Χαρίζεται η «γλώσσα» στα Σκόπια

Την προσωρινή αφαίρεση από τον ΟΗΕ του προσδιορισμού «μακεδονική» γλώσσα πέτυχε Ελληνας μπλόγκερ χωρίς όμως η ενέργειά του να υποστηριχθεί από την ελληνική πλευρά

Χωρίς στήριξη από το ελληνικό κράτος έμεινε πρωτοβουλία Ελληνα πολίτη, η οποία κατέδειξε ότι υπήρχαν δυνατότητες ανατροπής του «τετελεσμένου» υπέρ της σκοπιανής πλευράς

Την επισημοποίηση της αλλαγής τακτικής στο Σκοπιανό, με την εγκατάλειψη του ζητήματος της γλώσσας και της ταυτότητας, σηματοδοτεί ο χειρισμός από την Αθήνα του θέματος που προέκυψε με την κατοχύρωση του προσδιορισμού «Macedonian» για τη γλώσσα της ΠΓΔΜ στην υπηρεσία ορολογίας του ΟΗΕ.

Η Αθήνα ουδέποτε επεχείρησε να παρέμβει στον ΟΗΕ από το 1993 που υπήρξε η καταγραφή στην υπηρεσία UNTERM και χρειάστηκε η παρέμβαση ενός απλού πολίτη για να καταδειχθεί ότι υπήρχαν δυνατότητες ανατροπής του δυσάρεστου αυτού «τετελεσμένου» υπέρ της σκοπιανής πλευράς.

Ένας Έλληνας μπλόγκερ και ενεργός πολίτης πληροφορήθηκε τυχαία για την ύπαρξη της συγκεκριμένης επίμαχης αναφοράς στην υπηρεσία του ΟΗΕ UN TERM (το «Εθνος» έχει στη διάθεσή του όλη την αλληλογραφία).

Με email στη συγκεκριμένη υπηρεσία στις 11 Νοεμβρίου (13.30 ώρα Ελλάδας) ζητεί να πληροφορηθεί για ποιο λόγο υπάρχει η αναφορά «Macedonian» στη γλώσσα και όχι το «language: of the former Yugoslav Republic of Mace-donia», όπως δηλαδή αναφέρεται και στον προσδιορισμό της εθνικότητας των πολιτών της χώρας.

«Θα ήθελα να ενημερωθώ εάν η αναφορά σε ”μακεδονική” γλώσσα βασίζεται σε επίσημα έγγραφα ή αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών» ανέφερε στο email του ο συγκεκριμένος πολίτης, προσθέτοντας ότι εάν δεν υπάρχει επίσημη ρύθμιση για τον χαρακτηρισμό της γλώσσας της ΠΓΔΜ ως «μακεδονικής», θα περιμένει για την «αντικατάστασή της άμεσα με τον κατάλληλο όρο …».

Ζητεί μάλιστα από τη συγκεκριμένη υπηρεσία του ΟΗΕ το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τα στοιχεία της επικοινωνίας τόσο προς το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών όσο και προς τη διεύθυνση Διεύρυνσης της ΕΕ.

Η απάντηση από την υπηρεσία του ΟΗΕ UN TERM φθάνει μερικές ώρες αργότερα στις 11 Νοεμβρίου 15.40 (τοπική ώρα):

«Κύριε Π…
Ευχαριστούμε για την επικοινωνία. Το λάθος έχει διορθωθεί στο UNTERM και μπορείτε να δώσετε αντίγραφα αυτής της απάντησης σε κάθε ενδιαφερόμενο μέρος. Τμήμα Αιτημάτων Ορολογίας, Κεντρικά Γραφεία των Ηνωμένων Εθνών».(Υπογραφή: recanati@un.org )

Ο συγκεκριμένος πολίτης ενημέρωσε όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Εξωτερικών, τα γραφεία του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών.

Ομως η «χαρά» δεν κράτησε πολύ. Επειτα από παρεμβάσεις της σκοπιανής πλευράς, και ενώ είχε αφαιρεθεί ο προσδιορισμός «μακεδονική» για τη γλώσσα, εμφανίζεται ξαφνικά συμπληρωμένη με το former Yugoslav Republic of Macedonia εντός παρενθέσεως.

Κινητοποίηση
Η πρωτοφανής κινητοποίηση της σκοπιανής πλευράς με παρεμβάσεις τόσο προς τον γ.γ. του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν όσο και τον Μ. Νίμιτς πέτυχε τελικά να επιστρέψει ο προσδιορισμός «Macedonian» για τη γλώσσα της ΠΓΔΜ.

Η ελληνική πλευρά αρκέστηκε σε διερευνητικές ερωτήσεις προς τον ΟΗΕ ή έστω παραστάσεις ενόχλησης για το γεγονός ότι υπήρξαν παλινωδίες στον χειρισμό του θέματος, χωρίς να απαιτήσει την αντικατάσταση του επίμαχου προσδιορισμού.

Έτσι σε μια κρίσιμη καμπή της διαδικασίας η Ελλάδα εμφανίζεται να αποδέχεται σιωπηρά τη δημιουργία τετελεσμένων, εντός μάλιστα των Ηνωμένων Εθνών, που οδηγεί και στην εξαίρεση ουσιαστικά του ζητήματος της γλώσσας και της ταυτότητας από τη λύση του Σκοπιανού.

Νίκος Μελέτης
Έθνος

Πηγή: Maccunion

Τσεχοσλοβακία 1938, Κύπρος 2013.

Γράφει ο Μάριος Ευρυβιάδης, Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Όχι, η Γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει στόχο τη συρρίκνωση του «υπερτροφικού», όπως μας λένε, χρηματοπιστωτικού τομέα της Κύπρου. Ούτε στόχος της είναι ο εξορθολογισμός των δύο μεγάλων τραπεζών του τόπου. Στόχος της είναι η εκ των πραγμάτων κατάλυση του κυπριακού κράτους. Αν δεχθούμε αυτή την παραδοχή όλα όσα συνέβησαν πρόσφατα και όλα όσα κατά καιρούς προηγήθηκαν, μπορούν να ερμηνευθούν με μεγάλο βαθμό αξιοπιστίας.

Όπως και το 2004, στόχος ήταν η κατάλυση του κράτους. Το κρατοκτόνο 24.000 σελίδων σχέδιο Ανάν, αποσκοπούσε, με τη δική μας πάντοτε συναίνεση μέσω του δημοψηφίσματος, στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ). Αντάλλαγμα γι’ αυτό ήταν η ένταξη ενός δομημένου πολιτικού Φρανκενστάιν, ενός ρατσιστικού και πολιτικά ευνουχισμένου μορφώματος, στην ΕΕ. Το κρίσιμο στοιχείο είναι ότι εξ ορισμού το μόρφωμα αυτό δεν θα είχε καμία αυτονομία ως κράτος. Καμία. Όπως και το 1974. Το κοινό στοιχείο ανάμεσα στους επίορκους πραξικοπηματίες και τους Τούρκους εισβολείς δεν ήταν για μεν τους πρώτους ανατροπή της κυβέρνησης Μακαρίου και για τους δεύτερους η κατάκτηση εδαφών. Ήταν και για τους δύο η κατάλυση του κράτους- η κατάλυση δηλαδή του αυτεξούσιου και της αυτονομίας του κυπριακού λαού και του αναφαίρετου δικαιώματος του για συλλογική ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Όπως και το 1964. Προσπάθησαν πρώτα, στη Διάσκεψη του Λονδίνου, να καταλύσουν το κράτος επιβάλλοντας μια νατοϊκή επικυριαρχία με 25.000 νατοϊκούς (συμπεριλαμβανομένων και Αμερικανών) στρατιώτες. Όταν αυτό απέτυχε προσπάθησαν και πάλι να καταλύσουν το κράτος μέσω της πραξικοπηματικής επιβολής του διχοτομικού Σχεδίου Άτσεσον, με πρωταγωνιστή τον Γέρο της Δημοκρατίας, Γεώργιο Παπανδρέου και τους ανεκδιήγητους διπλωμάτες Σωσσίδη και Νικολαερίζη. Εκείνοι, μέχρι και το Καστελόριζο προσέφεραν για να δελεάσουν την Άγκυρα. Τις δε πραξικοπηματικές τους ραδιουργίες οι δικοί μας άθλιοι ονόμασαν «ένωση με ανταλλάγματα» ενώ οι πιο έξυπνοι ξένοι, «διπλή ένωση».

Ποίοι από εσάς αγαπητοί αναγνώστες γνωρίζετε για τη διαμεσολαβητική, με εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, προσπάθεια που κατέληξε, το 1965, στην Έκθεση Γκάλο Πλάζα του ΟΗΕ; Γιατί εξαφανίστηκε η Έκθεση Πλάζα αλλά και γιατί κανείς από τους θιασώτες της ιδεοληπτικής θεωρίας των «χαμένων ευκαιριών» δεν την αναφέρει; Τότε, ο ΟΗΕ διατηρούσε μια αυτονομία ακόμη, και δεν είχε καταντήσει ανδράποδο των Δυτικών. Η Έκθεση Πλάζα απέκλειε ένωση και διχοτόμηση και συνηγορούσε υπέρ ενός ανεξάρτητου κράτους με τροποποιήσεις στο Σύνταγμα του 1960. Ούτε καν στη βιβλιογραφία των βαθυστόχαστων μελετητών του κυπριακού δεν εντοπίζεται η Έκθεση Πλάζα, που είναι ένα ιστορικό, επίσημο έγγραφο του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Όλα άρχισαν προτού ξεραθεί το μελάνι των Συμφωνιών του 1960. Η δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας, έστω και με τις πολλαπλές διεθνείς δουλείες, θεωρήθηκε μείζον στρατηγικό λάθος . Διότι έστω και κολοβή, η Κυπριακή Δημοκρατία ήταν κράτος. Είχε διεθνή προσωπικότητα και υπόσταση. Μπορούσε να γίνει μέλος του ΟΗΕ, και έγινε, κάτι που η Τουρκία πολέμησε λυσσωδώς για να αποτρέψει, διότι δεν αποδέχετο έστω και τη στοιχειώδη αυτονομία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Εδώ υπεισέρχεται η Τσεχοσλοβακία, ο γερμανο- ναζισμός και ο ρωσικός κομμουνισμός. Το 1938 στο Μόναχο συντελέστηκε ένα από τα πιο επονείδιστα πολιτικά εγκλήματα της ευρωπαϊκής ιστορίας. Πρωταγωνιστές υπήρξαν οι Γερμανό- Ναζί και οι λεγόμενες Δυτικές Δημοκρατίες. Μαζεύτηκαν στο Μόναχο τον Σεπτέμβριο και δέχθηκαν το τελεσίγραφο του Χίτλερ ν’ αποσπάσει από την Τσεχοσλοβακία το περίπου ένα τρίτο της εδαφικής της επικράτειας. Με το γερμανικό πιστόλι στον κρόταφο οι Τσεχοσλοβάκοι αναζήτησαν βοήθεια από Αγγλία και Γαλλία αλλά, φευ. Γαλλία και Αγγλία υπερθεμάτισαν υπέρ του Χίτλερ και υπέγραψαν το Σύμφωνο του Μονάχου για «να διατηρηθεί η ειρήνη και η σταθερότητα στην Ευρώπη». Θυσίασαν έτσι την Τσεχοσλοβακία για να κατευνάσουν τον Χίτλερ και το γερμανο-ναζιστικό σινάφι του. Η προστυχιά των Αγγλο- Γάλλων ήταν διπλή. Ήλπιζαν ότι ένας κατευνασμένος Χίτλερ θα τους άφηνε ήσυχους και θα επιτίθετο εναντίον ενός «μεγαλύτερου» γι’ αυτούς κινδύνου, όπως πίστευαν ότι ήταν η Μόσχα και ο κομμουνισμός. Έναν όμως χρόνο μετά, το 1939, ο Χίτλερ τους αντάμειψε. Άρχισε τον Β’ΠΠ με επίθεση στην Πολωνία. Και διέλυσε τη Γαλλία λίγο μετά.

Δέκα χρόνια αργότερα, το 1948, η Τσεχοσλοβακία ήταν και πάλι στο επίκεντρο. Στη χώρα λειτουργούσε κοινοβουλευτικό σύστημα. Αλλά υπήρχε ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα που ήθελε να εντάξει τη χώρα στο σοβιετικό στρατόπεδο. Ο ρευστός κυβερνητικός συνασπισμός ανάμεσα σε κομμουνιστές και μη δεν άντεξε. Οι κομμουνιστές μέσω κοινοβουλευτικών τεχνασμάτων κατέλαβαν την εξουσία (ονομάστηκε αυτό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα) και η χώρα προσχώρησε στο ανατολικό στρατόπεδο.

Ερχόμαστε τώρα στην Κύπρο. Μεταξύ 1960- 1963 και πριν την κρίση ’63- ’64, τα αντί-κομμουνιστικά κέντρα εξουσίας της Δύσης άρχισαν να αποκαλούν την Κύπρο «Τσεχοσλοβακία του μεταπολέμου». Γιατί; Διότι έγραφαν στις μυστικές τους εκθέσεις και διέδιδαν μέσω των φερεφώνων τους στον Τύπο ότι το επιτήδειο ΑΚΕΛ της Κύπρου (στο οποίο ο Μακάριος είχε δώσει 5 έδρες στη Βουλή) θα έβρισκε τρόπο να ξεγελάσει τον Μακάριο και μέσω ενός «κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος αλά Τσεχοσλοβακία» να παραδώσει την Κύπρο στους Μοσχοβίτες κομμουνιστές. Οι τελευταίοι θα αποκτούσαν έτσι βάσεις στην Κύπρο και τη Μεσόγειο. Την τελευταία, οι Δυτικοί ήθελαν να την ελέγχουν απόλυτα διότι κατά μυστικά αμερικανικά έγγραφα αποτελούσε όχι απλώς θάλασσα, αλλά «αυτοκινητόδρομο» για την προβολή αμερικανικής ισχύος στη Μέση Ανατολή για τον έλεγχο του ενεργειακού της πλούτου.

Για να μην υπάρχει έστω και η θεωρητική πιθανότητα για κάτι τέτοιο, αποφασίσθηκε ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος ήταν να καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία. Από το 1960, λοιπόν, και με μαύρα, κατάμαυρα αμερικανικά δολάρια προς δεξιά και ακροδεξιά στοιχεία στην Κύπρο, άρχισε μια αντί-κομμουνιστική αλλά ταυτόχρονα και μια αντί- κρατική καμπάνια κατά της Κύπρου. Τα ακροδεξιά στοιχεία της καμπάνιας αυτής βρικολάκιασαν στο τέλος της δεκαετίας ως το Εθνικό Μέτωπο και η ΕΟΚΑ ΄Β. Υπογραμμίζεται εδώ ότι όλες οι βίαιες ενέργειές τους στόχευαν την κρατική υπόσταση της ΚΔ.

Μετά την κρίση του 1964 εγκαταλείφθηκε το προσωνύμιο «Τσεχοσλοβακία». Βάφτισαν την Κύπρο «Κούβα» και τον Μακάριο «Κάστρο της Μεσογείου». Τα προσωνύμια ήταν πολύ πιο κατανοητά και πιο σέξι από πλευράς προπαγάνδας. Όπως και η Κούβα έτσι και η Κύπρος έπρεπε να αφανιστεί πολιτικά. Η θέση αυτή υιοθετήθηκε εν μια νυκτί από την Αθήνα και τους ενεργούμενους της στην Κύπρο. Έτσι η Κύπρος οδηγήθηκε συνειδητά από την Χούντα πλέον και εν γνώσει Αμερικανό- Εγγλέζων και Τούρκων, στο φυσικό σφαγείο του 1974.

Βλέπουμε, λοιπόν, δύο σταθερές από το 1938 μέχρι το 2013. Τον κομμουνιστικό/ ρωσικό μπαμπούλα και ένα κυπριακό κράτος που κακώς δημιουργήθηκε το 1960 και το οποίο έπρεπε να παύσει να υπάρχει ως αυτεξούσιο.

Ωστόσο, το κράτος αυτό τους «ξέφυγε» το 2004 και εντάχθηκε στην ΕΕ, ενισχύοντας επιπλέον την υπόστασή του. Και με τους υδρογονάνθρακες ήταν πλέον θέμα χρόνου η πραγματική αυτονόμησή του από τους λογής – λογής εκβιαστές. Ο κυπριακός λαός, πονηρεμένος πλέον δεν υπήρχε περίπτωση να αποδεχθεί κρατοκτόνα σχέδια τύπου Ανάν. Αναγνώρισε, δηλαδή, ο κυπριακός λαός ότι χωρίς κράτος η συλλογική του ελευθερία και η προσωπική του αξιοπρέπεια δεν εξασφαλίζεται. Αντίθετα καταστρατηγείται.

Στη φαρέτρα, λοιπόν, όσων επεδίωκαν τον αφανισμό του κυπριακού κράτους παρέμεινε μόνο ένα όπλο- το οικονομικό, και με προπαγανδιστικό πλέον εργαλείο όχι τον μπολσεβικισμό αλλά το «μαύρο» ρωσικό χρήμα και με πρωταγωνιστές τούτη τη φορά τα παιδιά και τα εγγόνια των πρωταγωνιστών του 1938. Αυτών που πρώτοι επίσης στην Ευρώπη δήμευσαν και κατέσχεσαν τις περιουσίες των Γερμανό-Εβραίων.

Το οικονομικό πραξικόπημα συντελέστηκε στις 15 Μαρτίου μ’ ένα πιστόλι στο στήθος της Κύπρου και με τους 16 του Eurogroup να χειροκροτούν και να υπερθεματίζουν. Όπως και το 1938.

Δυστυχώς, όπως και τη 15η Ιουλίου 1974, ποτέ δεν θα φθάναμε στη 15η Μαρτίου χωρίς τους δικούς μας επίορκους Quislings και πεμπτοφαλαγγίτες, που τούτη τη φορά αντί για όπλα κρατούσαν στυλό και φορούσαν λευκά κολάρα.

Αν επιβιώσει η Κύπρος και ετούτη τη φορά, θα αποδειχθεί ότι η Κυπριακή Δημοκρατία, είναι πραγματικά εφτάψυχη. Πάντως χωρίς κράτος ο κυπριακός λαός θα μπει στη διαδικασία του εκφυλισμού και της εξαφάνισης.

Πηγή: Maccunion από το Ἀντίβαρο

Τουρκοκρατία και Επανάσταση [Βίντεο]

Ο Κωνσταντίνος Χολέβας με τον Δρ. Χαρ. Μηνάογλου, στις 26.3.2013 στο Πνευματικό Κέντρο του Ι. Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, σε συζήτηση με θέμα «Τουρκοκρατία και Επανάσταση».

Πηγή: Maccunion

Η Αλβανική Μαυρό- Κόκκινη Συμμάχια, το μακρύ χέρι της Τουρκίας.

Το εβδομαδιαίο αλβανικό περιοδικό MAPO σε άρθρο που υπογράφει ο Αλφρεντ Λέλα, επισημαίνει τον κίνδυνο επιστροφής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια μέσω του νέου κόμματος του Κρέσνικ Σπαχίου.

Σε προχθεσινό δημοσίευμα του, γράφει για την εξάρτηση του Σπαχίου, αρχηγού του ακραίου πολιτικού κόμματος, της μαυρο-κόκκινης συμμαχίας και ότι αυτό κινείται σαν το μακρύ χέρι της Τουρκίας μέσα στην Αλβανία, έχοντας σκοπό τη διείσδυση και την εφαρμογή του νεο-οθωμανισμού στα Βαλκάνια.

Κατηγορεί επίσης τον Σπαχίου, ότι δικτυώνεται στις ΗΠΑ με την «βοήθεια» διπλωματικών και άλλων στελεχών που η Τουρκία διατηρεί εκεί.

Συμπληρώνει ότι το γνωστό πολιτικό δόγμα του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών Νταβούτογλου, βασίζεται, στην ιδέα της επιρροής στα Βαλκάνια ώστε σταδιακά να επιρρεάσει και τελικά να μετατρέψει σε ένα περιβάλλον όπως ήταν επί οθωμανικής αυτοκρατορίας. Δόγμα το οποίο επιχειρεί να εφαρμόσει σε όλες τις περιοχές που παλαιότερα ανήκαν στους Οθωμανούς.

Μέχρι στιγμής στην Αλβανία η εφαρμογή του συγκεκριμένου σχεδίου, συνδέεται στενά με τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως κολέγια, σχολεία και πανεπιστήμια, αλλά και μέσα ενημέρωσης με τα οποία η Τουρκία «περνάει» τα νεο-οθωμανικά σχέδια της. Μήπως κάτι μας θυμίζει;

Πηγή: Maccunion

Αυστρία: Ο «Διαπολιτιστικός Σύλλογος Μακεδονία» γιόρτασε τα 20 χρόνια από την ίδρυσή του.

Του Δ. Δημητρακούδη

Τα 20 χρόνια από την ίδρυσή του, το 1993, γιόρτασε ο «Διαπολιτιστικός Σύλλογος Μακεδονία» με μεγάλη εκδήλωση και πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα στις αίθουσες του Δημαρχείου Βιέννης, παρουσία του Ελληνοορθόδοξου Μητροπολίτη Αυστρίας-Εξαρχου Ουγγαρίας και Μεσευρώπης Αρσένιου, του προξένου της Ελλάδας Δημήτρη Δασκαλάκη, εκπροσώπων των ελληνικών και κυπριακών υπηρεσιών και φορέων στην Αυστρία, όπως και πλήθους μελών της Ομογένειας αλλά και πολλών Αυστριακών φίλων του Συλλόγου.

Παρόντες στην εκδήλωση ήταν επίσης ο ελληνικής καταγωγής δημοτικός σύμβουλος και μέλος της τοπικής Βουλής της Βιέννης, Χάνες Χάρβανεκ, μεγάλη αντιπροσωπεία του «Συλλόγου Μακεδόνων Μονάχου» και αρκετοί εκπρόσωποι αυστριακών και ξένων Μέσων Ενημέρωσης.

Το πολύωρο καλλιτεχνικό πρόγραμμα της εκδήλωσης περιλάμβανε παραδοσιακά τραγούδια και χορούς της Μακεδονίας που παρουσίασε η Ορχήστρα Χάλκινων Πνευστών «Κρυστάλλινος Ηχος» της Πέλλας, με τη συμμετοχή του χορευτικού συγκροτήματος του Πολιτιστικού Συλλόγου «Αμπελίων» Πέλλας, καθώς και ελληνική λαϊκή και έντεχνη μουσική από το μουσικό σχήμα της Βιέννης «Οι Ελληνες».

Στο χαιρετισμό του, ο Μητροπολίτης Αρσένιος εξέφρασε τα συγχαρητήριά του για τη συμβολή του «Διαπολιτιστικού Συλλόγου Μακεδονία» στην προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, για την πλούσια γενικά προσφορά του αλλά και στην ενίσχυση της Ομογένειας στην Αυστρία, ευχόμενος επιτυχή συνέχιση της πολυσχιδούς προσφοράς του, ενώ αναφερόμενος στις δύσκολες εποχές για Ελλάδα και Κύπρο, κάλεσε σε ενότητα με την οποία, όπως είπε, οι Έλληνες πάντα τα καταφέρνουν.

Τα είκοσι χρόνια «προσφοράς και αγώνα για τη Μακεδονία και την Ελλάδα» του Συλλόγου, ο οποίος, όπως σημείωσε, αποδείχτηκε, «φρουρός και υπερασπιστής των δικαίων της Ελλάδας, απαντώντας με θάρρος και δυναμισμό σε εκείνους που επιβουλεύονται τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα», εξήρε στον χαιρετισμό του ο πρόξενος Δημήτρης Δασκαλάκης.

