Σύντομη περιγραφή του Μακεδονικού – Πρώτη φάση, 1853/6 – 1918

Σύντομη περιγραφή του Μακεδονικού

Φάση πρώτη, 1853/6 – 1918

Γράφει ο ΜacedonianΑncestry
https://macedonianancestry.wordpress.com/

Πως ξεκίνησε το Μακεδονικό ζήτημα

Το 1853 ξεκίνησε ο λεγόμενος “Κριμαϊκός πόλεμος”. Τα αντίπαλα στρατόπεδα ήσαν οι Ρώσσοι από την μια πλευρά, ενώ από την άλλη ήταν μια συμμαχία μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου, της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, της Γαλλίας και του βασιλείου της Σαρδινίας. Η Ρωσσία έχασε τον πόλεμο το 1856 και σαν αντίποινα της επιβλήθηκε να σταματήσει το εμπόριο της στον Εύξεινο Πόντο (Μαύρη θάλασσα). Αυτό ήταν ένα τρομερό οικονομικό πλήγμα στην οικονομία της Ρωσσίας η οποία τώρα επρεπε να βρει (και γρήγορα) άλλη θάλασσα για να κάνει εμπόριο. Οι θάλασσες που θα μπορούσαν να την εξυπηρετήσουν σύμφωνα με τα συμφέροντα της ήσαν το Αιγαίο στα δεξιά της Ελλάδας και η Αδριατική στα αριστερά της. Δυστυχώς όμως και οι δύο αυτές θάλασσες ήσαν στα χέρια των Τούρκων εκείνη την εποχή άρα αν η Ρωσσία ήθελε να αναπτύξει το εμπόριο της εκεί, έπρεπε πρώτα να αποκτήσει αυτές τις θάλασσες. Και ο μόνος τρόπος για να τις αποκτήσει ήταν φυσικά δια της βίας. Έτσι, το 1877 ξεκίνησε πόλεμο εναντίων των Οθωμανών και ένα χρόνο αργότερα, το 1878, νίκησε.

Η συνθήκη που υπογράφτηκε για το τέλος αυτού του πολέμου, η λεγομένη Συνθήκη του Αγίου Στέφανου, ήταν μια συνθήκη που ενώ βόλευε πολύ την Ρωσσία και την Βουλγαρία, (την Βουλγαρία επειδή η Ρωσσία την έβαλε υπεύθυνη για το θέμα με το αζημίωτο φυσικά) δεν άρεσε καθόλου σε κάποιες άλλες από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής (στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστρο-Ουγγαρία συγγεκριμένα) οι οποίες εξεβίασαν την Ρωσσία να αλλάξει τους όρους της συνθήκης αλλιώς νέος μεγάλος πόλεμος θα ξεσπούσε. Η Ρωσσία εκείνη την εποχή ήταν Μεγάλη Δύναμη [Great Power] και κανονικά δεν θα έπρεπε να φοβηθεί, αλλά έπεσε στην περιπτωση γιατί και το Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και η Αυστρο-Ουγγαρία ήσαν Μεγάλες Δυνάμεις επίσης. Καταναγκαστικά λοιπόν άλλαξε τα σχέδια της και συμφώνησε να υπογράψει μια νέα συνθήκη, η οποία ονομάστηκε “Συνθήκη του Βερολίνου” από το ομώνυμο συνέδριο.

Οι νέοι όροι που μπήκαν όμως, ήταν καταστροφή για μια άλλη χώρα, την Σερβία, αφού την άφησε αποκλεισμένη χωρίς δυνατότητα εμπορίου με το Μαυροβούνιο (πάνω-αριστερά από την Αλβανία) το οποίο έβλεπε θάλασσα. Έτσι και η Σερβία με την σειρά της απείλησε ότι θα έκανε πόλεμο αν δεν άλλαζε η τότε παρούσα κατάσταση. Συγκεκριμένα οι Σέρβοι απείλησαν περισσότερο την Αυστρο-Ουγγαρία η οποία για να γλυτώσει από έναν πιθανό πολεμο με τους Σέρβους τους πρότεινε το εξής: να μην κάνουν εμπόριο προς τα αριστερά της Ευρώπης αλλά προς τα δεξιά. Οι Σέρβοι βρήκαν σωστή την πρόταση και δέχτηκαν αυτό το σχέδιο. Έτσι υπέγραψαν μια συμφωνία μεταξύ τούς το 1881, (την οποία μάλιστα την ανανέωσαν το 1889*) η οποία έλεγε όχι μόνο να μην ενοχλήσουν οι μεν τους δε, αλλά και ότι η Αυστρο-Ουγγαρία θα έκανε τα πάντα για να βοηθήσει την Σερβία στην αποστολή της.

* = Είναι πολύ σημαντικό να το ξέρετε αυτό το στοιχείο, γιατί οι σκοπιανοί δεν γνωρίζουν πως τα σημερινά Σκόπια ήταν κομμάτι της Σερβίας κάποτε. Αντιθέτως νομίζουν πως ήσαν μια μεγάλη και ολόκληρη χώρα ονόματι “Μακεδονία”, την οποία τους την έκλεψαν οι Έλληνες το 1913 με την συνθήκη του Βουκουρεστίου. Όταν τους δείχνεις το έγγραφο με την συμφωνία πέφτουν ξεροί!

Δεξιά όμως της Σερβίας ήταν η Βουλγαρία. Και επειδή η Βουλγαρία ήσαν αδελφική φυλή με τους Σέρβους πρώτον και δεύτερον επειδή τα σημερινά Σκόπια ήσαν κομμάτι της Σερβίας τότε (δηλαδή η Σερβία είχε τα σύνορα της πολύ ποιο κοντά στην θάλασσα προς της πλευρά της Θεσσαλονίκης και εν τέλη του Αιγαίου) οι Σέρβοι σκέφτηκαν να κατακτήσουν το κομμάτι της Μακεδονίας που ανήκε στην Ελλάδα αντι να διασχίσουν ολόόόόκληρη την Βουλγαρία.

Την ίδια εποχή που η Σερβία είχε όλα αυτά τα συμφέροντα, η Βουλγαρία επεδίωκε το ίδιο ακριβώς πράγμα. Επιθυμούσε να αποκτήσει τα εδάφη που είχε αποκτήσει με την συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. Έτσι, το 1893, δημιούργησε με την βοήθεια της Ρωσσίας (που εξακολουθούσε να έχει συμφέροντα βέβαια) μια ομάδα ονόματι ΕΜΕΟ, (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, αγγλιστί, IMRO – Internal Macedonian Revolutionary Organization) η οποία θα ήταν υπεύθυνη για την εξασφάλιση της Μακεδονικής γης στους Βούλγαρους. Σκοπός αυτής της οργάνωσης ήταν η δημιουργία μιας νέας χώρας που θα ονομαζόταν “Μακεδονία”, ασχέτως του αν οι κάτοικοι της θα ήταν ένα μπουλούκι από διαφορετικές θρησκείες, εθνότητες, φυλές ή οτιδήποτε άλλο. Από την στιγμή που θα γινόταν μια τέτοια χώρα θα υπήρχαν δυνατότητες οι Βούλγαροι να κυριαρχήσουν στην, τότε, κάτω-δεξιά τους Ελλάδα (Θεσσαλονίκη) κάτι που το επεδίωκαν όπως είπαμε και οι Σέρβοι.

