Opposition gathering against corruption of FYROMian government

Opposition gathering against corruption of FYROMian government

Opposition moves from a nearby park in central Skopje (FYROM) towards the offices of ‘Anti-corruption committee’, protesting against corruption, among other means with speech about expensive items purchased by VMRO-DPMNE politicians.

Source: Vladislav Perunović, correspondent from Skopje, FYROM for history-of-Macedonia

Γκρούεφσκι: «Ο Τσερβένκοφσκι έγινε πιο Έλληνας από τον Σαμαρά»

Σχόλια MacedonianAncestry:
– Αυτό πάει με την προϋπόθεση πως ο Σαμαράς ΕΙΝΑΙ έλληνας βέβαια…
– Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί κ. Γκρουέφσκι…
«Ο Μπράνκο Τσερβένκοφσκι έγινε πιο Έλληνας και από τον Σαμαρά», είπε ο πρωθυπουργός και αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος VMRO-DPMNE, Νίκολα Γκρούεφσκι, κατά την παρουσίαση του υποψήφιου Δημάρχου του Κέντρου των Σκοπίων, Βλαντίμιρ Τοντόροβιτς, σύμφωνα με το Κανάλ 5.«Αν συνεχίσει να μποϋκοτάρει το κοινοβούλιο και να συνεχίζει αυτή τη στάση του, θα καταστεί ο πιο δημοφιλής Έλληνας ο Μπράνκο. Εργάζεται για την Ελλάδα. Με τη στάση του Μπράνκο, δεν χρειάζεται να φέρει άλλα εμπόδια η Ελλάδα, είπε ο Γκρούεφσκι.

«Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να σταματήσει να βλέπει μόνο το όφελος στην καριέρα του, γιατί η στάση του βλάπτει τη δημοκρατία στη χώρα», είπε επικριτικά ο πρωθυπουργός των Σκοπίων για την άρνηση της Σοσιαλδημοκρατικής αντιπολίτευσης να συμμετάσχει στις εργασίες του κοινοβουλίου.

Πηγή: Γεώργιος Εχέδωρος

The Birth of a Clone State – Part 5 (of 5)

The Birth of a Clone State – Part 1
The Birth of a Clone State – Part 2
The Birth of a Clone State – Part 3
The Birth of a Clone State – Part 4
The Birth of a Clone State – Part 5

Part V
The term clone is derived from κλών (klon), the Greek word for twig or branch, referring to the process whereby a new plant can be created from a twig.“It was night when we entered Monastiri and night when we left… The inhabitants – the town is populated by Greeks – walk about furtively… and dwell below ground in their basements… The people here got wind instantly of the arrival of fellow Greeks…They kissed our hands, caressed our rifles, patted our helmets… and wept calmly beneath the moonlight. ‘Can it be true? Are you really Greeks? Greeks from Greece? Our brothers?’ They explained that during all their years of slavery they had been waiting for us, dreaming about us ‘…please, brethren, never let us fall into the hands of the Serbs again. They’ve oppressed us horribly, just because we are Greek… They lash us with whips if they hear the Greek language spoken among us. They don’t even allow us to celebrate mass in Greek.’”

Through brilliant imagery author Stratis Myrivilis, born Efstratios Stamatopoulos, in his book Life in the Tomb evokes the meaning and truth of his personal experiences as a soldier in the Greek army in World War I. Monastiri, at the time a predominantly Greek city located on the southern edge of the Pelagonia valley, was originally founded by Philip II as Heraclea Lyncestis. During the Byzantine period it became known as Monastiri. Following almost 500 years of Ottoman occupation, the Treaty of Bucharest of 1913 placed the city under Serb control, only to be occupied by Bulgaria and the Central Powers just two years later during World War I. Myrivilis accounts firsthand as the Greeks, fighting on the side of the Allies, heroically entered Monastiri in 1918 ending the city’s brief Bulgarian occupation. At the conclusion of the war, Monastiri again fell under Serb control as part of Vardarska province in the Kingdom of Yugoslavia. The Slavs call it Bitola, from the old Slavic word obitel, meaning monastery.

The savage assimilation process which the city’s inhabitants had so vehemently exposed to the Greek soldiers went unheeded by the powers that be. Again the Greeks of Monastiri were left to their fate as policies of intimidation, persecution and terror perpetuated by successive regimes continued… even up to this day.

According to the latest census there are roughly 75,000 inhabitants in Monastiri. Not one of them has been recorded as Greek. Ninety years earlier the city was bustling with a Greek population including Greek schools, churches, businesses and cultural centers. Today a visitor can still see the remnants of the Greek glory days of Monastiri. So, what happened to all those Greeks? Where are they?

THE VLACHS. Following the 1768 Greek rebellion at Moschopolis, Epirus (today Voskopoja, Albania) then the cradle of Vlach speaking Greeks, and the subsequent destruction of the city by Ottoman irregulars and Albanian tribes, Vlachs moved to other cities in the Balkans including the cities of Monastiri, Ochrid, Gevgeli, Doirani, etc. presently in FYROM. The Vlach dialect has Latin origins going back to the Roman occupation of Greece. Vlach speaking Greeks do not define themselves with the term ‘Vlach’ but rather with the term ‘Aromoun’ or ‘Aromanian.’ This term is equivalent and a paraphrase to the term ‘Romios’ which was used to describe all Greek men since the time of the Roman Empire when the Roman emperor Caracalla under the Constitutio Antoniniana of 212 A.D. extended the privileges of full Roman citizenship to all free men. Therefore the term ‘Aromoun’ or ‘Aromanian’ which Vlachs themselves use is a self-definition of their ethnic Greek identity. Another term used by the Slavs to describe the Vlachs is ‘Vlachogrekomans.’

THE SARAKATSANS. The Sarakatsans are a Greek tribe with ancient origins. They originated from the area of Agrafa, a region in the southern part of the Pindos mountain range in central Greece. To avoid Ottoman rule they turned to nomadic life, abandoning the area of their settlement and fleeing north to territories now known as Serbia, Bulgaria and Romania. In the 19th century a large portion of this tribe settled in southern Serbia. They had preserved their ethnic Greek identity by reason of their nomadic life and marriages within the tribe. As a sign of protest against the Ottoman occupation of Greece they were dressed in black, also indicative of their mourning for the fall of Constantinople. Therefore their contemporary name ‘Sarakatsans’ derives from the Turkish words ‘kara’ meaning black and ‘kacan’ meaning fugitive. The Sarakatsans in FYROM speak the local Slavonic dialect as well as Greek.

In the next segment I will continue revealing the Greek minority in FYROM, including references to written documentation proving human rights violations against Greeks.

Source: PanMacedonian

The Birth of a Clone State – Part 1
The Birth of a Clone State – Part 2
The Birth of a Clone State – Part 3
The Birth of a Clone State – Part 4
The Birth of a Clone State – Part 5

Note: the article ends here as far as now (15 Jan 2013)

The Birth of a Clone State – Part 4 (of 5)

The Birth of a Clone State – Part 1
The Birth of a Clone State – Part 2
The Birth of a Clone State – Part 3
The Birth of a Clone State – Part 4
The Birth of a Clone State – Part 5

Part IV
The term clone is derived from κλών (klon), the Greek word for twig or branch, referring to the process whereby a new plant can be created from a twig.Approximately fifteen miles southeast of Cleveland, Ohio is a city called Macedonia. Upon inquiry over fifteen years ago, a local historian explained to me how the city got its name. In the early 1800’s Native Americans living in the area had made requests for theology students from Western Reserve College in nearby Hudson to come over and preach to them about Christianity. The students, reminiscent of the biblical passage where “…a vision appeared to Paul in the night; There stood a man of Macedonia, and prayed him, saying, Come over into Macedonia, and help us” (Acts 16:9) began calling the area Macedonia. According to the Scriptures, inspired by his dream the Apostle Paul proceeded to Philippi, Thessaloniki, Veroia, Athens, Corinth, Ephesus, etc. In his message, including epistles to the Philippians, Thessalonians, Corinthians, et al. he addressed his audiences in Koine Greek.

Over fifteen centuries after Paul’s mission, Slavophones living in the Ottoman-occupied Macedonia region began changing the names of cities and villages in the area to Slavonic equivalents. They referred to Thessaloniki as Solun, Florina as Lerin, Edessa as Voden, Monastiri as Bitola, and so on. However there was no need to change the term ‘Macedonia’ to a Slavonic equivalent simply because Slavs did not identify with the name either ethnically, culturally or historically. There was no such thing as a Macedonian ethnic identity. But late in the 19th century a Macedonian ethnic identity was conceived by Slavs in anticipation of an Ottoman retreat from the region as part of separate Bulgarian and Serb assimilation processes of the local element. Sealed with the Treaty of Bucharest, Greece was able to liberate approximately 80 per cent of the Macedonian region from the Ottomans in 1912-13. Parts of the northern Macedonian region, specifically Pelagonia and Gevgeli, fell under Serb control.

Today’s self-proclaimed ethnic Macedonians claim that their ‘country’ was partitioned in the Treaty of Bucharest. But following the Treaty there is no documented revolution, rebellion, revolt or insurrection by the so-called ethnic Macedonians of that time or by anyone else for that matter. As this ethnic Macedonian identity was mostly a Serb invention, they obviously could not have revolted against themselves. Even Macedonists such as Krste Misirkov eventually conceded and acknowledged their Bulgarian roots. But as for the Serbs, Macedonism was still on the table. Novakovic’s ‘blueprint’ later inspired Tito to rename the province of Vardarska to the Yugoslav Republic of Macedonia. Thus the ‘Cloning’ had begun. The conception of an ethnic Macedonian identity was advocated by the now-defunct Socialist Federal Republic of Yugoslavia. Yet the same unjustified support continues to this day from the Washington establishment.

On October 27, Mr. Daniel Fried, the Department of State Asst. Secretary for European and Eurasian Affairs, remarked on the ‘Future for Macedonia’ to a group of journalists from FYROM, followed by a Q & A session. In his statements, Mr. Fried advocated an ethnic Macedonian identity developed upon FYROM’s accession into NATO and the European Union: “If Macedonia joins NATO and the European Union and develops its democracy and its economy and its institutions and is a success, your identity will develop from that success… All national identities in the world start off artificial.” That’s six big ’ifs’ for FYROM’s road to maturity devised on a fallacy.

NATO ACCESSION. In a Wall Street Journal Opinion on March 28, shortly before the NATO Summit in Bucharest, former U.S. Secretary of Defense Donald Rumsfeld, another FYROM advocate, claimed that FYROM “…meet(s) the necessary criteria for membership… have shown their commitment to human rights and regional stability by protecting the rights of ethnic minorities.” Perhaps Mr. Rumsfeld should re-evaluate his position by reading up on the U.S State Department’s latest Country Report on Human Rights Practices regarding FYROM: “According to the World Bank’s Worldwide Governance Indicators, government corruption was a serious problem… Societal discrimination against ethnic minorities persisted and inadequate protection of women’s rights remained a problem… Approximately half of ethnic minority students did not go on to high school due to lack of classes in minority languages at the secondary level… Trafficked women were forced to work in prostitution, often under the guise of dancers, hostesses, or waitresses in local clubs.”

EUROPEAN UNION. On November 5 Mr. Olli Rehn, EU Commissioner for Enlargement released the latest progress report on FYROM’s accession candidacy. Some excerpts: “…greater priority needs to be given to establishing a public administration which is transparent, professional and free of political interference. In this area the country is at an early stage… further strengthening of the judiciary is required as regards its independence, efficiency, human resources and budgetary framework… corruption remains a particularly serious problem… Little progress can be reported as regards promotion and enforcement of human rights.” And the list goes on. Out of nine accession conditions, none have been met. There will be no EU invitation this year. A veto will not be necessary.

Contrary to Mr. Fried’s theory, national identities do not emerge ex nihilo. The starting point of a new identity is a previous one. A nation-state is a state claiming to be a nation. With the exception of Serbia, the nation-states which succeeded the former Yugoslavia are based on the administrative divisions within it, not on pre-existing proto-nations. A different identity, in this case an ethnic Macedonian identity, can only replace existing ones. Fixated on an illusory ancient identity, the fundamental logic of this identity construction is basically negative and oppositional to the Bulgarian and Serb it replaced based on historically flawed interpretations of past events, all within the irredentist framework of Pan-Slavism. The conception of a ‘Macedonian Church’ by Tito, an atheist communist no less, was an attempt to advance this national identity and legitimize it. As was the conception of a ‘Macedonian language’ out of local Slavonic dialects.

The hegemony of this idealism structures FYROM’s pseudo nationalism on a state-manipulated collective identity. But it is this same state-fostered pseudo nationalism conflicting with the European Union’s political culture adversely affecting FYROM’s EU aspirations. Notwithstanding, this is the whole concept behind Tito’s ‘Macedonia.’ This is the ‘Cloning.’

In the next segment I will reveal the true Macedonians in FYROM, the Vlachs and the Sarakatsans, a.k.a. the Greek minority.

Source: PanMacedonian

The Birth of a Clone State – Part 1
The Birth of a Clone State – Part 2
The Birth of a Clone State – Part 3
The Birth of a Clone State – Part 4
The Birth of a Clone State – Part 5

The Birth of a Clone State – Part 3 (of 5)

The Birth of a Clone State – Part 1
The Birth of a Clone State – Part 2
The Birth of a Clone State – Part 3
The Birth of a Clone State – Part 4
The Birth of a Clone State – Part 5

Part III
The term clone is derived from κλών (klon), the Greek word for twig or branch, referring to the process whereby a new plant can be created from a twig.