Στο χαιρετισμό του στην εκδήλωση, ο ιδρυτής και πρόεδρος του Συλλόγου, γνωστός επιχειρηματίας της Βιέννης, Χαρίλαος Ζήκος, κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στην ίδρυσή του, υπενθύμισε πως το 1993 μια μικρή ομάδα Ελλήνων της Βιέννης ξεκίνησαν ένα οδοιπορικό ενημέρωσης για να αποτρέψουν την προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της ιστορίας και των δεδομένων της Μακεδονίας.

Όπως τόνισε, μέσα από διαλέξεις και εκδηλώσεις επιστημόνων και καλλιτεχνών διεθνούς κύρους, ο Διαπολιτιστικός Σύλλογος Μακεδονία επιδόθηκε τα προηγούμενα 20 χρόνια, με υπομονή και επιμονή στην παρουσίαση των ιστορικών τεκμηρίων που ορίζουν εδώ και χιλιάδες χρόνια τη γεωγραφική θέση, το όνομα, τον πολιτισμό και τα σύμβολα της Μακεδονίας.

Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε και διανεμήθηκε στους παραβρισκόμενους το βιβλίο-λεύκωμα «Διαπολιτιστικός Σύλλογος Μακεδονία Βιέννης-Είκοσι χρόνια πορείας 1993-2013», μια ιδιαίτερα αξιόλογη επετειακή έκδοση του Συλλόγου, σε συνεργασία με το Ιστορικό Φωτογραφικό Αρχείο Νεότερης Ελλάδας, που επιμελήθηκε ο διευθυντής του Αρχείου, Ευθύμιος Τσικνής, με κείμενα της διδάκτορος Ελένης Γύζη και καλλιτεχνική επιμέλεια του Μιχάλη Γύζη.

Πρωταρχικοί στόχοι του Διαπολιτιστικού Συλλόγου Μακεδονία είναι ο συντονισμός δραστηριοτήτων για την προβολή των ελληνικών θέσεων και δικαίων πάνω σε εθνικά θέματα, ιδιαίτερα στο Μακεδονικό, αλλά και η παρουσίαση και προβολή του ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής ιστορίας και παράδοσης, καθώς και η σύσφιξη των σχέσεων με την πατρίδα αλλά και με τους απανταχού απόδημους Έλληνες.

http://omogeneia.ana-mpa.gr

Πηγή: Maccunion

Πρωθυπουργός Αυστραλίας: “Ζήτω η Ελλάς – Ζήτω η Ελευθερία”

Με την ευκαιρία της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου 1821, η πρωθυπουργός της Αυστραλίας Τζούλια Γκίλαρντ, απηύθυνε μήνυμα προς την ομογένεια. Συγκεκριμένα αναφέρει σε αυτό:

«Σήμερα τιμούμε τον ηρωισμό και την αυτοθυσία εκείνων που πολέμησαν για την ανεξαρτησία της Ελλάδας, καθώς επίσης και όλους εκείνους που εργάστηκαν τόσο σκληρά για να ανασυγκροτήσουν την Ελλάδα, ως χώρα η οποία αντιστάθηκε σε πάρα πολλές προκλήσεις, χωρίς να πτοηθεί ποτέ το ηθικό της.

Τώρα, το 2013, είναι γεγονός ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει ακόμη δύσκολες καταστάσεις, είμαι βέβαιη όμως ότι η περηφάνια των Ελλήνων και η στωικότητά τους θα οδηγήσει τη χώρα σε καλύτερες μέρες μελλοντικά.

Ως ηγέτιδα της Αυστραλίας, αναγνωρίζω με ευγνωμοσύνη την προσφορά των Ελλήνων μεταναστών, οι οποίοι συνέβαλαν σε τόσο μεγάλο βαθμό στην αλλαγή και ζωντάνια αυτής της χώρας που όλοι αγαπάμε. Το σχήμα της σύγχρονης Αυστραλίας, θα ήταν ανύπαρκτο χωρίς την συνεισφορά των Ελλήνων. Είμαστε ένα καλύτερο, πλουσιότερο έθνος εξαιτίας της δικής σας προσφοράς.

Γιορτάζω, λοιπόν, μαζί σας τους στενούς δεσμούς φιλίας μεταξύ Αυστραλίας και Ελλάδας. Είμαστε φίλοι σε περιόδους ειρήνης και πολέμου, σε καλούς και χαλεπούς καιρούς. Μοιραζόμαστε την ίδια ιστορία και την ίδια αλληλοεκτίμηση. Τίποτε δε μπορεί να αλλοιώσει το πνεύμα της καλής θέλησης που μας δένει τόσο στενά.

Εκ μέρους του έθνους μας, απευθύνω τις θερμότερες ευχές στην κυβέρνηση και το λαό της Ελλάδας, στην ελληνοαυστραλιανή κοινωνία και στην ελληνική διασπορά απανταχού της γης για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου.

Ζήτω η Ελλάς – Ζήτω η Ελευθερία!»

Πηγή: Maccunion

Γιατί τρομάζει η Επανάσταση του ’21, τους σύγχρονους εθνομηδενιστές;

Του Αλέξανδρου Χρυσανθακόπουλου

Απάντηση στους αριστερούς ταξικούς επαναστάτες που παίζουν το παιχνίδι των εχθρών της πατρίδας

ΠΟΙΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ;
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ…
ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ

Ήταν γενναίοι και παράτολμοι, θυσιάστηκαν για την ελευθερία μας, έχυσαν ποτάμια αίμα για να έχουμε πατρίδα κυρίαρχη και κράτος Ελληνικό.

Απέναντι τους οι παγκόσμιοι βαβυλωνοποιητές έχουν ένα σκοπό, να σβήσουν τις μνήμες και να κατασκευάσουν μια ψεύτικη δουλοπρεπή νέα τάξη πραγμάτων. Η παραχάραξη της ιστορίας είναι η απαρχή εφαρμογής του σχεδίου «πνευματικής, πολιτισμικής εθνοκάθαρσης». Παράλληλα κινούνται ενάντια στην γλώσσα, ενάντια στην ορθοδοξία, ενάντια στην φιλοπατρία, υπέρ του διαμελιστικού μειονοτικού πολυπολιτισμού, υπέρ της μονομερούς από την Ελλάδα κατάργησης των συνόρων, υπέρ των μεταναστών και ενάντια στους γηγενείς!!

Το 1821 δεν προέκυψε τυχαία, προηγήθηκαν εξεγέρσεις και μακροχρόνιοι περιφερειακοί πόλεμοι. Ήταν ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των εθνικών-λαϊκών δυνάμεων, (δεν υπήρχε αστική τάξη και προλεταριάτο τότε στη χώρα)…..

Υπήρχε κεντρικός σχεδιασμός και καλή προετοιμασία από την Φιλική Εταιρεία.
Η εξέγερση στην Μολδοβλαχία ήταν αντιπερισπασμός.
Οι Πόντιοι έστειλαν πολλά χρήματα, γιατί δεν μπορούσαν να συμβάλλουν στρατιωτικά.
Στο ταμείο στην Βόστιτσα (Αίγιο) αρχές του 1821 μαζεύτηκαν μεγάλα ποσά.
Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός όρκισε στο λάβαρο από τις 17 Μάρτη στην Αγία Λαύρα εκατοντάδες πολεμιστές και με την συμμετοχή του άγνωστου στο ευρύ κοινό οπλαρχηγού Στριφτόμπολα.

Ο ίδιος και σε συντονισμό με τον Κολοκοτρώνη κινήθηκαν ταυτόχρονα.

Ο Κολοκοτρώνης με τον Μαυρομιχάλη μέριασαν τις διαφορές τους και απελευθέρωσαν την Καλαμάτα, την ίδια στιγμή απελευθερωνόταν τα Καλάβρυτα.

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός έκανε πως θα πάει προς την Τρίπολη και γύρισε την νύχτα προς την Πάτρα. Μια αψιμαχία στο Γηροκομειό με Τουρκική περίπολο έδωσε την ευκαιρία στους Τούρκους του κάστρου του Ρίου να σπεύσουν σε βοήθεια του κάστρου της Πάτρας κι έτσι απέτυχε ο αιφνιδιασμός.

Η έννοια έθνος χρησιμοποιείται από τον Όμηρο ως ταυτόσημη με το πλήθος ομοειδών ειδών, αγέλης ζώων και σμήνους πτηνών.

Η έννοια γένος που χρησιμοποιείται πολύ από τους αγωνιστές του ʼ21 έχει ρίζα από το ρήμα νάσκω = γεννώ.

Από αυτή στην λατινική της διατύπωση προέκυψε το nation που μεταφράζεται σε έθνος, ενώ θα έπρεπε να αναφέρεται ως γένος.

Η διαφορά του έθνους από το γένος είναι ότι, το γένος οριοθετεί την κοινή καταγωγή.

Οι έχοντες εθνική συνείδηση αποκαλούνται εθνιστές και οι προσποιούμενοι τους εθνιστές αποκαλούνται εθνικιστές.

Εκ του Γάλλου στρατιώτη ΣΩΒΙΝ που υπερέβαλλε την αξία της πατρίδας σε βαθμό μίσους και επέκτασης ενάντια σε άλλα έθνη, προέκυψε ο όρος σωβινισμός.

Με οργανωμένη παράφραση της έννοιας του έθνους ( ως εχθρότητα στους άλλους λαούς), επιχειρείται η επιβολή αντεθνικών αισθημάτων και απάτριδος συνείδησης.

Ενοχοποιείται τεχνητά το έθνος ως γενεσιουργός αιτία φυλετικών πολέμων και κρατικών συγκρούσεων, παρά το γεγονός ότι αυτοί διεξάγονται κύρια από τα οικονομικά συμφέροντα και τους σκοπούς των κεφαλαιοκρατών.

Εναλλακτικά επιβάλλεται ο όρος κοσμοπολιτισμός (πολίτες του κόσμου) ως δήθεν κατάργηση όλων των συνόρων.

Αυτή η προσέγγιση είναι μέσο για την παράλυση των εθνικών αντιστάσεων στην παγκόσμια επέκταση του κεφαλαίου και της ισοπέδωσης των ιδιαιτεροτήτων και των ταυτοτήτων των λαών.

Μια ακόμη εκδοχή των απάτριδων εθνομηδενιστών είναι η οικουμενικότητα, όρος παγκοσμιοποιητικός που αναφέρεται στον οίκο του θεού σε άπαντα τον κόσμο.

Και ο κοσμοπολιτισμός και η παραλυτική οικουμενικότητα είναι τα άλλοθι της υποταγής στην Βαβυλωνοποίηση της ανθρωπότητας.

Όταν αναφερόμαστε στην Βαβυλώνα εννοούμε την σύγχυση, την ασυνεννοησία, το χάος και την επικράτηση της «καθαρής φυλής» πάνω στους μιγάδες και πολυδιασπασμένους κοσμοπολίτες. Η καταστροφή των εθνικών ταυτοτήτων και οι πολλαπλές γεωγραφικές αυτονομήσεις και μειονοτικές αποσκιρτήσεις είναι μέρος της προετοιμασίας της λεγόμενης παγκόσμιας διακυβέρνησης –δικτατορίας πάνω στα θραύσματα των πάλαι ποτέ εθνών-κρατών. Οι μίζεροι και μίζα-ροι ψευτοκαθηγητάδες που λένε ότι τα έθνη προέκυψαν από τον καπιταλισμό, άρα δεν υπήρχαν πριν το 1600, είναι συνειδητά και ασυνείδητα όργανα της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Επομένως η αγάπη στην πατρίδα, η αγάπη στην ελευθερία, η ιστορική μνήμη, η σύγχρονη εθνική ταυτότητα, η αλληλεγγύη των εθνών, ο ειρηνικός πολιτισμικός διεθνισμός είναι αντίπαλοι στα γεωπολιτικά σχέδια των παγκοσμιοποιητών.

Οι ήρωες του 1821 που είχαν σαν πρότυπα τον Λεωνίδα, τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Αχιλλέα πρέπει κατ αυτούς (παγκοσμιοποιητές), να λησμονηθούν και οι πατεράδες και οι παππούδες μας που πολέμησαν τους Ιταλούς και Γερμανούς εισβολείς με πρότυπα τον Κολοκοτρώνη, τον Παπαφλέσσα, τον Καραϊσκάκη, τον Μακρυγιάννη πρέπει να λοιδορηθούν.

Όσοι θαυμάζουν τον Νικηταρά θα υβρίζονται ως Ελληναράδες. Και όσοι θα πιστεύουν στο αυτονόητο, στην αξία της πατρίδας, θα καθυβρίζονται ως ρατσιστές και εθνικιστές.

Την Ελληνική αρχή του μέτρου, της μεσότητας , του ρυθμού και της αναλογίας που επιβάλλει ποσόστωση, έλεγχο, αφομοίωση και κοινή παιδεία και πολιτισμό στους μετανάστες την αποκαλούν ψευδώς ακραία .

Και την πραγματικά ακραία αντιστροφή των εννοιών όπως της ελευθερίας σε ασυδοσία και της απεριόριστης εισβολής μεταναστών στο πρότυπο της «ανοικτής κοινωνίας» (ΣΟΡΟΣ) την αποκαλούν προοδευτική αναγκαιότητα.

Οι εντός των τειχών εχθροί είναι δύο κατηγοριών, τα θύματα της παραπλάνησης και τα μίσθαρνα όργανα της διάλυσης της εθνικής συνοχής με απώτερο σκοπό την υποταγή των Ελλήνων και άλλων εθνών στους πραγματικούς ρατσιστές και φασίστες, ναζιστές κλπ. Καίριο ερώτημα: γιατί δεν στρέφονται όλοι αυτοί ενάντια στην πηγή του κακού;

Γιατί δεν αλλάζουν την δική τους ιστορία, δεν προωθούν τον πολυπολιτισμό και το σχέδιο ΑΝΑΝ στην δική τους χώρα, γιατί ορθώνουν τείχη, ενώ αξιώνουν στους άλλους να τα γκρεμίσουν;

Γιατί δεν είναι κοσμοπολίτες και είναι σωβινιστές; Γιατί είναι ρατσιστές και εθνοκτόνοι;

Γιατί για εμάς ισχύει η Βαβυλωνία και για αυτούς ο περιούσιος λαός του Κυρίου;

Για να αποκατασταθεί η αλήθεια, ας είμαστε δίκαιοι με τα ίδια κριτήρια κρίνοντες τόσο τα δικά μας όσο και τα αλλότρια…

Όσον αφορά την επανάσταση του 1821, σκεφθείτε πως κάποιοι ηγήτορες μας δεν ντύθηκαν ποτέ τσολιαδάκια και δεν έπαιξαν ποτέ σχολικό θέατρο με πρωταγωνιστές τους ήρωες του γένους και δεν δάκρυσαν ποτέ στην παρέλαση και δεν ρίγησαν στην θέα της Ελληνικής σημαίας, δεν έκαναν τον σταυρό τους σαν παιδάκια και δεν έψαλαν τον ακάθιστο ύμνο, ούτε καν τον εθνικό ύμνο ξέρουν!! Και περιμένουμε από αυτούς να κυβερνήσουν για τα συμφέροντα της Ελλάδας;

Καλά θα κάνουν οι εθνοαποδομητές να σιωπήσουν ένοχα γιατί, όλοι ενθυμούνται πως υπονόμευσαν το 22 με τον εθνικό διχασμό τους Έλληνες. Ανθέλληνες γενίτσαρους σαν τον εαυτό τους, θέλουν οι εθνομηδενιστές να καταντήσουν την νέα γενιά…

Πηγή: Maccunion

Πώς παρουσιάζεται η Eλληνική Eπανάσταση του 1821 στα Τουρκικά σχολικά βιβλία

Γράφουν οι Κατσουλάκος Θεόδωρος και Τσαντίνης Κώστας

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση του τουρκικού σχολικού εγχειριδίου (Emin Oktay, Tarih, Lise: III, έκδ. 1988, σσ. 237-240) και καταδεικνύει τον τρόπο που διδάσκονται οι γείτονες την κοινή μας Ιστορία. Τα σχόλια και οι υποσημειώσεις είναι των συγγραφέων Κατσουλάκου Θ.,Τσαντίνη Κ. από το βιβλίο τους “Προβλήματα Ιστοριογραφίας στα Σχολικά Εγχειρίδια των Βαλκανικών Κρατών. Επανάσταση του. ΄21, Βαλκανικοί Πόλεμοι. εκδ. Εκκρεμές”.

Η Ελληνική Επανάσταση και η ίδρυση του ελληνικού κράτους (1820-1829), κατά το Τουρκικό εγχειρίδιο.

Οι Έλληνες*1, οι οποίοι είχαν περισσότερα προνόμια*2 απ’ όλους τους χριστιανικούς λαούς που τελούσαν υπό οθωμανική κυριαρχία, ζούσαν κυρίως στην Ελλάδα3, στην Πελοπόννησο, στα νησιά του Αιγαίου, στη Δυτική Μικρασία και στα παράλια της Προποντίδας και του Εύξεινου Πόντου, όπου ήταν εγκαταστημένοι σε πόλεις και κωμοπόλεις και ασχολούνταν με τις τέχνες και το εμπόριο και ιδιαίτερα με τη ναυτιλία.

Οι Έλληνες είχαν υποταχτεί οριστικά στο οθωμανικό κράτος επί Μωάμεθ του Πορθητή*4. Είχαν παραχωρηθεί τότε και σ’ αυτούς, όπως και στους άλλους χριστιανούς, ελευθερίες ως προς τα θέματα θρησκείας και γλώσσας. Στην Πελοπόννησο μάλιστα και στα νησιά του Αιγαίου οι Έλληνες ζούσαν σχεδόν αυτόνομοι*5.

Οι Οθωμανοί θεωρούσαν ανώτερους τους Έλληνες από τους άλλους χριστιανούς και τους διόριζαν σε ορισμένες θέσεις και ιδιαίτερα σε θέσεις διερμηνέων*6. Ορισμένοι μάλιστα Έλληνες άρχοντες από το Φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως προωθούνταν σε θέσεις ηγεμόνων της Βλαχίας και της Μολδαβίας*7.

Σε σχέση με τους άλλους χριστιανικούς λαούς οι Έλληνες ήταν πιο εύποροι και πιο φωτισμένοι. Οι σχέσεις που είχαν αναπτύξει με τη Ρωσία κατά τον 18ο αιώνα συντέλεσαν στη διάδοση εθνικοαπελευθερωτικών ιδεών μεταξύ τους*8. Στην πραγματικότητα οι Ρώσοι ήδη από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου*9 ξεσήκωναν τους Έλληνες σε κάθε ευκαιρία εναντίον του οθωμανικού κράτους. Όταν στη διάρκεια της εκστρατείας του 1768 ο ρωσικός στόλος είχε καταπλεύσει στην Πελοπόννησο, οι Έλληνες είχαν επαναστατήσει, αλλά η επανάσταση είχε κατασταλεί αμέσως*10.

Στα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης τα ελληνικά πλοία υπό τουρκική σημαία κυκλοφορούσαν ελεύθερα παντού και μονοπώλησαν το εμπόριο της Μεσογείου*11. Έτσι πλούτισαν πολλοί Έλληνες που ζούσαν σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης (όπως η Μασσαλία, η Τεργέστη, η Οδησσός) και ίδρυσαν στην Ελλάδα πολλά σχολεία και διέδωσαν σ’ όλους τους Έλληνες τις ιδέες της εθνικής ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Τις ιδέες τις ενίσχυσε η Γαλλική Επανάσταση. Τέλος οι Έλληνες ίδρυσαν μια μυστική οργάνωση που στόχευε στην απόκτηση της ανεξαρτησίας τους και ονομαζόταν Εθνική Εταιρεία*12.

Η Εθνική Εταιρεία ιδρύθηκε αρχικά το 1814 στην Οδησσό από τρία άτομα (δύο Έλληνες και ένα Βούλγαρο)*13. Ουσιαστικός στόχος της ήταν η επανίδρυση της αρχαίας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας*14. Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και ο τσάρος της Ρωσίας ήταν πληροφορημένοι σχετικά με την ίδρυση της Εταιρείας.

Η Εθνική Εταιρεία ενδυναμώθηκε σε μικρό χρονικό διάστημα και ίδρυσε πολλά παραρτήματα στην Κωνσταντινούπολη και την Ελλάδα. Οι κυριότεροι εύποροι και φωτισμένοι Έλληνες έγιναν μέλη της, ανάμεσά τους και ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως*15. Αρχηγός της ήταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, γιος του πρώην ηγεμόνα της Βλαχίας και υπασπιστής του τσάρου.

Χάρη στις ενέργειες της Εθνικής Εταιρείας οι Έλληνες είχαν προετοιμαστεί πλήρως για να επαναστατήσουν. Δεν άφηνε όμως περιθώριο για να ξεσπάσει η επανάσταση ο Αλή πασάς*16, βαλής των Ιωαννίνων, που ήταν γνώστης όλων των δραστηριοτήτων της Εταιρείας. Όταν πάντως ο Αλή πασάς έκανε τη δική του επανάσταση εναντίον του σουλτάνου, οι Έλληνες επωφελήθηκαν: ενώ οι οθωμανικές δυνάμεις ήταν απασχολημένες μ’ αυτόν, η Εθνική Εταιρεία αποφάσισε να ξεσπάσει η επανάσταση.

Σημειώσεις/ επεξηγήσεις
1 Χρησιμοποιούνται δύο λέξεις στο τουρκικό κείμενο για την απόδοση του όρου «Έλληνες», “Rum” και “Yunan”. Η πρώτη αποδίδεται γενικά στους Έλληνες της Τουρκοκρατίας: ρωμιούς, ραγιάδες, ενώ η λέξη Yunan = Ίωνες, χαρακτηρίζεται η Ελληνική Επανάσταση και το ελληνικό κράτος. Με τον όρο “Rum” χαρακτηρίζεται και σήμερα η ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινουπόλεως.

Για ένα μεγάλο διάστημα Ρούμελη ονομαζόταν ολόκληρο το ευρωπαϊκό οθωμανικό κράτος (Rum-eli, χώρα των Ρωμαίων, Ρωμιών, Ελλήνων, πρβλ. Ρωμυλία). Το άλλο τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το ασιατικό, ονομαζόταν Anadolu (Ανατολή).

2 Το θέμα των προνομίων είναι αρκετά σκοτεινό ως προς την έκταση και την εφαρμογή σε διάφορες περιοχές της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας. Βασικό στοιχείο για την εκχώρησή τους υπήρξε η ειδική μνεία στο Κοράνι για τους λαούς της Βίβλου, χριστιανούς και εβραίους. Εδώ λαμβάνονται με την ευρεία έννοια, της παραχωρήσεως δηλαδή ελευθερίας σχετικά με τη θρησκεία, τη γλώσσα, την κοινοτική διοίκηση και άλλα, που ποίκιλλαν κατά τον τρόπο παροχής, το χρόνο και τον τρόπο εφαρμογής. Η πολιτική των προνομίων χρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους για να ενισχυθεί το ανθενωτικό πνεύμα των Ορθοδόξων.

Στο κείμενο, πάντως, έμμεσα τονίζεται η «αχαριστία» των Ελλήνων, οι οποίοι, μολονότι είχαν περισσότερα προνόμια, επηρεασμένοι από τους ξένους, επαναστάτησαν.

3 Εννοεί τη Στερεά Ελλάδα.

4 Βλέπε 15η παρατήρηση του βουλγαρικού κειμένου.

5 Προφανώς υπονοούνται τα προνόμια και οι οικονομικές διευκολύνσεις (αχτναμέδες) που χορηγήθηκαν σε ορισμένες περιοχές, όπως τα νησιά (Χίος, Κυκλάδες), η Ήπειρος (Γιάννενα, Ζαγοροχώρια), η Μακεδονία (Μαντεμοχώρια), που παράλληλα εξασφάλιζαν και τα συμφέροντα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γ. Κοντογεώργη, 1983, σ. 15. Αντίθετα η Πελοπόννησος δεν έχει προνομιακό καθεστώς και αρχικά παραχωρείται σε Τούρκους τιμαριώτες (βλ. Ι.Ε.Ε., ΙΑ΄, σ. 207).