Το πρώτο πράγμα που έκανε η νέα ομάδα της ΕΜΕΟ ήταν να ξεκινήσει μια προπαγάνδα για την δημιουργία αυτής της νέας χώρας. Εφευρίσκοντας το σύνθημα “η Μακεδονία στους Μακεδόνες” άρχισε να στέλνει δεξιά και αριστερά ανθρώπους διαφόρων επαγγελμάτων και ειδικοτήτων, (π.χ δασκάλους) για να διαδώσουν και να διδάξουν την ιδεολογία της προπαγάνδας τους. Η προπαγάνδα αυτή ξεκίνησε το 1893 και συνεχίστηκε μέχρι το 1904 και μάλιστα και σε πολλούς τομείς: φιλολογικούς, ιστορικούς, οικονομικούς, πολιτικούς, θρησκευτικούς… Δεν θα μιλήσω αναλυτικά εδώ για τον κάθε τομέα γιατί δεν είναι του παρόντος. Πάντως ένα είναι σίγουρο: πως μιλάμε για μια τεραστίων διαστάσεων προπαγάνδα και όχι για μια απλή προσπάθεια. Και αυτή η προπαγάνδα θα συνεχιζόταν και άλλο, αν ο Παύλος Μελάς δεν αντιλαμβανόταν τον κινδυνο της Σλαβοποίησης της Μακεδονίας (και μελλοντικά ίσως και της Ελλάδος) ο οποίος άναψε με τον θάνατο του μια σπίθα στην καρδιά των ελλήνων για την σωτηρία της ελληνικής γης και του ελληνικού πολιτισμού. Η σπίθα αυτή οδήγησε στο θετικό αποτέλεσμα την σωτηρία της Μακεδονίας μας. Η Μακεδονία είναι μέρος σήμερα της Ελληνικής επικράτειας κυρίως χάρη σ’ αυτόν.

Έτσι λοιπόν με δυο λόγια άρχισε το Μακεδονικό ζήτημα και όχι από τον Τίτο ο οποίος απλά το ανεβίωσε το 1945. Μάλιστα δε, επειδή οι περισσότεροι Έλληνες έχουν ακουστά μόνο το “ε, κάτι έγινε επί Τίτο”, δεν ξέρουν καν τι στην πραγματικότητα, άρα δεν ξέρουν και τι να απαντήσουν στους σκοπιανούς, όταν αυτοί όντως μεγαλωμένοι με την προπαγάνδα τους, τους φανερώνουν “στοιχεία”, που τα ελληνόπουλα δεν έχουν καν ακουστά. Αυτή η προπαγάνδα που ουσιαστικά ξεκίνησε το 1856, είναι αυτή που υποστηρίζουν οι σκοπιανοί σήμερα, έστω και αν εντωμεταξύ οι Ρώσσοι και οι Σέρβοι δεν ενδιαφέρονται πια, αφού οι χώρες, τα σύνορα, οι περιοχές και γενικότερα τα δεδομένα (και τα συμφέροντα) άλλαξαν.

Τελευταία ενημέρωση 24/1/2018

 

ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΑΙΓΝΙΟ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Του Νικολάου Ι.Μέρτζου

Ἡ μελέτη διανέμεται δωρεὰν χάρις στὴν εὐγενὴ χορηγία τῆς Κυρίας Θεοδότης Ἰ. Μανδύλα. Ἒχει ἀναρτηθεῖ στὸν ἱστότοπο τῆς Ἐταιρείας Μακεδονικῶν Σπουδῶν (media.ems.gr/ekdoseis)

Ἡ Ἐταιρεία Μακεδονικῶν Σπουδῶν μὲ συνέπεια συνεχίζει τὸ κορυφαῖο ἐπιστημονικὸ καὶ ἐθνικὸ ρόλο ποὺ ἐπιτελεῖ στὰ Βαλκάνια. Οἱ ἐκδόσεις της πρωτοστατοῦν στὸ ζήτημα τῆς ἐπιστημονικῆς τεκμηρίωσης καὶ τῆς ὑπεράσπισης τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας. Στὴν τελευταία της ἐκδοση, διαβάζουμε τὴν μελέτη τοῦ Προέδρου της Νικολάου Ἰ. Μέρτζου, «Τὸ Μακεδονικὸ Παίγνιο Γεωπολιτικῆς». Η σύντομη ἀλλὰ ἒγκυρη μελέτη ἐξιστορεῖ εὐσύνοπτα τὴ διαχρονικὴ ἐξέλιξη τοῦ Ζητήματος καὶ τεκμηριώνει τὰ σοβαρὰ γεωπολιτικὰ συμφέροντα γιὰ τὰ ὁποῖα Ξένες Δυνάμεις, ἐναλλασσόμενες διαχρονικὰ μεταξὺ 1871-2012, τὸ χρησιμοποίησαν καί, μέχρι σήμερα, τὸ χρησιμοποιοῦν. Δημοσιεύει ἀδιάσειστα ἐπίσημα στοιχεῖα, συνήθως ἂγνωστα, καὶ προβαδίζει διότι καλύπτει πλήρως τὴ διαδρομὴ τοῦ Ζητήματος μέχρι τὸν Νοέμβριο 2012.

Ἀναφέρω ἐνδεικτικά ἀποσπάσματα:
«Στρατηγικός στόχος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, παρέμενε σταθερά η έξοδος στις θερμές θάλασσες μέσω της Μακεδονίας, του Αιγαίου και των Στενών των Δαρδανελλίων. Προς τούτο η Ρωσία, μέχρι το 1854, επεδίωκε να χρησιμοποιήσει το ομόδοξο Γένος των Ελλήνων. Η Μεγάλη Αικατερίνη, με το περίφημο «Ελληνικό Σχέδιό» της, σκόπευε να διαλύσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να ανασυστήσει την Ελληνική Αυτοκρατορία υπό ρωσική επικυριαρχία, με Αυτοκράτορα τον εγγονό της τον οποίον σκόπιμα βάφτισε Κωνσταντίνο. Το 1770 εξαπέλυσε στον ελληνικό χώρο τα Ορλωφικά. Το 1774 επέβαλε τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, βάσει της οποίας τα ελληνικά πλοία είχαν το δικαίωμα να πλέουν ελεύθερα και να εξοπλισθούν με κανόνια υπό ρωσική σημαία. Το 1828 η Ρωσία πήρε μέρος στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου και είδε πρώτο Κυβερνήτη του πρώτου ελληνικού Κράτους τον τέως επί των Εξωτερικών Υπουργό της Ιωάννη Καποδίστρια. Το 1829, μετά τον νικηφόρο της πόλεμο κατά των Οθωμανών, επέτυχε την πρώτη αναγνώριση του ελληνικού Κράτους με τη Συνθήκη της Αδριανουπόλεως. Οι άλλες Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης αντιτάσσονταν, φυσικά, στο ρωσικό σχέδιο.

Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια και την ενθρόνιση του Βαυαρού Πρίγκηπος Όθωνος, η Ελλάδα, ερειπωμένο μικρό Κράτος περιβαλλόμενο με εκτεταμένη ακτογραμμή και ήδη καταχρεωμένο στους Άγγλους τοκογλύφους τραπεζίτες, μεταβάλλεται πλέον σε προτεκτοράτο της θαλασσοκράτειρας Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Το 1854 ξεσπάει ο Κριμαϊκός Πόλεμος Ρώσων-Οθωμανών. Αγγλία και Γαλλία συμμαχούν με τους Οθωμανούς για να ανακόψουν την κάθοδο της Ρωσίας στις θερμές θάλασσες. Αλλά οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν ένοπλοι παρά το πλευρό του Ομοδόξου Ξανθού Γένους. Αμέσως η Αγγλία και η Γαλλία απέκλεισαν με τον στόλο τους όλα τα ελληνικά λιμάνια, κατέλαβαν με αγήματα την Αθήνα και εξανάγκασαν τον Όθωνα να εγκαταλείψει την Επανάσταση στη Μακεδονία, Θεσσαλία και Ήπειρο.

Η ρωσική πολιτική συνειδητοποίησε ότι έχασε δια παντός τους Έλληνες και αναζήτησε άλλους «αντιπροσώπους» της στη Μακεδονία. Επελέγησαν οι Βούλγαροι διότι ήσαν ομόδοξοι και επί πλέον ομόφυλοι Σλάβοι. Με ρωσική βοήθεια θα μπορούσαν να ελέγξουν τη Μακεδονία. Προηγουμένως, όμως, έπρεπε να αφυπνισθούν, να διαχωρισθούν από τους Έλληνες με τους οποίους ταυτίζονταν στην ελληνική παιδεία και στη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία. Ως κατάλληλο όργανο κατασκευάζεται και χρησιμοποιείται μια ανεξάρτητη Εκκλησία των Βουλγάρων. Έτσι η αναμέτρηση Ελλήνων και Βουλγάρων στη Μακεδονία άρχισε το 1871, όταν με φιρμάνι του Σουλτάνου, υπαγορευμένο από τον πρέσβη της Ρωσίας στρατηγό κόμη Ιγνάτιεφ, ανακηρύχθηκε η Βουλγαρική Εξαρχία η οποία αποσχίσθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και έλαβε το δικαίωμα να ιδρύει Μητροπόλεις και ναούς σε όσα μέρη της Μακεδονίας το ζητούσε σημαντικός αριθμός πιστών.

Το δόκανο στήθηκε: οι σλαβόφωνοι Μακεδόνες, οι οποίοι προσέρχονταν επειδή αντιλαμβάνονταν μέσες-άκρες καλύτερα τη γλώσσα της Θείας Λειτουργίας, εγγράφονταν στα οθωμανικά κιτάπια ως «Εξαρχικοί» και κατ’ επέκταση ως «Βούλγαροι». Έως τότε οι Οθωμανοί ξεχώριζαν τους υπηκόους τους ανάλογα μόνον με το θρήσκευμά τους και ανέγραφαν όλους τους Ορθοδόξους ως Ρουμ, δηλαδή Ρωμαίους, Έλληνες. Όμως, οι σλαβόφωνοι Μακεδόνες, σε σύντομο χρονικό διάστημα εννόησαν και συνειδητοποίησαν ότι καταγράφονται ως Βούλγαροι, αποχώρησαν μαζικά. Απηύθυναν μάλιστα στον Οικουμενικό Πατριάρχη δραματικές διακηρύξεις πίστεως που πολλές δημοσιεύθηκαν στην πατριαρχική εφημερίδα Εκκλησιαστική Αλήθεια. Τότε αποκηρύχθηκαν και επικηρύχθηκαν ως Γραικομάνοι, δηλαδή ως ελληνομανείς. Έτσι, από το 1895 συμμορίες εισαγόμενες από τη Βουλγαρική Ηγεμονία επέπεσαν στους σλαβόφωνους Μακεδόνες. Παπάδες, δάσκαλοι, προεστοί εξοντώθηκαν με παραδειγματικά μαρτύρια. Υπέμειναν και επέμειναν, όμως. Έλληνες!

Όταν η πλεκτάνη της Εξαρχίας αποδείχθηκε ανεπαρκής, το 1877, οι Ρώσοι κήρυξαν τον πόλεμο στην Τουρκία, απελευθέρωσαν τη σημερινή Βουλγαρία και τον Φεβρουάριο του 1878, στα πρόθυρα της Κωνσταντινουπόλεως, στο προάστιο Άγιος Στέφανος, υπαγόρευσαν στον ηττημένο Σουλτάνο την ομώνυμη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου η οποία ίδρυσε στα χαρτιά τη Μεγάλη Βουλγαρία στην οποία ενσωματώνονταν όλη η Μακεδονία μέχρι τον Αλιάκμονα ποταμό πλην της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής.

Οι Έλληνες Μακεδόνες επαναστατούν στον Όλυμπο και τα Πιέρια υπό τον Επίσκοπο Κίτρους Νικόλαο Λούση και τον Πρόεδρο της Προσωρινής Κυβερνήσεως της Μακεδονίας Ευάγγελο Κοροβάγγο, στην Ελιμεία υπό τον προύχοντα Ιωάννη Γκοβεντάρο και τον πολέμαρχο Ιωσήφ Λιάτη και στην Άνω Μακεδονία με κέντρο τις Πρέσπες υπό τους γηγενείς αμάχητους καπετάνιους.

Οι άλλες Δυνάμεις αντιδρούν για να εξουδετερώσουν την κάθοδο της Ρωσίας και αμέσως στο Συνέδριο του Βερολίνου καταργούν τη Μεγάλη Βουλγαρία. Αναγνωρίζουν, όμως, υποτελή στον Σουλτάνο, την πρώτη Βουλγαρική Ηγεμονία. Έτσι δημιουργείται ένα ισχυρό ορμητήριο με αμετακίνητο στόχο τη Μακεδονία. Εκεί χιμούν ένοπλοι Βούλγαροι, όταν οι Έλληνες Μακεδόνες αντιδρούν σθεναρά στον προσηλυτισμό.

Τὸ ἡμερολόγιο ποὺ διένειμε στὰ μέλη του γιὰ τὸ ἒτος 2011 τὸ ΒΜΡΟ

Το 1896 οι Βούλγαροι ιδρύουν στη Θεσσαλονίκη την Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, γνωστή με το βουλγαρικό αρκτικόλεξο της ΒΜΡΟ, η οποία εξαπολύει τρομοκρατία στη Μακεδονία. Είναι ακριβώς το κόμμα που κυβερνά σήμερα το Κράτος των Σκοπίων και που έχει συμπληρώσει την επωνυμία του αυτή με τον αποκαλυπτικό τίτλο «Δημοκρατικό Κόμμα για την Εθνική Ένωση της Μακεδονίας»!

