοιράστηκαν τα ευτελέστερα μερίδια, από τις 2000 περίπου εβραϊκές επιχειρήσεις και καταστήματα.

Η εκμετάλλευση των καταδιωκόμενων Εβραίων πήρε και μιαν άλλη μορφή: οι πράκτορες του Παπαναούμ τους έπιαναν, αυτοί έδιναν μεγάλα ποσά για να εξαγοράσουν την ελευθερία τους και στη συνέχεια παραδίνονταν στους Γερμανούς. Κοντά στον Λάσκαρη, έγινε πάμπλουτος από τη λεηλασία των εβραϊκών περιουσιών και ο αδερφός του Ηφαιστίωνας Παπαναούμ. Αυτός έμεινε στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση των Γερμανών και μάλλον δεν τον ενόχλησε κανείς.

Ο Παπαναούμ αποχώρησε και αυτός μαζί με τους Γερμανούς, μεταφέροντας μαζί του μεγάλο μέρος της λείας που είχε αποσπάσει από Έλληνες και Εβραίους και όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε ποτέ, αλλά έζησε το υπόλοιπο της ζωής του στη Γερμανία, η οποία υπήρξε εξαιρετικά στοργική μαζί του, καθώς του πρόσφερε και την Γερμανική υπηκοότητα! Ίσως εξαιτίας της σωστής χρήσης των εβραϊκών λιρών, ίσως λόγω της Γερμανίδας συζύγου του, ίσως γιατί οι Γερμανοί είδαν στο πρόσωπό του έναν «δικό τους» και τον προστάτεψαν. Ίσως για όλους αυτούς τους λόγους μαζί.

Επίλογος
Είδαμε τα σημαντικότερα πρόσωπα του δωσιλογισμού που έδρασαν στη Θεσσαλονίκη. Με την εξαίρεση του Κισά Μπατζάκ (Κυριάκου Παπαδόπουλου) ο οποίος συνιστά ειδική περίπτωση, όλοι οι υπόλοιποι συνδύαζαν χαρακτηριστικά υποκόσμου (ήταν δηλαδή κακοποιοί του κοινού ποινικού δικαίου, ληστές, κλεπταποδόχοι, εκβιαστές κλπ – ακόμα και οι αρχηγοί «κομμάτων», ακόμα και ο «ιδεολόγος» Παπαναούμ), με έναν ακραίο αντικομμουνισμό. Οι μισοί περίπου ήταν πρόσφυγες, οι υπόλοιποι από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Κανένας δεν ήταν από καταγωγή Θεσσαλονικιός!

Μαζί με τους άντρες τους ήταν συνολικά λίγες εκατοντάδες (δεν συμπεριλαμβάνω τους ένοπλους του Παπαδόπουλου, ο οποίος άλλωστε έδρασε κυρίως εκτός Θεσσαλονίκης). Δεν ήταν πολλοί, αλλά δεν ήταν και λίγοι.

Τα θύματά τους ήταν εκατοντάδες ή μάλλον χιλιάδες. Πιθανότατα τα περισσότερα από αυτά δεν είχαν σχέση με το ΕΑΜ ή άλλες αντιστασιακές οργανώσεις. Αλλά όταν αυτό το αποφάσιζαν οι άντρες του Βήχου ή του Δάγκουλα, δεν μπορούσε κανείς να περιμένει τίποτα διαφορετικό.

Η ελίτ της Θεσσαλονίκης συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και με τους δωσίλογους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Χειροπιαστή απόδειξη υπάρχει στη λίστα των συνεργατών του Νικόλαου Ζωγράφου. Αλλά το έκανε με… διακριτικότητα, φροντίζοντας να μην εκτεθεί κανένα από τα μέλη της ανεπανόρθωτα.

Και οι επίσημες ελληνικές κατοχικές αρχές, πολιτικές και αστυνομικές; Η δράση τους στο θέμα της Μακεδονίας (εναντίον των Βουλγάρων) η παρουσία τόσων κραυγαλέων περιπτώσεων δωσιλογισμού, όπως τις είδαμε, οι απευθείας επαφές τους με την κυβέρνηση του Καΐρου και το Συμμαχικό Στρατηγείο, αλλά και οι πολιτικές εξελίξεις της ταραγμένης εκείνης περιόδου, τους άφησαν στο απυρόβλητο. Το «δικαστικό» του ΕΛΑΣ είχε έτοιμη μια μεγάλη και πλήρη λίστα με ονόματα (Χρυσοχόου, Σιμωνίδης, ηγεσία αστυνομίας Θεσσαλονίκης, στελέχη του κατοχικού κρατικού μηχανισμού κλπ), με δεδομένο ότι όλοι αυτοί συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς σε ένα τουλάχιστον ειδικό θέμα: κατά του ΕΑΜ. Η λίστα αυτή έμεινε ανενεργή.

Σε κάθε περίπτωση, τα ερωτήματα και οι απορίες, ειδικά για τη στάση της Θεσσαλονικιώτικης ελίτ, παραμένουν ακόμα αναπάντητα. Ελπίζω, όχι για πάντα.

Παραπομπές
1. Απόψε δεν έχουμε φίλους:http://panosz.wordpress.com/2010/07/23/suigeneris/
2. http://www.madata.gr/diafora/9023.html
3. Ο Ποντιακός Εμφύλιος: http://panosz.wordpress.com/2008/10/03/kilkis/
4. Κούκος μόνος: http://panosz.wordpress.com/2010/01/26/civil_war-41/

Πηγή: Maccunion

Σὰν σήμερα 7 Μαρτίου, ἐνσωματώθηκαν τὰ Δωδεκάνησα στὴν Ἑλλάδα.

Τὰ Δωδεκάνησα (γιὰ τὴν ἀκρίβεια εἶναι 14) ἦταν ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων δεμένα μὲ τὶς τύχες τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἐν τούτοις, μόλις τὸ 1947 ἐνσωματώθηκαν στὸ ἑλληνικὸ κράτος.

Ἐξαιτίας τῆς γεωγραφικῆς τους θέσης δέχθηκαν καταστρεπτικὲς ἐπιδρομὲς ἀπὸ τοὺς Πέρσες, τοὺς Σαρακηνούς, τοὺς Βενετούς, τοὺς Γενουάτες, τοὺς Σταυροφόρους καὶ τοὺς Τούρκους (Σελτζούκους καὶ Ὀθωμανούς). Ἀπὸ τὸ 1309 περιῆλθαν στὴν ἐξουσία τῶν Ἰωαννιτῶν Ἱπποτῶν καὶ ἔμειναν ὑπὸ τὴν κυριαρχία τους ἕως τὸ 1522, ὀπότε καταληφθηκαν ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς Τούρκους. Μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγώνα τοῦ 1821, τὰ Δωδεκάνησα ἐπαναστάτησαν, ἀλλὰ τὸ 1830 ἐπιστράφηκαν μαζὶ μὲ τὴ Σάμο στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία, μὲ ἀντάλλαγμα τὴν Εὔβοια, ἡ ὁποία ἐνσωματώθηκε στὸ ἐλεύθερο ἑλληνικὸ κράτος.

Ἡ κατάληψη τῶν Δωδεκανήσων ἀπὸ τοὺς Ἰταλοὺς τὸ 1912 ἀναπτέρωσε τὶς ἐλπίδες τῶν κατοίκων τους ὅτι σύντομα τὰ νησιὰ θὰ ἐνταχθοῦν στὸν ἐθνικὸ κορμό. Πράγματι, μὲ τὴ συνθήκη τῶν Σεβρῶν (10 Αὐγούστου 1920) τὰ Δωδεκάνησα παραχωροῦνταν στὴν Ἑλλάδα, μὲ ἐξαίρεση τὴ Ρόδο, ποὺ θὰ παρέμενε γιὰ ἕνα διάστημα ὑπὸ ἰταλικὴ διοίκηση. Ὅμως, ἡ ἀτυχὴς ἔκβαση τῆς μικρασιατικῆς ἐκστρατείας ἔδωσε τὴν εὐκαιρία στοὺς Ἰταλοὺς νὰ ὑπαναχωρήσουν καὶ μὲ τὴν ἄνοδο τοῦ Μουσολίνι προσπάθησαν νὰ τὰ ἐξιταλίσουν. Μετὰ τὴ συνθηκολόγηση τῶν Ἰταλῶν (1943), κύριοι τῶν Δωδεκανήσων ἔγιναν οἱ Γερμανοὶ καὶ μετὰ τὴν παράδοση τῆς Χιτλερικῆς Γερμανίας (Μάιος 1945), ἡ Μεγάλη Βρετανία.

Ἦταν ἡ χρυσὴ εὐκαιρία γιὰ τὴν ἐνσωμάτωση τῶν Δωδεκανήσων στὸ ἑλληνικὸ κράτος, τὴν ὁποία ἡ ἑλληνικὴ διπλωματία δὲν ἔπρεπε νὰ ἀφήσει νὰ πάει χαμένη. Ἦταν ἀπαίτηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ εἶχε χυθεῖ ἄφθονο ἑλληνικὸ αἷμα γιὰ τὴν ἐκδίωξη τῶν Γερμανῶν ἀπὸ τὰ Δωδεκάνησα. Τὸ θέμα θὰ λυνόταν ὁριστικὰ ἀπὸ τὴ Διάσκεψη Εἰρήνης τῶν νικητριῶν δυνάμεων τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ποὺ θὰ συνερχόταν στὸ Παρίσι.

Ἡ Ἑλλάδα διὰ τοῦ πρωθυπουργοῦ Κωνσταντίνου Τσαλδάρη διαμήνυσε ὅτι θὰ ἔθετε στὸ τραπέζι τῶν διαπραγματεύσεων ὡς ἐθνικὲς διεκδικήσεις τὴν πρόσκτηση τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ τῶν Δωδεκανήσων, τὴ διευθέτηση τῶν ἑλληνοβουλγαρικῶν συνόρων, ἐνῶ σκόπευε νὰ θέσει καὶ τὸ ζήτημα τῆς Κύπρου στὴ Μεγάλη Βρετανία. Ἀπὸ τὶς τέσσερις αὐτὲς ἐθνικὲς διεκδικήσεις, μόνο τὸ θέμα τῶν Δωδεκανήσων εὐοδώθηκε, χωρὶς δυσκολίες καὶ περιπλοκές.

Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Στάλιν καὶ ὁ Τσώρτσιλ, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, προσπάθησαν νὰ δελεάσουν τὴν Τουρκία, προσφέροντάς της ὁρισμένα παράκτια νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, προκειμένου νὰ τὴν πείσουν νὰ βγεῖ στὸν πόλεμο στὸ πλευρὸ τῶν Συμμάχων ἢ τουλάχιστον νὰ παραμείνει αὐστηρὰ οὐδέτερη. Ἐπιπροσθέτως, ὁ Στάλιν εἶχε συνδέσει τὸ θέμα τῶν Δωδεκανήσων μὲ τὴν Τριπολίτιδα (σημερινὴ Λιβύη), γιὰ τὴν ὁποία ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση εἶχε διατυπώσει τὸ αἴτημα νὰ τῆς ἀνατεθεῖ ἡ ἐντολή.

Ὅμως, σὲ μία ἀπρόσμενη στροφὴ τῆς πολιτικῆς της, ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση συγκατατέθηκε νὰ ἀποδοθοῦν τὰ Δωδεκάνησα στὴ Ἑλλάδα, στὴ συνεδρίαση τῶν Ὑπουργῶν Ἐξωτερικῶν ποὺ προετοίμαζε τὴ Διάσκεψη Εἰρήνης τῶν Παρισίων. Ἡ δήλωση ἔγινε στις 27 Ἰουνίου 1946 ἀπὸ τὸν Ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν Βιατσεσλὰβ Σκριάμπιν, γνωστότερο ὡς Μολότωφ, μὲ μοναδικὸ ὄρο τὴν ἀποστρατιωτικοποίηση τῶν νησιῶν. Ἔτσι, προτοῦ καν συνέλθει ἡ Διάσκεψη Εἰρήνης, τὸ θέμα τῶν Δωδεκανήσων εἶχε λάβει εὐνοϊκὴ τροπὴ γιὰ τὴν Ἑλλάδα.

Ἡ εἴδηση γιὰ τὴν ἀπόδοση τῶν Δωδεκανήσων στὴ Ἑλλάδα χαιρετίστηκε μὲ μεγάλο ἐνθουσιασμό, σὲ μία περίοδο ποὺ ἡ χώρα βρισκόταν στὴ δίνη τοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου. Ἡ Διάσκεψη τῆς Εἰρήνης συνῆλθε στὸ Παρίσι ἀπὸ τις 29 Ἰουλίου εως τις 11 Ὀκτωβρίου 1946, ὅπου τέθηκαν ἀπὸ ἑλληνικῆς πλευρᾶς καὶ τὰ θέματα τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ τῆς διευθέτησης τῶν ἑλληνοβουλγαρικῶν συνόρων, χωρὶς ἐπιτυχία, ἀφοῦ οἱ ΗΠΑ δὲν θέλησαν νὰ δυσαρεστήσουν τὴ σύμμαχό τους Σοβιετικὴ Ἕνωση καὶ τοὺς δορυφόρους τῆς Ἀλβανία καὶ Βουλγαρία. Ἡ προσπάθεια τῆς Τουρκίας νὰ διεκδικήσει τὸ Καστελόριζο καὶ τὴ Σύμη ἔπεσαν στὸ κενό.

Στις 10 Φεβρουαρίου 1947 ὑπογράφηκε στὸ Παρίσι ἡ Συνθήκη Εἰρήνης μὲ τὴν Ἰταλία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὰ Δωδεκάνησα ἀποδίδονταν στὴν Ἑλλάδα, ἐνῶ ἡ Ἰταλία ὑποχρεωνόταν σὲ ἀποζημίωση ὕψους 105 ἑκατομμυρίων δολαρίων πρὸς τὴ χώρα μας. Μὲ ἐπιμονὴ τῆς σοβιετικῆς πλευρᾶς, ὁριζόταν στὸ κείμενο ὅτι τὰ νησιὰ θὰ παρέμεναν ἀποστρατιωτικοποιημένα, πρόβλεψη ποὺ θὰ ἐπικαλεστεῖ ἡ Τουρκία κατὰ τρόπο καταχρηστικὸ μετὰ τὸ 1974. Ἀπὸ τὴν τουρκικὴ ἑρμηνεία τοῦ κειμένου τῆς ἑλληνοϊταλικῆς συνθήκης τοῦ 1947, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὶς ἰταλοτουρκικὲς συμφωνίες τοῦ 1932, θὰ προκύψει καὶ τὸ ζήτημα τῶν «γκρίζων ζωνῶν», ποὺ ἔθεσε ἡ Ἄγκυρα μετὰ την Κρίση τῶν Ἰμίων το 1996.

Ἡ τελετὴ παράδοσης τῶν Δωδεκανήσων στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὶς βρετανικὲς ἀρχὲς ἔγινε στις 31 Μαρτίου 1947 στὴ Ρόδο μέσα σὲ πανηγυρικὴ ἀτμόσφαιρα. Πρῶτος διοικητὴς τῶν Δωδεκανήσων ἀνέλαβε ὁ ἀντιναύαρχος Περικλῆς Ἰωαννίδης, μὲ πολιτικὸ σύμβουλο τὸν πανεπιστημιακὸ καὶ δικαστικό Μιχαηλ Στασινόπουλο, μετέπειτα πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Ἡ ἐπίσημη τελετὴ τῆς ἐνσωμάτωσης ἔγινε στις 7 Μαρτίου 1948 καὶ τὸ 1955 τὰ Δωδεκάνησα ἔγιναν νομὸς μὲ πρωτεύουσα τὴ Ρόδο.

Αρχική πηγή: Ορθοδοξία – Ελληνισμός
Πηγή δική μου: Maccunion

17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1914 – Η ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ

«Έχω μια αδερφή, κουκλίτσα αληθινή,
την λένε Βόρειο Ήπειρο την αγαπώ πολύ,
την λένε Βόρειο Ήπειρο την αγαπώ πολύ!!

Της κόψαν την φωνή, κουκλίτσα αληθινή,
Την πιάσανε αιχμάλωτη οι άπιστοι Αλβανοί

Και τώρα που μπορώ, το όπλο να κρατώ,
και ανήκω εις τον ένδοξο Ελληνικό στρατό
Θα ανέβω ένα πρωί, χωρίς διαταγή,
για να αγκαλιάσω στοργικά την δόλια μου αδερφή»

(Εθνικό άσμα για την Βόρειο Ήπειρο, που μάθαιναν τα παιδιά μας στα σχολεία, μέχρι που το κατήργησε ο καραμανλισμός, ως… φασιστικό κατάλοιπο).

Αγαπητοί αναγνώστες, Θέμα της σημερινής μας επετειακής ιστορικής αναδρομής, είναι η ανακήρυξη της αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, που έγινε στις 17 Φεβρουαρίου 1914. Όμως, πρώτα-πρώτα θα πρέπει να παραθέσουμε κάποια ιστορικά στοιχεία για τον ελληνισμό της Β. Ηπείρου. Η παρουσία του ελληνισμού στην περιοχή της Ηπείρου χρονολογείται από τις αρχές της 2ης χιλιετίας π. Χ. Ο Στράβων, αναφέρει 11 ελληνικά φύλα που κατοικούσαν κάτω από τον Γενούσο ποταμό: Θεσπρωτούς, Κασσωπαίους, Μολοσσούς, Αμφιλοχίους, Χάονες, Αθαμάνες, Τυμφακούς, Αίκιθες, Ορέστες, Αττιντάνες και Παραναίους. Αργότερα, όλοι οι ανωτέρω ονομάστηκαν μ’ ένα κοινό όνομα: Ηπειρώτες. Κατοικούντες πάνω από τον Γενούσο ποταμό μέχρι και τις δαλματικές ακτές, ήσαν οι Ιλλυριοί, ομοίως ελληνικό φύλο. Οι Ηπειρώτες μιλούσαν φυσικά την ελληνική γλώσσα και μετά την εμφάνιση του χριστιανισμού υιοθέτησαν την νέα θρησκεία. Στο διάβα των αιώνων, έγιναν πολλές επιδρομές βαρβαρικών φύλων. Τον 7ο μ. Χ. αιώνα, εμφανίστηκαν και εγκαταστάθηκαν στην ευρύτερη περιοχή -και ιδιαιτέρως πάνω από τον Γενούσο- οι Σλάβοι. Τους επόμενους αιώνες, η εγκατάστασή τους έγινε μαζική.

Στις αρχές του 1360, εμφανίστηκαν στα Βαλκάνια οι Τούρκοι και μερικά χρόνια αργότερα κατέλαβαν ευρύτερες περιοχές της Ηπείρου και εγκατέστησαν τους πρώτους Τουρκομανικούς πληθυσμούς στις εύφορες γαίες. Η πρώτη μαζική αντίσταση των Ηπειρωτών στην τουρκική κατάκτηση, έγινε υπό την ηγεσία του Γεωργίου Καστριώτη ή Σκεντέρμπεη. Τραγική ειρωνεία: ο μέγας αυτός Έλλην θεωρείται σήμερα από τους Αλβανούς εθνικός τους ήρωας, αγάλματά του υπάρχουν παντού, δρόμοι και πλατείες φέρουν το όνομά του (με παρόμοιο τρόπο οι Σκοπιανοί καπηλεύονται τον Μέγα Αλέξανδρο). Ο Καστριώτης, με φλάμπουρο τον δικέφαλο αετό (την σημερινή σημαία της Αλβανίας) λευτέρωσε την Ήπειρο το 1443 και η λευτεριά, παρά τις συνεχείς και λυσσαλέες τουρκικές επιθέσεις, κράτησε μέχρι το 1480 (ο Καστριώτης πέθανε δοξασμένος το 1468). Μετά την εδραίωση της κατακτήσεως της Ηπείρου από τους Τούρκους, έγιναν οι πρώτοι (εκούσιοι) εξισλαμισμοί Ελλήνων. Αυτοί που έκαναν την αρχή ήταν οι φεουδάρχες (κάτοχοι τιμαρίων γης, «τιμαριούχοι»), με σκοπό την διατήρηση των τιμαρίων και των λοιπών προνομίων τους. Αυτοί, λοιπόν, ονομάστηκαν Σπαχήδες. Μάλιστα, είχαν υπό τας διαταγάς των, μισθοφορικά στρατιωτικά σώματα, τα οποία έθεσαν στην διάθεση των Τούρκων. Αρχικώς, ο εξισλαμισμός τους ήτο εικονικός, καθώς διατηρούσαν στα κρυφά την πίστη και την εθνική τους ταυτότητα. Ωστόσο, με το πέρασμα του χρόνου, αποκόπτονταν σιγά-σιγά από τον εθνικό κορμό και εν τέλει χάθηκαν για τον ελληνισμό.