Τον 18ο αι. μεγάλες εκτάσεις κατέχουν Τούρκοι ιδιώτες στο Ναύπλιο, Μεθώνη, Κορώνη (Ι.Ε.Ε. σ. 210), ενώ όλη η Πελοπόννησος διαιρείται σε 24 βιλαέτια, Μ.Β. Σακελλαρίου, Η Πελοπόννησος κατά την δευτέραν Τουρκοκρατίαν 1715-1821, ανατύπωση, Αθήνα 1978, σ. 99. Διοικείται από το «μόρα-βαλεσή» ως πασαλίκι με κέντρο την Τριπολιτσά. Ιδιότυπη εξαίρεση αποτελεί μόνο η Μάνη, που υπάγεται στη δικαιοδοσία του Καπουδάν πασά και αυτοδιοικείται από ντόπιο καπετάνο, τον «μανιάτ-μπέη» (1776-1821), Π. Καλονάρου, Μάνη, εδ. Π. Πατσιλινάκος, Αθήνα 1981, σ. 57.

6 Οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης επάνδρωσαν σε μεγάλο βαθμό τον τουρκικό κρατικό μηχανισμό. Ιδιαίτερα διέπρεψαν ως διερμηνείς (δραγουμάνοι).

7 Η ευνοϊκή μεταχείριση των Φαναριωτών από το σουλτάνο παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα της εκτίμησης και της ειδικής μεταχείρισης που είχαν οι Έλληνες από την Υψηλή Πύλη. Άρα το συμπέρασμα για το μαθητή είναι εύλογα η αχαριστία των Ελλήνων προς τον «ευεργέτη» τους σουλτάνο. Αποσιωπάται τελείως η αδήριτη αναγκαιότητα που επέβαλε τους Φαναριώτες στην τουρκική διοίκηση ως Μεγάλους Διερμηνείς και ως ηγεμόνες στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες (1709-1821). Η ανάγκη επικοινωνίας με τις χώρες της Δύσης (συνθήκες-διομολογήσεις) κατέστησε απαραίτητη την παρουσία των γλωσσομαθών Φαναριωτών, μια και το Κοράνι απαγόρευε την εκμάθηση γλωσσών των απίστων.

8 Οι απελευθερωτικοί αγώνες των Ελλήνων θεωρούνται κινήματα που προήλθαν αποκλειστικά και μόνο από την επαφή των Ελλήνων με τη Ρωσία. Αγνοούνται όλα τα επαναστατικά κινήματα πριν από τον Μεγάλο Πέτρο. Τον 15ο αι. κατά τον τουρκοβενετικό πόλεμο επαναστατεί η Πελοπόννησος. Τον 16ο αι. η Ήπειρος και η Πελοπόννησος, παραμονές της ναυμαχίας της Ναυπάκτου (1571). Από το 1600 έως το 1611 ο επίσκοπος Διονύσιος Τρίκκης, ο «Σκυλόσοφος», ξεσηκώνει τη Θεσσαλία και την Ήπειρο.

9 Είναι η εποχή που ο Μεγάλος Πέτρος αναπροσαρμόζει την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας, αναζητώντας παράθυρο στο Νότο, και καλεί τους Έλληνες «εις το ασκέρι του και εις το μεγάλο φλάμπουρό του». Από τότε διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι η απελευθέρωση των Ελλήνων θα έρθει από το ξανθό γένος του Βορρά, και αρχίζουν να διαδίδονται οι προφητείες του Αγαθάγγελου, Κ.Ν. Σάθα, Τουρκοκρατούμενη Ελλάς, Αθήνησι 1869, σ. 213.

10 Πρόκειται για τα Ορλωφικά κατά τη διάρκεια του Α΄ επί Μεγάλης Αικατερίνης Ρωσοτουρκικού πολέμου (1767-1774), που κλείνει με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, Τ. Αθ. Γριτσοπούλου, Τα Ορλωφικά, εν Αθήναις 1967.

11 Τονίζεται ιδιαίτερα το γεγονός ότι χάρη στη ρωσική σημαία κυκλοφορούσαν ελεύθερα τα ελληνικά πλοία. Η εμπορική και ναυτιλιακή ανάπτυξη των Ελλήνων οφείλεται φυσικά και στη γενικότερη οικονομική και πολιτική συγκυρία στη Μεσόγειο. Επισημαίνουμε ενδεικτικά ορισμένα γεγονότα: την παρακμή της Βενετίας, τη ναυτολόγηση Ελλήνων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τις ελληνικές παροικίες, την αδράνεια του εμπορικού αγγλογαλλικού στόλου λόγω των πολέμων, την πλήρη αδιαφορία των οθωμανικού στρατιωτικού κράτους για το θαλασσινό εμπόριο. Ασφαλώς σπουδαίο ρόλο έπαιξε και η ναυτική παράδοση των Ελλήνων. Με ιδιαίτερη συμφωνία (1783), που ουσιαστικά ήρθε ως επεξήγηση των ασαφειών της προηγούμενης συνθήκης (1774), τα ελληνικά πλοία με ρωσική σημαία απέκτησαν το δικαίωμα ελεύθερης ναυσιπλοΐας στα Στενά.

12 Έτσι αποδίδεται η Φιλική Εταιρεία.

13 Προφανώς το σλαβοκατάληκτο όνομα του Γιαννιώτη εμπόρου Αθανασίου Τσακάλωφ οδήγησε τον Τούρκο συγγραφέα να εκλάβει ως Βούλγαρο τον πιο μορφωμένο Έλληνα από τους ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, του οποίου ουδέποτε αμφισβητήθηκε η ελληνικότητα. Ο Τσακάλωφ είναι γιος του Γιαννιώτη εμπόρου Ιωάννη Τσακάλογλου, που μετοίκησε στη Μόσχα για εμπορικούς λόγους και άλλαξε το όνομά του από Τσακάλογλου στο «ρωσοπρεπές» Τσακάλωφ, κατά τη συνήθεια της εποχής.

14 Ο στόχος της Φιλικής δεν είναι σαφής. Σύμφωνα με την προκήρυξή της «η Εταιρεία συνίσταται από καθ’ αυτό Έλληνας φιλοπάτριδας και ονομάζεται Εταιρεία των Φιλικών. Ο σκοπός των μελών αυτής είναι η καλυτέρευση του Έθνους και, αν ο Θεός το συγχωρέσει, η ελευθερία του» (από κείμενο της Φιλικής στα κρατικά αρχεία της Ρουμανίας, που δημοσιεύτηκε στα Ντοκουμέντα για την ιστορία της Ρουμανίας, τ. Δ΄ σσ. 32-39, βλ. Η Επανάσταση του ’21. ΚΜΕ σ. 76). Η ελληνική άποψη είναι ότι μοναδικός «σκοπός της Φιλικής ήταν η απελευθέρωση της πατρίδας και πέρα από αυτό δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι αποφασίστηκε οτιδήποτε άλλο, π.χ. ποιο θα ήταν το καθεστώς της ανεξάρτητης Ελλάδας βασιλεία ή αβασίλευτη δημοκρατία» (Ι.Ε.Ε., τ. ΙΑ΄, σ. 425).

15 Νεότερες έρευνες πιστοποιούν τη σχέση του πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ με τους Φιλικούς, Θ. Ζώρα, Ο απαγχονισμός του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ εις έκθεσιν του Ολλανδού επιτετραμμένου Κωνσταντινουπόλεως, Παρνασσός ΙΒ (1976), 127-138. Αντίθετα ο τσάρος, που αρχικά αγνοεί την ύπαρξη της Εταιρείας, θα αντιταχθεί στα σχέδια του Υψηλάντη και των Φιλικών, όπως μαρτυρεί ο Καποδίστριας, απαντώντας σε επιστολή Έλληνα της Οδησσού, Βλ. Μέντελσον-Μπαρτόλδυ, σ. 52.

16 Πράγματι από τους βασικούς λόγους που επέβαλαν την επίσπευση της Επανάστασης ήταν η εμπλοκή της Πύλης σε πόλεμο με τον Αλή πασά. Αλλά ο Αλής ήταν εκείνος που περίμενε εναγωνίως την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, όπως μαρτυρεί και το αλβανικό εγχειρίδιο (σ. 162), το οποίο αναφέρει ότι ο Αλής βοήθησε τη Φιλική Εταιρεία και ανυπομονούσε να ξεσπάσει η Ελληνική Επανάσταση στο Μωριά, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Όταν την Άνοιξη του 1820 η Πύλη τον καταδίκασε σε θάνατο, στήριξε τις ελπίδες του στους σαράντα χιλιάδες στρατιώτες του· ήλπιζε μάλιστα ότι ο σουλτάνος θα ζητούσε να συμβιβαστεί μαζί του.

Πηγή: Maccunion

Οι προκλήσεις των Σκοπίων

Του Κωνσταντίνου Χολέβα

Ο Αμος Μπαϊραμόφσκι είναι ο πρόξενος των Σκοπίων στη Βενετία. Πριν από λίγες ημέρες ανάρτησε στην προσωπική του ιστοσελίδα στο διαδίκτυο τον χάρτη της… Μεγάλης Μακεδονίας, ο οποίος περιλαμβάνει και τη Βόρειο Ελλάδα. Το γεγονός καταγγέλθηκε από ελληνικά ιστολόγια, αλλά δεν υπήρξε επίσημη αντίδραση. Πιστεύω ότι δεν πρέπει το ελληνικό ΥΠΕΞ να αφήνει αναπάντητες τέτοιες προκλήσεις, διότι δίνουμε την εντύπωση ότι αδιαφορούμε ή ότι δεν έχουμε καλά ανακλαστικά.

Δεν πρόκειται για απλή προσωπική τυχοδιωκτική κίνηση ενός «ακραίου». Ο άνθρωπος αυτός εκπροσωπεί το κράτος του σε μία μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα και δεν επελέγη τυχαία. Προφανώς η ανάρτηση του επεκτατικού και ανθελληνικού χάρτη έγινε σε συνεννόηση με τους προϊσταμένους του. Αλλιώς θα τον είχαν αποσύρει από τη θέση του ή θα είχαν ζητήσει συγγνώμην επισήμως. Οσο κι αν κάποιοι συμπολίτες μας βαυκαλίζονται με την πιθανότητα προσεγγίσεως στο άμεσο μέλλον, οι κινήσεις της ΠΓΔΜ μάλλον το αντίθετο δείχνουν. Προκαλούν με κάθε τρόπο και δοκιμάζουν τις αντιδράσεις μας και τις ευαισθησίες μας. Τα στάδια και τα αγάλματα που είναι αφιερωμένα στον Φίλιππο και στον Αλέξανδρο αυξάνονται καθημερινά. Ο λαός φανατίζεται, τα κόμματα αμιλλώνται σε εθνικισμό και η εκπαίδευση παράγει οπαδούς της Μεγάλης Μακεδονίας.

Αλλο ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα που χρησιμοποιούν οι Σκοπιανοί είναι η διάδοση της φήμης ότι η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, η οποία καθόρισε τα σύνορα μετά τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο του 1913, λήγει εφέτος τον Ιούλιο, οπότε συμπληρώνονται 100 χρόνια. Λάθος. Πουθενά η συγκεκριμένη Συνθήκη δεν αναφέρει ημερομηνία λήξεως και όσοι ονειρεύονται αλλαγές συνόρων στη Βαλκανική κακή υπηρεσία προσφέρουν στους λαούς της περιοχής. Αλλωστε, είναι πλέον κανόνας του διεθνούς δικαίου ότι συνθήκες που αφορούν τη ρύθμιση συνόρων μεταξύ κρατών ουδέποτε λήγουν, εκτός αν το θελήσουν όλα τα συμβαλλόμενα μέρη, δηλαδή οι χώρες που αρχικά υπέγραψαν.

Καθώς πλησιάζει η επέτειος της 25ης Μαρτίου είναι χρήσιμο να θυμίζουμε στα παιδιά μας ότι και οι Ελληνες της Μακεδονίας είχαν μεγάλη συμμετοχή στην προετοιμασία και τη διοργάνωση της Επαναστάσεως. Γύρω από τον Ρήγα Φεραίο πολλοί Μακεδόνες αναφέρονται ως στενοί συνεργάτες του. Ο Μακεδονικός Ελληνισμός πάντα βρισκόταν στην πρώτη γραμμή και το ίδιο θα κάνει σήμερα με το ζήτημα του ονόματος.

Πηγή: Maccunion

ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΜΟΣ – ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗ

Ενώ, για το Άγιο Όρος, έκλεινε οριστικά η τελευταία σελίδα της τούρκικης κυριαρχίας, άνοιγε, μαζί με την απελευθέρωση, εκείνη της διεθνοποίησης. Η απαίτηση για διεθνοποίηση του Όρους ήταν μια από τις εξελικτικές φάσεις της επεκτατικής πολιτικής του πανσλαβισμού στο Αρχιπέλαγος. Ας δούμε κάποιες πτυχές αυτής της πολιτικής στο Όρος.

Λίγα χρόνια μετά την αποχώρηση των τούρκικων στρατευμάτων (1830) αρχίζει και η εισέλευση πλήθους Ρώσων μοναχών στον Άθω με μια αφύσικη μεγέθυνση. Η εισέλευση εκείνη οφειλόταν σε πολλά αίτια: Πρώτο, στην εγγύηση ασφαλείας που παρείχε η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας (1878). Στη φιλομόναχη πολιτική του τσάρου Αλέξανδρου Β΄ (1818-81). Στις συχνές επισκέψεις Ρώσων πριγκίπων: του Κωνσταντίνου Νικολάγεβιτς (1845), του Βίκτωρα Μπαρατίσκιν (1850), του Αλεξίου Αλεξάνδροβιτς (1867), του Κωνσταντίνου Κωνσταντίοβιτς (1881), καθώς και άλλων επισήμων. Στην εγκατάσταση τυπογραφείων στο Όρος και την εκτύπωση βιβλίων στα ρωσικά. Στον ευρύτατα διαδομένο θρύλο του Αγίου Όρους, της Σβιατάγια Γκαρά, μεταξύ των Ρώσων… Έτσι παράλληλα με την αριθμητική αύξηση του ρωσικού μοναστικού δυναμικού, αρχίζει να γιγαντώνεται κι ο πανσλαβικός επεκτατισμός, υποστηριζόμενος από αξιωματούχους της τσαρικής πολιτικής του S. Petersburg καθώς και ορισμένους αρχιερείς της Ι. Συνόδου του Ρωσικού Πατριαρχείου. Οι αθώοι προσκυνητές που ξεκινούσαν καραβάνια από την Οντέσσα, με πόθο μοναδικό να μονάσουν στο Όρος, ασφαλώς δεν γνώριζαν πως η πολιτική της πατρίδας τους θα τους χρησιμοποιούσε ως αριθμητικές μονάδες, εξαίροντας, στην κατάλληλη ώρα, την αριθμητική υπεροχή τους. Η πολιτική λοιπόν εκείνη που απέβλεπε στην εγκατάσταση στρατιωτικοπολιτικής βάσης στον Άθω, με τις μεγάλες αποστολές χρημάτων και με την ανέγερση οικοδομικών μεγαθηρίων, που σαν πλημμυρίδα αλλοίωναν τον κλασικό αγιορείτικο οικοδομικό τύπο, οδηγούσε το ρωσικό μοναχισμό στην εκτροπή. Ο επεκτατισμός ήταν απροκάλυπτος και οι σκοποί διάφανοι. Οι ίντριγκες του Ρώσου πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη κόμη και στρατηγού Ιγνάτιεφ (1864-77), αλλά και των διαδόχων του στην πρεσβεία (όπως του A. Nelidov του I. Zinoviev του Carykof) καθώς και των εκάστοτε προξένων στη Θεσσαλονίκη, δεν είχαν τελειωμό. Οι προσπάθειες όλων απέβλεπαν στη δημογρφική αλλοίωση των κατοίκων της Χερσονήσου. Ο πρεσβευτής Ιβάν Αλεξέγιεβιτς Ζηνόβιεφ έλεγε: «ας μένουν στο Όρος Ρώσοι, κι ας είναι και διάβολοι».
Αιτία αυτού του δόγματος ήταν να καταφθάνουν εδώ ακόμα και κατάδικοι του ποινικού δικαίου, ή αγροίκοι και άγευστοι της πνευματικής ζωής, χωρίς βαθιά θρησκευτική καλλιέργεια. Η πλειονότητα των αγροίκων εκείνων που από «την πενιχράν κατάστασιν του βίου των χωρικών εν Ρωσία, ο εν Άθω μοναχικός βίος… παρίστατο δελεαστικόν ιδεώδες της επιγείου ευδαιμονίας» έδινε αφορμή σε πολλούς να ονομάζουν τον ρωσικό Άθωνα «βασίλειον των χωρικών». Αλλά και για κείνους που κυνηγούσε η δικαιοσύνη είχαν εξαπολυθεί γράμματα από εκκλησιαστικές και πολιτικές αρχές. Μια επιστολή της Ρωσικής πρεσβείας προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατά το 1868 κινοποιείται με δύο αλλεπάληλα πατριαρχικά γράμματα (στις 28 Απριλίου 1868 υπό Γρηγορίου ΣΤ΄ – στις 3 Νοεμβρίου 1871 υπό Ανθίμου ΣΤ΄, αντίστοιχα). Και το ρωσικό Υπουργείο Εσωτερικών εκδίδει κατά το 1879 εγκύκλιο, την οποία ο Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ κοινοποιεί στο Όρος. Άλλη επιστολή των νομαρχών της ρώσικης επικράτειας πάλι προς το Πατριαρχείο (Ιούλιος 1880), επισημαίνει την παρείσφρυση στο Άγιο Όρος πολλών αμόναχων ατόμων. Πολλές συνοδικές εγκύκλιοι του Πατριαρχείου Μόσχας δημοσιεύονταν στο επίσημο όργανο της ρωσικής Ι. Συνόδου «Εκκλησιαστικές Ειδήσεις». Σε μια τέτοια εγκύκλιο του 1911 αναφέρεται με γλώσσα καυτερή πως μεταξύ των Ρώσων κελλιωτών υπάρχουν θεομπαίχτες και κακόπιστοι. Η εγκύκλιος παρότρυνε «εις πόλεμον κατά των καταχρήσεών των». Οι κελλιώτες εκείνοι αυτοτιτλοφορούνται ηγούμενοι κοινοβίων (igumeni obitelei), ενώ κάποιοι δικαίοισκητών «μανδύαν φέρουσιν αρχιερατικόν και ράβδον κρατούσι ποιμαντικήν και εν τω επισκοπικώ ίστανται θρόνω… και άλλα άλλοτε αρχιερατικά προσοικειούνται γνωρίσματα». Έτσι το Πατριαρχείο συνιστά την εφαρμογή προληπτικού ελέγχου: όσοι έρχονται να μονάσουν στο Όρος, να φέρουν ενδεικτικό του επισκόπου τους. Βέβαια οι ενέργειες των μοναχών εκείνων δεν ενθουσίαζαν ούτε τους οπαδούς του πανσλαβισμού. Επίσης κυκλοφορούσαν φήμες ότι στα αγιορειτικά σκηνώματα στεγαζόταν «το Κόκκινο και το Μαύρο» υπό κοινούς φορείς. Σε επιστολή του με ημερομηνία 6-12-1883 προς το υπουργείο Εξωτερικών, ο πρόξενος στη Θεσσαλονίκη Λογοθέτης έγραφε: «… τινές των εκ Ρωσίας αφικνουμένων εις Άγιον Όρος προσκυνητών εθεάθησαν φέροντες στολήν στρατιώτου και μετ’ ολίγας ημέρας μεταμορφωθέντας εις μοναχούς…». Αλλά κι από την Καβάλα ο Έλληνας υποπρόξενος Τσιμπουράκης μεταβίβαζε στο ίδιο υπουργείο την ενημέρωση που του έκανε ένας πρώην καϊμακάμης του Αγίου Όρους (επιστολή της 21-9-1884): στη Σκήτη Σεράι «ευρίσκεται Ρώσος αξιωματικός, όστις κατά την στέψιν του αυτοκράτορος ανεχώρησεν εις Ρωσίαν μετά του ηγουμένου της Σκήτης… υποθέτει δε (ο καϊμακάμης), σχεδόν μετά βεβαιότητος, ότι αυτός δεν ήταν ο μόνος εκεί Ρώσος αξιωματικός. (είδε ακόμα, σε άλλο κτίσμα) να σκάπτωσι βαθέα υπόγεια, δι’ α συνέλαβεν υπονοίας ότι θα χρησιμεύσωσιν ως οπλοθήκαι». Οι πολιτικοί της Ρωσίας θεωρούσαν πως, ότι δεν μπορεί να κατορθώσει η στρατιωτική στολή, κατορθώνει το ράσο.
Παράλληλα οι πανσλαβιστές επεμβαίνουν και στα εσωτερικά άλλων Μονών. Με προσπάθειες του στρατηγού και ακαδημαϊκού Πέτρου Σεβαστιάνοφ παύεται ο ηγούμενος της Κουτλουμουσίου Ιωάσαφ, το 1860, και αντικαθίσταται με άλλον της αρεσκείας του. Το ίδιο θα συμβεί μετά 15ετία στη Μονή Ρωσικού, δια του Ιγνάτιεφ. Οι φορούμενοι από την ιδέα του πανσλαβισμού προσδιόριζαν κυρίαρχο της ιδεολογίας τους, επί των λοιπών σλαβικών κρατών, τη Ρωσία. Και όλοι, κατά κανόνα, ήταν ανθέλληνες (πρώτιστα ο ιδρυτής της πανσλαβιστικής θεωρίας J. Krizanic), διότι διεκδικούσαν, εκτός από τα εθνικά, και θρησκευτικά πρωτεία. Έτσι, θεωρώντας τον Ελληνισμό εμπόδιο στην κατάκτηση των δεύτερων, γίνονται εχθροί του. Ο διευθυντής της Ρωσικής Παλαιστινιακής Εταιρείας Β. Χιτροβό εκδηλώνεται αναφανδόν κατά του Ελληνισμού, γινόμενος αίτιος, με το μίσος του εκείνο, να προσχωρούν πολλοί στον παπισμό. Το ίδιο και ο Ανδρέας Μουράβιεφ. Ο Μανσούροφ, γραμματέας της Ρωσικής Πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη, χαρακτήριζε βλαβερή την προσάρτηση του Άθωνα στην Ελλάδα και ευχόταν «την επαναφορά αυτού υπό την κυριαρχίαν της Τουρκίας»! Ο Γουτσκόφ, δήμαρχος Μόσχας και θερμός φιλέλληνας, όταν έμαθε πως ο ελληνικός στρατός προέλαυνε πέρα από τη Θεσσαλονίκη, άρχισε να εύχεται την ήττα του…

Τα βιβλία της εποχής εκείνης, τα γραμμένα από Ρώσους, που διαπραγματεύονται περί Αγίου Όρους είναι μεροληπτικά και αυτάρεσκα. Γι’ αυτά δεν αναγνωρίζεται καμιά εθνότητα στο Όρος, εκτός της ρωσικής. Στις ελληνικές Μονές «είναι όλα σκοτεινά και τραχιά» ενώ στη Μονή Ρωσικού «όλα πάντοτε είναι γιορτινά, πολύ ωραία και χαρωπά. Εδώ τα πολλά φώτα, εδώ η ωραιότης των ύμνων…». Οι Έλληνες μοναχοί γενικά ονομάζονται greki inoki (ελληνοκαλόγεροι), εμπαικτικά. Όμως, αυτοί οι τελευταίοι αντιλαμβάνονταν, εκτός, βέβαια, από εκείνους που εξαγοράστηκαν με ρούβλια, πως ο μοναχισμός αυτού του τύπου δεν ήταν της ποιότητας των ευσεβών Ρώσων και των μεγάλων Πατέρων του ρωσικού μοναχισμού (Αντώνιου Πατσέρσκιι, Νείλου Σόρσκιι, Παϊσιου Βελιτσκόφσκι κ.ά.). Σ’ αυτούς εδώ δεν διακρινόταν το κλασικό ρωσικό ήθος: «το καλόγνωμον αυτών (των Ρώσων) και ζέσις και αγάπη και διάθεσις» προς την Παναγιορειτική αδελφότητα. Μια θλιβερή καρικατούρα, μια μαριονέτα στα χέρια των πολιτικών της Πετρούπολης ήταν ο πανσλαβιστικός μοναχισμός του Όρους.