Ο Μακεδονικός Αγώνας
Έτσι αρχίζει ο Μακεδονικός Αγώνας. Οι Έλληνες Μακεδόνες αμύνονται στη γενέτειρά τους Μακεδονία. Υπό τη Νέα Φιλική Εταιρεία οργανώνουν επανάσταση στην Άνω Μακεδονία η οποία το 1885 καταπνίγεται και η ηγεσία της εξοντώνεται. Αμυνόμενοι ιδρύουν εφημερίδες, περιοδικά, σχολεία, συλλόγους και μυστικές οργανώσεις. Ενεργούν μέσα στην Αθήνα όπου εκδίδουν περισπούδαστα επιστημονικά συγγράμματα για να αποδείξουν την ελληνική ταυτότητα της Μακεδονίας. Το 1896 δέκα τουλάχιστον Μακεδόνες οπλαρχηγοί αναλαμβάνουν δράση στη Μακεδονία, αλλά επέρχεται η στρατιωτική καταστροφή της Ελλάδος στον πόλεμο του 1897. Παρά ταύτα το 1898 επαναστατεί ο ατρόμητος σλαβόφωνος πολέμαρχος καπετάν Κώττας, ο οποίος εγκαθιδρύει επί έξι συνεχή έτη αυτόνομη επικράτεια στα Κορέστεια, στο Βίτσι και στις Πρέσπες.

Στην αυγή του 20ού αιώνα το Οικουμενικό Πατριαρχείο και παράλληλα η μικρή ταπεινωμένη και χρεοκοπημένη Ελλάδα οργανώνουν την εθνική άμυνα. Νέοι φλογεροί Μητροπολίτες αναλαμβάνουν τις εμπερίστατες μακεδονικές Μητροπόλεις. Το 1902 τοποθετείται Γραμματέας στο Ελληνικό Προξενείο Μοναστηρίου ο μέγας Μακεδών Εθναπόστολος Ίων Δραγούμης, 24 μόλις ετών. Οργώνει τη Μακεδονία, οργανώνει την εθνική άμυνα, γράφει βιβλία και άρθρα για να συναγείρει το Έθνος. Κράζει στην τρομαγμένη Αθήνα: «Έλληνες, σώστε τη Μακεδονία και η Μακεδονία θα μας σώσει!»

Αμέσως στρατεύονται οι πρώτοι σλαβόφωνοι καπετάνιοι Βαγγέλης Στρεμπενιώτης, Δημήτρης Νταλίπης, Λάκης Νταηλάκης, Σίμος Στογιάννης, Λάκης Πύρζας στη Δυτική Μακεδονία, ο Γιώτας Γκόνος και οι αδελφοί Δογιάμα στον Βάλτο των Γιαννιτσών, ο καπετάν Μητρούσης στις Σέρρες και πολλοί άλλοι. Αλλά δεν αρκούν. Στις 20 Ιουλίου 1903, ημέρα του Προφήτη Ηλία, Ηλιντεν στα βουλγαρικά, οι Βούλγαροι κηρύσσουν γενική εξέγερση με το σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες». Η διακήρυξη καλεί ως Μακεδόνες όλους τους κατοίκους της γεωγραφικής αυτής περιοχής: Έλληνες, Βουλγάρους, Σέρβους, Αρβανίτες, Εβραίους, ακόμη και Τούρκους. Στόχος είναι μια αυτόνομη Μακεδονία με σκοπό να ενταχθεί αργότερα στη Βουλγαρία όπως προσαρτήθηκε η αυτόνομη Ανατολική Ρωμυλία.

Οι κομιτατζήδες καταλαμβάνουν τα τρία βλαχόφωνα ακροπύργια του ελληνισμού στην Άνω Μακεδονία το Κρούσοβο, τη γενέτειρά μου Νέβεσκα-Νυμφαίον και την Κλεισούρα στα οποία θέτουν ένα εκβιαστικό δίλημμα: «θα συμπολεμήσετε μαζί μας ή θα καταστραφείτε.» Τα αντίποινα των Οθωμανών είναι τρομερά, τα θύματα στα πυρπολημένα χωριά εκατοντάδες άμαχα και αθώα γυναικόπαιδα. Το Κρούσοβο πυρπολείται. Η Νέβεσκα και η Κλεισούρα σώζονται, όταν καταβάλλουν χιλιάδες φλωριά λύτρα και επεμβαίνει στην Υψηλή Πύλη ο Έλληνας Πρωθυπουργός Δημήτριος Ράλλης. Αυτά τα τρία βλαχόφωνα ακροπύργια του ελληνισμού το Κράτος των Σκοπίων ανακηρύσσει «κοιτίδα του μακεδονικού έθνους».

Στην Αθήνα οι καφενέδες της πολιτικής κηρύσσουν χαμένη τη Μακεδονία. Όχι, όμως, και το Έθνος. Ιδρύεται το Μακεδονικό Κομιτάτο με Πρόεδρο τον δημοσιογράφο Δημήτριο Καλαποθάκη. Στα ελληνικά Προξενεία τοποθετούνται ψυχωμένοι Πρόξενοι και πράκτορες που οργανώνουν τον Αγώνα.

Το 1904 ανέρχεται στη Μακεδονία, επί κεφαλής 40 Μακεδονομάχων, ο Παύλος Μελάς. Σύντομα πέφτει νεκρός στα Κορέστεια, στο χωριό Στάτιστα στις 13 Οκτωβρίου 1904. Ο θάνατός του θα σημάνει ανάσταση. Συγκλονίζεται και αφυπνίζεται η Αθήνα, συνεγείρεται ο ζωντανός ελληνισμός, παλικάρια από την Κρήτη και τον Μοριά, από τη Ρούμελη και τα νησιά, ακόμη κι από την Κύπρο τρέχουν στη Μακεδονία, αγωνίζονται, υπερασπίζονται, τιμωρούν και πολλά μαρτυρούν. Μέσα σε τέσσερα χρόνια οι Έλληνες επικρατούν.

Όμως τα πάντα θα είχαν χαθεί, αν δεν είχαν εγερθεί, αγωνισθεί και θυσιασθεί κατά χιλιάδες οι αυτόχθονες Μακεδόνες, ιδίως οι σλαβόφωνοι. Οι σλαβόφωνοι Μακεδόνες υπήρξαν το Ιερόν Σφάγιον του Γένους, συνάμα, όμως, το δόρυ του και η ασπίδα του, διότι αυτοί υπήρξαν το Έπαθλον που οι Βούλγαροι, μέσω της γλώσσας, διεκδίκησαν αλλά δεν λύγισαν. Τους αρμόζει η ευγνωμοσύνη του Έθνους και η άγρυπνη μνήμη. Διότι τα Έθνη είναι κοινότητες κοινής μνήμης και τα Έθνη αφανίζονται, όταν αφανίσουν τὴ μνήμη τους.

