Ας Μιλήσουμε Επιτέλους: Παγκόσμιο ρεκόρ θράσους από τον Ερντογάν!

Παγκόσμιο ρεκόρ θράσους από τον Ερντογάν!

Κατηγορίες Erdogan ότι ο Assad εμπλέκεται σε συναλλαγές με πετρέλαιο με το ΙΚ. Η κυβέρνηση του Σύρου προέδρου Bashar al Assad αγοράζει και μεταπωλεί πετρέλαιο από κοιτάσματα που ελέγχει η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ), κατήγγειλε σήμερα ο Τούρκος πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan.«Το καθεστώς του Άσαντ υποστηρίζει την τρομοκρατική οργάνωση ΙΚ. Αυτή την στιγμή, μέλη της κυβέρνησης του Assad ενέχονται σε αγορές και πωλήσεις πετρελαίου του ΙΚ», δήλωσε ο Erdogan στην Σύνοδο του Ατλαντικού Συμβουλίου Ενέργειας και Οικονομίας στην Κωνσταντινούπολη.Το Σάββατο ο υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής John Kerry κατηγόρησε τον Σύρο πρόεδρο ότι αγοράζει αργό από τζιχαντιστές του ΙΚ, που το διακινούν λαθραία από τις περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχο τους.Σε πρόσφατη συνέντευξη του στο γαλλικό περιοδικό Valeurs Actuelles, ο Assad υποστήριξε ότι η Τουρκία –από όλες τις χώρες στην περιοχή– διαδραμάτισε τον πιο αρνητικό ρόλο στην συριακή κρίση, προσφέροντας άνδρες, οπλισμό, πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών και οικονομική βοήθεια στο ΙΚ, ενώ παράλληλα αγοράζει πετρέλαιο από τους τζιχαντιστές.Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ

Source: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους: Παγκόσμιο ρεκόρ θράσους από τον Ερντογάν!

Σκόπια: Σε κόμικς ο Αλεκσαντάρ Μακεντόνσκι

Ο Νίτσε Ντιμόφσκι, ο οποίος στο τελευταίο του βιβλίο, ανακοίνωσε ότι ανακάλυψε (…στα Σκόπια) τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, είναι ο συγγραφέας των κειμένων των κόμικς που κυκλοφόρησαν με τον Αλεκσαντάρ Μακεντόνσκι, τα σκίτσα είναι του Ζόραν Τάνεφ.

Η έκδοση καλύπτει 50 σελίδες και αρχίζει από τη γέννηση του Αλεξάνδρου και φθάνει μέχρι τη μάχη της Χαιρώνειας, όταν ήταν 16 ετών, γράφει το σκοπιανό δημοσίευμα.

Πηγή: Γεώργιος Εχέδωρος

Η Αλβανική Μαυρό- Κόκκινη Συμμάχια, το μακρύ χέρι της Τουρκίας.

Το εβδομαδιαίο αλβανικό περιοδικό MAPO σε άρθρο που υπογράφει ο Αλφρεντ Λέλα, επισημαίνει τον κίνδυνο επιστροφής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια μέσω του νέου κόμματος του Κρέσνικ Σπαχίου.

Σε προχθεσινό δημοσίευμα του, γράφει για την εξάρτηση του Σπαχίου, αρχηγού του ακραίου πολιτικού κόμματος, της μαυρο-κόκκινης συμμαχίας και ότι αυτό κινείται σαν το μακρύ χέρι της Τουρκίας μέσα στην Αλβανία, έχοντας σκοπό τη διείσδυση και την εφαρμογή του νεο-οθωμανισμού στα Βαλκάνια.

Κατηγορεί επίσης τον Σπαχίου, ότι δικτυώνεται στις ΗΠΑ με την «βοήθεια» διπλωματικών και άλλων στελεχών που η Τουρκία διατηρεί εκεί.

Συμπληρώνει ότι το γνωστό πολιτικό δόγμα του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών Νταβούτογλου, βασίζεται, στην ιδέα της επιρροής στα Βαλκάνια ώστε σταδιακά να επιρρεάσει και τελικά να μετατρέψει σε ένα περιβάλλον όπως ήταν επί οθωμανικής αυτοκρατορίας. Δόγμα το οποίο επιχειρεί να εφαρμόσει σε όλες τις περιοχές που παλαιότερα ανήκαν στους Οθωμανούς.

Μέχρι στιγμής στην Αλβανία η εφαρμογή του συγκεκριμένου σχεδίου, συνδέεται στενά με τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως κολέγια, σχολεία και πανεπιστήμια, αλλά και μέσα ενημέρωσης με τα οποία η Τουρκία «περνάει» τα νεο-οθωμανικά σχέδια της. Μήπως κάτι μας θυμίζει;

Πηγή: Maccunion

Η θέση του Αγίου Όρους απέναντι στο Μακεδονικό Ζήτημα

Το Άγιον Όρος παραδεδομένον ολοψύχως εις την εργασίαν της μετανοίας και της προσευχής αποφεύγει τον σχολιασμόν της συντόμως παρερχομένης επικαιρότητος. Ζων όμως κρισίμους καταστάσεις και φοβούμενον κυοφορίας επικινδύνων γεγονότων συμπάσχει μετά τον θεόπλαστον άνθρωπον γεγονότα, τα καταφθάνοντα εις τας ακοάς του. Ούτως αναγκάζεται ενίοτε εις λύσιν της υπευθύνου σιωπής του, ότε η αλήθεια διακυβεύεται και η Ιστορία παραχαράσσεται. Τοιούτον τι συμβαίνει σήμερον δια της υπούλου επιθέσεως κατά της ελληνικότητος της Μακεδονίας.
Το Άγιον Όρος δια της παρούσης επιθυμεί να συμβάλη εις την πρόληψιν παντός κακού και εις την εμπέδωσιν της ηρεμίας και ησυχίας, την οποίαν μεγάλην ανάγκην έχει ο κόσμος. Ειδήμονες εξεφράσθησαν ήδη αρίστως και περισσότερον επιστημονικώς περί της ελληνικότητος της Μακεδονίας. Ευρήματα και επιγραφαί, πρόσωπα και ονόματα και γεγονότα επιβεβαιώνουν περιτράνως του λόγου το αληθές και πας τίμιος, ειλικρινής και πεπολιτισμένος άνθρωπος δύναται ευχερώς και ανέτως να ανεύρη ταύτα, όπου αν θελήση.
Η Αγία Γραφή εις το βιβλίον του Προφήτου Δανιήλ αναφέρει εξ αιώνας προ Χριστού περί του Έλληνος Βασιλέως εκ Μακεδονίας Μεγάλου Αλεξάνδρου, του οποίου το πολιτιστικόν έργον είναι γνωστόν εις όλους και μοναδικόν εις την ιστορίαν της ανθρωπότητος. Εις δε τας Πράξεις των Αποστόλων αναφέρεται εκτενώς το όραμα του Αποστόλου Παύλου εις Τρωάδα και η επίσκεψις εις τας πόλεις της Μακεδονίας, ένθα ομιλεί και γράφει αριστοτεχνικώς την ελληνικήν. Ενταύθα συνηντήθη ο χριστιανισμός και ο Ελληνισμός και εξ αυτών εκυοφορήθη ο Βυζαντινός Πολιτισμός, ο οποίος έως της σήμερον μαρτυρείται εισέτι εις άπασαν την Μακεδονίαν και ιδιαιτέρως εις την ιεράν αθωνικήν Χερσόνησον.
Η απόκοσμος μοναστική πολιτεία του Αγίου Όρους εις την οποίαν διαβιούν από αιώνων μετ’ αδιασαλεύτου χριστιανικής ειρήνης και θεοδότου ομονοίας Ορθόδοξοι Μοναχοί από τας ανά την Οικουμένην παροικίας των Ορθοδόξων, βλέπουσα ταραχήν, συνοχήν και αδικίαν εθνών εις τας γειτνιάζουσας χώρας των Βαλκανίων, ποιείται θερμοτάτην έκκλησιν προς πάσαν κατεύθυνσιν και πάντα αρμόδιον, παρακαλούσα και προτρέπουσα τα προς ειρήνην, ασφάλειαν και δικαιοσύνην.
Η ειρήνη, ως απότοκος της δοκαιοσύνης, θα φέρη την ασφάλειαν και την τάξιν και δεν θα οδηγήση εις ανιέρους πράξεις ανελευθερίας και αθέσμων διεκδικήσεων. «Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης» κατά την Αγίαν Γραφήν, διότι αύτη θα διατηρήση έκαστον λαόν εντός των ορίων αυτού άνευ επιθυμίας διεκδικήσεως όσων ανήκουν εις άλλους και σφετερισμού και παραχαράξεως της πνευματικής και ιστορικής κληρονομίας γειτόνων.
Οι Ελληνοορθόδοξοι, δια μοναχών κυρίως πρωτεργατών, ως των Θεσσαλονικέων αυταδέλφων Κυρίλλου και Μεθοδίου, κατέστησαν μετόχους της Ορθοδόξου Πίστεως και του πολιτισμού αυτών τους λαούς των Βαλκανίων. Η σαγινεύουσα Θεία Λατρεία εισήλθε εις την αχανή Ρωσίαν και λίκνον του μοναχισμού της χώρας αυτής υπήρξεν ο ιερός Άθως. Οι ιεροί αυτοί άνδρες και άλλοι, των οποίων ο κατάλογος θα ήτο μακρός, εις ουδένα επώλησαν την ταυτότητά των.
Θα ανέμενε κανείς από τους λαούς τούτους να είναι ευγνώμονες προς το Έθνος, το οποίον τους ευηργέτησεν. Εάν τούτο τυγχάνει δυσκατόρθωτον, τουλάχιστον ας μη ζητούν τίτλους ιδιοκτησίας επί της γης των ευεργετών των.
Κατανοούντες ευκόλως σήμερον ότι το νεόκοπον κρατίδιον των Σκοπίων ενδύεται ξένα ενδύματα και παρουσιάζεται εις τον κόσμον δι’ ονόματος ανήκοντος σαφώς και πλήρως τεκμηριωμένως ιστορικώς εις άλλους, ημείς οι μοναχοί ως απόγονοι αυτών, οι οποίοι με θείον ζήλον μεταλαμπάδευσαν το φως της Ορθοδοξίας και του πολιτισμού εις τους κύκλω λαούς, διαμαρτυρόμεθα δικαίως και εντόνως. Τούτο πράττομεν, διότι διαβλέπομεν πρωτοφανή αδικίαν, η οποία διασαλεύει επικινδύνως την θείαν ειρήνην μεταξύ ομοδόξων ομόρων λαών.
Παρακαλούμεν εκ βαθέων τους αρχηγούς κυρίως των Ορθοδόξων λαών, όπως μη στηρίζουν την παράφορον αδικίαν ταύτην και γίνονται αιτία επικινδύνου αναταραχής, τας συνεπείας της οποίας είναι αδύνατον να αποφύγη και η ησυχαστική αθωϊκή Πολιτεία.
Ειρηνεύετε, λοιπόν, παρακαλούμεν ολοθέρμως εν εαυτοίς και μη μεταίρετε όρια αιώνια, τα οποία εχαράχθησαν δι’ αίματος. Η ειρήνη, εν των πολιτιμωτέρων πραγμάτων εις τον κόσμον, είναι εύκολον να χαθή εις ελάχιστον χρόνον και υπό του παραμικρού αδεξίου χειρισμού, η επαναφορά όμως αυτής, ως γνωστόν, δεν επιτυγχάνεται αν δεν δεχθή σπονδάς ανθρωπίνου αίματος, συνοδευομένας υπό χειμάρρων δακρύων.
Ειρηνεύετε, διότι η μακαριότης των λαών δεν στηρίζεται εις τους σφετερισμούς, τας παραχαράξεις, τας αθέσμους αναγνωρίσεις, τας διαρπαγάς, τας επεκτάσεις αλλά μάλλον εις την φιλοπονίαν, την πρόοδον και την ειρήνευσιν. «Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου» και των γειτόνων ημών νυχθημερόν εκτενώς προσευχόμεθα διαπύρως προς τον Ειρηνάρχην, Ειρηνοδότην και Ειρηνοφόρον Ουράνιον Πατέρα ημών ίνα παράσχη ταύτην δαψιλώς εις την εξαιρετικώς ευαίσθητον περιοχήν των Βαλκανίων εις τον γεωγραφικόν χώρον των οποίων υπάγεται και η αυτοδιοίκητος, υπό την Ελληνικήν επικυριαρχίαν και την ευλογούσαν σκέπην του Οικουμενικού Πατριαρχείου, υπερχιλιετής αγιορειτική Πολιτεία.
Ομιλούμεν όχι δια να ομιλώμεν απλώς, μη αποβλέποντες εις ανθρωπίνους σκοπιμότητας και εκτιμήσεις. Αναφερόμεθα όχι εις αλλοθρήσκους αλλ’ εις ομοδόξους, τους οποίους από αιώνων συνδέει κοινή πίστις και παράδοσις ιερά. Η διάστασις μεταξύ ομοδόξων λαών είναι φοβερόν και λυπηρόν πράγμα. Διό και το Σχίσμα των Σκοπίων αποτελεί πηγήν πολλών δεινών, εν των οποίων είναι και η επέκτασις της Ουνίας, το ανόσιον έργον της οποίας έχει ήδη καταδικασθή από πάντας τους Ορθοδόξους λαούς.
Άπαντες ημείς, οι φέροντες το τίμιον μοναχικόν ένδυμα ως στολήν υπηρεσίας της προς Θεόν και άνθρωπον αγάπης, εν νηφαλιότητι και ειρήνη καρδίας ποιούμεν έκκλησιν προς πάσαν κατεύθυνσιν δια την εξαφάνισιν της αδικίας και την αποσόβισιν τν εξ αυτής κινδύνων, της οικειοποιήσεως δηλονότι υπό των Σκοπίων όλως ξένων τίτλων και συμβόλων.
Απευθύνομεν έκκλησιν προς τους άρχοντας των Σκοπίων, να αναθεωρήσουν την στάσιν των και να συμβάλουν εις την εδραίωσιν της σταθερότητος, ίνα γευθούν και ούτοι τους γλυκείς καρπούς του ημέρου βίου, ως μέγα μέρος του λαού των ασφαλώς επιθυμεί. Διότι θεωρούμεν βέβαιον ότι οι κάτοικοι των Σκοπίων θα κατανοήσουν ότι σφετεριζόμενοι ξένα στοιχεία, δεν αδικούν μόνο εκείνους εις τους οποίους ανήκουν ταύτα αλλά κυρίως αδικούν τους εαυτούς των, ως να μην έχουν ιδικήν των παράδοσιν και πολιτισμόν.
Απευθύνομεν λόγον αναθεωρήσεως προς τους ηγέτας ομοδόξων λαών και μάλιστα ενίους εξ αυτών, οι οποίοι δια της αναγνωρίσεως του ως άνω κρατιδίου δημιουργούν μέγα πρόβλημα εις την ειρήνην τν Βαλκανίων.
Εν ταπεινώσει λόγον φιλαδελφίας απευθύνομεν και προς τους αγιωτάτους Πομενάρχας των Ορθοδόξων Εκκλησιών, των φίλων χωρών, ίνα δια της εγκαρδιότητός των και δια τρόπων, τους οποίους καλύτερον γνωρίζουν εκείνοι, συμβάλουν εις την απομάκρυνσιν των μελανών νεφών εκ των συνόρων μας.
Εις τας ευγενείς καρδίας και την ορθήν κρίσιν των ηγετών της Δύσεως και της μεγάλης υπερατλαντικής χώρας των Η.Π.Α. απευθύνομεν λόγον, ίνα κατά το μέτρον των δυνάμεών των επέμβουν, ίνα επικρατήση πολιτική νηνεμία, ελευθεροποιός και χαροποιός δια πάντας. Η μικρά Ελλάς έχει μεγάλην την προσφοράν εις τον παγκόσμιον πολιτισμόν και η ελαχίστη ανταπόδοσις ταύτης θα ήτο η άμεσος δικαίωσίς της.
Τελευτώντες, ημείς οι πολυετώς ασκούμενοι και αγωνιζόμενοι εις Άγιον Όρος, ένα πνευματικόν χώρον με Πανορθόδοξον και Οικουμενικήν αποστολήν, οι χίλια έτη και πλέον ειρηνικώς διαβιούντες και τύπον εις πάντας παραδίδοντες αγαστής συμβιώσεως∙ οι εν τη πολυωδύνω ταύτη περιοχή της Μακεδονίας εγκαταβιούντες και Αγιορείται άπαντες καλούμενοι∙ εν μια καρδία και χείλεσιν αναξίοις υψώνομεν ικετήριον φωνήν προς τον Φιλάνθρωπον Θεόν ημών, όπως λαλήση εις τας καρδίας των κρατούντων και συνετίση ταύτας προς ειρήνευσιν των λαών και αποσόβησιν παντός κακού. Αμήν.
Άπαντες οι εν τη Εκτάκτω Διπλή Ιερά Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι των είκοσιν Ιερών και Ευαγών Μονών του Αγίου Όρους Άθω.

