Πρωθυπουργός Αυστραλίας: “Ζήτω η Ελλάς – Ζήτω η Ελευθερία”

Με την ευκαιρία της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου 1821, η πρωθυπουργός της Αυστραλίας Τζούλια Γκίλαρντ, απηύθυνε μήνυμα προς την ομογένεια. Συγκεκριμένα αναφέρει σε αυτό:

«Σήμερα τιμούμε τον ηρωισμό και την αυτοθυσία εκείνων που πολέμησαν για την ανεξαρτησία της Ελλάδας, καθώς επίσης και όλους εκείνους που εργάστηκαν τόσο σκληρά για να ανασυγκροτήσουν την Ελλάδα, ως χώρα η οποία αντιστάθηκε σε πάρα πολλές προκλήσεις, χωρίς να πτοηθεί ποτέ το ηθικό της.

Τώρα, το 2013, είναι γεγονός ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει ακόμη δύσκολες καταστάσεις, είμαι βέβαιη όμως ότι η περηφάνια των Ελλήνων και η στωικότητά τους θα οδηγήσει τη χώρα σε καλύτερες μέρες μελλοντικά.

Ως ηγέτιδα της Αυστραλίας, αναγνωρίζω με ευγνωμοσύνη την προσφορά των Ελλήνων μεταναστών, οι οποίοι συνέβαλαν σε τόσο μεγάλο βαθμό στην αλλαγή και ζωντάνια αυτής της χώρας που όλοι αγαπάμε. Το σχήμα της σύγχρονης Αυστραλίας, θα ήταν ανύπαρκτο χωρίς την συνεισφορά των Ελλήνων. Είμαστε ένα καλύτερο, πλουσιότερο έθνος εξαιτίας της δικής σας προσφοράς.

Γιορτάζω, λοιπόν, μαζί σας τους στενούς δεσμούς φιλίας μεταξύ Αυστραλίας και Ελλάδας. Είμαστε φίλοι σε περιόδους ειρήνης και πολέμου, σε καλούς και χαλεπούς καιρούς. Μοιραζόμαστε την ίδια ιστορία και την ίδια αλληλοεκτίμηση. Τίποτε δε μπορεί να αλλοιώσει το πνεύμα της καλής θέλησης που μας δένει τόσο στενά.

Εκ μέρους του έθνους μας, απευθύνω τις θερμότερες ευχές στην κυβέρνηση και το λαό της Ελλάδας, στην ελληνοαυστραλιανή κοινωνία και στην ελληνική διασπορά απανταχού της γης για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου.

Ζήτω η Ελλάς – Ζήτω η Ελευθερία!»

Πηγή: Maccunion

Πώς παρουσιάζεται η Eλληνική Eπανάσταση του 1821 στα Τουρκικά σχολικά βιβλία

Γράφουν οι Κατσουλάκος Θεόδωρος και Τσαντίνης Κώστας

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση του τουρκικού σχολικού εγχειριδίου (Emin Oktay, Tarih, Lise: III, έκδ. 1988, σσ. 237-240) και καταδεικνύει τον τρόπο που διδάσκονται οι γείτονες την κοινή μας Ιστορία. Τα σχόλια και οι υποσημειώσεις είναι των συγγραφέων Κατσουλάκου Θ.,Τσαντίνη Κ. από το βιβλίο τους “Προβλήματα Ιστοριογραφίας στα Σχολικά Εγχειρίδια των Βαλκανικών Κρατών. Επανάσταση του. ΄21, Βαλκανικοί Πόλεμοι. εκδ. Εκκρεμές”.

Η Ελληνική Επανάσταση και η ίδρυση του ελληνικού κράτους (1820-1829), κατά το Τουρκικό εγχειρίδιο.

Οι Έλληνες*1, οι οποίοι είχαν περισσότερα προνόμια*2 απ’ όλους τους χριστιανικούς λαούς που τελούσαν υπό οθωμανική κυριαρχία, ζούσαν κυρίως στην Ελλάδα3, στην Πελοπόννησο, στα νησιά του Αιγαίου, στη Δυτική Μικρασία και στα παράλια της Προποντίδας και του Εύξεινου Πόντου, όπου ήταν εγκαταστημένοι σε πόλεις και κωμοπόλεις και ασχολούνταν με τις τέχνες και το εμπόριο και ιδιαίτερα με τη ναυτιλία.

Οι Έλληνες είχαν υποταχτεί οριστικά στο οθωμανικό κράτος επί Μωάμεθ του Πορθητή*4. Είχαν παραχωρηθεί τότε και σ’ αυτούς, όπως και στους άλλους χριστιανούς, ελευθερίες ως προς τα θέματα θρησκείας και γλώσσας. Στην Πελοπόννησο μάλιστα και στα νησιά του Αιγαίου οι Έλληνες ζούσαν σχεδόν αυτόνομοι*5.

Οι Οθωμανοί θεωρούσαν ανώτερους τους Έλληνες από τους άλλους χριστιανούς και τους διόριζαν σε ορισμένες θέσεις και ιδιαίτερα σε θέσεις διερμηνέων*6. Ορισμένοι μάλιστα Έλληνες άρχοντες από το Φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως προωθούνταν σε θέσεις ηγεμόνων της Βλαχίας και της Μολδαβίας*7.