Η πλειονότητα των Ρώσων όμως δεν μπορούσε να δεχτεί τις παράλογες αξιώσεις των πανσλαβιστών. Ο φιλέλληνας αρχιμανδρίτης Αντωνίνος Καπούστιν διακήρυττε τη χρησιμότητα της ειρηνικής συνύπαρξης των δύο εθνοτήτων στον Άθω. Έγραφε (Ιούνιος 1859): «Η συνύπαρξη των Ελλήνων και των Ρώσων στο Άγιο Όρος είναι χρήσιμη για το ρωσικό μοναχισμό στο σύνολό του και δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτε. Αυτή η συνύπαρξη αποβαίνει επίσης χρήσιμη και για τον ελληνικό μοναχισμό». Κι ο πρόξενος της Ρωσίας στη Θεσσαλονίκη συγγραφέας Κωνσταντίν Λεόντιεφ θαυμαστής του Βυζαντίου και, οπωσδήποτε, όχι μανιακός του πανσλαβισμού, ο οποίος έμεινε ένα χρόνο στο Όρος (1877-78) μετέφερε στους Ρώσους τα λόγια ενός Έλληνα αρχιερέα: «… ο πανσλαβισμός για μας συνιστά έναν κίνδυνο». Δύο άντρες, ανεπηρέαστοι της δίνης εκείνης, ο πολεμικός ανταποκριτής του Russkij Slovo Μιχαηλόφκι και ο δημοσιογράφος Νικόλαος Dousnov καυτηρίαζαν τα επεκτατικά σχέδια των πανσλαβιστών στον Άθω. Τέλος, ο μεγάλος εκείνος μητροπολίτης Μόσχας Φιλάρετος Drozdov (1821-67), σε μια μεγάλης σημασίας επιστολή του προς την Ι. Σύνοδο Μόσχας, έγραφε: «Δεν πρέπει να φροντίζουμε καθόλου για την οικονομική ενίσχυση των μονών του Άθω. Τα χρήματα από τη Ρωσία, για να φτάσουν μέχρι εκεί, περνούν από τα χέρια των συλλεκτών, οι οποίοι και κατακρατούν μεγάλα ποσά. Αλλά και πολύ από το χρήμα ξοδεύεται σε επενδύσεις εικόνων με χρυσό ή άργυρο, κάτι που δεν απαιτεί η ευσέβεια. Εκτός του ότι μπορεί να προκαλέσει την απληστία των Τούρκων και των ληστών…». Ο Φιλάρετος δεν εγκρίνει ούτε τη μετάβαση των Ρώσων στον Άθω, για την οποία έβλεπε συχνά όχι αγαθά κίνητρα, ούτε την ανέγερση λαμπρών σκηνωμάτων.

Το ζήτημα θα χειριστεί με επιτυχία ο Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄, που χωρίς να παύει να εκφράζει το κοινό αίσθημα για τη φίλη, ομόδοξη και σύμμαχο Ρωσία (παρόλο ότι δεν λησμονήθηκαν τα Ορλωφικά), κατορθώνει να διατηρεί αναλλοίωτο το καθεστώς του Όρους. Σε δυο σπουδαίας σημασίας γράμματα προς το Άγιο Όρος (1879) μιλάει για «εκκλησιαστικήν πανωλεθρίαν του Τόπου»,εξαιτίας του εποικισμού και της αγοράς αγιορειτικής γης από μοναχούς «επήλυδας και αγνώστους».Στο άλλο γράμμα του προς τη Μονή Παντοκράτορος, «μετά δικαίας θλίψεως παρατηρεί την βαθμιαίαν εξαφάνισιν και κατάργησιν του σεβαστού αυτόθι και παναρχαίου καθεστώτος και την απαλλοτρίωσιν των έτι σωζομένων αγαθών» που βρίσκονταν στα χέρια των Αγιορειτών. Το γράμμα εκείνο έστελνε στη Μονή ο Πατριάρχης εξαιτίας της παραχώρησης άδειας από τη Μονή σε πανσλαβιστές «όπως μεταποιηθεί (το κελλί Άγιος Βασίλειος στην Καψάλα) υπό νέων κατόχων εις σκήτην». Στο ίδιο γράμμα εκφράζεται η απορία γιατί η Ιερά Κοινότητα «απαθώς και αμερίμνως έχει προς ταύτα». Το ίδιο θα συμβεί, λίγα χρόνια μετά και με το εσφιγμενίτικο κελλί Άγιοι Ανάργυροι. Τη συμφωνία ακυρώνει ο Πατριάρχης Νεόφυτος (1891): «η Εκκλησία εκήρυξε την πράξιν ταύτην (την πώληση του κελλιού σε πανσλαβιστές) άκυρον και όλως ανυπόστατον».

Κέντρα πανσλαβιστικής προπαγάνδας δρούσαν στη Μονή Ρωσικού (εκεί είχε έδρα το κομιτάτο), τη Θηβαϊδα, το Σεράι, τη Χρωμίτσα. Όμως το πιο δραστήριο ήταν το έκνομο σωματείο με την επωνυμία «Ρωσική κελλιωτική αδελφότητα» (brastvo russkih obitelei na Athon). Η αδελφότητα εκείνη ιδρύθηκε το Μάιο του 1898, και είχε σκοπό την προώθηση της πανσλαβιστικής ιδέας. Έδρευε στο μεγάλο και αξιόλογο χιλιανδαρινό κελλί Άγιος Χρυσόστομος, που σήμερα κείται ερείπιο. Γέροντας της 70μελούς αδελφότητας ήταν ο ιερομόναχος Κύριλλος, από τους λογίους. Εδώ υπήρχε και μια τεράστια βιβλιοθήκη και το κελλί προέβαινε σε ποικίλες εκδόσεις. Επίτιμο μέλος του κομιτάτου Άγιος Χρυσόστομος ήταν και ο μητροπολίτης Σερβίας Μιχαήλ, που πέθανε όμως πριν να συνταχθεί το καταστατικό. Ο Μιχαήλ επηρέασε και την κυρίαρχι Μονή – τη Χιλιανταρίου – να επιτρέψει τις εθνικιστικές δραστηριότητες του κομιτάτου και να εγκρίνει τα σχέδια της μετατροπής του κελλιού εκείνου σε σκήτη. Ότι ήταν ο Μιχαήλ για τους Σέρβους, ήταν ο επίσκοπος Πενταπόλεως Νείλος, για τους Έλληνες του Όρους. Ο Νείλος προπαγάνδιζε τον πανσλαβισμό με μεγάλη δραστηριότητα. Ο ίδιος, επίσης, υποκινούσε διχαστικές τάσεις στη Ρουμάνικη Σκήτη του Προδρόμου, εναντίον της Μεγίστης Λαύρας, όπως ανέφερε ο Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ (1887). Ο πανσλαβισμός ευθύνεται για τη δημιουργία του Γεωργιάνικου ζητήματος και την έξαρση του βουλγάρικου εθνικισμού, καθώς και για την αντίστοιχη σκλήρυνση του ελληνικού στοιχείου στο Όρος.

Ο εθνικισμός και όλες οι συναφείς παρενέργειες καταδικάστηκαν από μεγάλη σύνοδο αρχιερέων που συγκροτήθηκε κατά το Σεπτέμβριο του 1872 στην Κωνσταντινούπολη, όπου συμμετείχαν πατριάρχες και αρχιερείς καθώς και δύο Αγιορείτες επίτροποι. Ο πανσλαβισμός στο Όρος θ’ αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα από το 1912, με την εμφάνιση των ονοματολατρών ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται η διεθνοποίηση του Όρους.
Η διεθνοποίηση του Όρους ήταν αίτημα της τσαρικής Ρωσίας, με απώτερο σκοπό να μετατραπεί η χερσόνησος σε ρωσική βάση. Οι εδώ πανσλαβιστές που έπαιρναν γραμμή από την Πετρούπολη κάνουν το σύνθημα σημαία. Οι μοναχοί των λοιπών εθνικοτήτων προτιμούν την προσάρτιση του Άθω μάλλον στην Ελλάδα, και για λόγους ιστορικούς και για λόγους δικαίου. Η Σερβία και το Μαυροβούνιο μένουν αδιάφοροι, ενώ η Βουλγαρία προτείνει να δοθεί το Όρος στη Ρουμανία, ώστε αυτή να απαλλαγεί από διεκδικήσεις της δεύτερης επί βουλγαρικών εδαφών…! Τον Άθω διεκδικούν και η Αγγλία και η Αυστρουγγαρία. Η διεθνοποίηση του Όρους, κατά τους Ρώσους διπλωμάτες και εκκλησιαστικούς, συνίστατο στο να αναγνωριστεί η Χερσόνησος έδαφος ουδέτερο, υπό την προστασία ιμπεριαλιστικών δυνάμεων: των Ρώσων και των Αγγλογάλλων, όπως συμφωνήθηκε με τη συνθήκη του Λονδίνου (Φεβρουάριος 1913). Συνιστούσαν, για τα προσχήματα, να γίνει μεταξύ των Αγιορειτών δημοψήφισμα ονομαστικό (ονομαστικό, διότι υπερτερούσαν αριθμητικά με την τεχνητή αλλοίωση που επέφεραν στον πληθυσμό). Όμως η Παναγιορειτική αδελφότητα εγείρεται σύσσωμη εναντίον της πολιτικής εκείνης που απέβλεπε στην εξασφάλιση ξένων προς το μοναστικό πνεύμα σκοπών και επιδιώξεων. Η θαρραλέα και εμψυχωμένη αντίσταση των Αγιορειτών θα δικαιωθεί. Μετά 9μηνο από τη συνθήκη του Λονδίνου, πραγματοποιείται η πρεσβευτική διάσκεψη, πάλι στο Λονδίνο (Νοέμβριος 1913) που ορίζει, το Άγιο Όρος «να έχει αυτονομία ανεξάρτητη και ουδέτερη». Η φράση αυτή, παρόλο που δεν δίνει πλήρες διάγραμμα του καθεστώτος της Χερσονήσου, δεν επιτρέπει όμως να εφαρμοστούν ανεμπόδιστα τα επεκτατικά σχέδια.
Οι συντάκτες της παραπάνω φράσης εξέφραζαν το αίτημα των Ρώσων κελλιωτών και να, πως. Κατά τις 12 Μαΐου 1913 Ρώσοι κελλιώτες συντάσσουν υπόμνημα που το στέλνουν στη συνδιάσκεψη των ξένων πρεσβευτών. Το υπόμνημα εκείνο ήταν υποβολιμαίο σ’ αυτούς από τον Παύλο Mansourof, υπάλληλο του Συνοδικού Γραφείου Μόσχας και πρώην γραμματέα της Ρωσικής Πρεσβείας Κωνσταντινούπολης, και το Μπόρις Serafimof, τμηματάρχη επί των εκκλησιαστικών της ίδιας Πρεσβείας. Στο κείμενο υπήρχαν και δίκαια αιτήματα, κυρίως εκείνα που αφορούσαν τις σχέσεις των κελλιών με τις Μονές: αυτοτέλεια των κελλιών, εσωτερική αυτοδιοίκηση, σύνταξη κώδικα νόμων, διάκριση των ποινικών από τα πνευματικά επιτίμια. Πίσω όμως από τα δίκαια εκείνα αιτήματα, που ήταν ενδοαγιορειτικά και δεν συγκινούσαν τους συνέδρους της συνδιάσκεψης, προβαλλόταν το αίτημα, όπως η Χερσόνησος αναγνωριστεί ως έδαφος ουδέτερο υπό την προστασία Ρωσίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Σερβίας, Μαυροβουνίου και Ελλάδας. Εναντίον των Ρώσων κελλιωτών ξεσηκώθηκε σύνολος ο αγιορείτικος πληθυσμός, σε κάποια στιγμή και η Μονή Ρωσικού. Αλλά και το ήθος τους δεν τους έκανε πιστευτούς. Μ’ αυτούς είχε ασχοληθεί και η Ιερά Κοινότητα και το Πατριαρχείο και η Ιερά Σύνοδος της Ρωσικής Εκκλησίας. Λοιπόν οι 20 αντιπρόσωποι (και ο Ρωσικού) συντάσσουν μακροσκελές υπόμνημα (19 Αυγούστου 1913) προς τον Έντουαρντ Gray, πρόεδρο της συνδιάσκεψης των πρεσβευτών του Λονδίνου, με το οποίο αποκαλύπτουν και επισημαίνουν την εκτροπή των κελλιωτών. Το ιεροκοινοτικό κείμενο ορίζει: «η πρότασις της συγκυριαρχίας, κατά τας σχετικάς διατάξεις του διεθνούς δικαίου, εστί παράνομος και συνεπώς απαράδεκτος, ως παραβιάζουσα την κυριαρχίαν της Ελλάδος…». Τη Χερσόνησο «κατέκτησε δια του αίματος των τέκνων αυτής» η Ελλάδα κι επομένως ανήκει δικαιωματικά σ’ αυτήν.
Ήδη με την αντίσταση του συνόλου σχεδόν του Αγιορειτικού κόσμου και λίγες μέρες πριν δημοσιευτεί το υπόμνημα των 20 Μονών, γίνεται η συνθήκη του Βουκουρεστίου (Ιούλιος 1913), με την οποία καθορίζονται τα εδαφικά όρια των βαλκανικών κρατών και αναγνωρίζεται η ελληνική κυριότητα επί του Άθω. στη διάσκεψη εκείνη συμμετείχαν τα βαλκανικά κράτη: Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία, Μαυροβούνιο. Τέλος στις 3 Οκτωβρίου η Έκτακτος Ιερά Σύναξις των καθηγουμένων και των αντιπροσώπων των 19 Μονών (η Μ. Ρωσικού απήχε) συντάσσουν το περίφημο Ψήφισμα στο οποίο διακηρύσσεται σε 10 άρθρα η «αΐδιος ευγνωμοσύνη» των Μονών προς τις νικητήριες ελληνικές δυνάμεις και, παράλληλα, αποκρούεται «εντόνως ως ολεθρία δια την περαιτέρω εξέλιξιν του μοναχικού βίου εν Αγίω Όρει η ιδέα της διεθνοποιήσεως, ή ουδετεροποιήσεως, ή συγκυριαρχίας, ή συμπροστασίας, ή όπως άλλως ήθελέ τις ονομάσει την τάσιν» αυτήν. Το Ψήφισμα καλεί τις κυβερνήσεις των Ορθοδόξων κρατών «αλλά και ικετεύει αυτάς» να αναγνωρίσουν την κυριαρχία«του Ελληνικού Βασιλείου». Αλλιώς, προειδοποιεί, κάθε αντίθετη απόφαση «θέλει συναντήσει, εν τη εφαρμογή αυτής, ενασκούμενον το δικαίωμα της υπέρ ιερών και οσίων αμύνης». Η τελευταία φράση έδειχνε καθαρά την απόφαση των Αγιορειτών να τα παίξουν όλα για όλα, όπως φαινόταν κι από άλλη σύγχρονη εγκύκλιο της Ιεράς Κοινότητας (24 Σεπτεμβρίου 1913): «…ρίπτοντες, κατά το δη λεγόμενον, τον περί όλων κύβον» εναντίον εκείνου «όστις ήθελεν αποπειραθεί να αποβιβασθή εν τω Ιερώ ημών Τόπω με σκοπόν διεθνοποιήσεως αυτού». Στο μεταξύ η ρωσική διπλωματία έχει μεταφέρει το παιχνίδι της σ’ άλλο ταμπλό: στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Έτσι οι πληροφορίες που έφταναν στο Όρος μιλούσαν για υιοθέτηση των ρωσικών αξιώσεων από το Πατριαρχείο. Όμως η Ιερά Κοινότητα δηλώνει ρητά στο Πατριαρχείο «ότι ουδεμίαν λύσιν του Αγιορειτικού ζητήματος θα αποδέχετο γενησομένην εν αγνοία της». Η έξαψη διέτρεχε όλη τη Χερσόνησο και όλοι «προέβλεπαν γεγονότα αδήλου εκτάσεως και απροσδιορίστου επιπτώσεως δια τε το παρόν και το μέλλον» του Αγίου Όρους. Κατά τις αρχές Φεβρουαρίου του 1913, 5μελής επιτροπή Αγιορειτών αντιπροσώπων μεταβαίνει στην Αθήνα, όπου τους υποδέχεται ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και, στη συνέχεια, ο πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος καθώς και ο αρχιεπίσκοπος (τότε μητροπολίτης) Θεόκλητος. Πολύς λαός επευφημούσε την αντιπροσωπία και έδειχνε διάθεση «ως εθελοντής να πολεμήση παρά το πλευρόν» των Αγιορειτών. Επίσης οι καθηγητές Μ. Χατζηδάκης και Π. Καρολίδης συγχάρηκαν«πάσαν την Αγιορειτικήν χορείαν επί τη ανδρική στάσει, ην εν τω ζητήματι τούτω επεδείξατο». Το Άγιο Όρος, όλα πείθουν, θα μείνει στην Ελλάδα. Σε λίγο θα ξεσπάσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914), ύστερα η Ρωσική Επανάσταση (1917) και, στη συνέχεια, ο ελληνοτουρκικός πόλεμος (1921-22), που αποβαίνουν ανανεωμένες αιτίες να ναυαγούν τα σχέδια της διεθνοποίησης. Οι επόμενες συνθήκες, του Νεϊγύ (27 Νοεμβρίου 1919) και των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) κάνουν μνεία του Άθωνα. Επίσης και στη συνθήκη της Λωζάνης, μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας (Ιούλιος 1923), αναγνωρίζεται de jure η κυριαρχία τιυ Ελληνικού κράτους επί του Αγίου Όρους. Στο άρθρο 13 της συνθήκης αυτής ορίζεται πως η Ελλάδα υποχρεούται να αναγνωρίσει και διατηρήσει τα δικαιώματα και ελευθερίες των μη ελληνικών κοινοτήτων του Αγίου Όρους, σύμφωνα με το άρθρο 62 της συνθήκης του Βερολίνου του 1878.
Το Ρωσικό κράτος με τη μπολσεβικική επανάσταση του 1917 παύει κάθε υποστήριξη προς τους Αγιορείτες πανσλαβιστές. Αυτό, πλέον, τους επιτρέπει να αντιληφθούν πως όλα ήταν μια φενάκη. Το μεγαλοϊδεατισμό των πανσλαβιστών θα συνεχίσουν να ενισχύουν, μόνο ηθικά, οι υπό τον Αναστάσιο Ρώσοι μητροπολίτες – φυγάδες στο Κάρλοβιτς. Η πτώση του τσαρικού καθεστώτος φέρνει σε επίγνωση τους πανσλαβιστές. Συνέρχονται και ζητούν να φιλιωθούν με τους μοναχούς των άλλων εθνικοτήτων. Και αρχίζουν όλα να τοποθετούνται σε ευαγγελικές βάσεις.

