Γιατί τρομάζει η Επανάσταση του ’21, τους σύγχρονους εθνομηδενιστές;

Του Αλέξανδρου Χρυσανθακόπουλου

Απάντηση στους αριστερούς ταξικούς επαναστάτες που παίζουν το παιχνίδι των εχθρών της πατρίδας

ΠΟΙΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ;
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ…
ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ

Ήταν γενναίοι και παράτολμοι, θυσιάστηκαν για την ελευθερία μας, έχυσαν ποτάμια αίμα για να έχουμε πατρίδα κυρίαρχη και κράτος Ελληνικό.

Απέναντι τους οι παγκόσμιοι βαβυλωνοποιητές έχουν ένα σκοπό, να σβήσουν τις μνήμες και να κατασκευάσουν μια ψεύτικη δουλοπρεπή νέα τάξη πραγμάτων. Η παραχάραξη της ιστορίας είναι η απαρχή εφαρμογής του σχεδίου «πνευματικής, πολιτισμικής εθνοκάθαρσης». Παράλληλα κινούνται ενάντια στην γλώσσα, ενάντια στην ορθοδοξία, ενάντια στην φιλοπατρία, υπέρ του διαμελιστικού μειονοτικού πολυπολιτισμού, υπέρ της μονομερούς από την Ελλάδα κατάργησης των συνόρων, υπέρ των μεταναστών και ενάντια στους γηγενείς!!

Το 1821 δεν προέκυψε τυχαία, προηγήθηκαν εξεγέρσεις και μακροχρόνιοι περιφερειακοί πόλεμοι. Ήταν ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των εθνικών-λαϊκών δυνάμεων, (δεν υπήρχε αστική τάξη και προλεταριάτο τότε στη χώρα)…..

Υπήρχε κεντρικός σχεδιασμός και καλή προετοιμασία από την Φιλική Εταιρεία.
Η εξέγερση στην Μολδοβλαχία ήταν αντιπερισπασμός.
Οι Πόντιοι έστειλαν πολλά χρήματα, γιατί δεν μπορούσαν να συμβάλλουν στρατιωτικά.
Στο ταμείο στην Βόστιτσα (Αίγιο) αρχές του 1821 μαζεύτηκαν μεγάλα ποσά.
Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός όρκισε στο λάβαρο από τις 17 Μάρτη στην Αγία Λαύρα εκατοντάδες πολεμιστές και με την συμμετοχή του άγνωστου στο ευρύ κοινό οπλαρχηγού Στριφτόμπολα.

Ο ίδιος και σε συντονισμό με τον Κολοκοτρώνη κινήθηκαν ταυτόχρονα.

Ο Κολοκοτρώνης με τον Μαυρομιχάλη μέριασαν τις διαφορές τους και απελευθέρωσαν την Καλαμάτα, την ίδια στιγμή απελευθερωνόταν τα Καλάβρυτα.

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός έκανε πως θα πάει προς την Τρίπολη και γύρισε την νύχτα προς την Πάτρα. Μια αψιμαχία στο Γηροκομειό με Τουρκική περίπολο έδωσε την ευκαιρία στους Τούρκους του κάστρου του Ρίου να σπεύσουν σε βοήθεια του κάστρου της Πάτρας κι έτσι απέτυχε ο αιφνιδιασμός.

Η έννοια έθνος χρησιμοποιείται από τον Όμηρο ως ταυτόσημη με το πλήθος ομοειδών ειδών, αγέλης ζώων και σμήνους πτηνών.

Η έννοια γένος που χρησιμοποιείται πολύ από τους αγωνιστές του ʼ21 έχει ρίζα από το ρήμα νάσκω = γεννώ.

Από αυτή στην λατινική της διατύπωση προέκυψε το nation που μεταφράζεται σε έθνος, ενώ θα έπρεπε να αναφέρεται ως γένος.

Η διαφορά του έθνους από το γένος είναι ότι, το γένος οριοθετεί την κοινή καταγωγή.

Οι έχοντες εθνική συνείδηση αποκαλούνται εθνιστές και οι προσποιούμενοι τους εθνιστές αποκαλούνται εθνικιστές.

Εκ του Γάλλου στρατιώτη ΣΩΒΙΝ που υπερέβαλλε την αξία της πατρίδας σε βαθμό μίσους και επέκτασης ενάντια σε άλλα έθνη, προέκυψε ο όρος σωβινισμός.

Με οργανωμένη παράφραση της έννοιας του έθνους ( ως εχθρότητα στους άλλους λαούς), επιχειρείται η επιβολή αντεθνικών αισθημάτων και απάτριδος συνείδησης.

Ενοχοποιείται τεχνητά το έθνος ως γενεσιουργός αιτία φυλετικών πολέμων και κρατικών συγκρούσεων, παρά το γεγονός ότι αυτοί διεξάγονται κύρια από τα οικονομικά συμφέροντα και τους σκοπούς των κεφαλαιοκρατών.

Εναλλακτικά επιβάλλεται ο όρος κοσμοπολιτισμός (πολίτες του κόσμου) ως δήθεν κατάργηση όλων των συνόρων.

Αυτή η προσέγγιση είναι μέσο για την παράλυση των εθνικών αντιστάσεων στην παγκόσμια επέκταση του κεφαλαίου και της ισοπέδωσης των ιδιαιτεροτήτων και των ταυτοτήτων των λαών.

Μια ακόμη εκδοχή των απάτριδων εθνομηδενιστών είναι η οικουμενικότητα, όρος παγκοσμιοποιητικός που αναφέρεται στον οίκο του θεού σε άπαντα τον κόσμο.

Και ο κοσμοπολιτισμός και η παραλυτική οικουμενικότητα είναι τα άλλοθι της υποταγής στην Βαβυλωνοποίηση της ανθρωπότητας.

Όταν αναφερόμαστε στην Βαβυλώνα εννοούμε την σύγχυση, την ασυνεννοησία, το χάος και την επικράτηση της «καθαρής φυλής» πάνω στους μιγάδες και πολυδιασπασμένους κοσμοπολίτες. Η καταστροφή των εθνικών ταυτοτήτων και οι πολλαπλές γεωγραφικές αυτονομήσεις και μειονοτικές αποσκιρτήσεις είναι μέρος της προετοιμασίας της λεγόμενης παγκόσμιας διακυβέρνησης –δικτατορίας πάνω στα θραύσματα των πάλαι ποτέ εθνών-κρατών. Οι μίζεροι και μίζα-ροι ψευτοκαθηγητάδες που λένε ότι τα έθνη προέκυψαν από τον καπιταλισμό, άρα δεν υπήρχαν πριν το 1600, είναι συνειδητά και ασυνείδητα όργανα της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Επομένως η αγάπη στην πατρίδα, η αγάπη στην ελευθερία, η ιστορική μνήμη, η σύγχρονη εθνική ταυτότητα, η αλληλεγγύη των εθνών, ο ειρηνικός πολιτισμικός διεθνισμός είναι αντίπαλοι στα γεωπολιτικά σχέδια των παγκοσμιοποιητών.

Οι ήρωες του 1821 που είχαν σαν πρότυπα τον Λεωνίδα, τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Αχιλλέα πρέπει κατ αυτούς (παγκοσμιοποιητές), να λησμονηθούν και οι πατεράδες και οι παππούδες μας που πολέμησαν τους Ιταλούς και Γερμανούς εισβολείς με πρότυπα τον Κολοκοτρώνη, τον Παπαφλέσσα, τον Καραϊσκάκη, τον Μακρυγιάννη πρέπει να λοιδορηθούν.

Όσοι θαυμάζουν τον Νικηταρά θα υβρίζονται ως Ελληναράδες. Και όσοι θα πιστεύουν στο αυτονόητο, στην αξία της πατρίδας, θα καθυβρίζονται ως ρατσιστές και εθνικιστές.

Την Ελληνική αρχή του μέτρου, της μεσότητας , του ρυθμού και της αναλογίας που επιβάλλει ποσόστωση, έλεγχο, αφομοίωση και κοινή παιδεία και πολιτισμό στους μετανάστες την αποκαλούν ψευδώς ακραία .

Και την πραγματικά ακραία αντιστροφή των εννοιών όπως της ελευθερίας σε ασυδοσία και της απεριόριστης εισβολής μεταναστών στο πρότυπο της «ανοικτής κοινωνίας» (ΣΟΡΟΣ) την αποκαλούν προοδευτική αναγκαιότητα.

Οι εντός των τειχών εχθροί είναι δύο κατηγοριών, τα θύματα της παραπλάνησης και τα μίσθαρνα όργανα της διάλυσης της εθνικής συνοχής με απώτερο σκοπό την υποταγή των Ελλήνων και άλλων εθνών στους πραγματικούς ρατσιστές και φασίστες, ναζιστές κλπ. Καίριο ερώτημα: γιατί δεν στρέφονται όλοι αυτοί ενάντια στην πηγή του κακού;

Γιατί δεν αλλάζουν την δική τους ιστορία, δεν προωθούν τον πολυπολιτισμό και το σχέδιο ΑΝΑΝ στην δική τους χώρα, γιατί ορθώνουν τείχη, ενώ αξιώνουν στους άλλους να τα γκρεμίσουν;

Γιατί δεν είναι κοσμοπολίτες και είναι σωβινιστές; Γιατί είναι ρατσιστές και εθνοκτόνοι;

Γιατί για εμάς ισχύει η Βαβυλωνία και για αυτούς ο περιούσιος λαός του Κυρίου;

Για να αποκατασταθεί η αλήθεια, ας είμαστε δίκαιοι με τα ίδια κριτήρια κρίνοντες τόσο τα δικά μας όσο και τα αλλότρια…

Όσον αφορά την επανάσταση του 1821, σκεφθείτε πως κάποιοι ηγήτορες μας δεν ντύθηκαν ποτέ τσολιαδάκια και δεν έπαιξαν ποτέ σχολικό θέατρο με πρωταγωνιστές τους ήρωες του γένους και δεν δάκρυσαν ποτέ στην παρέλαση και δεν ρίγησαν στην θέα της Ελληνικής σημαίας, δεν έκαναν τον σταυρό τους σαν παιδάκια και δεν έψαλαν τον ακάθιστο ύμνο, ούτε καν τον εθνικό ύμνο ξέρουν!! Και περιμένουμε από αυτούς να κυβερνήσουν για τα συμφέροντα της Ελλάδας;

Καλά θα κάνουν οι εθνοαποδομητές να σιωπήσουν ένοχα γιατί, όλοι ενθυμούνται πως υπονόμευσαν το 22 με τον εθνικό διχασμό τους Έλληνες. Ανθέλληνες γενίτσαρους σαν τον εαυτό τους, θέλουν οι εθνομηδενιστές να καταντήσουν την νέα γενιά…

Πηγή: Maccunion

Πώς παρουσιάζεται η Eλληνική Eπανάσταση του 1821 στα Τουρκικά σχολικά βιβλία

Γράφουν οι Κατσουλάκος Θεόδωρος και Τσαντίνης Κώστας

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση του τουρκικού σχολικού εγχειριδίου (Emin Oktay, Tarih, Lise: III, έκδ. 1988, σσ. 237-240) και καταδεικνύει τον τρόπο που διδάσκονται οι γείτονες την κοινή μας Ιστορία. Τα σχόλια και οι υποσημειώσεις είναι των συγγραφέων Κατσουλάκου Θ.,Τσαντίνη Κ. από το βιβλίο τους “Προβλήματα Ιστοριογραφίας στα Σχολικά Εγχειρίδια των Βαλκανικών Κρατών. Επανάσταση του. ΄21, Βαλκανικοί Πόλεμοι. εκδ. Εκκρεμές”.