On February 19, 1878, in the small Macedonian village of Litochoro on the lower slopes of Mt. Olympus overlooking the Aegean Sea, a group of brave Macedonian Greeks signed a Proclamation whereby “…the representatives of the various communities in Macedonia, overthrew the Sultan’s tyrannical authority, declared the union of Macedonia with mother Greece… Therefore, we were forced to seek our arms so that we may die as men as Greeks if we are not allowed to live like logical and free men.” The Declaration of the Greek-inspired Provisional Government of Macedonia by it’s President Evangelos Korovangos requested protection from the ‘Christian Super Powers’ through their respective consulates in Ottoman-occupied Thessaloniki ‘for the justification of their fight and the unification with mother Greece.’ Unfortunately, the British Consulate quickly disclosed these plans to the Ottomans, and within two weeks the rebellion was crushed. Those ‘Christian Super Powers,’ through the subsequent Treaties of San Stefano and Berlin later that year, further ignored these pleas for freedom from Ottoman tyranny and have either borne witness to or even incited the savagery which was to follow.Following the Treaty of Berlin, Pan-Slavists began a coordinated effort for Bulgaria to regain the region of Macedonia. Unwilling to simply overtake the region as that would seem too San Stefano-like and may again provoke the Great Powers, in 1893 ethnic Bulgarians formed the VMRO, or the Internal Macedonian Revolutionary Organization. The role of the VMRO, through a combination of predatory impulses of the Komitadji death squads on one hand and a Pan-Slavist educational mechanism using Russian agents disguised as clerics under the auspices of the Bulgarian Exarchate on the other, was to conduct a systematic inhumane ethno-catharsis through intimidation, terror and murder thereby eradicating from the Macedonian region the Greek element who were unwilling to succumb to Slavism. Using their motto “Macedonia for the Macedonians” this was a deceptive attempt to initially create an autonomous Macedonia which would later unite with Bulgaria.The Serbs, not to be out-done by the Bulgarians, knew that directly suppressing the Bulgarian idea was impossible to achieve. Politician Stojan Novakovic conceived an active ethnogenesis process as a transitional stage in assimilating the regional element formulated upon the principle of Macedonia as a separate nation with it’s own language and history. He thought this ‘blueprint’ could attract the people and their feelings and thus sever them from Bulgarianism. This same doctrine of an ideological homogeneity was later adopted and meticulously implemented by Tito.

Today’s ruling party in FYROM is the VMRO-DPMNE (Internal Macedonian Revolutionary Organization – Democratic Party for Macedonian National Unity), headed by Nikola Gruevski. Article 2 of the party’s Statute breaks down the acronym name. It states: “The first part of the name, VMRO, expresses the traditions of the Macedonian people from which the ideological and political struggle was subsequently integrated into the objectives and aims of the party.” This is inspired by the Pan-Slavist Bulgarian aspect of the Macedonism doctrine devised by the original founders of the VMRO.

Page one of the party’s current five-year program reads: “We particularly advocate the respect for the national and minority rights of Macedonians living in neighboring countries.” This relates to the Pan-Slavist Serb aspect of the irredentist ideology based on alleged homogeneity.

As the Russians, Bulgarians and Serbs were scheming their way to the Aegean Sea, Greece was fighting it’s own battles. The Greco-Turkish War of 1897 exposed Greece’s inability to liberate Macedonia at the time. With battle fronts in Crete, Macedonia, Epirus and the Aegean, Greece was understandably unable to militarily prevail in all simultaneously. The precipitous Ottoman demise was indeed additional incentive for Greeks in occupied territories to fight for their freedom. But the waters of the Aegean and the eastern Mediterranean were hostile to mother Greece and her oppressed sons. Great Britain’s desperate support for Ottoman sovereignty in order to keep Russian influence away from the Straits and Suez Canal was not only on display in the Congress of Berlin but also in the Mediterranean waters at Greece’s expense. In Martin Gilbert’s Churchill, 22-year old Brigade Major Winston Churchill writes to his mother questioning Lord Salisbury’s foreign policy strategy: “We are doing a very wicked thing in firing on the Cretan insurgents & in blockading Greece so that she cannot succor them… I look on this question from the point of view of right & wrong: Lord Salisbury from that of profit and loss.” (p. 68)

Today, in the center of Litochoro in the Pieria prefecture of Greece’s Macedonia province, a Heroes’ Memorial adorns the sloped landscape. The busts of Evangelos Korovangos and two other brave men honor those who died in 1878. They were the Crispus Attucks, Samuel Gray et al. of the true, Greek-inspired Macedonian Liberation Struggle. They were the first to fall for Macedonia. In recognition of these men who gave the ultimate sacrifice, I would like to cite Thucydides from The History of the Peloponnesian War as Pericles in his Funeral Oration so eloquently honors those who had first fallen in the war: “ανδρων γάρ επιφανων πασα γη τάφος” (2.43.3) meaning “for heroes have the whole earth for their tomb.” How fitting.

Source: PanMacedonian

The Birth of a Clone State – Part 1
The Birth of a Clone State – Part 2
The Birth of a Clone State – Part 3
The Birth of a Clone State – Part 4
The Birth of a Clone State – Part 5

The Birth of a Clone State – Part 2 (of 5)

The Birth of a Clone State – Part 1
The Birth of a Clone State – Part 2
The Birth of a Clone State – Part 3
The Birth of a Clone State – Part 4
The Birth of a Clone State – Part 5

 

Part II
The term clone is derived from κλών (klon), the Greek word for twig or branch, referring to the process whereby a new plant can be created from a twig.

According to Herodotus’ The Histories, during the 8th century B.C. the Argeads (Αργεάδαι) migrated north from the Greek city of Argos in Peloponnesus to the region we now know as Macedonia. In addition, Thucydides in the History of the Peloponnesian War concurs that Perdiccas-I was the first monarch of the Argead dynasty, better known as the ancient kingdom of Macedonia.The name Macedonia (Μακεδονία) is rooted in Homeric Greek. A related form of the word first appears in the Odyssey, VII 106: ‘οιά τε φύλλα μακεδνης αιγείροιο’ whereas ‘μακεδνης’ in the form of an adjective means very high or tall, in this context referring to the size in height of a poplar tree. The first Macedonians spoke a proto-Hellenic dialect similar to that of Homer. They eventually adopted the Attic Greek dialect as did the other Greek city-states and finally the Koine Greek dialect during the Hellenistic period.It is not the primary objective of this writer to argue whether the ancient Macedonians were a Greek tribe or not. Any serious historian will validate their Hellenic origin with scores of references as well as Greek inscriptions on countless ancient artifacts unearthed from all over the region. I would like to note, however, one important date in ancient history. In 168 B.C. the last Macedonian king, Perseus, surrendered to the Romans after his decisive defeat at the Battle of Pydna and thus Macedonia came under Roman rule.For over 2000 years thereafter, there has not been even one documented reference claiming an ethnic Macedonian identity. During 2046 years of recorded history, i.e. from 168 B.C. up until 1878 A.D., there is no evidence of the existence of a Macedonian ethnic consciousness. There is no evidence of the existence of a Macedonian language. There is no evidence of the existence of a Macedonian alphabet. There is no evidence of the existence of a Macedonian Church. These indisputable facts raise a crucial question to FYROM’s fabricators of history. But first, let’s go over two significant events which transpired in the Balkan peninsula, one in 1870 and the other in 1878.

In the 19th century the entire region of Macedonia was still under Ottoman occupation. Numerous demographic studies had been conducted in the vilayets of Monastir and Thessaloniki as late as the 19th century by both Ottoman authorities and European institutions, covering the entire Macedonian region and beyond. Not even one of these ethnic surveys references the existence of a Macedonian ethnicity.

Through the Firman (decree) of 1870, Sultan Abdulaziz allowed the Bulgarian Exarchate to separate from the ecclesiastical authority of the Ecumenical Patriarchate of Constantinople. From a Turkish point of view, the decree was designed to divide the Christian populations of the decaying Ottoman Empire and define ethnicity in the Balkans by church affiliation. From a much more well-conceived Bulgarian perspective, the new autocephalous status of the Church would encourage Bulgarian nationalism. But there was another method to the madness. Russian influence had also encouraged the Bulgarian schism. Count Nikolai Pavlovich Ignatiev, Russian ambassador to the Ottoman Sublime Porte, upon orders from Tsar Alexander II was promoting a Pan-Slavic movement in the Balkans. This irredentist plan was heavily concentrated in and around the Macedonian region encompassing all the Slav elements with protagonists the Bulgarians and to a lesser extent the Serbs.

The Russo-Turkish War of 1877-1878 ended with the Treaty of San Stefano signed on March 3, 1878. Russian forces had halted their advance at San Stefano (now Yesilkoy), a village on the Sea of Marmara seven miles west of Constantinople. The Pan-Slavist Ignatiev was a signatory of the Treaty. The Treaty of San Stefano forced Turkey to cede most of the region of Macedonia to Bulgaria and created a ‘Greater Bulgaria,’ a Bulgaria spanning from the Romanian border to the north all the way to the foothills of Mt. Olympus to the south, including the port city of Kavala to the east. This allowed Russia to have a Slav satellite in the Balkans where her influence could extend down to the Aegean Sea.

The European Great Powers, fearing this increased Russian influence in southeastern Europe and a possible threat to the trade congested Bosporus and Dardanelles Straits, objected to the terms of the Treaty. Four months following San Stefano, after long negotiations in Berlin mediated by Chancellor Otto von Bismarck of Germany and de facto mediator Prime Minister Benjamin Disraeli of Great Britain, the Treaty of Berlin revised the terms, giving the Macedonian region back to the Ottomans and allowing for a smaller Bulgaria. One significant side note here: Shortly before Berlin, a secret agreement to be disclosed later as the Cyprus Convention was reached between the British and Ottomans whereby control of Cyprus was granted to Great Britain in exchange for their support of the Ottomans in Berlin.

In the years immediately following the Treaty of Berlin an ideological concept was developed in the context of Bulgarian initiatives to regain the region of Macedonia. The Serbs, headed by politician Stojan Novakovic, who also coveted Macedonian real estate with views of the Aegean Archipelago, employed the same ideology as a means to counteract the Bulgarian influence in Macedonia, thereby promoting Serbian interests in the region. Alas, the conception of Macedonism, an ideology within the irredentist framework of Pan-Slavism.

Macedonism is structured on aggressive Slavic fundamentalism with irredentist political views based upon the notion of unbroken racial continuity between the self-proclaimed ethnic Macedonians of today and the ancient Macedonians.

Which leads to my question to FYROM’s fabricators of history: During 2046 years of recorded history, i.e. from 168 B.C. up until 1878 A.D., there is no documented evidence of the existence of a Macedonian ethnic identity. You base your argument on illusions of ancient Macedonian grandeur in your bloodlines. Can you therefore justify your prolonged 2,000-plus years state of hibernation whereby not one single document exists referencing a Macedonian ethnic consciousness?

Perhaps these self-proclaimed ethnic Macedonians living in FYROM and the Diaspora, along with FYROM’s current political leadership and their lobbyists in Washington, should consult FYROM’s previous leaders and diplomats who realize that usurpation of history is a tactic destined to fail:

“We are Slavs, who came to the region in the sixth century. We are not descendants of the ancient Macedonians.”

-Kiro Gligorov, first President of FYROM, 1992,

“We are not related to the northern Greeks who produced leaders like Philip and Alexander the Great. We are a Slav people and our language is closely related to Bulgarian. There is some confusion about the identity of the people of our country.”

-Gyordan Veselinov, FYROM’s Ambassador to Canada, 1999,

and the crème de la crème of testimonials:

“The idea that Alexander the Great belongs to us was at the mind of some outsider groups only. These groups were insignificant in the first years of our independence. But the big problem is that the old Balkan nations have been learned to legitimate themselves through their history. In the Balkans to be recognized as a nation you need to have history of 2,000 to 3,000 years old. Since you (Greece) forced us to invent a history, we did invent it.”

-Denko Maleski, Foreign Minister of FYROM from 1991 to 1993.

In my next segment I will dissect the 19th century Bulgarian terrorist organization VMRO, inspiration to FYROM’s ruling political party VMRO-DPMNE headed by Prime Minister Nikola Gruevski.

Source: PanMacedonian
The Birth of a Clone State – Part 1
The Birth of a Clone State – Part 2
The Birth of a Clone State – Part 3
The Birth of a Clone State – Part 4
The Birth of a Clone State – Part 5

The Birth of a Clone State – Part 1 (of 5)

The Birth of a Clone State – Part 1
The Birth of a Clone State – Part 2
The Birth of a Clone State – Part 3
The Birth of a Clone State – Part 4
The Birth of a Clone State – Part 5

Part I
The term clone is derived from κλών (klon), the Greek word for twig or branch, referring to the process whereby a new plant can be created from a twig.

Most of us are aware of the letters sent by Former Yugoslav Republic of Macedonia (FYROM) Prime Minister Nikola Gruevski to Greek PM Karamanlis, to the President of the European Commission Jose Manuel Barroso, to the UN Secretary General Ban Ki-moon and many other world leaders raising issues of an artificial “Macedonian” ethnic minority in Greece. As Gruevski’s provocative allegations further strain relations between Greece and FYROM and the name dispute remains a hot topic for both countries, I will present a multi-part series on this subject, concentrating on events from 1870 on, while occasionally referencing ancient Greek history only to refute FYROM’s claims as they arise.Following the veto to it’s anticipated membership at the NATO Summit in Bucharest, Romania earlier this year, FYROM’s political leadership headed by Prime Minister Gruevski is attempting to expand the dispute by provoking artificial minority issues in northern Greece, specifically in Greece’s Macedonia province.Currently, negotiations for a permanent name for FYROM are being held under the auspices of the Special Representative of the Secretary General of the United Nations Mr. Matthew Nimetz. PM Gruevski recently dismissed all of the name proposals which Nimetz had put on the table and unilaterally derailed the negotiations. By embarking on this ethnic minority ‘witch hunt’ he is dangerously treading the diplomatic waters and heading into uncharted territory which some perceive as a suicide mission. His intentions are clear: To isolate Greece as a country which severely violates human rights, carry the dispute and claims of his fledging state within the borders of modern day Greece and as a result have Greece meet the same fate as Serbia. Gruevski is not alone in this. He has recruited lobbyists who are currently very active in the halls of Washington. Such measures can not go unheeded and as Americans of Hellenic descent it is our moral responsibility to our ancestors to stand up to the fabricators of history and help Greece deny them their expansionist ambitions.