Όσο περνούσε ο καιρός, όλο και περισσότεροι Έλληνες εξισλαμίζονταν, για πολλούς και διαφόρους λόγους (επιβιώσεως, φιλοδοξίας, ευημερίας κ.α.). Αυτοί οι νέοι προσήλυτοι του μωαμεθανισμού, διαποτισμένοι με τον φανατισμό του νεοφωτίστου, άφησαν πίσω τους οριστικώς και αμετακλήτως την ελληνική εθνική συνείδηση, την ορθόδοξη πίστη, τα ήθη και έθιμα, ακόμα δε και την ελληνική γλώσσα (υιοθέτησαν μια τοπική διάλεκτο, μίξη τουρκικών, σλαβικών και ελληνικών, την λεγομένη Αρβανίτικη γλώσσα). Αυτοί ονομάσθησαν Τουρκαλβανοί ή Μουρτάτες και εξελίχθησαν σε λαίλαπα για τον ηπειρωτικό ελληνισμό, αφού κατά τις τρομοκρατικές τους επιδρομάς περνούσαν δια μαχαίρας τους επιμένοντας ελληνικά. Ο φόβος που είχαν οι ανυπεράσπιστοι Έλληνες γι’ αυτούς τους Γενιτσάρους, προκάλεσε νέους εξισλαμισμούς-εκτουρκισμούς. Μουρτάτες είναι και οι διαβόητοι Τσάμηδες, που ζούσαν στην Θεσπρωτία και που από την κατοχή μέχρι σήμερα, αποτελούν την αιχμή του ανθελληνικού δόρατος. Πόσο ελληνικό αίμα πήγε χαμένο! Και να η κακή μοίρα του ελληνισμού: να καταστρέφεται από το ίδιο του το αίμα!

Στην Ήπειρο, υπήρχαν και οι Βλάχοι. Οι Βλάχοι είναι Έλληνες καθαρόαιμοι, σαν όλους τους υπολοίπους. Όμως, κατά τους χρόνους της ρωμαϊκής κυριαρχίας, έτυχε να χρησιμοποιηθούν ως φρουροί σε ορεινά στρατηγικά σημεία και σε αντάλλαγμα τους παραχωρήθηκαν καλλιεργήσιμα εδάφη και άλλα προνόμια. Από την σχέση τους με τους Ρωμαίους, προέκυψε το λατινογενές βλάχικο ιδίωμα, που χρησιμοποιείται ως δεύτερη γλώσσα. Στο διάβα των αιώνων, οι Βλάχοι διατήρησαν την ελληνική τους ταυτότητα, καθώς και την ορθόδοξη πίστη, έδιναν δε πάντοτε το παρών στα εθνικά προσκλητήρια. Επίσης, πολλοί εθνικοί ευεργέτες ήταν Βλάχοι (Αβέρωφ, Ζάππας, Συγγρός κ.α.). Κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ιταλοί και οι Ρουμάνοι, χρησιμοποίησαν κάποια ελάχιστα καθάρματα που επιχείρησαν να αποκόψουν τους Βλάχους από τον εθνικό κορμό, χωρίς επιτυχία. Βλαχόφωνοι πληθυσμοί υπάρχουν και σήμερα στην Β. Ήπειρο, αλλά και στην ελεύθερη Ελλάδα.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο ελληνισμός και η ορθοδοξία χάνονταν σιγά-σιγά, εξαιτίας της τρομοκρατικής δράσεως των Τουρκαλβανών. Την κατάσταση έσωσε ο εθνομάρτυρας Κοσμάς ο Αιτωλός, που εξελίχθηκε σε μεγάλη μορφή του ελληνισμού. Ο Άγιος, παρότι καταγόταν από την Ναυπακτία, κατέληξε να περιοδεύει στην Ήπειρο και να κηρύττει την εθνική αφύπνιση, μαζί με τον λόγο του Θεού. Ο πύρινος λόγος και η εθνική δράσις του Αγίου, βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση από τους υπόδουλους Έλληνες και ως εκ τούτου προκάλεσαν τον φθόνο των εβραιοσιωνιστών της περιοχής, που επίεζαν με μεγάλη φορτικότητα τον Κούρτ Πασά του Βερατίου, να τον εξοντώσει. Ο Άγιος Κοσμάς, είχε συνειδητοποιήσει τον ρόλο του εβραιοσιωνισμού και έγραφε στον αδελφό του, Χρύσανθο, λίγο προ του μαρτυρικού του τέλους: «Δέκα χιλιάδες Χριστιανοί με αγαπώσι και ένας με μισεί. Χίλιοι Τούρκοι με αγαπώσι και ένας όχι τόσον. Χιλιάδες εβραίοι θέλουν τον θάνατό μου και ένας όχι». Τελικώς, στις 24 Αυγούστου του 1779, ο Κούρτ Πασάς, δωροδοκηθείς από τους εβραίους με 2.000 χρυσά νομίσματα, έδωσε εντολή να κρεμάσουν τον Άγιο.

Μετά τον Ρωσσο-τουρκικό πόλεμο, (1876-1878), γίνεται πλέον φανερό σε όλους το επικείμενο τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η τουρκαλβανική ελίτ, ανησυχεί εντόνως για το μέλλον της, την απώλεια της εξουσίας και των προνομίων της και καλλιεργεί την δημιουργία «αλβανικής» εθνικής συνειδήσεως. Μέχρι τότε, κανείς δεν είχε μιλήσει περί «Αλβανών» και «Αλβανίας». Ένα νέο ανύπαρκτο φυλετικά και ιστορικά κατασκευάζεται εκ του μηδενός (δεν είναι, λοιπόν, οι Σκοπιανοί ψευτο-Μακεδόνες οι πρώτοι διδάξαντες…). Παραλλήλως, οι Νεότουρκοι του Κεμάλ, οι οποίοι κυριαρχούνται από εξισλαμισμένους εβραίους («Ντονμέδες») και ήσαν όργανα του διεθνούς σιωνισμού και των μασονικών στοών της Ευρώπης, ενθαρρύνουν τους Τουρκαλβανούς στις επιδιώξεις τους. Το ίδιο κάνουν κι άλλες μεγάλες δυνάμεις της περιοχής, όπως η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία, οι οποίες ήθελαν να πάρουν υπό τον έλεγχόν τους τα εδάφη που σύντομα θα εγκατέλειπαν οι Οθωμανοί, με την δημιουργία ενός κρατιδίου-προτεκτοράτου. Επιπλέον, οι δυνάμεις αυτές έτρεμαν την δημιουργία μιας Μεγάλης Ελλάδος. Στο άθλιο αυτό παιχνίδι των Ιταλών μπήκε και το Βατικανό, που είχε διεισδύσει στην Ιλλυρία με την μέθοδο του προσηλυτισμού. Οι (σχετικώς λίγοι) καθολικοί της Αλβανίας, ήσαν και εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να είναι όργανα της ιταλικής πολιτικής και του Βατικανού.

Υπ’ αυτές, λοιπόν, τις ευνοϊκές συνθήκες οι Τουρκαλβανοί, υπό την ηγεσία του Ισμαήλ Κεμάλ, εξεγέρθησαν κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την άνοιξη του 1912, με αίτημα την αυτονομία τους. Οι Οθωμανοί, βλέποντας ότι έχουν χάσει το παιχνίδι και φοβούμενοι την απώλεια κάθε ελέγχου στην περιοχή, αποδέχονται λίγους μήνες αργότερα το αίτημα των Τουρκαλβανών. Ωστόσο, το ξέσπασμα του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου (Ελλάς, Σερβία και Βουλγαρία εναντίον της Τουρκίας), τον Οκτώβριο του 1912, δεν επιτρέπει την υλοποίηση της συμφωνίας. Παρ’ όλα αυτά, οι ηγέτες των Τουρκαλβανών, συνέστησαν συμμορίες κατσαπλιάδων, τις οποίες έθεσαν στην διάθεσιν του Σουλτάνου. Όμως, ο ελληνικός στρατός, κατατρόπωσε τα τουρκικά στρατεύματα και τις συμμορίες και απελευθέρωνε την μία πόλη μετά την άλλη. Στις 5 Οκτωβρίου απελευθερώνεται η Νικόπολη, στις 21 η Πρέβεζα, στις 31 το Μέτσοβο και η Χιμάρα, στις 7 Δεκεμβρίου η Κορυτσά. Οι Τουρκαλβανοί, προκειμένου να προλάβουν τις εξελίξεις, ανακηρύσσουν στις 15 Νοεμβρίου, στην Αυλώνα, την ανεξαρτησία της Αλβανίας και σχηματίζουν προσωρινή κυβέρνηση. Λίγες ημέρες αργότερα, η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία ανέλαβαν επισήμως την «προστασία» της Αλβανίας, προειδοποιώντας την Ελλάδα να μην τολμήσει να καταλάβει την Αυλώνα. Το νέο έτος (1913) φέρνει νέες νίκες για τον ελληνικό στρατό. Στις 21 Φεβρουαρίου απελευθερώνονται τα Ιωάννινα, στις 27 η Πρεμετή, στις 3 Μαρτίου οι Φιλιάτες, το Καλπάκι, το Αργυρόκαστρο και οι Άγιοι Σαράντα, στις 5 το Τεπελένι, Όμως, Ιταλοί και Αυστροούγγροι επεμβαίνουν και πάλι και με ποικίλους εκβιασμούς και απειλές, πετυχαίνουν τον τερματισμό της ελληνικής προελάσεως.

Στις 17 Μαΐου, στο Λονδίνο, υπογράφηκε η Συνθήκη Ειρήνης, μεταξύ της Τουρκίας και των Βαλκανικών κρατών, με την οποία ο Σουλτάνος παραχωρούσε όλες τις ευρωπαϊκές κτήσεις του, εκτός από την Αλβανία. Επίσης, με κοινή συμφωνία, ανατέθηκε στις μεγάλες δυνάμεις ο καθορισμός του μέλλοντος της Αλβανίας και των νήσων του Αιγαίου. Η συνεδρίαση της πρεσβευτικής διασκέψεως των μεγάλων δυνάμεων, άρχισε στις 29 Μαΐου του 1913, και καταρχάς απέρριψε το λογικό ελληνικό αίτημα να αποφασίσουν με δημοψήφισμα οι ίδιοι οι κάτοικοι της Ηπείρου για το μέλλον τους. Ήταν φανερό, ότι, κάποιοι δεν ήθελαν να αποφασίζουν οι ίδιοι οι λαοί για τις τύχες τους. Στην διάσκεψη υπήρχαν δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Από την μία μεριά, Ιταλία και Αυστροουγγαρία που υποστήριζαν αναφανδόν την Αλβανία και από την άλλη Γαλλία και Ρωσσία, που υποστήριζαν –μερικώς- τα ελληνικά συμφέροντα. Η Βρετανία έπαιζε τον ρόλο του επιτηδείου ουδετέρου. Εν όψει του αδιεξόδου, στην τελευταία συνεδρίαση της διασκέψεως, στις 29 Ιουλίου, ανακηρύχθηκε επισήμως η ανεξαρτησία της «Αλβανίας» και αποφασίστηκε να γίνει ο ακριβής καθορισμός των συνόρων της στο άμεσο μέλλον, από ειδικήν επιτροπή.

Η αρμοδία επιτροπή άρχισε τις συνεδριάσεις της τις πρώτες ημέρες του Οκτωβρίου. Τελικώς, μετά από διαβουλεύσεις διαρκείας δύο μηνών, στην ιταλική πόλη Φλωρεντία, αποφασίστηκε να παραχωρηθεί στην Αλβανία ολόκληρη η Β. Ήπειρος! Εν τω μεταξύ, οι μεγάλες δυνάμεις διορίζουν βασιλέα της Αλβανίας τον Γερμανό πρίγκιπα Γουλιέλμο του Βηντ. Έναν μήνα αργότερα, στις 5 Δεκεμβρίου 1913, παρά τις ελληνικές διαμαρτυρίες, υπογράφηκε το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, που επισημοποίησε τα νέα σύνορα Ελλάδος-Αλβανίας, που είναι ταυτόσημα με τα σημερινά. Οι ελληνικές αντιρρήσεις κάμφθηκαν μετά από έναν ωμό εκβιασμό που μας έκαναν οι μεγάλες δυνάμεις, ότι αν δεν αποχωρούσε ο ελληνικός στρατός από την Β. Ήπειρο, δεν θα ανεγνώριζαν την ελληνική κυριαρχία επί των νήσων του Αιγαίου. Έτσι, στις 8 Φεβρουαρίου 1914, ο Ε. Βενιζέλος ανακοίνωσε την απόσυρση του στρατού μας από την Β. Ήπειρο.

Στο άκουσμα της επαίσχυντης συμφωνίας, ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός ξεσηκώνεται. Συστήνονται τάχιστα επιτροπές αυτοάμυνας και συγκροτούνται ένοπλα σώματα για την προστασία των Ελλήνων, μετά την αποχώρηση του ελληνικού στρατού. Παραλλήλως, λαϊκές συνελεύσεις στην Χιμάρα –όπου επικεφαλής των Ελλήνων ήτο ο ξακουστός Σπυρομήλιος-, στο Αργυρόκαστρο, στο Δέλβινο και στους Αγίους Σαράντα, ανακηρύσσουν την αυτονομία των περιοχών αυτών. Σχηματίζεται μια κυβέρνηση υπό τον φλογερό πατριώτη Γεώργιο Ζωγράφο, Γενικό Πολιτικό Διοικητή Ηπείρου και στις 17 Φεβρουαρίου ανακηρύσσεται στο Αργυρόκαστρο η αυτονομία της Β. Ηπείρου. Οι στιγμές είναι ιστορικές. Αλλά, στις 15 Απριλίου, οι «μεγάλες» δυνάμεις, μαριονέττες στα χέρια των διεθνών σιωνιστικών συμφερόντων, μαχαιρώνουν πισώπλατα την Ελλάδα και με κοινή διακοίνωση απαιτούν την άμεση αποχώρηση του ελληνικού στρατού. Η Ελλάς υπέκυψε στον εκβιασμό και μέχρι το τέλος του μηνός απέσυρε όλες τις στρατιωτικές της δυνάμεις από την προαιώνια ελληνική γη της Β. Ηπείρου.

Αμέσως μετά την αποχώρηση του Ελληνικού Στρατού, οι τουρκαλβανικές συμμορίες οργάνωσαν επιδρομές στις πόλεις και τα χωριά της Β. Ηπείρου. Όμως, οι Έλληνες δεν το’ βαλαν κάτω και πέρασαν στην αντεπίθεση. Μετά από τις συνεχείς ήττες των τουρκαλβανών, η κυβέρνηση της Αλβανίας επείσθη ότι δεν μπορεί να καθυποτάξει τον βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό και φοβούμενη τα χειρότερα ζήτησε την έναρξη διαπραγματεύσεων. Οι διαπραγματεύσεις που έγιναν κατέληξαν στις 4 Μαΐου του 1914, στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας, που ανεγνώριζε την ελληνικότητα των επαρχιών Κορυτσάς και Αργυροκάστρου και κατοχύρωνε την αυτονομία τους. Δεν ήταν αυτό ακριβώς που ήθελαν οι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας, ήταν όμως το πρώτο βήμα προς την μελλοντική εθνική τους αποκατάσταση.
Αλλά, το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, δεν έμελλε να εφαρμοσθεί στην πράξη. Κατ’ αρχάς, αμέσως μετά την υπογραφή του, ξεσηκώθηκαν οι Τουρκαλβανοί του Εσάτ Πασά κατά του βασιλέως, με αποτέλεσμα την εκθρόνισή του. Έπειτα, τον Ιούλιο του 1914, ήρθε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Κατά την διάρκεια του πολέμου, ο Ελληνικός Στρατός εισήλθε και πάλι νικητής και τροπαιούχος στην Β. Ήπειρο, αλλά με μεταγενεστέρα απόφαση των «συμμάχων» μας, απεχώρησε και πάλι. Το ίδιο έγινε και κατά την διάρκεια του Ελληνο-ιταλικού πολέμου, με τα ίδια δυστυχώς αποτελέσματα.

Συμπέρασμα: Η διεκδίκησις των ελληνικότατων εδαφών της Β. Ηπείρου, είναι «ιερά και απαράγραπτος», όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει στην βουλή των Ελλήνων, την 30/05/1961, ακόμα και ο Γεώργιος Παπανδρέου! Βεβαίως, για να έρθει η λευτεριά στην Β. Ήπειρο και τις υπόλοιπες σκλάβες πατρίδες, πρέπει πρώτα απ’ όλα να υπάρχει στην Ελλάδα ΕΘΝΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ, κι όχι θλιβερά ανδρείκελα πρόθυμα για κάθε προδοσία! Κι όταν μιλάμε για εθνική ηγεσία, εννοούμε την Χρυσή Αυγή στην εξουσία!

Γ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ
Π. ΦΑΛΗΡΟ – ΑΘΗΝΑΙ

Πηγή: Ethnikismos.net

Μακεδονικό Έθνος Ούτε Υπήρξε Ούτε Υπάρχει

Η αφετηρία δημιουργίας του ψευδομακεδονικού έθνους των Σκοπίων

Το 1918 επικράτησε στη Ρωσία το Κομμουνιστικό καθεστώς, με στόχους την συν τω χρόνω εξάπλωσή του αρχικά στις γειτονικές χώρες, που προϋπέθετε και την έξοδο στο Αιγαίο, που δεν είχε επιτύχει ο Τσάρος και εν συνεχεία την επέκταση στην Ευρώπη.

Κομμουνιστικά κόμματα άρχισαν να ιδρύονται συστηματικά σε διάφορες χώρες και ιδιαίτερα στη Βαλκανική. Η συσταθείσα το 1921, προφανώς με εντολή του Κόμματος Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία (Β.Κ.Ο.), μετά από πρόταση του Βούλγαρου Κομμουνιστή Κολλάρωφ, διακήρυξε την επιδίωξη αυτονόμησης της Μακεδονίας και Θράκης από την Ελλάδα, με στόχο να προσαρτηθούν στη Βουλγαρία, καθώς και η Ανατολική Ρωμυλία και βέβαια να επιτευχθεί ο έλεγχος του Αιγαίου. Ο Γενικός Γραμματέας του Κ.Κ.Ε. Γεωργιάδης διαφώνησε και διεγράφη.

Το 1924 η απόφαση της Β.Κ.Ο. επικυρώθηκε στη Μόσχα από την Κομιντέρν και έγινε υποχρεωτική για όλα τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Ηγετικά στελέχη του Κ.Κ.Ε. που συμμετείχαν στη Β.Κ.Ο. και διαφώνησαν, διεγράφησαν από το Κόμμα.

Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Η κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έδωσε την αφορμή στον Τίτο της δημιουργίας, αντί της αυτονομήσεως, του ψευδούς Μακεδονικού Έθνους των Σκοπίων, ως προγεφυρώματος για επέκταση στο Αιγαίο.
Τον Οκτώβριο του 1940, σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη είχε ήδη υποταγεί στο Χίτλερ, η Σοβιετική Ένωση ήταν τότε σύμμαχος της Γερμανίας και όλες οι Βαλκανικές χώρες είχαν επαφές με τον Χίτλερ. Η Ελλάδα τότε μόνη στην Ευρώπη, δέχτηκε επίθεση από την Φασιστική Ιταλία την οποία και νίκησε.

Το Φεβρουάριο 1941 ο Άγγλος Υπουργός Εξωτερικών Ήντεν ήλθε στην Ελλάδα και ανέφερε στον Έλληνα Πρωθυπουργό, ότι η Γιουγκοσλαβία και η Τουρκία αρνήθηκαν να συμπράξουν με την Ελλάδα και να πολεμήσουν κατά της Γερμανίας. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός επανέλαβε προηγούμενη δέσμευσή της Ελλάδας, ότι θα πολεμήσει ακόμη και μόνη της και κατά της Γερμανίας, παρά το γεγονός, ότι ήδη πολεμούσε στην Αλβανία κατά της Ιταλίας. Τότε ο Ήντεν έλαβε τηλεγράφημα του Τσώρτσιλ, που έλεγε να μην πιεσθεί η Ελλάδα να εμπλακεί σε άπελπι αγώνα και με τη Γερμανία.

Μετά την απάντηση αυτή της Ελλάδας έφθασαν από τις αρχές Μαρτίου 1941 στον Πειραιά πολύ περιορισμένης στρατιωτικής δυνατότητας Αγγλικά, Αυστραλέζικα και Νεοζηλανδικά τμήματα, που αργότερα πολέμησαν στην Κεντρική και Δυτική Μακεδονία και την Κρήτη κατά των Γερμανών.