Η Ελληνική Επανάσταση και η ίδρυση του ελληνικού κράτους (1820-1829), κατά το Τουρκικό εγχειρίδιο.

Οι Έλληνες*1, οι οποίοι είχαν περισσότερα προνόμια*2 απ’ όλους τους χριστιανικούς λαούς που τελούσαν υπό οθωμανική κυριαρχία, ζούσαν κυρίως στην Ελλάδα3, στην Πελοπόννησο, στα νησιά του Αιγαίου, στη Δυτική Μικρασία και στα παράλια της Προποντίδας και του Εύξεινου Πόντου, όπου ήταν εγκαταστημένοι σε πόλεις και κωμοπόλεις και ασχολούνταν με τις τέχνες και το εμπόριο και ιδιαίτερα με τη ναυτιλία.

Οι Έλληνες είχαν υποταχτεί οριστικά στο οθωμανικό κράτος επί Μωάμεθ του Πορθητή*4. Είχαν παραχωρηθεί τότε και σ’ αυτούς, όπως και στους άλλους χριστιανούς, ελευθερίες ως προς τα θέματα θρησκείας και γλώσσας. Στην Πελοπόννησο μάλιστα και στα νησιά του Αιγαίου οι Έλληνες ζούσαν σχεδόν αυτόνομοι*5.

Οι Οθωμανοί θεωρούσαν ανώτερους τους Έλληνες από τους άλλους χριστιανούς και τους διόριζαν σε ορισμένες θέσεις και ιδιαίτερα σε θέσεις διερμηνέων*6. Ορισμένοι μάλιστα Έλληνες άρχοντες από το Φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως προωθούνταν σε θέσεις ηγεμόνων της Βλαχίας και της Μολδαβίας*7.

Σε σχέση με τους άλλους χριστιανικούς λαούς οι Έλληνες ήταν πιο εύποροι και πιο φωτισμένοι. Οι σχέσεις που είχαν αναπτύξει με τη Ρωσία κατά τον 18ο αιώνα συντέλεσαν στη διάδοση εθνικοαπελευθερωτικών ιδεών μεταξύ τους*8. Στην πραγματικότητα οι Ρώσοι ήδη από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου*9 ξεσήκωναν τους Έλληνες σε κάθε ευκαιρία εναντίον του οθωμανικού κράτους. Όταν στη διάρκεια της εκστρατείας του 1768 ο ρωσικός στόλος είχε καταπλεύσει στην Πελοπόννησο, οι Έλληνες είχαν επαναστατήσει, αλλά η επανάσταση είχε κατασταλεί αμέσως*10.

Στα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης τα ελληνικά πλοία υπό τουρκική σημαία κυκλοφορούσαν ελεύθερα παντού και μονοπώλησαν το εμπόριο της Μεσογείου*11. Έτσι πλούτισαν πολλοί Έλληνες που ζούσαν σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης (όπως η Μασσαλία, η Τεργέστη, η Οδησσός) και ίδρυσαν στην Ελλάδα πολλά σχολεία και διέδωσαν σ’ όλους τους Έλληνες τις ιδέες της εθνικής ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Τις ιδέες τις ενίσχυσε η Γαλλική Επανάσταση. Τέλος οι Έλληνες ίδρυσαν μια μυστική οργάνωση που στόχευε στην απόκτηση της ανεξαρτησίας τους και ονομαζόταν Εθνική Εταιρεία*12.

Η Εθνική Εταιρεία ιδρύθηκε αρχικά το 1814 στην Οδησσό από τρία άτομα (δύο Έλληνες και ένα Βούλγαρο)*13. Ουσιαστικός στόχος της ήταν η επανίδρυση της αρχαίας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας*14. Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και ο τσάρος της Ρωσίας ήταν πληροφορημένοι σχετικά με την ίδρυση της Εταιρείας.

Η Εθνική Εταιρεία ενδυναμώθηκε σε μικρό χρονικό διάστημα και ίδρυσε πολλά παραρτήματα στην Κωνσταντινούπολη και την Ελλάδα. Οι κυριότεροι εύποροι και φωτισμένοι Έλληνες έγιναν μέλη της, ανάμεσά τους και ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως*15. Αρχηγός της ήταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, γιος του πρώην ηγεμόνα της Βλαχίας και υπασπιστής του τσάρου.

Χάρη στις ενέργειες της Εθνικής Εταιρείας οι Έλληνες είχαν προετοιμαστεί πλήρως για να επαναστατήσουν. Δεν άφηνε όμως περιθώριο για να ξεσπάσει η επανάσταση ο Αλή πασάς*16, βαλής των Ιωαννίνων, που ήταν γνώστης όλων των δραστηριοτήτων της Εταιρείας. Όταν πάντως ο Αλή πασάς έκανε τη δική του επανάσταση εναντίον του σουλτάνου, οι Έλληνες επωφελήθηκαν: ενώ οι οθωμανικές δυνάμεις ήταν απασχολημένες μ’ αυτόν, η Εθνική Εταιρεία αποφάσισε να ξεσπάσει η επανάσταση.

Σημειώσεις/ επεξηγήσεις
1 Χρησιμοποιούνται δύο λέξεις στο τουρκικό κείμενο για την απόδοση του όρου «Έλληνες», “Rum” και “Yunan”. Η πρώτη αποδίδεται γενικά στους Έλληνες της Τουρκοκρατίας: ρωμιούς, ραγιάδες, ενώ η λέξη Yunan = Ίωνες, χαρακτηρίζεται η Ελληνική Επανάσταση και το ελληνικό κράτος. Με τον όρο “Rum” χαρακτηρίζεται και σήμερα η ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινουπόλεως.

Για ένα μεγάλο διάστημα Ρούμελη ονομαζόταν ολόκληρο το ευρωπαϊκό οθωμανικό κράτος (Rum-eli, χώρα των Ρωμαίων, Ρωμιών, Ελλήνων, πρβλ. Ρωμυλία). Το άλλο τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το ασιατικό, ονομαζόταν Anadolu (Ανατολή).

2 Το θέμα των προνομίων είναι αρκετά σκοτεινό ως προς την έκταση και την εφαρμογή σε διάφορες περιοχές της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας. Βασικό στοιχείο για την εκχώρησή τους υπήρξε η ειδική μνεία στο Κοράνι για τους λαούς της Βίβλου, χριστιανούς και εβραίους. Εδώ λαμβάνονται με την ευρεία έννοια, της παραχωρήσεως δηλαδή ελευθερίας σχετικά με τη θρησκεία, τη γλώσσα, την κοινοτική διοίκηση και άλλα, που ποίκιλλαν κατά τον τρόπο παροχής, το χρόνο και τον τρόπο εφαρμογής. Η πολιτική των προνομίων χρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους για να ενισχυθεί το ανθενωτικό πνεύμα των Ορθοδόξων.

Στο κείμενο, πάντως, έμμεσα τονίζεται η «αχαριστία» των Ελλήνων, οι οποίοι, μολονότι είχαν περισσότερα προνόμια, επηρεασμένοι από τους ξένους, επαναστάτησαν.

3 Εννοεί τη Στερεά Ελλάδα.

4 Βλέπε 15η παρατήρηση του βουλγαρικού κειμένου.

5 Προφανώς υπονοούνται τα προνόμια και οι οικονομικές διευκολύνσεις (αχτναμέδες) που χορηγήθηκαν σε ορισμένες περιοχές, όπως τα νησιά (Χίος, Κυκλάδες), η Ήπειρος (Γιάννενα, Ζαγοροχώρια), η Μακεδονία (Μαντεμοχώρια), που παράλληλα εξασφάλιζαν και τα συμφέροντα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γ. Κοντογεώργη, 1983, σ. 15. Αντίθετα η Πελοπόννησος δεν έχει προνομιακό καθεστώς και αρχικά παραχωρείται σε Τούρκους τιμαριώτες (βλ. Ι.Ε.Ε., ΙΑ΄, σ. 207).

Τον 18ο αι. μεγάλες εκτάσεις κατέχουν Τούρκοι ιδιώτες στο Ναύπλιο, Μεθώνη, Κορώνη (Ι.Ε.Ε. σ. 210), ενώ όλη η Πελοπόννησος διαιρείται σε 24 βιλαέτια, Μ.Β. Σακελλαρίου, Η Πελοπόννησος κατά την δευτέραν Τουρκοκρατίαν 1715-1821, ανατύπωση, Αθήνα 1978, σ. 99. Διοικείται από το «μόρα-βαλεσή» ως πασαλίκι με κέντρο την Τριπολιτσά. Ιδιότυπη εξαίρεση αποτελεί μόνο η Μάνη, που υπάγεται στη δικαιοδοσία του Καπουδάν πασά και αυτοδιοικείται από ντόπιο καπετάνο, τον «μανιάτ-μπέη» (1776-1821), Π. Καλονάρου, Μάνη, εδ. Π. Πατσιλινάκος, Αθήνα 1981, σ. 57.

6 Οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης επάνδρωσαν σε μεγάλο βαθμό τον τουρκικό κρατικό μηχανισμό. Ιδιαίτερα διέπρεψαν ως διερμηνείς (δραγουμάνοι).

7 Η ευνοϊκή μεταχείριση των Φαναριωτών από το σουλτάνο παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα της εκτίμησης και της ειδικής μεταχείρισης που είχαν οι Έλληνες από την Υψηλή Πύλη. Άρα το συμπέρασμα για το μαθητή είναι εύλογα η αχαριστία των Ελλήνων προς τον «ευεργέτη» τους σουλτάνο. Αποσιωπάται τελείως η αδήριτη αναγκαιότητα που επέβαλε τους Φαναριώτες στην τουρκική διοίκηση ως Μεγάλους Διερμηνείς και ως ηγεμόνες στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες (1709-1821). Η ανάγκη επικοινωνίας με τις χώρες της Δύσης (συνθήκες-διομολογήσεις) κατέστησε απαραίτητη την παρουσία των γλωσσομαθών Φαναριωτών, μια και το Κοράνι απαγόρευε την εκμάθηση γλωσσών των απίστων.

8 Οι απελευθερωτικοί αγώνες των Ελλήνων θεωρούνται κινήματα που προήλθαν αποκλειστικά και μόνο από την επαφή των Ελλήνων με τη Ρωσία. Αγνοούνται όλα τα επαναστατικά κινήματα πριν από τον Μεγάλο Πέτρο. Τον 15ο αι. κατά τον τουρκοβενετικό πόλεμο επαναστατεί η Πελοπόννησος. Τον 16ο αι. η Ήπειρος και η Πελοπόννησος, παραμονές της ναυμαχίας της Ναυπάκτου (1571). Από το 1600 έως το 1611 ο επίσκοπος Διονύσιος Τρίκκης, ο «Σκυλόσοφος», ξεσηκώνει τη Θεσσαλία και την Ήπειρο.