In the coming months I will explain through a detailed sequence of events the eventual creation of a “Macedonian” nation, which is FYROM today. This state has nothing to do with the centuries-long evolutionary ethnic processes which resulted in the natural forming of other nations in the Balkan peninsula. It is a state which evolved through oppression, intimidation and persecution perpetuated by the barbarous regimes which laid its foundation.

I will start my analysis with a shocking revelation which only recently came to light. The Prime Minister of FYROM, Nikola Gruevski, has Greek roots. His grandfather, Nikolaos Grouios, was a resident of the village of Ahlada, in the prefecture of Florina, in Greece’s Macedonia province. Mr. Grouios was killed fighting the Italians a few weeks following their invasion of Greece on October 28, 1940. In the center of the village now stands a monument honoring war heroes who were residents of Ahlada. The name “Nikolaos Grouios” is clearly carved in the marble memorial.

During the final days of the Greek Civil War, as the communists retreated into Yugoslavia ousted by Greek, American and British forces, Nikolaos Grouios’ widow and her three children, one being Gruevski’s father, followed for reasons unknown the communists of the ELAS faction into Yugoslavia.

Nikola Gruevski is a perfect example of the diversified backgrounds of Greeks, Bulgarians, Albanians, Serbs, Gypsies and others who today make up the state called FYROM. Through identity theft and deception, oppression, persecution and terror, propagated by generations of deliberate misinformation and history usurpation in FYROM’s educational institutions, evolved this false perception of a Macedonian identity.

In the next segment I will explain how, starting around 1870, a pseudo-Macedonian ethnic identity evolved as part of a Bulgarian plan to annex the entire Macedonian region, coveting the shores of the northern Aegean Sea.

Source: PanMacedonian
The Birth of a Clone State – Part 1
The Birth of a Clone State – Part 2
The Birth of a Clone State – Part 3
The Birth of a Clone State – Part 4
The Birth of a Clone State – Part 5

 

Τα Σκόπια σκέφτονται πάλι για τη Χάγη με μήνυση σε Ελλάδα-Βουλγαρία

Κυβερνητικές πηγές δήλωσαν ότι εξετάζουν την πιθανότητα εκτός από την Ελλάδα να μηνύσουν και τη Βουλγαρία στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπως δημοσιεύει η αλβανική ‘Λάιμ’ των Σκοπίων.«Τα Σκόπια μελετούν μία νέα μήνυση εναντίον της Ελλάδας, ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης», ανέφερε συγκεκριμένα η κυβερνητική πηγή από το υπουργείο Εξωτερικών.

Σύμφωνα με την πηγή αυτή, η απόφαση του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα Σκόπια, στο να μην ορίσει ημερομηνία για την έναρξη των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, έδωσε ώθηση σε εμπειρογνώμονες στο πλαίσιο του κυβερνώντος κόμματος VMRO-DPMNE να αρχίσει μία συζήτηση για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα μια νέας προσφυγής στη Χάγη.

Οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι εκτός από την Ελλάδα, τώρα εξετάζεται το ενδεχόμενο μήνυσης και κατά της Βουλγαρίας.

Η δυνατότητα αυτή εξετάζεται επί του παρόντος μόνο στα πλαίσια του κομματικού μηχανισμού του κόμματος του Νίκολα Γκρούεφσκι, ενώ το αλβανικό κόμμα του Αλί Αχμέτι, που συμμετέχει στην κυβέρνηση είναι αρχικά αντίθετο σε μια τέτοια ενέργεια, γράφει το αλβανικό δημοσίευμα των Σκοπίων.

Πηγή: Γεώργιος Εχέδωρος

Κ. Μισίρκωφ – Μακεδονικέ​ς υποθέσεις

Το 2013 συμπληρώνονται 110 χρόνια από την έκδοση του βιβλίου του Κρίστε Μισίρκωφ «Μακεδονικές Υποθέσεις». Η ελληνική μετάφρασή του (εκδ. Πετσίβα, Αθήνα 2003) είναι σχετικά πρόσφατη, αφού το βιβλίο κι ο συγγραφέας αποτελούν «λάβαρο» του «Μακεδονισμού» εδώ και πολλές δεκαετίες στην ΛΓΜ-ΠΓΔΜ. Ο ίδιος ο Μισίρκωφ καθώς και το παραπάνω βιβλίο του αντιμετωπίστηκε στην Ελλάδα από διάφορους ερευνητές του «αντιεθνικιστικού» χώρου («Ιός» Ελευθεροτυπίας: «Οι δέκα μύθοι του “Σκοπιανού”», εφ. Ελευθεροτυπία 23-10-2005. Δημ. Λιθοξόου: «Μια άλλη προσέγγιση του μακεδονικού ζητήματος», σημ. 14 στην επεξεργασμένη εκδοχή του άρθρου του στο περ. Λεβιάθαν τχ. 4) ως μια απόδειξη της ύπαρξης μακεδονικής εθνικής συνείδησης ή έστω της απαρχής μιας «εθνικά μακεδονικής» εθνογένεσης στις αρχές του 20ου αιώνα, πολύ πριν από την δημιουργία της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας από τον Τίτο. Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1903 στη Σόφια, και παρ’ όλο που συνάντησε μεγάλη αντίδραση, αξίζει της προσοχής μας. Ιδιαίτερα μάλιστα, επειδή σε αυτό παρατηρούνται πολλά στοιχεία και αντιφάσεις, που μάλλον αποδυναμώνουν παρά ενισχύουν τα επιχειρήματα τόσο των παραπάνω ερευνητών όσο και των Σλαβομακεδόνων της ΠΓΔΜ: είναι γνωστό ότι στην ΠΓΔΜ ο Μισίρκωφ θεωρείται λίγο-πολύ ένας «πατέρας» του μακεδονικού έθνους.Ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα της αντίθεσης μεταξύ των απόψεων του Μισίρκωφ στις Μακεδονικές υποθέσεις και των σύγχρονων σλαβομακεδονικών απόψεων είναι η ερμηνεία της εξέγερσης του Ίλιντεν στην Μακεδονία (Ιούλιος 1903). Ενώ οι Σλαβομακεδόνες υποστηρίζουν ότι το Ίλιντεν ήταν εθνικά μακεδονική επανάσταση, ο Μισίρκωφ ισχυρίζεται ακριβώς το αντίθετο: Το Ίλιντεν ήταν «υπόθεση των Εξαρχικών, δηλαδή ένα τέχνασμα της Βουλγαρίας για…τη δημιουργία μιας βουλγαρικής Μακεδονίας» (κεφ. 1ο, «Τι κάναμε ώς τώρα και τι πρέπει να κάνουμε στο μέλλον» σελ. 24), όχι μια «γενική μακεδονική εξέγερση». Άλλωστε οι πρωταγωνιστές της εξέγερσης ήταν αντιπρόσωποι της βουλγαρικής Εξαρχίας (κεφ. 1ο, σελ. 22). Η ίδια η ΕΜΕΟ (VMRO) κατά τον Μισίρκωφ αντιπροσώπευε «μόνο μία μερίδα από τις εθνότητες της Μακεδονίας που συνδεόταν με το όνομα…και τα συμφέροντα της Βουλγαρίας. […] ήταν μια βουλγαρική επιτροπή» (κεφ. 1ο, σελ. 22). Τόσο οι μακεδόνες αντιπρόσωποί της στη Βουλγαρία (Τατάρτσεφ – Μάτοφ) όσο και οι υπόλοιποι ηγέτες της ήταν Βούλγαροι και θεωρούσαν ως Βούλγαρους τους Σλάβους της Μακεδονίας (κεφ. 1ο, σσ. 35-36). Σκοπός της Επαναστατικής Επιτροπής όσο και της Βουλγαρίας ήταν η δημιουργία μιας βουλγαρικής Μακεδονίας εις βάρος των άλλων χριστιανικών εθνοτήτων της Μακεδονίας (κεφ. 1ο, σελ. 26). Έτσι, κατά τον Μισίρκωφ, τόσο οι «σερβόφιλοι» όσο και οι «Γραικομάνοι» (φανατικά Έλληνες – гркоманни στο κείμενο) σλαβόφωνοι της Μακεδονίας δεν είχαν θέση στην Επαναστατική Επιτροπή, ως ηγέτες ή μέλη, διότι ούτε αυτή τους ήθελε ούτε οι ίδιοι την ήθελαν (κεφ. 1ο, σελ. 34). Κατά τον Μισίρκωφ, η στάση των Πατριαρχικών σλαβόφωνων της Μακεδονίας προς την εξέγερση του Ίλιντεν ήταν είτε (οι σλαβόφωνοι Έλληνες διανοούμενοι) εχθρική είτε (οι χωρικοί) επιφυλακτική και με έλλειψη πίστης στις υποσχέσεις των εξεγερμένων (κεφ. 1ο, σελ. 24). Άποψη, φυσικά, η οποία έρχεται σε αντίθεση με την ψευδοσοσιαλιστική ερμηνεία του Ίλιντεν, κατά την οποία όλες οι εθνοτικές ομάδες της Μακεδονίας συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων συμμετείχαν σε αυτό ολόψυχα. Ο Μισίρκωφ μάλιστα, θεωρεί καταστρεπτικό το Ίλιντεν για τους «εθνικά Μακεδόνες»: Ήταν ίσως η «μεγαλύτερη δυστυχία που έπεσε ποτέ πάνω στο λαό μας», μια παράλογη εξέγερση που κατέστρεψε τους «Μακεδόνες» (κεφ. 1ο, σσ. 16-18, 53).

Μπορεί κανείς να διαπιστώσει πλήθος αντιφάσεων στις Μακεδονικές υποθέσεις όσον αφορά διάφορα εξεταζόμενα από τον Μισίρκωφ ζητήματα. Για παράδειγμα, όσον αφορά στο ζήτημα της εθνικής αυτοσυνειδησίας των Σλαβομακεδόνων, ο Μισίρκωφ άλλοτε υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος –κατά τη στιγμή της συγγραφής του βιβλίου του, εννοείται– και άλλοτε ότι υπάρχει. Έτσι, ο Μισίρκωφ παραδέχεται ότι στο πρόσφατο παρελθόν «εμείς οι ίδιοι», αυτοαποκαλούνταν Βούλγαροι, όπως και οι πρόγονοί τους και οι παππούδες τους (Πρόλογος, σελ. 5. Κεφ. 2ο, «Χρειάζονται μακεδονικές επιστημονικές και λογοτεχνικές εταιρείες;», σελ. 83. Κεφ. 3ο, «Εθνικός Διαχωρισμός: Η βάση πάνω στην οποία αναπτυχθήκαμε μέχρι τώρα και θα εξακολουθήσουμε να αναπτυσσόμαστε», σελ. 93. Κεφ. 3ο, σελ. 99. Κεφ. 4ο, «Μπορεί η Μακεδονία να εξελιχθεί σε χωριστή εθνική και πολιτική οντότητα; Έχει ήδη εξελιχθεί; Εξελίσσεται τώρα;», σελ. 160). Όμως, αυτή η παραδοχή αφορά όχι μόνο κάποιο μακρινό μυθικό παρελθόν αλλά και το έτος κατά το οποίο γραφόταν οι Μακεδονικές υποθέσεις: Κατά την ίδρυση της ΕΜΕΟ (1893) «η πλειοψηφία του πληθυσμού αποκαλούνταν Βούλγαροι…» (κεφ. 3ο, σελ. 95). Επίσης, «Αν υπήρχε εθνική και θρησκευτική ενότητα ανάμεσα στους Σλάβους της Μακεδονίας κι αν οι ίδιοι οι άνθρωποι είχαν συνείδηση αυτής της ενότητας, το Μακεδονικό θα είχε ήδη λυθεί…Οι Μακεδόνες εξακολουθούν να διαχωρίζονται, μερικοί δηλώνοντας ορθόδοξοι και άλλοι στρεφόμενοι προς την Εξαρχία, μερικοί δηλώνοντας Βούλγαροι και άλλοι Σέρβοι ή Έλληνες» (κεφ. 1ο, σελ. 30). Αναφέρεται στη «σημερινή δυσπιστία» μεταξύ των σλαβόφωνων της Μακεδονίας οι οποίοι σπούδασαν στα διάφορα βαλκανικά κράτη (κεφ. 1ο, σελ. 37), αλλά και μεταξύ των διάφορων εθνικών και θρησκευτικών ομάδων της Μακεδονίας (κεφ. 1ο, σελ. 46). Και καταλήγει: «Τώρα μερικοί από εμάς εξακολουθούν να θεωρούν τους εαυτούς τους Βουλγάρους…Άλλοι Μακεδόνες στην Ελλάδα μελέτησαν τα ελληνικά συμφέροντα και ιστορία. Τώρα ένας άλλος Μακεδόνας από την Οχρίδα, ο Δήμιτσας, παίρνει το μέρος της Ελλάδας, ισχυρίζεται ότι η ιστορία της Μακεδονίας είναι σημαντική μόνο μέχρι την κατάκτησή της από τους Ρωμαίους» (κεφ. 3ο, σσ. 124-125). Εδώ, βέβαια, υποπίπτει σε σφάλμα, αφού ο Μαργαρίτης Δήμιτσας ήταν βλαχόφωνος, και ο Μισίρκωφ θεωρούσε τους Βλάχους διαφορετική εθνότητα από τους Σλαβομακεδόνες. Από την άλλη υποστηρίζει ότι, τη στιγμή που γράφεται το βιβλίο του, υπάρχουν εθνικά Μακεδόνες, ότι υπάρχει μία μόνο σλαβική εθνότητα στην Μακεδονία, ότι οι μακεδόνες Σλάβοι έχουν αποχωριστεί είκοσι πέντε χρόνια πριν από το 1903 από το βουλγαρικό έθνος, και ότι οι βουλγαροθρεμμένοι μακεδόνες Σλάβοι νοιώθουν εθνικά Μακεδόνες (κεφ. 2ο, σελ. 65. Κεφ. 2ο, σελ. 68. Κεφ. 3ο, σελ. 120). Υποστηρίζει επίσης ότι η μακεδονική εθνότητα «μπορεί να μην υπήρξε ποτέ, αλλά σήμερα υπάρχει και θα υπάρχει και στο μέλλον» (κεφ. 4ο, σελ. 138). Οπωσδήποτε, είναι άλλο πράγμα ο ισχυρισμός ότι πρέπει να υπάρχει ξεχωριστή μακεδονική εθνότητα και άλλο πράγμα οι μεταξύ τους αντιφατικοί ισχυρισμοί ότι υπάρχει και ότι δεν υπάρχει τέτοια εθνότητα.