(πρώτη δημοσίευση στο διαδίκτυο
από τις ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ)
Πηγή: περιοδικό ΠΡΩΤΑΤΟΝ,,
τεύχος 37,
Σεπτ.-Οκτ. 1992

Πηγή: Maccunion

Γιγαντιαία προτομή του Μ. Αλέξανδρου θα λαξευτεί κοντά στη Θεσσαλονίκη

Γιγαντιαία προτομή του Μ. Αλέξανδρου θα λαξευτεί στα Κερδύλλια Όρη. Η όψη που θα έχουν τα Κερδύλλια Όρη μετά την κατασκευή της προτομής του μεγάλου στρατηλάτη (Φωτογραφία: Ταχυδρόμος)

Η γιγαντιαία προτομή του Έλληνα στρατηλάτη θα λαξευτεί στα Κερδύλλια Όρη, πάνω από την Ασπροβάλτα, ένα γεωγραφικό χώρο που συνδέθηκε ιστορικά με το Μέγα Αλέξανδρο. Ο λόφος που επιλέχθηκε βρίσκεται ανάμεσα στους δήμους Αρεθούσας και Αγ. Γεωργίου, με θέα το Στρυμωνικό Κόλπο, 80 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη, στον οδικό άξονα προς την Καβάλα.

Η υπό κατασκευή εθνική οδός θα απέχει 200 μέτρα από το μνημείο. Σε εκτενές άρθρο του περιοδικού Ταχυδρόμος, αναφέρεται ότι η ιδέα γεννήθηκε πριν από πέντε χρόνια από τον γλύπτη Τάσο Παπαδόπουλο, με αφορμή τη γνωστή επιθυμία του Έλληνα στρατηλάτη προς τον αρχιτέκτονα Δεινοκράτη να λαξευτεί η προτομή του στον Αθω, ώστε να φαίνεται ότι αναδύεται από τη θάλασσα κοιτώντας τις κτήσεις του και τον υπόλοιπο κόσμο. Η κατασκευή της προτομής του Μέγα Αλέξανδρου θα είναι η μεγαλύτερη τέτοιου είδους (mountain carving) καλλιτεχνική προσπάθεια στην Ευρώπη. Για το σκοπό αυτό έχει συσταθεί το μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ίδρυμα «Ο επί Όρους Αλέξανδρος», το οποίο έχει ήδη συλλέξει 15 εκατομμύρια δολάρια από προσφορές ομογενών.

Η κατασκευή θα διαρκέσει οκτώ έως δέκα χρόνια. Η προτομή θα έχει ύψος 80 μέτρα και πλάτος 57 μέτρα. Ο βράχος θα λαξευτεί από τέσσερις εκπαιδευμένους γλύπτες που, επεξεργαζόμενοι στοιχεία ειδικού προγράμματος σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, θα προχωρούν την κατασκευή με γεωμετρικού συσχετισμούς. Μόλις το έργο προχωρήσει, οι γλύπτες που θα λαξεύουν το βουνό θα αυξηθούν σταδιακά σε οκτώ. Καθένας από αυτούς θα χρειαστεί δεκάδες εργάτες ως τεχνική υποστήριξη. Στην πλήρη ανάπτυξη το έργο περιλαμβάνει επιμορφωτικό χώρο, συνεδριακό κέντρο, αμφιθέατρο, σταθμούς ανάπαυσης και αναψυχής, ειδικές οδικές προσβάσεις και χώρους στάθμευσης. Ο ορεινός όγκος έχει ύψος 600 μέτρα και τις ημέρες που έχει καθαρή ατμόσφαιρα θα είναι ευδιάκριτο από το Άγιον Όρος.

Πηγή: Η ασπίδα του Αχιλλέα

Ο ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ… ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΚΚΕ ΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ

Tο 1912, οι εβραίοι της Θεσσαλονίκης, συγκέντρωσαν και παρέδωσαν στην Τουρκία το μυθικό ποσό των 650.000.000 χρυσών λιρών ενώ μέλη της εβραϊκής κοινότητας, συγκρότησαν εθελοντικό σώμα και πολέμησαν κατά του Ελληνικού στρατού

Ο Ελληνισμός τα τελευταία χρόνια καλείται να αντιμετωπίσει ένα μέτωπο εσωτερικών και εξωτερικών απειλών, οι οποίες σχετίζονται άμεσα με την επιβίωσή του ως έθνους, άπτονται της Εθνικής του Κυριαρχίας αλλά και της διαφυλάξεως της Εθνικής του υποστάσεως. Μία από τις βασικότερες εξωτερικές επιβουλές, η δυσμενής έκβαση της οποίας συνεπάγεται την πρόκληση μίας νέας Εθνικής τραγωδίας, αναίμακτης αυτή τη φορά αλλά εξ ίσου οδυνηρής με τις προγενέστερες αιματηρές, είναι αυτή η οποία σχετίζεται με το λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα. Θραύση, στην κυριολεξία, κάνει και η ανθελληνική προπαγάνδα, η οποία διεξάγεται σε εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού, αναφορικά με το μείζονος σημασίας αυτό Εθνικό θέμα. Πρωτοπόροι, στην ανθελληνική αυτή εκστρατεία, τίθενται και πάλι οι εβραίοι, οι οποίοι καταβάλλουν τιτάνιες ομολογουμένως προσπάθειες, προκειμένου να «αποδείξουν» την… σλαβική καταγωγή των Μακεδόνων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα επ’ αυτού, είναι η περίπτωση της μεταπτυχιακής ερευνήτριας του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, Αναστ. Καρακασίδου, η οποία υπό την προτροπή και συνεπικουρία του εβραίου ανθρωπολόγου Χέρτσφελντ, πανεπιστημιακού καθηγητή του Χάρβαντ, παρουσίασε μία ιστορική ανθρωπολογική εργασία, δια της οποίας αμφισβητεί την Ελληνική προέλευση των Μακεδόνων. Πρέπει να τονισθεί, ότι σύμφωνα με υφιστάμενες, απόλυτα εξακριβωμένες πληροφορίες, το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο, δέχεται επί πολλών ετών τις γενναιόδωρες οικονομικές χορηγίες, του ουγγροεβραίου βαθύπλουτου επιχειρηματία Τζωρτζ Σόρος, ο οποίος ως γνωστόν στηρίζει την οικονομία των Σκοπίων. Οι σιωνιστές, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, προκειμένου να παραχαράξουν και να διαστρεβλώσουν, με τους συνεργούς τους, την ιστορία. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι και η «Ευρωπαϊκή Ιστορία» του επίσης εβραίου Ντυροζέλ, η οποία κυκλοφόρησε ευρύτατα προ ολίγων ετών, παρέλειψε τυχαία (!) κάθε αναφορά στην Ελλάδα. Αποκαλύπτεται λοιπόν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο βιασμού της ιστορικής πραγματικότητας και της αλήθειας.

«Η ιστορία των Εβραίων της Μακεδονίας»
Το 1993, το κρατικό έκτρωμα των Σκοπίων, εξέδωσε το βιβλίο του Αλεξάντερ Μπατκόβσκι «Η ιστορία των Εβραίων της Μακεδονίας», στο οποίο αναφέρεται, η σύμπνοια που διέκρινε τους εβραίους και τους σκοπιανούς. Ανάμεσα στα άλλα θέματα που θίγει ο συγγραφέας, κάνει λόγο για τη συμβολή των εβραίων στην επανάσταση του «’Ιλλιντεν», η οποία είχε ως αποτέλεσμα την θανάτωση χιλιάδων Ελλήνων, με στόχο την ανεξαρτητοποίηση της Μακεδονίας, κάνοντας μνεία στον ηγετικό ρόλο, των εβραίων αδελφών Καμχή, σε αυτή την εξέγερση.
Σε συνέδριο το οποίο διεξήχθη εξ’ άλλου στη Θεσσαλονίκη (Νοέμβριος 1992), με θέμα τις Εβραϊκές Κοινότητες της Νοτιανατολικής Ευρώπης κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες, η εβραία «ιστορικός» Ρένα Μόλχο, η οποία μάλιστα τυγχάνει και πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης του… Ελληνικού Εβραϊσμού, προέβη σε ψευδείς ισχυρισμούς της μορφής, ότι η πλειοψηφία των κατοίκων της Θεσσαλονίκης ήταν εβραίοι, κατά το 1912. Εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι παραδέχθηκε την αντίδραση των εβραίων της περιοχής, στην ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης στον Εθνικό Ελληνικό κορμό. Στο σημείο ακριβώς αυτό θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι εβραίοι, δια του περιοδικού τους «Χρονικά» (τεύχος Σεπτεμβρίου – Οκτωβρίου 1992), έχουν προβάλλει την «άποψη» του τουρκοεβραίου περιηγητή Ελβιγιά Τσελεμπή ότι «…ο πρώτος κτίσας την πόλιν ταύτην (την Θεσσαλονίκης), ήταν ο Σολομών!».