9 Είναι η εποχή που ο Μεγάλος Πέτρος αναπροσαρμόζει την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας, αναζητώντας παράθυρο στο Νότο, και καλεί τους Έλληνες «εις το ασκέρι του και εις το μεγάλο φλάμπουρό του». Από τότε διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι η απελευθέρωση των Ελλήνων θα έρθει από το ξανθό γένος του Βορρά, και αρχίζουν να διαδίδονται οι προφητείες του Αγαθάγγελου, Κ.Ν. Σάθα, Τουρκοκρατούμενη Ελλάς, Αθήνησι 1869, σ. 213.

10 Πρόκειται για τα Ορλωφικά κατά τη διάρκεια του Α΄ επί Μεγάλης Αικατερίνης Ρωσοτουρκικού πολέμου (1767-1774), που κλείνει με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, Τ. Αθ. Γριτσοπούλου, Τα Ορλωφικά, εν Αθήναις 1967.

11 Τονίζεται ιδιαίτερα το γεγονός ότι χάρη στη ρωσική σημαία κυκλοφορούσαν ελεύθερα τα ελληνικά πλοία. Η εμπορική και ναυτιλιακή ανάπτυξη των Ελλήνων οφείλεται φυσικά και στη γενικότερη οικονομική και πολιτική συγκυρία στη Μεσόγειο. Επισημαίνουμε ενδεικτικά ορισμένα γεγονότα: την παρακμή της Βενετίας, τη ναυτολόγηση Ελλήνων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τις ελληνικές παροικίες, την αδράνεια του εμπορικού αγγλογαλλικού στόλου λόγω των πολέμων, την πλήρη αδιαφορία των οθωμανικού στρατιωτικού κράτους για το θαλασσινό εμπόριο. Ασφαλώς σπουδαίο ρόλο έπαιξε και η ναυτική παράδοση των Ελλήνων. Με ιδιαίτερη συμφωνία (1783), που ουσιαστικά ήρθε ως επεξήγηση των ασαφειών της προηγούμενης συνθήκης (1774), τα ελληνικά πλοία με ρωσική σημαία απέκτησαν το δικαίωμα ελεύθερης ναυσιπλοΐας στα Στενά.

12 Έτσι αποδίδεται η Φιλική Εταιρεία.

13 Προφανώς το σλαβοκατάληκτο όνομα του Γιαννιώτη εμπόρου Αθανασίου Τσακάλωφ οδήγησε τον Τούρκο συγγραφέα να εκλάβει ως Βούλγαρο τον πιο μορφωμένο Έλληνα από τους ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, του οποίου ουδέποτε αμφισβητήθηκε η ελληνικότητα. Ο Τσακάλωφ είναι γιος του Γιαννιώτη εμπόρου Ιωάννη Τσακάλογλου, που μετοίκησε στη Μόσχα για εμπορικούς λόγους και άλλαξε το όνομά του από Τσακάλογλου στο «ρωσοπρεπές» Τσακάλωφ, κατά τη συνήθεια της εποχής.

14 Ο στόχος της Φιλικής δεν είναι σαφής. Σύμφωνα με την προκήρυξή της «η Εταιρεία συνίσταται από καθ’ αυτό Έλληνας φιλοπάτριδας και ονομάζεται Εταιρεία των Φιλικών. Ο σκοπός των μελών αυτής είναι η καλυτέρευση του Έθνους και, αν ο Θεός το συγχωρέσει, η ελευθερία του» (από κείμενο της Φιλικής στα κρατικά αρχεία της Ρουμανίας, που δημοσιεύτηκε στα Ντοκουμέντα για την ιστορία της Ρουμανίας, τ. Δ΄ σσ. 32-39, βλ. Η Επανάσταση του ’21. ΚΜΕ σ. 76). Η ελληνική άποψη είναι ότι μοναδικός «σκοπός της Φιλικής ήταν η απελευθέρωση της πατρίδας και πέρα από αυτό δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι αποφασίστηκε οτιδήποτε άλλο, π.χ. ποιο θα ήταν το καθεστώς της ανεξάρτητης Ελλάδας βασιλεία ή αβασίλευτη δημοκρατία» (Ι.Ε.Ε., τ. ΙΑ΄, σ. 425).

15 Νεότερες έρευνες πιστοποιούν τη σχέση του πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ με τους Φιλικούς, Θ. Ζώρα, Ο απαγχονισμός του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ εις έκθεσιν του Ολλανδού επιτετραμμένου Κωνσταντινουπόλεως, Παρνασσός ΙΒ (1976), 127-138. Αντίθετα ο τσάρος, που αρχικά αγνοεί την ύπαρξη της Εταιρείας, θα αντιταχθεί στα σχέδια του Υψηλάντη και των Φιλικών, όπως μαρτυρεί ο Καποδίστριας, απαντώντας σε επιστολή Έλληνα της Οδησσού, Βλ. Μέντελσον-Μπαρτόλδυ, σ. 52.

16 Πράγματι από τους βασικούς λόγους που επέβαλαν την επίσπευση της Επανάστασης ήταν η εμπλοκή της Πύλης σε πόλεμο με τον Αλή πασά. Αλλά ο Αλής ήταν εκείνος που περίμενε εναγωνίως την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, όπως μαρτυρεί και το αλβανικό εγχειρίδιο (σ. 162), το οποίο αναφέρει ότι ο Αλής βοήθησε τη Φιλική Εταιρεία και ανυπομονούσε να ξεσπάσει η Ελληνική Επανάσταση στο Μωριά, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Όταν την Άνοιξη του 1820 η Πύλη τον καταδίκασε σε θάνατο, στήριξε τις ελπίδες του στους σαράντα χιλιάδες στρατιώτες του· ήλπιζε μάλιστα ότι ο σουλτάνος θα ζητούσε να συμβιβαστεί μαζί του.

Πηγή: Maccunion

Ομιλία της Χαράς Νικοπούλου για την 25η Μαρτίου

Το 2011, η Χαρά Νικοπούλου προσκεκλημένη της Ενοριακής Νεανικής Εστίας Αγ. Παντελεήμονος Πολίχνης, εκφώνησε ομιλία στο δημοτικό Θέατρο Πολίχνης. Η απόδοση της ομιλίας της έγινε σε έμμετρο λόγο ώστε να παρουσιάσει όλο το μεγαλείο της Ιστορίας μας.

«Το Έθνος όλο μέσα σε ένα κρυφό σχολειό»

Κυρίες και κύριοι,
Σαν Διογένης απ’ το χθες με ένα μικρό φανάρι,
βγήκα σε δύσκολη ατραπό, μες στο πνευματικό σκοτάδι…
Μεσ’ στην Ελλάδα ψάχνοντας αυτό που κάποιοι θάβουν…
Ψάχνω το Έθνος μου να βρω… αυτό που χρόνια τώρα κλείνει μέσα σε ύμνο θείο ο Σολωμός που εθνικό τον λένε!!…
Αυτό που δυο χρώματα ζωγράφισαν πιστά, με άσπρο και γαλάζιο…
Αυτό που οι Αρχαίοι Έλληνες ορμήνευσαν ως Φως, πάνω στην άσπρη πέτρα,
και εύλαλα ονόμασαν Ελλάς χιλιάδες χρόνια τώρα!!

Μα όσο κι αν γυρίσω, κι αν ταξιδέψω στα Άγια χώματά σου…
όσο κι αν γονατίσω στους Παρθενώνες σου…, στις εκκλησιές
και μες στης Πίνδου τα Άγια βήματά σου…,
όσο κι αν ψάξω να σε βρω σ’ αρχαίες πόλεις και μνημεία…,
σε προτομές ηρώων και σε ιερά βιβλία…,
πιότερο δε θα χτυπήσει δυνατά η ελληνική ψυχή μου…
από την ώρα που ως δάσκαλος θα μπω σε ένα σχολειό ελληνικό,
για να σε αναστήσω, μέσα από τα παιδιά μου!!

Κάθε φορά που η πόρτα στο σχολειό θα ανοίξει για εμένα…
νιώθω πως γίνομαι εγώ η αιτία για να έρθει…
αυτό που οι άλλοι ονόμασαν κρυφά: «Ανίερη Συμμαχία»…
γιατί μες στο σχολειό πάντα μυστικά…, μέσα απ’ του δασκάλου τη λαλιά,
θα γίνει ένα θαύμα…
Αυτό που κράτησε τον Έλληνα χιλιάδες χρόνια τώρα,
να’ χει την ίδια τη γραφή, τη γλώσσα,
…την ανάγκη… να λέει πως Έλλην έχει γεννηθεί, και ελεύθερος ανέκαθεν εζούσε…
γιατί κρυφά σχολειά υπήρχανε, που σώνανε το έθνος.

Μα μέγα ερώτημα γεννά η ίδια η ιστορία: Άραγε μήπως τελικά, το’ χει ανάγκη το σχολειό να έχει κέντρο το έθνος;… ή μήπως η ανάγκη αντίστροφα έδειξε, πως ήταν από πάντα;;
Όταν σμιλεύεις τις ψυχές μικρών παιδιών με Ελλάδα…
Όταν εσύ ανασταίνεις ήρωες που πέθαναν για εσένα, κάνοντας μάθημα το αίμα τους που χύσαν για το Έθνος…
Όταν τους θρύλους ενοχλείς, με σεβασμό μιλώντας στα παιδιά σου, για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, μα και τον Λεωνίδα…
Όταν διδάσκεις τη υπακοή, μιλώντας για Σωκράτη…
κι όταν παράδειγμα ανδρείας και ελευθερίας δίνεις με τον Παλλικαρίδη…
Όταν για αρετή μιλάς και όχι για ευδαιμονία…
Όταν τον μαθητή στη φάλαγγα ζητάς, για να ‘χει ευψυχία…
Όταν ορίζεις το Χριστό με λέξεις από αγάπη…
κι όταν ξορκίζεις το κακό, τον θρήνο, και τον πόνο,
και κάνεις νίκη θρυλική μέσα στην ιστορία,
των Λακεδαίμονων το θάνατο και του Ζαλόγγου τη θυσία…
Όταν μιλάς για Οδύσσεια και φτάνεις στο ’40…
Όταν ορίζεις του Αχιλλέως τη νέμεση και ταξιδεύεις χρόνια,
φτάνοντας στην κερκόπορτα που όριζε την Πόλη
και θεία δίκη θε να ‘ρθει μια μέρα του Σαββάτου…