Σε σχέση με τους άλλους χριστιανικούς λαούς οι Έλληνες ήταν πιο εύποροι και πιο φωτισμένοι. Οι σχέσεις που είχαν αναπτύξει με τη Ρωσία κατά τον 18ο αιώνα συντέλεσαν στη διάδοση εθνικοαπελευθερωτικών ιδεών μεταξύ τους*8. Στην πραγματικότητα οι Ρώσοι ήδη από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου*9 ξεσήκωναν τους Έλληνες σε κάθε ευκαιρία εναντίον του οθωμανικού κράτους. Όταν στη διάρκεια της εκστρατείας του 1768 ο ρωσικός στόλος είχε καταπλεύσει στην Πελοπόννησο, οι Έλληνες είχαν επαναστατήσει, αλλά η επανάσταση είχε κατασταλεί αμέσως*10.

Στα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης τα ελληνικά πλοία υπό τουρκική σημαία κυκλοφορούσαν ελεύθερα παντού και μονοπώλησαν το εμπόριο της Μεσογείου*11. Έτσι πλούτισαν πολλοί Έλληνες που ζούσαν σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης (όπως η Μασσαλία, η Τεργέστη, η Οδησσός) και ίδρυσαν στην Ελλάδα πολλά σχολεία και διέδωσαν σ’ όλους τους Έλληνες τις ιδέες της εθνικής ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Τις ιδέες τις ενίσχυσε η Γαλλική Επανάσταση. Τέλος οι Έλληνες ίδρυσαν μια μυστική οργάνωση που στόχευε στην απόκτηση της ανεξαρτησίας τους και ονομαζόταν Εθνική Εταιρεία*12.

Η Εθνική Εταιρεία ιδρύθηκε αρχικά το 1814 στην Οδησσό από τρία άτομα (δύο Έλληνες και ένα Βούλγαρο)*13. Ουσιαστικός στόχος της ήταν η επανίδρυση της αρχαίας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας*14. Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και ο τσάρος της Ρωσίας ήταν πληροφορημένοι σχετικά με την ίδρυση της Εταιρείας.

Η Εθνική Εταιρεία ενδυναμώθηκε σε μικρό χρονικό διάστημα και ίδρυσε πολλά παραρτήματα στην Κωνσταντινούπολη και την Ελλάδα. Οι κυριότεροι εύποροι και φωτισμένοι Έλληνες έγιναν μέλη της, ανάμεσά τους και ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως*15. Αρχηγός της ήταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, γιος του πρώην ηγεμόνα της Βλαχίας και υπασπιστής του τσάρου.

Χάρη στις ενέργειες της Εθνικής Εταιρείας οι Έλληνες είχαν προετοιμαστεί πλήρως για να επαναστατήσουν. Δεν άφηνε όμως περιθώριο για να ξεσπάσει η επανάσταση ο Αλή πασάς*16, βαλής των Ιωαννίνων, που ήταν γνώστης όλων των δραστηριοτήτων της Εταιρείας. Όταν πάντως ο Αλή πασάς έκανε τη δική του επανάσταση εναντίον του σουλτάνου, οι Έλληνες επωφελήθηκαν: ενώ οι οθωμανικές δυνάμεις ήταν απασχολημένες μ’ αυτόν, η Εθνική Εταιρεία αποφάσισε να ξεσπάσει η επανάσταση.

Σημειώσεις/ επεξηγήσεις
1 Χρησιμοποιούνται δύο λέξεις στο τουρκικό κείμενο για την απόδοση του όρου «Έλληνες», “Rum” και “Yunan”. Η πρώτη αποδίδεται γενικά στους Έλληνες της Τουρκοκρατίας: ρωμιούς, ραγιάδες, ενώ η λέξη Yunan = Ίωνες, χαρακτηρίζεται η Ελληνική Επανάσταση και το ελληνικό κράτος. Με τον όρο “Rum” χαρακτηρίζεται και σήμερα η ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινουπόλεως.

Για ένα μεγάλο διάστημα Ρούμελη ονομαζόταν ολόκληρο το ευρωπαϊκό οθωμανικό κράτος (Rum-eli, χώρα των Ρωμαίων, Ρωμιών, Ελλήνων, πρβλ. Ρωμυλία). Το άλλο τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το ασιατικό, ονομαζόταν Anadolu (Ανατολή).

2 Το θέμα των προνομίων είναι αρκετά σκοτεινό ως προς την έκταση και την εφαρμογή σε διάφορες περιοχές της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας. Βασικό στοιχείο για την εκχώρησή τους υπήρξε η ειδική μνεία στο Κοράνι για τους λαούς της Βίβλου, χριστιανούς και εβραίους. Εδώ λαμβάνονται με την ευρεία έννοια, της παραχωρήσεως δηλαδή ελευθερίας σχετικά με τη θρησκεία, τη γλώσσα, την κοινοτική διοίκηση και άλλα, που ποίκιλλαν κατά τον τρόπο παροχής, το χρόνο και τον τρόπο εφαρμογής. Η πολιτική των προνομίων χρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους για να ενισχυθεί το ανθενωτικό πνεύμα των Ορθοδόξων.

Στο κείμενο, πάντως, έμμεσα τονίζεται η «αχαριστία» των Ελλήνων, οι οποίοι, μολονότι είχαν περισσότερα προνόμια, επηρεασμένοι από τους ξένους, επαναστάτησαν.

3 Εννοεί τη Στερεά Ελλάδα.

4 Βλέπε 15η παρατήρηση του βουλγαρικού κειμένου.

5 Προφανώς υπονοούνται τα προνόμια και οι οικονομικές διευκολύνσεις (αχτναμέδες) που χορηγήθηκαν σε ορισμένες περιοχές, όπως τα νησιά (Χίος, Κυκλάδες), η Ήπειρος (Γιάννενα, Ζαγοροχώρια), η Μακεδονία (Μαντεμοχώρια), που παράλληλα εξασφάλιζαν και τα συμφέροντα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γ. Κοντογεώργη, 1983, σ. 15. Αντίθετα η Πελοπόννησος δεν έχει προνομιακό καθεστώς και αρχικά παραχωρείται σε Τούρκους τιμαριώτες (βλ. Ι.Ε.Ε., ΙΑ΄, σ. 207).