Πηγή: Maccunion από το Όρος Άθως

Η θέση του Αγίου Όρους απέναντι στο Μακεδονικό Ζήτημα

Το Άγιον Όρος παραδεδομένον ολοψύχως εις την εργασίαν της μετανοίας και της προσευχής αποφεύγει τον σχολιασμόν της συντόμως παρερχομένης επικαιρότητος. Ζων όμως κρισίμους καταστάσεις και φοβούμενον κυοφορίας επικινδύνων γεγονότων συμπάσχει μετά τον θεόπλαστον άνθρωπον γεγονότα, τα καταφθάνοντα εις τας ακοάς του. Ούτως αναγκάζεται ενίοτε εις λύσιν της υπευθύνου σιωπής του, ότε η αλήθεια διακυβεύεται και η Ιστορία παραχαράσσεται. Τοιούτον τι συμβαίνει σήμερον δια της υπούλου επιθέσεως κατά της ελληνικότητος της Μακεδονίας.
Το Άγιον Όρος δια της παρούσης επιθυμεί να συμβάλη εις την πρόληψιν παντός κακού και εις την εμπέδωσιν της ηρεμίας και ησυχίας, την οποίαν μεγάλην ανάγκην έχει ο κόσμος. Ειδήμονες εξεφράσθησαν ήδη αρίστως και περισσότερον επιστημονικώς περί της ελληνικότητος της Μακεδονίας. Ευρήματα και επιγραφαί, πρόσωπα και ονόματα και γεγονότα επιβεβαιώνουν περιτράνως του λόγου το αληθές και πας τίμιος, ειλικρινής και πεπολιτισμένος άνθρωπος δύναται ευχερώς και ανέτως να ανεύρη ταύτα, όπου αν θελήση.
Η Αγία Γραφή εις το βιβλίον του Προφήτου Δανιήλ αναφέρει εξ αιώνας προ Χριστού περί του Έλληνος Βασιλέως εκ Μακεδονίας Μεγάλου Αλεξάνδρου, του οποίου το πολιτιστικόν έργον είναι γνωστόν εις όλους και μοναδικόν εις την ιστορίαν της ανθρωπότητος. Εις δε τας Πράξεις των Αποστόλων αναφέρεται εκτενώς το όραμα του Αποστόλου Παύλου εις Τρωάδα και η επίσκεψις εις τας πόλεις της Μακεδονίας, ένθα ομιλεί και γράφει αριστοτεχνικώς την ελληνικήν. Ενταύθα συνηντήθη ο χριστιανισμός και ο Ελληνισμός και εξ αυτών εκυοφορήθη ο Βυζαντινός Πολιτισμός, ο οποίος έως της σήμερον μαρτυρείται εισέτι εις άπασαν την Μακεδονίαν και ιδιαιτέρως εις την ιεράν αθωνικήν Χερσόνησον.
Η απόκοσμος μοναστική πολιτεία του Αγίου Όρους εις την οποίαν διαβιούν από αιώνων μετ’ αδιασαλεύτου χριστιανικής ειρήνης και θεοδότου ομονοίας Ορθόδοξοι Μοναχοί από τας ανά την Οικουμένην παροικίας των Ορθοδόξων, βλέπουσα ταραχήν, συνοχήν και αδικίαν εθνών εις τας γειτνιάζουσας χώρας των Βαλκανίων, ποιείται θερμοτάτην έκκλησιν προς πάσαν κατεύθυνσιν και πάντα αρμόδιον, παρακαλούσα και προτρέπουσα τα προς ειρήνην, ασφάλειαν και δικαιοσύνην.
Η ειρήνη, ως απότοκος της δοκαιοσύνης, θα φέρη την ασφάλειαν και την τάξιν και δεν θα οδηγήση εις ανιέρους πράξεις ανελευθερίας και αθέσμων διεκδικήσεων. «Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης» κατά την Αγίαν Γραφήν, διότι αύτη θα διατηρήση έκαστον λαόν εντός των ορίων αυτού άνευ επιθυμίας διεκδικήσεως όσων ανήκουν εις άλλους και σφετερισμού και παραχαράξεως της πνευματικής και ιστορικής κληρονομίας γειτόνων.
Οι Ελληνοορθόδοξοι, δια μοναχών κυρίως πρωτεργατών, ως των Θεσσαλονικέων αυταδέλφων Κυρίλλου και Μεθοδίου, κατέστησαν μετόχους της Ορθοδόξου Πίστεως και του πολιτισμού αυτών τους λαούς των Βαλκανίων. Η σαγινεύουσα Θεία Λατρεία εισήλθε εις την αχανή Ρωσίαν και λίκνον του μοναχισμού της χώρας αυτής υπήρξεν ο ιερός Άθως. Οι ιεροί αυτοί άνδρες και άλλοι, των οποίων ο κατάλογος θα ήτο μακρός, εις ουδένα επώλησαν την ταυτότητά των.
Θα ανέμενε κανείς από τους λαούς τούτους να είναι ευγνώμονες προς το Έθνος, το οποίον τους ευηργέτησεν. Εάν τούτο τυγχάνει δυσκατόρθωτον, τουλάχιστον ας μη ζητούν τίτλους ιδιοκτησίας επί της γης των ευεργετών των.
Κατανοούντες ευκόλως σήμερον ότι το νεόκοπον κρατίδιον των Σκοπίων ενδύεται ξένα ενδύματα και παρουσιάζεται εις τον κόσμον δι’ ονόματος ανήκοντος σαφώς και πλήρως τεκμηριωμένως ιστορικώς εις άλλους, ημείς οι μοναχοί ως απόγονοι αυτών, οι οποίοι με θείον ζήλον μεταλαμπάδευσαν το φως της Ορθοδοξίας και του πολιτισμού εις τους κύκλω λαούς, διαμαρτυρόμεθα δικαίως και εντόνως. Τούτο πράττομεν, διότι διαβλέπομεν πρωτοφανή αδικίαν, η οποία διασαλεύει επικινδύνως την θείαν ειρήνην μεταξύ ομοδόξων ομόρων λαών.
Παρακαλούμεν εκ βαθέων τους αρχηγούς κυρίως των Ορθοδόξων λαών, όπως μη στηρίζουν την παράφορον αδικίαν ταύτην και γίνονται αιτία επικινδύνου αναταραχής, τας συνεπείας της οποίας είναι αδύνατον να αποφύγη και η ησυχαστική αθωϊκή Πολιτεία.
Ειρηνεύετε, λοιπόν, παρακαλούμεν ολοθέρμως εν εαυτοίς και μη μεταίρετε όρια αιώνια, τα οποία εχαράχθησαν δι’ αίματος. Η ειρήνη, εν των πολιτιμωτέρων πραγμάτων εις τον κόσμον, είναι εύκολον να χαθή εις ελάχιστον χρόνον και υπό του παραμικρού αδεξίου χειρισμού, η επαναφορά όμως αυτής, ως γνωστόν, δεν επιτυγχάνεται αν δεν δεχθή σπονδάς ανθρωπίνου αίματος, συνοδευομένας υπό χειμάρρων δακρύων.
Ειρηνεύετε, διότι η μακαριότης των λαών δεν στηρίζεται εις τους σφετερισμούς, τας παραχαράξεις, τας αθέσμους αναγνωρίσεις, τας διαρπαγάς, τας επεκτάσεις αλλά μάλλον εις την φιλοπονίαν, την πρόοδον και την ειρήνευσιν. «Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου» και των γειτόνων ημών νυχθημερόν εκτενώς προσευχόμεθα διαπύρως προς τον Ειρηνάρχην, Ειρηνοδότην και Ειρηνοφόρον Ουράνιον Πατέρα ημών ίνα παράσχη ταύτην δαψιλώς εις την εξαιρετικώς ευαίσθητον περιοχήν των Βαλκανίων εις τον γεωγραφικόν χώρον των οποίων υπάγεται και η αυτοδιοίκητος, υπό την Ελληνικήν επικυριαρχίαν και την ευλογούσαν σκέπην του Οικουμενικού Πατριαρχείου, υπερχιλιετής αγιορειτική Πολιτεία.
Ομιλούμεν όχι δια να ομιλώμεν απλώς, μη αποβλέποντες εις ανθρωπίνους σκοπιμότητας και εκτιμήσεις. Αναφερόμεθα όχι εις αλλοθρήσκους αλλ’ εις ομοδόξους, τους οποίους από αιώνων συνδέει κοινή πίστις και παράδοσις ιερά. Η διάστασις μεταξύ ομοδόξων λαών είναι φοβερόν και λυπηρόν πράγμα. Διό και το Σχίσμα των Σκοπίων αποτελεί πηγήν πολλών δεινών, εν των οποίων είναι και η επέκτασις της Ουνίας, το ανόσιον έργον της οποίας έχει ήδη καταδικασθή από πάντας τους Ορθοδόξους λαούς.
Άπαντες ημείς, οι φέροντες το τίμιον μοναχικόν ένδυμα ως στολήν υπηρεσίας της προς Θεόν και άνθρωπον αγάπης, εν νηφαλιότητι και ειρήνη καρδίας ποιούμεν έκκλησιν προς πάσαν κατεύθυνσιν δια την εξαφάνισιν της αδικίας και την αποσόβισιν τν εξ αυτής κινδύνων, της οικειοποιήσεως δηλονότι υπό των Σκοπίων όλως ξένων τίτλων και συμβόλων.
Απευθύνομεν έκκλησιν προς τους άρχοντας των Σκοπίων, να αναθεωρήσουν την στάσιν των και να συμβάλουν εις την εδραίωσιν της σταθερότητος, ίνα γευθούν και ούτοι τους γλυκείς καρπούς του ημέρου βίου, ως μέγα μέρος του λαού των ασφαλώς επιθυμεί. Διότι θεωρούμεν βέβαιον ότι οι κάτοικοι των Σκοπίων θα κατανοήσουν ότι σφετεριζόμενοι ξένα στοιχεία, δεν αδικούν μόνο εκείνους εις τους οποίους ανήκουν ταύτα αλλά κυρίως αδικούν τους εαυτούς των, ως να μην έχουν ιδικήν των παράδοσιν και πολιτισμόν.
Απευθύνομεν λόγον αναθεωρήσεως προς τους ηγέτας ομοδόξων λαών και μάλιστα ενίους εξ αυτών, οι οποίοι δια της αναγνωρίσεως του ως άνω κρατιδίου δημιουργούν μέγα πρόβλημα εις την ειρήνην τν Βαλκανίων.
Εν ταπεινώσει λόγον φιλαδελφίας απευθύνομεν και προς τους αγιωτάτους Πομενάρχας των Ορθοδόξων Εκκλησιών, των φίλων χωρών, ίνα δια της εγκαρδιότητός των και δια τρόπων, τους οποίους καλύτερον γνωρίζουν εκείνοι, συμβάλουν εις την απομάκρυνσιν των μελανών νεφών εκ των συνόρων μας.
Εις τας ευγενείς καρδίας και την ορθήν κρίσιν των ηγετών της Δύσεως και της μεγάλης υπερατλαντικής χώρας των Η.Π.Α. απευθύνομεν λόγον, ίνα κατά το μέτρον των δυνάμεών των επέμβουν, ίνα επικρατήση πολιτική νηνεμία, ελευθεροποιός και χαροποιός δια πάντας. Η μικρά Ελλάς έχει μεγάλην την προσφοράν εις τον παγκόσμιον πολιτισμόν και η ελαχίστη ανταπόδοσις ταύτης θα ήτο η άμεσος δικαίωσίς της.
Τελευτώντες, ημείς οι πολυετώς ασκούμενοι και αγωνιζόμενοι εις Άγιον Όρος, ένα πνευματικόν χώρον με Πανορθόδοξον και Οικουμενικήν αποστολήν, οι χίλια έτη και πλέον ειρηνικώς διαβιούντες και τύπον εις πάντας παραδίδοντες αγαστής συμβιώσεως∙ οι εν τη πολυωδύνω ταύτη περιοχή της Μακεδονίας εγκαταβιούντες και Αγιορείται άπαντες καλούμενοι∙ εν μια καρδία και χείλεσιν αναξίοις υψώνομεν ικετήριον φωνήν προς τον Φιλάνθρωπον Θεόν ημών, όπως λαλήση εις τας καρδίας των κρατούντων και συνετίση ταύτας προς ειρήνευσιν των λαών και αποσόβησιν παντός κακού. Αμήν.
Άπαντες οι εν τη Εκτάκτω Διπλή Ιερά Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι των είκοσιν Ιερών και Ευαγών Μονών του Αγίου Όρους Άθω.

(πρώτη δημοσίευση στο διαδίκτυο
από τις ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ)
Πηγή: περιοδικό ΠΡΩΤΑΤΟΝ,,
τεύχος 37,
Σεπτ.-Οκτ. 1992

Πηγή: Maccunion

Οι φιλοσοφικές αντιλήψεις του Μεγαλέξανδρου

Είναι γνωστό ότι έχουν γραφτεί πολλά βιβλία για τον Αλέξανδρο, χρησιμοποιώντας σαν κυριότερες πηγές τον Πλούταρχο και τον Αρριανό. Έχουν διατυπωθεί πολλές και διαφορετικές “ερμηνείες” για τη ζωή και το έργο του Αλέξανδρου. Αυτές οι ερμηνείες, ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση, τη θρησκευτική αντίληψη, την ψυχολογική και τη χρονική απόσταση του συγγραφέα, ποικίλουν σε τεράστιο βαθμό. Έτσι άλλοι τον θεοποιούν και άλλοι τον κατακρίνουν.

Σε αυτό το άρθρο θα τονίσουμε τις πράξεις και τα λόγια του Αλέξανδρου που αποδεικνύουν, ότι εκτός από ανίκητος Στρατηγός, τρομερός πολεμιστής και άξιος Βασιλιάς ήταν και ένας φιλόσοφος, πιο πολύ στην πράξη παρά στα λόγια.

Ο μαθητής του Πλάτωνα, Αριστοτέλης, αναλαμβάνει τη φιλοσοφική διαμόρφωση του 13χρονου Αλέξανδρου, στο Ιερό των Νυμφών, στην τοποθεσία Μίεζα, κοντά στα Στάγειρα, μαζί με μια ομάδα νέων. Και όπως μας γράφει ο Πλούταρχος και ο Αρριανός: Φαίνεται ότι ο Αλέξανδρος δεν διδάχθηκε μόνο την Ηθική και την Πολιτική επιστήμη, αλλά και τις απόρρητες και βαθύτερες διδασκαλίες που οι άνδρες τις αποκαλούσαν ακροαματικές και εποπτικές και δεν τις διέδιδαν σε πολλούς.

Από τον Αριστοτέλη είναι που αποκτά γνώσεις Ιατρικής, έτσι ώστε να θεραπεύει τους φίλους του όταν αρρώσταιναν και να γράφει συνταγές για θεραπεία και δίαιτα. Ο Λυσίμαχος και ο Λεωνίδας είναι που σφυρηλάτησαν έναν ολιγαρκή και σκληραγωγημένο Αλέξανδρο, που είχε συνεχώς κάτω από το προσκεφάλι του την “Ιλιάδα” του Ομήρου.

Είναι γνωστό πως την εποχή εκείνη στον Ελλαδικό χώρο οι πόλεις ήταν χωρισμένες μεταξύ τους και λειτουργούσαν αυτόνομα σαν μικρά κράτη. Αποτέλεσμα ήταν οι συνεχείς πόλεμοι μεταξύ των πόλεων. Μόνο κάτω από την απειλή κάποιας εχθρικής δύναμης, π.χ. των Περσών, ενώνονταν για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο.

Ο Αλέξανδρος κατάφερε να ανακηρυχθεί σε ηλικία 20 χρονών Αρχηγός των Ελλήνων, πλην των Λακαιδεμονίων. Να ενώσει όλες τις Ελληνικές πόλεις κάτω από μία αρχή, μία εξουσία, έτσι ώστε το εκστρατευτικό σώμα που θα περνούσε τον Ελλήσποντο να αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο, ένα αρμονικό σώμα το οποίο θα είχε ένα κεφάλι, ένα μυαλό, τον Αλέξανδρο.

Στη συνέχεια κατάφερε να ενώσει όλους τους λαούς τους οποίους κατέκτησε κάτω από μία αρχή.

Και όπως γράφει ο Πλούταρχος: Δίδαξε τους Υρκανούς να κάνουν νόμιμους γάμους, τους Αραχωσίους να καλλιεργούν την γή των, τους Σογδιανούς έπεισε να τρέφουν και όχι να φονεύουν τους γέροντες γονείς των, τους Πέρσες να σέβονται τις μητέρες των και να μην τις νυμφεύονται. Επεισε τους Ινδούς να λατρεύουν τους Θεούς της Ελλάδας, τους Σκύθες να θάβουν τους νεκρούς των αντί να τους τρώγουν.

Έτσι ο Μέγας Αλέξανδρος κατάφερε να εξημερώσει την Ασία και να διαδώσει τον Ελληνικό πολιτισμό από τον Ελλήσποντο ως την Ινδία. Κατάφερε να εφαρμόσει το πολιτειακό σύστημα του Ζήνωνος, του Ιδρυτή της στωικής φιλοσοφίας. Δηλαδή, να μην κατοικούν οι άνθρωποι κατά πόλεις χωρισμένες, με διαφορετικούς νόμους, αλλά να θεωρούνται όλοι οι άνθρωποι συμπολίτες ( αν και από διαφορετικά έθνη ) και πολίτες του ίδιου κράτους και να υπάρχει μία τάξη και ένα δίκαιο για όλους.

Αυτό ο Ζήνων το διατύπωσε σαν ένα όνειρο για επίτευξη, σαν μια διδασκαλία προς εφαρμογή, την Φιλοσοφική Πολιτεία. Ο Μέγας Αλέξανδρος το εφάρμοσε στην πράξη.

Δεν ακολούθησε τη συμβουλή του Αριστοτέλη, να φέρεται στους Έλληνες σαν Βασιλιάς και στους υπόλοιπους σαν τύραννος. Αλλά, θεωρώντας τον εαυτό του ως απεσταλμένο του θεού και ρυθμιστή εθνών, ένωσε όλους τους λαούς, με την πειθώ ή με τη βία και κατάφερε τη συνύπαρξη ανθρώπων με διαφορετικά ήθη και έθιμα, θρησκεία και νοοτροπία, έτσι ώστε να θεωρούν σαν συγγενείς τούς αγαθούς και τους κακούς σαν ξένους. Προωθούσε την αντίληψη ότι η διάκριση Έλληνας από βάρβαρο δεν στηρίζεται στα διαφορετικά ρούχα, στη διαφορετική καταγωγή και στα διαφορετικά έθιμα.

Αλλά υποστήριζε ότι Έλληνας είναι ο ενάρετος, ενώ βάρβαρος είναι ο κάκιστος.

Ο Μέγας Αλέξανδρος λοιπόν θέλησε να καταλάβουν οι άνθρωποι πως οι διαφορές μεταξύ των λαών είναι τελείως επιφανειακές και πρέπει να υπάρχει σεβασμός και κατανόηση στα διαφορετικά ήθη και έθιμα, στα διαφορετικά πιστεύω και όπως γράφει ο Πλούταρχος: Ο Αλέξανδρος πίστευε ότι όλοι οι άνθρωποι βασιλεύονται από το θεό γιατί η υπάρχουσα στον καθένα δύναμη ” του άρχειν και εξουσιάζειν ” είναι θεία. Ότι ο θεός είναι κοινός πατέρας όλων, αλλά κυρίως αναγνωρίζει σαν δικά του παιδιά τους άριστους. Ίδρυσε και θεμελίωσε περίπου 70 πόλεις, οι οποίες αποτέλεσαν κέντρα ανάπτυξης και διάδοσης του Ελληνικού πολιτισμού.

Θαυμαστό παράδειγμα είναι η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μία πόλη που έμελλε να γίνει με την αρχική ώθηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου πνευματική μήτρα της Ελληνιστικής περιόδου. Είδε σε “όνειρο” το σημείο όπου έπρεπε να χτιστεί η πόλη και έδωσε διαταγές να γίνουν τέτοια έργα τα οποία θα αποτελούσαν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί και να γίνει μία πόλη αντάξια του Ιδρυτή της.

Δικαιολογημένα λοιπόν μπορεί να παρομοιαστεί με έναν Θησέα, Ιδρυτή της Αθήνας, με έναν Περσέα, Ιδρυτή των Μυκηνών, με τον Ρωμύλο και το Ρώμο, Ιδρυτές της Ρώμης. Ο Πλούταρχος γράφει: και διέταξε να χαράξουν το σχέδιο της πόλης προσαρμόζοντάς το στην τοποθεσία. Και επειδή δεν υπήρχε λευκό χώμα, πήραν αλεύρι και σχημάτισαν στη μαύρη γή μία κυκλική καμπύλη της οποίας την περιφέρεια όριζαν ευθείες βάσεις που, ξεκινώντας σαν από στρόγγυλο κράσπεδο και σχηματίζουν χλαμύδες και ίσες στο μέγεθος συνέπιπταν μεταξύ τους.

Ο τρόπος σχεδίασης και ορισμού του σημείου ίδρυσης της πόλης φανερώνει γνώσεις και εφαρμογή αντιλήψεων Ιδρυτή πόλης που συναντάμε μόνο σε ίδρυση Ναών ή Ιερών πόλεων.Εκεί δεν παίρνονται υπόψη μόνο γεωγραφικοί παράγοντες, αλλά και οδηγίες που έχουν σχέση με την Ιερότητα του χώρου. Είναι γνωστό πως στην ακολουθία του Αλέξανδρου βρισκόταν πλήθος ανθρώπων του πνεύματος. Από τον μάντη Αρίστανδρο μέχρι τον γυμνόσοφο Κάλανο.

Ο Αλέξανδρος είχε μεγάλη εκτίμηση στους φιλοσόφους και τους συμπεριφερόταν ανάλογα. Ο Πλούταρχος γράφει: Είναι ίδιον ψυχής φιλοσόφου να αγαπά την σοφία και μάλιστα να θαυμάζει σοφούς άνδρας. Κανείς άλλος από τους Βασιλείς δεν έμοιασε τον Αλέξανδρο ως προς αυτό. Είναι γνωστή η Αγάπη του για τον Αριστοτέλη και η εκτίμηση που είχε για τον μουσικό Ανάξαρχο. Στον Πύρρωνα τον Ηλείο, όταν τον είδε για πρώτη φορά, του έδωσε 10.000 χρυσά νομίσματα, στον Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα, έστειλε 50 τάλαντα δώρο, τον Ονησίκριτο, μαθητή του Διογένη, διόρισε άρχοντα των κυβερνητών του στόλου. Πλήθος άλλων προσφορών και δωρεών αποδεικνύουν όχι μόνο την γεναιόδωρη φύση του Μ.Αλέξανδρου γενικά, αλλά την γεναιοδωρία του ειδικά προς τους φιλόσοφους. Μια γενναιοδωρία που πήγαζε από μια ψυχή που έδινε περισσότερη αξία στα πνευματικά αγαθά από ότι στα υλικά. Όταν ξεκίνησε την εκστρατεία για την Ασία δώρισε όλα τα υπάρχοντά του και κράτησε για τον εαυτό του μόνο ” Ελπίδα “.

Μετά τη νίκη επί του Δαρείου και αφού ανακηρύχθηκε Βασιλιάς της Ασίας, ήρθαν στην κατοχή του στρατού τόσα πλούτη, που οι Μακεδόνες άρχισαν να ζουν μέσα στην πολυτέλεια. Αποτέλεσμα ήταν η μαλθακή ζωή των στρατιωτών και ιδιαίτερα των Αξιωματικών του Αλέξανδρου. Αποφάσισε λοιπόν, λίγο πριν την εκστρατεία για την Ινδία, να δωρίσει όλα τα πλεονάζοντα υλικά αγαθά και να κάψει όλα όσα του ήταν εμπόδιο για την εκστρατεία.Το ίδιο έκαναν και οι Αξιωματικοί του αφού έβλεπαν το παράδειγμα ενός ανθρώπου που όχι μόνο τους έλεγε ποιο ήταν το σωστό, αλλά αυτός πρώτος το εφάρμοζε.Αξιοσημείωτη είναι επίσης και η καθημερινή ζωή του.

Όταν δεν πολεμούσε, ακόμα και κατά τη διάρκεια που βρισκόταν σε πορεία, αυτός εκπαιδευόταν στα όπλα, ανεβοκατέβαινε από άρματα και άλογα, πήγαινε κυνήγι και γενικά βρισκόταν σε μιά διαρκή εγρήγορση. Κάτι που συνέβαινε και κατά τη διάρκεια της μάχης. Στο Γρανικό ένα σπαθί, κόβοντας την περικεφαλαία του, έφτασε μέχρι το τριχωτό του κεφαλιού του. Στην Γάζα δέχθηκε ένα βέλος στον ώμο. Στη Μαράκανδα ένα βέλος έσπασε το κόκαλο της κνήμης του. Στην Υρκανία χτυπήθηκε από λίθο, χάνοντας την όρασή του για πολλές ημέρες.

Στη μάχη του Ισσού πληγώθηκε από ξίφος στο μηρό. Στη χώρα των Μαλλών ένα βέλος τρύπησε το στήθος του και δέχτηκε χτύπημα από λοστό στο κεφάλι. Και για όλους αυτούς τους τραυματισμούς ήταν πολύ υπερήφανος. Τους θεωρούσε σαν απόδειξη της ανδρείας του και της γενναιότητάς του. Αν και Βασιλιάς έμπαινε πρώτος στην μάχη, δίνοντας το παράδειγμα στους στρατιώτες του.

Ένας Βασιλιάς που δεν ήξερε μόνο να διατάζει αλλά και να εκτελεί ο ίδιος τις διαταγές που έδινε. Θεωρούσε πως η μεγαλύτερη νίκη που μπορεί να πετύχει κάποιος είναι η νίκη στον εαυτό του για να μπορεί να τον ελέγχει. Αποτέλεσμα αυτής της νίκης του Αλέξανδρου είναι η εγκράτειά του προς τις ηδονές.

Δεν δέχθηκε καμία γυναίκα δίπλα του παρά μόνο αυτήν που είχε παντρευτεί. Αν και πολλές φορές οι φίλοι του τον παρότρυναν να γευτεί την ηδονή με διάφορες γυναίκες. Ήταν τόσο εγκρατής και μεγαλόψυχος που ανάγκασε τον Δαρείο, τον Βασιλιά που ουσιαστικά κατέστρεψε, να δηλώσει: Θεοί, προστάτες της γέννησης των ανθρώπων και της τύχης των Βασιλέων, δώστε να μην εγκαταλείψω την τύχη των Περσών, αλλά αφού νικήσω να ανταμείψω τις ενέργειες του Αλέξανδρου, τις οποίες νικημένος δέχθηκα από αυτόν στους πιο αγαπημένους μου. Αν όμως έφτασε κάποιος χρόνος μοιραίος, από θεία εκδίκηση και μεταβολή να πάψει η βασιλεία των Περσών, κανείς άλλος άνθρωπος ας μην καθίσει στον θρόνο του Κύρου πλην του Αλέξανδρου. Αυτή τη δήλωση την έκανε αφού έμαθε την μεγαλόψυχη συμπεριφορά του Αλέξανδρου προς την οικογένειά του που είχε αιχμαλωτίσει.

Ο Αρριανός γράφει πως ο Αλέξανδρος εγκαθιστούσε τη Δημοκρατία ως πολίτευμα σε κάθε χώρα που κατακτούσε. Μια Δημοκρατία που βοηθούσε στη λειτουργία των τοπικών θεσμών κάθε πόλης, κάτω όμως από μια κοινή Αρχή. Καταργούσε τους υπερβολικούς φόρους και κατάφερνε να κατακτά εκπολιτίζοντας και όχι καταστρέφοντας.