Όταν με πανοπλία εθνική ντύνεις τους μαθητές σου,
διδάσκοντας τις ιαχές χρόνια τώρα που αντηχούν ως εθνικοί παιάνες και παρακαταθήκη: «Μολών λαβέ» και υπόσχεση, στο δίλημμα το μέγα: «Ελευθερία ή θάνατος» …
θα μάθεις στα παιδιά σου,
πως έναν όρκο μαχητή θα δώσουν στη ζωή τους,
αυτόν που πρωτοψέλλισαν, χιλιάδες χρόνια πίσω
οι Λακεδαίμονες τηρώντας τον ως την στερνή πνοή τους: «Άμες δε γεσόμεθα πολλώ κάρρονες»
κι όταν για ακόμη μια φορά μέσα σε μια τάξη,
θα ανοίξεις θρύλους και ψυχές, που ορίζουν τον Δραγάση
και ύμνους θείους κι αγγελικούς θα μάθεις στα παιδιά σου…
κι όταν τον Προμηθέα του χθες, ενώσεις στο Χριστό μας
και δείξεις στα ελληνόπουλα την πιο τρανή θυσία…
αυτή που δε χωρά στα όρια και μέσα εις το λόγο…
μα από τη δίψα για το φως, σταύρωσε και τους δύο…
και Ανάσταση έφερε ξανά, γιατί ποτέ δεν προσκύνησαν…
κι όταν του Μέγα Αλέξανδρου διδάξεις την πορεία,
στα βάθη της Ανατολής που έγραψε ιστορία…
μαζί και την προέλαση του ένδοξου στρατού μας…
που έφτασε Εσκι Σεχερ, κιουτάχια… μα και στο Τεπελένι…

Τότε μονάχα τότε ως παιδαγωγός θα νιώσεις θείος Μύστης…
γιατί η ανάγκη δεν είναι τόσο στο σχολειό να ακούσει για το Έθνος…
μα το αντίστροφο θαρρώ, γίνεται τόσα χρόνια!!
Το Έθνος είναι αυτό που το ‘χει ανάγκη πάντα,
να γεννηθεί μες στο κρυφό σχολειό!!, αυτό που αιώνες τώρα,
κρατήθηκε ίδιο, ζωντανό και πέρασε στο αύριο,
καθώς ο δάσκαλος εσμίλευε την παιδική ψυχούλα…
αυτήν που άνδρωσε το έθνος μας και το ΄κλεισε για πάντα,
μέσα σε 5 γράμματα και μέσα σε 2 φράσεις: «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών στο χθες στο αύριο και στο τώρα».

Αν το λοιπόν στερέψουμε απ’ των Ελλήνων την ανδρεία…
αν μέσα στη σκλαβιά κλειστήκαμε που όρισε μια κίβδηλη δημοκρατία…
αν γίναμε ριψάσπιδες, πριν καν καλά-καλά η μάχη ξεκινήσει…
τότε του γέροντος Κοσμά τα λόγια του Αγίου, ηχούν ως θεία αιτία και προτροπή, κι ορίζουνε το δρόμο:
«Τα σχολειά χτίστε, εκεί ο Θεός μένει της ελευθερίας».

Μα τα σχολεία σήμερα γκρεμίστηκαν, σαν πέταξαν μακριά τους,
κάθε ορισμό και θύμηση που φέρνει εις το έθνος…
Κανείς δε θέλει παίδευση, βγαλμένη από Ελλάδα…
κανείς δε θέλει τα παιδιά να γίνουν Λεωνίδες…

Και έτσι κρυφά μες στο σκοτάδι της αμάθειας μαζεύτηκαν μια νύχτα…
του γένους όλου οι δάσκαλοι, να σώσουνε το Έθνος…
Άφησε λίγο τον Αλέξανδρο και ήρθε απέναντί μας
ο Σταγειρίτης δάσκαλος, που για «ευζωία» ευθυνόταν…
Αριστοτέλη δάσκαλε συνάντησες ψες βράδυ,
τον προγενέστερό σου δάσκαλο, που χρόνια αναζητούσες…
και να στην έδρα κάθησε ο γέροντας – φιλόσοφος Σωκράτης,
για να ακούσει τα σοφά, τα λόγια των παιδαγωγών μας…
αυτών που χρόνια κράτησαν το Έθνος ενωμένο…

Και να μες στο κρυφό σχολείο, φθάνει και ο Φεραίος,
κι ο Μιχαήλ Ψελλός ο λόγιος κι ο Κύριλλος Λούκαρης από την Πόλη
κι ο Ευγένιος Βούλγαρης ο στοχαστής, κι ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης…
και ύστερα πίσω κλείνουν την πύλη τη στενή ο Άνθιμος Γαζής ο διαφωτιστής,
μα κι ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός μας
και τέλος φτάσανε παιδαγωγοί που κάποτε πέθαιναν για Ελλάδα,
που ύμνο μάθαιναν κρυφά μόνο εις την ελευθερίαν…
και του Βουλγάρου το σπαθί τας πέρασε εις την Αθανασία…
ήρθαν λοιπόν δάσκαλοι χιλιάδες χρόνια πίσω…
όλοι του Έθνους εραστές που φώτισαν το γένος…
και ένα τους δάκρυ μοναχά κύλισε απ’ τα μάτια…
καθώς το φως δε βρήκανε μες στα σχολειά σου Ελλάδα…
μόνο ένα πράγμα έμαθες και το ‘κανες συνήθεια:
Πώς να ξεχνάς το αίμα σου, που πότισε τη γη μας…
Πώς να πατάς τα ιερά της επανάστασης του Γένους…
Πώς να μιλάς για εμφύλιο, ενώ
το έθνος από των Βουλγαροανταρτών το όπλο ξεψυχούσε…
Πώς να ζητάς να κατεβεί ακόμη και ο Θεός μας από τον πίνακα μπροστά,
για να αρνηθούμε, ως και τον δημιουργό μας…

Μα ο αληθινός παιδαγωγός κλείνει μες στην καρδιά του,
το έθνος που άντεξε πολλά… και έτσι και πάλι πρέπει…
κι αφού οι δάσκαλοι κατέληξαν πως ειν’ ανάγκη να ισχύσει
του ιερού παιδαγωγού Σωκράτη η αρχαία ρήση…
σηκώθηκαν με μια φωνή κι απήγγειλαν τον όρκο:
«Μητρός τε και Πατρός και των άλλων προγόνων απάντων,
τιμιώτερος εστίν η Πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον
και εν μείζονι μοίρα, παραθεοίς και παρ’ ανθρώποις τας νουν έχουσιν».

Κι εκεί που ορκίστηκαν κρυφά, οι δάσκαλοι του Έθνους
η πόρτα χτύπησε… και να… μπαίνει μέσα στην τάξη του μυαλού μας…
αυτός που χρόνια αναζητώ και θα ‘θελα ως μαθητή μου να ‘χα…
ένα παιδί που ήρωας έγινε σε μια νύχτα…
γιατί η Ελλάδα ήταν ο πρώτος ερωτάς του…
Δάσκαλοι σεβαστοί μου Έλληνες… εγώ είμαι ο μαθητής σας…
ο Ευαγόρας ο Μεγαλονήσιος που με έγραψε η ιστορία…
Πάνω στον όρκο σας πατώ… γιατί θα ‘ρθεί μια μέρα, …
των αθανάτων το κρασί και του ’21,
θα χύσουν μέσα στην ψυχή και μέσα στο κορμί τους
οι Έλληνες που κιότεψαν μπροστά στη “νέα τάξη”…
και θα γυρίσουν στα σχολειά… θα μάθουν για Ελλάδα…
θα μάθουν να αγωνίζονται… κι ας μείναμε μονάδα…

Και έτσι οι παιδαγωγοί τον βράβευσαν…
κι ύστερα…… ανέλαβαν μες στην ψυχή μας δράση.
Κι αφού συνάχθηκαν μπροστά στον Γέροντα Σωκράτη
ως μαθητές μας βάζουνε σιμά και με ένα ερώτημα το μάθημα αρχινά,
που πάλει τις καρδιές μας:
Ποιος θέλει να γευτεί ξανά το Φως και Ελεύθερος να ζήσει;…
Ποιος θέλει το «Μολών λαβέ» να πει σε κάθε ξένο, εχθρό μας;
Αν είσαι εσύ που στέκεσαι τώρα απέναντί μας…
απέναντι σε δασκάλους που ευλαβικά δακρύζουν,
σαν η σημαία χάνεται πάνω απ’ τα ξερονήσια…
αν είσαι εσύ που εμπιστεύεσαι σε μας για χρόνια τώρα
το πνεύμα των παιδιών σου
και περιμένεις από ‘μας να χτίσουμε την ψυχή τους…
και να σμιλέψουμε με φως το παιδικό μυαλό τους…
τότε και εμείς ευλαβικά θα σε υποδεχτούμε,
σ’ αυτό που κάποιοι ονόμασαν «κρυφό σχολειό» και ζει κι ανθίζει πάλι…
γιατί η σκλαβιά δεν άφησε ελεύθερη τη σκέψη…
αντίθετα εφρόνησε να πνίξει κάθε λέξη,
που για Έθνος μίλαγε παλιά, μέσα στην ιστορία…

Και σαν καθίσεις μαθητής, μέσα στην Άγια Τάξη… φορώντας γαλανόλευκη ποδιά
τα μάτια σου θα πέσουν πάνω στον σταυρωμένο,
αυτόν που κάποιοι βγάλανε μέσα από τα σχολεία…
και δίπλα του εστέκεται με ανδρεία ο Λεωνίδας κι ο Αλέξανδρος,
ο Παπαφλέσσας κι ο Δραγάσης…
κι η Μπουμπουλίνα κι ο Γέροντας ο αθάνατος Κολοκοτρώνης…

Κι όπου κι αν στρέψεις τη ματιά σ’ αυτήν την άγια τάξη…
Ελλήνων την Ανδρεία θα δεις, πολεμιστών κι Αγίων…
κι αν ίσως ξέχασες ποιοι να ‘ναι όλοι τούτοι, ρώτα μας και θα μάθεις…
Αφού σταθούμε δίπλα σου και με όση δύναμη ψυχής μας όρισαν οι γνώσεις,
θα ξεδιπλώσουμε με φως του Έθνους την Ιστορία
και θα σμιλέψουμε εσένα Έλληνα,
για να ξυπνήσει μέσα σου η ποθητή ανδρεία…

Μα αυτό το μάθημα θαρρώ, δε θα ‘χει πλέον τέλος…
γιατί αθάνατοι είμαστε ως χριστιανοί και Ελλάνιοι Αρχαίοι…
και αφού σου μάθουμε γραφή της πιο μακραίωνης γλώσσας…
αυτής που κλείνει έννοιες μέσα σε τόσες λέξεις…
Κι αφού ακούσεις για Χριστό, Ελλάδα και θυσία…
τότε στο τέλος μόνος σου θα πρέπει να ορίσεις,
αν ξέρεις πλέον να μας πεις «Τι είναι η πατρίδα»…
αν ξέρεις να φιλάς καλά του Λεωνίδα τα στενά μα και τους Μαραθώνες.