Μια άλλη αντίφαση είναι η άποψη, σε αντίθεση με εκείνη του πρώτου κεφαλαίου σχετικά με την βουλγαρικότητα της ΕΜΕΟ. Αν και στο πρώτο κεφάλαιο αποδέχεται την βουλγαρικότητα της ΕΜΕΟ, στο 3ο κεφάλαιο αναφέρεται χωρίς να επωμιστεί και το βάρος της απόδειξης του ισχυρισμού του σε μια υποτιθέμενη κρυπτομακεδονικότητα της ΕΜΕΟ η οποία εκμεταλλευόταν την αφέλεια των Βουλγάρων (Κεφ. 3ο, σσ. 95-97, 99-100, 102). Μάλιστα (σελ. 102) εμφανίζει την από το 1902 θέση της ΕΜΕΟ για πολιτική αυτονομία της Μακεδονίας κι όχι ένωσή της με τη Βουλγαρία ως ένα βήμα από την οριστική εθνική απόσχιση των μακεδόνων Σλάβων από το βουλγαρικό έθνος. Ωστόσο, ο Βουλγαρομακεδόνας Τατάρτσεφ, ιδρυτικό μέλος της ΕΜΕΟ, δήλωνε «Σκεφθήκαμε ότι η αυτόνομη Μακεδονία θα μπορούσε πιο εύκολα να ενσωματωθεί στη Βουλγαρία», συνεπώς η πολιτική αυτονομία δεν συνεπαγόταν στα μάτια των αυτονομιστών ένα νομοτελειακό βήμα προς την δημιουργία μακεδονικού έθνους.

Ως προς την ελληνική παρουσία στη Μακεδονία ο Μισίρκωφ στις Μακεδονικές υποθέσεις εμφανίζεται αντιφατικός. Άλλοτε υποστηρίζει ότι δεν υφίστανται Έλληνες και άλλοτε ότι υφίστανται. Έτσι, άλλοτε ισχυρίζεται ότι «δεν υπάρχουν πολλοί Έλληνες στη Μακεδονία» (κεφ. 1ο, σελ. 31), ότι υπάρχουν «μέρη της Μακεδονίας όπου δεν υπάρχει κανένας Έλληνας» (κεφ. 1ο, σελ. 32), ότι υπάρχουν ελληνικές ενορίες (κεφ. 1ο, σελ. 41), ότι υπάρχουν άνθρωποι στη Μακεδονία που μιλούν ελληνικά (κεφ. 1ο, σελ. 56) κι ότι στη Μακεδονία συνυπάρχουν Έλληνες και Μακεδόνες (κεφ. 1ο, σσ. 55-56). Άλλοτε, πάλι, δηλώνει: «Στη Μακεδονία δεν υπάρχουν Σέρβοι, Έλληνες ή Βούλγαροι, αλλά μόνο Μακεδόνες σλαβικής καταγωγής και ορισμένες άλλες μακεδονικές εθνότητες» (κεφ. 3ο, σελ. 123). Ακόμη κι αν η τελευταία θέση αφορούσε στους σλαβόφωνους «Γραικομάνους» και δεν αντέφασκε προς τα αμέσως παραπάνω, έρχεται όμως σε αντίθεση με την αναφορά σε Γραικομάνους (κεφ. 1ο, σελ. 34). Πάντως, ο συγγραφέας των Μακεδονικών υποθέσεων ενοχλείται (Κεφ. 3ο, σελ.125) με την ενασχόληση με την αρχαία ιστορία της Μακεδονίας, όταν σε αυτήν δεν ζούσαν ακόμη Σλάβοι διότι, σε αντίθεση με τους σύγχρονους Σλαβομακεδόνες, δεν αποκρύβει την σλαβικότητά του ούτε υιοθετεί τις απόψεις για ανάμιξη Σλάβων και των υπολειμμάτων των αρχαίων Μακεδόνων –απόψεις αρκετά μεταγενέστερες. Στη σκέψη του συγγραφέα των Μακεδονικών υποθέσεων αυτή η μη σλαβικότητα των Αρχαιομακεδόνων μάλλον καθιστούσε τους Σλάβους κάτοικούς της επήλυδες ή, οπωσδήποτε, μη Μακεδόνες. Την ίδια ενόχληση δείχνει η δήλωση άγνοιας για τον εκχριστιανισμό των Μακεδόνων (Κεφ. 5ο, «Λίγα λόγια για τη μακεδονική λογοτεχνική γλώσσα», σελ. 178).

Ως προς την «μακεδονικότητα» ο Μισίρκωφ είναι ασαφής σε πολλά ζητήματα. Δεν είναι απολύτως σαφές ποιοι συμπεριλαμβάνονται στο μακεδονικό έθνος του και δικαιούνται να ονομάζονται Μακεδόνες. Υποστηρίζει ότι η ΕΜΕΟ έπρεπε να είναι πολυεθνική (κεφ. 1ο, σελ. 24) και ότι στη Μακεδονία ζουν διάφορες εθνότητες και λαοί (κεφ. 1ο, σελ. 21. Κεφ. 1ο, σελ. 44. Κεφ. 1ο, σελ. 59. Κεφ. 1ο, σελ. 63), τις οποίες μάλιστα ονομάζει «μακεδονικές εθνότητες» (Κεφ. 1ο, σελ. 34. Κεφ. 3ο, σελ. 123). Αν υπάρχουν πολλές μακεδονικές εθνότητες, και οι σλαβόφωνοι είναι απλώς η «πολυαριθμότερη μακεδονική εθνότητα» (κεφ. 1ο, σελ. 24), τότε πώς αιτιολογείται ότι οι «Μακεδόνες», η μακεδονική εθνότητα είναι μόνο οι μακεδόνες Σλάβοι (κεφ. 1ο, σελ. 37. Κεφ. 1ο, σελ. 53. Κεφ. 3ο, σελ. 103); Η αντίφαση αυτή γίνεται εντονότερη και μη επιλύσιμη γνωρίζοντας ότι σύμφωνα με το καταστατικό της οργάνωσης «Σλαβομακεδονικός Επιστημονικός Λογοτεχνικός Σύλλογος», που ιδρύθηκε από οκτώ άτομα στην Πετρούπολη τον Δεκέμβριο του 1903 και της οποίας ιδρυτικό μέλος ήταν ο Μισίρκωφ, ως «Μακεδόνες» εννοούνταν όχι μόνο οι μακεδόνες Σλάβοι αλλά και οι μακεδόνες Βλάχοι, οι μακεδόνες Έλληνες και οι μακεδόνες Αλβανοί (Άννας Αγγελοπούλου, Ο Κ.Π. Μισίρκοφ (1874-1926) και η κίνηση των «Μακεδονιστών», University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 329). Είναι ασαφές αν δέχεται την ύπαρξη μακεδόνων Βουλγάρων: Από την μία την αποδέχεται («Η επαναστατική Επιτροπή [ΕΜΕΟ]…στο έργο της αντιπροσώπευε όμως μόνο μία μερίδα από τις εθνότητες της Μακεδονίας που συνδεόταν με το όνομα…και τα συμφέροντα της Βουλγαρίας», κεφ. 1ο, σελ. 22), από την άλλη δεν την αποδέχεται (βλ. παραπάνω, όπως για τους Έλληνες: κεφ. 3ο, σελ. 123). Επίσης, δημιουργούνται ερωτηματικά σχετικά με την παλαιότητα του κατά τις Μακεδονικές υποθέσεις «μακεδονικού έθνους». Από την μία υποστηρίζεται ότι το σλαβομακεδονικό έθνος είναι ένα νέο έθνος, που δεν είχε ώς τα 1903 υπάρξει ως εθνική οντότητα (κεφ. 1ο, σελ. 58), άποψη που υποστηρίζεται και στο θέμα της ανυπαρξίας εθνικά Μακεδόνων κατά το παρελθόν, και από την άλλη υποστηρίζεται ότι κατά τον Μεσαίωνα Βλάχοι και «Μακεδόνες» ζούσαν αρμονικά (κεφ. 1ο, σελ. 57). Επιπλέον, φαίνεται να έχει μια περίεργη αντίληψη για τα γεωγραφικά όρια της Μακεδονίας. Σε αντίθεση με τους σημερινούς Σλαβομακεδόνες οι οποίοι θα ήθελαν την προσάρτηση όλης της διοικητικής ελληνικής Μακεδονίας, και σε αντίθεση με τον προαναφερθέντα Σλαβομακεδονικό σύλλογο, για τον οποίο τα νότια όρια της Μακεδονίας ήταν ελάχιστα νοτιότερα του ποταμού Αλιάκμονα (Άννας Αγγελοπούλου, Ο Κ.Π. Μισίρκοφ (1874-1926) και η κίνηση των «Μακεδονιστών», University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 296), στις Μακεδονικές υποθέσεις η Μακεδονία περιορίζεται ώς το ύψος της Καστοριάς (Κόστουρ στο κείμενο) και της Φλώρινας (Λέριν): Αναφερόμενος ο Μισίρκωφ στο δράμα ενός ενδεχόμενου διαμελισμού της Μακεδονίας μεταξύ Βουλγαρίας και άλλων κρατών γράφει: «Ποιος τίμιος Μακεδόνας πατριώτης θα δεχτεί να θυσιάσει τις πόλεις Κόστουρ, Βιτόλια, Οχρίδα, Ρέσσεν, Πρίλεπ, Λέριν, Βέλες, Τέτοβο, Σκόπιε κ.ά. για την ένωση της Μακεδονίας και της Βουλγαρίας μόνο στην αριστερή όχθη του ποταμού Βαρδάρη;» (κεφ. 4ο, σελ. 134). Θα περίμενε κανείς από τον Μισίρκωφ να αγωνιά όχι μόνο για την περιοχή μέχρι την Καστοριά και την Φλώρινα αλλά και για τις νοτιότερες: Γρεβενά, Σιάτιστα, Κοζάνη, Πτολεμαΐδα, Βέροια, Νάουσα, Κατερίνη (για να περιοριστούμε στα ανατολικά του Αξιού). Να αποτελεί η παράλειψη αυτή μια έμμεση παραδοχή περί μιας «νότιας μακεδονικής» ζώνης, ελληνικής αποκλειστικότητας;

Η «εθνική αφήγηση» των Μακεδονικών υποθέσεων είναι επίσης αξιοπρόσεκτη. Κατά τον Μισίρκωφ, οι «Μακεδόνες» δια μέσου των χιλιετιών έπαιρναν περιστασιακά το όνομα καθενός συμμάχου τους (Αβάρων, Βουλγάρων, Σέρβων) ενάντια στους Έλληνες, διότι κατά τον Μισίρκωφ μπορεί να υπάρξει έθνος χωρίς όνομα (Κεφ. 4ο, σελ. 146). Όμως, όπως η περίφημη άποψη ότι πάμπολλοι αγωνιστές του 1821 ήταν «Αλβανοί» γεννά το ερώτημα για ποιο λόγο οι τελευταίοι πολέμησαν τους Τούρκους για τη δημιουργία όχι δικού τους, αλβανικού, αλλά ενός ξένου, δηλ. ελληνικού, κράτους, έτσι και με τους Σλαβομακεδόνες: Αφού υποτίθεται ότι δρούσαν ως σύνολο, ως εθνική οντότητα, κατά το Μεσαίωνα, γιατί προσέφεραν τις υπηρεσίες τους σε άλλους αντί να φτιάξουν δικό τους κράτος το οποίο να ονομάσουν μακεδονικό; Ίσως επειδή κατά το Μεσαίωνα οι σλαβοβουλγαρικές πηγές με τα «Μακεδονία/Μακεδόνας» εννοούσαν πάντοτε βυζαντινές περιοχές και βυζαντινού φρονήματος πληθυσμούς, ποτέ σλαβικούς πληθυσμούς, και οι βυζαντινές πηγές αντιδιαστέλλουν τους Μακεδόνες (= βυζαντινούς Έλληνες) από τους «Σκύθες» (= Σλάβους) που κατοικούν στη Μακεδονία (Αγγελική Δεληκάρη, «Η εικόνα της Μακεδονίας και η έννοια της “μακεδονικότητας” στους σλαβικούς λαούς της βαλκανικής κατά τη βυζαντινή περίοδο» στο Μακεδονικές ταυτότητες στο χρόνο. Διεπιστημονικές προσεγγίσεις, Επιμέλεια Ιωάννης Στεφανίδης, Βλάσης Βλασίδης, Ευάγγελος Κωφός, εκδ. Πατάκη, σσ. 154, 160-1, 169). Μάλιστα οι «Μακεδόνες» υποστηρίζεται ότι δεν είχαν καιρό να ασχοληθούν με την εθνική ονοματοδοσία τους (Κεφ. 4ο, σσ. 158-9). Έτσι, δέχονταν το όνομα που τους έδιναν οι άλλοι λαοί: Σλάβοι, Βούλγαροι, Σέρβοι, γκιαούρ, χριστιανοί, ξανά Βούλγαροι (Κεφ. 4ο, σσ. 151-157). Με αυτόν τον τρόπο γίνεται εφικτό να υποστηριχθεί ότι το όνομα «Βούλγαρος» δόθηκε από παρεξήγηση και από κακή μεταχείριση, και συνεπώς δεν είναι εθνικό όνομα (Κεφ. 3ο, σελ. 93. Κεφ. 4ο, σσ. 158-159).