Το μόνο που κατέστρεφε ήταν το παλιό, αυτό που είχε φθαρεί και δεν δεχόταν να αλλάξει προς το καλύτερο. Έδινε περισσότερη σημασία στις ουσιαστικές δυνάμεις του ανθρώπου, όπως τη σοφία, τη δικαιοσύνη, τη μεγαλοψυχία, την Ανδρεία, ανεξάρτητα αν αυτός ήταν εχθρός ή φίλος. Έτσι όταν καταλάβαινε πως ο κυβερνήτης της πόλης που κατακτούσε ή ο βασιλιάς του έθνους το οποίο νικούσε είχε αυτές τις αρετές, τον διόριζε πάλι άρχοντα, ανεξάρτητα αν είχε παραδοθεί ή νικηθεί μετά από μάχη.

Δίκαια λοιπόν ο Πλούταρχος γράφει: Εάν δε μέγιστος έπαινος της φιλοσοφίας είναι ότι σκληρά και αμόρφωτα ήθη εξημερώνει και εξευγενίζει, ο Αλέξανδρος φαίνεται ότι εκπολίτισε τόσους λαούς αγρίους και ατίθασους που δικαίως δύναται να θεωρηθεί φιλόσοφος.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ. “Ηθικά. Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής”
Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ “Βίοι παράλληλοι. Αλέξανδρος” Εκδόσεις Πάπυρος
ΑΡΡΙΑΝΟΣ “Αλεξάνδρου Ανάβασις”. Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος

Πηγή: Maccunion

Έκθεση βιβλίου με θέμα την Ελληνική Επανάσταση, 20-29/03/2013

Με την ευκαιρία της επετείου της Ελληνικής Επαναστάσεως, πραγματοποιείται στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Κέρκυρας έκθεση με βιβλία που αναφέρονται στον αγώνα για την Ελευθερία.Τα βιβλία και λευκώματα χρονολογούνται από το 1823 και αναφέρονται σε πρόσωπα και γεγονότα της συγκεκριμένης περιόδου.

Η αναζήτηση εντός της βιβλιοθήκης αποκάλυψε περισσότερα από 400 βιβλία, λευκώματα και φυλλάδια που αναφέρονται στην Ελληνική Επανάσταση, μέρος των οποίων θα εκτίθεται στην αίθουσα εκδηλώσεων της Βιβλιοθήκης από τις 20/3/2013 έως και 29/3/2013.

Στη συνέχεια, θα δημιουργηθεί μόνιμη συλλογή με τα βιβλία για το 1821 που θα είναι διαθέσιμα για ανάγνωση – και υπό προϋποθέσεις για δανεισμό – στο κοινό της Κέρκυρας.

Ώρες: 09:00 – 14:00 στον χώρο της Βιβλιοθήκης.
Διάρκεια: 20/3/2013 έως και 29/3/2013

Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε με τη βιβλιοθήκη μέσω της ιστοσελίδας μας http://www.corfulibrary.gr ή τηλεφωνικά στο 2661038583 Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Κέρκυρας

Πηγή: Maccunion

Βρέθηκαν τέσσερις νέοι βασιλικοί τάφοι κοντά στη Βεργίνα

Βασιλικοί τάφοι – Βεργίνα

Τέσσερις νέοι βασιλικοί τάφοι εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής που χρονολογούνται 2.500 χρόνια πριν ήταν το απροσδόκητο εύρημα που ήρθε στο φως στη νεκρόπολη των Αιγών κατά τη διάρκεια των ανασκαφικών εργασιών τη χρονιά που πέρασε. Πρόκειται για ένα ακόμη μακεδονικό τάφο, ο 13ος που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα, ένα λιθόκτιστο κιβωτιόσχημο τάφο ανδρός, λιτά διακοσμημένο με μπλε και κόκκινες ζωγραφιστές ταινίες, ενώ βόρεια και νότια από αυτόν υπάρχουν δύο άλλοι μνημειακοί τάφοι ενός αρχιτεκτονικού τύπου που ήταν άγνωστος μέχρι τώρα.

Η διευθύντρια της ΙΖ Εφορείας Πρϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων και αναπληρώτρια της 11ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, Αγγελική Κοτταρίδη, μίλησε για την ανακοίνωση που θα παρουσιάσει αύριο, στις 19.30 το απόγευμα στο πλαίσιο της φετινής 26ης επιστημονικής συνάντησης για το αρχαιολογικό έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη, η οποία ξεκινάει σήμερα και θα ολοκληρωθεί στις 22 Μαρτίου, στην αίθουσα τελετών του παλιού κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

«Με δεδομένη την χρονολόγηση του μνημείου, αλλά και την θέση του στα όρια της αρχαίας ταφικής συστάδας των Τημενιδών, η υπόθεση πως εδώ θα μπορούσαν να έχουν ταφεί τα οστά του Φιλίππου Γ΄ Αρριδαίου και της συζύγου του Ευρυδίκης που ο Κάσσανδρος ανακόμισε στις Αιγές μου φαίνεται ιδιαίτερα δελεαστική και μοιάζει να ενισχύεται από τα εντυπωσιακά ευρήματα των τελευταίων εβδομάδων. Εδώ και ένα χρόνο βρίσκεται σε εξέλιξη το έργο της ανάπλασης- ανάδειξης του νεκροταφείου των τύμβων και της βασιλικής συστάδας των Τημενιδών που χρηματοδοτείται με 1.860.000 Ε από το ΕΣΠΑ. Για την κατασκευή του στεγάστρου που προβλέπεται από την εγκεκριμένη μελέτη έγιναν ανασκαφικοί καθαρισμοί και δοκιμαστικές τομές στη συστάδα των Τημενιδών οι οποίες οδήγησαν σε απροσδόκητες ανακαλύψεις. Στα νότια του μακεδονικού τάφου βρέθηκε ένα τεράστιο όρυγμα διαταραγμένο από νεώτερες επεμβάσεις. Το ταφικό κτίσμα, προφανώς κατεστραμμένο, όπως δείχνουν οι ράμπες από όπου τράβηξαν τους λίθους των τοίχων του για να τους ξαναχρησιμοποιήσουν, δεν έχει βρεθεί ακόμη, ωστόσο διάσπαρτοι θολίτες, κομμάτια από μια μνημειακή μαρμάρινη πόρτα με διακοσμητικές εφηλίδες και κυρίως η παρουσία του χαρακτηριστικού δρόμου που οδηγεί προς τα νότια δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία ότι εδώ υπήρχε ένας ακόμη μακεδονικός τάφος, ο δέκατος τρίτος που βρίσκεται στη νεκρόπολη των Αιγών, ο οποίος ήταν χτισμένος κάθετα προς τον προηγούμενο».

Η ίδια συμπληρώνει: «Ανάμεσα στους Μακεδονικούς και στην ομάδα των παλιότερα ανασκαμμένων τάφων της συστάδας βρέθηκαν στη σειρά άλλα τρία εντυπωσιακά ταφικά μνημεία: Ένας μεγάλος λιθόκτιστος κιβωτιόσχημος τάφος που σώζεται σχεδόν σε όλο του το ύψος, με λευκά κονιάματα στους τοίχους, λιτά διακοσμημένος με μπλε και κόκκινες ζωγραφιστές ταινίες, και με το χαρακτηριστικό λίθινο βάθρο που ορίζει τη θέση της νεκρικής κλίνης και της τεφροδόχου τοποθετημένο στη νότια πλευρά, αποκαλύφθηκε στη μέση της σειράς, ενώ βόρεια και νότια από αυτόν υπάρχουν δύο άλλοι μνημειακοί τάφοι ενός αρχιτεκτονικού τύπου που ήταν άγνωστος μέχρι τώρα. Ο νότιος, η ανασκαφή του οποίου δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, είναι καταστραμμένος σε σημαντικό βαθμό, όμως ο βόρειος σώζεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση και μας επιτρέπει να αποκτήσουμε μια πολύ πιο πλήρη εικόνα του κτηρίου που προφανώς στάθηκε ένας σημαντικός σταθμός στην προσπάθεια της δημιουργίας μιας υπόγειας αιώνιας κατοικίας, αντάξιας για τον νεκρό ηγεμόνα, αποτελώντας τον άμεσο πρόγονο των λεγόμενων «μακεδονικών» τάφων».

Σχετικά με την αρχιτεκτονική διαμόρφωση του ενός εκ των δυο υπόστηλων αυτών τάφων, ο οποίος και έχει ερευνηθεί περισσότερο μέχρι σήμερα, υπογραμμίζει: «Ο τάφος, το εσωτερικό ύψος του οποίου οπωσδήποτε ξεπερνούσε τα 4,50 μ., σώζεται λίγο παραπάνω από τη μέση του αρχικού ύψους του και έχει τη μορφή μιας ευρύχωρης υπόστυλης ορθογώνιας αίθουσας με διαστάσεις περ. 7Χ5 μ. Δύο αράβδωτοι ιωνικοί κίονες με αρκετά ψηλές τετράγωνες βάσεις τοποθετημένοι στον κατά μήκος άξονα υποβάσταζαν την, προφανώς, λίθινη οροφή της αίθουσας, ενώ ημικίονες –ανά δύο στις μακριές και ανά ένας στις στενές- πλευρές άρθρωναν αρχιτεκτονικά τις επιφάνειες των τοίχων, προσδίδοντας κομψότητα και μεγαλοπρέπεια στον χώρο. Στις γωνίες αντί παραστάδες προτιμήθηκε να τοποθετηθούν τεταρτοκίονες, μια λύση ιδιαίτερα εξεζητημένη, εφόσον μάλιστα θα απαιτούσε ειδική διαχείριση των ελικωτών γωνιακών κιονοκράνων. Ένα κιονόκρανο σώθηκε πεσμένο δίπλα από τον δυτικό ημικίονα. Καλυμμένο με λευκό κονίαμα, με τα περιγράμματα των ελίκων αποδοσμένα με γαλάζιο χρώμα και τους οφθαλμούς με κόκκινο επαναλαμβάνει έναν τύπο γνωστό από μνημεία που χρονολογούνται γύρω στα μέσα του 5ου προχριστιανικού αιώνα. Πλαισιωμένο από δύο ημικίονες το θυραίο άνοιγμα στο οποίο οδηγεί μια μνημειακή λίθινη σκάλα βρίσκεται στη μέση της βόρειας μακριάς πλευράς. Απέναντί του ήταν τοποθετημένο το λίθινο βάθρο που παραδοσιακά σχετίζεται με την κλίνη και την νεκρική τεφροδόχο. Κατασκευασμένο με ιδιαίτερη φροντίδα, προσοχή και επιμέλεια, με πολύ καλής ποιότητας λευκά και κόκκινα κονιάματα το πρωτότυπο αυτό κτήριο υπόσχεται να ανοίξει μια νέα σελίδα στη μελέτη της μακεδονικής αρχιτεκτονικής και ένα νέο κεφάλαιο στη συζήτηση της καταγωγής του τύπου του «μακεδονικού» τάφου».

Βίαια λεηλατημένοι
Δυστύχως, όλοι οι τάφοι βρέθηκαν βίαια λεηλατημένοι, γεγονός που πιθανότατα συνδέεται, όπως εξηγεί η κ. Κοτταρίδη «με την καταστροφή της βασιλικής νεκρόπολης των Αιγών το 276 π.Χ. από τους Γαλάτες μισθοφόρους του Πύρρου που μαρτυρείται από τον Διόδωρο, ωστόσο και στους τρεις τάφους υπάρχουν ακόμη έντονα ίχνη από τις επιβλητικές ταφικές πυρές στις οποίες δαπανήθηκαν τα σώματα των νεκρών. Ένα χρυσό βελανίδι που βρέθηκε στον κιβωτιόσχημο τάφο μαρτυρά την παρουσία χρυσού στεφανιού βελανιδιάς, γεγονός που σημαίνει ότι ο κάτοχος του ήταν άντρας. Στην ίδια κατεύθυνση οδηγούν και τα ίχνη από έναν χάλκινο φολιδωτό θώρακα που βρέθηκαν στον υπόστυλο τάφο, ενώ δεν λείπουν και τα χρυσά δισκάρια με το χαρακτηριστικό αστέρι που βρέθηκαν παρά τη σύληση και στους τρεις τάφους. Ανάμεσα στον υπόστυλο τάφο και στον κιβωτιόσχημο τάφο στον οποίο βρέθηκε το χρυσό ανάγλυφο με τους πολεμιστές από την διακόσμηση χρυσοποίκιλτης ασπίδας, σχεδόν στην επιφάνεια του εδάφους και παρά τις πολυποίκιλες σύγχρονες παρεμβάσεις, βρέθηκε δάπεδο στρωμένο με βοτσαλωτό το μήκος του οποίου ξεπερνά τα 15 μέτρα καθώς και κομμάτια από λευκά και χρωματιστά επιτοίχια κονιάματα τοίχων. Το οικοδόμημα που είχε λιθολογηθεί βάναυσα δεν άφησε άλλα ίχνη, ωστόσο τα θραύσματα από αλαβάστρινα μυροδοχεία και μια χάλκινη επικασιτερωμένη φιάλη που βρέθηκαν επάνω στο δάπεδο αποτελούν ίσως ενδείξεις ταφικής λατρείας, ενώ ένα νόμισμα Περδίκκα Β΄(454-413 π.Χ.) βοηθά στη χρονολόγηση. Με υπέργειο σήμα-μνημείο σχετίζονται και τα εξαιρετικής ποιότητας θραύσματα ενός πολύπλοκου μεγάλου ολόγλυφου φυτικού κοσμήματος με ελικωτά βλαστάρια μπουμπούκια και φύλλα άκανθας που ανακαλεί το κεντρικό ακρωτήριο του Παρθενώνα, τα οποία βρέθηκαν διάσπαρτα στην περιοχή του υπόστυλου τάφου, ενώ η στρωματογραφία δείχνει ότι στην περιοχή της συστάδας πιθανότατα υπάρχουν ακόμη τρεις – τέσσερεις τάφοι. Η ολοκλήρωση της ανασκαφής, η συντήρηση και η μελέτη των ευρημάτων θα βοηθήσουν να αποσαφηνιστεί η εικόνα και δεν αποκλείεται να προκύψουν στοιχεία που θα βοηθήσουν τη συσχέτιση των μνημείων με τα πρόσωπα που από τον Αμύντα Α΄(530-498π.Χ.) και τον Αλέξανδρο Α΄(498-454π.Χ.) μέχρι τον Φίλιππο Β΄(359-336 π.Χ.) καθόρισαν τις τύχες του βασιλείου».

Μυστηριώδες γεγονός
Ιδιαίτερα εντυπωσιακό, ωστόσο, είναι πέρα από αυτά τα βασιλικά μνημεία το μυστηριώδες γεγονός που στοιχειώνει τα λείψανα του υπόστυλου τάφου σύμφωνα με την κ. Κοτταρίδη: «Δεκαπέντε άλογα, μερικά σκυλιά, μια ντουζίνα ενήλικες, κάμποσα μωρά και νήπια πετάχτηκαν νεκρά μαζί με ένα φόρτωμα αγγεία και κεραμίδια (κυρίως καλυπτήρες) κομμάτια από μια μαρμάρινη επιτύμβια στήλη και έναν κατάδεσμο στον άδειο βασιλικό τάφο που είχε ήδη εν μέρει λιθολογηθεί και έγινε αποθέτης του μακάβριου συνόλου. Η στρωματογραφία, τα οστά που φαίνονται να αποτέθηκαν συναρθρωμένα και τα αγγεία που συγκολλούνται από θραύσματα διάσπαρτα σε όλο το πάχος της επίχωσης μαρτυρούν ότι δεν ήταν μια σταδιακή απόθεση αλλά ένα συγκεκριμένο γεγονός, ένα τραγικό συμβάν που, όπως δείχνει η κεραμική και ένα χάλκινο νόμισμα, πρέπει να σχετίζεται με την καταστροφή των Αιγών που ακολούθησε την ήττα του Περσέα από τους Ρωμαίους στην Πύδνα το 168 π.Χ. και την κατάλυση του Μακεδονικού Βασιλείου».
Το χρυσό αυτό ανάγλυφο με αντίμαχους πολεμιστές από τη διακόσμηση χρυσοποίκιλτης ασπίδας είναι ένα από τα νέα σημαντικά ευρήματα που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη σε προσφάτως ανακαλυφθέντα βασιλικά ταφικά μνημεία της Βεργίνας

Το χρυσό αυτό ανάγλυφο με αντίμαχους πολεμιστές από τη διακόσμηση χρυσοποίκιλτης ασπίδας είναι ένα από τα νέα σημαντικά ευρήματα που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη σε προσφάτως ανακαλυφθέντα βασιλικά ταφικά μνημεία της Βεργίνας

Το χρυσό αυτό ανάγλυφο με αντίμαχους πολεμιστές από τη διακόσμηση χρυσοποίκιλτης ασπίδας είναι ένα από τα νέα σημαντικά ευρήματα που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη σε προσφάτως ανακαλυφθέντα βασιλικά ταφικά μνημεία της Βεργίνας

Ιστορικό προηγούμενων τάφων
Η σωστική ανασκαφή στον περιβάλλοντα χώρο του δημαρχείου της Βεργίνας έγινε αιτία πριν 15 χρόνια να έρθει στο φως μια ομάδα τάφων (πέντε λακκοειδείς και έξι μεγάλοι κτιστοί κιβωτιόσχημοι) που βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο του νεκροταφείου των τύμβων, ανάμεσα σε αυτό και την αρχαϊκή νεκρόπολη των Αιγών, οι οποίοι χρονολογούνται από το πρώτο μισό του 6ου ως το τέλος του 5ου προχριστιανικού αιώνα. Σχεδόν όλοι ήταν συλημένοι, μερικοί μάλιστα και λιθολογημένοι σε σημαντικό βαθμό, ωστόσο το μέγεθος των ίδιων των ταφικών μνημείων, η πολυτέλεια των κτερισμάτων (χρυσά κοσμήματα, χρυσοποίκιλτα όπλα, πολύτιμα αγγεία και σκεύη κ.λ.π.) που βρέθηκαν παρά την σύληση και εντυπωσιάζουν με την ποικιλία, την ποιότητα και την ποσότητά τους, κερδίζοντας επάξια τον χαρακτηρισμό «θησαυροί», καθώς και η χρήση του εθίμου της καύσης με μεγαλοπρεπείς νεκρικές πυρές και πλούσιες προσφορές που ανακαλούν τις ταφικές αντιλήψεις των επών και προοιωνίζονται την ταφή του Φιλίππου Β΄ μας έκαναν να θεωρήσουμε από την αρχή αυτή την ταφική συστάδα βασιλική και να την ονομάσουμε «συστάδα των Τημενιδών».

Στην ίδια ομάδα ανήκει προφανώς και ένας κατεστραμμένος μακεδονικός τάφος με ιωνική πρόσοψη που ερευνήθηκε στο βορειοανατολικό άκρο της συστάδας το 1987 από την κ. Στέλλα Δρούγου. Ο τάφος αυτός που χρονολογείται στο τέλος του 4ου προχριστιανικού αιώνα τεκμηριώνει την χαρακτηριστική για τις βασιλικές ταφικές συστάδες διαχρονική χρήση που εδώ πλησιάζει τους τρεις αιώνες ακολουθώντας προφανώς την εξέλιξη της δυναστείας των Τημενιδών.

Με ιδιαίτερα βαθύ προθάλαμο (προθάλαμος πλάτος 3,85 Χ μήκος 3,55 μ., θάλαμος πλάτος 3,85Χ μήκος 4,30μ.), μια ιδιομορφία που παρουσιάζει και ο τάφος του Φιλίππου Β΄ και προκύπτει από την ανάγκη να τοποθετηθεί στον προθάλαμο του μια δεύτερη κλίνη για τη νεκρή που βρισκόταν θαμμένη εκεί, ο ιωνικός τάφος της «συστάδας των Τημενιδών» φαίνεται πως φιλοξενούσε δύο ταφές, μία στον θάλαμο (του άνδρα στον οποίο ανήκε το σιδερένιο κράνος που βρέθηκε εκεί) και μία στον προθάλαμο.

Πηγές: Γ. Σωτηροπούλου, Αγγελιοφόρος, Καθημερινή
Maccunion

Οι δωσίλογοι της Θεσσαλονίκης

Όσο ψάχνει κανείς, βρίσκει. Ο Στράτος Δορδανάς έψαξε για τους δωσίλογους της Θεσσαλονίκης και το αποτέλεσμα είναι το βιβλίο «Έλληνες εναντίον Ελλήνων», Εκδόσεις επίκεντρο, 2006. Με το βιβλίο αυτό μαθαίνουμε ποιοι ήταν οι δωσίλογοι της Θεσσαλονίκης, πόσοι ήταν, ποιες ήταν οι διαφοροποιήσεις τους, τι ακριβώς έκαναν και ποια τύχη τους περίμενε μετά την αποχώρηση των Γερμανών.

Ο Δορδανάς χρησιμοποιεί τον υπότιτλο «ο κόσμος των Ταγμάτων Ασφαλείας στην κατοχική Θεσσαλονίκη, 1941-1944», παρ’ όλο που και ο ίδιος δεν τον θεωρεί ικανοποιητικό: οι ένοπλες ομάδες στη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία δεν είχαν καμιά σχέση με την κατοχική κυβέρνηση Ράλλη, ούτε λογοδοτούσαν σε αυτήν. Η εξάρτηση τους ήταν αποκλειστικά από τους Γερμανούς, οι οποίοι τις εξόπλιζαν και τις έλεγχαν, για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους στη σφηκοφωλιά της Μακεδονίας, την οποία, ας μη ξεχνάμε ότι διεκδικούσαν οι σύμμαχοί τους Βούλγαροι. Ακόμα περισσότερο, στη Θεσσαλονίκη ευδοκίμησε ένα φρούτο που δεν πρόκοψε ιδιαίτερα αλλού: κάποιοι «ηγέτες» του δωσιλογικού χώρου ήταν όχι απλά τυχοδιώκτες ή αντικομμουνιστές, αλλά εθνικοκοσοσιαλιστές. Ταυτίζονταν δηλαδή και ιδεολογικά με το Τρίτο Ράιχ. Τα ένοπλα αυτά μορφώματα βρισκόντουσαν συνήθως σε αντιπαράθεση και με τους ελληνικούς κατοχικούς θεσμούς (πχ τη Χωροφυλακή ή τις πολιτικές διοικήσεις διάφορων περιοχών). Στην πραγματικότητα, με το πανίσχυρο άλλοθι της προσήλωσης στο Τρίτο Ράιχ, δρούσαν ως ομάδες αδίσταχτων κακοποιών εις βάρος του πληθυσμού και δεν έδιναν λογαριασμό πουθενά. Με προτεραιότητα την προσπάθεια εξόντωσης των «κομμουνιστών», βεβαίως, η οποία όμως δε μπορούσε να σταθεί σε οποιονδήποτε σοβαρό έλεγχο, καθώς οι ίδιοι διάλεγαν τους «στόχους», οι ίδιοι ήταν εκτελεστικά όργανα και δικαστές, οι ίδιοι ήταν οι βασανιστές αλλά και οι δήμιοι των θυμάτων τους.

Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις εγκληματικές δωσιλογικές συμμορίες (Πούλου, Βήχου, Δάγκουλα κλπ) οι οποίες δεν ξεπέρασαν ποτέ τις λίγες εκατοντάδες ενόπλων και σπιούνων και του πραγματικά μαζικού ένοπλου (με Γερμανικά όπλα) αντικομουνιστικού κινήματος (ποντιακού, κυρίως) των τριών Παπαδόπουλων, που είχε τραγική κατάληξη στην πολυαίμακτη μάχη του Κιλκίς.

Είμαι σίγουρος ότι έχετε ήδη μπερδευτεί. Ας προσπαθήσουμε να τα βάλουμε σε μια σειρά.