Κι όσο τα χρόνια θα περνούν, και νέοι δάσκαλοι, θα ‘ναι οι οδηγοί σου…
πάντα θα περιμένουμε εδώ… στην πόρτα… απ’ το κρυφό σχολειό σου…
πάντα εδώ να έρχεσαι, όταν θα σε πληγώνουν…
όταν το κράτος σε χτυπά, γιατί είχες μέσα το Έθνος…
όταν θα σε προδώσουνε και ολιγοψυχήσεις…
όταν θα σε πολιορκήσουνε οι ξένοι στη Ομόνοια…
όταν θα βεβηλώσουνε όλη την ιστορία…
και θα σε διώξουν οι ιερείς, μακριά απ’ τη θρησκεία…
Όταν θα κινδυνεύσει η Θράκη μας, η Κύπρος, το Αιγαίο…
κι όταν θα προδώσουνε κάθε στρατιώτη νέο…
όταν πια τα όνειρα θα γίνουν εφιάλτες…
και εσύ πια θα ‘σαι μοναχός, χωρίς μεγάλων πλάτες…

ΕΛΑ …θα περιμένουμε πάντα εδώ, ως δεύτεροι γονείς σου…
να σου χαρίσουμε το «ευ ζην» που έψαχνες ματαίως,
μέσα σε πλούτοι και πολιτικούς, σε δόξα… σ’ απληστία…
μα σίγουρα δεν ξέχασες, πως είναι αλλού η ελευθερία…
Θυμάσαι το σου έμαθαν μια μέρα στα σχολεία;;
θυμάσαι που εκρύβεται του Έλληνα η ανδρεία;;
Μα ναι… θυμάσαι…
δάκρυσες, σαν βρήκες την αλήθεια
και ύμνο έναν φώναξες, μαζί με μας ως ΕΝΑΣ:
«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένοι των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα ανδρειωμένοι, Χαίρε, ω! Χαίρε ελευθεριά!
είπες… και σε λυγμούς εξέστασες…».

Έλα …μη κάθεσαι λεπτό… μον’ κάνε το σταυρό σου…
και σαν το Λεωνίδα φώναξε να ακούσουν τον θυμό σου…:
«Μολών λαβέ» θέλω να πεις, … να γράψεις ιστορία…
να δείξεις έμπρακτα ξανά, πως είσαι Ελλήνων γόνος…
που δεν προσκύνησε ποτέ, δεν έκανε τη χάρη σε κανέναν…
δεν κιότεψε… δεν ξέχασε καμιά γενοκτονία…
και έτσι ποτέ δεν πίστεψε σε ελληνοτουρκική φιλία…
δείξε πως στο σχολειό σου μάθανε Ποια είναι η Ελλάδα…
σου μάθαν να ‘χεις μέσα σου μονάχα την Παλλάδα…
αυτή που φύλασσε τη σκέψη της με κράνος της σοφίας…
που ζύγιζε στον πόλεμο, τι ειν’ ηθικόν και πρέπον…
κι ασπίδα είχε μέσα της τη γνώση, την αλήθεια…
Πολέμησε στον βράχο της… και γίνε Παρθενώνας…
που θα ‘χει μέσα την Αγιά Σοφιά, ναοί κι οι δυό Σοφίας…

Μα όλα αυτά για να συμβούν, μέσα από τα σχολεία…
θα πρέπει πρώτα δάσκαλε να θυμηθείς ποιος είσαι,…
να θυμηθείς τον ρόλο σου… που χρόνια ‘χεις ξεχάσει…
γιατί και εσένα πρόδωσε ακόμη κι ο εαυτός σου…
κάνε και πάλι το σωστό… μιμήσου τους Μεγάλους
του Γένους μας δασκάλους…
Και μην ξεχνάς πως το Έθνος μας σε έχει πάλι ανάγκη…

Μέσα από σένα αύριο, η λευτεριά θε να ‘ρθει…
Γι’ αυτό το βράδυ, αντί για προσευχή, κράτησε έναν λόγο…
αυτόν που ο Παλαμάς προέτρεψε στο δάσκαλό σου Ελλάδα:
«Σμίλεψε πάλι δάσκαλε ψυχές
Κι ότι σ΄ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου
Μην τ’ αρνηθείς! θυσίασέ το, ως τη στερνή πνοή σου!
Χτίστ’ το παλάτι δάσκαλε Σοφέ!

Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει, Μην κουρασθείς…
Ειν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά
ο πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει!
Σκάψε βαθειά… Τι κι αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί Τα βάρη που κρατάς σαν άτλαντας στην πλάτη
ΥΠΟΜΟΝΗ! Χτίζε σοφέ… της Κοινωνίας το παλάτι!»

aioniaellinikipisti.blogspot.gr

Πηγή: MacedoniaHellenicLand

Μνήμη Ευαγόρα Παλληκαρίδη

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Τα μεσάνυκτα της 13ης καθώς ξημέρωνε η 14η Μαρτίου 1957 οι Άγγλοι αποικιοκράτες κρέμασαν τον έφηβο αγωνιστή του Κυπριακού Αγώνος Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Ο υπερήφανος Έλληνας μαθητής από την Πάφο είχε προλάβει στα 18 του χρόνια να αναδειχθεί σε σπουδαίο ποιητή, αθλητή και μαχητή υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα. Τον συνέλαβαν με ένα όπλο στο χέρι και μετά από βασανιστήρια τον καταδίκασαν σε θάνατο. Οι δήμιοι ήσαν συνήθως Τουρκοκύπριοι. Ο Κυπριακός Ελληνισμός έδωσε έναν υπέροχο αγώνα από το 1955 έως το 1959 για να διασώσει την εθνική του ταυτότητα και για να αποκτήσει αυτοδιάθεση. Οι μαθητές και οι μαθήτριες ήσαν οι πρωταγωνιστές.

Τέτοιες ημέρες κάθε χρόνο αξίζει να θυμόμαστε τον ωραίο εκείνο αγώνα που συγκλόνισε την Ελλάδα, την Ευρώπη, κάθε ευαίσθητη και πολιτισμένη ψυχή. Στις 3 Μαρτίου θυμόμαστε την αντίστοιχη ημέρα του 1957 με τη θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου στον Μαχαιρά. Την 1η Απριλίου η μνήμη μας στρέφεται στην έναρξη της επικής μάχης των λίγων και πενιχρά εξοπλισμένων κατά των πολλών και σιδερόφρακτων. Τέτοιοι ήσαν πάντα οι αγώνες του Έθνους μας. Δεν φοβηθήκαμε την υπεροπλία των άλλων, διότι πιστεύαμε στα υπέρτερα όπλα μας, τα πνευματικά και ψυχικά.

Σε εποχές κρίσης αξιών και αναζητήσεως προτύπων είναι απαραίτητο να μιλούμε στους νέους μας για τα παλληκάρια της ΕΟΚΑ του 1955. Για τα ελληνορθόδοξα ιδανικά τους που τούς βοηθούσαν να βγουν από το καβούκι του ατομοκεντρισμού και να νιώσουν το μεγαλείο της Ελληνικής Ιστορίας. Πρέπει σήμερα να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να έχουν πρότυπα, αρχές και αξίες. Να μάθουν ότι στη ζωή δεν θα ευτυχήσουν με τις υλικές αξίες του ευδαιμονισμού και του καταναλωτισμού. Να τους απομακρύνουμε από τον ραγιαδισμό που καλλιεργούν ορισμένα σχολικά βιβλία, από τον εθνομηδενισμό κάποιων διανοουμένων μας, από την τουρκολαγνεία των τηλεοπτικών καναλιών.

Ο Βαγορής, όπως αποκαλούσαν οι φίλοι του τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, προσωποποιεί τον αιώνιο έφηβο του Ελληνισμού. Μας θυμίζει τον όρκο των Αθηναίων εφήβων, οι οποίοι εδεσμεύοντο να σέβονται τα ιερά και τα όσια και να παραδώσουν την πατρίδα όχι μικρότερη, αλλά μεγαλύτερη από όση την παρέλαβαν. Οι νέοι μας σήμερα διψούν για αγωνιστικά πρότυπα. Ας τους θυμίσουμε τον Παλληκαρίδη.

Κ.Χ. 6.3.2013

Πηγή: history-of-Macedonia

Μιχ.Παντούλας: Η πατρίδα να μείνει αντρόπιαστη στην ψυχή του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού!

Ανοιχτή επιστολή στην πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας από τον γνώριμο των Βορειοηπειρωτών, κ. Μιχάλη Παντούλα, φιλόλογο και τ. βουλευτή Ιωαννίνων.

Σήμερα, 21 Φεβρουαρίου 2013, που γιορτάζουμε την εκατοστή επέτειο των ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ της πόλης των Ιωαννίνων και του μεγαλύτερου τμήματος της μείζονος Ηπείρου από τον οθωμανικό ζυγό πέντε αιώνων, θεώρησα πρέπον να μιλήσω δημόσια για τη λάθος απόφαση της μητέρας πατρίδας σε βάρος του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού κι απ’ ότι έμαθα με προέκταση στον Ελληνισμό της Πόλης, της Τενέδου και της Ίμβρου.