Παρά την σχετική άποψη (βλ. Ιός, «Οι δέκα μύθοι του “Σκοπιανού”», εφ. Ελευθεροτυπία 23-10-2005, μύθος 1ος), ο Μισίρκωφ υποστηρίζει ότι η σερβική προπαγάνδα ήταν κεφαλαιώδους σημασίας για την εμφάνιση σλαβομακεδονικής εθνικής συνείδησης. Συγκεκριμένα, οι Σέρβοι ανταγωνιζόμενοι με τους Βούλγαρους για τη Μακεδονία, υποστήριξαν μεθοδικά ότι οι μακεδόνες Σλαβόφωνοι δεν ήταν Βούλγαροι, αλλά είτε Σέρβοι είτε κάτι ενδιάμεσο μεταξύ Σέρβων και Βουλγάρων, δηλ. «Μακεδόνες». Με αυτόν τον τρόπο έσπειραν στους μέχρι πρότινος Βουλγαρομακεδόνες την αμφιβολία για την εθνικότητά τους και τους οδήγησαν, υποστηρίζει ο Μισίρκωφ, στον μακεδονισμό (Κεφ. 3ο, σσ. 93, 102-103, 112-113, 118, 120). Συνεπώς, εξήντα χρόνια πριν το 1944 και τον Τίτο οι Σέρβοι προωθούσαν με αντιβουλγαρικό στόχο την ιδέα της διαφορετικότητας των μακεδόνων μη Ελλήνων σλαβόφωνων από τους Βούλγαρους.

Από τις Μακεδονικές υποθέσεις δεν λείπουν ανακρίβειες σχετικά με την προΰπαρξη τον 19ο αιώνα λογίων οι οποίοι έκαναν λόγο για μακεδονικό έθνος. Έτσι, αναφέρεται το περιοδικό Λόζα («Άμπελος») που εκδιδόταν στη Σόφια το 1892 από μακεδόνες Σλαβόφωνους σπουδαστές ως έντυπο όργανο ενός μακεδονικού εθνικά αποσχιστικού κινήματος (Κεφ. 3ο, σσ. 94-95). Στην πραγματικότητα, όσοι συνδέονται με το περιοδικό «επέδειξαν αργότερα σημαντική δράση στα πλαίσια διαφόρων βουλγαρικών μακεδονικών οργανώσεων και δεν αρνήθηκαν τη βουλγαρική εθνική τους ταυτότητα» (Άννας Αγγελοπούλου, Ο Κ.Π. Μισίρκοφ (1874-1926) και η κίνηση των «Μακεδονιστών», σελ. 164). Στα κείμενα του περιοδικού «δεν περιέχονται απόψεις που να συνηγορούν με τη θεωρία της ύπαρξης ιδιαίτερου «σλαβικού μακεδονικού έθνους», διαφορετικού από το βουλγαρικό και το σερβικό. […] Οι συνεργάτες του περιοδικού προσπαθούν να δείξουν με τα κείμενά τους την κυρίαρχη παρουσία του βουλγαρικού στοιχείου στη Μακεδονία, αλλά και τους κινδύνους που διατρέχει από την ελληνική και σερβική εθνική επιρροή» (Άννας Αγγελοπούλου, Ο Κ.Π. Μισίρκοφ (1874-1926) και η κίνηση των «Μακεδονιστών», σελ. 167-168). Σε κεντρικό άρθρο του μάλιστα, αναφέρεται ότι «Η σύνταξη του περιοδικού…Εκφράζει την πεποίθηση ότι η εθνότητα των Μακεδόνων δεν μπορεί να είναι παρά μόνο βουλγαρική» (Άννας Αγγελοπούλου, Ο Κ.Π. Μισίρκοφ (1874-1926) και η κίνηση των «Μακεδονιστών», σελ. 171). Επίσης, ο συγγραφέας των Μακεδονικών υποθέσεων υποστηρίζει ότι«Κατά καιρούς, στον 19ο αιώνα, έγιναν κάποιες προσπάθειες να γράψουμε στα μακεδονικά…Οι προσπάθειες των Μακεδόνων συγγραφέων τον 19ο αιώνα δεν κατάφεραν δυστυχώς αν έχουν συνέχεια» (Κεφ. 5ο, σελ. 179). Ο Μισίρκωφ έχει κατά νου πιθανότατα τους μακεδόνες Σλαβόφωνους λόγιους που εισήγαγαν τις μακεδονοβουλγαρικές διαλέκτους προσπαθώντας να τις καταστήσουν επίσημη βουλγαρική λόγια γλώσσα. Ίσως έχει υπόψη του τον Ράικο Ζινζίφοφ (1839-1877) από το Βέλες, ο οποίος «σε κείμενό του επισήμανε ότι οι «Σλαβοβούλγαροι» της Μακεδονίας, Θράκης και Βουλγαρίας αποτελούν το βουλγαρικό έθνος και μιλούν μία γλώσσα, τη βουλγαρική, η οποία διακρίνεται κατά περιοχές σε ιδιώματα…Διασαφήνισε ότι η ύπαρξη «θρακικού» ή «μακεδονικού» ιδιώματος δεν σημαίνει ότι υπάρχει χωριστό «μακεδονικό» ή «θρακικό» έθνος» (Άννας Αγγελοπούλου, Ο Κ.Π. Μισίρκοφ (1874-1926) και η κίνηση των «Μακεδονιστών», σελ. 94-95). Ή τον Παρθένιο Ζωγράφου (1818-1876) από το Γκαλιτσνίκ, ο οποίος «Υποστήριξε με πάθος ότι τα ιδιώματα της δυτικής Μακεδονίας δεν έπρεπε να αποκλεισθούν από τη γραπτή βουλγαρική γλώσσα, αλλά το καλύτερο θα ήταν να αποτελέσουν την κύρια βάση της γλώσσας, γιατί «η Μακεδονία ήταν η αρχαία Βουλγαρία» (Άννας Αγγελοπούλου, Ο Κ.Π. Μισίρκοφ (1874-1926) και η κίνηση των «Μακεδονιστών», σελ. 96). Ή τον Κουζμάν Σαπκάρεφ (1834-1908) από την Αχρίδα, ο οποίος «χαρακτήριζε τη γλώσσα των εγχειριδίων του ως «βουλγαρική» και την προσδιόριζε ως «δυτικομακεδονικό ιδίωμα ανάμεικτο με το γραπτό βουλγαρικό ιδίωμα» (δηλαδή το άνω βουλγαρικό)» (σελ. 100-101) και «υποστήριξε με πάθος τη βουλγαρικότητα του σλαβικού πληθυσμού της Μακεδονίας και αντέκρουσε τις σερβικές θέσεις για την εθνογραφία της Μακεδονίας» (Άννας Αγγελοπούλου, Ο Κ.Π. Μισίρκοφ (1874-1926) και η κίνηση των «Μακεδονιστών», σελ. 115). Ή άλλους σημαντικούς μακεδόνες Σλαβόφωνους λόγιους του 19ου αι, στον οποίων τα κείμενα «εκφράζεται ο βουλγαρικός πατριωτισμός, η υπερηφάνεια για τη σλαβική συγγένεια και το ένδοξο ιστορικό παρελθόν των Βουλγάρων, το ενδιαφέρον, η αγάπη και η νοσταλγία για την ιδιαίτερη πατρίδα τους τη Μακεδονία, η οποία παρουσιάζεται ως «βουλγαρική χώρα» (Άννας Αγγελοπούλου, Ο Κ.Π. Μισίρκοφ (1874-1926) και η κίνηση των «Μακεδονιστών», σελ. 92), και η γλώσσα ονομάζεται από αυτούς «απλή βουλγαρική γλώσσα» (Άννας Αγγελοπούλου, Ο Κ.Π. Μισίρκοφ (1874-1926) και η κίνηση των «Μακεδονιστών», σελ. 91).

Η θεωρία των Μακεδονικών υποθέσεων για την εθνογένεση είναι ρητά μηχανιστική: «ο σχηματισμός των εθνοτήτων είναι μια μηχανική πολιτική διαδικασία» (Κεφ. 4ο, σελ. 137). «Ο σχηματισμός των νοτιοσλαβικών λαών υπήρξε μια πολιτικομηχανική διαδικασία» (Κεφ. 4ο, σελ. 137). «Οι περιστάσεις δημιουργούν πολιτιστικούς και εθνικούς δεσμούς…μπορούν όμως επίσης και να τους διαλύουν» (Κεφ. 4ο, σελ. 135). Θέλουμε να υπάρχει ένα έθνος, και το δημιουργούμε· δεν θέλουμε να υπάρχει; το εξαφανίζουμε. Αυτό όχι μόνο επιβεβαιώνεται από μεταγενέστερη εθνική εφεύρεση του Μισίρκωφ στα 1909, του «σερβοβουλγαρικού έθνους», αλλά και από την προτροπή του Στάλιν προς τους Βουλγάρους το 1946: «…Το ότι δεν έχει αναπτυχθεί ακόμη εκεί μακεδονική συνείδηση, αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Και στη Λευκορωσία δεν υπήρχε τέτοια συνείδηση όταν την ανακηρύξαμε σοβιετική δημοκρατία, σήμερα όμως αποδείχτηκε ότι πραγματικά υπάρχει λευκορωσικός λαός» (Σπύρου Κουζινόπουλου, Τα παρασκήνια του Μακεδονικού ζητήματος. Μαρτυρίες πρωταγωνιστών, άγνωστα έγγραφα και ντοκουμέντα, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2008, σελ. 221). Όσον αφορά στην «ουσία» του έθνους, στις Μακεδονικές υποθέσεις άλλοτε υποστηρίζεται ότι το έθνος είναι «ένας μεγάλος σύνδεσμος που βασίζεται στη συγγένεια εξ αίματος, στην κοινή καταγωγή και στα κοινά συμφέροντα» (Πρόλογος, σελ. 3) και άλλοτε ότι «Η θρησκεία και η γλώσσα είναι η ψυχή κάθε έθνους» (Κεφ. 5ο, σελ. 171). Μόνο με τον δεύτερο, στατικότερο ορισμό του έθνους θα μπορούσε ο Μισίρκωφ να ισχυριστεί ότι αποκλείεται οι μακεδόνες Σλαβόφωνοι να είναι Έλληνες ή Βούλγαροι ή Σέρβοι. Πράγματι, μόνο έτσι οι Έλληνες μπορούν να συρρικνωθούν στους ελληνόφωνους (κεφ. 1ο, σελ. 26), να θεωρείται άδικη η επικράτηση της ελληνικής σε μακεδονικές περιοχές όπου δεν υπήρχαν ελληνόφωνοι πληθυσμοί (Κεφ. 1ο, σελ. 32) και να απαιτείται η χρήση της «μακεδονικής» στα σχολεία και τις εκκλησίες όσων μακεδόνων μιλούσαν τα σλαβικά (Κεφ. 1ο, σελ. 41).

Πάντως, οι Μακεδονικές υποθέσεις αποδέχονται αυτό που οι σύγχρονοι Βούλγαροι (λ.χ. bulgarmak) και Σλαβομακεδόνες –στα πλαίσια της άρνησης της ελληνικής εθνικής συνέχειας– αρνούνται: Την ταύτιση Ελλήνων και Βυζαντινών. «Ανάμεσα στους Σλάβους το όνομα “Βούλγαρος” διαδόθηκε από τους Έλληνες, στην αρχή σήμαινε μόνο Βούλγαροι Μογγόλοι…Κατά τους Έλληνες και τη γλώσσα τους, αυτοί οι Βούλγαροι ήταν για τους Έλληνες οι πιο περιβόητοι βάρβαροι…Για τους Έλληνες καθετί σλαβικό ήταν βάρβαρο και βουλγαρικό» (Κεφ. 4ο, σελ. 149, βλ. και 147). Φυσικά, οι «Έλληνες» (грците στο κείμενο) αυτοί (ιστορικοί και βασιλείς) του Μεσαίωνα που έδωσαν εθνικό όνομα τους Σλάβους δεν ήταν άλλοι από τους Βυζαντινούς.

Στις Μακεδονικές υποθέσεις ο φιλοτουρκισμός είναι προφανής. Εχθροί των «Μακεδόνων» είναι οι Βούλγαροι, οι Σέρβοι και οι Έλληνες – όχι οι Οθωμανοί. Έτσι, «Το δικό μας εθνικό συμφέρον επιβάλλει ο μακεδονικός λαός και η διανόηση να στηρίξουν την Τουρκία…Η ακεραιότητα της Τουρκίας είναι πολύ πιο σημαντική για μας από ό,τι για τη Ρωσία ή την Ευρώπη» (Κεφ. 1ο, σελ. 42) και «Τα αναμφισβήτητα συμφέροντα Τούρκων και Μακεδόνων απαιτούν το δίχως άλλο οι δύο λαοί να μη σπαταλούν τις δυνάμεις τους ερίζοντας μεταξύ τους προς όφελος του κοινού εχθρού τους, αλλά να απλώσουν χέρι βοηθείας ο ένας στον άλλον» (Κεφ. 1ο, σελ. 55). Το συμφέρον της Τουρκίας είναι να αναγνωριστεί μακεδονικό έθνος, αφού θα απαλλαχτεί από τις επεμβάσεις της Σερβίας, της Ελλάδας και της Βουλγαρίας (Κεφ. 1ο, σελ. 42).