Οι σημαντικότεροι δωσίλογοι στην κατοχική Θεσσαλονίκη
1. Γεώργιος Πούλος
Καταγόταν από τον Πλάτανο της ορεινής Ναυπακτίας. Απότακτος αντισυνταγματάρχης, βενιζελικός. Συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στο κίνημα του 1935. Μετά την κατάκτηση της χώρας από τους Γερμανούς προσπάθησε να δραστηριοποιηθεί πολιτικά, ως εθνικοσοσιαλιστής πλέον, με μηδαμινά αποτελέσματα. Σχημάτισε στη Θεσσαλονίκη μια ομάδα ενόπλων τραμπούκων, από 120 περίπου μέλη, τα οποία επιδόθηκαν κυρίως σε πλιάτσικο, με αποτέλεσμα οι Γερμανοί να τους διαλύσουν. Η συνεργασία όμως με τον Πούλο συνεχίστηκε. Το καλοκαίρι του ’43 ο Πούλος εγκαταλείπει την «πολιτική» και στρέφεται στον ένοπλο αγώνα κατά του ΕΛΑΣ στη Δυτική και Κεντρική Μακεδονία, επικεφαλής 300 περίπου ανδρών, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ήταν τυχοδιώκτες. Οι άντρες αυτοί κατατάχτηκαν για τα προνόμια που εξασφάλιζαν και δευτερευόντως εξαιτίας του μαχητικού αντικομμουνισμού τους, σε συνδυασμό με τον αντισλαυϊσμό και αντιβουλγαρισμό. Πολλοί ήταν άνεργοι Θεσσαλονικείς, που δελεάστηκαν από το συσσίτιο, το μισθό, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (και για τις οικογένειες) και τα λοιπά προνόμια. Το σώμα του Πούλου διακρίθηκε για τη σκληρότητα εναντίον των αμάχων και για το πλιάτσικο στο οποίο επιδόθηκε. Οι Γερμανοί τον χρησιμοποιούσαν, τον ανεχόντουσαν αλλά και τον περιφρονούσαν. Την ίδια περιφρόνηση προς τον Πούλο έδειχναν οι ελληνικές κατοχικές αρχές (πχ ο Χρυσοχόου, η αστυνομία της Θεσσαλονίκης κλπ) αλλά και οι Άγγλοι. Ένας μικρός αριθμός ενόπλων του Πούλου παρέμεινε εντός της Θεσσαλονίκης, όπου συνελάμβανε και βασάνιζε «κομμουνιστάς», οι οποίοι στη συνέχεια οδηγούνταν στο στρατόπεδο «Παύλος Μελάς».

Ο Πούλος και οι άντρες τους ακολούθησαν συντεταγμένοι τους αποχωρούντες Γερμανούς και πολέμησαν για λογαριασμό του Τρίτου Ράιχ σε βορειότερα κλίματα. Επέστρεψε στην Ελλάδα για να δικαστεί ως δωσίλογος και μετά τη δίκη του εκτελέστηκε.

2. Γεώργιος Σπυρίδης
Πόντιος πρόσφυγας. Ήταν εγκατεστημένος στη Δράμα, όπου δραστηριοποιήθηκε ως Γερμανόφιλος πριν τον πόλεμο, ως αρχηγός κόμματος. Ο «αρχηγός» ήταν πολιτικά εντελώς ασήμαντος, κατάφερε όμως να αναγνωριστεί στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές της κατοχικής περιόδου ως αρχηγός του δεύτερου φιλοναζιστικού κόμματος (το πρώτο ήταν του Πούλου). Η καριέρα του τελείωσε σύντομα και άδοξα, καθώς βρέθηκε στο Γεντί Κουλέ, καταδικασμένος για καταχρήσεις. Φεύγοντας οι Γερμανοί τον ελευθέρωσαν και τον πήραν μαζί τους, αλλά αργότερα ξαναβρέθηκε, άθελά του, στην Ελλάδα για να δικαστεί ως δωσίλογος.

3. Γρηγόριος Παζιώνης
Δραμινός κι αυτός, ήταν υπαρχηγός του Σπυρίδη και τον διαδέχτηκε στην ηγεσία του «κόμματος» μετά τη φυλάκισή του. Μισούσε θανάσιμα τη Βουλγαρία (ο πατέρας του είχε πεθάνει αιχμάλωτος των Βουλγάρων, σε καταναγκαστικά έργα και ο ίδιος υπήρξε όμηρος, σε σκληρές συνθήκες) και είχε προσανατολιστεί μετά τη Μικρασιατική καταστροφή προς τη Γερμανία. Το 1929 εκλέχτηκες δήμαρχος Δράμας και αργότερα διορίστηκε νομάρχης Χαλκιδικής και Έβρου. Με την κατοχή ήρθε στη Θεσσαλονίκη, διορισμένος σε ανώτερη υπαλληλική θέση και δραστηριοποιήθηκε πολιτικά. Σε αντίθεση με τον Σπυρίδη ήταν πολιτικά συγκροτημένος, αλλά κι αυτός επιδόθηκε στην κλοπή και στους εκβιασμούς των πολιτών, εκμεταλλευόμενος τη θέση του. Ταυτόχρονα, καλλιεργούσε το «κόμμα» του και τις σχέσεις του με τους Γερμανούς, στους οποίους πρότεινε τη δημιουργία εθνικοσοσιαλιστικής κυβέρνησης στην Ελλάδα. Το καλοκαίρι του ’44 μπήκε κι αυτός στο Γεντί Κουλέ και λίγο αργότερα ακολούθησε τους αποχωρούντες Γερμανούς. Δικάστηκε ως δωσίλογος, αλλά δεν μπόρεσα να εντοπίσω την ποινή που του επιβλήθηκε.

4. Διονύσιος Αγάθος.
Κερκυραίος. Αντίθετα με τους Σπυρίδη και Ποζιώνη, αυτός ήταν εκτός από Γερμανόφιλος και Βουλγαρόφιλος (σερσέ λα φαμ, η γυναίκα του ήταν Βουλγάρα). Συνταγματάρχης του Μηχανικού, πολέμησε στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, καταδικάστηκε από στρατοδικείο σε θάνατο και γλίτωσε την εκτέλεση λόγω της κατάρρευσης του μετώπου. Ήταν πολλά χρόνια πριν τον πόλεμο πράκτορας των Γερμανών, με τους οποίους συνεργάστηκε αμέσως στη Θεσσαλονίκη, σε Γραφείο Πληροφοριών (αντικατασκοπίας). Το μπουμπούκι αυτό κατέδιδε Έλληνες, τους οποίους οι Γερμανοί φυλάκιζαν. Στη συνέχεια έπαιρνε από τους οικείους τους λίρες, για να τους απελευθερώσει. Υπήρξε ο στενότερος συνεργάτης του σημαντικότερου (πλην, αφανούς) δωσίλογου της Θεσσαλονίκης, του Λάσκαρη Παπαναούμ, περί του οποίου στη συνέχεια. Όταν φυλακίστηκε και ο Παζιώνης, ο Αγάθος ανέλαβε αρχηγός, τρίτος κατά σειρά, του φιλοναζιστικού «κόμματος». Δικάστηκε ως δωσίλογος, αλλά δεν μπόρεσα να εντοπίσω την ποινή που του επιβλήθηκε.

5. Βασίλειος Έξαρχος
Kαθηγητής Θεολογικής του ΑΠΘ. Αθηναίος, με καταγωγή από το Καλέντζι Ιωαννίνων. Συνεργάστηκε με τους Γερμανούς ως μεταφραστής, αλλά και ως προπαγανδιστής. Ανέλαβε αρχηγός κέντρου Θεσσαλονίκης του φιλοναζιστικού «κόμματος» ΕΕΕ. Ήταν ο σοβαρότερος ίσως Έλληνας ιδεολόγος εθνικοσοσιαλιστής. Τον Αύγουστο του ’44, μετά από πέντε μήνες «πολιτικής» δράσης ως αρχηγός του κέντρου πόλεως, κατέφυγε στην Αθήνα. Προφανώς είναι αυτός που ενέπνευσε την καρικατούρα του δωσίλογου καθηγητή της Φιλοσοφικής του ΑΠΘ στο μυθιστόρημα «απόψε δεν θα έχουμε φίλους» ( 1)

6. Νικόλαος Ζωγράφος
Από τη Βέροια, δικηγόρος, εθνικοσοσιαλιστής. Τον αναφέρω γιατί έπαιξε σημαντικό πολιτικό ρόλο στους «πολιτικούς» κύκλους των δωσίλογων και γιατί από το καλοκαίρι του ’43 βρέθηκε επικεφαλής ενός γραφείου πληροφοριών υπό την αιγίδα των ΕΕΕ Αθηνών. Κυρίως όμως διότι το Σύνδεσμό του στελέχωσαν άνθρωποι της αστικής και μεγαλοαστικής τάξης της Θεσσαλονίκης, μεταξύ αυτών βιομήχανοι, πολιτευτές, δικηγόροι, γιατροί, έμποροι, δημοσιογράφοι, στρατιωτικοί, ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι, επιχειρηματίες, αρχιτέκτονες, μηχανικοί (Δορδανάς, σελ. 141). Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να τη δούμε αυτή τη λίστα τηςμεγαλοαστικής και αστικής Θεσσαλονίκης…

7. Αντώνιος Βήχος
Μεταλλειολόγος, από την Κερατέα Αττικής. Μόλις ο Πούλος αποχώρησε από τη Θεσσαλονίκη, τον αντικατάστησε σχηματίζοντας ένοπλη ομάδα από 500-700 άτομα, σύμφωνα με τον Χρυσοχόου. 200 έμεναν εντός της Θεσσαλονίκης και οι υπόλοιποι 500 ήταν εγκατεστημένοι στα χωριά δυτικά, περί τον Αξιό. Ο μεγάλος αριθμός των ανδρών του Βήχου αμφισβητείται από άλλες πηγές, οι οποίες τονίζουν ότι ο Βήχος «είχε» μονάχα περί τους 50 και οι υπόλοιποι ανήκαν σε άλλους οπλαρχηγούς, δηλαδή στους τρεις Παπαδόπουλους (της Κοζάνης, του Κιλκίς και του Κούκου). Σύντομα έπεσε διχόνοια στην ομάδα Βήχου, η οποία άρχισε να φυλλορροεί, ειδικά από τους αξιωματικούς που είχαν αρχικά προσχωρήσει. Στο μεταξύ, μέσα στη Θεσσαλονίκη οι ένοπλοι του Βήχου επιδόθηκαν σε πλιατσικολογία («αναγκαστικές εισφορές») αλλά και συλλήψεις και εκτελέσεις, συνήθως μετά από φριχτά βασανιστήρια, τα οποία γινόντουσαν στο άντρο της δωσιλογικής συμμορίας, Πολωνίας 20 (Αλεξάνδρου Σβώλου, σήμερα). Την ίδια συμπεριφορά έδειχναν και οι «Βηχικοί» στην επαρχία, ενώ η οργάνωση είχε τις χειρότερες δυνατές σχέσεις με την αστυνομία της πόλης. Ο Βήχος, ο οποίος είχε πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ, συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς, οι οποίοι κρέμασαν το πρωτοπαλίκαρό του Αϊβαλιώτη στον Άγιο Αθανάσιο. Ο Βήχος μεταφέρθηκε στη Γερμανία και επέστρεψε στην Ελλάδα για να δικαστεί, ως δωσίλογος. Στην ηγεσία τον διαδέχτηκε, για τον ελάχιστο χρόνο που απέμενε, ο έφεδρος Ταγματάρχης Πέτρος Ιωαννίδης, από την Καβάλα, ο οποίος στα 1961 οδηγήθηκε στη φυλακή καταδικασμένος σε ισόβια κάθειρξη, ως δωσίλογος. Οι άντρες του Βήχου, μετά το απαραίτητο κοσκίνισμα, εντάχτηκαν στις ομάδες των τριών Παπαδόπουλων. Ο ΕΕΣ (Εθνικός Ελληνικός Στρατος) με επικεφαλής τον τουρκόφωνο πόντιο Κυριάκο Παπαδόπουλο, ήταν από το καλοκαίρι του ’44 ως το τέλος η κύρια ελληνική ένοπλη δύναμη που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς, μέσα και έξω από τη Θεσσαλονίκη.

Ο Βήχος πέθανε στις 30 Οκτωβρίου 1948 στην Αθήνα από παθολογικά αίτια. Επάνω στη ληξιαρχική πράξη θανάτου του κάποιος έγραψε με κόκκινη μελάνη τη φράση «λειτουργία της Θείας Δίκης ως προς τον Βήχον». (2)

8. Κυριάκος Παπαδόπουλος (Κισά Μπατζάκ)
Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Γιατί αν όλοι οι προηγούμενοι υπηρέτησαν τους Γερμανούς με τη θέλησή τους, σε ένα συνδυασμό απατεωνίστικου καιροσκοπισμού και ιδεολογίας, ο Κισά Μπατζάκ (Κοντοπόδαρος) τους προσέγγισε κάτω από την αδήριτη ανάγκη της σύγκρουσής του με τον ΕΛΑΣ. Είναι αστείο ακόμα και να ειπωθεί ότι ο τουρκόφωνος αυτός επαγγελματίας πολεμιστής (ήταν οπλαρχηγός στον Πόντο) είχε την παραμικρή ροπή προς τον εθνικοσοσιαλισμό, τον οποίο πιθανότατα δεν καταλάβαινε. Είναι γεγονός όμως ότι ενόψει του μείζονος (κατ’ αυτόν) καθήκοντος, δηλαδή της αντιπαράθεσης με τον ΕΛΑΣ, συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και μάλιστα λίαν επωφελώς γι’ αυτούς, καθώς δεν ήταν στρατηλάτης της φακής, όπως ο Πούλος ή ο Βήχος, αλλά πραγματικός, σκληροτράχηλος πολεμιστής. Επέκτεινε έτσι την προσωπική του τραγωδία σε χιλιάδες τουρκόφωνους (κυρίως) πόντιους που τον ακολούθησαν και σφαγιάστηκαν στο Κιλκίς, ακολουθώντας πιστά τις επιλογές των αρχηγών τους και κυρίως τις δικές του.

Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στον Δυτικό Πόντο, όπου και σχημάτισε την πρώτη αντάρτικη ομάδα. Υπήρξε επικεφαλής του ποντιακού αντάρτικου ως το τέλος. Στα 1924 εγκαταστάθηκε στον Κούκο της Πιερίας. Στην αρχή της κατοχής πήγε στην Ήπειρο για να αγοράσει όπλα που είχε εγκαταλείψει ο ελληνικός στρατός. Λέγεται ότι έφερε περί τα 1500 όπλα στην Πιερία, αριθμός που φαντάζει υπερβολικός. Δείχνει ωστόσο την απόφαση των τουρκόφωνων ποντίων να υπερασπιστούν μόνοι τους, με το όπλο στο χέρι, τα χωριά τους και τις οικογένειές τους.

Ο ΕΛΑΣ, όπως και η ΠΑΟ, προσπάθησε να εντάξει τον Παπαδόπουλο στις γραμμές του, γεγονός που θα σήμαινε ταυτόχρονη ένταξη και όλου του τουρκόφωνου ποντιακού στοιχείου της περιοχής. Η προσπάθεια όμως έγινε άτσαλα, με τον συνήθη τρόπο του ΕΛΑΣ, χωρίς να δίνεται κανένα περιθώριο αυτονομίας στις κινήσεις και τη διοίκηση. Από την πλευρά του οπλαρχηγού υπήρχε ήδη έντονη εχθρότητα προς τους Ρώσους κομμουνιστές, οι οποίοι είχαν βοηθήσει τον Κεμάλ, εις βάρος του δικού του αγώνα. Για τους λόγους αυτούς, ο αρραβώνας με τον ΕΛΑΣ δεν έγινε ποτέ. Και σα να μην έφτανε αυτό, στο τέλος μιας συνάντησης στελεχών του ΕΛΑΣ με τον Κισά Μπατζάκ, έγινε μια αποτυχημένη απόπειρα εναντίον του. Ακολούθησαν εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ ΕΛΑΣ και ΠΑΟ, από την άνοιξη ως το φθινόπωρο του 1943, με επικράτηση του ΕΛΑΣ και αποχώρηση των άλλων αντιεαμικών από την περιοχή. Ωστόσο, ο Κισά Μπατζάκ παρέμεινε επιτόπου, ως επικεφαλής όσων ένοπλων αντι-εαμικών είχαν απομείνει.

Τότε μπήκαν στο παιγνίδι οι Γερμανοί. Ο Κισα Μπατζάκ τους ζήτησε να μην έρθουν στον Κούκο, ο οποίος ήταν γεμάτος όπλα, για να μπορέσει να συνεχίσει την άμυνά του έναντι του ΕΛΑΣ. Οι Γερμανοί συμφώνησαν ευχαρίστως, χωρίς όμως να δώσουν πρόσθετο οπλισμό, όπως ζητούσε ο πόντιος οπλαρχηγός. Κάτι που έκαναν αργότερα, όταν ο Κούκος κατόρθωσε να αποκρούσει τις πρώτες επιθέσεις του ΕΛΑΣ, στο τέλος του 1943. Αποχωρώντας οι Ελασίτες πήραν μαζί τους περίπου 150 ομήρους, μεταξύ των οποίων η γυναίκα και η κόρη του Κισά Μπατζάκ. Η μάχη κράτησε από τις 17 έως τις 24 Νοεμβρίου 1943, οπότε επενέβησαν οι Γερμανοί υπέρ των αμυνομένων. Ένα μήνα αργότερα οι Γερμανοί απελευθέρωσαν τους ομήρους που είχε πάρει ο ΕΛΑΣ, εκτός από 8 που εκτελέστηκαν. Μεταξύ των 8 ήταν η γυναίκα και η κόρη του πόντιου αρχηγού.

Μετά από όλα αυτά ο Κισά Μπατζάκ βρέθηκε πολύ ενισχυμένος. Μπόρεσε να επεκτείνει την «άμυνα» εναντίον του ΕΛΑΣ σε πολλά χωριά της περιοχής, στα οποία δημιουργήθηκαν αντικομμουνιστικές επιτροπές, οι οποίες εξοπλίστηκαν και σχημάτισαν μεταξύ τους δίκτυο. Το άμεσο όφελος για τους Γερμανούς ήταν προφανές: ο ΕΛΑΣ δεν μπορούσε πλέον να απειλεί την Κατερίνη και τη σιδηροδρομική γραμμή, ενώ και οι γραμμές ανεφοδιασμού του έγιναν επισφαλείς. Σε μια από τις τοπικές συγκρούσεις με τον ΕΛΑΣ σκοτώθηκε και ο γιος του Κισά Μπατζάκ, γεγονός που αντί να κάμψει σκλήρυνε ακόμα περισσότερο το φρόνημα του οπλαρχηγού.

Το καλοκαίρι του ’44 ο Κισά Μπατζάκ, αδιαμφισβήτητος πλέον αρχηγός των αντιεαμικών δυνάμεων που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, μετέφερε την έδρα του στη Θεσσαλονίκη και από εκεί διηύθυνε τον πόλεμο κατά του ΕΛΑΣ σε ολόκληρη την Κεντρική και Δυτική Μακεδονία. Παράλληλα, βρέθηκε χρόνος για μια επίσκεψη στη Βιένη (!) και, φυσικά, για συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Χίτλερ, μετά την απόπειρα δολοφονίας του. Αλλά, οι Γερμανοί αποχωρούσαν. Έτσι, το τέλος του καλοκαιριού βρήκε τον Κισα Μπατζάκ να διαπραγματεύεται την ένταξή του στον ΕΔΕΣ, προκειμένου να σώσει την κατάσταση: ο ΕΛΑΣ περίμενε έτοιμος να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς και η κυβέρνηση του Καΐρου είχε καταδικάσει απερίφραστα τους συνεργάτες των Γερμανών.

Οι διαπραγματεύσεις με τον ΕΔΕΣ παραλίγο να πετύχουν, αλλά απέτυχαν – και ο βασικός λόγος ήταν η συμμετοχή του ΕΑΜ στην κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία, ως μείζων πολιτικός στόχος, επέβαλε στους Άγγλους την (καιροσκοπική και ανειλικρινή) καταδίκη των “Ταγμάτων”. Ο επίλογος γράφτηκε στο Κιλκίς (3), όπου μετά τη μάχη, προσπαθώντας να οδηγήσει εκτός μια μεγάλη ομάδα ανδρών του, ο Κισά Μπατζάκ τραυματίστηκε και αυτοκτόνησε.

Δε μπορεί κανείς να μη σκεφτεί ότι αν οι διαπραγματεύσεις με τον ΕΛΑΣ, για την ένταξη του Κυριάκου Παπαδόπουλου, άρα και των χιλιάδων ένοπλων τουρκόφωνων ποντίων, είχαν ευτυχή κατάληξη, η ιστορία της Αντίστασης και του Εμφυλίου πιθανόν να ήταν εντελώς διαφορετική, στην Κεντρική Μακεδονία. Σήμερα το όνομά του βρίσκεται επικεφαλής της λίστας με τους «φονευθέντες» στο ηρώο του Κούκου (4)

9. Αντώνιος Δάγκουλας
Ο Δάγκουλας ήταν πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία, βενιζελικός. Ήταν, προπολεμικά, αυτοκινητιστής στα Γρεβενά. Ξεκίνησε εντασσόμενος στον ΕΛΑΣ, αλλά αποχώρησε. Χαρακτηρίστηκε έτσι «αντιδραστικός» και επιχειρήθηκε η εξόντωσή του, χωρίς επιτυχία. Οι Γερμανοί τον έφεραν στη Θεσσαλονίκη, τον Μάρτιο του ’44, όπου τέθηκε επικεφαλής της πλέον κακόφημης ομάδας, των «Δαγκουλαίων». Η ομάδα τους, γύρω στα 100 άτομα, είχε άμεση σχέση με τις Γερμανικές αρχές, από τις οποίες εξοπλίστηκε και «εκπαιδεύτηκε» για 15 μέρες, στο γήπεδο της ΧΑΝΘ. Είχαν δήθεν αστυνομικά καθήκοντα, αλλά στην πραγματικότητα ήταν εκτελεστικό απόσπασμα. Δε δίσταζαν δε να ξυλοφορτώνουν ακόμα και αστυνομικά όργανα. Βασικός τους στόχος, βέβαια, ήταν το ΕΑΜ. Οι Δαγκουλαίοι έκαναν μαζικές δολοφονίες το καλοκαίρι του ‘44 και μέχρι την αποχώρηση των Γερμανών, είτε στην κοίτη του Γαλλικού ποταμού, είτε αλλού. Η ομάδα αυτή έκανε και μπλόκα: Νέα Ευκαρπία, 31 Ιουλίου – 14 εκτελέσεις. Καλαμαριά, 13 Αυγούστου – 11 εκτελέσεις. Κάτω Τούμπα, 24 Σεπτεμβρίου – 7 εκτελέσεις. Επιδρομή 4ης Οκτωβρίου – 5 εκτελέσεις. Εννοείται ότι οι εγκληματίες αυτοί δεν παραμελούσαν καθόλου το πλιάτσικο, εις βάρος των θυμάτων τους, αλλά και του υπόλοιπου πληθυσμού. Ας μη θεωρηθεί όμως ότι οι 100 Δαγκουλαίοι ήταν μόνοι ή ξεκάρφωτοι: είχαν πολιτικές επαφές με τον εσμό των φιλοναζιστών της Θεσσαλονίκης, αλλά και με πολύ «καλό κόσμο», σύμφωνα τουλάχιστον με τις καταθέσεις που δόθηκαν στο δικαστικό τμήμα του ΕΛΑΣ, μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Ότι υπήρχε σχέση συνευθύνης με κόσμο πέρα από την ομάδα είναι προφανές. Αλλιώς, δεν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει ένα τέτοιο λουλούδι.

Όσο για το Δάγκουλα, πέθανε νοσηλευόμενος (τραυματίας) και το πτώμα του διαπομπεύτηκε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.