Στα Σκόπια εισήλθαν οι Γερμανοί από Βουλγαρικό έδαφος όπου έγιναν δεκτοί ως ελευθερωτές. Τα Σκόπια ήταν πρωτεύουσα της περιφέρειας της νότιας Σερβίας, γνωστής ως Βαρδάρσκα. Η Γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας έγινε την 6η Απριλίου 1941.

Εάν η Ελλάδα, όπως έκαναν η Γιουγκοσλαβία και η Τουρκία, ηρνείτο να πολεμήσει κατά του Άξονα:
α) «Οι Γερμανοί θα είχαν καταλάβει πριν έλθει ο χειμώνας τη Μόσχα και την Πετρούπολη και άλλη θα ήτο η τύχη του πολέμου, όπως είπε ο Γερμανός Στρατάρχης Καϊτελ στην Δίκη της Νυρεμβέργης, και άλλοι θα ήταν σήμερα κατηγορούμενοι». Άμεση επιβεβαίωση, πλην των Απομνημονευμάτων Γερμανών Στρατηγών, αποτελεί και η δήλωση του Χίτλερ τόσο στη γνωστή κινηματογραφίστρια φίλη του Leni Riefenstahl, όσο και στην Πολιτική του Διαθήκη, ότι: «Η επίθεση της Ιταλίας κατά της Ελλάδος υπήρξε καταστροφική για την Γερμανία. Αν οι Ιταλοί δεν είχαν επιτεθεί στην Ελλάδα και δεν χρειάζονταν τη βοήθεια μας, ο πόλεμος θα είχε πάρει διαφορετική τροπή. Θα είχαμε προλάβει να κατακτήσουμε το Λένινγκραντ και τη Μόσχα, πριν μας πιάσει το ρωσικό ψύχος»

β) Δεν θα επικρατούσε ο Κομμουνισμός στη Γιουγκοσλαβία και δεν θα εδημιουργείτο θέμα Μακεδονίας
Ο Τίτο, κυρίαρχος στη Γιουγκοσλαβία ως Κομμουνιστής, αφού εξουδετέρωσε τον Εθνικιστή Μιχαήλοβιτς, την 2α Αυγούστου 1944, με σύμφωνη γνώμη του Στάλιν, ανήγγειλε από το Σερβικό έδαφος την ίδρυση «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας», υλοποιώντας και τις από το 1921 αποφάσεις της Κομιντέρν και όλων των Βαλκανικών Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Για να αναγνωρισθεί όμως η νέα εθνότητα, δηλαδή η «Μακεδονική Εθνότητα», έπρεπε να υπάρξει χωριστή κρατική υπόσταση, ιδιαίτερη γλώσσα, ανεξάρτητη εκκλησία και ιστορική παράδοση. Τα ανύπαρκτα αυτά συστατικά στοιχεία του ανυπάρκτου «Μακεδονικού Έθνους» οι πλαστογράφοι της Ιστορίας της Μακεδονίας τα κατασκεύασαν στα χαρτιά έκτοτε:

α) Το 1945 σχηματίστηκε Κυβέρνηση και Βουλή «Μακεδονική».
β) Το 1944 ονόμασε «Μακεδονική Γλώσσα» το προφορικό Βουλγαρικό ιδίωμα, που ομιλείτο στα Σκόπια και μόνο το 1945, μετά από επεξεργασία έγινε την 7.6.1945 η 6η επίσημη γλώσσα της Γιουγκοσλαβίας. Η πρώτη Γραμματική της «Μακεδονικής Γλώσσας» κυκλοφόρησε το 1952 και το πρώτο Φιλολογικό Λεξικό το 1961.
γ) Το αθεϊστικό Κομμουνιστικό Κόμμα του Τίτο, ίδρυσε το 1968 την «Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Μακεδονίας», που δεν την αναγνωρίζει καμία Ορθόδοξη Εκκλησία.
δ) Με τον ψευδή ισχυρισμό, ότι οι Αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες, επινόησαν ότι ως Σλάβοι, ενώθηκαν τον 6ο αιώνα με τους μη Έλληνες Μακεδόνες και έγιναν αυτοί Μακεδόνες. Ως Μακεδόνες συγκέντρωσαν από όλα τα αρχεία του κόσμου, ότι ανεφέρετο στη Μακεδονία και οικειοποιήθηκαν όλα τα γεγονότα και πρόσωπα που ανά τους αιώνες έδρασαν στη Μακεδονία και το 1969 κυκλοφόρησαν την «Ιστορία του ψευδομακεδονικού Έθνους», που αποτελεί την μεγαλύτερη πολιτική και ιστορική απάτη στην παγκόσμια Ιστορία.

Εκατοντάδες επιστήμονες δούλεψαν δεκαετίες και κυκλοφόρησαν βιβλία και περιοδικά για να πείσουν τη λαϊκή μάζα, ότι υπάρχει «Μακεδονική Εθνότητα».

Το τεχνητό αυτό «Μακεδονικό Έθνος», το Μονοκομματικό Κομμουνιστικό Καθεστώς το επέβαλε στους νέους των Σκοπίων και φοβούμαι και σε πολλούς νέους των άλλων Κομμουνιστικών χωρών και με έναν, αδιανόητο, για δημοκρατικές χώρες προπαγανδιστικό μηχανισμό ενός μονοκομματικού Κομμουνιστικού, καθεστώτος, παραπλάνησε ανιστόριτους και αφελείς σε ολόκληρο τον κόσμο.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ΟΥΤΕ ΥΠΗΡΞΕ ΟΥΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ

Οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες. Είχαν όλα, κατά τον Ηρόδοτο (Ι, 581), τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το αυτό Έθνος. Δηλαδή είχαν την αυτή γλώσσα με όλους τους άλλους Έλληνες, την Ελληνική. Τα αυτά ιερά και είχαν τους αυτούς Θεούς, η κατοικία των οποίων ήταν στο Μακεδονικό Όρος τον Όλυμπο. Οι 9 Μούσες ήταν επίσης από τα Πιέρια της Μακεδονίας. Οι Μακεδόνες όπως όλοι οι Έλληνες συμμετείχαν στις Αμφικτιονίες και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η ταυτότητα των Μακεδόνων ως Ελλήνων, που είναι ταυτότητα Ελλήνων, αποτελεί την ουσία του Σκοπιανού προβλήματος και όχι η απλή ονομασία του κράτους χωρίς να συνδέεται με την Ιστορία. Την ταυτότητα των Μακεδόνων ως Ελλήνων, επιβεβαιώνουν τα ιερά κείμενα της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, κείμενα αρχαίων Ελλήνων, Εβραίων και Ρωμαίων συγγραφέων και χιλιάδες ελληνικών επιγραφών.

Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, με επιστολή του της 11.1.1993 προς τα Παγκόσμια Εβραϊκά Συνέδρια και Συμβούλια, αναφέρει: «Η Ιουδαϊκή θρησκεία και φιλολογία αποτελούν τους αδιάψευστους μάρτυρες του αρχαίου εθνολογικού χαρακτήρα των Μακεδόνων ως Ελλήνων».

«Οι αρχαίοι και νεώτεροι Μακεδόνες είναι Έλληνες και η γλώσσα των Μακεδόνων είναι η Ελληνική», διακήρυξαν με ομόφωνα ψηφίσματα τους τα Νομοθετικά Σώματα 14 Πολιτειών των Η.Π.Α.

Την ανωτέρω ιστορική αλήθεια επιβεβαίωσαν οι 15 ηγέτες της ΕΟΚ τον Ιούνιο 1992 στη Διάσκεψη Κορυφής στη Λισσαβώνα, όπου ομόφωνα α­ποφάσισαν να αναγνωρίσουν τα Σκόπια εφόσον δεν θα έχουν τη λέξη «Μα­κεδονία». Το θέμα είχε τεθεί από τον τότε Πρόεδρο της Ελλη­νικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος στην από 3.1.1992 επιστολή του, όπου τόνιζε ότι είναι Μακεδόνας και ετόνιζε ότι:
«Η αναγνώριση της αυτοαποκαλουμένης “Δημοκρατίας της Μακεδονίας” έχει θεμελιώδη σημασία για την Ελλάδα και το γνωρίζω καλύτερα από κάθε άλλον αφού είμαι ο ίδιος Μακεδών. Η Δημοκρατία αυτή ούτε εθνολογικά, ούτε ιστορικά έχει το δικαίωμα να ονομάζεται Μακεδονία».«Η εθνολογική σύνθεση του πληθυσμού της χώρας αυτής αποτελείται από Αλβανούς, Τούρκους, Τσιγγάνους και Σλάβους, που καμία σχέση δεν έχουν με Μακεδόνες», και ότι: «Είναι αδιανόητο με την λήξη του Ψυχρού Πολέμου να δίδεται ιστορική νομιμοποίηση σε Τίτο και Μόσχα που ονόμασαν την Νότιο Γιουγκοσλαβία σε Μακεδονία προς έξοδο στο Αιγαίο αποσπώντας την Μακεδονία από την Ελλάδα».

Την εθνολογική σύνθεση των κατοίκων της ΠΓΔΜ ως Σλάβων (Βουλγάρων και Σέρβων) ομολόγησε και ο τ. Πρόεδρος της ΠΓΔΜ κ. Κίρο Γκλιγκόρωφ με την δήλωση του: «Δεν διεκδικούμε τον Αλέξανδρο, ημείς είμεθα Σλάβοι».
Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που αναφέρει στο βιβλίο του ο κ. Κίρο Γκλιγκόρωφ «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ» (σελ. 259), ότι στην δεξίωση που έγινε στη Νέα Υόρκη την επομένη της αναγνωρίσεως ως ανεξαρτήτου Κράτους των Σκοπίων, μια ομάδα νέων από την Αυστραλία του είπαν: «Εσείς μιλήσατε, αλλά δεν είπατε το σημαντικότερο. Δεν είπατε ότι εμείς είμαστε απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ότι αρνηθήκαμε την καταγωγή μας, τους προγόνους μας». «Δυσκολεύτηκα να βρω απάντηση αμέσως (συνεχίζει ο Γκλιγκόρωφ στο βιβλίο του) και τελικά τους είπα:
«Ξέρετε, σέβομαι τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις σας. Είναι δικαίωμα σας. Αλλά σύμφωνα με την ιστοριογραφία στον Μακεδονικό λαό επικρατεί η γνώμη ότι είμαστε Σλάβοι. Έχουμε έλθει στα Βαλκάνια τον 6ο και 7ο αιώνα έχουμε εγκατασταθεί στα εδάφη που ονομάζονται Μακεδονία. Δεν γνωρίζω το κατά πόσο στις φλέβες μας συνεχίζει να ρέει κάποια σταγόνα αίματος των αρχαίων Μακεδόνων!». Αλλά ακόμα και έτσι, δεν είναι αυτό που δίνει την ταυτότητα του λαού μας. Δεν θέλω να σας πείσω για το αντίθετο, αφού είστε αυτής της γνώμης. Είναι δικαίωμα σας αλλά αυτό δεν πρέπει να αλλοιώνει την άποψη σας για το γεγονός πως η δημοκρατία της Μακεδονίας είναι ανεξάρτητο κράτος. Έμειναν ακόμη μου φάνηκε μισή ώρα στην αίθουσα και έφυγαν ανικανοποίητοι, όπως μου φάνηκε».

Πρώτος και άμεσα κατήγγειλε την δημιουργία από τον Τίτο της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» ο Stettinious, τότε Υπουργός Εξωτερικών της Κυβερνήσεως Ρούζβελτ που διείδε τον απώτερο στόχο των Κομμουνιστών, ο οποίος με την υπ’ αριθ. 868614/26.12.1944 Εγκύκλιό του προς τους Πρεσβευτές και τους Προξένους των ΗΠΑ έδωσε οδηγίες να πληροφορήσουν, ότι η Αμερικανική Κυβέρνηση θεωρεί δημαγωγία (δηλ. ως απάτη), την ύπαρξη «Μακεδονικού Έθνους», «Μακεδονικής συνείδησης». «Οι ισχυρισμοί αυτοί δεν εκπροσωπούν ούτε εθνική, ούτε πολιτική πραγματικότητα και στόχο έχουν την απόσπαση τμήματος της Ελλάδος (της …Μακεδονίας που κατοικείται από Έλληνες).

Ο Ζέλεφ όταν ως Πρόεδρος της Βουλγαρίας ρωτήθηκε την 20η Ιουνίου 1993 στη Σουηδία, από δημοσιογράφο της Σουηδικής Εφημερίδας Svenska Dugbladed, για «Μακεδονικό Έθνος», δήλωσε ότι: «Το Μακεδονικό Έθνος που δημιούργησε μετά τον Πόλεμο η Κομιντέρν είναι Έγκλημα του ΤΙΤΟΪΣΜΟΥ και του ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ».

Δυστυχώς ο Πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Τζωρτζ Μπους (υιός) εγκατέλειψε την πάγια πολιτική των ΗΠΑ (Στεττίνιους και Δόγμα Τρούμαν) στο πρόβλημα που δημιούργησε ο Τίτο και η Μόσχα, μετονομάζοντας μεταπολεμικά τη νότιο Γιουγκοσλαβία σε «Μακεδονία».

Στο Μουσείο Ashmolean της Οξφόρδης έγιναν πρόσφατα εγκαίνια Έκθεσης αρχαιολογικών θησαυρών της Μακεδονίας με τίτλο «Από τον Ηρακλή στον Μέγα Αλέξανδρο». Ο Ρόμπιν Λέιν Φοξ, ιστορικός και Καθηγητής της Οξφόρδης – ο ιστορικός σύμβουλος του Αμερικανού παραγωγού Olive Stone στην κινηματογραφική ταινία «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ»- μιλώντας στα εγκαίνια της έκθεσης δήλωσε «Ξαναγράφεται η ιστορία της αρχαίας ελληνικής τέχνης από ότι την ξέραμε μέχρι σήμερα». Ο ίδιος με τρεμάμενη φωνή από την συγκίνηση χαρακτήρισε την έκθεση την μεγαλύτερη που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στην Βρετανία όσον αφορά την αρχαία Ελλάδα. Ο Ρόμπιν Λέιν Φοξ σε δήλωση του στην κρατική τηλεόραση υπογράμμισε και το πολιτικό μήνυμα της εκθέσεως «Αποδεικνύει ότι αυτοί που υποστηρίζουν ότι τα Σκόπια είναι Μακεδονία είναι τουλάχιστον ανιστόριτοι. (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Τρίτη 12 Απριλίου 2011). Είναι σαν να υποστηρίζει κάποιος ότι η Οξφόρδη είναι στη Λευκορωσία».

Μετά τα ανωτέρω, τα κράτη που αναγνώρισαν την ΠΓΔΜ ως «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» οφείλουν να ανακαλέσουν την απόφαση τους.

Πηγή: Γεώργιος Εχέδωρος – Μικρές Εκδόσεις

Ο Λεβ Νταβίντοβιτς Μπρονστάϊν (Τρότσκι) για το Μακεδονικό ζήτημα

Σχόλιο MacedonianAncestry: Νομίζω πως έχει γίνει κάποιο λάθος στο ποιος κάνει τις ερωτήσεις και ποιος τις απαντήσεις. Σε μια συνέντευξη το λογικό είναι να απαντάει ένα σπουδαίο πρόσωπο στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου όχι το ανάποδο :P… Εδώ όμως βλέπουμε το αντίθετο… Προφανώς αυτός που έκανε την μετάφραση μπερδεύτηκε στην αρχή και μετά τα πήρε όλα σβάρνα… δεν εξηγείται αλλιώς…

Ανανέωση: Σε ερώτηση που δημοσιεύτηκε στο φόρουμ της πηγής η οποία ζητούσε την αρχική πηγή, η απάντηση ήταν η εξής: Το αντίγραφο της συζήτησης βρέθηκε στο αρχείο του γνωστού τροτσκιστή James P. Cannon. Το πρωτότυπο ήταν στα γερμανικά και συνοδευόταν από το εξής εισαγωγικό σημείωμα του Τρότσκι, με ημερομηνία 15 Ιουνίου, 1932: “Τα εσωκλειόμενα πρακτικά μιας συζήτησης μεταξύ μεμονωμένων συντρόφων αποτελεί μόνο ένα συνοπτικό περίγραμμα και θάναι χρήσιμο πληροφοριακά για τα τμήματα της Αριστερής Αντιπολίτευσης. Επειδή το αντίγραφο είναι ανολοκλήρωτο, δεν θάπρεπε να προσδοθεί ιδιαίτερο βάρος σε κάθε συγκεκριμένη φράση και κάθε μεμονωμένη διατύπωση που εμπεριέχει”… Επίσης σε άλλο σχόλιο προστέθηκε και το εξής link: http://www.marxists.org/makedonski/index.htm

Ο Λεβ Νταβίντοβιτς Μπρονστάϊν (Τρότσκι) για το Μακεδονικό ζήτημα – Μια συζήτηση του Τρότσκι με την Αριστερή Αντιπολίτευση στην Ελλάδα.

Το αντίγραφο αυτής της συζήτησης που είχε ο Τρότσκι με ηγετικό στέλεχος της ομάδας των Αρχειο-μαρξιστών στην Ελλάδα προετοιμάστηκε για να κυκλοφορήσει στη Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση στα μέσα του 1932 σαν προκαταρκτική εργασία για την πρώτη παγκόσμια συνδιάσκεψη της Αριστερής Αντιπολίτευσης, που διεξάχθηκε το Φεβρουάριο του 1933. Δεν έχει, από όσο είναι γνωστό, δημοσιευθεί στα ελληνικά. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο Intercontinental Press της 30 Αυγούστου 1976 απ’ όπου και έχει μεταφραστεί.

Από το πλήρες ντοκουμέντο η ομάδα Σπάρτακος παρουσίασε μόνο εκείνα τα κομμάτια που αφορούν το μειονοτικό ζήτημα, τα οποία και παραθέτουμε. Είναι και εδώ εμφανής ο ρόλος της Αριστεράς, καθώς και οι τρόποι με τους οποίους οργάνωσε και ποδηγέτησε το Μακεδονικό ζήτημα.  Ακόμη κι έτσι όμως, η συζήτηση αυτή αποδεικνύει πως “Μακεδονικό έθνος” ουδέποτε υπήρξε, αλλά κατασκευάστηκε για να στηρίξει τα σχέδια της Σοβιετικής Ένωσης και της εβραιοκρατούμενης Αριστεράς.

ΛΕΩΝ ΤΡΟΤΣΚΙ: Δεν έχεις πει τίποτα για το εθνικό ζήτημα. Τι άποψη έχετε για τη Μακεδονία και τις μειονότητες;

ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ: Το συνέδριό μας πήρε απόφαση ενάντια στο σύνθημα για ανεξαρτησία της Μακεδονίας, που είχε υιοθετήσει το κόμμα το 1925.

Λ.Τ.: Γιατί;
Α.Μ.: Προέκυψε μετά την πλήρη ανταλλαγή πληθυσμών Ελλήνων, Τούρκων και Βουλγάρων. Η βουλγαρική Μακεδονία αποτελούνταν στο 90% από Βούλγαρους, η ελληνική Μακεδονία από 90% Ελληνες, η σερβική Μακεδονία το ίδιο. Αν εξαιρέσουμε την εβραϊκή μειονότητα, η οποία μένει μόνο στις πόλεις, όλοι στην επαρχία είναι Ελληνες από την Μικρά Ασία και την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας.

Λ.Τ.: Γιατί πρόβαλε το κόμμα το σύνθημα για ανεξαρτησία της Μακεδονίας;

Α.Μ.: Ο Manouilsky και ο Kolarov επέμεναν σ’ αυτό. Την εποχή εκείνη, το βουλγαρικό κόμμα είχε συμμαχήσει με τους Βούλγαρους εθνικιστές, οι οποίοι αυτοαποκαλούνταν “Μακεδόνες”, ελπίζοντας να τους κερδίσουν με το μέρος τους. Σ’ αυτή τη βάση ήταν που προβλήθηκε το σύνθημα για την ανεξαρτησία της Μακεδονίας. Όμως οι “Μακεδόνες”, υπό την ηγεσία του Zankov, έστρεψαν αμέσως τα πυρά τους κατά των κομμουνιστών.