Τα μεγάλα μυαλά της διοικητικής και πολιτικής γραφειοκρατίας των Αθηνών βρήκαν το φάρμακο να χτυπηθεί στη ρίζα της η οικονομική κρίση, που μαστίζει την Ελλάδα. Και τούτο θα συμβεί αν παύσει να χορηγείται το μικρό χρηματικό βοήθημα στους υπερήλικες Βορειοηπειρώτες, που η ίδια η ελληνική πολιτεία, για προφανείς λόγους, είχε καθιερώσει πριν από μερικά χρόνια.
Θέλω να πιστεύω ότι η ασυνέπεια αυτή, που αν δεν προσέξουμε μπορεί να μετατραπεί σε τραγωδία με δική μας αποκλειστικά ευθύνη, στο τέλος θα αποτραπεί. Όσοι σοφίστηκαν όλα τούτα πρέπει να μάθουν ότι στην κατηγορία των ανθρώπων, που έπαιρναν έως τώρα το μικρό αυτό βοήθημα, είναι οι συμμαθητές του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια από το σχολείο της Πωγωνιανής, οι πατριώτες που το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας τους απένειμε το μετάλλιο του Έθνους γιατί στα κολαστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης του Εμβέρ Χότζα κράτησαν αμόλυντη την ελληνική συνείδηση και ταυτότητα, εκείνοι που σε πείσμα της αλβανικής εθνικιστικής υστερίας μετέδωσαν στα παιδιά και στα εγγόνια τους την περηφάνεια του Έλληνα και οι απόγονοι των εθνικών μας ευεργετών από την Κορυτσά, την Πρεμετή, το Αργυρόκαστρο, τους Αγ. Σαράντα, τη Χειμάρα που τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής τούς στέρησαν από τις οικογένειές τους και τους κατέθεσαν στο ταμείο του Έθνους για τη δόξα της νεοσύστατης Ελλάδας.
Μου είναι αδύνατο να φανταστώ ότι όσοι παίρνουν τέτοιες αποφάσεις ξεχνούν να συμπεριλάβουν στους λογαριασμούς τους τον “πολλαπλασιαστή” του εθνικού ωφέλους και του εθνικού κόστους. Γι’ αυτό και θέλω να ελπίζω -η συνείδησή μου το απαιτεί- η λάθος αυτή απόφαση να αναθεωρηθεί τώρα. Κι αν η πατρίδα το μικρό αυτό χρηματικό βοήθημα θέλει να το κάνει μικρότερο, ας το αποφασίσει. Είναι προφανές ότι το θέμα δεν είναι οικονομικό. Αφορά τον πυρήνα της σχέσης εμπιστοσύνης και αξιοπρέπειας της μητροπολιτικής Ελλάδας με τμήματα του οικουμενικού Ελληνισμού, που στην ιστορική τους διαχρονία διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στην πνευματική και εθνική ολοκλήρωση του Γένους. Για δυο δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, που στον κάθε Έλληνα φορολογούμενο αντιστοιχεί το ποσό των τριών ευρώ το χρόνο, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ντροπιάσει την Ελλάδα.
Και επειδή ο δικός μου λόγος δεν είναι τόσο δυνατός, που να μπορεί να ανατρέψει αποφάσεις, θέλω την ανοιχτή αυτή επιστολή να τη συνοδεύσω με ένα συγκλονιστικό ανέκδοτο κείμενο. Γράφτηκε στα 1956 και εξακολουθεί να είναι επίκαιρο μέχρι σήμερα. Συντάκτης του ο Βορειοηπειρώτης Θύμιος Λιώλης από το Βούρκο των Αγ. Σαράντα. Ο συμμαχητής του Παύλου Μελά, ο οπλαρχηγός του αγώνα για την απελευθέρωση της Ηπείρου και της Αυτόνομης Ήπειρου, ο πρωτοπόρος της αντίστασης εναντίον των Ιταλογερμανών κατακτητών. Ο “άγιος” του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, που η γνώμη του είχε την ίδια απήχηση με τις προφητείες του πατρο-Κοσμά του Αιτωλού. Ο νέος Μακρυγιάννης με την τίμια και καθαρή ψυχή. Την επιστολή μού την εμπιστεύτηκε, πριν από δύο περίπου χρόνια, ο εγγονός του Χρήστος Λιώλης και τον ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό. Έκρινα ωφέλιμο να τη δημοσιοποιήσω τώρα, με την πεποίθηση ότι το δυνατό μήνυμα που αυτή εκπέμπει θα δρομολογήσει θετικές πρωτοβουλίες στο υψηλότερο πολιτικό επίπεδο για την άμεση αναθεώρηση της κυβερνητικής απόφασης, που τη διακρίνει μία απίστευτη όσο και επικίνδυνη επιπολαιότητα. Αναμένουμε…

Ιδού το κείμενο της ιδιόχειρης επιστολής του Θύμιου Λιώλη:

Προς τον Ύπατον Πρόεδρον της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Αμερικής
Αξιότιμον κύριον Κων/ντίνον Δήμαν
Εις Αθήνας

Παιδί μου
Σε σένα τον θαυμάσιον και άξιον αγωνιστήν της ιεράς βορειοηπειρωτικής ιδέας, Σε σένα την πιο μεγάλη ελπίδα της δύσμοιρης Βορειοηπειρωτικής μας πατρίδος, απευθύνεται ένας παλαίμαχος αγράμματος και αντρόπιαστος αγωνιστής, σαν πατέρας για να σου πω πρώτα – πρώτα καλώς ορίσατε, ως ευλαβής προσκυνητής στην ελεύθερη Ελληνική πατρίδα, αλλά παράλληλα να σου ’μολογήσω και τα βάσανα της μαύρης μου ξενιτιάς και των γηρατιών μου το κατάντημα.
Δεν πρόκειται να σας συστηθώ ούτε να σας αραδιάσω τους αγώνας μου που έκαμα -καθήκον μου άλλωστε ελάχιστον προς την αγαπημένη μας πατρίδα- γιατί λίγο πολύ ο Θεός και η τύχη έφεραν την φτωχειά φήμη του ονόματός μου στ’ αυτιά σας. Είμαι ο οπλαρχηγός του Βούρκου Θύμιο-Λιώλης, που από τα νειάτα μου μέχρι τα βαθειά μου γεράματα κράτησα με τιμή το καριοφύλι της Λευτεριάς όσο μπορούσα άξια στον τόπο μας και έχω αθάνατα και αδιάψευστα παράσημα τις άμετρες λαβωματιές στο βασανισμένο μου κορμί.
Όταν ήμουν νέος αλώνιζα τις ράχες και τα κορφοβούνια της πατρίδος μας ωσάν λεύτερος σταυραετός. Τώρα όμως και μάλιστα ύστερα από τον βάρβαρο ξυλοδαρμό που υπέστην στις φυλακές Αβέρωφ υπό των ατίμων Ιταλών, ότε το 1941 συλληφθείς εις Αθήνας και μετέπειτα μεταφερθείς εις Τίρανα, τσακίστηκα και σωροβολιάστηκα κυριολεκτικώς σωματικά και ψυχικά. Μη νομίσης πως το ρίχνω κάτω, όχι θα κρατηθώ υπερήφανος για να μη γίνω περίγελος των εχθρών της πατρίδος μας. Σε σένα όμως που είσαι ένας αγνός αγωνιστής πρέπει να σου πω την αλήθεια.
Η φτωχειά πατρίδα Ελλάς μού εχορήγησε μια φτωχειά σύνταξη οπλαρχηγού τριακοσίων πενήντα δραχμών μηνιαίως αρκετή μόνον για να χορταίνη «ντουάνι» (καπνό) το τσιμπούκι μου. Επειδή στα νειάτα μου και στα γερατιά μου ή αγωνιζόμουν στα βουνά ή βρισκόμουν στα μπουντρούμια των φυλακών, δεν γκαζάντισα για τα γηρατιά μου. Αυτό δεν το λογαριάζω αν και με σφύγγει η ανάγκη της στερήσεως, γιατί αφού δεν πέθανα από τόσα βόλια των αρβανιταραίων δεν θα πεθάνω από ψωμί στην Αθήνα. Αν όμως συμβή το τελευταίο, τότε ασφαλώς προσωπικώς δεν θα πεθάνω ντροπιασμένος, γιατί σε άλλους θα ανήκη το προνόμιο της ντροπής.
Τελευταίως ήρχισαν μια δυσφημιστικήν εκστρατείαν εναντίον μου -προφανώς όργαναν της αλβανικής προπαγάνδας- και κάνουν μια άτιμον κριτικήν της πολύχρονης αγωνιστικής μου δράσεως. Εις αυτούς απάντησεν η τιμητική δι’ εμέ τελευταία αποκήρυξις των Τιράνων. Αν θέλουν πιο ντρίτα απάντηση τους προκαλώ παρ’ όλον τον όγκον χωρίς να λογαριάζω τα 78 μου χρόνια να έρθουν να αναμετρηθούμε εκεί που αναμετρούνται τα παληκάρια. Εκεί θα μάθουν οι συκοφάντες μου τα γιατάκια μου, εκεί θα τους δείξω τις βρύσες πού ‘πινα νερό, εκεί θα βρίσκονται ακόμη άθαφτοι οι συντρόφοι μου και ίσως κάτω από τα απάτητα χιόνια να βρούμε αίμα από τις άμετρες λαβωματιές μου.
Δεν μπορώ να βρω αρχή και τέλος γιατί πενήντα χρόνια ιστορία δεν μπορώ να την συμπεριλάβω σε μια αναφορά μου. Ένα θέλω κυρίως να σου πω, θέλω να σε ιδώ γιατί νομίζω πως τώρα ήρθατε από την πατρίδα και κάτι θα μου πείτε. Επειδή άκουσα και πίστεψα ότι έχεις αισθήματα γνησίου και τιμίου Χειμαρριώτου, θέλω να σε ιδώ. Μη διστάξης να δεχθής έναν αγνόν αγωνιστήν, επειδή έχει το θλιβερόν προνόμιον να είναι πάμπτωχος.
Εκεί που θα πας να προσκυνήσης -όπως έμαθα- τα Άγια χώματα της πατρίδος μας, στείλε τα χαιρετίσματα στους ζωντανούς και τους πεθαμένους από το Θύμιο Λιώλη.
Σε χαιρετώ
Με πατριωτική Αγάπη
Θύμιος Λιώλης
Οπλαρχηγός Βούρκου Β. Ηπείρου

Πρωινός Λόγος

Πηγή: Βορειοηπειρωτικά

ΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΟΡΙΑ

ΑΘΗΝΑ 13-1-2013.

Σε έναν κόσμο που καταρρέει εισερχόμαστε ενώπιον των προκλήσεων με τις σημαίες και τις ιδέες μας απροσκύνητες και ασυνθηκολόγητες. Ο ασκός με τα δεινά που φέρνει στο διάβα του ο δυσώδης διεθνιστικός νεοταξισμός έχει ανοιχθεί γυρεύοντας από τα έθνη να καταθέσουν τα όπλα και τα ιδανικά τους στον δυνάστη του σκότους. Αυτό που καλούν οι πάντες παγκόσμια διακυβέρνηση. Μα ο πρώτος στόχος των εχθρών Θεού και Ανθρώπου παραμένει η Ελλάς και ο Εθνικισμός μας.

Τιμή μας το δίχως άλλο. Δεν πρόκειται να το βάλουμε στα πόδια και δεν πρόκειται να προσκυνήσουμε. Έχουμε μοναδικό σκοπό να πολεμήσουμε και να νικήσουμε. Είμαστε οι εκφραστές του Δικαίου ενάντια στην ανομία της παγκόσμιας τυραννίας. Είμαστε το Έθνος που ανθρωπογεννεί και εκπολιτίζει ολάκερη την οικουμένη ενάντια στους καταστροφείς της ωραιότητας και της φυσικής νομοτέλειας. Είμαστε το Έθνος που ηγεμονεύει επάνω σε μια ανθρωπότητα με το Θείο Φως όταν εκείνη σαν τώρα σέρνεται στα θανατερά μονοπάτια του διεθνούς σιωνισμού.

Διόλου τυχαία λοιπόν δεν είναι η είσοδος στις πλάτες της Ελληνικής Φυλής ύπουλα και άνανδρα των γυρολόγων μισελλήνων που στο πρόσωπο του ελληνόφωνου πολιτικαντισμού χτυπούνε τον μόνο αληθινό τους αντίπαλο και πειραματίζονται για την άθλια παγκόσμια κυριαρχία τους. Βλέπουμε να βαφτίζουν τον πατριωτισμό μας ξενοφοβία όλου του κόσμου οι διεφθαρμένοι. Στα κοινοβούλια της σιωνιστοπροσκυνημένης Εσπερίας, στα βορβορώδη μέσα μαζικού ευνουχισμού αλλά και στα ντόπια καταγώγια του ντόπιου νεοταξισμού. Συντηρητικοί τάχα και προοδευτικοί και λογιστές φυλής και πίστης και περιβαλλοντιστές και προστάτες τάχα της ασφάλειας των λαών.

Μας λέγουν πως θα φτιάξουμε τάχα την Ελλάδα παρέα με το ψευτορωμέϊκο και τον λαθρομεταναστευτικό πολυπολιτισμό που μας κάθισαν στο σβέρκο ώστε να φέρουνε οι δοσάδες της οικουμένης με τους γραικύλους πολιτικούς ταχυδρόμους νέα ήθη σε κοινωνία, πολιτική και θρησκεία. Μας λένε να διώξουμε τον φασισμό εννοώντας τον ελληνικό εθνικισμό διότι επιδίωξή τους είναι να κάμψουν το έθνος.

