Η Ελλάδα μετατρέπεται σε «πεδίο» πολιτικών συγκρούσεων των αλβανικών κομμάτων

Η εθνικιστική προεκλογική καμπάνια στην Αλβανία φαίνεται πως δεν επηρεάζει μόνον τη ζωή των αλβανών υπηκόων εντός της αλβανικής επικράτειας. Επηρεάζει και τους αλβανούς μετανάστες που έχουν τα στέκια τους στους δρόμους και στις πλατείες της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης καθώς και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδος.

Όπως είναι γνωστό το τελευταίο διάστημα ο πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Έντι Ράμα αλλά και ο πρόεδρος του LSI Ιλίρ Μέτα, έχουν επισκεφτεί την Αθήνα και διάφορες άλλες πόλεις της Ελλάδας προσπαθώντας να συγκεντρώσουν τους ψήφους των αλβανών μεταναστών και να ανεβάσουν το πολιτικό και εθνικό τους φρόνημα.

Φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν τα ελληνικά κόμματα θα ερχόταν με ελληνικές σημαίες στην Βόρειο Ήπειρο για την προεκλογική τους καμπάνια.

Βέβαια είδαμε τι συνέβη πρόσφατα όταν εκπρόσωποι των κομμάτων της Ελληνικής βουλής επισκέφθηκαν την Βόρειο Ηπειρο για να τιμήσουν τους ήρωες του έπους του ’40, ήρθαν και αντιμετώπισαν έναν ακραίο και παράλογο εθνικισμό.

Ενώ την ίδια ώρα οι Αλβανοί διοργάνωναν συνεδριάσεις σε αίθουσες και πλατείες στην Ελλάδα με μεγάλες αλβανικές σημαίες. Όπως πάντα, στην υπηρεσία αυτών των κομμάτων και «Βορειοηπειρώτες», οι οποίοι είτε μένουν μόνιμα στην Ελλάδα και έχουν αποχτήσει την Ελληνική ιθαγένεια, είτε δραστηριοποιούνται στην Αλβανία.

Μερικοί απ’ αυτούς μάλιστα, σε συνεργασία με κάποιους των ελλαδίτικων κομμάτων και άλλων της Σοσιαλιστικής Διεθνούς –που πρόσφατα «επιβράβευσε» την εθνικιστική ρητορική του Ράμα εκλέγοντάς τον στην θέση του αντιπροέδρου- φωνάζουν και για την ένωση του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Αυτό και αν είναι τραγικό!

Πως μπορεί, ένας Έλληνας υπήκοος, με Ελληνική ιθαγένεια να ψηφίζει ένα ανθελληνικό κόμμα;! Πως μπορεί να στηρίζει ένα αλβανικό κόμμα που έχει εδαφικές βλέψεις κατά της πατρίδας του;! Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα μετατρέπεται άθελά της σε «πεδίο» πολιτικών συγκρούσεων των αλβανικών κομμάτων. Πολλοί ανθέλληνες αλωνίζουν στην Πατρίδα μας και κανείς δεν ανησυχεί…

Πηγή: Aftonomi.gr

Οι αγώνες του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού για την πατρογονική του γη μέσα από τα δημοτικά τραγούδια

Οι αγώνες του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού για να συγκρατήσουν και διαφυλάξουν τα πατρώα του εδάφη, τη γη που κληρονόμησαν από αρχαίους χρόνους και έως σήμερα, ήταν πολλοί και σκληροί. ΄Ηταν αιματηροί. Μόνον έτσι μπόρεσαν να κρατηθούν και να κρατήσουν ζωντανή την εθνική τους ταυτότητα και αξιοπρέπεια. Χωρίς τη δική τους γη, να μπορούν να φτιάξουν εκκλησία και να στηρίξουν το σπίτι, την οικογένεια, χωρίς το δικό τους χωράφι και το λιβάδι, δεν θα είχαν μπορέσει να έρθουν ως στο σήμερα και να επιβιώσουν ως γνήσιοι έλληνες. Φυσικά, με πολλές θυσίες, πρωτάκουστες, μέσα σε αιώνες σκλαβιάς ανατολίτικων βαρβάρων. Τη βαρβαρότητα αυτή, καλύτερα απ’ όλους τους λαούς της Βαλκανικής την γνώρισαν οι Ελληνες, διότι δεν υπέκυψαν, δεν αλλαξοπίστησαν και τήρησαν άθικτη την εθνική τους ταυτότητα.