Τον 18ο αι. μεγάλες εκτάσεις κατέχουν Τούρκοι ιδιώτες στο Ναύπλιο, Μεθώνη, Κορώνη (Ι.Ε.Ε. σ. 210), ενώ όλη η Πελοπόννησος διαιρείται σε 24 βιλαέτια, Μ.Β. Σακελλαρίου, Η Πελοπόννησος κατά την δευτέραν Τουρκοκρατίαν 1715-1821, ανατύπωση, Αθήνα 1978, σ. 99. Διοικείται από το «μόρα-βαλεσή» ως πασαλίκι με κέντρο την Τριπολιτσά. Ιδιότυπη εξαίρεση αποτελεί μόνο η Μάνη, που υπάγεται στη δικαιοδοσία του Καπουδάν πασά και αυτοδιοικείται από ντόπιο καπετάνο, τον «μανιάτ-μπέη» (1776-1821), Π. Καλονάρου, Μάνη, εδ. Π. Πατσιλινάκος, Αθήνα 1981, σ. 57.

6 Οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης επάνδρωσαν σε μεγάλο βαθμό τον τουρκικό κρατικό μηχανισμό. Ιδιαίτερα διέπρεψαν ως διερμηνείς (δραγουμάνοι).

7 Η ευνοϊκή μεταχείριση των Φαναριωτών από το σουλτάνο παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα της εκτίμησης και της ειδικής μεταχείρισης που είχαν οι Έλληνες από την Υψηλή Πύλη. Άρα το συμπέρασμα για το μαθητή είναι εύλογα η αχαριστία των Ελλήνων προς τον «ευεργέτη» τους σουλτάνο. Αποσιωπάται τελείως η αδήριτη αναγκαιότητα που επέβαλε τους Φαναριώτες στην τουρκική διοίκηση ως Μεγάλους Διερμηνείς και ως ηγεμόνες στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες (1709-1821). Η ανάγκη επικοινωνίας με τις χώρες της Δύσης (συνθήκες-διομολογήσεις) κατέστησε απαραίτητη την παρουσία των γλωσσομαθών Φαναριωτών, μια και το Κοράνι απαγόρευε την εκμάθηση γλωσσών των απίστων.

8 Οι απελευθερωτικοί αγώνες των Ελλήνων θεωρούνται κινήματα που προήλθαν αποκλειστικά και μόνο από την επαφή των Ελλήνων με τη Ρωσία. Αγνοούνται όλα τα επαναστατικά κινήματα πριν από τον Μεγάλο Πέτρο. Τον 15ο αι. κατά τον τουρκοβενετικό πόλεμο επαναστατεί η Πελοπόννησος. Τον 16ο αι. η Ήπειρος και η Πελοπόννησος, παραμονές της ναυμαχίας της Ναυπάκτου (1571). Από το 1600 έως το 1611 ο επίσκοπος Διονύσιος Τρίκκης, ο «Σκυλόσοφος», ξεσηκώνει τη Θεσσαλία και την Ήπειρο.

9 Είναι η εποχή που ο Μεγάλος Πέτρος αναπροσαρμόζει την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας, αναζητώντας παράθυρο στο Νότο, και καλεί τους Έλληνες «εις το ασκέρι του και εις το μεγάλο φλάμπουρό του». Από τότε διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι η απελευθέρωση των Ελλήνων θα έρθει από το ξανθό γένος του Βορρά, και αρχίζουν να διαδίδονται οι προφητείες του Αγαθάγγελου, Κ.Ν. Σάθα, Τουρκοκρατούμενη Ελλάς, Αθήνησι 1869, σ. 213.

10 Πρόκειται για τα Ορλωφικά κατά τη διάρκεια του Α΄ επί Μεγάλης Αικατερίνης Ρωσοτουρκικού πολέμου (1767-1774), που κλείνει με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, Τ. Αθ. Γριτσοπούλου, Τα Ορλωφικά, εν Αθήναις 1967.

11 Τονίζεται ιδιαίτερα το γεγονός ότι χάρη στη ρωσική σημαία κυκλοφορούσαν ελεύθερα τα ελληνικά πλοία. Η εμπορική και ναυτιλιακή ανάπτυξη των Ελλήνων οφείλεται φυσικά και στη γενικότερη οικονομική και πολιτική συγκυρία στη Μεσόγειο. Επισημαίνουμε ενδεικτικά ορισμένα γεγονότα: την παρακμή της Βενετίας, τη ναυτολόγηση Ελλήνων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τις ελληνικές παροικίες, την αδράνεια του εμπορικού αγγλογαλλικού στόλου λόγω των πολέμων, την πλήρη αδιαφορία των οθωμανικού στρατιωτικού κράτους για το θαλασσινό εμπόριο. Ασφαλώς σπουδαίο ρόλο έπαιξε και η ναυτική παράδοση των Ελλήνων. Με ιδιαίτερη συμφωνία (1783), που ουσιαστικά ήρθε ως επεξήγηση των ασαφειών της προηγούμενης συνθήκης (1774), τα ελληνικά πλοία με ρωσική σημαία απέκτησαν το δικαίωμα ελεύθερης ναυσιπλοΐας στα Στενά.

12 Έτσι αποδίδεται η Φιλική Εταιρεία.