Το 1908 επαναστατούν στη Μακεδονία οι Νεότουρκοι. Υπόσχονται ελευθερία και ισοπολιτεία σε όλους. Έλληνες και Βούλγαροι κηρύσσουν εκεχειρία. Ωστόσο, οι Νεότουρκοι εξαπολύουν εθνικούς διωγμούς.

Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι
Μετά από τέσσερα χρόνια, στις 5 Οκτωβρίου 1912, Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο, σε συμμαχία, επιτίθενται στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Κεντρικό πεδίο των μαχών και έπαθλο των νικητών η Μακεδονία. Οι δύο Βαλκανικοί Πόλεμοι αποτελούν το μεγαλύτερο στρατηγικό επίτευγμα του ελληνισμού μετά το 1821. Μέσα σε διάστημα μικρότερο των δέκα μόνον μηνών, από 5 Οκτωβρίου 1912 μέχρι 28 Ιουλίου 1913, η Ελλάδα διπλασίασε την έκτασή της από 63.211 σε 120.308 τετραγωνικά χιλιόμετρα, διπλασίασε τον πληθυσμό της από 2.631.952 σε 4.718.221 κατοίκους, πολλαπλασίασε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της και για πρώτη φορά κατέλαβε κεντρική θέση στον γεωπολιτικό χώρο της Βαλκανικής. Από τα ερείπια της οικονομικής και της στρατιωτικής καταστροφής της, το 1893 και το 1897, επιτέλεσε ένα απίστευτο μα πραγματικό θαύμα.

Οι σύμμαχοι και ξένοι επιτελείς -ακόμη και ορισμένοι Έλληνες- δεν πίστευαν ότι η Ελλάδα θα μπορούσε ποτέ να επιτύχει όσα, ωστόσο, επέτυχε. Οι ελληνικές δυνάμεις ήσαν τρεις φορές μικρότερες των βουλγαρικών και δυο φορές μικρότερες των σερβικών. Επί πλέον, για να προελάσουν στη Μακεδονία, έπρεπε να διασπάσουν τέσσερις ισχυρότατες οχυρές στενωπούς και να διαβούν ανυπέρβλητα φυσικά εμπόδια όπως οι ποταμοί Αλιάκμων, Αξιός και Γαλλικός και ο απέραντος Βάλτος των Γιαννιτσών. Ωστόσο, μέσα σε 22 μόνον ημέρες ο Ελληνικός Στρατός απελευθέρωσε μεγάλο μέρος της Δυτικής και της Κεντρικής Μακεδονίας, κέρδισε τις μάχες και εισήλθε στη Θεσσαλονίκη

Στη Διάσκεψη Ειρήνης στο Λονδίνο της 17 Μαΐου 1913, οι Βαλκάνιοι Σύμμαχοι υπέγραψαν τη Συνθήκη Ειρήνης με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Συνθήκη επιδικάζει στην Ελλάδα τη σημερινή Ήπειρο, τη Δυτική Μακεδονία και μεγάλο μέρος της Κεντρικής Μακεδονίας. Στη Βουλγαρία επιδικάζεται η Ανατολική Μακεδονία και μεγάλο μέρος της σημερινής Κεντρικής Μακεδονίας έως λίγα μόνον χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη. Οι Βούλγαροι αισθάνονταν «μεγάλοι ηττημένοι» και καραδοκούν να επιτύχουν το όνειρο της Μεγάλης Βουλγαρίας. Γι’ αυτό Ελλάδα και Σερβία συμμαχούν. Έναν μήνα αργότερα, η Βουλγαρία -χωρίς να κηρύξει πόλεμο- εξαπέλυσε ολομέτωπη αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον των Ελλήνων και των Σέρβων. Αρχίζει άγριος ο Δεύτερος Βαλκανικός Πόλεμος.

Μέσα σε έναν μόνο μήνα, ο Ελληνικός Στρατός απελευθέρωσε την υπόλοιπη Κεντρική Μακεδονία, όλη την Ανατολική Μακεδονία, την Ξάνθη και την Αλεξανδρούπολη. Κινούμενος ακάθεκτος προς Βορρά διέσπασε το ιστορικό Κλειδίον και τα άβατα Στενά της Κρέσνας, εισήλθε στην πεδιάδα της Σόφιας και εκεί νίκησε στο Σιμιτλή. Κατά την υποχώρησή του ο βουλγαρικός Στρατός, πλαισιωμένος και από κομιτατζήδες, διέπραξε άγριες ωμότητες σε βάρος του αμάχου ελληνικού πληθυσμού. Μεταξύ άλλων πυρπόλησε της Σέρρες και τη Νιγρίτα, εξετέλεσε πολλούς προύχοντες, έκαψε συθέμελα το Δοξάτο και έσφαξε 3.000 αμάχους, λεηλάτησε το Σιδηρόκαστρο και έσφαξε τον Μητροπολίτη του Κωνσταντίνο κ.ά.

Η Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση
Στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους η Γερμανία χρησιμοποιεί ως αντιπρόσωπό της τη Βουλγαρία προκειμένου να ελέγξει τη Μακεδονία την οποία πρέπει να διασχίσει οπωσδήποτε η γερμανική πορεία προς Ανατολάς, η περίφημη Drag nach Osten προς τα πετρέλαια. Το 1914 ξεσπάει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Γερμανία με σύμμαχο τη Βουλγαρία απειλεί άμεσα τη Μακεδονία. Σε αντίδραση οι αντίπαλές της Αγγλία και Γαλλία το 1915 καταλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη και ανοίγουν το Μακεδονικό Μέτωπο. Επακολουθεί το Κίνημα Εθνικής Αμύνης, η χωριστή κυβέρνηση Βενιζέλου και ο Εθνικός Διχασμός. Τελικά, η Ελλάδα, έστω διχασμένη, σώζει τη Μακεδονία. Στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, το 1916-1918 και το 1941-1943, η Βουλγαρία, σταθερό ορμητήριο της Γερμανίας, προσαρτά την Ανατολική Μακεδονία όπου εξαπολύει συστηματική γενοκτονία σε βάρος των γηγενών Ελλήνων Μακεδόνων, οι οποίοι προτιμούν να εξοντωθούν παρά να εκβουλγαρισθούν. Εξοντώνει μυριάδες Μακεδόνες με τα όπλα, την πείνα και τα καταναγκαστικά έργα στη Βουλγαρία. Μόνον κατά την εξέγερση του Δοξάτου, το 1941, σφαγιάζονται περισσότεροι από 15.000 Μακεδόνες, ενώ εκπατρίζονται 150.000. Οι σύγχρονες αναφορές στον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό και στο Γ΄ Ράιχ είναι συγκλονιστικές.
Το 1941 οι Βούλγαροι σύμμαχοι της Γερμανίας προσαρτούν επίσης τη γιουγκοσλαβική περιφέρεια Βαρντάρσκα Μπανόβινα, δηλαδή Επαρχία του Βαρδάρη, όπου ο πληθυσμός τούς υποδέχεται ως αδελφούς απελευθερωτές.