Φυσικά για το γεγονός και για όσα αναφέρουμε μιλούν πολλά ιστορικά στοιχεία. Θα θέλαμε να αναφερθούμε και σε μερικά δημοτικά τραγούδια-μαρτυρία των αγώνων και θυσιών του τόπου μας.

Ένα απ’ αυτά είναι το δημοτικό τραγούδι για έναν απ’ τους καπετάνιους του Βούρκου, το ΘΩΜΑ ΣΠΥΡΟ. Ο γνωστός καπετάνιος Θ. Σπύρος, κατάγονταν απ΄ το χωριό Καινούργιο, νομού Αγίων Σαράντα. Στις αρχές του 19ου αιώνα (1862-1866) με πολλές πιέσεις και εκβιασμούς, τούρκοι αγάδες και διάφοροι στρατιωτική υπάλληλοι της Υψηλής Πύλης, προσπαθούν να κάνουν τσιφλίκι όλα τα χωριά του Βούρκου, ακόμα και των ορεινών περιοχών. Πότε με τη βία, πότε με στημένες δικαστικές δίκες, πότε με πλαστά έγγραφα, οστεοποιώντας τα κεφαλοχώρια της Βορείου Ηπείρου. Ο καπετάνιος Θωμάς Σπύρος, για να μπορέσει να βοηθήσει το δικό του χωριό, το Καινούργιο και τα γειτονικά χωριά στην περιοχή του Βούρκου, μπόρεσε να πάει στην Κωνσταντινούπολη, στην Υψηλή Πύλη και να εξασφαλίσει τα απαραίτητα έγγραφα (ταπιά) που μαρτυρούσαν πως αυτά ήταν ελεύθερα χωριά και όχι τσιφλίκια. Δυστυχώς όμως, κατά την επιστροφή του, στην πόλη του Δελβίνου την ώρα που πήγαινε να τα παρουσιάσει στις τοπικές αρχές τον δολοφόνησαν… Αυτό λένε και οι στίχοι του τραγουδιού.

«…Το μάθαταν τί γίνηκε, Καπετάν Σπύρο Θωμά,
Τούτη την εβδομάδα, Θωμά Σπύρο Καπετάνιε!

Στου Δελβίνου το παζάρι (επωδός)
Το Θωμά Σπύρο σκότωσαν
Μέσ’ στου σαραγιού την πόρτα…

-Θωμά μ΄ μωρέ Θωμά μ΄
Θωμά μ΄ και ποιος σε σκότωσε
Ωρ΄ν΄από τους Δελβινιώτες;

-Μονά – μωρέ μονάχος μου λαβώθηκα…»

Όπως είναι γνωστό κι απ΄ την ιστορία, την ίδια περίοδο ξέσπασε η μεγάλη αγροτική εξέγερση των χωριών του Δελβίνου που κράτησε περίπου απ΄ το 1862 ως στο 1866. Τότε διοργανώθηκε η μεγάλη πορεία χιλίων αγροτών προς το τουρκικό διοικητήριο των Γιαννίνων με τα γένια στο χέρι τα οποία και πέταξαν στην αυλή του διοικητηρίου ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Μεταξύ των άλλων διοργανωτών και υποστηριχτών, όπως του Καπετάνιου απ΄ το χωριό Καινούργιο, το Θωμά Σπύρου, εμπνευστή της ήταν και ο Φιλήμων Κίτσιος, μια άλλη εξέχουσα θρησκευτική, πνευματική προσωπικότητα με καταγωγή απ΄ το χωριό ΄Αγιος Ανδρέας της περιοχής του Θεολόγου. Είναι αυτός που μπόρεσε να πάει στην Κωνσταντινούπολη ως εκπρόσωπος του αγροτικού κινήματος για τα δικαιώματα των αγροτών.