Λ.Τ.: Μήπως θάπρεπε νάναι ζήτημα ανεξαρτησίας της Μακεδονίας συνολικά;

Α.Μ.: Ναι.
Λ.Τ.: Δεν είμαι σίγουρος αν είναι συνετό να απορρίψουμε αυτό το σύνθημα. Δεν μπορούμε να λέμε ότι είμαστε αντίθετοι επειδή θα το απορρίψει ο κόσμος που τον αφορά. Πρέπει να του ζητηθεί η άποψή του. Οι “Βούλγαροι” αντιπροσωπεύουν ένα καταπιεσμένο στρώμα. Εμείς πρέπει να εξηγήσουμε ότι ο πληθυσμός έχει το δικαίωμα να αποφασίσει ο ίδιος για ό,τι τον αφορά. Αν η κυβέρνηση απορρίψει το δημοψήφισμα, τότε πρέπει να παλέψουμε ενάντια σ’ αυτή την απόφαση. Αν η καταπιεσμένη εθνότητα εξεγερθεί ενάντια στην κυβέρνηση, τότε πρέπει να τους υποστηρίξουμε. Με μια τέτοια γλώσσα πρέπει να μιλάμε. Και αν οι Μακεδόνες Έλληνες διακηρύξουν την αντίθεσή τους στην κυβέρνηση της Αθήνας, απαιτώντας την ανεξαρτησία τους, εμείς θα εναντιωνόμαστε δογματικά; Αμφιβάλω. Ωστόσο, δεν γνωρίζω αρκετά καλά το ζήτημα, μιας και με απασχόλησε το μακεδονικό ζήτημα μόνο το 1913.

Α.Μ.: Η Κομμουνιστική Διεθνής εγκατέλειψε αυτό το σύνθημα γιατί είχε καταντήσει απραγματοποίητο. Η Μακεδονία δεν αποτελεί μια ομοιόμορφη εθνική ολότητα.

Λ.Τ.: Μα μήτε και η Ελλάδα. Γιατί να μη μπορεί η Μακεδονία να υπάρξει με τον ίδιο τρόπο σαν μια αυτόνομη ένωση με διαφορετικές εθνικότητες; Ο πληθυσμός πρέπει να εκφράσει την άποψή του πάνω σ’ αυτό το θέμα μέσα από ένα δημοψήφισμα.

Α.Μ.: Ποιες δυνάμεις θα υποστήριζαν κάτι τέτοιο;

Λ.Τ.: Δεν είναι δικό μας καθήκον να οργανώνουμε εθνικιστικές εξεγέρσεις. Απλώς λέμε πως αν το ζητήσουν οι Μακεδόνες, εμείς θα πάρουμε το μέρος τους, πως θάπρεπε να τους δινόταν η δυνατότητα να αποφασίσουν, και ότι επίσης θα υποστηρίξουμε την απόφασή τους. Αυτό που με ενοχλεί δεν είναι τόσο το ζήτημα των Μακεδόνων αγροτών, αλλά περισσότερο το κατά πόσο υπάρχει λίγο σωβινιστικό δηλητήριο στους Έλληνες εργάτες. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Για μας, που είμαστε υπέρ μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας σοβιετικών κρατών, είναι αδιάφορο το αν η Μακεδονία ανήκει σ’ αυτή την ομοσπονδία σαν αυτόνομη ολότητα ή σαν τμήμα ενός άλλου κράτους.Όμως, αν οι Μακεδόνες καταπιέζονται από την αστική κυβέρνηση, ή νιώθουν ότι καταπιέζονται, πρέπει να τους υποστηρίξουμε.

Λ.Τ.: Υπάρχει κίνημα Μακεδόνων στην Ελλάδα υπέρ της αυτονομίας;

Α.Μ.: Όχι.
Λ.Τ.: Στη Σόφια υπάρχει μια Μακεδονική Επιτροπή που υποστηρίζεται, βέβαια, από την κυβέρνηση. Ωστόσο, στη Βιέννη υπήρχε (και συνεχίζει να υπάρχει;) στα χρόνια 1929-1930, μια μακεδονική εφημερίδα που εκδιδόταν από μια επιτροπή υποστηριζόμενη από την Κομμουνιστική Διεθνή. Τι προτείνετε εσεις για τα Βαλκάνια στο σύνολό τους;

Α.Μ.: Μια σοβιετική ομοσπονδία.
Λ.Τ.: Και το κόμμα;
Α.Μ.: Μια σοβιετική Ελλάδα. Δεν λένε τίποτε για μια βαλκανική ομοσπονδία σοβιετικών κρατών. Το κόμμα επικρίνει το σύνθημά μας για μια ομοσπονδία, γιατί ισχυρίζονται ότι το χρησιμοποιούμε για να κρύψουμε το γεγονός ότι είμαστε αντίθετοι με μια σοβιετική Ελλάδα.

Λ.Τ.: Πριν τον πόλεμο υπήρχαν οι Τesniaki (αριστεροί σοσιαλδημοκράτες) στη Βουλγαρία, οι οποίοι υποστήριζαν μια βαλκανική ομοσπονδία. Την εποχή εκείνη, το σύνθημα αυτό έπαιξε ένα μεγάλο ρόλο. Το υιοθετήσαμε αν και αυτό που πρότειναν ήταν μια (αστική) δημοκρατική ομοσπονδία. Είναι πια φανερό ότι δεν υπάρχει καμιά δημοκρατική δύναμη στα Βαλκάνια ικανή να πραγματοποιήσει μια τέτοια ομοσπονδία. Μάλλον είναι ένα έργο για το προλεταριάτο. Η προοπτική ενός εργατικού συνεδρίου, ενός αγροτικού κινήματος, μιας γενικής απεργίας, δηλαδή, ο πρόλογος της εξέγερσης στην Ελλάδα, θα θέσει το ζήτημα της βαλκανικής ομοσπονδίας πιο δυναμικά. Ορισμένοι θα πουν: Πώς είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς μια νικηφόρα επανάσταση σε μια Ελλάδα παγιδευμένη σ’ αυτό το σύστημα κλουβί των βαλκανικών κρατών, περικυκλωμένη από διχτατορία και φασισμό;” Θα απαντήσουμε: “Μια επαναστατική προοπτική είναι αδύνατη χωρίς μια ομοσπονδία των βαλκανικών κρατών, που προφανώς δεν θα σταματήσει εκεί, αλλά μάλλον θα επεκταθεί έως την ομοσπονδία των Ενωμένων Σοβιετικών Πολιτειών της Ευρώπης”.

Λ.Τ.: Θά’ θελα να ξαναθέσω το ζήτημα της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, δεν έχει δοθεί τόση σημασία στο ζήτημα αυτό έως τα σήμερα. Όμως, το ζήτημα αυτό είναι πολύ σημαντικό για τη διαπαιδαγώγηση των Ελλήνων εργατών, για την απελευθέρωσή τους από τις εθνικές προκαταλήψεις, για τη βελτίωση της κατανόησής τους για τη διεθνή κατάσταση στα Βαλκάνια και γενικότερα. Οι επίσημες στατιστικές δίνουν τα εξής στοιχεία: Υπάρχουν 82.000 σλαβομακεδόνες στους 1.400.000 κατοίκους της Μακεδονίας. 19.000 Αλβανοί στους 300.000 κατοίκους της Ηπείρου. Το πρώτο που θα πρέπει να αναρωτηθούμε είναι: Είναι ακριβή τα στοιχεία αυτά; Το πρώτο μας καθήκον είναι να αντιμετωπίσουμε αυτά τα νούμερα με απόλυτο σκεπτικισμό. Τα στοιχεία συγκεντρώθηκαν το 1925, την εποχή της επανεγκατάστασης των πληθυσμών, κάτω από τις ξιφολόγχες των στρατιωτικών αρχών. Τι εννοούμε με τη λέξη “Έλληνας”; Ισως αυτούς που μιλούν ελληνικά επειδή τους επιβάλλεται αλλά δεν θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες. Αν τα στοιχεία αυτά είναι ανακριβή, αυτό και μόνο θα προκαλούσε δυσαρέσκεια και μίσος στους κόλπους των εθνικιστών. Αν λέμε ότι τα επίσημα στοιχεία πρέπει να αντιμετωπίζονται με δυσπιστία, θα κερδίσουμε πολύ συμπάθεια. Πιο σημαντικό όμως, με τον τρόπο αυτό μπορούμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του βουλγάρικου προλεταριάτου. Πριν από τον πόλεμο ακόμη, οι Βούλγαροι ήταν πολύ επιφυλακτικοί απέναντι στους Έλληνες, επειδή οι Έλληνες είναι έντονα εθνικιστές.

Λ.Τ.: Αλλά ακόμη και 82.000 σλάβοι να υπήρχαν στη Μακεδονία, το ζήτημα αυτό θα διατηρούσε τη μεγάλη του σημασία. Πού μένει αυτή η μειοψηφία των 82.000; Πιθανά στα βουλγαρικά σύνορα. Το μικρό μέγεθος αυτού του εθνικού στρώματος δεν αποκλείει την αυτονομία. Έτσι στη Ρωσία έχουμε τη μικροσκοπική χώρα της Μολδαβίας, κοντά στη Ρουμανία, που υπάρχει σαν ανεξάρτητη οντότητα. Θα ρωτήσουν: Θέλετε ακόμη μεγαλύτερη βαλκανοποίηση; Εμείς απαντάμε σ’ αυτό: Είμαστε υπέρ του σχηματισμού μεγάλων οικονομικών ενοτήτων. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί ενάντια στη θέληση των μαζών. Αν οι μάζες αυτές θέλουν την αποσκίρτηση, εμείς πρέπει να λέμε: Ολοκληρώστε το πείραμά σας, θα επιστρέψετε στη σοβιετική ομοσπονδία. Όμως, στο βαθμό που η αστική κυβέρνηση του κυρίαρχου έθνους σας εμποδίζει να αποσπαστείτε, εμείς θα σας υπερασπίσουμε. Η σημασία που έχει να θέτουμε το ζήτημα έτσι το δείχνει με ανάγλυφο τρόπο η τύχη της Αυστρο-ουγγρικής και της τσαρικής μοναρχίας.

Λ.Τ.: Στην Αυστρία οι μισο-μαρξιστές πάντα εφεύρισκαν σοφά οικονομικά, ψευτοεπαναστατικά επιχειρήματα για να αποδείξουν την ανάγκη διατήρησης των καταπιεσμένων εθνών μέσα στο πλαίσιο της αυστρο-ουγγρικής μοναρχίας. Το αποτέλεσμα: Η Αυστρο-Ουγγαρια διασπάστηκε στα συστατικά της κομμάτια. Στη Ρωσία οι μπολσεβίκοι πάντα υπερασπίζονταν το δικαίωμα αυτονομίας κάθε έθνους. Σαν αποτέλεσμα, η Ρωσία επιβίωσε σαν οικονομική οντότητα. Αυτό επιτεύχθηκε μόνο γιατί στη διάρκεια του πολύχρονου αγώνα για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των εθνών, οι μπολσεβίκοι κέρδισαν την εμπιστοσύνη των εθνικά καταπιεσμένων λαϊκών μαζών, και πάνω απ’ όλα, του προλεταριάτου. Εχω τη γνώμη ότι ο ελληνικός και διεθνής Τύπος πρέπει να αφιερώσει μερικά άρθρα πάνω στο ζήτημα αυτό. Το όλο πρόβλημα πρέπει να μελετηθεί λεπτομερώς και να συγκλιθεί μια μικρή συνδιάσκεψη με Βούλγαρους συντρόφους, ώστε να επεξεργαστούν μια ενιαία πολιτική.

Α.Μ.: Φέτος είχαμε μεγάλες εθνικές επαναστατικές κινητοποιήσεις ενάντια στην κατοχή της Κύπρου από την Αγγλία. Υποστηρίξαμε το δικαίωμα του πληθυσμού να αυτοδιατεθεί και εξηγήσαμε την ανάγκη για επαναστατικούς αγώνες. Πήραμε την ίδια θέση όσον αφορά τα Δωδεκάνησα, που βρίσκονταν υπό την κατοχή των Ιταλών. Η οργάνωση έχει ασχοληθεί με το μακεδονικό ζήτημα για αρκετά χρόνια. Η συμμαχία του κόμματος με τους Βούλγαρους εθνικιστές το υπονόμευσε σοβαρά. Θα γράψω πάνω στο θέμα αυτό.

Λ.Τ.: Στην Κύπρο και τα Δωδεκάνησα είχαμε καταπιεσμένους Έλληνες, στη Μακεδονία, καταπιεσμένους σλάβους. Αν οι κομμουνιστές υποστηρίξουν τους καταπιεσμένους Έλληνες, αλλά δεν υποστηρίξουν τους καταπιεσμένους σλάβους ενάντια στον Έλληνα καταπιεστή, τότε η καχυποψία τους απέναντί μας θα κορυφωθεί. Αν δεν κάνω λάθος, ο Ένγκελς σε μια πολεμική του με τον Μπακούνιν έλεγε: Όποιος επαναστάτης κάνει την παραμικρή παραχώρηση στον πανσλαβισμό είναι χαμένος.

Πηγή

* Οι Αρχειομαρξιστές εμφανίστηκαν σαν αντιπολίτευση στο νεαρό ΚΚΕ. Αντιμάχονταν τον εκλεκτικισμό και την ετερογένεια που αναπτύχθηκαν στην οργάνωση αυτή εξαιτίας της απουσίας μιας μαρξιστικής παράδοσης στην Ελλάδα. Διαγράφηκαν το 1922, και άρχισαν να εκδίδουν ένα έντυπο τιτλοφορούμενο: Τα Αρχεία του Μαρξισμού, αφιερωμένο στη μαρξιστική επιμόρφωση. Ηρθαν σε επαφή με την Αριστερή Αντιπολίτευση το 1930 και ψήφισαν υπέρ της προσχώρησής τους σ’ αυτήν στο συνέδριό τους το 1931. Η συνδιάσκεψη της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης αναγνώρισε τους Αρχειομαρξιστές σαν το επίσημο τμήμα της Αριστερής Αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, αλλά το 1934 οι Αρχειομαρξιστές αποχώρησαν. Στις παραμονές του ιδρυτικού συνεδρίου το 1938 οι Αρχειομαρξιστές και ένας άλλος σχηματισμός που βγήκε από την τάση του Σπάρτακου, ενοποιήθηκαν σε ενιαία οργάνωση, και έστειλαν αντιπροσωπεία στο ιδρυτικό συνέδριο.

Συμφωνητικό Κ.Κ Ελλάδας με το Κ. Κ. Βουλγαρίας για τη Βαλκανική Ένωση Σοβιετικών Δημοκρατιών.

Πηγή: MacedoniaHellenicLand

The Greek Character of Macedonia through the Ages

by Christos Karatzios MD

«ΕΣΤΙΝ ΟΥΝ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»
(Estin oun Ellas ke i Makedonia) “Macedonia, is of course a part of Greece”
Strabo, Geography, book 7, Fragment 9 (circa 7 BC – 23 AD)

With this quote, Strabo, the famous ancient Greek historian and geographer described the relation of Macedonia to the rest of Greece when he was describing the known ancient world. The rest of his geographical encyclopedia describes the Macedonians and their lands and is a testament to the Hellenism of Macedonia through the perspective of the ancients [1].

There is overwhelming evidence that the ancient Macedonians, their civilization, their culture, and their history were Greek ever since they settled the lands north of Mt. Olympus about 2,000 BC, and most modern classical scholars and archaeologists agree on these points [2]. As it stands, even historians like Eugene Borza who have not totally supported the fact that the ancient Macedonians were Greek, do state that by the time of Philip II and Alexander the Great, they had been absorbed and assimilated by the Greeks [3]. However, since Borza, more….
evidence has emerged about the ancient Macedonian civilization and language being undoubtedly Greek. This is not considered theory any more and even those historians who had disagreed did so based on the information they had about this civilization at the time they were writing their dissertations or theses. The late Nicholas Geoffrey Lemprière Hammond, long considered to be the world’s expert on Ancient Macedonia was the first to suggest that a town in Macedonia, Greece known as Vergina was likely the place of the first Macedonian capital, Aegae [4]. Sure enough, in 1977, one of the most important discoveries in Greece was made near Vergina where archaeologist Manolis Andronikos found the probable tombs of Philip II and various other members of the most famous Macedonian royal house. All tombstones or steles discovered in the vicinity had Greek inscriptions, and the pan-Hellenic symbol known as the “Sun of Vergina” adorned many ornaments and armour belonging to the royal family. The Macedonian royal house traced its origins to Argos in the Peloponnese, and Alexander the Great believed he was a descendant of the demi-God Hercules. The Macedonians participated in Pan-Hellenic summits, and participated in the Olympic Games – sporting events reserved solely for Greeks.

There abound many theories and pseudohistorical claims originating in Greece’s northern neighbour, the Former Yugoslav Republic of Macedonia (FYROM), that it was only the upper classes that spoke and acted Greek whereas the common people had a non-Greek Macedonian nature. Furthermore, revisionist historians from the FYROM also claim that the only reason why the Macedonians spoke Greek was because Greek was the lingua franca of the ancient Eurasian world somewhat like today’s worldwide English. These claims have no basis in reality and can be in fact, nullified. In 1986 a curse written on a tablet by a common Macedonian woman and dating back to the 4th century BC was discovered near the town of Pella (and the birthplace of Alexander the Great) in Macedonia, Greece. Known as the Katadesmos of Pella, it proves that the language the woman known as Dagina (or Dapina) used in order to curse the future wife of a man she loved was indeed a dialect of Northwestern Doric Greek [5-7]. Moreover, Greek was not the lingua franca of the ancient world before Alexander the Great spread the koine (or common) dialect of Greek throughout his Empire from Europe to India and to the steppes of Asia. Why would a non-Greek conqueror spread a language and a culture/customs that were alien to him? Many revisionists have used the infamous quote by the Athenian statesman Demosthenes; about Philip essentially coming from a land of barbarians, as proof that the Ancient Greeks regarded the Macedonians as non-Greek. This has been proven to be a falsehood since the term “barbarian” (barbaros) was also a slur used by Greeks towards other Greeks who they considered to be political adversaries [2]. In addition, the name Macedonia derives from the ancient Greek word μακεδνός (makednos; similar to macro- or large) meaning “tall one” or “highlander” and likely described the people living in the area [8]. Historian Robin Lane Fox from Oxford University recently stated during the opening of the “Heracles to Alexander the Great” exhibit at the Ashmolean Museum in Oxford, United Kingdom:

There is a message that is historical but still politically has to be said: Macedon is a Greek-speaking kingdom in northern Greece, populated by people using Greek names, Greek months of the year, worshiping Greek gods. Those who live in Skopje and say that that is Macedon and Alexander’s homeland are as ignorant and outrageous as if someone would to say that Oxford University was in Belarus, and Oxford was Minsk. [9]

The capital city of Skopje was never part of any historical Macedonia. Ancient Macedon spanned the area roughly corresponding to the modern administrative unit of Macedonia in Greece. It did contain a small part of the modern country of the FYROM known as Pelagonia. North of this however, the area was known as Paeonia in antiquity, and further north was the land of Dardania with Skopje (Scupi) as its capital [2, 10]. When the Romans defeated the Greek king Andriscus, Macedonia passed on to the Roman Empire in 146 AD and became a province known as Macedonia Prima [11] while southern Greece was known as Achaea. The Dardanian town of Scupi was not part of this either. When the Roman Empire in the east became the Byzantine Empire, northern Greece was separated into various themes or administrative units. The theme of Macedonia was then further East in what is known as Thrace today [12]. Later, during the Ottoman Empire, Macedonia ceased to exist as an official designated name. Instead, the Empire was divided into administrative units called vilayets. While most of what was ancient Macedon was part of the vilayets of Manastir and Selanik, Skopje (called Uskub at the time) was further north in the vilayet of Kosovo [13]. It should be added here that later during the 19th century and the beginning of the 20th centuries, the Slavs of the city of Uskub self identified (and were also identified by others) as Bulgarians who spoke a dialect of Bulgarian [14]. What is also interesting is that Skoplje (Skopje) was the first capital of medieval Serbia and of the Kingdom of Serbia in the early 20th Century.

The idea that there is a geographical region named Macedonia that includes parts of Greece, Bulgaria, and all of the FYROM is a political one and originated with the expansionist dreams of Bulgaria in the late 1800’s. It was however, solely used as a geographic term to describe where the Bulgarians of the Balkans lived and was not an ethnic designation There was never any country named Macedonia or a Macedonian nationality. In fact, when the pro-Bulgarian Prime Minister of the United Kingdom, William E. Gladstone coined the phrase “Macedonia for the Macedonians” in 1897 he was thoroughly criticized by William Miller, a Balkan traveler and historian, as being out of touch with the reality of the region if he implied that there was a true Macedonian ethnicity [15]. Many historians of the time pointed to the Ottoman statistics for the Balkan vilayets that failed to mention any Macedonian ethnicity [16].