10. Τα μικρά πιράνχας του δωσιλογισμού
Τα ονόματα Κυλινδρέας (από τη Σμύρνη), Γραμματικόπουλος (πρόσφυγας από την Τραπεζούντα) Σούμπερτ (Γερμανός υπαξιωματικός), Βασιλείου (από το Ηράκλειο Κρήτης) δεν μας λένε πολλά. Όλοι αυτοί όμως έδρασαν επικεφαλής μικρών ή μεγαλύτερων ομάδων, στο πλευρό των Γερμανών και ο πληθυσμός της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας υπέφερε πολύ από αυτούς. Οι περισσότεροι είχαν κακό τέλος. Ανάμεσά τους βρισκόταν και ο Ξενοφών Γιοσμάς, ο οποίος έγινε πασίγνωστος αργότερα, με την εμπλοκή του στη δολοφονία του Λαμπράκη. Ακολούθησε κι αυτός τους Γερμανούς, έγινε και «υπουργός» της «κυβέρνησης» Τσιρονίκου στη Βιέννη, καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο, φυλακίστηκε και πήρε χάρη (μετατροπή της ποινής σε ισόβια) από τον Βασιλέα Γεώργιο Β’, στα 1950. Τη επόμενη χρονιά αποφυλακίστηκε, έχοντας μείνει συνολικά τρία (ή πέντε) χρόνια στη φυλακή. Πέθανε από εγκεφαλικό, στα 1975.

11. Λάσκαρης Παπαναούμ
Αφανής, πλην όμως ο σημαντικότερος δωσίλογος από όσους έδρασαν στη Θεσσαλονίκη. Καταγόταν από το Μοναστήρι, γιος δασκάλου, έμπορος ο ίδιος, έζησε προπολεμικά στη Γερμανία και πήρε γυναίκα Γερμανίδα (όπως και στην περίπτωση του Διονύσιου Αγάθου, σερσέ λα φαμ…). Από το 1938 είχε διοριστεί στο Γραφείο Αλλοδαπών της Αστυνομίας και ήταν πληροφοριοδότης των Γερμανών. Λέγεται ότι τη μέρα εισόδου των γερμανικών στρατευμάτων ο Παπαναούμ ανέβηκε σε ένα τανκ και γύρισε όλη την πόλη, πανηγυρίζοντας για το «ευτυχές» γεγονός.

Εξαρχής εργάστηκε ως αξιωματικός στη Γερμανική αντικατασκοπεία, δημιουργώντας ένα δίκτυο πρακτόρων σε όλη τη Μακεδονία. Καταδίωξε τους Άγγλους στρατιώτες που είχαν απομείνει σε ελληνικό έδαφος, αλλά και τους «αγγλόφιλους». Φυσικά, η δράση του ως επικεφαλής της αντικατασκοπίας ήταν έντονη μέσα στην πόλη της Θεσσαλονίκης: το δίκτυο των πρακτόρων του εντόπιζε και συλλάμβανε τους υπόπτους, οι οποίοι στη συνέχεια παραδίνονταν στους Γερμανούς.

Ο Παπαναούμ χρησιμοποίησε τη θέση του και την ισχύ του για να πλουτίσει, καθώς παράλληλα ασκούσε και το ευγενές επάγγελμα του μεγαλο-μαυραγορίτη. Αλλά το πεδίο στο οποίο διακρίθηκε ήταν άλλο: υπήρξε ο πρώτος (και ίσως ο μόνος) Έλληνας που έθεσε δημόσια, με αρθρογραφία, το «Εβραϊκό ζήτημα» – και μάλιστα κατηγορούσε τις Γερμανικές αρχές κατοχής για την ανοχή τους απέναντι στους Εβραίους της πόλης! Οι Γερμανοί αξιωματούχοι πικαρίστηκαν, αλλά το κατάπιαν. Άλλωστε, πολλοί από αυτούς έπαιρναν γενναίες μίζες από τα κέρδη του Παπαναούμ στη μαύρη αγορά.

Βέβαια, οι Γερμανοί δεν περίμεναν τον Παπαναούμ να τους καθοδηγήσει στο θέμα των Εβραίων – στις αρχές του 1943 άρχισαν τα πρώτα περιοριστικά και καταπιεστικά μέτρα, τα οποία ολοκληρώθηκαν με τη μεταφορά ολόκληρης της Εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης στα στρατόπεδα του θανάτου. Και τότε ήρθε η ώρα για τον σκοτεινό Παπαναούμ να πλουτίσει πραγματικά: έπεσε σαν το κοράκι πάνω στις εγκαταλειμμένες περιουσίες των Εβραίων και ιδιοποιήθηκε τις σημαντικότερες εβραϊκές επιχειρήσεις, από τις οποίες αποκόμισε εκατοντάδες χιλιάδες λίρες (μόνο από τη λεηλασία του καταστήματος υαλικών Μπενρουμπή, η λεία υπολογίστηκε σε περισσότερες από 150.000 λίρες). Το ίδιο συνέβη με όλα τα σημαντικά στελέχη του δωσιλογικού εσμού της Θεσσαλονίκης, τα οποία μοιράστηκαν μεταξύ τους τις επιχειρήσεις και τα σημαντικότερα καταστήματα, ενώ τα «μικρά πιράνχας» μοιράστηκαν τα ευτελέστερα μερίδια, από τις 2000 περίπου εβραϊκές επιχειρήσεις και καταστήματα.

Η εκμετάλλευση των καταδιωκόμενων Εβραίων πήρε και μιαν άλλη μορφή: οι πράκτορες του Παπαναούμ τους έπιαναν, αυτοί έδιναν μεγάλα ποσά για να εξαγοράσουν την ελευθερία τους και στη συνέχεια παραδίνονταν στους Γερμανούς. Κοντά στον Λάσκαρη, έγινε πάμπλουτος από τη λεηλασία των εβραϊκών περιουσιών και ο αδερφός του Ηφαιστίωνας Παπαναούμ. Αυτός έμεινε στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση των Γερμανών και μάλλον δεν τον ενόχλησε κανείς.

Ο Παπαναούμ αποχώρησε και αυτός μαζί με τους Γερμανούς, μεταφέροντας μαζί του μεγάλο μέρος της λείας που είχε αποσπάσει από Έλληνες και Εβραίους και όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε ποτέ, αλλά έζησε το υπόλοιπο της ζωής του στη Γερμανία, η οποία υπήρξε εξαιρετικά στοργική μαζί του, καθώς του πρόσφερε και την Γερμανική υπηκοότητα! Ίσως εξαιτίας της σωστής χρήσης των εβραϊκών λιρών, ίσως λόγω της Γερμανίδας συζύγου του, ίσως γιατί οι Γερμανοί είδαν στο πρόσωπό του έναν «δικό τους» και τον προστάτεψαν. Ίσως για όλους αυτούς τους λόγους μαζί.

Επίλογος
Είδαμε τα σημαντικότερα πρόσωπα του δωσιλογισμού που έδρασαν στη Θεσσαλονίκη. Με την εξαίρεση του Κισά Μπατζάκ (Κυριάκου Παπαδόπουλου) ο οποίος συνιστά ειδική περίπτωση, όλοι οι υπόλοιποι συνδύαζαν χαρακτηριστικά υποκόσμου (ήταν δηλαδή κακοποιοί του κοινού ποινικού δικαίου, ληστές, κλεπταποδόχοι, εκβιαστές κλπ – ακόμα και οι αρχηγοί «κομμάτων», ακόμα και ο «ιδεολόγος» Παπαναούμ), με έναν ακραίο αντικομμουνισμό. Οι μισοί περίπου ήταν πρόσφυγες, οι υπόλοιποι από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Κανένας δεν ήταν από καταγωγή Θεσσαλονικιός!

Μαζί με τους άντρες τους ήταν συνολικά λίγες εκατοντάδες (δεν συμπεριλαμβάνω τους ένοπλους του Παπαδόπουλου, ο οποίος άλλωστε έδρασε κυρίως εκτός Θεσσαλονίκης). Δεν ήταν πολλοί, αλλά δεν ήταν και λίγοι.

Τα θύματά τους ήταν εκατοντάδες ή μάλλον χιλιάδες. Πιθανότατα τα περισσότερα από αυτά δεν είχαν σχέση με το ΕΑΜ ή άλλες αντιστασιακές οργανώσεις. Αλλά όταν αυτό το αποφάσιζαν οι άντρες του Βήχου ή του Δάγκουλα, δεν μπορούσε κανείς να περιμένει τίποτα διαφορετικό.

Η ελίτ της Θεσσαλονίκης συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και με τους δωσίλογους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Χειροπιαστή απόδειξη υπάρχει στη λίστα των συνεργατών του Νικόλαου Ζωγράφου. Αλλά το έκανε με… διακριτικότητα, φροντίζοντας να μην εκτεθεί κανένα από τα μέλη της ανεπανόρθωτα.

Και οι επίσημες ελληνικές κατοχικές αρχές, πολιτικές και αστυνομικές; Η δράση τους στο θέμα της Μακεδονίας (εναντίον των Βουλγάρων) η παρουσία τόσων κραυγαλέων περιπτώσεων δωσιλογισμού, όπως τις είδαμε, οι απευθείας επαφές τους με την κυβέρνηση του Καΐρου και το Συμμαχικό Στρατηγείο, αλλά και οι πολιτικές εξελίξεις της ταραγμένης εκείνης περιόδου, τους άφησαν στο απυρόβλητο. Το «δικαστικό» του ΕΛΑΣ είχε έτοιμη μια μεγάλη και πλήρη λίστα με ονόματα (Χρυσοχόου, Σιμωνίδης, ηγεσία αστυνομίας Θεσσαλονίκης, στελέχη του κατοχικού κρατικού μηχανισμού κλπ), με δεδομένο ότι όλοι αυτοί συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς σε ένα τουλάχιστον ειδικό θέμα: κατά του ΕΑΜ. Η λίστα αυτή έμεινε ανενεργή.

Σε κάθε περίπτωση, τα ερωτήματα και οι απορίες, ειδικά για τη στάση της Θεσσαλονικιώτικης ελίτ, παραμένουν ακόμα αναπάντητα. Ελπίζω, όχι για πάντα.

Παραπομπές
1. Απόψε δεν έχουμε φίλους:http://panosz.wordpress.com/2010/07/23/suigeneris/
2. http://www.madata.gr/diafora/9023.html
3. Ο Ποντιακός Εμφύλιος: http://panosz.wordpress.com/2008/10/03/kilkis/
4. Κούκος μόνος: http://panosz.wordpress.com/2010/01/26/civil_war-41/

Πηγή: Maccunion

Σὰν σήμερα 7 Μαρτίου, ἐνσωματώθηκαν τὰ Δωδεκάνησα στὴν Ἑλλάδα.

Τὰ Δωδεκάνησα (γιὰ τὴν ἀκρίβεια εἶναι 14) ἦταν ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων δεμένα μὲ τὶς τύχες τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἐν τούτοις, μόλις τὸ 1947 ἐνσωματώθηκαν στὸ ἑλληνικὸ κράτος.

Ἐξαιτίας τῆς γεωγραφικῆς τους θέσης δέχθηκαν καταστρεπτικὲς ἐπιδρομὲς ἀπὸ τοὺς Πέρσες, τοὺς Σαρακηνούς, τοὺς Βενετούς, τοὺς Γενουάτες, τοὺς Σταυροφόρους καὶ τοὺς Τούρκους (Σελτζούκους καὶ Ὀθωμανούς). Ἀπὸ τὸ 1309 περιῆλθαν στὴν ἐξουσία τῶν Ἰωαννιτῶν Ἱπποτῶν καὶ ἔμειναν ὑπὸ τὴν κυριαρχία τους ἕως τὸ 1522, ὀπότε καταληφθηκαν ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς Τούρκους. Μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγώνα τοῦ 1821, τὰ Δωδεκάνησα ἐπαναστάτησαν, ἀλλὰ τὸ 1830 ἐπιστράφηκαν μαζὶ μὲ τὴ Σάμο στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία, μὲ ἀντάλλαγμα τὴν Εὔβοια, ἡ ὁποία ἐνσωματώθηκε στὸ ἐλεύθερο ἑλληνικὸ κράτος.

Ἡ κατάληψη τῶν Δωδεκανήσων ἀπὸ τοὺς Ἰταλοὺς τὸ 1912 ἀναπτέρωσε τὶς ἐλπίδες τῶν κατοίκων τους ὅτι σύντομα τὰ νησιὰ θὰ ἐνταχθοῦν στὸν ἐθνικὸ κορμό. Πράγματι, μὲ τὴ συνθήκη τῶν Σεβρῶν (10 Αὐγούστου 1920) τὰ Δωδεκάνησα παραχωροῦνταν στὴν Ἑλλάδα, μὲ ἐξαίρεση τὴ Ρόδο, ποὺ θὰ παρέμενε γιὰ ἕνα διάστημα ὑπὸ ἰταλικὴ διοίκηση. Ὅμως, ἡ ἀτυχὴς ἔκβαση τῆς μικρασιατικῆς ἐκστρατείας ἔδωσε τὴν εὐκαιρία στοὺς Ἰταλοὺς νὰ ὑπαναχωρήσουν καὶ μὲ τὴν ἄνοδο τοῦ Μουσολίνι προσπάθησαν νὰ τὰ ἐξιταλίσουν. Μετὰ τὴ συνθηκολόγηση τῶν Ἰταλῶν (1943), κύριοι τῶν Δωδεκανήσων ἔγιναν οἱ Γερμανοὶ καὶ μετὰ τὴν παράδοση τῆς Χιτλερικῆς Γερμανίας (Μάιος 1945), ἡ Μεγάλη Βρετανία.

Ἦταν ἡ χρυσὴ εὐκαιρία γιὰ τὴν ἐνσωμάτωση τῶν Δωδεκανήσων στὸ ἑλληνικὸ κράτος, τὴν ὁποία ἡ ἑλληνικὴ διπλωματία δὲν ἔπρεπε νὰ ἀφήσει νὰ πάει χαμένη. Ἦταν ἀπαίτηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ εἶχε χυθεῖ ἄφθονο ἑλληνικὸ αἷμα γιὰ τὴν ἐκδίωξη τῶν Γερμανῶν ἀπὸ τὰ Δωδεκάνησα. Τὸ θέμα θὰ λυνόταν ὁριστικὰ ἀπὸ τὴ Διάσκεψη Εἰρήνης τῶν νικητριῶν δυνάμεων τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ποὺ θὰ συνερχόταν στὸ Παρίσι.

Ἡ Ἑλλάδα διὰ τοῦ πρωθυπουργοῦ Κωνσταντίνου Τσαλδάρη διαμήνυσε ὅτι θὰ ἔθετε στὸ τραπέζι τῶν διαπραγματεύσεων ὡς ἐθνικὲς διεκδικήσεις τὴν πρόσκτηση τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ τῶν Δωδεκανήσων, τὴ διευθέτηση τῶν ἑλληνοβουλγαρικῶν συνόρων, ἐνῶ σκόπευε νὰ θέσει καὶ τὸ ζήτημα τῆς Κύπρου στὴ Μεγάλη Βρετανία. Ἀπὸ τὶς τέσσερις αὐτὲς ἐθνικὲς διεκδικήσεις, μόνο τὸ θέμα τῶν Δωδεκανήσων εὐοδώθηκε, χωρὶς δυσκολίες καὶ περιπλοκές.

Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Στάλιν καὶ ὁ Τσώρτσιλ, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, προσπάθησαν νὰ δελεάσουν τὴν Τουρκία, προσφέροντάς της ὁρισμένα παράκτια νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, προκειμένου νὰ τὴν πείσουν νὰ βγεῖ στὸν πόλεμο στὸ πλευρὸ τῶν Συμμάχων ἢ τουλάχιστον νὰ παραμείνει αὐστηρὰ οὐδέτερη. Ἐπιπροσθέτως, ὁ Στάλιν εἶχε συνδέσει τὸ θέμα τῶν Δωδεκανήσων μὲ τὴν Τριπολίτιδα (σημερινὴ Λιβύη), γιὰ τὴν ὁποία ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση εἶχε διατυπώσει τὸ αἴτημα νὰ τῆς ἀνατεθεῖ ἡ ἐντολή.

Ὅμως, σὲ μία ἀπρόσμενη στροφὴ τῆς πολιτικῆς της, ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση συγκατατέθηκε νὰ ἀποδοθοῦν τὰ Δωδεκάνησα στὴ Ἑλλάδα, στὴ συνεδρίαση τῶν Ὑπουργῶν Ἐξωτερικῶν ποὺ προετοίμαζε τὴ Διάσκεψη Εἰρήνης τῶν Παρισίων. Ἡ δήλωση ἔγινε στις 27 Ἰουνίου 1946 ἀπὸ τὸν Ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν Βιατσεσλὰβ Σκριάμπιν, γνωστότερο ὡς Μολότωφ, μὲ μοναδικὸ ὄρο τὴν ἀποστρατιωτικοποίηση τῶν νησιῶν. Ἔτσι, προτοῦ καν συνέλθει ἡ Διάσκεψη Εἰρήνης, τὸ θέμα τῶν Δωδεκανήσων εἶχε λάβει εὐνοϊκὴ τροπὴ γιὰ τὴν Ἑλλάδα.

Ἡ εἴδηση γιὰ τὴν ἀπόδοση τῶν Δωδεκανήσων στὴ Ἑλλάδα χαιρετίστηκε μὲ μεγάλο ἐνθουσιασμό, σὲ μία περίοδο ποὺ ἡ χώρα βρισκόταν στὴ δίνη τοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου. Ἡ Διάσκεψη τῆς Εἰρήνης συνῆλθε στὸ Παρίσι ἀπὸ τις 29 Ἰουλίου εως τις 11 Ὀκτωβρίου 1946, ὅπου τέθηκαν ἀπὸ ἑλληνικῆς πλευρᾶς καὶ τὰ θέματα τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ τῆς διευθέτησης τῶν ἑλληνοβουλγαρικῶν συνόρων, χωρὶς ἐπιτυχία, ἀφοῦ οἱ ΗΠΑ δὲν θέλησαν νὰ δυσαρεστήσουν τὴ σύμμαχό τους Σοβιετικὴ Ἕνωση καὶ τοὺς δορυφόρους τῆς Ἀλβανία καὶ Βουλγαρία. Ἡ προσπάθεια τῆς Τουρκίας νὰ διεκδικήσει τὸ Καστελόριζο καὶ τὴ Σύμη ἔπεσαν στὸ κενό.

Στις 10 Φεβρουαρίου 1947 ὑπογράφηκε στὸ Παρίσι ἡ Συνθήκη Εἰρήνης μὲ τὴν Ἰταλία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὰ Δωδεκάνησα ἀποδίδονταν στὴν Ἑλλάδα, ἐνῶ ἡ Ἰταλία ὑποχρεωνόταν σὲ ἀποζημίωση ὕψους 105 ἑκατομμυρίων δολαρίων πρὸς τὴ χώρα μας. Μὲ ἐπιμονὴ τῆς σοβιετικῆς πλευρᾶς, ὁριζόταν στὸ κείμενο ὅτι τὰ νησιὰ θὰ παρέμεναν ἀποστρατιωτικοποιημένα, πρόβλεψη ποὺ θὰ ἐπικαλεστεῖ ἡ Τουρκία κατὰ τρόπο καταχρηστικὸ μετὰ τὸ 1974. Ἀπὸ τὴν τουρκικὴ ἑρμηνεία τοῦ κειμένου τῆς ἑλληνοϊταλικῆς συνθήκης τοῦ 1947, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὶς ἰταλοτουρκικὲς συμφωνίες τοῦ 1932, θὰ προκύψει καὶ τὸ ζήτημα τῶν «γκρίζων ζωνῶν», ποὺ ἔθεσε ἡ Ἄγκυρα μετὰ την Κρίση τῶν Ἰμίων το 1996.

Ἡ τελετὴ παράδοσης τῶν Δωδεκανήσων στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὶς βρετανικὲς ἀρχὲς ἔγινε στις 31 Μαρτίου 1947 στὴ Ρόδο μέσα σὲ πανηγυρικὴ ἀτμόσφαιρα. Πρῶτος διοικητὴς τῶν Δωδεκανήσων ἀνέλαβε ὁ ἀντιναύαρχος Περικλῆς Ἰωαννίδης, μὲ πολιτικὸ σύμβουλο τὸν πανεπιστημιακὸ καὶ δικαστικό Μιχαηλ Στασινόπουλο, μετέπειτα πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Ἡ ἐπίσημη τελετὴ τῆς ἐνσωμάτωσης ἔγινε στις 7 Μαρτίου 1948 καὶ τὸ 1955 τὰ Δωδεκάνησα ἔγιναν νομὸς μὲ πρωτεύουσα τὴ Ρόδο.

Αρχική πηγή: Ορθοδοξία – Ελληνισμός
Πηγή δική μου: Maccunion

Η Unicef που υποστηρίζουμε…

Σχόλιο MacedonianAncestry: Άραγε πόσοι ξέρουν πως ο ιδρυτής της UNICEF είναι όχι μόνο Μασσώνος, αλλά και ολόκληρος πρίγκηπας (της Ουαλλίας αν θυμάμαι καλά); Άρα ότι εν ολίγοις δεν έχει ανάγκη τα δικά μας τα λεφτά και ότι απλά είμαστε κοροϊδα που πληρώνουμε;

Πηγή: Maccunion

Προκαλούν ξανά οι Σκοπιανοί: Ο Μέγας Αλέξανδρος στο βίντεο κλιπ τους για τη Eurovision

Συνεχίζουν την προπαγάνδα τους οι Σκοπιανοί με τον Μέγα Αλέξανδρο επιλέγοντας τώρα να περάσουν τα δικά τους μηνύματα μέσω του διαγωνισμού της Eurovision.

Το βράδυ της Τετάρτης ανακοινώθηκε το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει τους Σκοπιανούς στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό της Eurovision.

Επίσης τo βίντεο κλιπ με το οποίο οι Σκοπιανοί θα προσπαθήσουν να προωθήσουν την υποψηφιότητα του τραγουδιού τους στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Στο βίντεο κλιπ λοιπόν του Imperia που ερμηνεύουν οι Esma & Lozano, φαίνεται ξεκάθαρα το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το οποίο βρίσκεται σε κεντρική πλατεία των Σκοπίων.

Πηγή: Maccunion

Εκδήλωση του Διαπολιτιστικού Συλλόγου «Μακεδονία» Βιέννης με αφορμή τον εορτασμό 20 χρόνων από την ίδρυσή του

View this document on Scribd

Πηγή: Maccunion

Θεοδωράκης: Λάτσης και Βαρδινογιάννης δεν θέλουν την αξιοποίηση της ΑΟΖ [ηχητικό] .

Ο Μίκης Θεοδωράκης σχολιάζοντας το ζήτημα της ΑΟΖ είπε πως η Ελλάδα πρέπει να δράσει άμεσα. «Είμαστε μισό μέτρο από την πηγή και δεν πίνουμε νερό» τόνισε, ενώ παράλληλα είπε πως για την καθυστέρηση στην εκμετάλλευσή της ευθύνονται οι εφοπλιστές και οι ιδιοκτήτες διυλιστηρίων.

Με παρέμβασή του στον ΣΚΑΪ ο κ. Θεοδωράκης κατηγόρησε ως εξαρτημένους όσους λένε ότι δεν μπορεί να αξιοποιηθεί η ΑΟΖ, υποστηρίζοντας ότι στην αξιοποίησή της αντιδρούν εφοπλιστές, αλλά και οι ιδιοκτήτες των διυλιστηρίων κύριοι Λάτσης και Βαρδινογιάννης, γιατί η εκμετάλλευση της ΑΟΖ θα επιφέρει -όπως είπε- κατάργηση των δύο διυλιστηρίων.

Παράλληλα ο κ. Θεοδωράκης τόνισε ότι με την Τουρκία μπορεί να υπάρξει κάποια συμφωνία, σημείωσε όμως ότι με το μνημόνιο 1 και 2 παραχωρείται ο πλούτος της χώρας.

Πηγή: Maccunion