Αξιοσημείωτο τέλος, είναι ότι κατακρίνονται οι μακεδόνες Σλαβόφωνοι που υποστηρίζουν τον βουλγαρισμό και ζουν στην Βουλγαρία: «Η πλειοψηφία των Μακεδόνων μεταναστών στη Βουλγαρία…Πάνω από 5.000 Μακεδόνες κατέχουν κυβερνητικές θέσεις μόνο στη Σόφια…αυτοί οι κύριοι σκέφτονται πάνω απ’ όλα το προσωπικό τους συμφέρον…προκειμένου να πετύχουν τα εγωιστικά τους σχέδια και να εδραιωθούν σε μια μόνιμη απασχόληση, είναι πρόθυμοι να εμφανιστούν πιο Βούλγαροι από τους ίδιους τους Βουλγάρους…Ψευδολογούν και κρύβονται…πασχίζουν να αποκτήσουν μια καλή θέση και να κερδίσουν δύναμη και φήμη» (Κεφ. 3ο, σσ. 105-106). Εδώ ο Μισίρκωφ ουσιαστικά κατέκρινε τον «μελλοντικό εαυτό» του, αφού μετά το 1918 υπέβαλε αίτηση στην Βουλγαρική Εθνοσυνέλευση για να του αναγνωρισθούν ως χρόνια της προϋπηρεσίας του στη Ρωσσία.

Πράγματι, ο συγγραφέας των Μακεδονικών υποθέσεων άλλαξε πέντε φορές απόψεις για την εθνότητα των μακεδόνων μη Ελλήνων Σλαβόφωνων στη διάρκεια της ζωής του, γεγονός το οποίο αποφεύγουν επιμελέστατα και όπως ο διάολος το λιβάνι να αναφέρουν οι προαναφερθέντες αντιεθνικιστές της Ελλάδας – πράγμα που δείχνει και την αναξιοπιστία και την κακοβουλία τους άλλωστε. Άλλοτε δήλωνε Βούλγαρος και υποστήριζε ότι οι μακεδόνες Σλαβόφωνοι ήταν Βούλγαροι και άλλοτε δήλωνε Μακεδόνας. Μεταξύ 1897 και καλοκαιριού του 1903 εμφανίζεται ως Βούλγαρος, συντάσσει φιλοβουλγαρικές μελέτες και είναι μέλος εθνικών βουλγαρικών οργανώσεων. Μεταξύ φθινοπώρου του 1903 και 1905 έχει «εθνικά μακεδονικές» θέσεις και συνείδηση. Μετά από δύο έτη απραξίας, από το 1907 ώς το 1913 υποστηρίζει φανατικά τον βουλγαρισμό και αποκηρύσσει/αναιρεί τις θέσεις των Μακεδονικών υποθέσεων. Από τις αρχές του 1914 ώς τον Σεπτέμβριο υιοθετεί ξανά τον μακεδονισμό, αλλά από τον 10ο/1914 ώς τον 12ο/1922 υποστηρίξει ξανά τον βουλγαρισμό. Μετά και ώς το τέλος της ζωής του, υποστηρίζει τον μακεδονισμό (Άννας Αγγελοπούλου, Ο Κ.Π. Μισίρκοφ (1874-1926) και η κίνηση των «Μακεδονιστών», σσ. 280, 250, 285-6, 288, 289, 252, 349, 254, 387, 390, 392, 256, 400-7, 256, 409-10, 257, 259-262, 432-4, 434, 436-441, 445, 486-7, 490-2, 265, 507-8, 510, 515-6, 518-19, 522-4, 532, 534, 536), αλλά σε δυο άρθρα του («Σχολείο και σοσιαλισμός», εφ. Mir, 26-5-1925 και («Εκκλησία και σχολείο», Mir, 13-8-1925) αναφέρεται στη Μακεδονία ως βουλγαρική περιοχή.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η θέση των αντιβουλγαρικών Μακεδονικών υποθέσεων για μη ένοπλη αντιοθωμανική εξέγερση συμπίπτει με την πάγια θέση της βουλγαρικής Εξαρχίας (που υποτίθεται ότι κατακρίνει). Ο Μισίρκοφ υποστήριζε την “αυτονομία” της Μακεδονίας την ίδια στιγμή κατά την οποία και η βουλγαρική ΕΜΕΟ υποστήριζε ως λύση ανάγκης την αυτονομία. Απλώς, ο ίδιος θεωρούσε ότι δεν μπορούσε να υπάρξει κράτος δίχως έθνος, και γι’ αυτό πίστευε ότι για να υποστηρίξει αποτελεσματικά το αίτημα της ανεξάρτητης Μακεδονίας έπρεπε να διακηρύξει και την ύπαρξη μακεδονικού έθνους – σε αντίθεση με άλλους μακεδόνες Βούλγαρους που υποστήριζαν τον πολιτικό (αλλά όχι εθνικό) σεπαρατισμό της Μακεδονίας. Όταν, για παράδειγμα, κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βουλγαρία, που ακόμα δεν είχε αποφασίσει σε πιο στρατόπεδο θα ενταχθεί, έδειξε ότι θα διαπραγματευόταν την είσοδό της στον πόλεμο με αντάλλαγμα όχι την αυτονομία της Μακεδονίας αλλά την προσάρτηση των μακεδονικών εδαφών της Ελλάδας και της Σερβίας, ο Μισίρκωφ εγκατέλειψε την ιδέα της αυτονομίας και έγινε εθνικά Βούλγαρος.

Porto Aurea

ΣΗΜ:Οι επισημάνσεις είναι δικές μου και όχι του συγγραφέα.

Πηγή: Maccunion

Μυστική οργάνωση Σκοπίων απειλεί με θάνατο τον Βούλγαρο Καρακατσάνοφ

Σλαβική οργάνωση από τα Σκόπια που αυτό-προσδιορίζεται ως «Μακεδονική Πατριωτική Φρουρά»- ‘Македонска патриотска гарда’ και χαρακτηρίζεται ως υπερ-μυστική οργάνωση, που αποτελείται από εμπειρογνώμονες των Σκοπιανών Μυστικών Υπηρεσιών και στρατιωτικούς παραστρατιωτικών δομών, έκανε την παρουσία της σε επιστολή στη βουλγαρική γλώσσα με σφραγίδα από την πόλη Γευγελή, που εστάλη στον αρχηγό του βουλγαρικού κόμματος VMRO, Κρασιμίρ Καρακατσάνωφ.

Σύμφωνα με το βουλγαρικό δημοσίευμα, δεν είναι η πρώτη φορά που ο Καρακατσάνωφ, έλαβε επιστολή με απειλή κατά της ζωής του. Η επιστολή αναφέρει ότι θα τον σκοτώσουν αν εισέλθει σε σκοπιανό έδαφος, στην επιστολή γίνεται επίσης αναφορά και για τον Βούλγαρο Πρόεδρο, Ρόσεν Πλεβνέλιεφ, τον πρωθυπουργό Μπόικο Μπορίσωφ, τον Νικολάι Μλαντένωφ, τον Βόλεν Σιντέρωφ τον αρχηγό του κόμματος ΑΤΑΚΑ… και όλους τους ‘αντι-μακεδόνες’».

Οι συντάκτες της επιστολής συγκρίνουν τον Καρακατσάνωφ με τον Ιβάν Μιχαϊλωφ-στο ιστορικό VMRO, ο οποίος αντιτάχθηκε τότε στην ιδέα για την ύπαρξη ενός ξεχωριστού μακεδονικού έθνους.

Η οργάνωση «Μακεδονική Πατριωτική Φρουρά» ισχυρίζεται ότι συνεργάζεται με γραφεία σε γειτονικές και άλλες χώρες.

Ο αρχηγός του βουλγαρικού κόμματος VMRO ισχυρίζεται ότι όλα αυτά γίνονται για εκφοβηθούν οι πολίτες των Σκοπίων που έχουν βουλγαρική συνείδηση, να τερματιστεί η χρηματοδότηση των αυτονομιστικών ομάδων, η κοινή ανάγνωση της ιστορίας των δύο λαών κλπ, όπως σημειώνει το δημοσίευμα του Κρος.

Πηγή: Γεώργιος Εχέδωρος

“Πώς θα μπορούσαν οι ‘Γυφτοσκοπιανοί’ να χτίσουν σχέσεις καλής γειτονίας με την Αθήνα;”

Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Ζόραν Πετρώφ, δηλώνει ότι είναι περιττή, ακόμα και άχρηστη η αντίδραση στη δήλωση που έκανε ο Ηλίας Παναγιώταρος, βουλευτής της Χρυσής Αυγής. Ο Ηλίας Παναγιώταρος δήλωσε ότι όταν κυβερνήσει η Χρυσή Αυγή την Ελλάδα,  οι “γυφτοσκοπιανοί” θα πάψουν να υπάρχουν.Σύμφωνα με τον Ζόραν Πετρώφ, “η δήλωση αυτή έρχεται σε μια περίοδο η οποία σηματοδοτεί ακριβώς 100 χρόνια από τότε που η Ελλάδα πάτησε πόδι και κράτησε υπό την κατοχή της την Μακεδονία του Αιγαίου. Η απόδειξη για αυτή τη δήλωση μου είναι το έγγραφο του Βασιλέως Γεωργίου Α’ το οποίο εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 1912 και ονομάζεται «Κατοχικό Διάταγμα». Ως εκ τούτου, όταν μετά τους Βαλκανικούς πολέμους η Τουρκία ηττήθηκε από τη συμμαχία της Ελλάδας, της Σερβίας και της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και του Μαυροβουνίου, ο Έλληνας βασιλιάς κήρυξε την “κατοχή” της Μακεδονίας του Αιγαίου. Όχι την ΄απελευθέρωση΄ ή την ‘επιστροφή’, αλλά την ΄κατοχή’, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι μέχρι τότε η Ελλάδα δεν θεωρούσε το έδαφος της Μακεδονίας ως δικό της.”

Ο Πετρώφ πιστεύει ότι υπάρχει ιστορική συνέχεια όσον αφορά τις σχέσεις της Ελλάδας με την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία, μια ιστορική σταθερά που παραμένει αμετάβλητη εδώ και έναν αιώνα.

***

Το μόνο πράγμα που πρέπει να ειπωθεί σχετικά με το άρθρο που δημοσιεύθηκε στην «Nova Makedonija»*  είναι ότι οι γείτονές μας έχουν συνειδητοποιήσει πως η Ελλάδα δεν είναι όπως ήταν παλιά και θεωρούν ότι ο λόγος για την αλλαγή αυτή είναι η Χρυσή Αυγή. Ίσως κάποιος θα πρέπει να τους πληροφορήσει ότι η Χρυσή Αυγή δεν θα υπήρχε εάν οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις είχαν κάνει τη δουλειά τους σωστά, όχι μόνο όσον αφορά τα οικονομικά θέματα, αλλά και την εξωτερική πολιτική. Οι Έλληνες έχουν βαρεθεί, έχουν κουραστεί να ταπεινώνονται αναζητώντας τρόπους για να συμμαζέψουν το χάος.

Όσο για την υποτιθέμενη «κατοχή» της Μακεδονίας, εάν ο βασιλιάς Γεώργιος εξέδωσε διάταγμα γι ‘αυτήν, από νομικής απόψεως σημαίνει ιδιοκτησία και όχι κατοχή, όπως θέλουν να πιστεύουν οι γείτονές μας. Δυστυχώς, οι Σκοπιανοί είναι εξοικειωμένοι με την κομμουνιστική αντίληψη των πραγμάτων, σύμφωνα με την  οποία το σύστημα δεν ενδιαφέρεται για την πραγματική αλλαγή της ζωής των πολιτών του, αλλά για μια εικονική αλλαγή της πραγματικότητας, διατηρώντας τα πράγματα όπως είναι, αλλά αλλάζοντας το όνομά τους. Στο μυαλό τους, αυτό αλλάζει και την πραγματικότητα!

Η επίθεση του κ. Πετρώφ κατά της Χρυσής Αυγής είναι πλήρως κατανοητή. Από τη στιγμή που οι αρχές του VMRO-DPMNE και της Χρυσής Αυγής είναι επιφανειακά ταυτόσημες, είναι προφανές ότι ο κ. Πετρώφ και οι συνεργάτες του δεν θέλουν να έχουν ανταγωνισμό στα Βαλκάνια. Ωστόσο, πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ των δύο. Η Χρυσή Αυγή θέλει να κρατήσει ελληνικό ο,τιδήποτε είναι ήδη ελληνικό. Αυτή η έννοια ονομάζεται πατριωτισμός. Το σκοπιανό VMRO-DPMNE θέλει να κρατήσει ό, τι είναι ήδη σκοπιανό αλλά, επιπλέον, θέλει και ό, τι ανήκει σε άλλους, δηλαδή την Ελληνική και Βουλγαρική περιοχή της Μακεδονίας, καθώς και την περιοχή Prohor Pcinski, και τις αλβανικές ακτές της Οχρίδας. Αυτό ονομάζεται εθνικισμός. Επειδή, ωστόσο, η ιστοριογραφία των Σκοπίων επιδιώκει αρχαίες ρίζες (ακόμη και όταν οι ρίζες δεν είναι δικές τους) για να στηρίξει τους ισχυρισμούς της, όπως είχαν κάνει οι Ναζί  στο παρελθόν, βλέπε Νιμπελούγκεν λιντ (τουλάχιστον εκείνοι είχαν τις δικές τους ρίζες), δεν μπορεί κανείς να έχει άλλη επιλογή από το να αποκαλέσει μια τέτοια πολιτική ιδεολογία ως υπερ-εθνικισμό.