Κατά τον Μεσοπόλεμο η Ρωσία υπό άλλη ονομασία συνεχίζει την αυτοκρατορική γεωπολιτική της με στόχο την κάθοδό της στις θερμές θάλασσες μέσω της Μακεδονίας. Τώρα, όμως, ως αντιπρόσωπό της στην περιοχή χρησιμοποιεί την κομμουνιστική ιδεολογία.

Όταν από 1917 επικρατεί η Οκτωβριανή Επανάσταση των Μπολσεβίκων, ιδρύεται η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, η οποία υποκαθιστά τη Ρωσία. Είναι το πρώτο Κράτος στην Ιστορία το οποίο δεν προσδιορίζει η γεωγραφία ούτε η εθνική ιστορία ούτε καμιά Δυναστεία. Το προσδιορίζει απλώς το πολίτευμά του, το πολιτικό σοσιαλιστικό περιεχόμενό του και η διαχείρισή του από τα σοβιέτ, δηλαδή από τις αντιπροσωπείες των εργατών, στρατιωτών και αγροτών. Συνεπώς μπορεί να επεκτείνεται αενάως παντού όπου μια ακόμη επιχώρια κομμουνιστική επανάσταση επικρατεί και ιδρύει μια Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Στην πραγματικότητα η Σοβιετική Ένωση συνεχίζει με άλλα μέσα τη στρατηγική της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Για να επιτύχει την κάθοδό της στο Αιγαίο ιδρύει τη Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία, που, όταν επικρατήσει η επανάσταση, θα είναι απλώς η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών στα Βαλκάνια. Γι’ αυτό το 1924 κηρύσσει ότι διεθνιστικό καθήκον όλων των κομμουνιστών είναι η ανεξάρτητη Μακεδονία και η ανεξάρτητη Θράκη που θα αποτελούν Σοβιετικές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες. Έτσι, η σοβιετική Ρωσία αποκτά πρώτη φορά Έλληνες συμμάχους για την απόσπαση της Μακεδονίας: είναι οι διεθνιστές κομμουνιστές. Όχι, όμως, όλοι. Πολλοί κορυφαίοι ηγέτες του Κ.Κ.Ε. διαφωνούν υπερασπιζόμενοι τη Μακεδονία, όπως ο ιδρυτής της εφημερίδας «Ριζοσπάστης» Γιάννης Πετσόπουλος, ο βουλευτής Σεραφείμ Μάξιμος, ο πρώην Γενικός Γραμματέας του Αποστολίδης και ο ιστορικός Γιάννης Κορδάτος. Διαγράφονται.

Η Γιουγκοσλαβία και ο Εμφύλιος
Κατά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου νέα Ξένη Δύναμη επιδιώκει όχι πλέον να ελέγξει μέσω τρίτων τη Μακεδονία αλλά να την προσαρτήσει πλήρως: η γειτονική και πλέον κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία. Επικαλούμενος άψογα αυτά τα οργανωτικά σχήματα και τα διεθνιστικά καθήκοντα της Σοβιετικής Ένωσης, νικήτριας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γιουγκοσλάβος ηγέτης Τίτο διεκδίκησε την ελληνική Μακεδονία δολιότερα. Ιδρύει τη Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας στα πρότυπα της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας και μ’ αυτόν τον νομιμοποιητικό κομμουνιστικό τίτλο επιχειρεί να απορροφήσει την ελληνική Μακεδονία, τη Βουλγαρία και την Αλβανία.

Στα πλαίσια της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας ιδρύει μιαν ομόσπονδη, Λαϊκή και μετά Σοσιαλιστική, τάχα Δημοκρατία με την ψευδωνυμία Μακεδονία. Και, για να της βρει Λαό, ιδρύει ταυτόχρονα και ένα «Μακεδονικό Έθνος»! Το δόκανο είναι προφανές και ο Αμερικανός υπουργός των Εξωτερικών Στετίνιους αποστέλλει αμέσως, το 1944, επείγουσα οδηγία-ντιρεκτίβα προς όλες τις αμερικανικές υπηρεσίες, τις οποίες ενημερώνει ότι η ίδρυση «Μακεδονίας» και «Μακεδονικού Έθνους» σκοπεύει σε απόσπαση της Ελληνικής Μακεδονίας. Δεν κρύβει, άλλωστε, τις προθέσεις του και τις δηλώνει ωμά στους Δυτικούς Συμμάχους.

Τον Σεπτέμβριο του 1944, πριν ακόμη αποχωρήσουν οι Γερμανοί, ο νικηφόρος ηγέτης των Γιουγκοσλάβων παρτιζάνων Στρατάρχης Τίτο παρουσιάζει τις αξιώσεις της Γιουγκοσλαβίας με τον Robert D. Murphy, Πολιτικό Σύμβουλο του Ανωτάτου Συμμαχικού Διοικητού του Μεσογειακού Θεάτρου Επιχειρήσεων, ο οποίος στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 τις καταγράφει σε απόρρητη έκθεσή του προς το Σταίητ Ντηπάρμεντ ως εξής: «Μού δήλωσε ότι η Γιουγκοσλαβία έχει δικαίωμα στην Ιστορία, θα πρέπει να λάβει την περιοχή του Κοσσυφοπεδίου και τμήματα της Μακεδονίας και της Θράκης». Πράγματι ο Τίτο μεταξύ 1944-1948 χρησιμοποιεί τον Εμφύλιο Πόλεμο των Ελλήνων προκειμένου να ενσωματώσει την ελληνική Μακεδονία. Το Μακεδονικό Ζήτημα εισήλθε σε νέα κρίσιμη φάση κατά την οποία μια νέα πλέον ξένη δύναμη, η Γιουγκοσλαβία, ενεργεί κατά της ελληνικής Μακεδονίας με Έλληνες αντιπροσώπους! Τότε η Αμερική, το 1947, εξαγγέλλει το Δόγμα Τρούμαν και υπερασπίζεται τη Μακεδονία. Ήσαν άλλοι οι καιροί και άλλα τα αμερικανικά συμφέροντα.

Η Εθνική Αντίσταση των Ελλήνων εναντίον των ξένων κατακτητών Βουλγάρων Ιταλών και Γερμανών υπήρξε επική. Στις τάξεις του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ προσήλθαν και αγωνίσθηκαν χιλιάδες Έλληνες πατριώτες. Η διαφορά είναι ότι τον έλεγχό τους είχε αφανώς το Κ.Κ.Ε. και στους κόλπους αυτών λειτουργούσαν αυτόνομες οργανώσεις και ένοπλες μονάδες Σλαβομακεδόνων αυτονομιστών, οι οποίοι είχαν συνεργασθεί αρχικά με τους Βουλγάρους κατακτητές και, μετά το 1943, διασυνδέθηκαν οργανικά με τους «μακεδονιστές» των Σκοπίων. Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να κριθεί ο Εμφύλιος όσον αφορά το Μακεδονικό Ζήτημα το οποίο, έτσι, έλαβε νέα, εξόχως δραματική, τροπή μεταξύ 1944-1949.