13 Προφανώς το σλαβοκατάληκτο όνομα του Γιαννιώτη εμπόρου Αθανασίου Τσακάλωφ οδήγησε τον Τούρκο συγγραφέα να εκλάβει ως Βούλγαρο τον πιο μορφωμένο Έλληνα από τους ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, του οποίου ουδέποτε αμφισβητήθηκε η ελληνικότητα. Ο Τσακάλωφ είναι γιος του Γιαννιώτη εμπόρου Ιωάννη Τσακάλογλου, που μετοίκησε στη Μόσχα για εμπορικούς λόγους και άλλαξε το όνομά του από Τσακάλογλου στο «ρωσοπρεπές» Τσακάλωφ, κατά τη συνήθεια της εποχής.

14 Ο στόχος της Φιλικής δεν είναι σαφής. Σύμφωνα με την προκήρυξή της «η Εταιρεία συνίσταται από καθ’ αυτό Έλληνας φιλοπάτριδας και ονομάζεται Εταιρεία των Φιλικών. Ο σκοπός των μελών αυτής είναι η καλυτέρευση του Έθνους και, αν ο Θεός το συγχωρέσει, η ελευθερία του» (από κείμενο της Φιλικής στα κρατικά αρχεία της Ρουμανίας, που δημοσιεύτηκε στα Ντοκουμέντα για την ιστορία της Ρουμανίας, τ. Δ΄ σσ. 32-39, βλ. Η Επανάσταση του ’21. ΚΜΕ σ. 76). Η ελληνική άποψη είναι ότι μοναδικός «σκοπός της Φιλικής ήταν η απελευθέρωση της πατρίδας και πέρα από αυτό δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι αποφασίστηκε οτιδήποτε άλλο, π.χ. ποιο θα ήταν το καθεστώς της ανεξάρτητης Ελλάδας βασιλεία ή αβασίλευτη δημοκρατία» (Ι.Ε.Ε., τ. ΙΑ΄, σ. 425).

15 Νεότερες έρευνες πιστοποιούν τη σχέση του πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ με τους Φιλικούς, Θ. Ζώρα, Ο απαγχονισμός του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ εις έκθεσιν του Ολλανδού επιτετραμμένου Κωνσταντινουπόλεως, Παρνασσός ΙΒ (1976), 127-138. Αντίθετα ο τσάρος, που αρχικά αγνοεί την ύπαρξη της Εταιρείας, θα αντιταχθεί στα σχέδια του Υψηλάντη και των Φιλικών, όπως μαρτυρεί ο Καποδίστριας, απαντώντας σε επιστολή Έλληνα της Οδησσού, Βλ. Μέντελσον-Μπαρτόλδυ, σ. 52.

16 Πράγματι από τους βασικούς λόγους που επέβαλαν την επίσπευση της Επανάστασης ήταν η εμπλοκή της Πύλης σε πόλεμο με τον Αλή πασά. Αλλά ο Αλής ήταν εκείνος που περίμενε εναγωνίως την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, όπως μαρτυρεί και το αλβανικό εγχειρίδιο (σ. 162), το οποίο αναφέρει ότι ο Αλής βοήθησε τη Φιλική Εταιρεία και ανυπομονούσε να ξεσπάσει η Ελληνική Επανάσταση στο Μωριά, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Όταν την Άνοιξη του 1820 η Πύλη τον καταδίκασε σε θάνατο, στήριξε τις ελπίδες του στους σαράντα χιλιάδες στρατιώτες του· ήλπιζε μάλιστα ότι ο σουλτάνος θα ζητούσε να συμβιβαστεί μαζί του.

Πηγή: Maccunion

Ομιλία της Χαράς Νικοπούλου για την 25η Μαρτίου

Το 2011, η Χαρά Νικοπούλου προσκεκλημένη της Ενοριακής Νεανικής Εστίας Αγ. Παντελεήμονος Πολίχνης, εκφώνησε ομιλία στο δημοτικό Θέατρο Πολίχνης. Η απόδοση της ομιλίας της έγινε σε έμμετρο λόγο ώστε να παρουσιάσει όλο το μεγαλείο της Ιστορίας μας.

«Το Έθνος όλο μέσα σε ένα κρυφό σχολειό»

Κυρίες και κύριοι,
Σαν Διογένης απ’ το χθες με ένα μικρό φανάρι,
βγήκα σε δύσκολη ατραπό, μες στο πνευματικό σκοτάδι…
Μεσ’ στην Ελλάδα ψάχνοντας αυτό που κάποιοι θάβουν…
Ψάχνω το Έθνος μου να βρω… αυτό που χρόνια τώρα κλείνει μέσα σε ύμνο θείο ο Σολωμός που εθνικό τον λένε!!…
Αυτό που δυο χρώματα ζωγράφισαν πιστά, με άσπρο και γαλάζιο…
Αυτό που οι Αρχαίοι Έλληνες ορμήνευσαν ως Φως, πάνω στην άσπρη πέτρα,
και εύλαλα ονόμασαν Ελλάς χιλιάδες χρόνια τώρα!!

Μα όσο κι αν γυρίσω, κι αν ταξιδέψω στα Άγια χώματά σου…
όσο κι αν γονατίσω στους Παρθενώνες σου…, στις εκκλησιές
και μες στης Πίνδου τα Άγια βήματά σου…,
όσο κι αν ψάξω να σε βρω σ’ αρχαίες πόλεις και μνημεία…,
σε προτομές ηρώων και σε ιερά βιβλία…,
πιότερο δε θα χτυπήσει δυνατά η ελληνική ψυχή μου…
από την ώρα που ως δάσκαλος θα μπω σε ένα σχολειό ελληνικό,
για να σε αναστήσω, μέσα από τα παιδιά μου!!