Σχόλιασμός από τον Marcus Alexander Templar
Μετάφραση: Δώρα Η. Σπυρίδου
MacedoniaHellenicLand.Eu

* Αναφορά στο άρθρο (γραμμένο στην Σερβο-Βουλγαρική γλώσσα): “Kako ‘ciganoskopjanite’ da gradat dobrososedstvo so Atina?”, του Aleksandar Srbinovski, “Nova Makedonija”, Αρ. 22742, 29-11-2012
http://www.novamakedonija.com.mk/NewsDetal.asp?vest=112912816401&id=9&setIzdanie=22742

Πηγή: MacedoniaHellenicLand

Madžiri, madjiri, ματζίρι – Πως δημιουργήθηκε η γλώσσα του κράτους των Σκοπίων

Του Καθ Σπυρίδωνα Σφέτα

Βασικό συστατικό στοιχείο για τη συγκρότηση του έθνους αποτέλεσε η κωδικοποίηση μιας λόγιας σλαβομακεδονικής γλώσσας. Καθώς δεν υπήρχε μια γραπτή παράδοση, η προσκόλληση είτε προς τη βουλγαρική είτε προς τη σερβική για την παραλαβή δανείων ήταν απαραίτητη. Στην επίσημη προπαγάνδα η σλαβομακεδονική χαρακτηρίστηκε «ως η γλώσσα των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου» και επισημάνθηκε η σημασία της για τον ορθόδοξο σλαβικό κόσμο, ενώ τα κείμενα των αδελφών Miladinovi, Parlicev, Zinzifov στο 19ο αιώνα μεταβαπτίστηκαν σε σλαβομακεδονική λογοτεχνική παραγωγή

Συγκροτήθηκε μια πρώτη επιτροπή για το γλωσσικό που διεξήγαγε τις εργασίες της από τις 27 Νοεμβρίου μέχρι τις 4 Δεκεμβρίου 1944. Ως κατάλληλη διάλεκτος για βάση της υπό διαμόρφωση γλώσσας επιλέχτηκε η κεντρική διάλεκτος του Prilep-Monastir ως λιγότερο διαβρωμένη από τη σερβική και τη βουλγαρική. Για το ζήτημα αυτό δεν υπήρξαν σοβαρές διαφωνίες. Το φλέγον ζήτημα αποτέλεσε η σύνταξη του αλφαβήτου και του συστήματος ορθογραφίας. Η επιτροπή κατέληξε τελικά στο ακόλουθο αλφάβητο ως το πλέον κατάλληλο για τη φωνητική της σλαβομακεδονικής:

Το αλφάβητο αυτό ικανοποιούσε και τους διανοούμενους που προέρχονταν από τη Βουλγαρία και προσχώρησαν στους παρτιζάνους της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, όπως για παράδειγμα τον ποιητή Venko Markovski, τον δημοσιογράφο Vasil Ivanovski και τον Pavel Satev, που ως νεαρός αναρχικός γεμιτζής το 1903 είχε συμμετάσχει στην ανατίναξη του γαλλικού πλοίου Quadalkivir στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και εξοριστεί από τους Οθωμανούς στη Ζαχάρα. Μετά τη χορήγηση αμνηστίας από τους Νεότουρκους αναχώρησε για τις Βρυξέλλες, όπου σπούδασε Νομικά. Υπήρξε μέλος της φεντεραλιστικής πτέρυγας της βουλγαρομακεδονικής κίνησης και σοβιετικός κατάσκοπος στη Βουλγαρία του Μεσοπολέμου και αργότερα ως μέλος της εθνικο-επαναστατικής πτέρυγας της VMRO (Ενωμένης) ήρθε το 1929 σε ρήξη με την κομμουνιστική πτέρυγα του Vlahov. Ως κατάσκοπος της Σοβιετικής Ένωσης στη Βουλγαρία στις παραμονές του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου συνελήφθη από τη βουλγαρική αστυνομία τον Νοέμβριο του 1941 και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 15 ετών. Μετά τη συνθηκολόγηση της Βουλγαρίας εγκαταστάθηκε στη σερβική Μακεδονία ως Σλαβομακεδόνας. Σε άρθρο του στη Nova Makedonija με τον τίτλο «Μακεδονικό κράτος, έθνος και κουλτούρα», θεωρώντας ότι η πρώτη επιτροπή είχε λύσει το γλωσσικό, έκρινε ως αναγκαία την ανάπτυξη μιας κουλτούρας για την εμπέδωση του έθνους.

Αντιρρήσεις στο προταθέν αλφάβητο εξέφρασε κυρίως ο Σερβομάνος φιλόλογος Blaze Koneski που επισήμανε ότι το ζήτημα δεν ήταν μονάχα φιλολογικό, αλλά και πολιτικό και τάχθηκε υπέρ της υιοθέτησης του σερβικού αλφαβήτου του Vuk Karadzic με την εισαγωγή των σερβικών C, Dj και τον εξοβελισμό του τυπικού βουλγαρικού φωνήεντος Ъ (ερ γκολιάμ). Με μια τέτοια λύση δεν συμφωνούσαν όσοι προέρχονταν από τη Βουλγαρία, όπως ο ποιητής Venko Markovski, γνωστός από το «μακεδονικό λογοτεχνικό κύκλο» της Σόφιας, που στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο προσχώρησε στους παρτιζάνους. Υποστήριξε ότι η νέα γλώσσα έπρεπε να είναι αντιπροσωπευτική και των τριών τμημάτων της Μακεδονίας. Λόγω των διαφωνιών που ερμηνεύονταν ως έχουσες άμεσες πολιτικές διαστάσεις, το ΚΚΜ απέστειλε στις 8 Δεκεμβρίου 1944 την ακόλουθη επιστολή προς το ΚΚΓ, ζητώντας τη συνδρομή Σοβιετικών φιλολόγων.

«Αγαπητοί σύντροφοι, έχουμε μεγάλες δυσκολίες στο ζήτημα του μακεδόνικου αλφαβήτου και της γλώσσας. Οι δυνάμεις μας δεν είναι σε θέση να λύσουν το ζήτημα αυτό όπως πρέπει. Επιβάλλεται να μας βοηθήσετε να μας έρθουν οι Σοβιετικοί φιλόλογοι-Derzavic και Bernstein που γνωρίζουν τη μακεδόνικη μας γλώσσα και εξέφρασαν την επιθυμία να μας βοηθήσουν.
Στο Προεδρείο του ASNOM διεξήχθηκε πολύ σοβαρή συζήτηση σχετικά με το αλφάβητο μας και εμφανίστηκαν διάφορες τάσεις που μπορούν να επιδράσουν πολύ άσχημα στην πολιτική ζωή του λαού μας. Διάφορα στοιχεία που ακόμα δεν εξοικειώθηκαν με την ομόσπονδη Γιουγκοσλαβία θα μπορούσαν να επωφεληθούν και να αποπειραθούν να εκμεταλλευτούν το ζήτημα του αλφαβήτου για να διχάσουν το λαό και να τον αποκόψουν από την ομό-σπονδη Γιουγκοσλαβία.
Προσωρινά καταφέραμε να απομακρύνουμε αυτόν τον κίνδυνο, αποφασίζοντας να εργαστούν οι φιλόλογοι μας στο ζήτημα της γλώσσας και του αλφαβήτου μέχρι να φθάσουν οι Σοβιετικοί φιλόλογοι με τη βοήθεια των οποίων θα καθοριστεί τελικά το αλφάβητο και η γλώσσα μας. Δεν θα ήταν άσχημο, αν θα στέλνατε κάποιον καλό φιλόλογο από το Βελιγράδι που να εργαστεί για κάποιο χρονικό διάστημα μαζί μας…».

Το ΚΚΓ ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και έστειλε στα Σκόπια όχι Σοβιετικούς φιλολόγους, αλλά τον Σέρβο φιλόλογο Vojslav Hie, ο οποίος έφθασε στα τέλη Δεκεμβρίου 1944. Η άφιξη του στα Σκόπια κατά το διάστημα της δεύτερης συνόδου του ASNOM (28-30 Δεκεμβρίου 1944) δεν ήταν τυχαία. Όπως είναι γνωστό, στη δεύτερη σύνοδο παραβρέθηκε ως εκπρόσωπος του ΚΚΓ ο Edvard Kardelj που επισήμανε τον κίνδυνο απόσχισης της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας από τη Γιουγκοσλαβία. Συγκροτήθηκε δεύτερη φιλολογική επιτροπή για το γλωσσικό που διεξήγαγε τις εργασίες της από τις 15 Φεβρουαρίου μέχρι τις 15 Μαρτίου 1945. Στην επιτροπή συμμετείχε και ο Hie. Στην εισήγηση του ο Markovski έκρινε ως μη αναγκαία τη συγκρότηση μιας δεύτερης επιτροπής πριν την άφιξη των σοβιετικών φιλολόγων, τάχθηκε εναντίον της εισαγωγής των σερβικών c, dj για επιστημονικούς και πολιτικούς λόγους και επανέλαβε ότι η νέα γλώσσα έπρεπε να είναι αντιπροσωπευτική και των τριών τμημάτων της Μακεδονίας. Αρνήθηκε να συμμορφωθεί με την κομματική γραμμή που τη χαρακτήρισε ως έκφραση ενός συγκεκαλυμένου σωβινισμού, εννοώντας προφανώς του μεγαλοσερβισμού. Εναντίον του Markovski επιτέθηκε η Liljana Calovska, σύζυγος του Kolisevski, που κάλεσε τον ποιητή να πειθαρχήσει στο κόμμα.

Για να αποφευχθεί μια ανοικτή ρήξη, στα μέσα Μαρτίου 1945 ο Milovan Djilas ως υπεύθυνος του τμήματος κινητοποίησης και προπαγάνδας στην ΚΕ του ΚΚΓ έστειλε στα Σκόπια τον αναπληρωτή του Radovan Zogovic. Σκοπός του Zogovic ήταν να ενισχύσει το κύρος του Koneski. Το τμήμα κινητοποίησης και προπαγάνδας κάλεσε εσπευσμένα στο Βελιγράδι τον Markovski, τον Koneski και την Veselina Malinska, υπεύθυνη του τμήματος κινητοποίησης και προπαγάνδας στο Γενικό Επιτελείο της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας. Στο Βελιγράδι οι Koneski, Markovski και Malinka έγιναν δεκτοί από τον Djilas και τέσσερις Σέρβους φιλολόγους. Σκοπός της συνάντησης ήταν η εξεύρεση μιας συμβιβαστικής λύσης. Ο Μαυροβούνιος Djilas δέχτηκε τελικά να μην εισαχθούν τα σερβικά γράμματα 6 dj και ο Markovski με τη σειρά του συμβιβάστηκε με τον εξοβελισμό του βουλγαρικού ερ γκολιάμ Ъ. Τα σερβικά γραφήματα lj, nj, j, dz και το παλαιο-εκκλησιαστικό σλαβονικό S (dz) διατηρήθηκαν.

Συγκροτήθηκε μια τρίτη φιλολογική επιτροπή που απλά επικύρωσε τις αποφάσεις του Βελιγραδίου. Επρόκειτο για μια πολιτική λύση που επιβλήθηκε από το Βελιγράδι. Η λύση αυτή φυσικά δυσαρέστησε τους Markovski, Satev και τον Ivanovski που ήταν και ο αρχισυντάκτης της Nova Makedonija από την πρώτη της έκδοση στις 29 Οκτωβρίου 1944.

Τον Ιανουάριο του 1946 εκδόθηκε και η πρώτη συνοπτική γραμματική της γλώσσας σε 16.000 αντίτυπα. Το ίδιο έτος ιδρύθηκε και το Πανεπιστήμιο «Κυρίλλου και Μεθοδίου» των Σκοπίων. Η Φιλοσοφική Σχολή είχε από την αρχή Έδρα των Νοτιο-σλαβικών Γλωσσών, στην οποία ανήκε και το «Σεμινάριο Μακεδονικής Γλώσσας». Στα τέλη του 1946 συγκροτήθηκε και ο «Σύλλογος Λογοτεχνών της Μακεδονίας». Κατά τα έτη 1945-1946 θεμελιώθηκαν επίσης το Εθνικό Θέατρο, η Όπερα και ο Κινηματογράφος, άρχισε την τακτική λειτουργία του ο ραδιοφωνικός σταθμός Σκοπίων, δημοτικά επικά τραγούδια, αναφερόμενα στους αγώνες των κομιτατζήδων κατά των Οθωμανών, διατήρησαν το παλιό φόντο, αλλά προσαρμόστηκαν και σημειολογικά και εννοιολογικά στα νέα δεδομένα: τη θέση των Οθωμανών πήραν οι Βούλγαροι ή οι φασίστες και τη θέση των κομιτατζήδων οι «Μακεδόνες» ή οι παρτιζάνοι. Επρόκειτο για μέτρα έκτακτης ανάγκης που όμως συνέβαλαν στην εμπέδωση της νέας γλώσσας. Βασικός μοχλός για τη διάδοση της γλώσσας ήταν φυσικά ο μηχανισμός του σχολείου και η καταπολέμηση του αναλφαβητισμού.

ΠΗΓΗ: Η διαμόρφωση της Σλαβομακεδονικής ταυτότητας, Βάνιας, 2003, σελ 183-188. Βιβλιογραφία, πηγές και παραπομπές στο βιβλίο.

Πηγή: Akritas2011

Αντιπολίτευση FYROM: “Θα καταστρέψουμε τα αγάλματα του Γκρούεφσκι”

Ο πρώην υπουργός και μέλος του σοσιαλιστικού κόμματος SDSM Đuner Ismail συντάχθηκε με το αίτημα που εξέφρασε τις προηγούμενες ημέρες ο καθηγητής νομικής (και πρώην υπουργός), Ljubomir Frčkovski, να κατεδαφιστούν τα αγάλματα που έχουν ανεγερθεί από την τελευταία κυβέρνηση. Σε αντίθεση με τον Φρτσκόβσκι, ο οποίος ζήτησε “εδώ και τώρα” κατεδάφιση των μνημείων με βαριά εργαλεία, ο Ισμαήλ δήλωσε ότι η κατεδάφιση θα γίνει συνολικά και οργανωμένα από τη μελλοντική κυβέρνηση του SDSM, δηλαδή του κόμματος, που φέρεται ψηλά στις δημοσκοπήσεις τον τελευταίο καιρό. Αυτό ονομάστηκε “Ταλιμπανισμός” από “αυθόρμητη” μικρή ομάδα πολιτών που δήλωσαν επίσης ότι ο Ισμαήλ θέλει να καταστρέψει αγάλματα ηρώων του VMRO.