Στο συνέδριο, είχε τοποθετηθεί ο ιστορικός κ. Σκορδύλης, ο οποίος ανέφερε τις παρασκηνιακές προσπάθειες τις οποίες κατέβαλλαν οι εβραίοι για τη διεθνοποίηση της Μακεδονίας υπό ιουδαϊκή διοίκηση, ενώ επίσης τόνισε τη συγκρότηση μικτής τουρκο-βλαχο-εβραϊκής επιτροπής, με έδρα την Κωνσταντινούπολη, έργο της οποίας υπήρξε η προώθηση της αυτονόμησης της Μακεδονίας. Οι άξιοι διάδοχοι σε μισελληνισμό του δημίου Χ. Κίσσιγκερ, ανάβουν στην κυριολεξία φωτιές, υποδαυλίζοντας με τη μέθοδο της τεχνητής οξύνσεως, μέσω του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ανύπαρκτα ζητήματα, π.χ. αυτά τα περί μειονοτήτων Αρβανιτών και Βλάχων, εμμένοντας ταυτόχρονα στη θέση περί υπάρξεως σλαυομακεδόνων. Ακόμη τα Σκόπια έχουν αναθέσει την προβολή των θέσεών τους σε παγκόσμιο επίπεδο, στην μεγαλύτερη αμερικανοεβραϊκή εταιρεία δημόσίων σχέσεων, την «Hill and Κnowlton», στην οποία έχει καταφύγει, καθόλου συμπτωματικά, και η Τουρκία…

Η ανάμειξη των εβραίων ιδρυτών του ΚΚΕ Μπεναρόγια και Βεντούρα
Η αδιαμφισβήτητη ανάμειξη των εβραίων ιδρυτών του ΚΚΕ Αβραάμ Μπεναρόγια και Κουν Βεντούρα, οι οποίοι μάλιστα ως βουλευτές του ιδίου κόμματος, έθεσαν θέμα ανεξαρτητοποιήσεως της Μακεδονίας το 1927 μέσα στην Ελληνική Βουλή, στην τρισάθλια απόπειρα διασπάσεως της Μακεδονικής γης από τον Ελλαδικό κορμό, φωτίζει αρκετά το παρασκήνιο. Η εβραϊκή καταγωγή του Υπουργού Εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας Καρντέλι, ο οποίος διετέλεσε ΥΠ.ΕΞ. επί των ημερών διακυβερνήσεως της χώρας από τον εβραιοκροάτη Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, δεν είναι γεγονός τυχαίο. Αμφότεροι υπήρξαν εμπνευστές και θεμελιωτές του ομοσπόνδου κρατιδίου της «Μακεδονίας».

Ανέκαθεν οι σιωνιστές στόχευαν στην απόσπαση της Μακεδονίας. Οι ραδιουργίες τους, σε όλα τα επίπεδα, το αποδεικνύουν. Από τα χρόνια ήδη της τουρκοκρατίας, ο εβραϊκής καταγωγής Ταάλ Μπέης, είχε επιδοθεί στην σφαγή του Μακεδονικού Ελληνισμού. Ακόμη και η ίδρυση του Μακεδονικού Κομιτάτου των Βουλγάρων, τρομοκρατική – δολοφονική οργάνωση που τόσο βασάνισε τον Μακεδονικό Ελληνισμό κατά τα έτη 1900-1908, ήταν έμπνευση, που υλοποιήθηκε από τους βουλγαρίζοντες κρυπτοεβραίους Γιόζεφ και Γιάγκοφ. Μεταγενέστερα, το 1905, η επανάσταση του «’Ιλλιντεν», όπως προαναφέρθηκε, στηρίχθηκε κατά ένα μεγάλο μέρος στην ενεργό συμμετοχή των εβραίων, υπό την ηγεσία των αδελφών Καμχή.

Την ίδια μισελληνική στάση, επέδειξαν οι σιωνιστές κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Ειδικότερα το 1912, οι εβραίοι της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι έλεγχαν τη στοά «Αλιάνς», συγκέντρωσαν, υπό μορφή εράνου και παρέδωσαν στην Τουρκία το μυθικό ποσό των 650.000.000 χρυσών λιρών (Δημοσίευμα Εφημερίδας «Εστία», 9 Οκτωβρίου 1912), ενώ μέλη της εβραϊκής κοινότητας, συγκρότησαν εθελοντικό σώμα και πολέμησαν κατά του Ελληνικού στρατού, στο πλευρό των Τούρκων.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει ν’ αναφερθεί ότι ουδέποτε, κατά την αρχαιότητα, η Θεσσαλονίκη διέθετε ισχυρή εβραϊκή κοινότητα. Από της ιδρύσεως μάλιστα της πόλεως (4ος αιών π.Χ.) μέχρι σήμερα, ο πληθυσμός της συμπεριελάμβανε ελάχιστο αριθμό εβραίων, τόσο μηδαμινό στον αριθμό, ώστε οι ιστορικοί δεν ασχολήθηκαν καν με την καταγραφή του. Όταν ο Σαούλ ή Παύλος επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη τον 1ο αιώνα μ.Χ. η εβραϊκή παροικία ήταν αρκετά ισχνή.

Ο κατακλυσμός της Θεσσαλονίκης από εβραίους, άρχισε να πραγματοποιείται κατά τον 16ο αιώνα, όταν οι εβραίοι εγκαταλείπουν ομαδικώς την Ισπανία, συνεπεία των διώξεων που υπέστησαν από την Ιερά Εξέταση. Σημαντικό ρεύμα εβραίων προς την Θεσσαλονίκη, παρατηρείται επίσης προς το 1720-1730, προερχόμενο από την Ιταλία. Το ρεύμα αυτό δεν προέρχεται από διωγμούς, αλλά εκδηλώνεται όταν οι εβραίοι διαπιστώνουν ότι λόγω της οθωμανικής κατοχής, μπορούν να εξαπλώσουν ασυδότως τις εκμεταλλευτικές τους δραστηριότητες σε ελληνικό έδαφος, όπως και το πράττουν, όσο καλύτερα μπορούν.

Χαρακτηριστικό είναι και το παρακάτω από τις ίδιες τις εβραϊκές μαρτυρίες (περιοδικό «Χρονικά», τεύχος Μαίου-Ιουνίου 1994, σελ. 24): «Στα 1821, κατά την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης, πολλοί χριστιανοί της Θεσσαλονίκης συνελήφθησαν. Για την απελευθέρωσή τους, οι Τούρκοι αξιωματούχοι εισέπραξαν ως λύτρα 440.000 γρόσια. Για να συγκεντρώσουν αυτό το ποσόν οι χριστιανοί, δανείσθηκαν από Εβραίους τραπεζίτες προς 30-50% επιτόκιο, με ενέχυρο τιμαλφή και σκεύη των ναών, λαμβάνοντας μετρητά το ένα δεύτερο ή ένα τρίτο της αξίας. Δυστυχώς δεν ξέρουμε από ποιους τραπεζίτες».

Οι σιωνιστές είχαν υποτάξει οικονομικά την Θεσσαλονίκη
Οι σιωνιστές με πρωτοπόρους τους αδελφούς Μοδιάνο, είχαν υποτάξει οικονομικά κατά τέτοιο τρόπο την πόλη, ώστε να έχει περιέλθει στην κατοχή τους, ένα μεγάλο τμήμα της Θεσσαλονίκης. Όπως μας πληροφορεί το περιοδικό «Χρονικά», «…Οι αδελφοί Μοδιάνο κατείχαν πολύ σημαντική κτηματική περιουσία με τα μέτρα της Θεσσαλονίκης της εποχής, το ύψος της οποίας με τραπεζικούς υπολογισμούς, έφτανε τις 700.000 λίρες και περιελάμβανε πολλά αστικά ακίνητα και υπεραστικά γήπεδα. Πιο κοντά στην πραγματικότητα από τους αριθμούς ήταν η λαϊκή έκφραση ότι «η μισή Θεσσαλονίκη ήταν δική τους», έκφραση που διασώθηκε ως τις μέρες μας.
Οι εβραίοι τραπεζίτες εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την δεινή θέση στην οποία είχε περιέλθει το Ελληνικό στοιχείο κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, θησαυρίζοντας στην κυριολεξία. Οι ίδιοι οι εβραίοι, στα «Χρονικά», ομολογούν: «Από τον 18ο αιώνα, καθώς ο χρηματικός φόρος γενικεύθηκε στην οθωμανική αυτοκρατορία, ολοένα και περισσότερα χωριά άρχισαν να δανείζονται από πλούσιους εβραίους ή τούρκους με πολύ υψηλό επιτόκιο, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σταδιακά σε τσιφλίκια, στο βαθμό που οι κάτοικοι των χωριών αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στους βαρείς φόρους και τους αυξανόμενους τόκους. Πολλά χωριά από τη Θεσσαλονίκη είχαν αυτή την τύχη», («Χρονικά», Μάιος – Ιούνιος 1994).

Πηγή: Greek-observatory

Κανταρέ: Η Δημοκρατία της Αλβανίας διεφθαρμένη, η ΕΕ δεν έχει την παραμικρή επιθυμία να την περιμένει με ανοιχτές αγκάλες

Τίρανα- «Μία σφήκα το χειμώνα» τιτλοφορείτε η αποκλειστική συνέντευξη του Κανταρέ, που δόθηκε στο περιοδικό ‘La Revue’ Φεβρουάριου 2013.

Ο δημοσιογράφος Φρεδερικ Φερνεϊ σε μία συζήτηση όταν αυτός αναφέρθηκε « Σήμερα η Αλβανία είναι μία Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και ένας εκπρόσωπος που σκοπεύει την ένταξη στην ΕΕ, η μήπως ΟΧΙ?
Ο Κανταρέ εκτίμησε έτσι την δημοκρατία της Αλβανίας και το όνειρο της για την ΕΕ.

«Ας πούμε: Μία δημοκρατία, μπερδεμένη και διεφθαρμένη, που ονειρεύεται την Ευρώπη, αλλά για κακή της τύχη, η ΕΕ δεν έχει την παραμικρή επιθυμία να την περιμένει με ανοιχτές αγκάλες».

Ερωτηθείς «Πως μπορεί να είσαι αλβανός?» ο συγγραφέας αφηγείται ότι «Όσο αφορά αυτό το θέμα, και εγώ αναρωτιέμαι! Ξέρεται τι έγραφε το Β’ αιώνα ένας Λατίνος συγγραφέας στο Nuits attiques: «Στο τέλος του κόσμου βρίσκετε μία χώρα που ονομάζετε Αλβανία, που γεννούνται άνδρες στους οποίους ασπρίζουν τα μαλλιά από παιδιά και που βλέπουν καλύτερα την νύχτα παρά την ημέρα…»

«Δεν είναι για να χαρεί κανείς… Προσθέτει παρακάτω ο συγγραφέας.
«Τι να κάνω στην τύχη, εκεί γεννήθηκα!» – απαντά ο συγγραφέας.
Ενώ στην εκδήλωση ενδιαφέροντος για το «από πού πηγάζει το αιώνιο μίσος μεταξύ σέρβων και αλβανών;» ο Κανταρέ αφηγείται ότι αυτό πηγάζει από το Η’ και Θ’ αιώνα όταν οι σλάβοι κατακτητές, ερχόμενοι από τα βάθη της Ουράλιας Στέπας, άσκησαν στους Αλβανούς πίεση που σμίκρυνε τις περιοχές τους. Υπήρχαν πόλεμοι χωρίς τέλος. Οι σλάβοι κατέκτησαν μέρος της Αλβανίας χωρίς να προλάβουν να καταστρέψουν αυτή την μικρή χώρα που τους διαχωρίζει από την Αδριατική. Κατά το Β’ Παγκ. Πόλεμο, οι γερμανοί προς έκπληξη όλων ήθελαν μαζί τους, τους αλβανούς και ακόμα πιο εκπληκτικό ήταν ότι τους ενέταξαν στην «άρια φυλή». Αυτοί ήθελαν ώστε τους αλβανούς να τους είχαν υπό το Τρίτο Ράιχ, στην ίδια ακριβώς θέση όπως και υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτοί ένωσαν το Κόσσοβο με την Αλβανία. Δεν είναι ανάγκη να αναφέρω πως δεν μας συμφέρει να του χρωστάμε χάρη του Χίτλερ για αυτή την προσωρινή ένωση».