Το 1944 το Κ.Κ.Ε., που κυριαρχεί στη χώρα με τον ΕΛΑΣ, εξαπολύει εκ προμελέτης στην Αθήνα τα Δεκεμβριανά. Χάρη στις βρετανικές δυνάμεις ηττάται και τον Φεβρουάριο του 1945 υπογράφει τη Συμφωνία της Βάρκιζας, όταν ακριβώς οι Νικητές του Πολέμου υπογράφουν στην Κριμαία τη Συμφωνία της Γιάλτας, η οποία επικυρώνει τη Συμφωνία Τσώρτσιλ-Στάλιν. Παρ’ όλα αυτά η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. παραμένει προσανατολισμένη σταθερά στον Εμφύλιο.

Το 1945 αποθηκεύει σε μυστικές κρύπτες τα περισσότερα, καλύτερα και βαρύτερα όπλα που δεν παρέδωσε ο ΕΛΑΣ. Συγκεντρώνει και εκπαιδεύει στα στρατόπεδα Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας, Μπερκόβιτσα της Βουλγαρίας και Ρουμπίκ της Αλβανίας περισσότερους από 5.000 αξιωματικούς, μαχητές και κομματικά στελέχη. Αρχές του 1946 ο Μήτσος Παρτσαλίδης μεταβαίνει στη Μόσχα, όπου, σύμφωνα με τη μαρτυρία του, λαμβάνει τη σοβιετική «συμβουλή» να μετάσχει το Κ.Κ.Ε. στις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946. Το Κ.Κ.Ε., όμως, κηρύσσει αποχή και, παραμονή των εκλογών, ένοπλες ομάδες του χτυπάν τις νόμιμες φρουρές στο Λιτόχωρο και στο ακριτικό Σκρα. Ήδη τον Φεβρουάριο του 1946 η 2η Ολομέλεια του Κ.Κ.Ε. στην Πίνδο αποφασίζει την εξαπόλυση του Εμφυλίου.

Η απόφαση τηρείται απόρρητη. Τη μαρτυρούν, όμως, οι πρωταγωνιστές. Ο ηγέτης του, Ν. Ζαχαριάδης, σε υπόμνημά του προς τον Στάλιν το 1947 αναφέρει: «Η Ολομέλεια της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. στα μέσα του Φλεβάρη 1946, κατάληξε σε αποφάσεις, αποτέλεσμα των οποίων ήταν να οργανωθεί ο Δημοκρατικός Στρατός της Ελλάδας». Στα Σκόπια ο Πρόεδρος της ομόσπονδης «Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» Ντημήταρ Βλαχώφ δηλώνει τον Απρίλιο του 1946: «Οι Έλληνες δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα στη Μακεδονία του Αιγαίου!», δηλαδή στην Ελλάδα. Και η μοναδική κρατική εφημερίδα «Νόβα Μακεντόνια» δημοσιεύει αυτή τη δήλωσή του.

Τον Απρίλιο 1947 η ηγετική τρόικα του Κ.Κ.Ε., Νίκος Ζαχαριάδης, Γιάννης Ιωαννίδης και Πετρής Ρούσος, συμφωνεί στο Βελιγράδι με τους Γιουγκοσλάβους να εξαπολυθεί ο Εμφύλιος. Ο Ν. Ζαχαριάδης απευθύνει στον Τίτο ευχαριστήρια επιστολή για τη βοήθεια προς τον Δ.Σ.Ε. Αντάλλαγμα η Μακεδονία. Στις 12 Μαρτίου 1947 εξαγγέλλεται το Δόγμα Τρούμαν. Οι Η.Π.Α. υπερασπίζονται με όλα τα μέσα την Ελλάδα. Αλλά στις 27 Ιουνίου 1947 στο Στρασβούργο ο αντιπρόσωπος του Κ.Κ.Ε. Μ. Πορυφυρογένης ανακοινώνει ότι «η αποφασιστική πολεμική επίδοση του Δ.Σ.Ε. αποκρυσταλλώνεται κιόλας προς τη δημιουργία μιας λεύτερης Δημοκρατικής Ελλάδας με δική της κυβέρνηση και δική της κρατική υπόσταση».

Στις 11 Σεπτεμβρίου 1947 η Βουλή, με ομόφωνο Ψήφισμά της, χορηγεί γενική αμνηστία στους ηγέτες και αντάρτες του Δ.Σ.Ε. αν παραδοθούν εντός μηνός. Όμως, στις 11-12 Σεπτεμβρίου 1947, η 3η Ολομέλεια αποφασίζει μυστικά τον ολοκληρωτικό πόλεμο και εγκρίνει το Σχέδιο «Λίμνες» που προβλέπει την αιφνιδιαστική κατάληψη της Θεσσαλονίκης και τη δημιουργία χωριστού Κράτους στη Μακεδονία και, ει δυνατόν, στη Θράκη.

Το 1948 και το 1949 οι κρίσιμες πολεμικές επιχειρήσεις διεξάγονται στον Γράμμο και στο Βίτσι, στη Μακεδονία και για τη Μακεδονία. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό και δραματικό. Μεσολαβεί προ του τέλους το Παιδομάζωμα και στα Σκόπια εκπαιδεύονται κατά της Μακεδονίας νέοι Γενίτσαροι.

Τα Σκόπια αναγορεύουν επίσημα «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Μακεδονικού Λαού» τον Εμφύλιο των Ελλήνων, συγκεντρώνουν εκεί όλους τους μαχητές του Δ.Σ.Ε. και τους συνταξιοδοτούν, γιατί πολέμησαν να «απελευθερώσουν την Αιγαιατική Μακεδονία», δηλαδή να ακρωτηριάσουν την Ελλάδα. Εκείνοι οι αυτονομιστές μαχητές κυκλοφορούν με κρατικά χρήματα το ανθελληνικό περιοδικό τους «Φωνή των Αιγαιατών». Παρ’ όλα αυτά, ωστόσο, οι ίδιοι οι βαφτισμένοι δήθεν «Μακεδόνες» μέχρι τα μέσα της δεκαετίας 1950 αυτοδηλώνονται με την ονομασία Σλαβομακεδόνες και φωτογραφίζονται ως Σλαβομακεδόνες.

Ιδού αδιάψευστη φωτογραφία από Συνέδριό τους με επί κεφαλής τον ηγέτη του Κ.Κ.Ε Νίκο Ζαχαριάδη, όπου στο πανό αναγράφουν μόνοι τους το όνομά τους: «Σλαβομακεδόνες»…

Πηγή: Αιώνια Ελληνική Πίστη
Αρχική πηγή: Ανιχνευτές

Το Μακεδονικό ζήτημα – Οι συνθήκες και η απαρχή του – Μέρος Α’

* * * * * * *

Σημείωση: Η περιγραφή βασίζεται στο εξαιρετικό βιβλίο του Κώστα Γκριτζώνα “Mακεδονία και Σκοπιανή απειλή” που θα το βρείτε να κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σταμούλη σε αυτό εδώ το link!