Ενα άλλο τραγούδι, γνωστό κι αυτό στο Β/Η χώρο, είναι το τραγούδι της Δρόβιανης. Πολλές φορές ο Αλή Πασάς, προσπάθησε να κάνει τσιφλίκια του τη Δρόβιανη και τη Λεσινίτσα. Πότε με πονηριές, πότε με χρήματα και πότε με βασανισμούς των κατοίκων του χωριού. Ο Πράτσικας ήταν ο πρόεδρος της Δρόβιανης, τον οποίο κάλεσε ο Αλή Πασάς να υπογράψει και να παραδώσει το χωριό του ως τσιφκλίκι. Στο περιστατικό αυτό αναφέρεται το παρακάτω δημοτικό τραγούδι.

«Ολος ο κόσμος κι ο ντουνιάς, φοβερέ μ΄Αλή Πασιά
σε προσκυνάει βεζύρ αφέντη.

Ενα χωριό είν΄η Δρόβιανη, φοβερέ μ΄Αλή Πασιά,
δεν προσκυνάει, βεζύρ αφέντη.

Σε πολεμάει με τα φλουριά φοβερέ μ΄Αλή Πασιά,
και με τα γρόσια βεζύρ αφέντη.

Σε πολεμάει ο Πράτσικας, «
για το χωριό του «

Στα Γιάννινα τον πάισανε, «
αλυσωμένο, «

Γραμματικός τον πρόσταξε, «
για να βουλώσει, «

Τη Δρόβιανη δεν την πουλώ, «
τσιφλίκι δεν την κάνω, «

Του λιώσανε τα κόκκαλα «
στις αλυσίδες, «

Η Δρόβιανη όμως, έμεινε ελεύθερη και όχι τσιφλίκι. Ο πρόεδρος του χωριού ο Πράτσικας, έδωσε τη ζωή του για την ελευθερία της!

Αναφέρουμε κι ένα άλλο τραγούδι. Κάνει λόγο για τη σύγκρουση των Κοκάτων του Δελβίνου με τους Λεσινιτσιώτες. Κι αυτοί, οι Κοκάτες, ζητούσαν να κάνουν τσιφλίκι τη Λεσινίτσα. Ξεκίνησαν με στρατό απ΄το Δέλβινο να δώσουν μάχη με όπλα, ώστε να μπορέσουν να υποχρεώσουν τους κατοίκους να γίνουν ραγιάδες τους. Παρουσιάζουμε το σχετικό δημοτικό τραγούδι:

«Οι μπέηδες συνάχτηκαν μες΄στα ψηλά σαράγια,
να παν να καταχτήσουνε την κάψω Λεσινίτσα.
Στο Δέλβινο δειπνήσανε,στα Σάδια ξημερώνουν
και στην Αγιά Παρασκευή φυλούσε καραούλι.

Το καραούλι τους άφησε,μπροστά να προχωρήσουν,
να φάνε το κεφάλι τους,πίσω να μη γυρίσουν.

Δημήτρης Τσιάβος φώναξε από τον Κακοτόπο:
-Που πάς Σελίμι κερατά μέσα στη Λεσινίτσα,
δεν είναι σύκα να τα φας,λεμόνια να τα ζύψεις,
Είναι παιδιά λεσιτσινά,λεβέντες παλικάρια,
και παίρνουν αίμα καθαρό μές΄στα ματόφρυδά σου.»

Για το ίδιο γεγονός και άλλες επιδρομές των μπέηδων του Δελβίνου και του Αλή Πασά προς τη Δρόβιανη και τη Λεσινίτσα κάνει λόγο και το ακόλουθο τραγούδι:

«Δεν σ΄το΄πα ΄γω πασιά μου
δεν σ΄το΄πα γω βεζύρη:
Με τα χωριά μη πιάνεσαι
και με τη Λεσινίτσα.

Μάσε τ΄ασκέρι σου, πασιά
και πάψε το ντουφέκι.