The Greek element and struggle in historic Macedonia remained intact throughout the Ottoman occupation and persisted during the Slav and Bulgarian invasions of the Middle Ages. While southern Greece attained its freedom from the Ottomans in 1821, northern Greece was freed in 1912. There were, however, many Greek revolutions in Macedonia that were suppressed by massive numbers of Ottoman Turks (Greek leaders were Emmanuel Pappas in 1821 in Eastern Macedonia, Anastasios Karatasos in 1821-3 in Western Macedonia, and Evangelos Korovangos in 1878 around Mount Olympus). The thirst for freedom did not end there and when Imperial Russia (wanting a Slav satellite in the Balkans with access to the Aegean Sea) started supporting the creation of a Greater Bulgaria in 1870, innumerable Greek peasants in the Macedonian hinterland resisted the encroaching Bulgarian militias known as the komitadjis – committeemen of the Bulgarian Committee or VMRO (Internal Macedonian Revolutionary Organization) – the first recognized terrorist group in modern history [17, 18]. The current ruling nationalist political party in the FYROM is called VMRO-DNMPE and is the continuation of the original Bulgarian committee. As a result, there was never any “Greater” or “United” Macedonia that was taken over by Greece, and Bulgaria after 1912 as is officially believed in the FYROM.

Greece was the first modern country in the region to use the term “Macedonia” as an official political unit in 1914 after northern Greece was freed from the Ottomans a year earlier, and continues to do so [19]. There are about 2.5 million Greeks living there who have been calling themselves Macedonians for thousands of years and who believe they have a cultural continuity with the ancient Macedonians. International Law does state that there exists legal entitlement to the use of a name/term based on historic title (essentially who used the term first and for the longest period of time) [19].

There is a rumor among revisionists in the FYROM that there was never any area in Greece known as “Macedonia” prior to 1988. It is stated that Greece, aware of the fact that the People’s Republic of Macedonia was to secede from Yugoslavia, renamed Northern Greece to Macedonia. This unfortunate lie was started by no other than the former Minister of Foreign Affairs of the FYROM, Antonio Milososki, around 2003 [20]. The reality of the matter is that the Ministry of Northern Greece was named “The Ministry of Macedonia and Thrace” in 1988 after a government shuffle but the province’s name never changed.

The People’s Republic of Macedonia was created in 1944 out of the area that used to be Old/South Serbia and Vardarksa Banovina. What was originally The Kingdom of Serbs, Croats and Slovenes eventually became Yugoslavia and it was only then that the Yugoslav dictator Josip Broz Tito decided to add another Slav ethnicity to his communist federation [19]. The ultimate plan was to support a communist uprising in northern Greece and to eventually annex Greek Macedonia into a larger “United Macedonia”. The alarm was raised by the US State Department in 1944 and the US Secretary of State, Edward Stettinius, sent a circular airgram warning American diplomatic missions worldwide that Yugoslav talk of a Macedonian nation was a “cloak for aggression against Greece” [21].

Tito’s right hand man, Edvard Kardelj [13], together with the help of the Minister of Public Education of the Yugoslav People’s Republic of Macedonia, Mitra Mitrovic-Djilas, and Greek communist collaborators devised a plot to transfer as many Greek children as possible from the border areas of Greece through the Iron Curtain for indoctrination and to use as fighters. Mimicking the old Ottoman act of devshirme (essentially kidnapping), about 28,000 children were removed from their families and displaced throughout Communist countries from 1947 until 1949. After many pleas from the US, the UN and from the International Red Cross, less than 2,000 of these children were returned to their homes [13, 22-26]. The majority of the non-repatriated children (now adults) firmly believe that they are “(non Greek) Macedonians” who were expelled from Greece in an act of genocide. They form the backbone of the nationalist movement in the FYROM and its diaspora [27-29]. They dream of a fictitious and euphoric “United Macedonia” that will occur by force in the not too distant future and the official government in Skopje is complacent with such ultranationalist rhetoric [30, 31].

Expressions of hatred against Greeks both at official and unofficial levels of the FYROM government have spread throughout the internet and have even made their way into the FYROM mainstream media [32]. A tribal obsession with blood purity and genetic continuity by the modern Slavs of the FYROM with the ancient Macedonians can be seen through the use of pseudoscientific and racial theories in the national rhetoric [33-35]. Suddenly, Greeks can’t be descendants of the ancient Macedonians because they are descendants of Ethiopian tribes while the FYROM Slavs are descendant from an older and inherently whiter European substratum (ancient Macedonians). While these theories have been disproved by the scientific community [36], they continue to permeate the FYROM society.

This is the reality that the world faces when dealing with Macedonism – a form of propaganda aimed at appropriating the name “Macedonia/Macedonian” by the FYROM: An aim at antiquization and nation-building that relies on historical revisionism and on a past that was never there. The truth is that Macedonia has been an indispensable part of the Greek psyche, history, culture, and identity for over 3,000 years. Let’s not forget this. We owe this to our children and to future generations.
1) Strabo; H.L. Jones (Editor) (1924). “The Geography of Strabo”. The Perseus Digital Library. Tufts University, pp. Books 6 14. http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=Strab.+toc. Last accessed 2011/10/13; in English.
2) See active letter to US President Barack Obama cosigned by 371 world renowned classicists. http://macedonia-evidence.org/documentation.html. Last accessed 2011/10/13.
3) E.N.Borza, “In the Shadows of Olympus” (Princeton: Princeton University Press, 1990), pages 84, 92-3.
4) http://en.wikipedia.org/wiki/N._G._L._Hammond. Last accessed 2011/10/13.
5) Dubois, Laurent (1995). “Une Tablette de Malédiction de Pella: S’Agit-il du Premier Texte Macédonien”. Revue des Études Grecques 108: 190–197.
6) Masson, Olivier; Dubois, Laurent (2000). Onomastica Graeca Selecta. Librairie Droz. ISBN 2600004351. http://books.google.com/books?id=DE6o-uTvdj0C. Last accessed 2011/10/13.
7) Masson, Olivier (1996). Oxford Classical Dictionary. Oxford University Press.
8) Johann Baptist Hofmann (1950). Etymologisches Wörterbuch des Griechischen. R. Oldenbourg.
9) http://www.youtube.com/watch?v=mIRe5tnqRKM&feature=player_embedded. Last accessed 2011/10/13.
10) http://en.wikipedia.org/wiki/Macedonia_(ancient_kingdom). Last accessed 2011/10/13.
11) http://en.wikipedia.org/wiki/Macedonia_(Roman_province). Last accessed 2011/10/13.
12) http://en.wikipedia.org/wiki/Macedonia_(theme). Last accessed 2011/10/13.
13) Templar, Marcus A. Thesis. A Challenge to the Macedonism of the Slavs (2008). http://history-of-macedonia.com/wordpress/2009/02/19/the-former-yugoslav-republic-of-macedonia-a-challenge-to-the-macedonism-of-the-slavs-bibliography/. Last accessed 2011/10/14.
14) Blakeslee, George Hubbard. “The Journal of International Relations” (1920).
15) Miller, William. Travels and Politics in the Near East (1898).
16) Dakin, Douglas. The Greek Struggle in Macedonia 1897-1913 (1966): page 20. ISBN 960-8303-2-6.
17) Dakin, Douglas. The Greek Struggle in Macedonia 1897-1913 (1966). ISBN 960-8303-2-6.
18) Douflias, Konstantinos. Macedonia, Macedonian Struggle, Greece-Macedonia 4000 Years, 1992, Aegean Publications, Pages 81, 84, 116, and 117
19) Bantekas, I. The Authority of States to Use Names in International Law and the Macedonian Affair: Unilateral Entitlements, Historic Title, and Trademark Analogies. Leiden Journal of International Law (2009) 22:563-82.
20) http://www.thedailybeast.com/newsweek/2008/03/25/what-s-in-a-name.html. Last accessed 2011/10/14.
21) www1.mfa.gr/images/docs/fyrom/dilosi_stettinius_dec_1944.pdf, or: U.S State Department, Foreign Relations Vol. VIII, Circular Airgram, Washington D.C. (868.014/26 Dec. 1944).
22) UN Resolutions: 382 (V Section C), 1950; 618 (VII), 1952; 517 (VI), 1952.
23) “Innocent’s Day,” Time, January 09, 1950. http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,811653,00.html. Last accessed 2011/10/14.
24) US President Harry S. Truman, Letter to the Speaker of the House of Representatives on the Plight of Greek Children Abducted by Communist Guerrilla Forces, 1950. http://trumanlibrary.org/publicpapers/viewpapers.php?pid=713. Last accessed 2011/10/14.
25) Bougas, Ioannis. Η Φωνή της Ειρήνης (Thessaloniki: Erodios, 2006).
26) Studies in the History of the Greek Civil War, 1945-1949, eds. Lars Baerentzen, John O. Iatrides, Ole L. Smith (Museum Tusculanum Press, 1987).
27) Danforth, Loring M. (1997). The Macedonian Conflict. Princeton University Press. pp. 54. ISBN 0691043566.
28) http://www.makedonija.info/aegean3.html. Last accessed 2011/10/14.
29) Human Rights Violations Against Ethnic Macedonians-Report 1996, Macedonian Human Rights Movement of Canada, Toronto, 1996; p.111-112
30) In the following video, a giant flag of the Greek “Vergina Sun” over a map of “United Macedonia” encompassing the lands of Greece and Bulgaria, is displayed at the official 20th Anniversary festivities in Skopje on September 8, 2011. http://www.youtube.com/watch?v=XfTVO4Gg0JgPearl (see after 2:15 minutes, last accessed 2011/09/09)
31) Toronto businessman and community leader John Bitove Sr. being interviewed by Skopje’s “United Macedonian Diaspora” lobby-group president in Toronto (2010). He stated to a cheering crowd that he wished for a “United Macedonia”. http://www.youtube.com/watch?v=x3UAV0kj_l0&feature=related (see especially from 3 minutes on; last accessed 2011/06/01).
32) http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/1583685/Macedonia-row-overshadows-NATO-summit.html. Last accessed 2011/10/14.
33) Arnaiz-Villena A., Dimitroski K., Pacho A., et al. (2001a). HLA genes in Macedonians and the Sub-Saharan origin of the Greeks. Tissue Antigens 57: 118-127.
34) http://www.maknews.com/html/articles/pan_mac_resolutions/koloski_pan_mac_1.html. Last accessed 2011/10/14.
35) The “Macedonian” prayer written and produced by Niche Dimovski, vice-president of the World Macedonian Congress, was shown on national TV (i.e. MTV) of the FYROM had God telling the “Macedonians,” “[f]rom you, Macedonians, descendants of Macedon I conceived the white race. All that stretches over to the Japanese sea is conceived from you [sic] gene.” Furthermore, in the prayer God said to his flock calling all the white men on the planet Macedonoids (Last accessed February 16, 2010). Templar, Marcus A.: http://www.rieas.gr/research-areas/global-issues/balkan-studies/1183-skopjs-award-for-its-racist-behavior-and-the-treaty-of-st-germain-en-laye-of-1919-eu-application-of-double-standards-on-the-name-issue-.html
36) http://greek-dna-sub-saharan-myth.org/. Last accessed 2011/10/14.

Source: Akritas of Macedonia

Οι Μακεδόνες στον αγώνα

Νικόλαος Ι. Μέρτζος
Πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Δημοσιογράφος & συγγραφέας

 
Όταν έπεσε ο Πόλη, οι Μακεδόνες όχι μόνο διατήρησαν την πίστη τους αλλά διατήρησαν και τα όπλα τους στα άγρια βουνά. Έτσι, ταυτόχρονα σχεδόν με την ολοκλήρωση της κατάκτησης, το 1458, πέντε μόλις χρόνια μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως οι Οθωμανοί δυνάστες υποχρεώθηκαν από τα πράγματα να αναγνωρίσουν επίσημα τα πρώτα αρματολίκια στ’ Άγραφα και στην Πίνδο, όπου συναντώνται η Μακεδονία η Ήπειρος και η Θεσσαλία. Την μαρτυρία καταθέτει ο Αραβαντινός από παλαιότερα χρονικά. Ως το 1537, όπως αναφέρει ο καθηγητής της Ιστορίας Απόστολος Βακαλόπουλος, είχαν αναγνωρισθεί από την Υψηλή Πύλη πέντε αρματολίκια, στη Δυτική ιδίως Μακεδονία: τα αρματολίκια Σερβίων, Ελασσόνος, Μηλιάς Ολύμπου, Γρεβενών και Βεροίας. Έτσι οι πρώτοι ένοπλοι Έλληνες είναι οι Μακεδόνες.

Η Μακεδονία αποτελούσε νευραλγικό στρατηγικό χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γιατί γεφύρωνε την Ανατολή με τη Δύση, τον Βορρά με τις ζεστές θάλασσες, και ήταν όρος υπάρξεως για την κυριαρχία του Σουλτάνου. Όταν η Μακεδονία απελευθερώθηκε, η Οθωμανική Αυτοκρατορία διαλύθηκε. Τα απελευθερωτικά κινήματα των Μακεδόνων δεν σταμάτησαν ποτέ, όπως άλλωστε και όλων των άλλων αδελφών Ελλήνων.

Στα 1571 δημιουργείται στη Δύση η πρώτη Ιερή Συμμαχία, η Σάκρα Λίγκα, από τον Πάπα της Ρώμης, την κραταιά Δημοκρατία της Βενετίας και την τότε κοσμοκράτειρα της Δύσης Ισπανία. Ο Δον Χουάν ο Αυστριακός καταστρέφει τον τουρκικό στόλο στη ναυμαχία του Λεπάντε, δηλαδή της Ναυπάκτου. Και αμέσως παίρνουν τα όπλα οι Μακεδόνες. Στη Θεσσαλονίκη, στις Σέρρες, στη Χαλκιδική και στο Άγιον Όρος πραγματοποιείται εξέγερση. Επακολουθεί γενική σφαγή του μακεδονικού Ελληνισμού και διαρπαγή του Αγίου Όρους. Τα σχετικά χρονικά της εποχής, πριν τετρακόσια χρόνια, αναφέρουν ότι σφάχτηκαν 30.000 Μακεδόνες. Ο Έλληνας Αρχιεπίσκοπος Αχριδών Αθανάσιος και οι επίσκοποι Βελεσσών, Βελεγράδων και Καστοριάς καλούν τον νικητή της Ναυπάκτου Δον Χουάν να αποβιβασθεί στη Μακεδονία και Ήπειρο.

Εκατό χρόνια μετά, το 1661, ο γνωστός Τούρκος περιηγητής και συγγραφέας Εβλιγιά Τσελεμπή αναφέρει ότι στο Σαρή Γκιολ, στην περιοχή της Πτολεμαΐδας, δρούσε ο φοβερός Μακεδόνας κλέφτης Πάνος, που ταυτίζεται με τον θρυλικό Πάνο Μεϊντάνη.

Την ίδια εποχή, τον 17ο αιώνα, ξεσπά ο πόλεμος Βενετίας-Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ο Ενετός στρατηγός Μοροζίνι αποβιβάζεται στη Θάσο και κτυπάει το κάστρο της Καβάλας, πάλι ξεσηκώνονται οι Μακεδόνες. Τα τουρκικά ιστορικά έγγραφα αναφέρουν τρεις εξεγέρσεις Μακεδόνων. Πρώτα το 1646 οι κλέφτες της Δυτικής Μακεδονίας κτυπούν τη Φλώρινα και το Μοναστήρι. Μετά, το 1684 περίπου ξεχύνονται στους κάμπους από το Βέρμιο και τα Πιέρια. Τέλος, όταν στα 1689 ο στρατός των Αψβούργων προελαύνει μέχρι τα Βελεσσά της Βόρειας Μακεδονίας, εξεγείρονται οι δικοί μας πάλι στο Μοναστήρι, στη Φλώρινα, στην Αχρίδα, στο Μορίχοβο.

Στις αρχές του 18ου αιώνα, γύρω στα 1700 με 1730, η Μακεδονία υφίσταται τις λεηλασίες των Τούρκων λιποτακτών και των Γκέγκηδων μπέηδων. Οι Μακεδόνες δίδουν σκληρό αγώνα εναντίον τους στην Κοζάνη, την Καστοριά, την Αχρίδα, το Μοναστήρι, την Έδεσσα, τα Καϊλάρια. Στα 1711 ξεσπά ρωσοτουρκικός πόλεμος, επαναστατεί η Νάουσα και σημειώνονται συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών μέσα και γύρω από τη Θεσσαλονίκη.

Το 1763 κατέρχεται στην Ελλάδα από την Αγία Πετρούπολη ο Σιατιστινός Γεώργιος Παπαζώλης, έμπιστος της Τσαρίνας Μεγάλης Αικατερίνης και λοχαγός της ανακτορικής φρουράς της, που επί πέντε χρόνια οργανώνει επανάσταση των Ελλήνων από τη Μακεδονία και την Ήπειρο μέχρι το Μοριά με ταυτόχρονη εισβολή ρωσικών δυνάμεων. Το 1770 ο Παπαζώλης καταπλέει στη Μάνη με δύο μοίρες του ρωσικού στόλου υπό τους αδελφούς Φιοντόρ και Αλεξέϊ Ορλώφ. Ξεσηκώνονται τα νησιά του Αιγαίου, ο Μοριάς, η Ρούμελη. Η Μακεδονία επαναστατεί. Την σαρώνουν επαναστατικά ανταρτικά σώματα κλεφτών και αρματολών Μακεδόνων, με επικεφαλής τους τον θρυλικό Ζιάκα στα Γρεβενά, τον Ζήτρο και τον Λάζο στον Όλυμπο, τον γερο-Βλαχάβα στα Χάσια. Εξαπολύονται νέες σφαγές από τα Τρίκαλα της Θεσσαλίας μέχρι την Έδεσσα της Μακεδονίας.

Λίγο χρόνο αργότερα, το 1790, φτάνει στο Αιγαίο νέος ρωσικός στόλος με επικεφαλής τον Λάμπρο Κατσώνη, έμπιστο της Τσαρίνας Μεγάλης Αικατερίνης και του Ορλώφ, που διενεργεί αποβάσεις στα παράλια του Θερμαϊκού από το Λιτόχωρο μέχρι τα πρόθυρα της Θεσσαλονίκης. Επτά χρόνια αργότερα, το 1797, εισβάλλει στη Μακεδονία ο Αλή πασάς των Ιωαννίνων. Έχει αποσπάσει από την Υψηλή Πύλη ταυτόχρονα τα αξιώματα του Ρούμελη Βαλεσή και του Γενικού Επιθεωρητού του Δερβενίων, Ντερβενέτ Ναζίρ, με εξουσία σε όλες τις κλεισούρες των αρματολών. Έτσι υποτάσσει όλους τους άλλους πασάδες, κυριεύοντας τις πόλεις τους. Κτυπάει την Κοζάνη και τη Νάουσα, που ανθίστανται σκληρά αλλά πέφτουν. Λέει το Δημοτικό Τραγούδι:

Βάστα, καημένη Νιάουστα, τ’ Αλή πασιά τ’ ασκέρι.

Οι επαναστατικές ταραχές πνίγονται στο αίμα των Μακεδόνων καθ’ όλο τον 18ο αιώνα. Αφανίζεται η Μοσχόπολη το 1769, που είχε ιδρύσει το πρώτο τυπογραφείο -ελληνικό φυσικά- στα Βαλκάνια. Τα κύματα της μακεδονικής προσφυγιάς φτάνουν μέχρι την Κωνσταντινούπολη και, γι’ αυτό ο Σουλτάνος με φιρμάνι του προς τους πασάδες και στον Ρούμελη Βαλεσή διατάζει να επιβληθεί ειρήνη και να συγκρατηθεί ο πληθυσμός στη Μακεδονία.

Στις αρχές του 19ου αιώνα, το 1806, εκρήγνυται νέος ρωσοτουρκικός πόλεμος. Πάλι οι Μακεδόνες ρίχνονται στον αγώνα με εστία τον Όλυμπο και την Ανατολική Μακεδονία. Οι περιώνυμοι Μακεδόνες οπλαρχηγοί του Ολύμπου και της Δυτικής Μακεδονίας κατεβαίνουν απ’ τα βουνά, αρματώνουν καράβια και γίνονται κουρσάροι στον Θερμαϊκό και στο Βόρειο Αιγαίο. Είναι οι Λαζαίοι, η φάρα του παπα-Θύμιου Βλαχάβα, ο τρομερός Νικοτσάρας και ο Γιάννης του Σταθά, γαμπρός του Μπουκουβάλα. Την ίδια εποχή χαλάστηκαν στο Μοριά οι Κολοκοτρωναίοι και ο Θεοδωράκης Κολοκοτρώνης, ο μετέπειτα θρυλικός Γέρος του Μοριά, διασώζεται και καταφεύγει στους αδελφούς του Βλάχους Μακεδόνες στον γερο-Όλυμπο, απ’ όπου για μερικά χρόνια επιδίδεται σε θαλασσομαχίες σαν κουρσάρος με τα μακεδονίτικα κουρσάρικα καράβια. Έτσι η Μακεδονία περιθάλπει αυτόν που επέπρωτο να αναδειχθεί με το σπαθί του και το ήθος ο Αρχιστράτηγος του Εικοσιένα.