‘La Revue’ είναι το μεγαλύτερο μηνιαίο περιοδικό στην γαλλική γλώσσα. Έχει ξεκινήσει την έκδοση του το 2006, ως περιοδικό με αναλύσεις. Συνδυάζει την πολιτική, την οικονομία, τις επιστήμες και το πολιτισμό. Με κέντρο το Παρίσι, διανέμεται στην Γαλλία, Βέλγιο, Ελβετία, Καναδά, Μαγκρέμπ και στην υποσαχαρική Αφρική, σε 90000 αντίτυπα.

Πηγη: Βορειοηπειρωτικά

Στήνουν “μειονότητα” και στις Σέρρες οι φιλοσκοπιανοί

Τα τελευταία χρόνια είναι εμφανής η προσπάθεια των λιγοστών φιλοσκοπιανών στην Ελλάδα, που σαφώς αναφαίρετο δικαίωμα τους είναι να μην αισθάνονται Έλληνες, πως στην Μακεδονία υπάρχει “μειονότητα” που αγγίζει τους … 500 χιλιάδες “Μακεντόνετς” που καταπιέζονται από τις Αρχές. Στο πλαίσιο αυτό, μεθοδικά και μέσω του … πολιτισμού και της παράδοσης, επιχειρούν να “εισβάλλουν” και σε περιοχές εκτός δυτικής Μακεδονίας, ακόμη και στις Σέρρες.

Το 2009 το infoserres.gr είχε αποκαλύψει πως η ανεξάρτητη Εμπειρογνώμων του ΟΗΕ σε θέματα μειονοτήτων Γκέι Μακ Ντούγκαλ, που σήμερα έχει παραιτηθεί από τη θέση της, είδε και στις … Σέρρες, καταπιεσμένους “Μακεντόνετς”. Η Αμερικανίδα πρώην αξιωματούχος, βρέθηκε τον Σεπτέμβριο του 2008 στην Έδεσσα και συνάντησε μέλη του φιλοσκοπιανού “Ουράνιου Τόξου”, ανάμεσά τους και ενός Σερραίου χοροδιδάσκαλου, που παρουσιάστηκε στην Μακ Ντούγκαλ, ως … εκπρόσωπος της “μειονότητας” από τις Σέρρες. Η παρουσία του και όσα υποστήριξε τότε, οδήγησε την αξιωματούχο του ΟΗΕ, να κάνει λόγο στην έκθεση της και για ύπαρξη “Μακεντόνετς” στην κεντρική Μακεδονία και στο νομό Σερρών, άσχετα αν η ίδια δεν πάτησε το πόδι της στην περιοχή μας. Εξάλλου, στη συγκεκριμένη συνάντηση, παρουσιάστηκαν και χάρτες της βόρειας Ελλάδας, με… σημειωμένες τις πόλεις και τα χωριά, που, σύμφωνα με το «Ουράνιο Τόξο», ζουν καταπιεσμένοι Σκοπιανοί, ανάμεσά τους και χωριά του νομού Σερρών.

Επειδή ο εν λόγω κύριος, που επαναλαμβάνουμε είναι δικαίωμα του να αισθάνεται Σκοπιανός, Βούλγαρος ή οτιδήποτε άλλο, αλλά ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΜΟΝΟ για τον εαυτό του και όχι για τους ντόπιους των Σερρών, διδάσκει … χορούς σε Πολιτιστικούς Συλλόγους της περιοχής μας, εφιστούμε την προσοχή των Δ.Σ, γιατί είναι γνωστό πλέον πως οι φιλοσκοπιανοί κύκλοι, χρησιμοποιούν την παράδοση για να “αλώσουν” συλλόγους και συνειδήσεις. Στο πλαίσιο αυτό, επιχειρούν διακριτικά να εισάγουν ως τοπικά, τραγούδια (πολλά με … κομιτατζίδικο νόημα) που δεν έχουν ΚΑΜΙΑ απολύτως σχέση με τη σερραϊκή παράδοση και τον ντόπιο σερραϊκό πληθυσμό.

Και επειδή κάποιοι θα μας θεωρήσουν υπερβολικούς και … “εθνικιστές”, στο τελευταίο τεύχος του φιλοσκοπιανού περιοδικού “NOVA ΖΟRA”, που εκδίδει το “Ουράνιο Τόξο” (φωτό), υπάρχει … μινιμαλ αφιέρωμα στην … ΣΕΡΣΚΑ ΟΚΟΛΙΑ (περιοχή Σερρών στα σλάβικα).

Δεν στεκόμαστε βέβαια, στα video που υπάρχουν αναρτημένα στο διαδίκτυο, και δείχνουν τον συγκεκριμένο χοροδιδάσκαλο και τους φίλους του να χορεύουν (και) για τον (Βούλγαρο) κομιτατζή Κονσταντιν Νάνκοφ, αλλά στο γεγονός πως μεθοδικά και συντονισμένα η φιλοσκοπιανή προπαγάνδα επεκτείνεται και στις Σέρρες.

Πλέον για όσα τυχόν δυσάρεστα υπάρχουν στο μέλλον, την κύρια ευθύνη θα την έχουν τα Δ.Σ τον εν λόγω συλλόγων, που ανέχονται να διδάσκουν τα παιδιά τους χορούς, άτομα που δεν κρύβουν πως είναι μέλη της “καταπιεσμένης” μειονότητας Σκοπιανών στη χώρα μας. Θα επιστρέψουμε στο θέμα…

Πηγή: infoserres.gr

Πέτρος Ν. Παπαγεωργίου (1859-1914). Ένας Μακεδόνας αρχαιολόγος και βυζαντινολόγος της τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας.

Πέτρος Ν. Παπαγεωργίου (1859-1914).
Ἕνας Μακεδόνας ἀρχαιολόγος καί βυζαντινολόγος τῆς τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας.

Ο ΠΕΤΡΟΣ Ν. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ τοῦ Γ. Ι. ΘΕΟΧΑΡΙΔΗ ‘ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ’ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΣΥΓΓΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1964

ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ
ΕΠΙ ΤΗ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΕΠΕΤΕΙΩ
ΑΠΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
(Ἰανουάριος 1914 – Ἰανουάριος 1964)

Ἡ πεντηκονταετία πού συμπληρώθηκε φέτος στίς 18 Ἰανουαρίου (31 Ἰαν. π. ἡμ.) ἀπό τή χρονιά πού πέθανε ὁ Πέτρος Παπαγεωργίου, ἔδωσε στήν Ἑταιρεία Μακεδονικῶν Σπουδῶν λαμπρή καί μοναδική εὐκαιρία νά τιμήση τή μνήμη τοῦ ἐξαιρετικοῦ αὐτοῦ τέκνου τῆς Μακεδονίας καί τῆς Θεσσαλονίκης ἰδιαιτέρως, τό ὁποῖον ὡς φιλόλογος λάμπρυνε τό ἑλληνικόν ὄνομα στό Ἐξωτερικό, ὡς ἀρχαιολόγος καί βυζαντινολόγος ἔπειτα πρόσφερε μεγάλες ὑπηρεσίες στήν ὑποδουλωμένη ἀκόμα τότε ἰδιαίτερή του πατρίδα καί ἐν γένει ὑπηρέτησε καί ὡς ἐκπαιδευτικός μέ ἄφθαστη ἀφοσίωση τήν ἑλληνική ἐπιστήμη καί ἐκπαίδευση.

Δέν θά ἦταν ἴσως ὑπερβολή νά ποῦμε, ὅτι ἡ Θεσσαλονίκη τουλάχιστον δέν ἔχει νά ἐπίδειξη, ὑστέρα ἀπό τό μητροπολίτη τῆς Εὐστάθιο στό 12ο αἰώνα, κανένα ἄλλον παλιόν φιλόλογο πιό μεγάλον ἀπό τόν Παπαγεωργίου.
Εἶναι δέ ἀναμφίβολο ὅτι, χωρίς τόν Παπαγεωργίου, πολύ λίγα πράγματα θά γνωρίζαμε σήμερα γιά πολλά μνημεῖα τῆς Θεσσαλονίκης καί τῆς Μακεδονίας καί γιά ὁλόκληρες πόλεις ἀκόμα, ὅπως οἱ Σέρρες.

Ἐκεῖνο ὅμως πού χαρακτηρίζει ἰδιαίτερα τόν Παπαγεωργίου εἶναι ὅτι συνδύαζε στό πρόσωπό του τόν κλασσικό φιλόλογο καί τό βυζαντινολόγο, τόν ἀρχαῖο δηλαδή καί τό μεσαιωνικό ἑλληνικό κόσμο, καί ἀποτελοῦσε ἔτσι ζωντανό σύμβολο τῆς συνέχειας τοῦ ἱστορικοῦ βίου τοῦ Ἔθνους, ὁ ὁποῖος μετά τή μεγάλη νάρκη τῆς τουρκικῆς Σκλαβιᾶς εἶχε ἀνασυνδέσει τά νήματά του στήν Κάτω Ἑλλάδα μόλις τριάντα χρόνια πρίν ἀπό τή γέννηση τοῦ Παπαγεωργίου.
Τό παράδειγμα δέ τοῦ Παπαγεωργίου ὄχι μόνο τήν ἰδιαίτερή του πατρίδα τιμᾶ, ἄλλα εἶναι χαρακτηριστικό καί γιά τό Ἔθνος, τό ὁποῖο ὕστερα ἀπό τετρακόσια χρόνια σκλαβιά μπόρεσε ἀμέσως μετά τήν ἀπελευθέρωσή του ὄχι μόνο Κοντούς καί Μυστριῶτες καί Παπαρηγόπουλους στό ἐλεύθερο ἔδαφός του νά γεννήση, ἀλλά καί ἕναν Παπαγεωργίου στά τουρκοκρατούμενα ἀκόμα ἐδάφη του νά ἀναδείξη.
Ὅταν τό 1859 στό ἀρχοντικό σπίτι τῆς σημερινῆς ὁδοῦ Φιλίππου γεννιόταν ὁ Παπαγεωργίου, ἡ Θεσσαλονίκη εἶχε τήν ὄψη μιᾶς τουρκόπολης. Τό ἑλληνικό στοιχεῖο, ἡ Ἑλληνική Ὀρθόδοξος Κοινότης, ἦταν συγκεντρωμένο μεταξύ της Καμάρας καί τῆς Ἅγια-Σοφιᾶς καί γύρω στόν Ἅγιο Ἀθανάσιο. Ἀπό τό Ἱπποδρόμιο ὡς τήν Ἀγορά καί πρός τή θάλασσα ἦταν οἱ ἐβραιομαχαλάδες.
Γύρω στό λιμάνι ἦταν ἡ συνοικία τῶν ξένων, ὁ Φραγκομαχαλᾶς.
Στήν Ἐπάνω δέ πόλη, ἀπ’ τήν ὁδό Ἁγίου Δημητρίου καί πάνω, ἀνέβαιναν οἱ ἀπρόσιτοι στούς Χριστιανούς τουρκομαχαλάδες.
Ὅταν ὁ Παπαγεωργίου πήγαινε στό Δημοτικό σχολεῖο, ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλληνική Κοινότης εἶχε ἕνα μόνο Δημοτικό Σχολεῖο Ἀρρένων, κοντά στό σπίτι τοῦ Παπαγεωργίου, στήν ὁδό Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ὅπου σήμερα βρίσκεται τό 32ον Δημοτικόν Σχολεῖον Ἀρρένων, ἄλλα σέ καινούργιο οἴκημα.

Ὅταν ὁ Παπαγεωργίου πήγαινε στό Γυμνάσιο, ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλληνική Κοινότης εἶχε ἕνα μόνο Γυμνάσιον Ἀρρένων, τό ὅποιο στεγαζόταν στό πέτρινο οἴκημα, πού βρίσκεται ἀπέναντι ἀπό τά κάγκελα τοῦ Πειραματικοῦ Σχολείου.
Ἡ σπουδαιότητα, πού ἔδινε ἡ Ἑλληνική Ὀρθόδοξος Κοινότης στή μόρφωση τῶν τέκνων της, καταφαίνεται, ἄν διαβάση κανείς περιγραφές τῶν Ἐξετάσεων τῶν Σχολείων τῆς Κοινότητος σέ ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς (Φάρο τῆς Μακεδονίας, ἡ Ἀλήθεια).
Οἱ παριστάμενοι Μητροπολίτης, Πρόεδρος τῆς Κοινότητος, Ἕλλην Πρόξενος, Προύχοντες οἱ ἐκφωνούμενοι λόγοι, ὁ ἀποχαιρετισμός τῶν τελειοφοίτων, ὅλα αὐτά δημιουργοῦσαν πολύ θερμή πατριωτική ἀτμόσφαιρα.
Τό κοινοτικό δέ σύστημα, πού ἴσχυε τότε, ἔκαμνε τήν Παιδεία τοῦ Ἔθνους καί τή λειτουργία τῶν Σχολείων οἰκογενειακή φροντίδα κάθε ἑλληνικοῦ σπιτιοῦ.