Δεν είναι σύκα να τα φας
νεράντζια να τα ζύψεις.

Είναι παιδιά Λεσιτσινά
γερόντοι Δροβιανίτες*…»

Φυσικά υπάρχουν και πολλά άλλα τραγούδια, στα οποία θα αναφερθούμε μελλοντικά.
*«Γερόντοι Δροβιανίτες» εννοεί τους σοφούς, γραμματισμένους ανθρώπους της Δρόβιανης.

Πηγή: Aftonomi.gr

Μιχ.Παντούλας: Η πατρίδα να μείνει αντρόπιαστη στην ψυχή του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού!

Ανοιχτή επιστολή στην πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας από τον γνώριμο των Βορειοηπειρωτών, κ. Μιχάλη Παντούλα, φιλόλογο και τ. βουλευτή Ιωαννίνων.

Σήμερα, 21 Φεβρουαρίου 2013, που γιορτάζουμε την εκατοστή επέτειο των ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ της πόλης των Ιωαννίνων και του μεγαλύτερου τμήματος της μείζονος Ηπείρου από τον οθωμανικό ζυγό πέντε αιώνων, θεώρησα πρέπον να μιλήσω δημόσια για τη λάθος απόφαση της μητέρας πατρίδας σε βάρος του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού κι απ’ ότι έμαθα με προέκταση στον Ελληνισμό της Πόλης, της Τενέδου και της Ίμβρου.

Τα μεγάλα μυαλά της διοικητικής και πολιτικής γραφειοκρατίας των Αθηνών βρήκαν το φάρμακο να χτυπηθεί στη ρίζα της η οικονομική κρίση, που μαστίζει την Ελλάδα. Και τούτο θα συμβεί αν παύσει να χορηγείται το μικρό χρηματικό βοήθημα στους υπερήλικες Βορειοηπειρώτες, που η ίδια η ελληνική πολιτεία, για προφανείς λόγους, είχε καθιερώσει πριν από μερικά χρόνια.
Θέλω να πιστεύω ότι η ασυνέπεια αυτή, που αν δεν προσέξουμε μπορεί να μετατραπεί σε τραγωδία με δική μας αποκλειστικά ευθύνη, στο τέλος θα αποτραπεί. Όσοι σοφίστηκαν όλα τούτα πρέπει να μάθουν ότι στην κατηγορία των ανθρώπων, που έπαιρναν έως τώρα το μικρό αυτό βοήθημα, είναι οι συμμαθητές του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια από το σχολείο της Πωγωνιανής, οι πατριώτες που το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας τους απένειμε το μετάλλιο του Έθνους γιατί στα κολαστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης του Εμβέρ Χότζα κράτησαν αμόλυντη την ελληνική συνείδηση και ταυτότητα, εκείνοι που σε πείσμα της αλβανικής εθνικιστικής υστερίας μετέδωσαν στα παιδιά και στα εγγόνια τους την περηφάνεια του Έλληνα και οι απόγονοι των εθνικών μας ευεργετών από την Κορυτσά, την Πρεμετή, το Αργυρόκαστρο, τους Αγ. Σαράντα, τη Χειμάρα που τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής τούς στέρησαν από τις οικογένειές τους και τους κατέθεσαν στο ταμείο του Έθνους για τη δόξα της νεοσύστατης Ελλάδας.