Το γεγονός παραλείπεται συστηματικά αλλά είναι απόλυτα βεβαιωμένο. Τα κατορθώματά τους εξυμνεί το Δημοτικό Τραγούδι στα χείλη όλων των Ελλήνων:

Μαύρο καράβι αρμένιζε, μαύρο σαν καλιακούδα.
Καράβι, ρίξε τα πανιά, προσκύνα το Σουλτάνο.
Εγώ ’μ’ ο Γιάννης του Σταθά, γαμπρός του Μπουκουβάλα,
ουδέ τα ρίχνω τα πανιά ουδέ Τούρκο προσκυνάω…

Ο Νικοτσάρας αποβιβάζεται στον Σταυρό της Χαλκιδικής και προελαύνει, μέσα από την Τουρκιά, προς τη Νιγρίτα και τη Ζίχνα έξω από τις Σέρρες με προορισμό να διασχίσει όλη τη Μακεδονία και τη Βαλκανική, να φτάσει στις ηγεμονίες της Βλαχίας πάνω από τον Δούναβη και να ενωθεί με τον προελαύνοντα ρωσικό στρατό. Τον αντιμετωπίζουν 8.000 Τουρκαλβανοί με τον Ισμαήλ μπέη των Σερρών, αλλά ο Νικοτσάρας με νυκτερινή έφοδο κάνει γιουρούσι και σπάζει τις γραμμές τους με το σπαθί στο χέρι. Ο Λαός τον τραγουδάει:

Τι έχουν της Ζίχνας τα βουνά κι είναι μαυροντυμένα;
Μήνα άνεμος τα πολεμά, μήνα βροχή τα δέρνει;
Μηδ’ άνεμος τα πολεμά, μηδέ βροχή τα δέρνει.
Ο Νικοτσάρας πολεμά…
Στο έμπα χίλιους έσφαξε, στο έβγα δυο χιλιάδες…

Ο Νικοτσάρας ξεφεύγει στο Άγιον Όρος και από κει, με κουρσάρικο μακεδονίτικο καράβι, στο Λιτόχωρο της Μακεδονίας στα ριζά του Ολύμπου, όπου όμως τον Ιούνιο του 1806 πέφτει σε χωσιά, σε ενέδρα, και σκοτώνεται. Οι σύντροφοί του τον παίρνουν και τον θάβουν στη Σκιάθο.

Ο σύντροφος του Νικοτσάρα παπα-Θύμιος Βλαχάβας συνεχίζει τον αγώνα θυελλώδης μέχρι το 1808 σε συνεννόηση με τους Ρώσους και με τον Καραγεώργη της Σερβίας, με τον οποίον ο μεγάλος Μακεδόνας οπλαρχηγός Γεωργάκης Ολύμπιος, είναι σταυραδέλφια. Τελικά, μετά λαμπρές νίκες, ο Βλαχάβας πέφτει στα χέρια του Αλή πασά και εκτελείται με μαρτυρικό θάνατο στα Γιάννενα.

Το Εικοσιένα είχε φτάσει πια. Καλός Σπορεύς της Εθνεγερσίας είναι ο Ρήγας Φεραίος ο Βελεστινλής. Κατάγεται κι αυτός από μακεδονική φύτρα, από το Περιβόλι της Πίνδου, απ’ όπου η φαμίλια του είχε μεταναστεύσει στο Βελεστίνο.

Στη Βιέννη, αυτοκρατορική πρωτεύουσα των Αψβούργων, όπου ανθούν οι Μακεδόνες έμποροι και τραπεζίτες, αδελφοί Μαρκίδαι Πούλιου Γεώργιος και Πόπλιος εκδίδουν την πρώτη στην Ιστορία ελληνική εφημερίδα με τον τίτλο Εφημερίς και τα φλογερά επαναστατικά κηρύγματα του Ρήγα, τον Θούριο και τη Χάρτα. Εξώφυλλο της Χάρτας και έμβλημα της Εθνεγερσίας ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Μακεδών.

Μακεδόνες επίσης είναι οι πιο στενοί σύντροφοι του Ρήγα. Τον ακολουθούν πιστά στον θάνατο οι αδελφοί Ιωάννης και Παναγιώτης Εμμανουήλ από την Καστοριά και ο Θεοχάρης Τουρούντζιας από τη Σιάτιστα. Ανακρινόμενος, μαζί με τον Ρήγα και όλους τους συνεργάτες του, στη Βιέννη ο Ιωάννης Εμμανουήλ, μόλις 24 χρονών, φοιτητής της Ιατρικής, εγείρεται και λέει στους Αυστριακούς ανακριτές του, σύμφωνα με την αναφορά του ιστορικού της Επαναστάσεως Σπυρίδωνος Λάμπρου:

Αποσκοπώ όντως εις επανάστασιν εν Ελλάδι και διά τούτον τον λόγον η επαναστατική προκήρυξις του Ρήγα με ευηρέστησε μεγάλως, επειδή την απελευθέρωσιν της Ελλάδος επιθυμώ εκ βάθους της καρδίας μου.

Οι Αυστριακοί τους παραδίδουν μαζί με τον Ρήγα στους Οθωμανούς, που τους στραγγαλίζουν στο φρούριο Νεμπόϊτσα του Βελιγραδίου. Μαζί τους εκτελείται και ο σύντροφος του Ρήγα Ιωάννης Καρατζάς από την Κύπρο- αιμάτινος αρραβώνας της μαρτυρικής Κύπρου με τη Μητέρα Ελλάδα. ΄Αλλοι τέσσερις Μακεδόνες σύντροφοι του Ρήγα δεν παραδίδονται στους Οθωμανούς αλλά εκτοπίζονται, επειδή είναι υπήκοοι της Αυστρουγγαρίας: ο Γεώργιος Πούλιος και ο Κωνσταντίνος Δούκας από τη Σιάτιστα, ο Γεώργιος Θεοχάρης από την Καστοριά και ο Κωνσταντίνος Τούλιος από την Πέστη.

Τα γεγονότα έχουν πάρει τον δρόμο τους -τον δρόμο της Ιστορίας. Στις 18 Φεβρουαρίου 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, υπασπιστής του Τσάρου, διαπλέει τον Προύθο και φτάνει στο Ιάσιο της Μολδαβίας, όπου υψώνει τη σημαία της Επαναστάσεως από τον εξώστη του αρχοντικού που ανήκει στον Μακεδόνα Κωνσταντίνο Μπέλλιο, βαρώνο από το Μπλάτσι της Δυτικής Μακεδονίας. Υπασπιστής του Αλεξάνδρου Υψηλάντη είναι ο Γεώργιος Λασσάνης από την Κοζάνη. Αρχηγοί των επαναστατικών ελληνικών δυνάμεων υπό τον Υψηλάντη είναι δύο φημισμένοι Μακεδόνες πολέμαρχοι: ο Γεωργάκης Ολύμπιος από το Λιβάδι του Ολύμπου και ο Γιάννης Φαρμάκης από το Μπλάτσι.

Στο Δραγατσάνι παρατάσσεται ο Ιερός Λόχος με διοικητή τον χιλίαρχο Γ. Λασσάνη. Τον απαρτίζουν έφηβοι Έλληνες, κατά το πλείστον Μακεδόνες, όλοι φοιτητές στις ελληνικές Ηγεμονικές Ακαδημίες του Βουκουρεστίου και του Ιασίου. Παρατάσσονται και πέφτουν μέχρις ενός. Όταν ο Υψηλάντης περνάει τα σύνορα και παραδίδεται στους Αψβούργους, τον ακολουθεί πιστός μέχρι θανάτου ο Λασσάνης. Μένει έξη χρόνια φυλακισμένος μαζί με τον Πρίγκηπα στο φρούριο Μόχατς. Μετά την αποφυλάκισή τους τον ακολουθεί στη Βιέννη όπου ο Υψηλάντης πεθαίνει το 1828 και, τότε, ο Λασσάνης κατέρχεται στη μαχομένη Ελλάδα υπηρετώντας την Πατρίδα μέχρι το τέλος.

Εν τω μεταξύ οι δύο Μακεδόνες πολέμαρχοι του Υψηλάντη συνεχίζουν τον αγώνα τους στις Ηγεμονίες όλο το καλοκαίρι. Ο επίλογος γράφεται στα Καρπάθια, στο Μοναστήρι του Σέκου. Ο Γεωργάκης Ολύμπιος, όταν πια η αντίσταση έχει καταρρεύσει μαζί με το οχυρό υπό τα στίφη των αντιπάλων, βάζει φωτιά στα τόπια και ανατινάζεται ζωντανός μαζί με τους φίλους και τους εχθρούς. Είναι το πρώτο ελληνικό ολοκαύτωμα του Εικοσιένα. Και είναι μακεδονικό. Θα ακολουθήσουν και άλλα, στη Νιάουστα και στην Κασσάνδρα. Ο Γιάννης Φαρμάκης πιστεύει στην μπέσα των Τούρκων και παραδίδεται. Στέλνεται στην Κωνσταντινούπολη, όπου τον γδέρνουν ζωντανό.

Το επαναστατικό κίνημα του Ελληνισμού στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες αποτυγχάνει, αλλά η ιδέα της Ελευθερίας τρέχει πια σαν τη φλόγα στο ξερό χορτάρι.

Στο Μοριά στήνονται τα πρώτα τρόπαια κατά βαρβάρων και πέφτει η Τριπολιτσά. Η Ρούμελη έχει γίνει πεδίο αγώνα και νίκης απ’ άκρη σ’ άκρη. Το Μεσολόγγι ελευθερώνεται και πορεύεται προς τη μοίρα του ως ιερόν σφάγιον. Τα νησιά του Αιγαίου ανοίγουν τις στέρνες με τα φλωριά, ανοίγει και ο στόλος πανιά. Το Γένος μεθάει με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα. Ένας Μακεδόνας είναι ήδη εκεί, ο Νικόλαος Κασομούλης, και βλέπει και καταγράφει. Θα είναι ο αυθεντικός ιστορικός του Μεγάλου Αγώνα -και ταυτόχρονα ο πολεμιστής. Στην Τριπολιτσά ικετεύει να του δώσουν μια μερίδα πολεμικά λάφυρα για την επανάσταση στη Μακεδονία. Δεν του δίνουν ούτε ένα τουφέκι.

Η Μακεδονία, βαριά φορτωμένη στρατεύματα των Οθωμανών, εισέρχεται στον Αγώνα. Είναι η σπονδυλική στήλη της Αυτοκρατορίας και η μοναδική γέφυρα του οθωμανικού στρατού προς τη Νότιο Ελλάδα γιατί το Αιγαίο ελέγχει ο ελληνικό στόλος. Πρέπει, συνεπώς, να συγκρατήσει με το κορμί της τις οθωμανικές στρατιές που ο Σουλτάνος πέμπει για να καταπνίξουν την Εθνεγερσία στη Ρούμελη και στον Μοριά. Αυτοθυσιάζεται αλλά διασώζει την Εθνεγερσία των Νοτίων Ελλήνων αδελφών της. Ο αγώνας της, από τη φύση των πραγμάτων, πραγματώνεται σε τρία αλλεπάλληλα στάδια. Στο πρώτο στάδιο επαναστατεί η Χαλκιδική, το Άγιον Όρος και η λεπτή ενδοχώρα από τη Θεσσαλονίκη και τον Λαγκαδά μέχρι τα παράλια του Στρυμονικού κόλπου και τη Νιγρίτα. Στο δεύτερο στάδιο επαναστατεί η Νιάουστα, το 1822, κι όλη η περιοχή της. Στο τρίτο στάδιο οι Μακεδόνες μάχονται στη Νότια Ελλάδα μέχρι την τελική νίκη. Πολεμούν και πέφτουν στο Μεσολόγγι και στα Ψαρά, στην Εύβοια και στο Τρίκερι, στη Ρούμελη και στο Μοριά, μέχρι την Κρήτη.

Ο Εμμανουήλ Παππάς είναι βαθύπλουτος έμπορος και τραπεζίτης, γιος παπά από τη Δοβίστα Σερρών, που φέρει τώρα το όνομά του. Είχε ένδεκα παιδιά: οκτώ γιους και τρεις θυγατέρες. Έδωσε στον Αγώνα για το Έθνος όλα τα πλούτη του, τα τρία ενήλικα αγόρια του και τη ζωή του. Η γυναίκα του, οι επιζήσαντες γιοι του και οι τρεις θυγατέρες του μαρτύρησαν δώδεκα χρόνια στις φυλακές των Οθωμανών και, όταν ήλθε η λευτεριά, δεν είχαν ούτε ψωμί -αυτοί οι βαθύπλουτοι Μακεδόνες. Σώζονται οι εκκλήσεις τους προς το πρώτο ελεύθερο Κράτος για βοήθεια.

Με εντολή του Αλεξάνδρου Υψηλάντη ο Εμμανουήλ Παππάς αρματώνει το καράβι του Θρακιώτη Χατζή Βισβίζη, το φορτώνει όπλα από την Πόλη κρυφά και φτάνει στις 23 Μαρτίου 1821 στο Άγιον Όρος, στη Μονή Εσφιγμένου, όπου οι ηγούμενοι των Ιερών Μονών τελούν μυσταγωγική λειτουργία, θέτουν το Γένος υπό την σκέπην της Θεοτόκου και κηρύσσουν την Επανάσταση της Μακεδονίας. Τον Μάϊο οι πρόκριτοι του Πολυγύρου υψώνουν τη σημαία της Επαναστάσεως. Ξεσηκώνεται όλη η Χαλκιδική.

Τα χωριά της Βορείου Χαλκιδικής ονομάζονται Μαντεμοχώρια γιατί παράγουν ασήμι και γι’ αυτό ζουν υπό καθεστώς αυτονομίας. Το Άγιον Όρος επίσης είναι αυτόνομο. Εντούτοις, όσοι ακριβώς είναι ελεύθεροι, επαναστατούν πρώτοι, για να φέρουν την ελευθερία σ’ όλο το Έθνος. Είναι ένα υψηλό δείγμα μακεδονικού φρονήματος και αυτοθυσίας.

Στη Θεσσαλονίκη ο Γιουσούφ μπέης συλλαμβάνει όλους τους προκρίτους και, μόλις παρουσιάζονται στον μέσα Θερμαϊκό τα πρώτα ψαριανά καράβια με τον Κασομούλη, τους κρεμάει όλους από τον πλάτανο της Αγια-Σοφιάς και από τα τσιγκέλια στα χασαπιά στο Καπάνι.

Στο μεταξύ οι Χαλκιδικιώτες της Σιθωνίας και της Κασσάνδρας, με παλληκάρια της Συκιάς υπό τον καπετάν Γιάννη Χάψα, κατηφορίζουν απ’ τον Πολύγυρο και τη Γαλάτιστα και προχωρούν ατρόμητα να πατήσουν τη Θεσσαλονίκη, τη Συμβασιλεύουσα. Φτάνουν μέχρι τη σημερινή Ανωτέρα Σχολή Πολέμου, στα πρόθυρα της πόλης. Το κύριο σώμα παρατάσσεται έξω από τα Βασιλικά, κάτω από την πατριαρχική Μονή της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας. Εκεί χυμάει το τουρκικό ιππικό των σπαχήδων και τους σφάζει μέχρις ενός. Είναι τα Συκιωτάκια.

Από τα ανατολικά εκστρατεύει με πολυπληθές τακτικό στράτευμα ο Μπαϊράμ πασάς με προορισμό τη Θεσσαλία και τη Ρούμελη. Φτάνει στα στενά της Ρεντίνας, το πέρασμα προς τη Χαλκιδική και τον κάμπο της Βόλβης-Λαγκαδά όπου οι Μακεδόνες δίδουν απεγνωσμένη μάχη, αλλά σαρώνονται. Ο Μπαϊράμ πασάς ανοίγει το στράτευμα σε λαβίδα. Ένα σκέλος του προχωράει, μέσω Σταυρού και Ολυμπιάδας,, προς τη Χερσόνησο του Άθω, το Άγιον Όρος, φτάνει στα πρόθυρα της μοναστικής Πολιτείας και καταστρέφει συθέμελα την Ιερισσό, περνώντας εν στόματι μαχαίρας όλον τον άρρενα πληθυσμό. Κάθε Δεύτερη Μέρα του Πάσχα στην Ιερισσό, σ’ ένα ψηλό αλώνι πάνω από τη γαλανή θάλασσα, τα παλληκάρια και οι νιές χορεύουν τον θρηνώδη Καγκελευτό Χορό:

Στου Μαυρινού τ’ αλώνι το μαρμαρινό
παίζει ο Ήλιος αμάδα με το νιο.

Ένας προς ένα οι χορευτές προσέρχονται κάτω από τον ζυγό και πέφτουν υπό τα γιαταγάνια των Τούρκων. Οι γυναίκες πουλιούνται στα σκλαβοπάζαρα.

Το άλλο σκέλος της λαβίδας του Μπαϊράμ πασά προχωράει στον κάμπο της Βόλβης, ανατολικά της Θεσσαλονίκης, αφανίζει την Παζαρούδα και ανεβαίνει στον Χολομώντα δηλώνοντας από τα θεμέλια τα Ζερβοχώρια και τα Μαντεμοχώρια.

Τον Ιούλιο 1821 ο Μπαϊράμ πασάς αναφέρει του στον ιεροδίκη Βεροίας:

Ανεχώρησα εκ Μικράς Ασίας μετά πολλών στρατευμάτων κατευθυνόμενος εις Λάρισαν και εκείθεν εις Πελοπόννησον. Επειδή, όμως, οι ραγιάδες πέριξ του κόλπου του Σάρρου έδει να επαναφερθούν εις την τάξιν, εχρονοτρίβησα. Ακολούθως, επειδή οι ραγιάδες (…) είχον επαναστατήσει, επέδραμον μετά του γενναίου στρατού μου κατά των περιοχών Καλαμαριάς, Παζαρούδας, Σιδηρόπορτας, Πολυγύρου, Κασσάνδρας, Κίτρους και Κατερίνης ένθα καταπολεμήσας τους απίστους απήλειψα από προσώπου της γης 42 πόλεις και χωρία αυτών.

Παρ’ όλα αυτά η εξέγερση στη Χαλκιδική δεν είχε κατασταλεί μέχρι τον Σεπτέμβριο 1821. ΄Ετσι τον Νοέμβριο 1821 ο Σουλτάνος πέμπει από την Ανατολή νέα στρατιά υπό τον Μεχμέτ Εμίν πασά, τον επικαλούμενο Εμπού Λουμπούτ γιατί οι άνδρες του συντρίβουν με ρόπαλα τα κρανία των αμάχων.

Όλη η αντίσταση της Χαλκιδικής περιορίζεται πλέον στο στενό της Κασσάνδρας, στον πορθμό της ιστορικής Ποτίδαιας, όπου οι Μακεδόνες αντιστέκονται ολομόναχοι μέχρι τις 31 Οκτωβρίου 1821. Επέρχεται εναντίον τους ο Μεχμέτ Εμίν πασάς, ο επονομαζόμενος Εμπού Λουμπούτ, «ροπαλοφόρος», γιατί τα στρατεύματά του και οι μπασιμπουζούκοι λιώνουν με ρόπαλα το κεφάλι των αμάχων. Η αντίσταση συντρίβεται, οι υπερασπιστές πέφτουν επί των προμαχώνων. Πέντε χιλιάδες γυναικόπαιδα, που κατέφυγαν στο Άγιον Όρος, αποπλέουν για τα νησιά Σκιάθο και Σκόπελο. Η Μοναστική Πολιτεία συνθηκολογεί πληρώνοντας βαρύτατα λύτρα.

Ο Εμμανουήλ Παππάς παίρνει το καράβι για τραβήξει στην Ύδρα, αλλά στον δρόμο δεν αντέχει η μεγάλη καρδιά του· σπάζει, και πεθαίνει εν πλω. Οι τέσσερις ενήλικοι γιοι του συνεχίζουν τον Αγώνα στη Ρούμελη και το Μοριά. Από τους τέσσερις πέφτουν στον Αγώνα οι τρεις. Ο Ιωάννης πέφτει στο Μανιάκι στο πλευρό του Παπαφλέσσα. Ο Αθανάσιος αιχμαλωτίζεται πολεμώντας στην Αταλάντη και αποκεφαλίζεται στη Χαλκίδα. Και ο Νικόλαος πέφτει στο Καματερό.