Μέσα σ’ αὐτή τήν παλλόμενη ἀπό πατριωτισμό ἀτμόσφαιρα τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος μεγάλωσε ὁ Παπαγεωργίου καί διέτρεξε τά ἐγκύκλια μαθήματα.Ἔτσι ἴσως ἐξηγεῖται ἡ ἀγάπη του γιά τή Φιλολογία. Εἶναι ἀγάπη πρός τό Ἔθνος του καί πρός τήν Ἱστορία τοῦ Ἔθνους του, γιατί περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐπιστήμη ἡ Φιλολογία ἔχει πατρίδα.
Ἡ οἰκονομική εὐχέρεια τῶν γονέων του τοῦ ἐπέτρεψε νά σπουδάση τήν ἀγαπημένη τοῦ Φιλολογία πρῶτα στήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, στήν Ἀθήνα, καί ὕστερα στό Ἐξωτερικό, στή Γερμανία (Ἰένα, Λειψία, Βερολίνο), ὅπου διέπρεψε ὡς κλασσικός φιλόλογος.
Ὁ Παπαγεωργίου ἀναδείχθηκε ὅμως ὡς ἀρχαιολόγος καί βυζαντινολόγος στήν τουρκοκρατούμενη πατρίδα του, τή Μακεδονία.
Ὅταν τό 1883, ὕστερα ἀπό πέντε χρόνια σπουδές στή Γερμανία κι ἕνα ἐπιστημονικό ταξίδι στό Ἀρχαιολογικό Ἰνστιτοῦτο τῆς Ἰταλίας, ἐπέστρεψε στήν πατρίδα του, διορίσθηκε τό 1884 καθηγητής τῶν Ἑλληνικῶν στά Ζαρίφεια Διδασκαλεῖα τῆς Φιλιππουπόλεως.
Στήν ἑλληνικώτατη τότε αὐτή πόλη ἔμεινε ὁ Παπαγεωργίου τέσσαρα χρόνια, μέχρι τοῦ 1888, καί δημοσίευσε 13 περίπου φιλολογικές ἐργασίες σέ ἐφημερίδες καί περιοδικά τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Σμύρνης καί τοῦ Βερολίνου
(Ἡμερολόγιο τῆς Ἀνατολῆς, Νέα Ἡμέρα, Νεολόγος καί Berliner Philologische Wochenschrift), ἕκτος ἀπό τά ἀρχαῖα Σχόλια τοῦ Σοφοκλέους στή σειρά τοῦ ἐκδοτικοῦ οἴκου τῆς Λειψίας Teubner.
Ἀλλά ὁ ἱστοριοδίφης καί βυζαντινολόγος Παπαγεωργίου ἀναφαίνεται ἀπό τώρα.
Μέ πρόθυμη σύσταση τοῦ μητροπολίτη Φιλιππουπόλεως Ἰωακείμ Εὐθυβούλη ὁ Παπαγεωργίου ἐπισκέπτεται τό Μάιο τοῦ 1887 τά ἑλληνικά μοναστήρια τῆς Ροδόπης, ψάχνοντας γιά κώδικες, χειρόγραφα καί κειμήλια.
Ἀπό τίς ἔρευνές του αὐτές δημοσίευσε τό 1887 στό Ἡμερολόγιο τῆς Ἀνατολῆς καί τό 1889 στή Berliner Philologische Wochenschrift τήν «Παλαιογραφικήν ἐκδρομήν εἰς τήν Μονήν Μπατσκόβου», τήν Μονήν δηλαδή τῆς Θεοτόκου Πετριτζιωτίσσης, ἡ ὅποια εἶχε ἱδρυθεῖ στό 12ο αἰώνα ἀπό τό Γρηγόριο Πακουριανό, τό μέγα δομέστικο τοῦ αὐτοκράτορα Ἀλεξίου Κομνηνοῦ.
(σήμ. Yauna δεῖτε “ΤΡΕΙΣ ΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΥΠΙΚΑ ΤΟΥΣ”. )
Ἀπ΄ αὐτή τή Μονή ὁ μέν Παπαγεωργίου περιέγραψε τούς κώδικες καί τά χειρόγραφα, ὁ δέ Διευθυντής τῶν Ζαριφείων, πού τόν συνώδευε, Γ. Κωνσταντινίδης, περιέγραψε τίς εἰκόνες καί τά κειμήλια καί ἀντέγραψε τίς ἐπιγραφές.
Ὕστερα ἀπό τρία χρόνια, τό 1890, τό ἑλληνικό αὐτό μοναστήρι καταλήφθηκε ἀπό τούς Βουλγάρους καί δέν ἦταν πιά δυνατό οἱ Ἕλληνες νά τό ἐπισκεφθοῦν καί νά μελετήσουν τά κειμήλιά του. Ἔτσι χάρις στόν Παπαγεωργίου ξέρομε σήμερα τί ἀρχαία εἶχε τό χαμένο πιά αὐτό ἑλληνικό μοναστήρι.
Τό σχολικό ἔτος 1888-1889 τό πέρασε ὁ Παπαγεωργίου στή γενέτειρά του, τή Θεσσαλονίκη. Δέν πῆγε κατ’ εὐθείαν Γυμνασιάρχης στίς Σέρρες, ὅπως ἀφήνει νά ἐννοήσωμε ὁ Σταμάτιος Ψάλτης, ὁ ὁποῖος ἐξεφώνησε στήν αἴθουσα τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν τόν ἐπιμνημόσυνο Λόγο γιά τήν πρώτη ἐπέτειο ἀπό τοῦ θανάτου τοῦ Παπαγεωργίου, στίς 18 Ἰανουαρίου 1915.
Στό δημοσίευμά του: «Ἡ νέα ἐκκλησία Γεωργίου τοῦ Πραγαμᾶ», στό Φάρο τῆς Μακεδονίας της 10 Δεκεμβρίου 1888, ὁ Παπαγεωργίου διηγεῖται, πώς ἀπό τίς 4-7 Δεκεμβρίου κατέβαινε ἐπανειλημμένα στόν ὑπόγειο χῶρο ἑνός βυζαντινοῦ ναΐσκου, τόν ὅποιον ἀνακάλυψε τυχαία ἡ σκαπάνη ἑνός ἐργάτη στήν αὐλή ἑβραϊκοῦ σπιτιοῦ καί στή συνοικία Μπαλαάτ, πίσω ἀπό τό Διοικητήριο.
Ἐν πλήρει, λοιπόν, σχολικῷ ἔτει 1888-1889 ὁ Παπαγεωργίου βρίσκεται στή Θεσσαλονίκη καί περιγράφει τίς λίγες τοιχογραφίες καί διαβάζει τίς μισοσβυσμένες ἐπιγραφές τοῦ ὑπόγειου αὐτοῦ βυζαντινοῦ ναΐσκου.
Στίς Σέρρες πῆγε, φαίνεται, ὁ Παπαγεωργίου ὡς Γυμνασιάρχης τό Σεπτέμβριο τοῦ 1889. Ἐκεῖ δέν σταμάτησε τή συγγραφική του δραστηριότητα καί κατά τά πέντε χρόνια της παραμονῆς του στήν πόλη αὐτή δημοσίευσε εἴκοσι περίπου ἐργασίες.
Στίς θερινές διακοπές ἐπέστρεφε στή Θεσσαλονίκη, γι’ αὐτό ἔχομε ἐργασίες του ἀπό τήν περίοδο αὐτή, πού προϋποθέτουν ἤ καί μαρτυροῦν τήν παρουσία του στή Θεσσαλονίκη, ὅπως ἡ περιγραφή τῆς πυρκαϊᾶς τῆς 23 Αὔγουστου τοῦ 1890 καί τῶν ζημιῶν πού προκάλεσε αὐτή, δημοσιευμένη στό Νεολόγο τῆς Κων/πόλεως τῆς 28 Σεπτεμβρίου 1891 καί ἔπειτα ἀλλαχοῦ, ὅπως ἡ ἐργασία του:
«Συμπληρωματικό, εἰς τάς ἐπιγραφάς τῆς Ἁγίας Σοφίας τῆς ἐν Θεσσαλονίκη», τήν ὁποίαν ὑπογράφει:
«Ἐν Θεσ­σα­λο­νί­κῃ τῇ 16ῃ Ὀκτωβρίου 1893», καί τήν ὁποία δημοσίευσε στήν Εἰκονογραφημένη Ἑστία τῆς 14 Νοεμβρίου 1893, ὅπως ἡ ἀνακάλυψη ἑνός «Βυζαντινοῦ ὑπογείου Προσκυνηταρίου» παρά τήν Ἁγίαν Σοφίαν, ὅπως ἡ «Ἀρχαία εἰκών τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἐπί ἐλεφαντοστέου» κ.α.
Ἡ πιό σημαντική ὅμως ἀπό τίς ἐργασίες, πού ἔκαμε ὁ Παπαγεωργίου κατά τήν περίοδο αὐτή, εἶναι ἡ ἀρχαιολογική μελέτη του γιά τήν πόλη τῶν Σερρῶν, πού δημοσιεύτηκε στόν 3ον τόμο (1894) τοῦ γερμανικοῦ βυζαντινοῦ περιοδικοῦ Byzantinische Zeitschrift, πού τότε εἶχε ἀρχίσει νά ἐκδίδη στό Μόναχο ὁ Κρουμπάχερ.
Νά ὁ τίτλος τῆς μελέτης:
«Αἵ Σέρραι καί τά προάστεια τά περί τάς Σέρρας καί ἡ Μονή Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου».
Ἡ μεγάλη αὐτή μελέτη, ἡ ὁποία χωρίζεται σέ τέσσερα μέρη (Α. ἡ ἀκρόπολις καί ἡ πόλις. Β. τά προάστεια τῶν Σερρῶν. Γ. Ἅγιος Γεώργιος Κρυονερίτης καί τοπωνύμια περί τάς Σέρρας. Δ. ἡ Μονή Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου), δίνει τό «παρών» τῶν Ἑλλήνων στή νέα ἐπιστήμη τῆς Βυζαντινολογίας, πού ἵδρυσε τότε στήν Εὐρώπη ὁ Κρουμπάχερ γιά τή μελέτη τοῦ ὡς τότε παρεξηγημένου ἀπό τό Γαλλικό Διαφωτισμό Βυζαντίου, καί εἶναι γιά μᾶς σήμερα πολύτιμη.
Κατά τό Βαλκανικό πόλεμο τοῦ 1912, ὅπως εἶναι γνωστό, οἱ Σέρρες κάηκαν ἀπό τούς Βουλγάρους καί τίποτα σχεδόν δέν ἔμεινε ἀπό τήν παλιά πόλη καί ἀπό τά μνημεῖα της. Μόνη πηγή μας γι’ αὐτά εἶναι σήμερα γιά μᾶς ὁ Παπαγεωργίου.
Ἀπό τίς Σέρρες ὁ Παπαγεωργίου βρέθηκε τό 1894 Γυμνασιάρχης στή Μυτιλήνη, ὅπου παρέμεινε μέχρι τοῦ 1899. (Γιά τό ἔργο τοῦ ἐκεῖ, εἴτε τό ἐκπαιδευτικό στήν ὀργάνωση τῶν Σχολείων, εἴτε τό ἐπιστημονικό στή συλλογή τῶν ἐπιγραφῶν τῆς Μυτιλήνης, θά ἀκούσετε τόν κ. Δ. Μαντζουράνη, Μυτιληναῖον καί αὐτόν).
Ἀπό τίς 28 Νοεμβρίου 1899 τουλάχιστον (ὑπογράφει μέ αὐτή τή χρονολογία μιά ἐργασία του) ὁ Παπαγεωργίου βρίσκεται πάλι στή γενέτειρά του, τή Θεσσαλονίκη, ὅπου θά παραμείνη ἰδιωτεύων καί ἀσχολούμενος μέ τίς ἐπιστημονικές του ἀσχολίες μέχρι τοῦ 1910, ὁπότε θά μεταναστεύση ὁριστικά στήν Ἀθήνα καί θά πεθάνη ἐκεῖ τόν Ἰανουάριο τοῦ 1914.
Ἡ περίοδος αὐτή τῆς ζωῆς τοῦ Παπαγεωργίου εἶναι ἡ γόνιμη περίοδος τοῦ ὥριμου ἐπιστήμονα, ὁ ὁποῖος ἔχει τήν οἰκονομική εὐχέρεια νά ἐπιδοθῆ ἀπερίσπαστος στίς ἀγαπημένες τοῦ μελέτες, καί ἀπό τήν ἄποψη αὐτή εἶναι ἴσως ἡ εὐτυχέστερη περίοδος τῆς ζωῆς του.
Αὐτή ἡ περίοδος ἀνέδειξε τόν Παπαγεωργίου βυζαντινολόγο καί σ’ αὐτή τήν περίοδο προσέφερε ὁ Παπαγεωργίου τίς μεγαλύτερες ὑπηρεσίες του στήν ἱστορία τοῦ τόπου πού τόν γέννησε.
Ἀπό τίς 204 ἐργασίες τοῦ Παπαγεωργίου στόν Κατάλογο τοῦ Ψάλτη οἱ 135 περίπου ἀνήκουν στήν περίοδο αὐτή, ὅπως καί οἱ 10 ἀπό τό συμπληρωματικό Κατάλογο τοῦ κ. Α. Λέτσα.
Μεταξύ πλήθους ἐργασιῶν κλασσικῆς φιλολογίας δημοσιεύει ὁ Παπαγεωργίου τώρα τή μελέτη του:
«Περί χειρογράφου Εὐαγγελίου Θεσσαλονίκης», ἀπό τήν ὁποία μάθαμε ὅ,τι γνωρίζομε σήμερα γιά τήν ἐκκλησία τῆς Νέας Παναγίας στό Ἰπποδρόμι, τή Μονή δηλαδή τοῦ Ἱλαρίωνος Μαστούνη.