Μου είναι αδύνατο να φανταστώ ότι όσοι παίρνουν τέτοιες αποφάσεις ξεχνούν να συμπεριλάβουν στους λογαριασμούς τους τον “πολλαπλασιαστή” του εθνικού ωφέλους και του εθνικού κόστους. Γι’ αυτό και θέλω να ελπίζω -η συνείδησή μου το απαιτεί- η λάθος αυτή απόφαση να αναθεωρηθεί τώρα. Κι αν η πατρίδα το μικρό αυτό χρηματικό βοήθημα θέλει να το κάνει μικρότερο, ας το αποφασίσει. Είναι προφανές ότι το θέμα δεν είναι οικονομικό. Αφορά τον πυρήνα της σχέσης εμπιστοσύνης και αξιοπρέπειας της μητροπολιτικής Ελλάδας με τμήματα του οικουμενικού Ελληνισμού, που στην ιστορική τους διαχρονία διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στην πνευματική και εθνική ολοκλήρωση του Γένους. Για δυο δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, που στον κάθε Έλληνα φορολογούμενο αντιστοιχεί το ποσό των τριών ευρώ το χρόνο, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ντροπιάσει την Ελλάδα.
Και επειδή ο δικός μου λόγος δεν είναι τόσο δυνατός, που να μπορεί να ανατρέψει αποφάσεις, θέλω την ανοιχτή αυτή επιστολή να τη συνοδεύσω με ένα συγκλονιστικό ανέκδοτο κείμενο. Γράφτηκε στα 1956 και εξακολουθεί να είναι επίκαιρο μέχρι σήμερα. Συντάκτης του ο Βορειοηπειρώτης Θύμιος Λιώλης από το Βούρκο των Αγ. Σαράντα. Ο συμμαχητής του Παύλου Μελά, ο οπλαρχηγός του αγώνα για την απελευθέρωση της Ηπείρου και της Αυτόνομης Ήπειρου, ο πρωτοπόρος της αντίστασης εναντίον των Ιταλογερμανών κατακτητών. Ο “άγιος” του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, που η γνώμη του είχε την ίδια απήχηση με τις προφητείες του πατρο-Κοσμά του Αιτωλού. Ο νέος Μακρυγιάννης με την τίμια και καθαρή ψυχή. Την επιστολή μού την εμπιστεύτηκε, πριν από δύο περίπου χρόνια, ο εγγονός του Χρήστος Λιώλης και τον ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό. Έκρινα ωφέλιμο να τη δημοσιοποιήσω τώρα, με την πεποίθηση ότι το δυνατό μήνυμα που αυτή εκπέμπει θα δρομολογήσει θετικές πρωτοβουλίες στο υψηλότερο πολιτικό επίπεδο για την άμεση αναθεώρηση της κυβερνητικής απόφασης, που τη διακρίνει μία απίστευτη όσο και επικίνδυνη επιπολαιότητα. Αναμένουμε…