Αλλά το έπος -και το δράμα- δεν έχει λήξει. Υπάρχει και η Νάουσα, επίσης αυτόνομη πόλη. Τον Φεβρουάριο του 1822, αφού ήδη είχε καταστραφεί η Χαλκιδική, ο Λογοθέτης της άρχοντας Ζαφειράκης υψώνει τη σημαία της Επαναστάσεως στην πλούσια και αυτόνομη αυτή μακεδονική μητρόπολη. Μέσα και γύρω στην πόλη, στο Βέρμιο, έχουν συναχθεί όλοι οι Μακεδόνες οπλαρχηγοί: ο γερο-Καρατάσος με τον γιο του Τσάμη, ο μεγαλύτερος στρατηγός της Μακεδονίας, ο Αγγελής Γάτσος από τη Σαρακήνα της Εδέσσης με τον αδελφό του Πέτρο, ο Καραμήτρος από το Μπλάτσι, ο Ιωάννης Παπαρέσκος από την Καστοριά και οι αδελφοί Ραμαντάνη και Σιούγγαρη βρίσκονται εκεί με τα επαναστατικά σώματά τους. Αρχηγός από τη Φιλική Εταιρεία έχει ορισθεί ο Γεώργιος Σάλας, που όμως δεν φτάνει ποτέ από το Βέρμιο. Άλλες δυνάμεις ελέγχουν το πέρασμα της Καστανιάς και του Αλιάκμονα ποταμού. Ο Όλυμπος και τα Πιέρια βρίσκονται σε συνεχή επανάσταση.

Οι Μακεδόνες επαναστάτες συγκρούονται με τον Κεχαγιά μπέη της Βεροίας έξω από τη Μονή της Παναγιάς του Δοβρά και τον συντρίβουν. Αλλά επέρχεται ο φοβερός Μεχμέτ Εμίν πασάς από τη Θεσσαλονίκη άγοντας 13.000 τακτικό στρατό με ιππικό και πυροβολικό και 7.000 μπασιμπουζούκους ατάκτους. Οι Μακεδόνες υπερασπίζονται τη Νάουσα επί εβδομάδες ηρωικά, αλλά κάποτε οι ολιγάριθμες γραμμές τους σπάζουν εμπρός στον όγκο του αντιπάλου. Μέσα Απριλίου, γιορτές Πάσχα 1822, οι Τούρκοι μπαίνουν στη πόλη. Δεν αφήνουν τίποτε όρθιο. Στον πύργο του Ζαφειράκη οι 500 τελευταίοι υπερασπιστές πέφτουν μέχρις ενός. Οι γυναίκες της Νάουσας υποχωρούν φεύγοντας προς τους καταρράκτες και στη θέση Ζντουμπάνοι πιάνονται στο χορό και μια μια πέφτουν στο βάραθρο της Αράπιτσας, επαναλαμβάνοντας το Χορό του Ζαλόγγου. Πενηνταέξι χρόνια αργότερα οι Μακεδόνισσες θα επανελάμβαναν τον ίδιο χορό του θανάτου και της δόξας στο Μοναστήρι των Αγίων Πάντων, κατά την Επανάσταση του 1878.

Ο Εμπού Λουμπούτ δηώνει τη Νάουσα και καταστρέφει από τα θεμέλια εκατόν είκοσι χωριά και κωμοπόλεις της περιοχής. Τα σκλαβοπάζαρα της Θεσσαλονίκης γεμίζουν γυναικόπαιδα, που πουλιούνται στη Μπαρμπαριά. Οι περιγραφές είναι σπαρακτικές: έβαζαν γυναίκες και παιδιά μέσα σε ένα τσουβάλι όπου έριχναν αγριεμένες γάτες, που καταξέσχιζαν τους ανθρώπους.

Χαλάστηκεν η Νιάουστα μαζί με την Κασσάνδρα.
Λουμπούτ πασιάς τις πάτησε, τις ρήμαξαν Κονιάροι.

Έτσι τραγουδάει ακόμη, στα δημοτικά μοιρολόγια του, ο μακεδονικός Ελληνισμός την καταστροφή. Παρ’ όλα αυτά ο Εμπού Λουμπούτ πασάς δεν κατορθώνει να κατέλθει στη Ρούμελη. ΄Ολο το καλοκαίρι του 1822 μένει καθηλωμένος στη Μακεδονία την οποία συνεχίζει να αφανίζει συστηματικά. Ο Φρανσουά-Μαρί Μποτύ, Πρόξενος της Γαλλίας στη Θεσσαλονίκη, σημειώνει στις 9 Ιουλίου 1822:

Ο πασάς συνεχίζει με επιμονή το σύστημα της λεηλασίας (..) Καταστρέφοντας οικονομικά τους ΄Ελληνες θέλει να τους αφαιρέσει για πάντα κάθε πόρο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον των Τούρκων.

Αλλά ο αγώνας των Μακεδόνων συνεχίσθηκε. Οι Καρατάσοι, ο Αγγελής Γάτσος, ο Κασομούλης κι όσοι άλλοι καπετάνιοι και παλληκάρια δεν έπεσαν στη Νάουσα, πέρασαν τα βουνά, διέσχισαν μαχόμενοι τη Θεσσαλία και μπήκαν στον Ασπροπόταμο, στο αδούλωτο αρματολίκι του Νικόλα Στορνάρη, που κατεβαίνει με όλα τα βλαχοχώρια κατά μήκος του ποταμού ανάμεσα Θεσσαλία-Ήπειρο. Έτσι οι Μακεδόνες συνέχισαν μέχρι τέλους τον πόλεμο. Δεν πολεμούσαν πια για το σπίτι τους, τη φαμίλια τους, τον τόπο τους. Αυτά τα ’χαν θυσιάσει. Πολεμούσαν για το Γένος, για τα αδέρφια τους. Είναι κι αυτό μια απόδειξη του ακατάλυτου εθνικού δεσμού ανάμεσα στους Μακεδόνες και στη Νότια Ελλάδα.

Στο Μεσολόγγι, αντίκρυ στον Ιμπραήμ, ελεύθεροι πολιορκημένοι παρατάχθηκαν στις τάπιες οι Μακεδόνες και, όσοι δεν έπεσαν, πήραν μέρος στην Έξοδο, που δεν έχει το προηγούμενό της στην παγκόσμια Ιστορία. Ο Νικόλαος Κασομούλης, ο ιστορικός της Επαναστάσεως, ήταν εκεί στο Μεσολόγγι με τον αδερφό του, γραμματικός του καπετάν Νικόλα Στορνάρη. Γράφει:

Εις την φωτιάν αυτήν ενεθυμήθην την Παναγίαν και είπα: «Παναγιά μου, φύλαξέ μας». Από τον προμαχώνα της ακρογιαλιάς είδα τον αδελφόν μου Μήτρον ορμούντα με το χέρι στα μάτια και με το άλλο στο γιαταγάνι. Και έκτοτε δεν τον ματαείδα. Ήτον είκοσι χρονών τότες.

Στα Ψαρά το μέγιστο μέρος των υπερασπιστών αποτελούσαν οι Μακεδόνες στεριανοί αποφασισμένοι που είχαν φτάσει στο να το κρατήσουν με κάθε θυσία νησί. Οι θαλασσινοί μπήκαν στα πλεούμενά τους και εγκατέλειψαν το νησί. Οι Μακεδόνες θυσιάσθηκαν όλοι. Μακεδόνες είναι τα λαμπρά παλληκάρια που τιμά ο εθνικός ποιητής:

Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη
περπατώντας η Δόξα μονάχη
μελετά τα λαμπρά παλληκάρια
και στην κόμη στεφάνι φορεί
γινωμένο από λίγα χορτάρια
που είχαν μείνει στην έρημη γη.

Παντού όπου δόθηκε μεγάλη, κρίσιμη μάχη, παντού όπου στάθηκε η Δόξα και η Ιστορία, εκεί ήσαν πάντοτε Μακεδόνες: στο Μανιάκι και στο Μεσολόγγι, στο Φάληρο της Αθήνας και στα Ψαρά. Παντού όπου Ελλάδα, εκεί και Μακεδονία. Ο Σπυρίδων Τρικούπης αναφέρει με ευγνωμοσύνη πως ο μόνος που κατήλθε επιτυχώς και ανέκοψε την καταστροφική πορεία του Ιμπραήμ πασά στο Μοριά ήταν ο γερο-Καρατάσος, που νίκησε τους Αιγυπτίους στον Σχοινόλακκο της Μεσσηνίας.

Όταν μετά τόσο μακεδονικό αίμα ιδρύθηκε το πρώτο ελεύθερο Ελληνικό Κράτος οι Μακεδόνες αγωνιστές κηρύχθηκαν ετερόχθονες. Έτσι δεν είχαν δικαίωμα στις εθνικές γαίες που οι ίδιοι είχαν ποτίσει με το αίμα τους και είχαν σπείρει με τους νεκρούς τους. Έμειναν μόνοι χωρίς μια σπιθαμή τόπο, δίχως εστία, μακριά απ’ τον γενέθλια γη τους. Αργότερα ο Βασιλιάς Όθων τους παρεχώρησε έναν τόπο στην Αταλάντη να ζήσουν. Εκεί ο Μακεδών βαρώνος Κωνσταντίνος Μπέλλιος από το Μπλάτσι τους έκτισε με δικό του χρήμα τον οικισμό που αυτοί τον ονόμασαν Νέα Πέλλα. Υπασπιστής του Όθωνος ορίσθηκε ο Τσάμης Καρατάσος.

(Ομιλία του Προέδρου της Ε.Μ.Σ. κ. Νικολάου Μέρτζου την Κυριακή 27 Μαρτίου 2011 σε πανηγυρική εκδήλωση του Μορφωτικού Ομίλου Σερβίων «Τα Κάστρα» στα Σέρβια, για τον εορτασμό της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου).

Πηγή: ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ – SOCIETY FOR MACEDONIAN STUDIES

Σημείωση: Οι επισημάνσεις είναι από την σελίδα “Βλαχόφωνοι”.

Πηγή δική μου: Maccunion
Αρχική πηγή: Βλαχόφωνοι

ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΟΡΟ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»

ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ
ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΟΡΟ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΓΩΓΑ ΤΟΥ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ

 

Του Αντιναυάρχου ε.α. Π. ΚΑΒΑΛΙΕΡΟΥ Π.Ν

 

Είναι γνωστές οι επίμονες προσπάθειες των Σκοπίων να επιβάλουν στη διεθνή κοινότητα και ειδικότερα στην Ελλάδα, τα Ελληνικά ιστορικά ονόματα «Μακεδονία» και «μακεδόνας» για τον κρατικό και εθνικό τους προσδιορισμό. Ο αδιάντροπος αυτός σφετερισμός της ταυτότητας των Μακεδόνων, που είναι και ταυτότητα των Ελλήνων, καθώς και της ελληνικότητας του Ονόματος, της Γλώσσας, της Ιστορίας και του Πολιτισμού της Μακεδονίας, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός, δεν μας ξενίζει ιδιαίτερα γιατί ξεκίνησε πριν από 60 χρόνια. Εκείνο που μας ξενίζει είναι η πρόσφατη αναγνώριση των Σκοπίων, από τις ΗΠΑ, με το Ελληνικό αυτό όνομα, γιατί είναι αχαρακτήριστη, άστοχη, προσβλητική, επικίνδυνη, σε βάρος της Ελλάδας, και οπωσδήποτε ασυνεπής σε σχέση με τις προγενέστερες θέσεις και ενέργειές του επί του θέματος.
Αδιάψευστα ιστορικά γεγονότα και ντοκουμέντα αποδεικνύουν ότι η, με σύμφωνη γνώμη του Στάλιν, μετονομασία, τον Αύγουστο του 1944, από τον Τίτο, από Νότια Σερβία σε «Μακεδονία», είχε δύο στόχους : ο πρώτος στόχος ήταν ο προσδιορισμός και αποδυνάμωση της Σερβίας, ο δε δεύτερος και σπουδαιότερος, η απόσπαση της Βόρειας Ελληνικής Επαρχίας της Μακεδονίας προς έλεγχο του Αιγαίου, ιδιαίτερα της πολύ σημαντικής πόλεως και λιμένος της Θεσσαλονίκης, και η στη συνέχεια δημιουργία της ψευδομακεδονίας του Αιγαίου. Φαίνεται ότι οι ΗΠΑ λησμόνησαν την τότε σαφή και αποτελεσματική στάση ως και τις στη συνέχεια ενέργειές τους.
Συγκεκριμένα, στην ενέργεια αυτή του Τίτο, οι ΗΠΑ αντιτάχθησαν και αντέδρασαν άμεσα με τον Υπουργό Εξωτερικών, της Κυβερνήσεως Ρούσβελτ, Εdward R. Stetinius Jr, o oποίος με την υπ΄αριθμό 868014/26-12-44 εγκύκλιό του, δήλωσε τα εξής : «Η Κυβέρνηση αυτή θεωρεί ότι οποιαδήποτε αναφορά σε «Μακεδονικό Έθνος», «Μακεδονική Πατρώα Γη» ή «Μακεδονική Εθνική Συνείδηση» είναι αδικαιολόγητη και δημαγωγική, δεν αντιπροσωπεύει εθνική ή πολιτική πραγματικότητα, ενώ διαβλέπει, στην παρούσα αναβίωσή της, πιθανό μανδύα για επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας. Η επίσημη πολιτική αυτής της Κυβέρνησης είναι να λάβει τα αναγκαία μέτρα εναντίον εκείνων που θα βοηθήσουν τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία στη δημιουργία «Μακεδονικού Ζητήματος» σε βάρος της Ελλάδας».
Την πολιτική αυτή ενίσχυσαν και νεώτεροι Πρόεδροι ως και τα νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ. ΟΙ ανωτέρω δηλώσεις αποδείχθησαν προφητικές δεδομένου ότι ο Τίτο και ο Στάλιν πράγματι ξεκίνησαν επιθετική ενέργεια εναντίον της Ελλάδας στην οποία οι ΗΠΑ αντέδρασαν με το Δόγμα ΤΡΟΥΜΑΝ και βοήθεια προς την Ελλάδα, το 1947, προκειμένου να προστατευθεί η εδαφική της ακεραιότητα από κομμουνιστική κατοχή. Την ανωτέρω άποψη/στάση των ΗΠΑ ενίσχυσαν επίσης, μεταξύ άλλων, ο ΟΗΕ, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος και οι ομολογίες Στάλιν και Δημητρώφ.
Κατωτέρω θα επαναληφθούν συνοπτικά, οι κυριότεροι λόγοι που δεν επιτρέπουν τη χρήση των ονομάτων «Μακεδονία», «Μακεδόνας» και «Μακεδονικός από το νέο κράτος :
α. Δεν είναι σωστό μια χώρα, η οποία είναι τμήμα μιας γεωγραφικής περιοχής, να ορίζεται αυθαίρετα από μόνη της, με επίσημο τρόπο, εκπρόσωπος της όλης περιοχής.
β. Δεν αντιπροσωπεύει ούτε εθνική ούτε πολιτική πραγματικότητα δεδομένου ότι τα ονόματα αυτά είναι καθαρά Ελληνικά, αναφορικά με την προέλευσή τους, και ότι δεν υπάρχει Μακεδονική φυλή. Η χρήση των ονομάτων αυτών στην αρχαία Ελλάδα, ακόμη και σε προσδιορισμούς όπως «Βασίλειο της Μακεδονίας του Φιλίππου του Β΄ή του Μεγάλου Αλεξάνδρου» έδειχνε γεωγραφική περιοχή και όχι εθνότητα. Οι Μακεδόνες όπως οι Αθηναίοι, οι Σπαρτιάτες, οι Θηβαίοι, Κύπριοι κ.λ.π. ήταν όλοι Έλληνες.
γ. Μπορεί να στηρίξει εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος γειτονικών χωρών, όπως συνέβηκε πολλές φορές μέχρι τώρα.
δ. Δεν υπάρχει ομοιογένεια στον πληθυσμό του νέου κράτους. Σύμφωνα με ένα άρθρο στο περιοδικό Christian Science Monitor, στις 28 Οκτωβρίου 1992, στη σελίδα 19, από τον C.M.WOODHOUSE, πολύ γνωστό ιστορικό και πρώην μέλος του Βρετανικού Κοινοβουλίου ο οποίος υπηρέτησε τη Μεγάλη Βρετανία, στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια και μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο πληθυσμός αποτελείται από 40-45% Σλάβους, 30% Αλβανούς, 10% Έλληνες και 10% Τσιγγάνους και λοιπούς.
ε. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί την παραποίηση της ιστορίας της Μακεδονίας στους ακόλουθους ψευδείς ισχυρισμούς/επιχειρήματα που έχουν κατασκευασθεί από τους Σκοπιανούς αξιωματούχους προκειμένου να υποστηρίξουν τις προσπάθειές τους να επιβάλουν τη χρήση του ονόματος Μακεδονία και των παραγώγων του :

– Ότι οι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες αλλά μια ξεχωριστή εθνότητα.
– Ότι η γλώσσα τους δεν είναι η Ελληνική, αλλά το ιδίωμα που ομιλείται στην περιοχή των Σκοπίων.
– Ότι η Μακεδονία εκτείνεται προς Βορράν πολύ πέραν των ορίων της ιστορικής Μακεδονίας, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να περιλαμβάνει πραγματικές σλαβικές περιοχές που δεν είχαν υπάρξει ποτέ τμήματα της Μακεδονίας στην αρχαιότητα και οι οποίες στην πραγματικότητα ήταν τμήματα της αρχαίας Δαρδανίας.

– Ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες, αλλά ένα ξεχωριστό έθνος που είχε σχέση με τους Ιλλυριούς και τους Θράκες.
– Ότι όταν οι Σλάβοι κατέβηκαν στη Βαλκανική, κατά τη διάρκεια του 6ου και 7ου αιώνων μ.Χ. συγχωνεύθηκαν με τους μη Έλληνες απογόνους των αρχαίων Μακεδόνων και έτσι δημιουργήθηκε ένα νέο έθνος οι Σλαβο-Μακεδόνες.
– Ότι οι απόγονοι αυτών των Σλαβο-Μακεδόνων του μεσαίωνα είναι οι σημερινοί Μακεδόνες των Σκοπίων.
– Ότι στη Βουλγαρία και Ελλάδα υπάρχουν κάτοικοι οι οποίοι ανήκουν σ΄αυτό το «Μακεδονικό Έθνος» οι οποίοι σχηματίζουν καταπιεσμένες μειονότητες των οποίων τα δικαιώματα πρέπει να αναγνωρισθούν.
– Ότι οτιδήποτε αποκαλούμενο «Μακεδονικό», ήθη, έθιμα, πολιτισμός κ.λ.π. δεν είναι Ελληνικό, αλλά δημιούργημα των Μακεδόνων του τύπου των Σκοπίων.

Φυσικά όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί, σε καμιά περίπτωση, δεν μπορούν να αντέξουν κριτική γιατί είναι τελείως αμφισβητήσιμοι τόσο με ιστορικά και εθνολογικά όσο και με πολιτιστικά ή κοινωνιολογικά κριτήρια.
Τα επιχειρήματα να μη χρησιμοποιηθούν τα ονόματα «Μακεδονία» και «Μακεδονικός» είναι ουσιώδη και σε σύγκριση με τους ισχυρισμούς των Σκοπιανών είναι συντριπτικά και αποφασιστικά.
Οι κατασκευασμένοι από τους Σκοπιανούς ισχυρισμοί, που προαναφέρθηκαν, προβάλλονταν και προβάλλονται συνεχώς από τους αξιωματούχους των Σκοπίων όχι μόνο τότε που ήταν ομόσπονδο κράτος αλλά ιδιαίτερα και πιο επίμονα τώρα που είναι ανεξάρτητο κράτος. Μολονότι δεν αντέχουν ακόμη και στοιχειώδη κριτική δεδομένου ότι είναι ψευδείς και αδικαιολόγητοι, τα ακόλουθα αποδεικτικά στοιχεία θα αποδείξουν ότι τα αντικρούοντα αυτούς επιχειρήματα είναι ουσιαστικά, συντριπτικά και αποφασιστικής σημασίας.
Η Μακεδονία από μόνη της, με τις χιλιετίες της παλιάς της δόξας, δεν θα επιτρέψει την αλλαγή της ιστορίας. Μόνο το άκουσμα των ονομάτων του Αριστοτέλη και του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η συνεισφορά τους στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, του πρώτου με τη σοφία του και του δεύτερου με την πολεμική του αρετή, την ανδρεία, την εξαίρετη πολιτική και τη μεγαλοσύνη του, θα έπρεπε να είναι αρκετά για να επαναφέρουν στα λογικά τους όλους αυτούς που προσπαθούν να παραποιήσουν την ιστορία της.
Η Μακεδονία υπήρξε πάντοτε και εξακολουθεί να είναι ακόμη η πιο προχωρημένη έπαλξη και ο προμαχώνας της Ελλάδας.
Όλες οι ιστορικές πηγές συμφωνούν αναφορικά με τη γεωγραφική θέση της αρχαίας Μακεδονίας της οποίας τα όρια ήταν τα ακόλουθα :

– Το Αιγαίο Πέλαγος και τα βουνά Καμβούνια, Πιέρια και Όλυμπος προς νότον.
– Οι λίμνες Οχρίδα και Πρέσπα και τα βουνά Βαμβούνα, Σκόμιο και Ροδόπη προς βορράν.
– Ο ποταμός Νέστος προς ανατολάς και τα βουνά Γράμμος και Πίνδος προς δυσμάς.