Δημοσιεύει τήν «Ἐκδρομήν εἰς τήν μονήν τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Φαρμακολυτρίας, τῆς ἐν τῇ Χαλκιδικῇ», ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καί αὐτή τήν κυριώτερη πηγή μας γιά τήν ἱστορία αὐτῆς τῆς μονῆς καί τῶν ἐγγράφων της. Ἡ μελέτη του: «Ἡ ἐν Θεσσαλονίκη μονή τῶν Βλατταίων καί τά μετόχια αὐτῆς» ἔφερε στή δημοσιότητα ἔγγραφα τῆς μονῆς μή ὑπάρχοντα σήμερα καί συγκέντρωσε ὅ,τι ἦταν δυνατόν νά γνωσθῆ γιά τό μοναστήρι αὐτό στήν ἐποχή τοῦ Παπαγεωργίου. Ἄν σήμερα ξεύρωμε κάτι περισσότερο, αὐτό τό ὀφείλομε μόνο σέ καινούργιες πηγές, πού δημοσιεύθηκαν ἀπό τότε.
Ὁ Παπαγεωργίου δέν ἀγαποῦσε τούς λόγους, τό ὁμολόγησε αὐτό ἄλλοτε ἀναγκασθεῖς νά βγάλη λόγο στή Μυτιλήνη, ἐν τούτοις ὅμως στίς 16 Ἀπριλίου τοῦ 1900 ἐξεφώνησε «Λόγον ἐπί τοῖς ἐγκαινίοις τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς τοῦ ἐν τῷ Νεκροταφείῷ τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος Θεσσαλονίκης», εἰς τόν ὅποιον μιλᾶ καί γιά τά πρός Ἀνατολᾶς καί Δυσμᾶς τῆς πόλεως πανάρχαια ρωμαϊκό-χριστιανικά νεκροταφεῖα καί ἀναφέρει ἕνα ἐπίγραμμα τοῦ ἀνατολικοῦ καί ἕνα του δυτικοῦ των πρώτων χριστιανικῶν χρόνων. Ἔτσι πρώτη φορά ὁ Παπαγεωργίου σημείωσε τούς ἀρχαιολογικούς αὐτούς χώρους τῆς πόλεως, τούς ὁποίους ἀναφέρει μόνο ὁ Καμενιάτης τόν 10ον αἰώνα.
Ἀπό τίς πολύτιμές του σημειώσεις γιά τά βυζαντινά μνημεῖα τῆς Θεσσαλονίκης ὁ Παπαγεωργίου δημοσιεύει τό 1901, ὡς πρώτη σέ ἀναγγελόμενη σειρά, τήν ἐργασία: «Θεσσαλονίκης βυζαντινός ναός καί ἐπιγράμματα αὐτοῦ. Ὁ ναός τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων».
Πρώτη φορά ἀναγνώσθηκαν τά ἐπιγράμματα τοῦ ναοῦ καί λύθηκε τό πρόβλημα τοῦ κτίστου του καί πρώτη φορά ἐκφράσθηκε, καί πολύ σωστά, ἀμφιβολία γιά τή βυζαντινή προέλευση τῆς σημερινῆς ὀνομασίας τοῦ ναοῦ Δώδεκα Ἀπόστολοι ἤ Ἅγιοι Ἀπόστολοι.
Ἀκολουθοῦν πολλές μικρότερες ἐργασίες, ὅπως π.χ. «Βυζαντιναί ἐπιγραφαί τοῦ Ἁγίου Ὅρους» (τό ὁποῖον ἐπισκέφθηκε τόν Ἰούλιο τοῦ 1900). —«Ἱερείας Θύσας ἐπιγραφή τῆς Θεσσαλονίκης»—«Ἡ Θεσσαλονίκη Κολώνεια ἤδη τῷ Β’ μ.Χ. αἰώνι μεσούντι»—«Θεσσαλονίκης Νομοκάνων τοῦ IZ αἰῶνος» —«Ἡ Θεσσαλονίκη διά τῶν αἰώνων» – «Ἐκ τοῦ τόπου τῶν νεκρῶν Θεσσαλονικέων»— «Μεγάλο καί Μικρό Καράμπουρνου» — «Τό ἔτος τῆς τελευτῆς Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ» — «Συμβολή εἰς τήν ἱστορίαν τῶν Σχολείων τῆς Θεσσαλονίκης» κ.ἄ.
Ἐπιτρέψτε μου νά παραθέσω ἀπό μιά ἀπό αὐτές, ἀπό τήν «Θεσσαλονίκη διά μέσου των αἰώνων», ἕνα μικρό ἀπόσπασμα, στό ὁποῖο ὁ πάντα ἀντικειμενικός καί αὐστηρά ἐπιστημονικός Παπαγεωργίου ξεχύνεται σέ ὑποκειμενικό συναισθηματισμό, πού προδίδει τό μεγάλο νοσταλγό τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος τῆς ἀγαπημένης τοῦ πόλης. Ἡ δημοσίευση σ΄ ἕνα ρουμανικό περιοδικό τοῦ Βουκουρεστίου μιᾶς μικρῆς ἱστορίας τῆς Θεσσαλονίκης τοῦ ἄναψε τή φαντασία καί τοῦ ξεσήκωσε τά νεῦρα, αὐτόν, πού ἑτοίμαζε καί ὀνειρευόταν μεγάλη ἱστορία τῆς πόλης του.
Καί ἡ διήγηση αὐτή, λέγει:
«….βία μέ συνήρπασε καί ἀνήγαγε πρός τάς προσφιλεῖς μοι τῆς πόλεως ἀκρολοφίας. Ἐκεῖ, ἐκεῖ, μακράν τῶν στενωπῶν τῆς παλαιᾶς Θεσσαλονίκης ὁδῶν, συνεθίζω, ἵνα ἐλεύθερον ἐκκινῶ τόν πόδα μου καί διαπλανῶ τό ὄμμα… Ἐκεῖ, ἐκεῖ ἀναπτεροῦμαι τήν ψυχήν…καί εὐφραίνω μου τόν νοῦν καί μετεωρίζω τήν διάνοιάν μου πρός αἰώνας πάνυ καί πάνυ ἡμῶν ἀφεστώτας…».
Ἔτσι μιλᾶ ἕνας ἱστορικός καί ἀρχαιολόγος, πού εἶναι ἐρωτευμένος μέ τήν ἐπιστήμη του. Ἔτσι μιλᾶ ἕνας σκλαβωμένος Ἕλληνας, πού νοσταλγεῖ τό ἐλεύθερο καί ἔνδοξο παρελθόν τῆς πατρίδας του.
Τήν 30η Αὐγούστου τοῦ 1906 εἶχε ἀρχίσει ἡ κατεδάφιση τοῦ νοτίου πύργου τῆς Πόρτας τῆς Καλαμαριᾶς κοντά στό Σιντριβάνι, τοῦ μόνου πού εἶχε ἀπομείνει ἀπό τήν Πόρτα αὐτή καί ἀπό ὅλο το ἀνατολικό τεῖχος τῆς πόλης. Στά θεμέλια του πύργου βρέθηκαν κτισμένες πλῆθος μαρμάρινες στῆλες μέ τό γραμμένο μέρος πρός τά μέσα. Τό οἰκοδομικό αὐτό ὑλικό προήρχετο, ὅπως φάνηκε ἔπειτα, ἀπό τό πανάρχαιο νεκροταφεῖο ἔξω ἀπό τό ἀνατολικό τεῖχος.
Τοῦ Παπαγεωργίου ἡ χαρά δέν περιγράφεται. Ὅλη τήν ἡμέρα βρισκόταν ἐκεῖ μέ συνεργεῖο μαθητῶν παρακολουθώντας τήν κατεδάφιση καί δέν χόρταινε νά διαβάζη ἐπιγραφές. Στήν ἐφημερίδα «Ἀλήθεια» δημοσίευε ἄμεσως ὅσες ἐπιγραφές διάβαζε καί στό Μικρασιατικό Ἡμερολόγιο τῆς Ἑλένης Σβορώνου δημοσίευσε τό 1907 τή μεγαλύτερη ἐργασία του: «Θεσσαλονίκης κατεσφραγισμένον βιβλίον ἀνοιχθέν».
Ἀκοῦστε τή χαρά τοῦ Παπαγεωργίου:
«30 Αὐγούστου 1906 σωτηρίου ἔτους ἤρξατο ὁ χρόνος ἀνοίγων τό βιβλίον, τό σφραγίσι κατεσφραγισμένον ἑπτά. Καί ὕφ΄ ἡδονῆς τινός οὐρανίας ἐγώ περικατειλημμένος ἀνεγίνωσκον ἐπί μῆνα ὅλον λαμπρᾶς τῆς παλαιφάτου ἱστορίας τῆς λαμπροτάτης μου πατρίδος σελίδας..»
41 ἑλληνικές καί μία λατινική ἤσαν τό ὅλον οἱ μεγάλες μαρμάρινες στῆλες, πού βγῆκαν ἀπό τήν κατεδάφιση αὐτοῦ του πύργου.
Ἀπό τόν Αὔγουστο τοῦ 1907 ὡς τό Φεβρουάριο τοῦ 1908 οἱ Τοῦρκοι ἐπισκεύαζαν τό Κασσιμιέ Τζαμί τους, τή βασιλική δηλαδή τοῦ Ἅγιου Δημητρίου.
Ὁ Παπαγεωργίου χάρις στή φιλία του μέ τό γιό τοῦ Βαλῆ τῆς Θεσσαλονίκης ὁ χριστιανός αὐτός ἦταν στήν Ἐπιτροπή, πού διηύθυνε τίς ἐργασίες.
Μέ πόση λαχτάρα παρακολουθοῦσε τά ἔργα, πού ἀποκάλυπταν πρώτη φορά σέ χριστιανικά μάτια, μωσαϊκά καί ἐπιγραφές τοῦ περίφημου μνημείου, χρόνια σκεπασμένες. Ἀκοῦστε πάλι τή φωνή τοῦ Παπαγεωργίου:
«… Πλεῖστα ἄρα καί πλουσιότατα καί πολυτιμότατα εἶναι τά νεοφανῆ ἀρχαῖα εὐρήματα ἐν τῷ περικαλλεῖ τοῦ πολιούχου τῆς ἐμῆς πατρίδος ναῶ. Εὐρήματα ταῦτα, ἅτινα ἐπί ἑπτά ὅλους μήνας, ἀπό τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1907 μέχρι τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 1908 σχεδόν καθ’ ἑκάστην τήν ἡμέραν ὅλην ἰσχυρᾶς ἐγώ ψυχικῆς συγκινήσεως ἐμπεφορημένος καί ὑπό μεγάλης κατειλημμένος κοπώσεως διετέλων βλέπων καί ἐξετάζων, περισκοπῶν καί ἐξερευνῶν, ἀναγράφων καί φωτογραφῶν…».
Ἀπό τήν ἀνέλπιστη αὐτή πηγή ὁ Παπαγεωργίου δημοσίευσε σημαντικώτατη ἐργασία:
«Μνημεῖα τῆς ἐν Θεσσαλονίκη λατρείας τοῦ Ἁγίου Δημητρίου» καί ἄλλες μικρότερες ἀνακοινώσεις, ὅπως τα:
«Θεσσαλονίκης ἱστορικά. Ἐκ τῶν πρώτων χρόνων τῆς Τουρκοκρατίας. Ὁ ἐν τῷ ναῷ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τάφος τοῦ Λουκᾶ Σπαντουνῆ».
Στό μεταξύ δέν παύει νά δημοσιεύη ποικίλες ἄλλες ἐργασίες φιλολογικοῦ περιεχομένου. Εἶναι καταπληκτική ἡ παραγωγή τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ. Πρό παντός ὅμως δέν ἀφήνει τίποτε πού ἀφορᾶ στήν ἱστορία τῆς Θεσσαλονίκης. Μερικά μάρμαρα ἔξω ἀπό τό δυτικό τεῖχος, λείψανα τοῦ ἑλληνιστικοῦ θεάτρου τῆς πόλης, τοῦ δίδουν ὑλικό γιά τήν ἐργασία: «Ἐργατῶν σήματα καί ὀνόματα ἐπί μαρμάρων τοῦ Θεάτρου τῆς Θεσσαλονίκης».
Μέ τό γενικό δέ τίτλο «Θεσσαλονίκης ἱστορικά» ἡ «Θεσσαλονίκης ἀρχαιολογικά», δημοσιεύει πλεῖστες ὅσες ἐργασίες σέ ἐφημερίδες καί περιοδικά. Μιά τέτοια ἐργασία του στό «Μακεδονικό Ἡμερολόγιο» τοῦ 1912 εἶναι ἡ μόνη μας πηγή γιά τίς ζημίες τῶν μνημείων ἀπό τήν πυρκαϊά τοῦ 1890. Νά ὁ τίτλος της:
«Θεσσαλονίκης ἱστορικά καί ἀρχαιολογικά. Οἱ ἐν ἔτει 1890 καί μηνός Αὔγουστου τή 22α κατακαυθέντες μικροί ναοί τῆς πόλεως. Α’ Ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Β’ ὁ Παναγίας Ἐλεούσης. Γ’ ὁ Παναγίας τῆς Περσιωτίσσης. Δ’ ὁ της Ἁγίας Μαρίνης. Ε’ παθήματα μαθήματα».
Καί πάλιν:
«Θεσσαλονίκης ἱστορικά καί ἀρχαιολογικά. Α’ ἐπιγραφή Κωνστ. Μεσοποταμίτου, μητροπολίτου Θεσσαλονίκης. Β’ τά καυθέντα κειμήλια τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ. Γ’ τά κατά τόν Μεσοποταμίτην. Δ’ ἐκ τῆς ἱστορίας τῶν βυζαντινῶν οἴκων τῆς Θεσσαλονίκης. Οἱ Ἀργυρόπουλοι.»