Κάθε φορά που η πόρτα στο σχολειό θα ανοίξει για εμένα…
νιώθω πως γίνομαι εγώ η αιτία για να έρθει…
αυτό που οι άλλοι ονόμασαν κρυφά: «Ανίερη Συμμαχία»…
γιατί μες στο σχολειό πάντα μυστικά…, μέσα απ’ του δασκάλου τη λαλιά,
θα γίνει ένα θαύμα…
Αυτό που κράτησε τον Έλληνα χιλιάδες χρόνια τώρα,
να’ χει την ίδια τη γραφή, τη γλώσσα,
…την ανάγκη… να λέει πως Έλλην έχει γεννηθεί, και ελεύθερος ανέκαθεν εζούσε…
γιατί κρυφά σχολειά υπήρχανε, που σώνανε το έθνος.

Μα μέγα ερώτημα γεννά η ίδια η ιστορία: Άραγε μήπως τελικά, το’ χει ανάγκη το σχολειό να έχει κέντρο το έθνος;… ή μήπως η ανάγκη αντίστροφα έδειξε, πως ήταν από πάντα;;
Όταν σμιλεύεις τις ψυχές μικρών παιδιών με Ελλάδα…
Όταν εσύ ανασταίνεις ήρωες που πέθαναν για εσένα, κάνοντας μάθημα το αίμα τους που χύσαν για το Έθνος…
Όταν τους θρύλους ενοχλείς, με σεβασμό μιλώντας στα παιδιά σου, για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, μα και τον Λεωνίδα…
Όταν διδάσκεις τη υπακοή, μιλώντας για Σωκράτη…
κι όταν παράδειγμα ανδρείας και ελευθερίας δίνεις με τον Παλλικαρίδη…
Όταν για αρετή μιλάς και όχι για ευδαιμονία…
Όταν τον μαθητή στη φάλαγγα ζητάς, για να ‘χει ευψυχία…
Όταν ορίζεις το Χριστό με λέξεις από αγάπη…
κι όταν ξορκίζεις το κακό, τον θρήνο, και τον πόνο,
και κάνεις νίκη θρυλική μέσα στην ιστορία,
των Λακεδαίμονων το θάνατο και του Ζαλόγγου τη θυσία…
Όταν μιλάς για Οδύσσεια και φτάνεις στο ’40…
Όταν ορίζεις του Αχιλλέως τη νέμεση και ταξιδεύεις χρόνια,
φτάνοντας στην κερκόπορτα που όριζε την Πόλη
και θεία δίκη θε να ‘ρθει μια μέρα του Σαββάτου…

Όταν με πανοπλία εθνική ντύνεις τους μαθητές σου,
διδάσκοντας τις ιαχές χρόνια τώρα που αντηχούν ως εθνικοί παιάνες και παρακαταθήκη: «Μολών λαβέ» και υπόσχεση, στο δίλημμα το μέγα: «Ελευθερία ή θάνατος» …
θα μάθεις στα παιδιά σου,
πως έναν όρκο μαχητή θα δώσουν στη ζωή τους,
αυτόν που πρωτοψέλλισαν, χιλιάδες χρόνια πίσω
οι Λακεδαίμονες τηρώντας τον ως την στερνή πνοή τους: «Άμες δε γεσόμεθα πολλώ κάρρονες»
κι όταν για ακόμη μια φορά μέσα σε μια τάξη,
θα ανοίξεις θρύλους και ψυχές, που ορίζουν τον Δραγάση
και ύμνους θείους κι αγγελικούς θα μάθεις στα παιδιά σου…
κι όταν τον Προμηθέα του χθες, ενώσεις στο Χριστό μας
και δείξεις στα ελληνόπουλα την πιο τρανή θυσία…
αυτή που δε χωρά στα όρια και μέσα εις το λόγο…
μα από τη δίψα για το φως, σταύρωσε και τους δύο…
και Ανάσταση έφερε ξανά, γιατί ποτέ δεν προσκύνησαν…
κι όταν του Μέγα Αλέξανδρου διδάξεις την πορεία,
στα βάθη της Ανατολής που έγραψε ιστορία…
μαζί και την προέλαση του ένδοξου στρατού μας…
που έφτασε Εσκι Σεχερ, κιουτάχια… μα και στο Τεπελένι…

Τότε μονάχα τότε ως παιδαγωγός θα νιώσεις θείος Μύστης…
γιατί η ανάγκη δεν είναι τόσο στο σχολειό να ακούσει για το Έθνος…
μα το αντίστροφο θαρρώ, γίνεται τόσα χρόνια!!
Το Έθνος είναι αυτό που το ‘χει ανάγκη πάντα,
να γεννηθεί μες στο κρυφό σχολειό!!, αυτό που αιώνες τώρα,
κρατήθηκε ίδιο, ζωντανό και πέρασε στο αύριο,
καθώς ο δάσκαλος εσμίλευε την παιδική ψυχούλα…
αυτήν που άνδρωσε το έθνος μας και το ΄κλεισε για πάντα,
μέσα σε 5 γράμματα και μέσα σε 2 φράσεις: «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών στο χθες στο αύριο και στο τώρα».

Αν το λοιπόν στερέψουμε απ’ των Ελλήνων την ανδρεία…
αν μέσα στη σκλαβιά κλειστήκαμε που όρισε μια κίβδηλη δημοκρατία…
αν γίναμε ριψάσπιδες, πριν καν καλά-καλά η μάχη ξεκινήσει…
τότε του γέροντος Κοσμά τα λόγια του Αγίου, ηχούν ως θεία αιτία και προτροπή, κι ορίζουνε το δρόμο:
«Τα σχολειά χτίστε, εκεί ο Θεός μένει της ελευθερίας».