Οι κάτοικοι αυτής της περιοχής, οι Μακεδόνες, ανήκαν σε μια από τις αρχαιότερες Ελληνικές φυλές. Οι πλησιέστεροι συγγενείς τους ήταν οι Θεσσαλοί και ειδικότερα οι Μαγνήσιοι με τους οποίους μοιράζονταν την Αιολική καταγωγή.
Η γλώσσα που μιλούσαν ανήκε στους αρχαιότερους τύπους της Ελληνικής και είχε συγγένεια με τις διαλέκτους της Αιολικής, Αρκαδικής, Κυπριακής και Μηκυναϊκής.
Η θρησκεία των Μακεδόνων ήταν η ίδια με τη θρησκεία των άλλων Ελλήνων οι δε μύθοι και παραδόσεις τους ήταν τα ίδια που συναντούσες σε όλο τον Ελληνικό κόσμο.
Ο Βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππος ο Β΄και ο γιός του Αλέξανδρος ο Μέγας – στον οποίο οι Σκοπιανοί προσπαθούν επισταμένα να προσδώσουν «Σλαβομακεδονική» ταυτότητα – ενεργούσαν όχι απλώς σαν Έλληνες αλλά σαν Πανελλήνιοι Αρχηγοί με την έννοια ότι έκαναν πράξη την παλιά ιδέα του σχηματισμού ενός ενιαίου Ελληνικού κράτους με τη συγχώνευση των Ελληνικών πόλεων-κρατών.
Στις χρονικές περιόδους που ακολούθησαν, και ειδικότερα μετά την εμφάνιση στη Βαλκανική των Σλάβων και των Βουλγάρων (6ο και 7ο αιώνα μ. Χ.) η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας όπως προσδιορίσθηκε προηγουμένως εξακολούθησε να είναι η έπαλξη και ο προμαχώνας του Ελληνισμού όπως ακριβώς ήταν και κατά την αρχαιότητα.
Η Παλαιά Διαθήκη, οι αρχαίοι συγγραφείς, σύγχρονοι ερευνητές, αμέτρητες επιγραφές σε αγάλματα, τάφους, στήλες με Ελληνικά ονόματα και αναθήματα, χιλιάδες νομίσματα, όχι μόνο στη Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και σε χώρες του εξωτερικού όπως στη Λιβύη, την Αίγυπτο και την Ασία, μέχρι τις Ινδίες, επιβεβαιώνουν κατηγορηματικά ότι, οι Μακεδόνες σαν Έλληνες, είχαν τους ίδιους θεούς, τις ίδιες θρησκευτικές λατρείες, και ότι ήταν αυτοί που διέδωσαν τη γλώσσα τους, που ήταν η Ελληνική, και το Ελληνικό πνεύμα σε όλο το γνωστό τότε κόσμο.
Η Παλαιά Διαθήκη περιλαμβάνει ακαταμάχητα και αδιάσειστα αυτούσια στοιχεία στα κείμενά της. Σε ένα από αυτά, ο Προφήτης Δανιήλ, 200 περίπου χρόνια πριν από τη γέννηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, προέβλεψε ότι «ο Βασιλιάς των Μήδων και των Περσών θα κατατροπωθεί από έναν Έλληνα Βασιλιά και ότι αυτόν τον πρώτο μεγάλο Βασιλιά θα τον διαδεχθούν τέσσερις Βασιλιάδες από το ίδιο Βασίλειο».
Οι Αρχαίοι συγγραφείς και ιστορικοί δίνουν επίσης αμέτρητα αποδεικτικά στοιχεία. Η πρώτη ιστορική αναφορά δίνεται από τον Όμηρο ο οποίος στην Ιλιάδα μνημονεύει τα ονόματα διαφόρων Πελασγικών και Ελληνικών φυλών που ζούσαν στη Μακεδονία.
– Ο Στράβων αναφέρει: «Φυσικά η Μακεδονία είναι μέρος της Ελλάδας».
– Ο Ηρόδοτος γράφει: «Οι απόγονοι του Περδίκα, του πρώτου Βασιλιά των Μακεδόνων, είναι Έλληνες, όπως οι ίδιοι το θέλουν και όπως εγώ ο ίδιος το ξέρω».
– Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι: «Οι Μακεδόνες αποτελούνται από διάφορες ελληνικές φυλές κάτω από διάφορους Βασιλιάδες».
– Ο Πολύβιος λέει: «Οποία και πόσο μεγάλη τιμή πρέπει να ανήκει στους Μακεδόνες οι οποίοι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους δεν έπαψαν ποτέ να μάχονται εναντίον των Βαρβάρων για την ασφάλεια των Ελλήνων».
– Ο Αρριανός, στο βιβλίο του «Ανάβαση του Αλεξάνδρου» αναφέρει ότι μετά τη μάχη του Γρανικού ο Αλέξανδρος έκανε τα εξής: «Έστειλε στην Αθήνα, την πρώτη πόλη όλων των Ελλήνων, και όχι στην Πέλλα που ήταν η πρωτεύουσα της Μακεδονίας, τριακόσιες πανοπλίες και άλλα Περσικά λάφυρα, για να ανατεθούν στην πολιούχο Αθηνά με την αφιέρωση «Αλέξανδρος ο Φιλίππου και οι Έλληνες, πλην Λακεδαιμονίων, από των Βαρβάρων των την Ασίαν οικούντων». Επίσης λέει ότι 2000 Έλληνες μισθοφόρους των Περσών, που συνέλαβε αιχμαλώτους, τους έστειλε δέσμιους στη Μακεδονία για να εργασθούν εκεί σαν δούλοι «ότι παρά τα κοινά δόξαντα τοις Έλλησιν, Έλληνες όντες, εναντία τη Ελλάδι υπέρ των Βαρβάρων εμάχοντο».
Με τις ενέργειές του αυτές ο Αλέξανδρος, εκτός από την απογοήτευσή του για τη μη συμμετοχή των Σπαρτιατών στην Πανελλήνια εκστρατεία εναντίον των Περσών και για τις πολύ λίγες περιπτώσεις που Έλληνες πολέμησαν στο πλευρό των Περσών, δείχνει κυρίως πόσο περήφανος αισθανόταν για την Ελληνική καταγωγή του, ότι το επίτευγμά του το θεωρούσε καθαρά Ελληνικό και ότι το ίδιο θα έπρεπε να αισθάνονταν και οι άλλοι Μακεδόνες αφού ο Αλέξανδρος δεν έκανε καμιά ξεχωριστή αναφορά σ΄αυτούς.
Ο Παυσανίας επιβεβαιώνει ότι οι Μακεδόνες ήταν μέλη των Δελφικών Αμφικτυονιών λέγοντας : «Την εποχή μου οι Αμφικτυονίες ήταν τριάντα. Οι περιοχές της Νικόπολης, της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας έστειλαν η κάθε μια από έξη αντιπροσώπους» δεδομένου ότι, όπως είναι γνωστό σε όλους, μόνο Έλληνες ήταν μέλη Αμφικτυονιών. Επίσης ο Παυσανίας επιβεβαιώνει ότι οι Μακεδόνες συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου μόνο Έλληνες μπορούσαν να αγωνιστούν, με πολλές συμμετοχές και πολλούς νικητές.
Ο Γιόχαν Γουσταύος Ντρόϊζεν, διαπρεπής Γερμανός φιλόλογος και ιστορικός στην ιστορία που έγραψε για το Μέγα Αλέξανδρο τονίζει ότι: «και οι δύο, και ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος, μετέφεραν και μετέδωσαν στους λαούς της Ασίας όχι το Μακεδονικό πολιτισμό, γιατί δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητος, αλλά τον Ελληνικό πολιτισμό».

Όταν οι χάρτες αποκαλύπτουν την αλήθεια
Οι προσπάθειες που έχουν γίνει από τους Σκοπιανούς να παρέξουν αποδεικτικά στοιχεία για τους ισχυρισμούς τους, με την κατασκευή πλαστών χαρτών, δεν απέδωσαν. Όσο σκληρά και να προσπαθήσει κάποιος δεν θα βρει, πουθενά σ΄όλο τον κόσμο, χάρτες εκτυπωμένους πριν από το 1944 οι οποίοι να εμφανίζουν τη λέξη «Μακεδονία» δε οποιαδήποτε άλλη χώρα εκτός από την Ελλάδα.
Το πόσο αβάσιμα είναι τα επιχειρήματα των Σκοπιανών στην προσπάθειά τους να προβάλουν τους ισχυρισμούς τους ότι υπάρχει «Μακεδονικό Έθνος» αποδεικνύεται από τους παρακάτω εθνολογικούς και ιστορικούς χάρτες :

– Ο εθνογραφικός χάρτης των εθνοτήτων στη Μακεδονία την περίοδο 1912-1926 ο οποίος εκτυπώθηκε το 1970 από το New Cambridge Modern History.

– Ο εθνογραφικός χάρτης του Kieport που εκτυπώθηκε στο Βερολίνο το 1818.

– Ο εθνογραφικός χάρτης που έφτιαξε ο Ιταλός Amendore Vergili το 1908 με βάση την Τουρκική απογραφή που είχε διεξαχθεί από τον Hilmi Pasha.

– Ο χάρτης του Standford.

– Ο ιστορικός χάρτης της Ελλάδας που εκδόθηκε στη Βαλτιμόρη από τον Ε.Ζ.Coal το 1824, στο υπόμνημα του οποίου ο εκδότης περιγράφει τη Μακεδονία σαν τμήμα της Ηπειρωτικής Ελλάδας ενώ σημειώνει ότι τα βόρεια σύνορά της βρίσκονται πέραν της πόλης του Μοναστηρίου.

– Ο χάρτης που εκδόθηκε από το φημισμένο Ιστορικό-Γεωγράφο ORTELIUS το 1579, που αναφέρεται στα ιεραποστολικά ταξίδια του Αποστόλου Παύλου, όπου η ελληνική επικράτεια εμφανίζεται ενιαία συμπεριλαμβάνουσα τη Μακεδονία.

– Ο εθνογραφικός χάρτης των Βαλκανίων που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1878 ο οποίος δείχνει τη μεγάλη υπεροχή του Ελληνικού πληθυσμού, έναντι όλων των άλλων εθνοτήτων χωρίς καμιά ένδειξη των αυτοαποκαλουμένων Μακεδόνων.

Κανείς από αυτούς τους χάρτες, ή οποιοσδήποτε άλλος που εκδόθηκε πριν από το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν κάνει καμιά αναφορά σε ξεχωριστό «Μακεδονικό Έθνος» για τον απλό λόγο ότι δεν υπήρξε τέτοιο έθνος πριν το εφεύρει ο Τίτο.

Δεν υπάρχει Μακεδονική γλώσσα
Οι προσπάθειες των Σκοπιανών να παρουσιάσουν αποδεικτικά στοιχεία ότι η αποκαλούμενη «Μακεδονική γλώσσα» είναι το ιδίωμα που ομιλείται στην περιοχή των Σκοπίων δεν μπορούν να πείσουν κανένα. Η γλώσσα τους, η οποία εμπεριέχει αυτοτελή Σλαβική γλώσσα, ήταν τελείως άγνωστη μέχρι το 1944. Και όσο πολύ και αν προσπαθήσει κάποιος δεν θα βρει τίποτε που να αποδεικνύει την ύπαρξή της. Η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν οι Σλαβόφωνοι κάτοικοι της νότιας Γιουγκοσλαβίας και της Νοτιοδυτικής Βουλγαρίας ήταν γνωστή σαν ένα γλωσσικό ιδίωμα της Βουλγαρικής.
Μετά τη δημιουργία της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, για προφανείς πολιτικούς λόγους, ένας πολύ μεγάλος αριθμός φιλολόγων και υποτρόφων της φιλολογίας στρατολογήθηκε προκειμένου να δημιουργήσει μια ξεχωριστή γραπτή γλώσσα.
Αφού πήραν το ήδη ομιλούμενο Βουλγαρικό γλωσσικό ιδίωμα σαν σημείο εκκίνησης και αφού δανείστηκαν ευρύτατα από την Ελληνική, τη Σερβική, τη Ρωσική και άλλες Σλαβικές γλώσσες, δημιούργησαν μια φιλολογική γλώσσα την αποκαλούμενη «Μακεδονική γλώσσα» η οποία αναγνωρίστηκε από το Γιουγκοσλαβικό Σύνταγμα σαν μια από τις τρεις επίσημες γλώσσες της χώρας. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κείμενο, ούτε μια επιγραφή σε αυτή τη γλώσσα πριν από το 1944 αποδεικνύει, χωρίς αμφιβολία, ότι δεν έχει καμιά σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες και τους απογόνους τους που μιλούσαν πάντοτε Ελληνικά.
Το γεγονός ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες μιλούσαν την ίδια γλώσσα με τους άλλους Έλληνες φαίνεται και στο έργο του Ρωμαίου Ιστορικού Livy, ο οποίος γράφει ότι τη συνέλευση των Ελλήνων στην Αιτωλία το 200 π.χ. την παρακολούθησαν «αντιπρόσωποι από τους Αιτωλούς, τους Ακαρνάνες και τους Μακεδόνες, οι οποίοι μιλούσαν όλοι την ίδια γλώσσα».
Δεν υπάρχει επίσημο κείμενο ούτε στο πρόσφατο ούτε στο απώτερο παρελθόν στο οποίο να γίνεται μνεία για «Μακεδονία» ή για «Μακεδόνες». Ούτε η συνθήκη του Βερολίνου ούτε η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου κάνουν κάποια αναφορά σ΄αυτό το ενδεχόμενο. Η επίσημη Τουρκική απογραφή του 1905 δίνει αριθμητικά στοιχεία για τους πληθυσμούς της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, η οποία ήταν διηρημένη στα Βιλαέτια της Θεσσαλονίκης και του Μοναστηρίου, δείχνει μεγάλη υπεροχή των Ελλήνων ενώ δεν κάνει καμιά αναφορά σε «Μακεδόνες» για τον απλό λόγο ότι κανένας από τους ερωτηθέντες δεν εδήλωσε τέτοια καταγωγή.
Ένα γεγονός που έχει γίνει αποδεκτό ακόμη και από Σλάβους Ιστορικούς είναι ότι η εγκατάσταση των Σλάβων στα Βαλκάνια έλαβε χώρα τον 6ο αιώνα μ.Χ. και ότι η πολιτιστική τους ιστορία αρχίζει κατά τη διάρκεια του 10ου αιώνα μ.Χ. Οι θεμελιωτές της πολιτιστικής ιστορίας των Σλάβων, ήταν δύο Έλληνες μοναχοί από τη Θεσσαλονίκη, ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του 9ου αιώνα, με σημείο εκκίνησης τη Μακεδονία, δίδαξαν τους Σλάβους τη βασισμένη στα Ελληνικά Κυριλλική γραφή και τη Χριστιανική πίστη της Ελληνο-Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έτσι οι πρώτες ουσιώδεις πηγές της πολιτιστικής ζωής και της ιστορίας τους είναι Ελληνικές του Βυζαντίου.
Αυτό και μόνο το γεγονός αποστερεί από τους Σλάβους το δικαίωμα να διεκδικήσουν οιονδήποτε ιστορικό δεσμό με τα Βαλκάνια πριν από τον 6ον αιώνα μ.Χ. και οιονδήποτε πολιτιστικό πριν από τον 10ο αιώνα. Η θεωρία των Σκοπιανών ότι ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος ήταν Σλαβομακεδόνες, η οποία είναι τουλάχιστον αστεία, δέχθηκε ένα ισχυρό ράπισμα από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ, ο οποίος στις 31 Δεκεμβρίου 1980 διένειμε σε όλην την καθολική εκκλησία διακήρυξη, με την οποία ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος μνημονεύονται ως «οι Έλληνες αδελφοί» και καθιερώνονται ως προστάτες της Ευρώπης.

Γεγονότα τα οποία δεν δικαιολογούν άγνοια
Το πολύ γνωστό γεγονός ότι η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε για πρώτη φορά στην Ελληνική.
Η Χριστιανική θρησκεία εκμεταλλεύτηκε το γεγονός που η Ελληνική γλώσσα, χάρη στον Αλέξανδρο και τους διαδόχους του, είχε γίνει παγκόσμια και τη χρησιμοποίησε σαν το κυριότερο μέσο για τη διάδοσή της ώστε να γίνεται κατανοητή από τα διάφορα έθνη.
Τα τρία Ευαγγέλια και οι Πράξεις των Αποστόλων γράφηκαν εξ αρχής στην Ελληνική, ενώ το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, το οποίο γράφηκε στην Αραμαϊκή, μεταφράστηκε πολύ νωρίς στην Ελληνική.
Το γεγονός ότι ο Απόστολος Παύλος άρχισε τις Αποστολικές του περιοδείες από τη Μακεδονία.
Η εξήγηση είναι ότι επειδή ο Μέγας Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του είχαν διαδώσει στο εξωτερικό τον Ελληνικό πολιτισμό και την Ελληνική παιδεία, στο σπίτι του Παύλου μιλούσαν την Ελληνική και ο ίδιος είχε διδαχθεί Ελληνικές επιστήμες.
Ο Holzner στο βιβλίο του που αναφέρεται στον Παύλο γράφει : «Κάποτε από τη Μακεδονία ήλθε ο νεαρός ήρωας (Αλέξανδρος) με τα 22 του χρόνια και έφερε τα δώρα της Δύσης, την Ελληνική γλώσσα και Φιλοσοφία, στην Ανατολή. Τώρα η Δύση αξίωσε το πιο πολύτιμο δώρο από την Ανατολή, τη διδασκαλία του Ναζωραίου……».
Η ιστορία και η πολιτιστική κληρονομιά της Μακεδονίας ως «Ελληνιστική εποχή» επηρέασε την ιστορία της ανθρωπότητας.
Όπως αναφέρει σε ειδική μελέτη του 1955 το Ινστιτούτο Εξωτερικών Υποθέσεων και το Πανεπιστήμιο LUND της Σουηδίας, η ιστορία της Μακεδονίας δεν είναι ιστορία μόνον των Ελλήνων αλλά και όλων των Ευρωπαίων, δεδομένου ότι οι Μακεδόνες διέδωσαν τον Ελληνικό πολιτισμό στην Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο.
Η θέση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως
Η Ευρωπαϊκή Ένωση το Δεκέμβριο του 1991 και τον Ιούνιο του 1992 στις προϋποθέσεις που καθόρισε για την αναγνώριση του νέου κράτους των Σκοπίων περιέλαβε τον όρο να μη χρησιμοποιηθεί η λέξη Μακεδονία στο όνομά τους.

Κατόπιν των ανωτέρω δεν δικαιολογείται , ούτε επιτρέπεται η υφαρπαγή από τους Σκοπιανούς, ούτε και σαν συνθετικό του Ελληνικού ονόματος «Μακεδονία», για τον κρατικό και εθνικό τους προσδιορισμό. Δεν επιτρέπεται επίσης και η σκόπιμη άγνοια ή παράβλεψη της ιστορικής πραγματικότητας, από τρίτες χώρες, μικρές ή μεγάλες, για εξυπηρέτηση των όποιων συμφερόντων τους. Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε κάποια παραχώρηση εάν μας έφερναν έστω και ένα γραπτό ή μη μνημείο, χάρτη ή άλλο εύρημα, προ του 1944 που να μην είναι Ελληνικό.

Πηγή: elesme.gr