.
Αὐτός ὑπῆρξεν ὁ πολυγραφώτατος σοφός Πέτρος Παπαγεωργίου, κλασσικός φιλόλογος καί βυζαντινολόγος, συγκεντρώνων στό πρόσωπο Νεοέλληνα τά δυό ἀδιάσπαστα τμήματα τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου, τό ἀρχαῖο καί τό μεσαιωνικό.
Πρό παντός ὅμως ὁ Παπαγεωργίου ὑπῆρξεν Ἕλλην πατριώτης, ἀγαπῶν μάλιστα παραφόρως τήν ἰδιαίτερή του πατρίδα, τή γενέτειρά του Θεσσαλονίκη. Σέ χρόνια δυσμενῆ γιά πνευματική ἐργασία, ὅταν οἱ θηριωδίες τῶν Βουλγάρων Κομμιτατζήδων καί οἱ συγκινήσεις τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα ἐτάραζαν τά πνεύματα, ὁ Παπαγεωργίου βρίσκει τή δύναμη νά γεμίζη τίς ἐφημερίδες καί τά περιοδικά, δικά μας καί ξένα, μέ δημοσιεύματα γιά τήν ἱστορία καί τήν ἀρχαιολογία τῆς πατρίδας του, τήν ἑλληνικότητα τῆς ὁποίας μέ αὐτόν τόν τρόπο ἐπιστημονικῶς ἀποδεικνύει.
Αὐτός εἶναι ὁ μακεδονικός ἀγώνας τοῦ Παπαγεωργίου. Οἱ βιογράφοι τοῦ λέγουν ὅτι λόγω τῶν σχέσεών του μέ τούς Τούρκους ἔμπαινε ἐλεύθερα καί χωρίς νά γεννᾶ ὑποψίες στό Ἑλληνικό Προξενεῖο, ὅπου ὑπέβαλλε καί μυστικές ἀναφορές γιά τόν ἀγώνα πρός τήν Κυβέρνηση τῶν Ἀθηνῶν.
Αὐτό ὅμως τό ἔκαμαν καί ἄλλοι. Τόν ἐπαναστατικό ὅμως ἀγώνα γιά τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας, πού τήν ἀμφισβητοῦσαν οἱ Βούλγαροι, μόνο ὁ Παπαγεωργίου τόν ἔκαμε τόσο ἐπιτυχῶς. Σέ χρόνια, στά ὁποῖα ἡ ἀρχαιολογική ἐπιστήμη βρισκόταν ἀκόμα στά σπάργανά της στήν Ἑλλάδα, ὁ Παπαγεωργίου εἶναι διακεκριμένος ἐπιγραφικός καί ἀρχαιολόγος.
Σέ χρόνια δουλείας, στά ὁποῖα ἡ ἐπιστημονική ἔρευνα ἦταν δύσκολη, ἄν ὄχι ἀδύνατη, ὁ Παπαγεωργίου εἶναι ἀκούραστος ἐρευνητής. Ἐξετάζει τουρκικά τζαμιά, ἄλλοτε βυζαντινούς ναούς, περιεργάζεται τά ἀποκαλυπτόμενα σέ τουρκικές κατεδαφίσεις, παρακολουθεῖ τουρκικές ἐργασίες ἐπισκευῶν.
Σέ χρόνια, χωρίς ἐπιστημονική βιβλιογραφία, ὁ Παπαγεωργίου εἶναι κριτικώτατος, ἰδίως σέ ζητήματα ἀρχαιολογίας τοῦ τόπου του.
Οἱ σύγχρονοί του τόν τίμησαν, ὅσον κανένα. Ἡ Ἑλληνική Κυβέρνηση τοῦ ἀπένειμε τόν Χρυσοῦν Σταυρόν τοῦ Σωτῆρος.
Ὁ πατριάρχης Ἰωακείμ ὁ Γ’ τόν ὀνόμασε Μέγαν Ἄρχοντα Διδάσκαλον τῆς Μεγάλης του Χριστοῦ Ἐκκλησίας.
Ἡ ἐπιτροπεία τοῦ Ἱστορικοῦ Λεξικοῦ τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης τόν ἐξέλεξε Διευθυντήν αὐτῆς.
Διορίσθηκε στό Πανεπιστήμιο τῶν Ἀθηνῶν ἀριστίνδην Καθηγητής τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων, ὁ Παπαγεωργίου ὅμως ἐμποδίστηκε νά ὁρκισθῆ ἐντός των προθεσμιῶν καί νά ἀναλάβη τή θέση.
Ἡ ἐν Τεργέστη Ἑλληνική Κοινότης τοῦ ἔδωσε τό Οἰκονόμειον Βραβεῖον.
Ἡ Βασιλική Ἀκαδημία τοῦ Μονάχου του ἀπένειμε χρηματικό βραβεῖο τοῦ κληροδοτήματος Θερειανοῦ, τό ὁποῖον ὅμως ἀνακλήθηκε, ὅταν ἀναγγέλθηκε ὁ θάνατος τοῦ Παπαγεωργίου, πού ἐπῆλθε στάς Ἀθήνας ἡμέρα Σάββατο τήν 18η Ἰανουαρίου τοῦ 1914.
Κατόπιν τοιούτου ἔργου καί τοιούτων τιμῶν, τό σημερινό φιλολογικό μνημόσυνο «ἐπί τῇ συμπληρώσει πεντηκονταετίας ἀπό τοῦ θανάτου του» ἀποτελεῖ ἐλάχιστο φόρον τιμῆς στή μνήμη τοῦ Παπαγεωργίου, ἀλλά καί ἐπιτακτικό καθῆκον γιά μᾶς.
Ἐπιτρέψτε μου τώρα νά προσθέσω μερικές ὄχι πολύ γνωστές πληροφορίες γιά τόν Παπαγεωργίου καί τήν οἰκογένειά του:
Ὁ Πέτρος Παπαγεωργίου γεννήθηκε στή Θεσσαλονίκη τό 1859 μέσα στό πατρικό του σπίτι, πού βρισκόταν στή σημερινή ὁδό Φιλίππου, ἀπέναντι ἀπό τό Τμῆμα Μεταγωγῶν καί στή γωνία τῆς διασταύρωσης τῶν ὁδῶν Φιλίππου καί Χριστοπούλου, τό διώροφο αὐτό μέσα σέ κῆπο σπίτι, ἄλλοτε μέ ἁμαξοστάσια καί ἰδιαίτερο οἴκημα ὑπηρετῶν, πουλήθηκε ἀπό τούς γονεῖς τοῦ Παπαγεωργίου στόν πλούσιο γιατρό Χρήστοβιτς, τοῦ ὁποίου οἱ κληρονόμοι τό πούλησαν ἔπειτα στό νεώτερο ἰδιοκτήτη τοῦ Σιδηρόπουλο. Σήμερα κτίσθηκε πολυκατοικία στή θέση του.
Ὁ πατέρας τοῦ Πέτρου, Νικόλαος Παπαγεωργίου, μεγαλέμπορος, κατήγετο ἀπό τό Κρούσοβο, ἡ δέ μητέρα τοῦ Δομνίκη ἀπό τό Μοναστήρι. (Μπίτολα;)
Οἱ ἀδελφοί του Πέτρου ἦταν
α) ὁ Ἀλέξανδρος Παπαγεωργίου, Διευθυντής τῶν Σιδηροδρόμων,
β) ὁ Εὐμένης Παπαγεωργίου, δικηγόρος καί ἀρχισυντάκτης τοῦ «Ἀστέρος», πού κακοποιήθηκε ἀπό τούς Νεοτούρκους γιά τά ἄρθρα του καί πέθανε θάνατο λησμονημένου ἐθνομάρτυρα στόν Εὐαγγελισμό τῶν Ἀθηνῶν,
καί οἱ ἀδελφές του
α) ἡ Ἐλισσάβετ Παπαγεωργίου Ζουμετίκου καί
β) ἡ Ἑλένη Παπαγεωργίου Μάρκ.
Τῶν ἀρρένων ἀδελφῶν του Πέτρου ζοῦν σήμερα στή πόλη μᾶς ἀπόγονοι.
Θεῖος τοῦ Πέτρου καί ἀδελφός τοῦ πατρός του Νικολάου ὑπῆρξε ὁ Τάσκος Παπαγεωργίου, πατήρ τοῦ νομομαθοῦς παλαιοῦ Μακεδονομάχου καί Προέδρου τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας, Φιλώτα Παπαγεωργίου, πού πέθανε στήν Κατοχή.
Καί τοῦ Τάσκου Παπαγεωργίου ζοῦν σήμερα στή πόλη μᾶς γυναῖκες ἀπόγονοι.
Τί ἀπέγινε ὅμως ἡ πλούσια βιβλιοθήκη τοῦ Παπαγεωργίου καί τά χειρόγραφά του, μεταξύ των ὁποίων ὑπῆρχαν ἀντίγραφα ἀπό 6.000 ἐπιγραφές, τίς ὁποῖες ἑτοίμαζε γιά ἕνα Corpus Inscriptionum Thessalonicae, σημειώσεις γιά ὅλα τα βυζαντινά μνημεῖα τῆς Θεσσαλονίκης καί ὑλικό γιά τή συγγραφή μιᾶς ἐκτενοῦς ἱστορίας τῆς Θεσσαλονίκης, τήν ὁποία σχεδίαζε; Ὑλικά δηλαδή γιά 20 χρόνια δουλειά;
Ὅταν ὁ Πέτρος Παπαγεωργίου ἐπέστρεψε ἀπό τή Μυτιλήνη τό 1899, εἶχε πουληθῆ τό πατρικό του σπίτι τῆς ὁδοῦ Φιλίππου καί ὁ Παπαγεωργίου ἔμεινε μέ ἐνοίκιο στήν οἰκία Λιόντα, ἀπέναντι ἀπό τήν εἴσοδο τῆς Ἀχειροποιήτου, ἐκεῖ, ὅπου σήμερα εἶναι πλατεία.
Τό 1910 ἔλυσε τή μίσθωση καί μετέφερε ὅλα τα ὑπάρχοντά του στάς Ἀθήνας, ὅπου ἐγκαταστάθηκε ὁριστικῶς.
Ὅταν τό 1914 ὁ Παπαγεωργίου πέθανε στάς Ἀθήνας, ἡ βιβλιοθήκη του μεταφέρθηκε στή Θεσσαλονίκη γιά νά μοιρασθῆ στούς κληρονόμους του καί παραδόθηκε γιά ἀσφάλεια στό Γηροκομεῖο, ἀφοῦ οἰκία Πέτρου Παπαγεωργίου δέν ὑπῆρχε πλέον στή Θεσσαλονίκη.
Τόν Αὔγουστο τοῦ 1917 ἡ βιβλιοθήκη δέν εἶχε ἀκόμα διανεμηθῆ καί ἡ μεγάλη πυρκαϊά τοῦ 1917 ἔκαψε καί τό Γηροκομεῖο καί τή βιβλιοθήκη.
Μιά συλλογή ἀρχαίων νομισμάτων τοῦ Πέτρου Παπαγεωργίου, πού εἶχε περιέλθει στά χέρια τοῦ Διευθυντοῦ τῆς Τραπέζης τῆς Ἀνατολῆς, τοῦ Χαριλάου Γρηγορίου Ζουμετίκου, γιοῦ τῆς ἀδελφῆς του Πέτρου Ἔλισσαβετ, πρίν νά διανεμηθῆ καί αὐτή στούς κληρονόμους κλάπηκε ἀπό ἄγνωστους διαρρῆκτες, πού διέρρηξαν τήν οἰκία Ζουμετίκου, ἡ ὁποία βρισκόταν κοντά στήν παλιά ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Νικολάου στή σημερινή πλατεία Δικαστηρίων καί ἡ ὁποία κάηκε στήν πυρκαϊά τοῦ 1917.
Αὐτά εἶναι ὅσα ξέρομε ἀπό συγγενεῖς του Παπαγεωργίου, πού ζοῦν σήμερα.
Στό τέλος φύλαξα τή γνώμη γιά τόν Παπαγεωργίου ἑνός συγχρόνου του, τοῦ καθηγητοῦ I. Τσικοπούλου, ὁ ὁποῖος γράφει στήν «Ἀλήθεια» τῆς 18 Σεπτεμβρίου 1904 γιά τόν Παπαγεωργίου τά ἑξῆς:
Ἄν ὁ ἀοίδιμος Στέφανος Κουμανούδης ἐπεθύμει νά ἐπικαλῆται Φιλαθήναιος, ὁ κ. Πέτρος Παπαγεωργίου δικαιοῦται νά προσαγορευθῆ Φιλοθεσσαλονικεύς, διότι εἶναι μέν φιλόλογος, φιλίστωρ καί φιλάρχαιος, ἰδιάζουσαν δέ στοργήν διατρέφει πρός τήν ἀναδίφησιν τῶν περί τήν πάτριον ἠμῶν χώραν καί μάλιστα τῶν κατά τήν γενέθλιον αὐτοῦ πόλιν. Ἐκ τοιαύτης ἀπόψεως ὁ κ. Πέτρος Παπαγεωργίου εἶναι μονάκριβον τέκνον τῆς Θεσσαλονίκης».Μονάκριβο πράγματι τέκνο τῆς Θεσσαλονίκης, ὁ μοναδικός φιλόλογος τῆς πόλης μετά τόν Εὐστάθιο, ὁ πρῶτος ἐπιστήμονας ἀρχαιολόγος της, ὁ μακεδονομάχος της στό ἐπιστημονικό πεδίο, ὑπῆρξε ὁ Πέτρος Παπαγεωργίου καί τή μνήμη τοῦ τέκνου τούτου τῆς Θεσσαλονίκης θελήσαμε νά τιμήσωμε σήμερα, πενήντα χρόνια συμπληρούμενα ἀπό τό θάνατό του.
«Ἀνδρῶν ἐπιφανῶν πάσα γῆ τάφος», ἀλλά τή πατρίδι ἡ ἰδιαιτέρα τιμή.