Μα τα σχολεία σήμερα γκρεμίστηκαν, σαν πέταξαν μακριά τους,
κάθε ορισμό και θύμηση που φέρνει εις το έθνος…
Κανείς δε θέλει παίδευση, βγαλμένη από Ελλάδα…
κανείς δε θέλει τα παιδιά να γίνουν Λεωνίδες…

Και έτσι κρυφά μες στο σκοτάδι της αμάθειας μαζεύτηκαν μια νύχτα…
του γένους όλου οι δάσκαλοι, να σώσουνε το Έθνος…
Άφησε λίγο τον Αλέξανδρο και ήρθε απέναντί μας
ο Σταγειρίτης δάσκαλος, που για «ευζωία» ευθυνόταν…
Αριστοτέλη δάσκαλε συνάντησες ψες βράδυ,
τον προγενέστερό σου δάσκαλο, που χρόνια αναζητούσες…
και να στην έδρα κάθησε ο γέροντας – φιλόσοφος Σωκράτης,
για να ακούσει τα σοφά, τα λόγια των παιδαγωγών μας…
αυτών που χρόνια κράτησαν το Έθνος ενωμένο…

Και να μες στο κρυφό σχολείο, φθάνει και ο Φεραίος,
κι ο Μιχαήλ Ψελλός ο λόγιος κι ο Κύριλλος Λούκαρης από την Πόλη
κι ο Ευγένιος Βούλγαρης ο στοχαστής, κι ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης…
και ύστερα πίσω κλείνουν την πύλη τη στενή ο Άνθιμος Γαζής ο διαφωτιστής,
μα κι ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός μας
και τέλος φτάσανε παιδαγωγοί που κάποτε πέθαιναν για Ελλάδα,
που ύμνο μάθαιναν κρυφά μόνο εις την ελευθερίαν…
και του Βουλγάρου το σπαθί τας πέρασε εις την Αθανασία…
ήρθαν λοιπόν δάσκαλοι χιλιάδες χρόνια πίσω…
όλοι του Έθνους εραστές που φώτισαν το γένος…
και ένα τους δάκρυ μοναχά κύλισε απ’ τα μάτια…
καθώς το φως δε βρήκανε μες στα σχολειά σου Ελλάδα…
μόνο ένα πράγμα έμαθες και το ‘κανες συνήθεια:
Πώς να ξεχνάς το αίμα σου, που πότισε τη γη μας…
Πώς να πατάς τα ιερά της επανάστασης του Γένους…
Πώς να μιλάς για εμφύλιο, ενώ
το έθνος από των Βουλγαροανταρτών το όπλο ξεψυχούσε…
Πώς να ζητάς να κατεβεί ακόμη και ο Θεός μας από τον πίνακα μπροστά,
για να αρνηθούμε, ως και τον δημιουργό μας…

Μα ο αληθινός παιδαγωγός κλείνει μες στην καρδιά του,
το έθνος που άντεξε πολλά… και έτσι και πάλι πρέπει…
κι αφού οι δάσκαλοι κατέληξαν πως ειν’ ανάγκη να ισχύσει
του ιερού παιδαγωγού Σωκράτη η αρχαία ρήση…
σηκώθηκαν με μια φωνή κι απήγγειλαν τον όρκο:
«Μητρός τε και Πατρός και των άλλων προγόνων απάντων,
τιμιώτερος εστίν η Πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον
και εν μείζονι μοίρα, παραθεοίς και παρ’ ανθρώποις τας νουν έχουσιν».

Κι εκεί που ορκίστηκαν κρυφά, οι δάσκαλοι του Έθνους
η πόρτα χτύπησε… και να… μπαίνει μέσα στην τάξη του μυαλού μας…
αυτός που χρόνια αναζητώ και θα ‘θελα ως μαθητή μου να ‘χα…
ένα παιδί που ήρωας έγινε σε μια νύχτα…
γιατί η Ελλάδα ήταν ο πρώτος ερωτάς του…
Δάσκαλοι σεβαστοί μου Έλληνες… εγώ είμαι ο μαθητής σας…
ο Ευαγόρας ο Μεγαλονήσιος που με έγραψε η ιστορία…
Πάνω στον όρκο σας πατώ… γιατί θα ‘ρθεί μια μέρα, …
των αθανάτων το κρασί και του ’21,
θα χύσουν μέσα στην ψυχή και μέσα στο κορμί τους
οι Έλληνες που κιότεψαν μπροστά στη “νέα τάξη”…
και θα γυρίσουν στα σχολειά… θα μάθουν για Ελλάδα…
θα μάθουν να αγωνίζονται… κι ας μείναμε μονάδα…

Και έτσι οι παιδαγωγοί τον βράβευσαν…
κι ύστερα…… ανέλαβαν μες στην ψυχή μας δράση.
Κι αφού συνάχθηκαν μπροστά στον Γέροντα Σωκράτη
ως μαθητές μας βάζουνε σιμά και με ένα ερώτημα το μάθημα αρχινά,
που πάλει τις καρδιές μας:
Ποιος θέλει να γευτεί ξανά το Φως και Ελεύθερος να ζήσει;…
Ποιος θέλει το «Μολών λαβέ» να πει σε κάθε ξένο, εχθρό μας;
Αν είσαι εσύ που στέκεσαι τώρα απέναντί μας…
απέναντι σε δασκάλους που ευλαβικά δακρύζουν,
σαν η σημαία χάνεται πάνω απ’ τα ξερονήσια…
αν είσαι εσύ που εμπιστεύεσαι σε μας για χρόνια τώρα
το πνεύμα των παιδιών σου
και περιμένεις από ‘μας να χτίσουμε την ψυχή τους…
και να σμιλέψουμε με φως το παιδικό μυαλό τους…
τότε και εμείς ευλαβικά θα σε υποδεχτούμε,
σ’ αυτό που κάποιοι ονόμασαν «κρυφό σχολειό» και ζει κι ανθίζει πάλι…
γιατί η σκλαβιά δεν άφησε ελεύθερη τη σκέψη…
αντίθετα εφρόνησε να πνίξει κάθε λέξη,
που για Έθνος μίλαγε παλιά, μέσα στην ιστορία…