Σημείωση: Δεύτερη περιγραφή προστέθηκε για το ίδιο θέμα (πρώτο μέρος) την οποία μπορείτε να την διαβάσετε εδώ: Σύντομη περιγραφή του Μακεδονικού – Φάση πρώτη, 1853/6 – 1918

* * * * * * *

Για τον περισσότερο κόσμο το Μακεδονικό ζήτημα έχει ηλικία μόλις 2-3 δεκαετίες ή ίσως λίγο περισσότερο. Στην πραγματικότητα όμως, όσο απίστευτο και αν φαίνεται, ξεκίνησε πριν από έναν ολόκληρο αιώνα! Και για να ακριβολογούμε πριν από 136 ολόκληρα χρόνια! Πώς όμως ξεκίνησε;

Όλα ξεκίνησαν με τις εθνικές βλέψεις της Ρωσσίας, ενός Σλαβικού έθνους, που επιθυμούσε η Σλαβική φυλή να είναι ο υπέρτατος κυρίαρχος όλης της Χερσονήσου του Αίμου, δηλαδή των σημερινών Βαλκανίων*1. Αυτές οι βλέψεις της, την οδήγησαν τελικά σε πόλεμο κατά της Τουρκίας το 1877. Η Τουρκία έχασε τον πόλεμο και αναγκάστηκε να υπογράψη συνθήκη ειρήνης μόλις ένα χρόνο αργότερα, το 1878, σε ένα μικρό χωριό δυτικά της Κωσταντινούπολης τον Άγιο Στέφανο.

Χάρη σε αυτήν την συνθήκη η Ρωσσία βρήκε ευκαιρία να ζητήσει εδάφη της Τουρκίας που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα της, δηλ., εδάφη που θα υποστήριζαν την ανάπτυξη του εμπορίου της στο Αιγαίο. Τα εδάφη αυτά όμως στην πραγματικότητα ήσαν Ελληνικά αφού τα είχαν κατακτήσει οι Τούρκοι με σφαγές και μάχες από τους Έλληνες κατά τα 400 προηγούμενα χρόνια της σκλαβιάς μετά την πτώση της Κωσταντινούπολης (1453 μ.Χ). Ποιο συγκεκριμένα η Ρωσσία ήθελε την Καστοριά, την Καβάλα (η οποία έχει λιμάνι), και τις Σέρρες (χωρίς όμως την Θεσσαλονίκη και την Χαλκιδική) καθώς και μέρος της Θράκης. Μη έχοντας άλλη επιλογή η Τουρκία έδωσε στην Ρωσσία ότι εκείνη επιθυμούσε. Όταν η Ρωσσία πήρε τελικά αυτά τα εδάφη, έφτιαξε την μεγάλη Σλαβική χώρα που επιθυμούσε με αρχηγό την Βουλγαρία.

Αυτό όμως δυσαρέστησε τις υπόλοιπες Μεγάλες Δυνάμεις, όπως την Αγγλία και την Αυστροουγγαρία, οι οποίες δεν ανεχόντουσαν ούτε την ύπαρξη μιας τόσο μεγάλης ξένης δύναμης, ούτε την ιδέα ότι έχασαν την ευκαιρία του να έχουν πρόσβαση στο Αιγαίο χωρίς τον βραχνά της Ρωσσίας. Γι’αυτό διαμαρτυρήθηκαν εντόνως στην Ρωσσία, αναγκάζοντας την να ακυρώσει την συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και να συγκαλέσει νέο συνέδριο στο Βερολίνο, στο οποίο υπογράφτηκε μια νέα συνθήκη, η γνωστή ως “Συνθηκη του Βερολίνου”. Δυστυχώς μεταξύ των καινούργιων όρων που υπογράφτηκαν σε αυτήν την νέα συνθήκη, υπήρξε και ένας που έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο Μακεδονικό ζήτημα. Ο εξής: “η Αυστροουγγαρία θα είχε το δικαίωμα να διοικεί την Βοσνία και την Ερζεγοβίνη”.

Μια άσχετη μέχρι στιγμής χώρα, η Σερβἰα, έχοντας σκοπό να αναπτύξει το δικό της εμπόριο στην θάλασσα της Αδριατικής, σκόπευε να γίνει σύμμαχος με την Βοσνία και την Ερζεγοβίνη και εν συνεχεία με το Μαυροβούνιο το οποίο έβλεπε θάλασσα προς την επίτευξη τους στόχου της. Τώρα όμως που μπήκαν τρίτοι στην μέση και η Αυστροουγγαρία ήταν υπεύθυνη για αυτές τις δύο χώρες, έπρεπε η  Σερβία να βρει άλλο δρόμο για το εμπόριο της. Η Αυστροουγγαρία επειδή βέβαια δεν ήθελε να έχει προβλήματα με τους Σέρβους, συμφώνησε να την βοηθήσει να κατάκτησει τον μοναδικό δρόμο που απέμενε: την Μακεδονική γη που είχε απομείνει στους Έλληνες μετά της προηγούμενες -και αυθαίρετες φυσικά- συνθήκες. Στις 28 Ιουλίου του 1881 υπέγραψαν μια μυστική συμφωνία μεταξύ τους, (η οποία ανανεώθηκε το 1889) που έλεγε ότι η Αυστροουγγαρία θα έκανε ότι μπορούσε για να εξασφαλίσει τα εδάφη της Ελλάδας στους Σέρβους μέχρι την Θεσσαλονίκη, δηλαδή το Αιγαίο. Έτσι άρχισαν οι βλέψεις των Σέρβων*2 προς την Μακεδονία.
(συνεχίζεται)

* * * * * * *

*1 = The region takes its name from the Stara Planina (Old Mountain) mountain range in Bulgaria and partly in Serbia, commonly known as the Balkan Mountains, likely from the Turkish Balkan meaning “a chain of wooded mountains”.
http://en.wikipedia.org/wiki/Balkans#Etymology_and_evolving_meaning

*2 = Αν κοιτάξετε έναν σημερινό χάρτη θα δείτε ότι τα σύνορα της Σερβίας είναι πολύ μακρυά από αυτά της Ελλάδος άρα ίσως σας να φανεί παράξενο το γιατί ενοχλήθηκε η Σερβία για ξένα κόλλυβα. Η απάντηση όμως κρύβεται στο ότι τα όρια της Σερβίας τότε, ήταν διαφορετικά από ότι σήμερα. Τα σημερινά Σκόπια ήταν κομμάτι της Σερβίας τότε, γι’αυτό οι Σέρβοι ενοχλήθηκαν. Εδώ είναι ένας χάρτης του 1878 που δείχνει τα τότε σύνορα.

Τελευταία ανανέωση 22 Ιαν. 2017