Και έτσι για να κρύψουν την πρόκληση και να παραπληροφορήσουν το λαό μας, επιτίθενται στην Εθνικιστική Παράταξη Όλων των Ελλήνων. Αυτή είναι η αληθινή αντιπαράθεση. Εθνικισμός και Ελληνισμός και Πίστη Θεού ενάντια στον Καθεστωτικό Διεθνισμό και την Παγκοσμιοποίηση και την Αντίχριστη Τυραννία.

Στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο το εφιαλτικό παραμύθι της παγκόσμιας νεοταξικής συμμορίας αποκαλύπτεται καθημερινά. Το δανεικό χρήμα που εκτόπισε την παραγωγική εθνική οικονομία δίνει τώρα τη θέση του στο πλαστικό και ηλεκτρονικό χρήμα για το «καλό» μας όπως λέγουν προσωρινοί δυνατοί και «διασώστες» και ψευτοσύμμαχοι ακόμη. Τα ακούμε όλα. Από το κυνήγι της φοροδιαφυγής που το σύστημα της κλεπτοκρατίας διατείνεται πως θα φέρει εις πέρας μέχρι την προστασία του περιβάλλοντος και την καταπολέμηση των ληστειών που προκαλεί το ρευστό χρήμα.

Παράλληλα έχουμε και τους πρώτους οίκους πανθρησκειακών συνάξεων που θα στοιβάξουν μαζί χριστιανούς και ισλαμιστές και εβραίους και το σύμπαν ολάκερο. Για να τα βρούμε αναμεταξύ μας λένε πάλι οι έμποροι των εθνών. Που πάει να πει πως ο σκοπός τους είναι να προσκυνήσουμε αυτόν τον κάλπικο πολιτικό και θρησκευτικό ηγέτη που θα μας κάμει να τα βρούμε αρνούμενοι τις διαφορές μας.

Αλλά αυτές οι διαφορές είναι το οξυγόνο της ζωής για εμάς τους Έλληνες. Είναι η Ελευθερία, η Πίστη και η Φυλή μας. Και για να σιγουρευτούν ντόπιοι και αλλοδαποί μισέλληνες πως δεν θα σηκωθούμε εναντίον τους φέρανε λογιστικούς χαλκάδες και ξανασηκώνουν το τουρκοϊσλαμικό μαχαίρι της γειτονιάς μας πάλι απειλητικό για χαλασμό και νέο πλιάτσικο.

Το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα και ο Πιστός Ελληνικός Λαός θα συνεχίσουν το σηκωμό του Γένους που έχει κινήσει σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πλατεία, σε κάθε πόλη και χωριό. Θα δικαιώσουμε τις πατερικές φωνές της Φυλής μας πως από εμάς θα αναστηθεί η Ελλάς και θα κονιορτοποιηθεί το σάπιο σύστημα που μας περιβάλλει. Διότι για τον Έλληνα Εθνικιστή και τον Φυσικό Ελληνισμό το πατριωτικό καθήκον δεν γνωρίζει όρια αλλά γίνεται πράξη χειμαρρώδη με μια αγάπη νομοτελειακή που δεν έχει σύνορα.

Η μοναδική προσωπικότητα και διαφορετικότητα του λαού μας δεν προσφέρεται στον κιμά της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Η δική μας η διακυβέρνηση είναι εθνική, λαϊκή και ελληνική. Είμαστε τα παιδιά και οι συνεχιστές της γενιάς του Εθνάρχη Ιωάννη Μεταξά. Ο μεγάλος εθνικός μας κυβερνήτης είχε πει πως ο Έλληνας πρέπει να κάνει αυτό που πρέπει και ας γίνει ό,τι θέλει. Χρέος μας είναι να μείνουμε Όρθιοι Έλληνες και Άνθρωποι δίχως να λογαριάζουμε προσωπικό κόστος και χωρίς καμία έκπτωση αρχών και αξιών.

Αν είχαν ποτέ σκεφτεί οι ένδοξες γενιές Ελλήνων που προηγήθηκαν μ’ αυτόν τον εκφυλιστικό τρόπο ξοδέματος της ελληνικότητας, σήμερα θα μιλούσαμε άλλη γλώσσα. Θα είχαμε άλλο Θεό, δεν θα υπήρχε η έννοια Πατρίδα, θα ήμασταν κάτι άλλο πλην Ελλήνων.

Ο Λαϊκός Εθνικισμός μας καλεί τον Ελληνισμό σε γενικό συναγερμό για την ανακατάληψη της Πατρίδος και το σπάσιμο των δεσμών του λαού μας. Βαδίζουμε μπροστά με την Ατσάλινη Δύναμη και την Άσβεστη Πίστη θωρακίζοντας ελληνική κοινωνία και παίρνοντας τα σκήπτρα της οικουμένης στα χέρια μας.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ

Πηγή: Εθνικιστικός Αγών

Στέιτ Ντιπάρτμεντ: Πρώτα το όνομα, μετά η ένταξη των Σκοπίων

Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να υποστηρίζουν πρώτα την επίλυση των διαφορών της πΓΔΜ με γειτονικές της χώρες και μετά την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, σύμφωνα με την εκπρόσωπο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Βικτόρια Νούλαντ.

Απαντώντας σε ερώτηση για τη χθεσινή απόφαση του Συμβουλίου των Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την πΓΔΜ, καθώς και για τη θέση της Βουλγαρίας, η κ. Νούλαντ ανέφερε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν δεσμευμένες να βοηθήσουν όλες τις χώρες (των Βαλκανίων) που έχουν ευρωπαϊκές φιλοδοξίες και εκείνες που θέλουν να ενταχθούν στη συμμαχία του ΝΑΤΟ. Όπως επεσήμανε, για εκείνες που θέλουν να ενταχθούν στην ΕΕ, επειδή δεν είμαστε μέλος της Ένωσης, είναι καθήκον της ΕΕ να λάβει τις σχετικές αποφάσεις.

«Όσον αφορά ειδικά την κατάσταση για τη “Μακεδονία”», τόνισε χαρακτηριστικά η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, «πιστεύουμε ότι η “Μακεδονία” και οι γείτονές της πρέπει να συνεχίσουν να αναζητούν μια αξιοπρεπή, πρακτική και αμοιβαία αποδεκτή λύση για τις τρέχουσες διαφορές το συντομότερο δυνατόν, έτσι ώστε αυτές οι πόρτες να μπορούν να ανοίξουν».

Πηγή: Έθνος

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Αν ρίξει κανείς ένα βλέμμα στο Γεωγραφικό Χάρτη, θα δεί ότι η υδρόγειος είναι διαιρεμένη σε τμήματα. Κάθε ένα από τα Τμήματα αυτά αποτελεί ιδιαίτερη χώρα.”Όλες όμως οι χώρες δεν είναι εθνικές. Αυτό σημαίνει ότι οι κοινωνίες, πού ζουν σε κάθε μία από τις χώρες αυτές, δεν είναι εθνικές ομοιογενείς δηλαδή δεν είναι εθνικές κοινωνίες, αλλά αποτελούνται σε μερικές χώρες από πληθυσμούς ανομοιογενείς. Με άλλους λόγους όλες οι κοινωνίες δεν αποτελούν έθνος.Το Έθνος είναι ένα ιδιαίτερο είδος κοινωνίας, το Έθνος προϋποθέτει μία κοινωνία, άλλα περιέχει κάτι περισσότερο από μια απλή κοινωνία, είναι ένα σύνολο ανθρώπων, τούς οποίους συνδέουν μεταξύ τους πλην των κοινωνικών σχέσεων και ορισμένα άλλα στοιχεία, φυσικά, βιολογικά ψυχολογικά, ιστορικά. Τέτοια στοιχεία είναι η κοινή Πατρίδα, ή κοινή καταγωγή, ή φυλετική ομοιογένεια, η κοινή γλώσσα, η κοινή θρησκεία, ό κοινός πολιτισμός, ή κοινή νοοτροπία, τα κοινά ήθη και έθιμα, οι κοινές παραδόσεις, ή κοινή Ιστορία, κοινές εθνικές δόξες ή περιπέτειες, ή κοινή εθνική υπερηφάνεια .

Όλα αυτά αποτελούν παράγοντες της υπάρξεως μιας κοινωνίας. Όσοι περισσότεροι από τους παράγοντες αυτούς υπάρχουν τόσο οι δεσμοί μεταξύ των μελών του έθνους είναι στενότεροι ,και η εθνική συνοχή ισχυρότερη. Και όσο περισσότερα είναι τα μέλη μιας κοινωνίας, πού συνδέονται έτσι, τόσο το Έθνος είναι πιο ομοιογενές

Η χώρα μας ευτυχώς κατόρθωσε μετά ηρωικούς αγώνες να αποκαταστήσει την πλήρη σχεδόν εθνική της ενότητα και η ελεύθερη Ελλάς αποτελεί Έθνος ομοιογενές και συμπαγές. Για μας τούς Έλληνες και για την Ελλάδα άλλου είδους κοινωνική μορφή πλην της εθνικής, δεν είναι νοητή.

Το Έθνος είναι η διαρκής και αθάνατη μορφή τής Ελληνικής Κοινωνίας.
Ζούμε μέσα στην Ελληνική Κοινωνία. Αποτελούμε όχι μόνον ιστορικά, αλλά και βιολογικά και φυσιολογικά, αναπόσπαστα μέλη της ελληνικής φυλής. Αυτό αποτελεί μία αλήθεια πού κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί.

Αλλά τα στοιχεία αυτά που δημιουργούν τούς φυσικούς δεσμούς των ανηκόντων στο Έθνος, δεν αρκούν για την ύπαρξη ενός έθνους ισχυρού και συμπαγούς. Απαιτείται και κάτι άλλο, ουσιώδες και απαραίτητο στοιχείο. Το στοιχείο αυτό, πού και αυτό γεννιέται φυσικά, αλλά αναπτύσσεται και δυναμώνει με τη διαπαιδαγώγηση είναι ή εθνική συνείδηση η Εθνική ψυχή.

Είναι το λεγόμενο Εθνικό φρόνημα. Είναι η συνείδηση των ατόμων, πού ζουν σε ορισμένη στιγμή, ότι αποτελούν μέλη αναπόσπαστα του Έθνους και ότι η Εθνική ζωή αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση της ατομικής. Είναι η πίστη της υπάρξεως του Έθνους, η πίστη της ανάγκης της υπάρξεως του, ή πίστη της αξίας του Έθνους. Είναι η ενότης σκέψεων και αισθημάτων, πού προϋποθέτει την πίστη στην κοινή εθνική αποστολή. Είναι η συναίσθηση ότι το πρώτον καθήκον είναι να υπερασπίσει την ακεραιότητα της Πατρίδος και να εργαστεί για την πρόοδο της. Είναι ή πίστη αλλά και η θέληση να εργαστεί με όλες του τις δυνάμεις, και μέχρι θυσίας τής ζωής του, για την διατήρηση της Πατρίδος και για την καλύτερη εκπλήρωση τής ιστορικής της αποστολής.