Πηγή: YaunaTakabara
Επιδιόρθωση κειμένου: MacedonianAncestry

Ευπρόσδεκτη η “Δημοκρατία του Βαρδάρη”

Το βουλγαρικό περιοδικό ΦΟΚΟΥΣ και η σκοπιανή εφημερίδα ΝΟΒΑ ΜΑΚΕΝΤΟΝΙΑ δημοσίευσαν πληροφορίες, συμφώνως προς τις οποίες ο μεσολαβητής του ΟΗΕ κ. Μάθιου Νίμιτς πρότεινε στην κυβέρνηση της ΦΥΡΟΜ δύο εναλλακτικές λύσεις για το ζήτημα του ονόματος: Τη «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» και τη «Δημοκρατία του Βαρδάρη». Αν όντως αυτό αληθεύει έχουμε ένα θετικό βήμα ως προς τα εθνικά μας θέματα. Η δεύτερη πρόταση, η «Μακεδονία του Βαρδάρη», είναι η πρώτη πρόταση από τότε που ασχολείται ο κ. Νίμιτς, η οποία δεν περιέχει τον όρο «Μακεδονία». Πιθανόν στη θετική εξέλιξη να έπαιξε ρόλο και η προσωπική συμμετοχή του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στις πρόσφατες διαβουλεύσεις του Νίμιτς με την ηγεσία του ελληνικού ΥΠΕΞ. Αποτελεί δε μία ένδειξη ότι παρά τα οικονομικά μας προβλήματα μπορούμε να στεκόμαστε αξιοπρεπώς στα εθνικά μας θέματα αρκεί να το πιστέψουμε και να το θέλουμε. Ως λαός και ως ηγεσία.

Φυσικά δεν συμφωνώ με το πρώτο από τα προτεινόμενα ονόματα. Η «Βόρεια Μακεδονία» ανακαλεί στη μνήμη περιπτώσεις όπως το Βιετνάμ και η Κορέα. Τα Σκόπια θα προβάλλονται παγκοσμίως ως μοναδικοί χρήστες του κρατικού πλέον όρου Μακεδονία και θα δίδεται η εντύπωση ότι κάποια στιγμή δικαιούνται να ενωθούν με τη Νότια Μακεδονία, δηλαδή να διεκδικήσουν τη Βόρειο Ελλάδα. Δεν πρέπει να αποδεχθούμε με δική μας υπογραφή αυτό το όνομα. Αν το δεχθούμε ανοίγουμε την πόρτα στα Σκόπια για να ενταχθούν σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ και μετά από λίγους μήνες θα σπεύσουν να αποβάλλουν τον όρο Βόρεια και να κρατήσουν το Μακεδονία. Όπως έκαναν οι Ιορδανοί. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Βρετανοί κατασκεύασαν το κράτος της Υπερ-Ιορδανίας (Transjordan). Μετά από ένα χρόνο η Βουλή της νέας χώρας αποφάσισε να αποβάλει τον ιστορικά αδύναμο προσδιορισμό Υπέρ και κράτησαν τον ιστορικά, θρησκευτικά και γεωγραφικά σημαντικότατο όρο Ιορδανία, που προέρχεται από τον ποταμό Ιορδάνη. Ποιος θα τιμωρήσει τους σκοπιανούς αν προβούν σε μία αντίστοιχη αλλαγή αφού θα έχουν υφαρπάσει την υπογραφή μας; Μήπως θα στείλει στρατό ο ΟΗΕ να επιβάλει το συμφωνηθέν όνομα; Προφανώς όχι, όπως δεν έκανε τίποτε για να διώξει τον Αττίλα από την Κύπρο μας.

Μιλώντας για την Ιορδανία βλέπουμε ότι είναι μία ήδη γνωστή πρακτική νεότευκτες χώρες να παίρνουν το όνομά τους από τον μεγαλύτερο ποταμό της περιοχής. Άλλη αντίστοιχη περίπτωση είναι η Νιγηρία και η Δημοκρατία του Νίγηρος, από τον ομώνυμο ποταμό. Έτσι είναι λογική η πρόταση να ονομασθούν τα Σκόπια Δημοκρατία του Βαρδάρη. Βαρντάρ στη γλώσσα τους λέγεται ο ποταμός Αξιός που διασχίζει τη γείτονα χώρα και εκβάλλει δυτικά της Θεσσαλονίκης. Άλλωστε πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν ο κομμουνιστής Τίτο κατασκευάσει το τεχνητό «μακεδονικό» έθνος η τότε Γιουγκοσλαβία ονόμασε την περιοχή Σκοπίων «Βάρνταρσκα Μπανοβίνα», επαρχία του Αξιού. Τα σχετικά γραμματόσημα είναι πλέον γνωστά από δημοσιεύσεις στον Τύπο και στο Διαδίκτυο.

Για την Ελλάδα το ζήτημα του ονόματος είναι πρωτίστως θέμα εθνικής αξιοπρεπείας. Να μην δώσουμε την εντύπωση ότι λόγω οικονομικής κρίσης κάνουμε παραχωρήσεις προς γείτονες και μάλιστα αδύναμους. Τί μηνύματα θα πάρουν οι ισχυρότεροι γείτονες και οι διεκδικούντες εδάφη και ΑΟΖ; Επιπλέον είναι και ζήτημα υπερασπίσεως της πολιτιστικής μας ταυτότητας και κληρονομιάς. Αν τα Σκόπια καθιερωθούν διεθνώς με όνομα που θα περιέχει – έστω και με προσδιορισμό- τον όρο Μακεδονία, πολύ σύντομα και εμείς οι Βορειοελλαδίτες, αλλά και οι Απόδημοι Έλληνες Μακεδόνες, δεν θα μπορούμε να ονομαζόμαστε έτσι.

Υπό αυτό το σκεπτικό η ονομασία «Δημοκρατία του Βαρδάρη» είναι ευπρόσδεκτη από τον Ελληνισμό. Προστατεύει ταυτοχρόνως και την ιστορία και την καλή γειτονία.

Πηγή δική μου: Ενωμένη Ελλάδα
Αρχική πηγή: Εφημερίδα “Δημοκρατία”

Σκόπια: «Οι χώρες που μας υποστήριξαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση»

«Το εβδομαδιαίο περιοδικό ‘Ρεπούμπλικα’ – ‘Република’ στο τελευταίο τεύχος του, αναφέρει τις χώρες που ψήφισαν υπέρ μας, να λάβουμε, δηλαδή, ημερομηνία για τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση» αναφέρει το σλαβικό δημοσίευμα και συνεχίζει:Στο Συμβούλιο των Υπουργών στις Βρυξέλλες, θετικές χώρες ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο, η Σλοβενία και η Ουγγαρία. Εκδηλωτικά υπέρ των Σκοπίων τάχθηκε ο υφυπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας, Ράινχολντ Λοπάτκα.

Σε αντίθεση με αυτόν, πιο ήσυχος υποστηρικτής των Σκοπίων ήταν ο επικεφαλής του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών, Γουίλιαμ Χάγκ, ο οποίος μετά την ομιλία του κάλεσε τον Αβραμόπουλο «η Αθήνα να ενεργήσει στο πνεύμα των ευρωπαϊκών αξιών και μας επιτρέψει να συνεχίσουμε την διεύρυνση της Ένωσης».

Θετική για τα Σκόπια ήταν και η στάση του Καρλ Μπίλντ (Σουηδία). Επίσης, ο υπουργός Εξωτερικών της Βουλγαρίας Νικολάι Μλαντένοφ, τελείωσε την ομιλία του με θετικούς τόνους.

Κορυφαία αποχή ήταν αυτή του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών, Γκουίντο Βεστερβέλε, αναφέρει το δημοσίευμα της ‘Ρεπούμπλικα’.

Πηγή: Γεώργιος Εχέδωρος

Γαλλικό Περιοδικό Le Point: Σκόπια, μια χώρα που δεν υπάρχει

Τους πήραν στο ψιλό και οι Γάλλοι

Το Γαλλικό περιοδικό Le Point δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο “Μακεδονία (σικ), μια χώρα που δεν υπάρχει,” στο οποίο ο αρθρογράφος Yves Cornu ξεσκεπάζει τους Σκοπιανούς.

Ο Cornu ανάμεσα στα άλλα αναφέρει χαρακτηριστικά πως οι Σκοπιανοί “δεν έχουν ταυτότητα και επομένως κλέβουν την Ιστορία των άλλων“. Χρησιμοποιεί ως παραδείγματα τον Μ. Αλέξανδρο και την Μητέρα Τερέζα.

Στο κείμενο του στηλιτεύει τα “Σκόπια 2014″ και ειδικά το τεράστιο άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου το οποίο χαρακτηρίζει ως “μνημείο Βαλκανικού Κιτς”. Η ανάρτηση προκάλεσε σφοδρή αντίδραση από Σκοπιανά ΜΜΕ , διανοούμενους και εκατοντάδες Σκοπιανοί βομβάρδισαν με επιστολές διαμαρτυρίας το Γαλλικό περιοδικό.

Πηγή: history-of-Macedonia