Και σαν καθίσεις μαθητής, μέσα στην Άγια Τάξη… φορώντας γαλανόλευκη ποδιά
τα μάτια σου θα πέσουν πάνω στον σταυρωμένο,
αυτόν που κάποιοι βγάλανε μέσα από τα σχολεία…
και δίπλα του εστέκεται με ανδρεία ο Λεωνίδας κι ο Αλέξανδρος,
ο Παπαφλέσσας κι ο Δραγάσης…
κι η Μπουμπουλίνα κι ο Γέροντας ο αθάνατος Κολοκοτρώνης…

Κι όπου κι αν στρέψεις τη ματιά σ’ αυτήν την άγια τάξη…
Ελλήνων την Ανδρεία θα δεις, πολεμιστών κι Αγίων…
κι αν ίσως ξέχασες ποιοι να ‘ναι όλοι τούτοι, ρώτα μας και θα μάθεις…
Αφού σταθούμε δίπλα σου και με όση δύναμη ψυχής μας όρισαν οι γνώσεις,
θα ξεδιπλώσουμε με φως του Έθνους την Ιστορία
και θα σμιλέψουμε εσένα Έλληνα,
για να ξυπνήσει μέσα σου η ποθητή ανδρεία…

Μα αυτό το μάθημα θαρρώ, δε θα ‘χει πλέον τέλος…
γιατί αθάνατοι είμαστε ως χριστιανοί και Ελλάνιοι Αρχαίοι…
και αφού σου μάθουμε γραφή της πιο μακραίωνης γλώσσας…
αυτής που κλείνει έννοιες μέσα σε τόσες λέξεις…
Κι αφού ακούσεις για Χριστό, Ελλάδα και θυσία…
τότε στο τέλος μόνος σου θα πρέπει να ορίσεις,
αν ξέρεις πλέον να μας πεις «Τι είναι η πατρίδα»…
αν ξέρεις να φιλάς καλά του Λεωνίδα τα στενά μα και τους Μαραθώνες.

Κι όσο τα χρόνια θα περνούν, και νέοι δάσκαλοι, θα ‘ναι οι οδηγοί σου…
πάντα θα περιμένουμε εδώ… στην πόρτα… απ’ το κρυφό σχολειό σου…
πάντα εδώ να έρχεσαι, όταν θα σε πληγώνουν…
όταν το κράτος σε χτυπά, γιατί είχες μέσα το Έθνος…
όταν θα σε προδώσουνε και ολιγοψυχήσεις…
όταν θα σε πολιορκήσουνε οι ξένοι στη Ομόνοια…
όταν θα βεβηλώσουνε όλη την ιστορία…
και θα σε διώξουν οι ιερείς, μακριά απ’ τη θρησκεία…
Όταν θα κινδυνεύσει η Θράκη μας, η Κύπρος, το Αιγαίο…
κι όταν θα προδώσουνε κάθε στρατιώτη νέο…
όταν πια τα όνειρα θα γίνουν εφιάλτες…
και εσύ πια θα ‘σαι μοναχός, χωρίς μεγάλων πλάτες…

ΕΛΑ …θα περιμένουμε πάντα εδώ, ως δεύτεροι γονείς σου…
να σου χαρίσουμε το «ευ ζην» που έψαχνες ματαίως,
μέσα σε πλούτοι και πολιτικούς, σε δόξα… σ’ απληστία…
μα σίγουρα δεν ξέχασες, πως είναι αλλού η ελευθερία…
Θυμάσαι το σου έμαθαν μια μέρα στα σχολεία;;
θυμάσαι που εκρύβεται του Έλληνα η ανδρεία;;
Μα ναι… θυμάσαι…
δάκρυσες, σαν βρήκες την αλήθεια
και ύμνο έναν φώναξες, μαζί με μας ως ΕΝΑΣ:
«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένοι των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα ανδρειωμένοι, Χαίρε, ω! Χαίρε ελευθεριά!
είπες… και σε λυγμούς εξέστασες…».

Έλα …μη κάθεσαι λεπτό… μον’ κάνε το σταυρό σου…
και σαν το Λεωνίδα φώναξε να ακούσουν τον θυμό σου…:
«Μολών λαβέ» θέλω να πεις, … να γράψεις ιστορία…
να δείξεις έμπρακτα ξανά, πως είσαι Ελλήνων γόνος…
που δεν προσκύνησε ποτέ, δεν έκανε τη χάρη σε κανέναν…
δεν κιότεψε… δεν ξέχασε καμιά γενοκτονία…
και έτσι ποτέ δεν πίστεψε σε ελληνοτουρκική φιλία…
δείξε πως στο σχολειό σου μάθανε Ποια είναι η Ελλάδα…
σου μάθαν να ‘χεις μέσα σου μονάχα την Παλλάδα…
αυτή που φύλασσε τη σκέψη της με κράνος της σοφίας…
που ζύγιζε στον πόλεμο, τι ειν’ ηθικόν και πρέπον…
κι ασπίδα είχε μέσα της τη γνώση, την αλήθεια…
Πολέμησε στον βράχο της… και γίνε Παρθενώνας…
που θα ‘χει μέσα την Αγιά Σοφιά, ναοί κι οι δυό Σοφίας…