Η συνείδηση αυτή αποτελεί μία συνεκτική ιδέα, μία κεντρομόλο δύναμη, πού έλκει τα άτομα στο να συσπειρωθούν και να αποτελέσουν ένα σύνολο με άρρηκτη συνοχή, ένα σύνολο συμπαγές και ισχυρό.

Αυτό δημιουργεί εκείνο που αποκαλείται εθνική αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη πού δεν είναι μόνο φυσική, ένστικτη, υποσυνείδητη αλλά που με τη διαπαιδαγώγηση γίνεται ενσυνείδητη, θεληματική και επιτακτικό καθήκον.

Ποια είναι η σχέση μας προς την Ελληνική Κοινωνία, την Πατρίδα.
Η σχέση μας είναι ότι είμαστε υπηρέτες σε ότι άφορα την Πατρίδα, αφοσιωμένα παιδιά της. Επομένως η σχέση μας προς την ελληνική Πατρίδα είναι σχέση στενότατη, ακόμη στενότερη από τη σχέση του παιδιού προς τους γονείς του και η αφοσίωση είναι απόλυτη! Είναι η κατανόηση ότι όλοι μαζί αποτελούμε ένα σύνολο αλληλένδετο. Γιατί τότε μόνο, όταν είμαστε ένας λαός ενιαίος και αδιαίρετος, όταν όλα τα άτομα, πού συγκροτούν το λαό αυτό είναι αλληλέγγυα μεταξύ τους όταν κάθε άτομο αισθάνεται και πιστεύει ότι ή δυστυχία του άλλου είναι και δυστυχία δική του, αποτελούμε πραγματικά ένα Έθνος, ικανό να αναπτύσσει την εσωτερική του ζωή σε πολιτισμό, ακμή και πρόοδο, αλλά και ικανό να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε πίεση από το εξωτερικό.

Για να επιτευχθεί όμως αυτό πρέπει να θυσιάσουμε μέρος του εαυτού μας και ηθικά και υλικά, χάριν του Συνόλου. Να θυσιάσουμε τον ατομικισμό μας. Γιατί ουδείς είναι ελεύθερος, αλλά όλοι είμαστε υπηρέτες της Πατρίδος μας. Πρέπει να κατανικήσουμε τον εγωισμό μας, τον ατομικισμό μας.

Από χιλιάδες χρόνια το Έθνος μας έδωσε τα ωραιότερα δείγματα εθνικών αγώνων ανδρείας, ηρωισμού και κατορθωμάτων. Από χιλιάδες χρόνια το Έθνος μας υπήρξε δημιουργός Αξιών, περισσότερο από κάθε άλλο Έθνος, προσφέροντας στο ανθρώπινο γένος τις βάσεις του σημερινού του πολιτισμού.

Πρέπει επομένως να αισθανόμαστε εθνική υπερηφάνεια για το παρελθόν μας. Είναι το παρόν και το μέλλον. Το Έθνος δεν αποτελείται μόνον από τις παρελθούσες γενεές, αλλά από τη σημερινή, αλλά και τις μέλλουσες. Εάν περάσουμε δίχως να εξασφαλίσουμε την μέλλουσα γενεά της Ελλάδος, θα έχουμε διαπράξει το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της Ελλάδος.

Το Έθνος συνδυάζει παρελθόν, παρόν και μέλλον. ‘Η έννοια του Λαού, λαμβανομένη κακώς ως απλό αριθμητικό σύνολο των διαβιούντων σε μια χώρα, δεν έχει σχέση με το Έθνος. Με το Έθνος συνδέονται εκείνοι μόνον πού έχοντας τις προαναφερθείσες ιδιότητες ενώνονται με την ψυχική ταυτότητα, πού είναι ό εθνική συνείδηση.

Το οργανικό αυτό σύνολο αποτελεί το λαό πού αντιπροσωπεύει σε δεδομένη στιγμή, την ανθρώπινη του έθνους υπόσταση.

Ό λαός επομένως, υπό την εθνική του έννοια, δεν συμπίπτει ούτε προς όλη την κοινωνία τής χώρας, αλλά ούτε και προς όλους τους υπηκόους του Κράτους Και αυτό γιατί είναι δυνατόν μέλη του έθνους να βρίσκονται ατά ξένα και να είναι μάλιστα και ξένοι υπήκοοι, να διατηρούν όμως την εθνική τους συνείδηση. Άφ’ ετέρου δε είναι δυνατόν να μην αποτελούν μέλη του Έθνους άτομα πού έχουν την ελληνική υπηκοότητα, αλλά δεν εμφορούνται από πατριωτική συνείδηση, όπως επίσης και άτομα, πού ανήκουν σε ξένες εθνικές μειονότητες.

Ή εθνική συνείδηση εκφράζεται με εθνικούς ύμνους, με έπη με σύμβολα. “Όλα συμβολίζουν την Πατρίδα και την κάνουν αισθητή στην καρδιά του καθενός σε κάθε τόπο και χρόνο. Συμβολίζουν την ενότητα των γενεών τού Παρελθόντος και του Μέλλοντος. Συμβολίζουν την ομοιογένεια, την εθνική συνέχεια των γενεών στην ιδία Πατρίδα, την εθνική αλληλεγγύη. Διεγείρουν το πατριωτικό αίσθημα και καθιστούν συνειδητά τα εθνικά καθήκοντα, πού επιβάλλονται σε κάθε Έλληνα.

Η Ελλάς είναι ή μεγάλη μάννα όλων μας. Είθε εμείς τα παιδιά της να ετοιμάσουμε ευτυχισμένο μέλλον για τα παιδιά μας και να κάμουμε κάθε θυσία και να υποστούμε κάθε στέρηση με χαρά και αγαλλίαση, για την ανύψωση του ελληνικού μας πολιτισμού, το μεγαλείο του “Έθνους και το μέλλον της Φυλής.

Το Έθνος είναι ένα σύνολο. Και το Ελληνικό Έθνος, πηγή του πολιτισμού και του Πνεύματος της Δύσεως πρέπει να ξαναβρεί τον εαυτό του. Αυτό είναι το ενικό περιεχόμενο, πού πρέπει να έχει μια Ελληνική Κυβέρνηση για να εμπνέει εμπιστοσύνη στους πολίτες της.

Για να γίνουμε, Έθνος συσσωματωμένο σε ένα σύνολο, χωρίς πάθη και μίση και εθνοκτόνους διχασμούς, χρειαζόμαστε πειθαρχία. Μόνον έτσι θα υψώσουμε υπερήφανοι τη σημαία του Πολιτισμού μας. μόνον έτσι θα κρατήσουμε τη θέση μας στον Κόσμο.

Για να μπορέσει όμως το Έθνος να σηκώσει υπερήφανα το κεφάλι του χρειάζεται Εθνική Κυβέρνηση, όπου να μην είναι ποτέ έρμαια της ιδιοτροπίας των κομμάτων. Μόνο τότε ό λαός ενωμένος, χωρίς εσωτερικές διαιρέσεις, με ομόνοια και πειθαρχία, μπορεί να αντιμετωπίσει τα σκοτεινά σχέδια των εχθρών του. Μόνο τότε διατηρεί υψηλό το φρόνημα και ακέραιη την ελληνική ψυχή του. Μόνο τότε θα φθάσει στο ύψος εκείνο, που θα του επιτρέψει να λύση τα προβλήματα τής ζωής του και τής ευημερίας του. Μόνο τότε θα εντείνει όλες τις δυνάμεις και θα δημιουργήσει και πάλι το Νέο Πολιτισμό του. Άλλη προϋπόθεση για την Αναδημιουργία του Έθνους, είναι η έξαρση των Ιδεωδών του και ή πίστη σ’ αυτά. Μέσα σε κάθε ελληνική ψυχή υπάρξουν μερικά πράγματα ουσιωδέστατα, πού σκεπάζουν όλα τα άλλα: Είναι τα Εθνικά Ιδεώδη. Το σύνολον τους είναι το Εθνικό Φρόνημα.

Αυτό ακριβώς προσπάθησε με κάθε μέσο ό κομμουνισμός να διαλύσει, επειδή γνώριζε ότι αντιτίθεται στο εθνοκτόνο έργο του. Αλλά δεν μπόρεσε, δεν μπορεί -και δεν θα μπορέσει ποτέ- γιατί αποτελεί τη συνολική ψυχή του έθνους.

Η πίστη και η αφοσίωση σ αυτά, καθιστούν το Έθνος απρόσβλητο από τις υπονομεύσεις της υποστάσεως του και εμφυσούν στους πολίτες του τα αισθήματα της υπερηφάνειας και της αυτοθυσίας, δεδομένου ότι τα Έθνη δεν γίνονται μεγάλα παρά όταν οι πολίτες έχουν τα αισθήματα αυτά βαθιά ριζωμένα. Όταν σε πλήρη ειρήνη και ευτυχία είναι έτοιμοι και αποφασισμένοι να δώσουν ότι τούς ζήτηση η Πατρίδα. Απαραίτητη προϋπόθεση για την εμφύσηση των αισθημάτων αυτών στους πολίτες, για την έξαρση της πίστεως στα Ιδεώδη είναι μια Εθνική Κυβέρνηση.

Μια κυβέρνηση για να είναι Εθνική, πρέπει να ανήκει σε όλο το Έθνος. Από την ώρα πού θα αναλάβει τις ευθύνες δεν έχει το δικαίωμα να δημαγωγεί, ούτε να απευθύνεται στα ποταπά ένστικτα του πλήθους. Πρέπει να αποτείνεται προς όλους, να τούς υποδεικνύει και εν ανάγκη να τούς επιβάλει να σκέπτονται γενικά, προς το συμφέρον όλου του Έθνους. Κανείς δεν μπορεί, ούτε και επιτρέπεται να βρίσκει το δικό του συμφέρον όταν το Έθνος δυστυχεί, γιατί το Έθνος αποτελεί ένα κοινωνικό σύνολο και οι Κοινωνίες δεν αποτελούνται από άτομα όπως λένε διάφορες αναρχικές φιλοσοφίες. Οι Κοινωνίες αποτελούνται από ομάδες. Ό κάθε άνθρωπος δεν είναι μόνος του. Εκτελεί μία εργασία. Και μαζί με τούς άλλους, πού εκτελούν την ιδία εργασία και έχουν τα ίδια συμφέροντα και τις ίδιες σκέψεις, αποτελεί ένα σύνολον. Γι’ αυτό, το συμφέρον του συνόλου, προέχει του συμφέροντος του ατόμου. Έτσι το Κράτος είναι εθνικό και δι αυτού κυβερνάται ολόκληρο το Έθνος.

«Προορισμός του Έλληνος
είς τόν κόσμον αυτόν ,
ήτο καί είναι εις κάθε έποχήν,
σήμερα καί αύριον,
ό εξανθρωπισμός της οικουμένης»

Περικλής Γιαννόπουλος

Πηγή: Αιώνια Ελληνική Πίστη