Vladislav Perunović, ανταποκριτής Taxalia, Skopje, FYROM

Πηγή: Maccunion

Bulgaria vetoes FYROM’s EU accession talks

Bulgaria has joined Greece in vetoing the opening of EU accession talks with the FYROM, despite a positive recommendation by the European Commission. Bulgarian President Rossen Plevneliev told EU Enlargement Commissioner Štefan Füle on Wednesday (31 October) that the FYROM is “not ready” to start accession negotiations.

Füle visited Bulgaria in a bid to clarify the government’s position with respect to the FYROM. Prime Minister Boyko Borissov has accused Skopje of stealing from Bulgaria’s history and badmouthing his country.

But Füle got more than explanations and was told that Bulgaria doesn’t see the FYROM as ready to begin accession negotiations. Füle had invested a lot of his political ambition in trying to unblock the stalemate between Skopje and Athens in the name dispute, which is no other than Skopje’s false claims of a “Macedonian” nation, identity and language.

The country’s internationally recognized name is the Former Yugoslav Republic of Macedonia (FYROM) but Skopje would prefer to be called simply “Macedonia”, which is also the name of a northern Greek province.

On 10 October, Füle proposed a compromise whereby negotiations would start before a resolution of the name dispute is found. It was the fourth time that the Commission has recommended the start of accession negotiations with the FYROM. Each time the efforts were blocked by Greece, for obvious reasons.

But this time it appears that some momentum has been introduced by Athens for signing a bilateral memorandum, in which both sides would commit to respecting the others national sovereignty and territorial integrity, and renounce any territorial claims.

Carefully prepared statements
The situation looks different today. Plevneliev told Füle in a carefully prepared statement that before expecting any good news from Brussels, Skopje would first have to improve its relations with Bulgaria.

“The authorities in Skopje will unlock their EU perspective not through propaganda and marketing campaigns but through actual reforms and actions for good-neighborly relations,” Plevneliev was quoted as saying by the website Novinite.

The Bulgarian president pointed out that Sofia does not deny an EU perspective to the FYROM, and in fact supports that, but takes into account the fact that the former Yugoslav republic is not ready to start talks for EU membership.

“Bulgaria cannot grant an EU certificate to the actions of the government in Skopje which is systematically employing an ideology of hate towards Bulgaria,” Plevneliev stated.

“It is strategically important for the long-term stability in the Balkans that the government in Skopje starts applying the European approach towards its neighbours, without claims and manipulations. It is high time that the government in Skopje be done with its anti-Bulgarian campaign, and the manipulation of historical facts. The responsible European approach towards one’s neighbours and the next generation is to preserve history whatever it might be,” Plevneliev added.

Füle reportedly disagreed with Plevneliev, and argued that the FYROM has been waiting for too long for membership in NATO, which Greece has also blocked, and the EU.

“I am one of those people who believe that it is not good to leave our partners waiting before the door for too long. I believe that integration is the best means for coping with nationalism, and I am convinced that isolation boosts nationalism,” Füle was quoted as saying.

Commission cites of EU values
A diplomatically worded Commission communiqué states that Füle understands Bulgaria’s concerns, but urges both countries to solve any open issues in a neighborly spirit.

“I welcome the fact that presidents have exchanged letters, and that Ministers Mladenov and Poposki are contributing to improving relations between the two countries. I am confident that through constructive dialogue and common understanding real progress can be achieved,” the Commission statement said. Nickolay Mladenov is foreign minister of Bulgaria and Nikola Poposki is his Macedonian counterpart.

But precisely this exchange of letters has added fuel to the fire.

Plevneliev had proposed that Bulgaria and the FYROM jointly celebrate certain historical dates and avoid a nationalist reading of history. One such date is Ilinden, which commemorates an uprising on 2 August 1903 that freed the Bulgarians in Thrace and the territory which is nowadays the FYROM from Ottoman rule. The former Yugoslav Republic has a different reading of the events and denies the role of Bulgaria in liberating its present territory.

Much to the disappointment of Bulgarian authorities, Skopjan President Gjorge Ivanov responded to Plevneliev, pretending he didn’t understand the purpose of the proposal. The Skopje government led website MINA reported that Ivanov gave Plevneliev three dates which the FYROM would consider celebrating jointly with Bulgaria: Europe Day; the day Bulgaria recognized the FYROM as “Macedonia” and the day Bulgaria and the FYROM established diplomatic relations.

This was seen in Sofia as an offense with Mladenov and Borissov reportedly making statements to the EU commissioner confirming Bulgaria’s determination.

These developments took place amid threats by the EU executive to publish an extraordinary monitoring report on Bulgaria’s ailing judicial system, which may have encouraged Sofia to hit back at the Commission at a time when Füle was seeking mediation over the FYROM.

Nationalism rife in both Sofia and Skopje
Borissov’s populist stance is widely shared, with the opposition Socialist Party signalling that it shares the government’s position on the FYROM.

In Skopje, Prime Minister Nikola Gruevski, the leader of the nationalist VMRO-DPNE party, appears as the main instigator of tensions with its neighbours. Gruevski’s government has financed statues and arches promoting Skopjan nationalism and has renamed the airport and for Alexander the Great, a Greek historical figure now claimed by FYROM slavs.

MacedoniaHellenicLand.Eu
with information by euractiv.com

Press statement by Commissioner Štefan Füle following the meeting with Bulgarian Minister of Foreign Affairs Nikolay Mladenov in Sofia
http://europa.eu/rapid/press-release_MEMO-12-825_en.htm?locale=en

Source: MacedoniaHellenicLand

«Ο Γκρούεφσκι να παρουσιάσει τις θέσεις του για το σχέδιο του ελληνικού μνημονίου»

Σε συνέντευξη Τύπου της γραμματείας του Σοσιαλοδημοκρατικού κόμματος των Σκοπίων, ο βουλευτής Αντρέι Πετρόφ αναφέρθηκε στα νέα δεδομένα τόσο για την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όσο και για το ελληνικό μνημόνιο του Έλληνα ΥΠΕΞ.

«Προφανώς υπάρχει μια νέα πρωτοβουλία, η οποία επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι η Ελλάδα υπέβαλε υπόμνημα ενός σχεδίου όπου εκδηλώνεται το ενδιαφέρον για την εντατικοποίηση των διαπραγματεύσεων για την εξεύρεση λύσης στο θέμα της ονομασίας.

»Αυτό το οποίο είναι εκπληκτικό ότι κατά την ίδια περίοδο, ο πρωθυπουργός της χώρας μοιάζει σα να παίζει τένις σε παιδική χαρά, καθώς παίζει ποδόσφαιρο και ασχολείται με την προώθηση νέων μελών στο εσωτερικό του κόμματός του – VMRO-DMNE- και με κομματικές εκδηλώσεις, ενώ αρνείται να απαντήσει σε ερωτήσεις που είναι κρίσιμης σημασίας για το μέλλον της χώρας», είπε ο Πετρόφ.

«Δεν ξέρουμε αν ο Πρωθυπουργός σχεδιάζει να υπογράψει το μνημόνιο, αν προτίθεται να απορρίψει ή σχεδιάζει να προσφέρει τις δικές του προτάσεις ως μια ευκαιρία για να ενταθούν οι συνομιλίες για τη διαφωνία του ονόματος.

«Θέλουμε να επαναλάβουμε τη θέση μας ότι εμείς χαιρετίζουμε το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει δείξει κάποια πρωτοβουλία για την επίλυση της διαφωνίας του ονόματος σύμφωνα με τις θέσεις της και πιστεύουμε ότι θα ήταν απαράδεκτο αν η χώρα μας το απέρριπτε»

Γεώργιος Εχέδωρος

A Country Called Loony Bin

Upon the 100th Anniversary of the Liberation of Macedonia from the Ottomans, a certain disturbed individual from the area of Florina, Macedonia, Greece imagined that his cousin from the same region was beaten up to death by members of the Golden Dawn. Although nobody in Greece knew anything about the alleged “incident,” including the FYROM’s Liaison Office, the FYROM Press widely publicized the alleged savagery competing on who would dramatize the condition of Mr. Samartzis (whose name changed to Samardjiev to suit Skopje’s allegations about a “Macedonian” minority in Greece) developed to the point of his imaginary death. Even the FYROM government spokesperson in a serious demeanor demanded explanations and action from the Greek government, contributing to the FYROM Press frenzy.

Mr. Todor Petrov, President for Life of the World “Macedonian” Congress stated that the FYROM should go to war against Greece! The man who suffers from ethnic identity crisis – he enjoys being photographed before the Bulgarian Lion and the Greek Sun of Vergina on a red background – imagines himself as Napoleon the Lesser. Does he think the alleged victim is Archduke Ferdinand?

They have been raised as communists to act as agitators for their cause, as imaginary that is, led by a sorry historian who reminds the world of Goebbels and directs the national ethnocentrism turning the citizens of the FYROM into a nation of bi-dimensional cartoon characters lacking depth.

FYROM’s behavior hides insecurity and inadequacy of their Slavic domain in which aggressive behavior is the only way out. They need to feel that their country is the center of the universe and because of it, God has created them before He created the human race. Simultaneously, they need enemies in order to coil behind a demagoguing and self-serving political elite. In the absence of such enemies, they create imaginary ones, even if these are products of hallucination of obviously mentally disturbed individuals.

In the past, in their effort to prevail and attract attention, the Skopjans have sought, unfortunately for them, losers as proxies and projected themselves as a nation of wretched victims. Instead of educating their people to be proud for what they are, i.e. Slavs – per Misirkov – the FYROM political elite prefer the trickery of their ancestral god Veles or Volos to the point that the world sees them as clowns. The government of Skopje has ridiculed the same people it spends money to educate as being the salt of the earth, inducing laughter, and coulrophobia. –

EU’s Štefan Fule’s behavior was disappointing. He unquestionably sided with those whose ideology is identical to the butchers’ of the Lidice Massacre. The so-called “Macedonian” Prayer, along with the transformation of Skopje into a Luna Park should have been his red flag. If Mr. Fulle wants to be taken seriously perhaps he should consider leaving the loony bin called Skopje. Mr. Fulle should know better.

To those who consider my thoughts as an exaggeration, I am offering a prayer that was published in the bi-annual publication Svoboda ili Smŭrt” [Liberty or Death], a pro-Bulgarian instrument of the VMRO and the Patriotic “Macedonian” Organization from Fort Wayne, Indiana. This specific issue is dated July-December 1978. The prayer’s author was a certain Boris H. P. I am offering the text unedited and as published.

Oh Lord! From the time man was created, God said, “We should be called Macedonians, and the land – the state in which we live in Macedonia. Your wish and order was, that we should always be first, in our human maturity, and that Lord, from beginning until now we did not realize how much of Macedonian blood will be shed in Macedonia and the world from yours and our enemies.

Oh Lord! Everyone prevented and destroyed us from doing these things. Some tried to persuade us to be Greek, others as Bulgarian or Serbian and finally Russia (S. S. S. R) and Yugoslavians tried to persuade us as Slavs. Now Lord, what is Your last word and Command?

“My last word and command for all states and nationalities in the world is to give everything to their Macedonian brothers to be Macedonian, united and free, and should never exist anymore as a land of tears nor as a grave without a cross, should anymore of My blood be shed. If this is not fulfilled, My command is for the world to be recreated into land on tears and sighs, and graves-freedom to Macedonians and Macedonia or death to the world.” From all secret Macedonians and God’s powers.

I hope Mr. Fulle reads this.

Source: history-of-Macedonia

Τη φυλάκιση του Γκεοργκιέφσκι γιατί του “χάλασε” τα σχέδια θέλει ο Γκρουέφσκι

Σημείωση: Όπως και η προηγούμενη είδηση, έτσι και αυτή είναι κάμποσων μηνών παλαιά (φυσικό είναι αφού ουσιαστικά είναι συνέχεια της πρώτης)

O Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι είναι ένα τεράστιο αγκάθι στα σχέδια του Γκρουέφσκι για απόκτηση πανάρχαιας Ιστορίας στο κρατίδιο του και προφανώς αναζητεί τρόπους για την ηθική του εξόντωση.

Ας μην ξεχνάμε ότι λόγω του θεσμικού του ρόλου ο Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι όπλισε βαρέως το ελληνικό διπλωματικό οπλοστάσιο με την παραδοχή του ότι οι Σκοπιανοί παραχάραξαν με το έτσι θέλω την Ιστορία.

Η κυβέρνηση προετοιμάζει τη σύλληψη του πρώην πρωθυπουργού των Σκοπίων και ηγέτη του VMRO-Λαϊκό Κόμμα, Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι, όπως σημειώνει η ηλεκτρονική έκδοση της burevesnik, επικαλούμενη δικές της πηγές, δημοσιεύει το βουλγαρικό πρακτορείο ‘Φόκους’.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο συνασπισμός του κόμματος του Γκεοργκιέφσκι και της Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης της FYROM- (SDSM) του Μπράνκο Τσερβενκόφσκι, έχει εξοργίσει τον πρωθυπουργό Νίκολα Γκρούεφσκι, ο οποίος έδωσε εντολές να σχηματιστεί μια ομάδα εργασίας για να προετοιμάσουν τη σύλληψη του Γκεοργκιέφσκι.

Αρνητικός στην ιδέα αυτή είναι ο διευθύνων σύμβουλος των μυστικών υπηρεσιών και της αντικατασκοπείας, Σάσο Μιγιάλκοφ, ο οποίος είναι και ξάδελφος του πρωθυπουργού Γκρούεφσκι και ισχυρίζεται ότι μια τέτοια ενέργεια θα είχε, ίσως, αρνητικές συνέπειες.

Ο Γκρούεφσκι ωστόσο, δεν εγκατέλειψε την ιδέα. Η υπουργός Εσωτερικών Γκορντάνα Γιανκουλόβσκα, έχει προετοιμάσει μια 30μελή ομάδα επιθεωρητών που εργάζονται ανεξάρτητα από τον Μιγιάλκοφ. Η ομάδα αυτή είναι έτοιμη να τον συλλάβει και να τον κλείσει στις φυλακές ‘Σούτκα’ στα Σκόπια.

Πηγή: Defencenet.gr