Ιδού το κείμενο της ιδιόχειρης επιστολής του Θύμιου Λιώλη:

Προς τον Ύπατον Πρόεδρον της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Αμερικής
Αξιότιμον κύριον Κων/ντίνον Δήμαν
Εις Αθήνας

Παιδί μου
Σε σένα τον θαυμάσιον και άξιον αγωνιστήν της ιεράς βορειοηπειρωτικής ιδέας, Σε σένα την πιο μεγάλη ελπίδα της δύσμοιρης Βορειοηπειρωτικής μας πατρίδος, απευθύνεται ένας παλαίμαχος αγράμματος και αντρόπιαστος αγωνιστής, σαν πατέρας για να σου πω πρώτα – πρώτα καλώς ορίσατε, ως ευλαβής προσκυνητής στην ελεύθερη Ελληνική πατρίδα, αλλά παράλληλα να σου ’μολογήσω και τα βάσανα της μαύρης μου ξενιτιάς και των γηρατιών μου το κατάντημα.
Δεν πρόκειται να σας συστηθώ ούτε να σας αραδιάσω τους αγώνας μου που έκαμα -καθήκον μου άλλωστε ελάχιστον προς την αγαπημένη μας πατρίδα- γιατί λίγο πολύ ο Θεός και η τύχη έφεραν την φτωχειά φήμη του ονόματός μου στ’ αυτιά σας. Είμαι ο οπλαρχηγός του Βούρκου Θύμιο-Λιώλης, που από τα νειάτα μου μέχρι τα βαθειά μου γεράματα κράτησα με τιμή το καριοφύλι της Λευτεριάς όσο μπορούσα άξια στον τόπο μας και έχω αθάνατα και αδιάψευστα παράσημα τις άμετρες λαβωματιές στο βασανισμένο μου κορμί.
Όταν ήμουν νέος αλώνιζα τις ράχες και τα κορφοβούνια της πατρίδος μας ωσάν λεύτερος σταυραετός. Τώρα όμως και μάλιστα ύστερα από τον βάρβαρο ξυλοδαρμό που υπέστην στις φυλακές Αβέρωφ υπό των ατίμων Ιταλών, ότε το 1941 συλληφθείς εις Αθήνας και μετέπειτα μεταφερθείς εις Τίρανα, τσακίστηκα και σωροβολιάστηκα κυριολεκτικώς σωματικά και ψυχικά. Μη νομίσης πως το ρίχνω κάτω, όχι θα κρατηθώ υπερήφανος για να μη γίνω περίγελος των εχθρών της πατρίδος μας. Σε σένα όμως που είσαι ένας αγνός αγωνιστής πρέπει να σου πω την αλήθεια.
Η φτωχειά πατρίδα Ελλάς μού εχορήγησε μια φτωχειά σύνταξη οπλαρχηγού τριακοσίων πενήντα δραχμών μηνιαίως αρκετή μόνον για να χορταίνη «ντουάνι» (καπνό) το τσιμπούκι μου. Επειδή στα νειάτα μου και στα γερατιά μου ή αγωνιζόμουν στα βουνά ή βρισκόμουν στα μπουντρούμια των φυλακών, δεν γκαζάντισα για τα γηρατιά μου. Αυτό δεν το λογαριάζω αν και με σφύγγει η ανάγκη της στερήσεως, γιατί αφού δεν πέθανα από τόσα βόλια των αρβανιταραίων δεν θα πεθάνω από ψωμί στην Αθήνα. Αν όμως συμβή το τελευταίο, τότε ασφαλώς προσωπικώς δεν θα πεθάνω ντροπιασμένος, γιατί σε άλλους θα ανήκη το προνόμιο της ντροπής.
Τελευταίως ήρχισαν μια δυσφημιστικήν εκστρατείαν εναντίον μου -προφανώς όργαναν της αλβανικής προπαγάνδας- και κάνουν μια άτιμον κριτικήν της πολύχρονης αγωνιστικής μου δράσεως. Εις αυτούς απάντησεν η τιμητική δι’ εμέ τελευταία αποκήρυξις των Τιράνων. Αν θέλουν πιο ντρίτα απάντηση τους προκαλώ παρ’ όλον τον όγκον χωρίς να λογαριάζω τα 78 μου χρόνια να έρθουν να αναμετρηθούμε εκεί που αναμετρούνται τα παληκάρια. Εκεί θα μάθουν οι συκοφάντες μου τα γιατάκια μου, εκεί θα τους δείξω τις βρύσες πού ‘πινα νερό, εκεί θα βρίσκονται ακόμη άθαφτοι οι συντρόφοι μου και ίσως κάτω από τα απάτητα χιόνια να βρούμε αίμα από τις άμετρες λαβωματιές μου.
Δεν μπορώ να βρω αρχή και τέλος γιατί πενήντα χρόνια ιστορία δεν μπορώ να την συμπεριλάβω σε μια αναφορά μου. Ένα θέλω κυρίως να σου πω, θέλω να σε ιδώ γιατί νομίζω πως τώρα ήρθατε από την πατρίδα και κάτι θα μου πείτε. Επειδή άκουσα και πίστεψα ότι έχεις αισθήματα γνησίου και τιμίου Χειμαρριώτου, θέλω να σε ιδώ. Μη διστάξης να δεχθής έναν αγνόν αγωνιστήν, επειδή έχει το θλιβερόν προνόμιον να είναι πάμπτωχος.
Εκεί που θα πας να προσκυνήσης -όπως έμαθα- τα Άγια χώματα της πατρίδος μας, στείλε τα χαιρετίσματα στους ζωντανούς και τους πεθαμένους από το Θύμιο Λιώλη.
Σε χαιρετώ
Με πατριωτική Αγάπη
Θύμιος Λιώλης
Οπλαρχηγός Βούρκου Β. Ηπείρου

Πρωινός Λόγος

Πηγή: Βορειοηπειρωτικά