Μα όλα αυτά για να συμβούν, μέσα από τα σχολεία…
θα πρέπει πρώτα δάσκαλε να θυμηθείς ποιος είσαι,…
να θυμηθείς τον ρόλο σου… που χρόνια ‘χεις ξεχάσει…
γιατί και εσένα πρόδωσε ακόμη κι ο εαυτός σου…
κάνε και πάλι το σωστό… μιμήσου τους Μεγάλους
του Γένους μας δασκάλους…
Και μην ξεχνάς πως το Έθνος μας σε έχει πάλι ανάγκη…

Μέσα από σένα αύριο, η λευτεριά θε να ‘ρθει…
Γι’ αυτό το βράδυ, αντί για προσευχή, κράτησε έναν λόγο…
αυτόν που ο Παλαμάς προέτρεψε στο δάσκαλό σου Ελλάδα:
«Σμίλεψε πάλι δάσκαλε ψυχές
Κι ότι σ΄ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου
Μην τ’ αρνηθείς! θυσίασέ το, ως τη στερνή πνοή σου!
Χτίστ’ το παλάτι δάσκαλε Σοφέ!

Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει, Μην κουρασθείς…
Ειν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά
ο πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει!
Σκάψε βαθειά… Τι κι αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί Τα βάρη που κρατάς σαν άτλαντας στην πλάτη
ΥΠΟΜΟΝΗ! Χτίζε σοφέ… της Κοινωνίας το παλάτι!»

aioniaellinikipisti.blogspot.gr

Πηγή: MacedoniaHellenicLand

Οι προκλήσεις των Σκοπίων

Του Κωνσταντίνου Χολέβα

Ο Αμος Μπαϊραμόφσκι είναι ο πρόξενος των Σκοπίων στη Βενετία. Πριν από λίγες ημέρες ανάρτησε στην προσωπική του ιστοσελίδα στο διαδίκτυο τον χάρτη της… Μεγάλης Μακεδονίας, ο οποίος περιλαμβάνει και τη Βόρειο Ελλάδα. Το γεγονός καταγγέλθηκε από ελληνικά ιστολόγια, αλλά δεν υπήρξε επίσημη αντίδραση. Πιστεύω ότι δεν πρέπει το ελληνικό ΥΠΕΞ να αφήνει αναπάντητες τέτοιες προκλήσεις, διότι δίνουμε την εντύπωση ότι αδιαφορούμε ή ότι δεν έχουμε καλά ανακλαστικά.

Δεν πρόκειται για απλή προσωπική τυχοδιωκτική κίνηση ενός «ακραίου». Ο άνθρωπος αυτός εκπροσωπεί το κράτος του σε μία μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα και δεν επελέγη τυχαία. Προφανώς η ανάρτηση του επεκτατικού και ανθελληνικού χάρτη έγινε σε συνεννόηση με τους προϊσταμένους του. Αλλιώς θα τον είχαν αποσύρει από τη θέση του ή θα είχαν ζητήσει συγγνώμην επισήμως. Οσο κι αν κάποιοι συμπολίτες μας βαυκαλίζονται με την πιθανότητα προσεγγίσεως στο άμεσο μέλλον, οι κινήσεις της ΠΓΔΜ μάλλον το αντίθετο δείχνουν. Προκαλούν με κάθε τρόπο και δοκιμάζουν τις αντιδράσεις μας και τις ευαισθησίες μας. Τα στάδια και τα αγάλματα που είναι αφιερωμένα στον Φίλιππο και στον Αλέξανδρο αυξάνονται καθημερινά. Ο λαός φανατίζεται, τα κόμματα αμιλλώνται σε εθνικισμό και η εκπαίδευση παράγει οπαδούς της Μεγάλης Μακεδονίας.

Αλλο ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα που χρησιμοποιούν οι Σκοπιανοί είναι η διάδοση της φήμης ότι η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, η οποία καθόρισε τα σύνορα μετά τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο του 1913, λήγει εφέτος τον Ιούλιο, οπότε συμπληρώνονται 100 χρόνια. Λάθος. Πουθενά η συγκεκριμένη Συνθήκη δεν αναφέρει ημερομηνία λήξεως και όσοι ονειρεύονται αλλαγές συνόρων στη Βαλκανική κακή υπηρεσία προσφέρουν στους λαούς της περιοχής. Αλλωστε, είναι πλέον κανόνας του διεθνούς δικαίου ότι συνθήκες που αφορούν τη ρύθμιση συνόρων μεταξύ κρατών ουδέποτε λήγουν, εκτός αν το θελήσουν όλα τα συμβαλλόμενα μέρη, δηλαδή οι χώρες που αρχικά υπέγραψαν.

Καθώς πλησιάζει η επέτειος της 25ης Μαρτίου είναι χρήσιμο να θυμίζουμε στα παιδιά μας ότι και οι Ελληνες της Μακεδονίας είχαν μεγάλη συμμετοχή στην προετοιμασία και τη διοργάνωση της Επαναστάσεως. Γύρω από τον Ρήγα Φεραίο πολλοί Μακεδόνες αναφέρονται ως στενοί συνεργάτες του. Ο Μακεδονικός Ελληνισμός πάντα βρισκόταν στην πρώτη γραμμή και το ίδιο θα κάνει σήμερα με το ζήτημα του ονόματος.

Πηγή: Maccunion